Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
23-01-2008
warboel
Je hebt ze in alle maten en gewichten, die bussen... net als de trams trouwens...
Kies maar.... er is keuze genoeg hé... met of zonder reclame, hoe mooi, gecultiveerd, of lelijk het ook moge zijn. De voertuigen brengen je naar plaats van bestemming.
Oud, ouder, heel oud... nieuw, luxueus, ruim... yep... alle maten en gewichten...
...Net als wij, chauffeurs, controleurs, verkopers, begeleiders, bedienden... alle maten en gewichten dus...
En dan gaat het nog maar over wat we zien... vanbinnen is het verschil nog opmerkelijker.
Zowel bij de voertuigen als bij de mensen... En, m'n beste... daar kunnen we enkel maar naar raden. Daarom staan we soms zo versteld van mekaar... We krijgen een onverwachte panne met de bus, foutmelding met de tram. We rijden groen, met diesel, op electriciteit of gas... De mensen zijn kalm, zenuwachtig, gehaast, rustig, slordig, keurig, bitsig, spitsvondig of zeer correct...
Een warboel van een allegaartje rondom ons brengt ons letterlijk en figuurlijk in vervoering...
Nog niet zo lang geleden was er een antropologe die zich bezig hield met het onderzoeken (euhhhh... het noteren van) de houding van passagiers op tram en bus. Haar kan ik geen ongelijk geven, want het is heel leerzaam mensen te observeren op plaatsen waar 'we' samen komen. Het openbaar vervoer is geen verzamelplaats, maar het is één van die stekken waar we willens nillens met mekaar moeten vertoeven, zij het voor een korte tijd.
Het aangename aan mijn nieuwe job is, dat ik nu mag meelullen... In de mate van het mogelijke natuurlijk, want het is in de eerste plaats de bedoeling dat ik een oogje in het zeil hou en daar waar nodig, tijdig optreed.
Ik mag De Lijn verdedigen wanneer iemand ontevreden is over de rijtijden van de bus. Ik mag de chauffeur verdedigen wanneer men vindt dat hij wat bruusk stopte. Ik mag uitleggen waarom men nu persé dat verdomde abonnement moet bijhebben, waarom het zo sneu is, wanneer je het thuis laat liggen... enz.
Maar ik mag ook, wanneer een conversatie onverwachte wendingen aanneemt, meepraten over kunst, over literatuur, over reizen, over cultuur, over politiek... Zeker op kalme momenten is dat zalig. De conversatie begint meestal met een vraagje ter informatie, maar wanneer er bijna geen volk op de bus zit, deit het al snel en makkelijk uit naar voornoemde items en dan vergeten mensen soms af te stappen.
Dàt is natuurlijk helemaal niet de bedoeling, maar dat wil maar zeggen hoe leuk het kan zijn met mensen in contact te komen.
Ze stappen op... gaan direct helemaal achteraan zitten, want die zetel zit echt veel beter dan de andere. Ik blijf het me nog steeds afvragen... die laatste bank in de cinema, die laatste bank in de klas, die laatste bank in de bus... die hebben toch wat gemeen...
Aan het comfort ligt het niet, dat staat vast. Té verschillend...
Ach, het is natuurlijk duidelijk dat het hier gaat om de geografie en niet het comfort. Alhoewel... de plaats is net het comfortabele voor deze jongeren. Ze veronderstellen dat achteraan een lossere sfeer heerst. Verder van de verantwoordelijke kijkende ogen van de chauffeur. Verder van de bron van de pottenkijkers dus.
Ze dagen een beetje uit, naar m'n collega en mij. Ze doen maar aan, denken wij. We (collega en ik) gaven mekaar al snel een blik van verstandhouding. Volwassenen en wijzen onder mekaar, hebben geen problemen met pubers die wat uitdagen.
Uiteraard, moet het wel binnen de perken blijven. En... dat doet het niet echt. Niet dat er iets gebeurt dat echt niet kan, maar als we duidelijk laten voelen dat er niet hoeft te worden overdreven, zijn we onnodige situaties voor... wie weet...
'k Zet me dus bij hen. Ik trek hun aandacht, simpelweg door m'n aanwezigheid in hun nabijheid. Collega blijft waar ie is. Zo blijft het overzicht in de bus gegarandeerd. Ze beginnen me vragen te stellen, en grappen wat. Op een manier zoals het best wel mag. Ik doe op een rustige manier mee, zodat de grappen ver binnen het wenselijke blijven.
Wanneer ze afstappen, krijg ik een handzwaai en een prettige avond toegewenst...
Er zijn zo van die dagen...
Het lijkt wel of het afgesproken werk is... dat de bus, of tram, moeten worden gereserveerd voor mensen met kinderwagens. Of zou er een heuse babyboom aan de gang zijn in Antwerpen?
Eén, twee, drie, vier kinderwagens... op de bus. Maar tja... de mogelijkheden zijn en blijven beperkt natuurlijk. En opvouwen is een alternatief waar lui Vlaanderen niet graag aan meewerkt, is me al opgevallen. Storen doet het me niet hoor, wanneer mensen wel degelijk hun kinderwagen gebruiken om hun lieve kleine pagadders er in te laten zitten. Toch gebeurt het maar al te dikwijls dat er, ofwel geen kleine kinderen aan te pas komen, ofwel -en dat komt wel erg dikwijls voor- de kindjes er naast lopen en de buggy geladen is met boodschappen. Geladen, wil niet zeggen dat er een plastiek zakje in die buggy staat. Nee, daarmee wil ik zeggen dat verpakkingen van 6 tot 12 flessen cola, 6 brikken melk en een zak aardappelen de kinderplaats innemen.
Het is een goed ding, wanneer mensen wat meelevend zijn met mekaar en wanneer er een tekort van plaats is voor kinderwagens, men z'n buggie 'tje opvouwt om plaats te maken voor iemand die er anders niet bij zou kunnen. Maar dat is er voor sommigen net over. In zo'n geval, moeten soms mensen blijven wachten tot de volgende bus arriveert.
Hij is alleen. Hij stapt op. Er is niks speciaals aan hem. Hij is een veertiger. Hij is de modale, normale, medemens, zoals jij en ik, die voor een keertje de bus neemt naar z'n bestemming...
Er zitten op dat ogenblik welgeteld, twee dames op de bus. M'n collega en ik staan recht. De man blijft staan in de gang vooraan het voertuig. Hij kijkt aandachtig rond. Nogmaals. Nogmaals. Hij kijkt ons eventjes aan, wij hem... Ik heb alvast een vraagteken in m'n ogen, maar dàt wordt niet altijd begrepen, wat ook maar normaal is natuurlijk. Maw vraag ik me af, of er wat aan de hand is, maar ik wacht nog eventjes af.
De man zet nog enkele passen. Hij kijkt weer zeer aandachtig rond. Hij draait zelfs even rond z'n as, maar lijkt nog steeds besluitloos. Dan, lijkt het of hij gaat zitten. Als z'n achterste bijna de zetel raakt, recht hij zich terug en besluit om ergens anders plaats te nemen. Weer begint hij rond te kijken, een pas naar links, een pas naar achter...
Ik zeg niks tegen m'n kompaan, maar heb een enorme binnenpret. M'n collega waarschijnlijk ook... bedenk ik me. Toch, durf ik hem niet aan te kijken, want dan zou ik in de lach schieten. Dàt, mevrouwtje, zou niet passen... Dus, doe ik dat zeker niet!
De man herhaalt deze actie nog een keertje. Effectief had hij besloten op een andere zetel plaats te nemen, maar is weer recht gekomen om zich aarzelend ergens anders -ik hoop, voldaan- neer te planten.
Toen hij eindelijk zat, heb ik puur uit amusement de lege zetels geteld. Het waren er 26... eigenlijk was het spektakel veel te snel afgelopen. Van mij had de brave man dit evenveel keren mogen herhalen!
Nog niet lang geleden zag ik op het regionaal nieuws op t.v. een verslag over een aanrijding met een tram. Een voetganger was de trambaan opgestapt, had niet gereageerd op het gongen van de chauffeur die onmogelijk tijdig kon stoppen.
Zeer erg dat zulke dingen gebeuren. Chauffeurs zijn daar zelf kapot van. Uiteraard de familie van de overledene ook. Zo zijn er onlangs meerdere ongevallen gebeurd.
Verder in de reportage laat men allerhande mensen aan het woord die beamen hoe gevaarlijk die tramchauffeurs wel rijden. Ze rijden veel te snel, ze stoppen niet en zijn roekeloos, enz. enz. Een tramchauffeur werd niet aan het woord gelaten... Wél een woordvoerdster van De Lijn, waarvan ik me afvroeg of deze dame al wel ooit met een tram heeft gereden. Ze argumenteerde wel zwakjes dat met slecht weer (ze insinueerde het vroeg donker worden... dohhhhh) als één van de slechte omstandigheden waar tramchauffeurs mee te kampen hebben.
Ik voelde me onder m'n duiven geschoten. Want... in sommige gevallen plegen mensen zelfmoord op deze manier, wat blijkbaar niet mag worden gezegd. In het bovenvermelde geval, hadden al tramchauffeurs opgeroepen met de vraag maatregelen te treffen, daar een dame duidelijk probeerde voor de tram te springen. Deze chauffeurs hebben wel degelijk tijdig kunnen stoppen. Maar die vrouw heeft het meermaals geprobeerd tot het eindelijk is gelukt!!!
En toch nog eventjes rechtzetten dat een tramstel een enorme remafstand nodig heeft met lichte regenval, of wanneer er bladeren of gras op de sporen liggen. Van oktober tot maart zijn de weersomstandigheden bar slecht voor zo'n tram. Zelfs in de zomer, bij lichte regenval. Onderschat dit niet, daarvoor hoef je echt niet snel te rijden hoor. Voetgangers hebben geen voorrang om over te steken. Wanneer een tram in het zicht is, moeten zij wachten. Waarom worden zulke dingen niet gezegd in zo'n reportage???
Komt daar nog bij, dat de chauffeurs betrokken bij enkele ongevallen, duidelijk in beeld kwamen. Sorry, maar moest ik één van hen zijn, had ik wel heel boos geweest. Namen van misdadigers mogen niet voluit genoemd worden, want bescherming hier en daar en overal... maar deze mensen mogen dan wel herkenbaar in beeld gebracht worden...? Nou, nee, da's waar... zij hebben geen recht op privacy, want zijn al veroordeeld door ATV!?!?
Ik denk dat ik toch maar eens een heuse verkeersregelsblog zou moeten schrijven en herhalen, en herhalen tot vervelens toe...
Maar bij ATV zouden ze me echt wel een plezier doen, de dingen in hun juiste context naar voren te brengen... Want iemand doodrijden... draag je je hele leven mee!!!
De meisjes met hoofddoek stappen op. Ze hebben allebei een stuk brood in hun handen. Het ruikt heerlijk, het beleg is rijk... Ze praten Spaans. Ik hoor hen praten en merk op dat moment maar één van hen met het eten in de handen. Ze wil net een overheerlijke beet nemen van het lekkere stuk. Ik spreek haar aan in het Spaans, zonder nadenken. Een gewoonte van me die ik maar niet af leer. Maar blijkbaar wordt het wel in dank aangenomen. Trouwens, zo heb ik de troef in handen van de versteldheid bij de ander.
Ik leg haar vriendelijk in het Spaans uit dat eten op de bus uiteraard niet kan. Ze kijkt me versteld aan, knikt bemoedigend terwijl ze plaats neemt en begint papier uit te halen om het brood weg te steken. Ondertussen geeft ze een opmerking aan haar reisgezel, waarschijnlijk over die vrouw in uniform die ook Spaans spreekt... Dan pas merk ik op dat het tweede meisje ook zo'n lekker stuk brood in haar hand heeft. Daar ik haar niks heb gezegd, heeft zij het nog steeds in haar hand. Dus tegen haar, zeg ik dan ook maar in het Spaans dat dit natuurlijk ook voor haar geldt. Ze knikt me glimlachend toe en steekt het weg.
Wanneer ze afstappen komen ze me nog een Spaanse groet brengen... Zeer vriendelijk!!!
Waarom zou ik enige vorm van stress hebben met deze job???
De man is opgestapt met zo'n boodschappenkarreke weet je wel, een caddy... in het perfect Nederlands...!? Makkelijk zijn die wagentjes wel. Zeker voor mensen met rugklachten of mensen met wat ouderdom. Wat niet wil zeggen dat jonge mensen die niet gebruiken hé. Ze laden ze overvol met 'gewichtige' zaken, zoals drank, drank en drank. Niet onderschatten hoor, men versleurt euhhhh... verrolt massa's kilo's op die manier. Alleen denkt men er niet altijd aan dat de bus of tram wel degelijk een opstaptreeke heeft.
Dan horen wij, de sympahtieke begeleiders in actie te schieten, verwacht men. Je kent ons natuurlijk nog niet, tenzij je al met betrokken bussen hebt meegereden... En ik geef toe dat enkelen van ons een heuse vlees en/of euhhh... vetmassa bezitten, waardoor men zou kunnen denken dat 40 kg oplichten een makkie is. Dat geldt echter niet voor enkele anderen onder ons, waaronder ook ik. Voorlopig, ik doe het nog maar net, heb ik nog geen caddies aangeboden gekregen... als ik het op deze manier mag stellen.
Mijn kompaan die me vergezelt wel. Hij doet z'n job echt wel goed hoor. Ook wat die caddies betreft, helpt hij, daar waar mensen hulp nodig hebben in de mate van het mogelijke. Hij is ook maar een mens met aftakeling van het lichaam gekenmerkt, bij het -beetje bij beetje- verouderingsproces. Hij neemt een caddy die erg zwaar is, onderaan vast. Er is zo'n metalen stangetje aan bevestigt onderaan, zodat je hem kan zetten. Daaraan neemt ie dat spul dus vast. Hij licht het een beetje op, terwijl de eigenaar het handvat omhoog trekt. De stang breekt af en daar gaat caddy met petflessen water en limonade. Allemaal plastiek, wat in dit geval een voordeel is, sorry voor het milieu...
De bedoeling is ook om met de bussen of trams minder oponthoud te hebben. Het tegendeel is echter waar in dit geval. Maar... het belangrijkste is, dat mijn collega geen diepe snee in z'n hand heeft door het afbreken van die stang. Het is gelukkig maar een zwellende ergerlijke, rode striem...
Hotsend en knotsend door bochten zwiepend en zwalpend, shaken we langs wegen, schokkend stoppen aan verkeerslichten rood en haltes, voor op- en afstappers, enkele uurtjes aan een stuk...
De job is subliem. Aanwezig zijn op de bus. Informatie verschaffend aan hen die vragen hebben of nood aan de juiste info over wat wél en niet kan op het openbaar vervoer. Liefst staande op die bus, maar wanneer het rustig is, kunnen we het ons wel permitteren om ons zodanig te zetten dat we een goed overzicht hebben. Eventjes, niet te lang, net genoeg om rug, hielen en knieën wat te ontlasten van ons lichaamsgewicht tijdens het schrap zetten van de hiervoor genoemde bewegingsmogelijkheden tijdens het rijden.
M'n collega heeft last van 'tenniselleboog' en vooral 'spoor', dat is dus aan z'n hiel. Wat hem met momenten eventjes een wrang gezicht doet trekken op een kwaad pijnlijk momentje. De buschauffeur heeft natuurlijk geen besef. Normaal gezien staat ook niemand zo lang op de bus of tram als wij.
Het moet eerlijk gezegd dat de meeste chauffeurs echt wel rustig genoeg rijden. Dan voelen we het nog wel, maar dan is het te doen. Er zijn wel de nodige 'shumachers' tussen, gelukkig in heuse minderheid, die het zwaar maken. Gaan klagen, denkt u??? Nee hoor, dat doen we niet. Wij strijken liever onze collega's niet tegen de haren. Want zij die zo rijden, zijn net de tiepjes, die het zich niet zullen aantrekken en/of negatief kunnen reageren op het 'moeien' van een collega.
Nee... dapper volhouden voorlopig. De reizigers zijn volmondig genoeg om commentaar te geven. Dat merken we duidelijk. De chauffeur in kwestie ook.
En op een goeie dag, zal hij het hopelijk beseffen... Hé chauffeurke...?
Een goede zaak... De 65+ pas is veranderd. Een heel goede zaak is dat. Ten voordele van vele senioren die met het benenwerk op tram of bus sukkelen.
De nieuwe kaarten zijn nog niet allemaal op hun bestemming, maar wel onderweg, mogen we de mensen informeren, en hoop ik ook van harte. Deze kaarten moet en kan men niet meer ontwaarden in de automaten. Wat men moet doen? Niks... enkel en alleen deze kaarten bij hebben alsook de identiteitskaart.
Zeg nu zelf... Als dat geen vooruitgang is... Geen wankele ouden van dagen meer, die hun evenwicht verliezen tijdens het ontwaardingsproces van hun gratis vervoersbewijs. Met de ene hand houden de dames hun tas, handtas of zakske vast. Je kan het hen niet kwalijk nemen, want durven ze het te lossen is er een reële kans dat ze het kwijtspelen. We moeten durven toegeven dat onze hedendaagse maatschappij iets té erg gesteld is op de privacy van een ander. Of we moeten nog iets eerlijker zijn, en toegeven dat met een té grote regelmaat dingen worden gestolen, ook op het openbaar vervoer. Niet lossen dus, die tas!!!
Met de andere hand moesten de 65 plussers die kaart dan ontwaarden, maar dat geval wilde niet altijd direct in dat rotding glijden. Je moet daar de 'Magic Touch' voor hebben, en die is bij de onvaste aan ontkalking of reumalijdende seniorenhand niet altijd aanwezig. Ondertussen moet de chauffeur zijn reisweg verder zetten, want 'Time Is Money'. De tijdslimiet moet worden gehaald of gelieve verantwoording af te leggen, of toch zo ongeveer...
Zo is al menig oudere reiziger door een vervoersmiddel gezwalpt met de nodige breuken en kneuzingen als gevolg.
Niemand voelt er zich lekker bij... Heel wat chauffeurs hebben op deze kaarten ter ontwaarding uitspraken gevloekt. Nu zijn de vloekgebeden verhoort...
Hij stapt op. Hij kijkt me eventjes aan, dus knik ik hem een goeie middag toe. Hij zegt me wat, maar ik versta hem niet. Beleefd als ik ben, vraag ik hem: 'Pardon?' Hij herhaalt -mag ik veronderstellen- zijn eerdere zin. Tot mijn spijt echter, versta ik hem nog steeds niet. Weer vraag ik hem: 'Pardon, meneer?' Het kàn tenslotte iets belangrijks zijn, dat ie me wil zeggen. Maar het hoeft voor hem blijkbaar niet meer. Waarschijnlijk speelt mijn onintelligente uitstraling een rol in zijn opgeven... Het kan... Zijn lichaamstaal laat me duidelijk begrijpen dat hij het niet meer zal herhalen, nooit meer in zijn leven...!
Hij schuifelt rustig met kleine pasjes een klein beetje verder om plaats te nemen. Hij zegt me weer wat en ik heb waarempel een straatnaam begrepen. Ik bedenk me dat als de oude man daar wilde zijn, hij nu reeds zou moeten afstappen en zeg hem dat dus, voor het te laat is. Maar nee, weer heb ik het mis. Hij moet daar niet zijn, want hij is daar net geweest. Plots spreekt hij duidelijk. Waarschijnlijk wanneer hij zich wat opboeit, gaat het articuleren beter. Enfin, hij vertelt me dat hij bij de elektrieker is geweest om ditjes en datjes en zusjes en zootjes te kopen, want hij moest van alles herstellen. Hij heeft namelijk geen zittend gat, zegt hij. Hij is graag bezig...
Knap hoor, een bejaard mens moet niet zomaar gaan stilzitten, dat vind ik ook... Ik probeer dus te beamen, maar het lukt niet zo goed. Ik krijg een krevel in mijn keel en moet geïrriteerd hoesten. Het houdt niet op. Ik geraak er haast niet uit. Wanneer ik inadem is m'n luchtpijp danig geïrriteerd om dàt woord nog maar es te gebruiken.
Het komt omdat de man zich niet verzorgt en een heel vervelende lichaamsgeur verspreidt. Ik durf haast niet meer ademen, want die lucht rondom hem, lijkt me sterk vervuilt door zijn aura. Hoe vriendelijk hij ook mag zijn, het lukt me niet er goed uit te raken...
Seconden duren... minuten wegen... wachten duurt lang... totdat ie afstapt, niet veel verder...
Hij houdt blijkbaar van muziek, net als vele anderen die je met mp3-speler door de stad ziet lopen. Storen doet het niet, wat zou het... Hij heeft de oortjes in z'n oren en is afgesloten van de wereld.
Hij hoort enkel wat hij wil horen. Hij heeft het beste excuus om niet te weten wat wel en niet mag of kan, want hij heeft niks gehoord...
Hij begeeft zich naar de deur van de bus om af te stappen, wanneer de bus vertrekt naar de volgende halte. Wij, m'n collega en ik, merken dat hij een drankblikje geopend in de hand heeft. Hij neemt een teug. Collega maant hem vriendelijk: 'Meneer...' Maar geen reactie. Collega zegt nogmaals: 'Meneer...' Weer geen reactie.
Ik merk op tegen m'n collega, dat 'Meneer' geen oor heeft voor realiteit... gezien de mp3 omstandigheden. Collega tikt eens vriendelijk op 'Meneer' zijn schouder. Waarop meneer nu toch z'n aandacht getrokken wordt. Hij kijkt dus om en haalt een oortje uit z'n oor (leuk om te schrijven...)
Collega zegt tegen meneer dat op de bus niet mag gedronken worden. Antwoord: 'En sinds wanneer dà?' Hij draait z'n rug naar ons toe en neemt uitdagend nog een flinke teug. Nou wacht ik niet meer op m'n collega. Nou wil ik... ik wil... Ik tik dus ook vriendelijk op 'Meneer' z'n schouder. Hij draait zich terug naar ons met een gezicht dat duidelijk aangeeft dat we 'Meneer' vervelen. Ik heb een folder genomen waarop de reglementen alsook de boetes voor overtredingen in staan. Met de raad dit foldertje eens te lezen, geef ik het hem ostentatief.
Ondertussen is de bus aan de halte gearriveerd en gestopt. Hij stapt af met het foldertje in de hand en ik ben content.
Vakantie en kinderen. Twee dingen die prachtige situaties kunnen geven. Zeker als ze samengevoegd worden.
'k Weet het, er zijn ook mensen die op het einde van elke vakantie zuchtend laten horen hoe blij ze zijn dat de schoolperiode er terug aan komt. Het gebries in huis wordt dan wat minder. Het onderlinge geharrewar kan beter in de hand worden gehouden, wanneer ze moe na school en huiswerk én ook nog eventjes te zijn gaan sporten, in de zetel vallen voor hun favoriete kinderprogramma. De fut is er dan wat uit en ouders kunnen tenminste op een meer normale en rustige manier de avondlitanie doorgaan met hun gezinnetje.
Maar kinderen hebben nu eenmaal aandacht nodig, daar kom je niet onderuit. Ook op het openbaar vervoer is dat niet anders. Het getater en geblater, de kindergrapjes, de huilbuien, de onderlinge plagerijen... Oooohhhh, wat is het toch leuk om het allemaal af te zien, nu ik uit de kleintjes ben. Wat is het toch enig, dat verlegen gezichtje zich tevergeefs te zien trachten te schuilen, achter mama's rug, en nadien te zien losbarsten in een
tandloze-mondenschaterlach, wanneer je hen wat aanmoedigt.
Menig mama neemt het me misschien een beetje kwalijk dat ik hun telgen aanzet tot losbundigheid, omdat ze net nu eventjes rustig zijn, op de bus. Maar ik kan niet zonder die kinderlach... Ik ben verslaafd... Het geeft me een fantastisch gevoel... en trouwens, mag ik opmerken, niet alleen mij. Want de helft van de passagiers zit mee te genieten.
Ik rij niet meer met de tram. Ik heb besloten een nieuw gecreëerde job te doen... begeleider. Een job, die tot hiertoe enkel wordt uitgevoerd door Lijnpersoneel op enkele buslijnen.
Eigenlijk moest ik al acht maanden geleden begonnen zijn daarmee, maar door een fysiek ongemak, kon dat niet, mocht het niet... Nu dus wel en mag ik eerst een maand meelopen met een collega die wel mocht starten toen men met dit project begon.
Mijn verhalen gaan dus anders zijn, maar ik zal blijven schrijven omdat de basis hetzelfde blijft.
Eerst wil ik toch benadrukken, dat ik niet meer onder verkeersdruk hartje Antwerpen sta... Ik ben daarover heel gelukkig, want nu kan ik zonder stress info verschaffen, eventuele problemen trachten op te lossen en passagiers trachten zich koning te rijk te prijzen...
Ook in shiften: - eerste dag, tot 1u 's nachts - tweede dag, tot 21u - derde dag, tot 19u - vierde dag, tot 14u Dan net als de meeste chauffeurs twee dagen vrij om daarna een nieuwe werkblok te starten...
Kleine, leuke grap, die een collega durft uit te halen. Ik doe dat niet, gewoon omdat het mij niet zo goed af gaat. Maar als grap is het eigenlijk wel geslaagd...
Een groep Nederlanders stapt op. Nederlanders zijn een publiek waar we in het Antwerpse tijdens de weekeindes heel regelmatig mee te maken hebben. Favorieten van het openbaar vervoer...
Zij stappen dus op en vragen een ticket. Meestal logeren ze in grote getale in een zelfde hotel, maar komen wel apart naar Antwerpen. Het gebeurt regelmatig dat er een twintigtal Nederlanders op de tram stapt in de buurt van het hotel en toch niet in groep zijn. Dus dan willen ze allemaal apart een ticket, of per koppel. Dat neemt soms serieus tijd in beslag, maar ja... de klant is koning, dat geldt ook voor hen.
Wanneer zij dan hun ticket vragen, vraagt mijn collega of ze een staan- of zitplaats willen. Uiteraard antwoorden zij: ..... Yep, je raadt het... een staanplaats...
Verdomd grappig vind ik dat, ook al haal ik dat soort gags niet uit. Ik kan ze echt wel smaken!
Voor alle duidelijkheid onder de leken... Alle plaatsen op de tram hebben dezelfde prijs...!
Als ik aan de eindhalte wil vertrekken, kan het gebeuren dat ik toch nog eventjes wacht op mensen waarvan ik begrijp dat ze de tram nog willen nemen. Zij staan er nooit bij stil, maar dat is dan de reden waarom ik met zo'n lang voertuig de straat blokkeer omdat ik voor het rode licht sta. 'k Probeer het zoveel mogelijk te voorkomen, want de lichtencyclus kennende, weet ik wanneer ik aan de halte moet vertrekken om net met groen aan het licht te komen en zo de straat vrij te houden. Maar zoals eerder geschreven, hangt het ook vooral af van mensen die wel of niet tijdig aan de halteplaats arriveren.
Deze keer is het niet gelukt, en sta ik met mijn voertuig (dit keer een enkel trammeke) voor het rood.
Er komen enkele jonge kerels van rond de 20, die nog willen opstappen. Wanneer ik eenmaal voor het verkeerslicht sta, laat ik dat niet toe. Ten eerste het mag niet, ten tweede, op den duur vindt iedereen het maar normaal dat ze tussen de haltes kunnen opstappen. Een lijn getrokken dus, en nee, het mag niet. Trouwens, valt iemand op zo'n moment, dan komt verzekering niet tussen, maar is de chauffeur wel diegene die verantwoordelijk wordt gesteld met de nodige gevolgen. Ik doe dus teken dat ze er niet op mogen. Zij dringen aan. Ik geef niet toe. Dan merk ik dat jonge knapen achteraan op mijn tram het noodraam beginnen te openen om hun vrienden er zo op te laten. Dus ga ik met armen gekruisd in de deuropening van de chauffeurspost staan. Ik schraap flink mijn keel: 'Euhemmm'! Ik zie dat ze in eerste instantie wat schrikken. Ze hadden blijkbaar van mij geen reactie verwacht (zie ik er zo'n doetje uit?) Ze beginnen zich te verontschuldigen, maar hebben ondertussen wel de achterdeur met de noodhendel geopend om hun vrienden op het voertuig te laten. Ik blijf staan en laat hen begaan om handgemeen te vermijden, maar besluit toch maar om de bovenhand in dit spel te grijpen. Jullie willen spelen met mij? Oké! Maar IK bepaal de regels... Dus begin ik de heren in kwestie te wijzen op veiligheid in de tram. Beschadiging van het materiaal enz. Uiteraard wil ik dat ze het goed begrijpen, dus praat ik niet te snel maar klaar en traag en duidelijk. Daar ze beperkt zijn in tijd en ondertussen het verkeerslicht al 3x terug is op rood gesprongen, worden ze ongeduldig. Ze wijzen me erop. Dus, vind ik het zeer belangrijk om erop te wijzen dat het primeert dat zij weten dat met veligheid niet mag gesold worden. 'Allez, mevrouw, rij nu door, we zullen het niet meer doen'... Ik ga langzaam zitten. Wacht tot het licht weer op groen springt en merk dat het noodraam nog steeds open staat. Dus, tot hun ergernis, sta ik ik terug recht en zeg dat ik voor diezelfde veiligheid niet kan vertrekken zolang het raam dat zij hebbben geopend, niet terug door hen wordt gesloten. ... Het gaat niet snel genoeg toe... en dat vind ik echt wel grappig. Ik ga terug zitten, maar ondertussen is het... je raadt het... weer rood. Bij groen vertrek ik en heb zolang die jongens op de tram zitten geen behoefte aan een snelheid boven 30, wat op eigen bedding best traag mag genoemd worden
En... die jongens??? Boos op mij? Daar heb ik helemaal niks van gemerkt... De andere mensen? Gereclameerd? Niks van gemerkt..
Gewoon, rustig verder gereden, een fijne dag!
Door plassen gejaagd door de wind die giert omheen het voertuig. Voor het rode licht wiebelt het trammeke wat heen en weer. Te weinig tijd om op een deftige manier, veilig dus, de rit uit te maken. Een omheining van een werf is verschoven. De hekken staan in betonnen blokken. Ik verwittig dispatching dat ik niet verder kan, maar ga kijken of ik die blokken kan verzetten. Ene lukt wel, want die wil meeschuiven. Die was niet overdreven verschoven. 'k Moet wel flink met m'n benen kracht zetten, maar da's dan maar wat oefening, denk ik... Die andere, merk ik staat te dicht bij het onderstel van de tram. Ik moet eerst het voertuig wat achteruit rijden. Het hek staat zo dicht dat ik helemaal rond moet lopen en de achterste deur van de tram nemen. Er liggen twee mannen te slapen op het tweede voertuig, merk ik nu... Nou, de luiwamessen... ze helpen niet met verzetten van de zware blokken, nee daarvoor zijn ze té moe. Langs de andere kant verwacht ik dat ook niet, zij zijn klant, dus koning...
Om die tweede blok te verzetten, krijg ik gelukkig hulp van een arbeider die mijn miserie niet snel genoeg had opgemerkt. Hij verontschuldigt zich daarvoor, wat ik heel erg sympathiek vind... zijn hulp apprecieer ik ook ten zeerste. Met zijn bicepsen, gaat het al direct een stuk sneller en weller!!! Na een oponthoud van een tien minuten, kan ik verder rijden. Maar het opontoud is nefast voor mijn uurrooster. Toch, dispatching laat het afweten... Verder rijden en de mensen moeten maar geduld hebben... Ik probeer de achterstand in te halen en het lukt tegen de laatste rit die ik moet doen. Dan, moet ik plots heel stilletjes rijden om nog een volgnummer op de lijn, dat voor me moet rijden, voor te laten. Hij is net buiten gereden uit de loods.
Ik hou me in... ik rij nergens sneller dan 30. En vertrek zelfs wat te laat aan de Melkmarkt. Maar... als ik in Deurne kom, blijkt dat hij toch niet voor me zit. Dispatching heeft verstek gegeven. Ik besluit om hetzelfde te doen. Ik zet me aan de eindhalte. Eens ik daar sta, komt die andere tram er ook aan. Hij kan niet verder. Spijtig, zou ik zeggen, maar ik zeg het niet. Men had me maar tijdig op de hoogte moeten brengen.
De laatste tram voor mij dit jaar... Ik heb gedaan met werken, ik zet het van me af!!!
Een oude man, ik schat hem makkelijk 70, komt vooraan bij mij staan. Hij zegt dat ik mooie oorbellen draag. Die opmerkingen krijg ik af en toe wel eens van een dame, maar het is de eerste maal dat een man me zoiets zegt... euhhhh... buiten m'n eigen man dan... Ik kijk hem dus eventjes aan en bedank hem, toch niet goed wetend, of ie het meent of er nog wat anders aan zit te komen. En... jaaaaa hoor!!! Begint hij me te vragen of die oorbellen niet pijn doen, want dat dit meestal zo wel is en dat ik er voorzichtig mee moet zijn. Maar dan komt de aap uit de mouw. Hij vraagt me of mijn man daar ook mag aan komen, of het niet pijn doet als die in mijn oren likt... Ik gooi even een blik, want dat soort vraag had ik absoluut niet verwacht van zo'n oud manneke... 'De ouwe geilaard': denk ik. Ik antwoord hem niet meer. Op dat moment kom ik aan een halteplaats en stapt hij af. 'Goed zo!!!' Denk ik bij mezelf. Toch heb ik me voorgenomen dat als er nog eens ene met zoiets afkomt, te vragen of het zijn gewoonte is, ons, chauffeurs, zo laag bij de gronds te benaderen... Want dit vind ik echt wel respectloos.
Enkele ritten later stop ik aan de halte 'centraal station'. Een kerel die ik meestal dronken op de tram krijg en die soms lastig kan doen -hij is een vrouwengek volgens mij- komt er aan. Hij gaat midden op de sporen voor mijn voertuig staan. Hij weet dat ik hem heb gezien, maar het is rood, dus blijf ik zonder boe of ba, gewoon staan met de deuren open. Hem verder negerend, help ik de mensen aan hun gevraagde tickets. Hij blijft er nog even staan met armen gespreid, maar ik reageer totaal niet, wat mij betreft mag ie d'r zo nog een kwartierke blijven onnozel doen... 'k Trek het me echt niet aan... Dàt merkt hij blijkbaar en stapt dan op. Spijtig had ik de deur nog open, het is een drukke opstapplaats en er waren nog steeds mensen aan't opstappen. Hij verkoopt nog wat onnozele praat, maar goed bedoeld. Hij is deze keer niet dronken genoeg om nog vervelender te doen, dus dat valt al heel goed mee. Voor hem heb ik overlaatst nog een vrouwelijke collega verwittigd... Want ik ben er zeker van dat ie bij alle vrouwelijke collega's zo doet.
Weer wat later, is aan de eindhalte een bejaarde man opgestapt. Die tenminste terecht grappig uit de hoek kan komen. Niks geforceerd, lachen geblazen. Hij heeft me stukje bij beetje leren kennen door regelmatig de tram te nemen. Hij voelt zich vertrouwd genoeg om me wat te plagen en dat smaak ik wel. Hij doet tenminste helemaal niet kwetsend en is een aangename persoon...
Dit naar aanleiding van de chaos met tramvervoer door de verschillende spoorwerken in Antwerpen, het weekeinde zaterdag en zondag 29 en 30 januari 2005. 'k Reed toen op lijn 4...
Er zijn zo van die dagen dat alles probleemloos verloopt. Da's natuurlijk zeer goed, zou je zeggen -en dat is het ook wel... Maar, tja, dan heb ik niets op te schrijven... Misschien is het ook wel zo, dat je na een tijdje teveel toestanden 'gewoon' vindt. Bijvoorbeeld, naar mensen kijken op straat doe ik -wie weet- wel liever dan naar dieren kijken in de zoo. Mensen die zich niet 'bekeken' wanen, doen soms echt de grappigste of mooiste dingen. Enfin, het blijft altijd interessant... Maar na een tijd heb je zoveel verschillende indrukken gepasseerd, dat je de dingen anders bekijkt en je je grenzen verlegt. Dan hangt er nog veel af van bepaalde gecreëerde sutuaties. Met de verschillende werken waardoor we op nogal trajecten doorrijden, zie je ook de ongemakken waarmee voetgangers zowel als fietsers en/of motors en auto's af te rekenen hebben.
Voetgangers begeven zich op een werf (echt niet toegelaten, maar tja...) om dan te concluderen dat ze voorbij een grote modderpoel moeten, of langsheen een hek. Dan hoop ik steeds maar dat het rode licht nog even blijft aanhouden, want ik weet steeds graag... hoe een verhaal afloopt. Gaan ze erover klimmen? En... ja, hoor! Enfin, meneer toch wel, maar mervrouw, met haar hakjes en strakke rok... Oei, tasje valt... Toch wel net aan de rand van een vieze plas. Oei, zij kan er echt iet over, over dat hek. Aaaahhh, meneer gaat het hek proberen een beetje te verschuiven. Wat niet zo simpel is, het staat namelijk op betonnen voeten, anders zou het met een beetje wind al omwaaien. Jaaa, hoor, na wat krachtpatserij heeft meneer (hij is een echte stoere jongeng) het hek wat kunnen verschuiven. Hij nodigt zijn lieflijke dame uit om tussen de opening te glippen. Het lijkt aardig te lukken, tot ze met de achterkant van haar mooie jasje blijft haken. Hij is echt wel hulpvaardig, dat moet gezegd, maar ja, ze staat in de weg in die smalle opening. Dus kan hij net niet aan... nu ja, waaraan ook dat jasje vastzit, want hij kan het niet zien. Een oplossing? Liefst blijven ze daar toch niet te lang vastzitten. Stel je voor dat de politie komt. Wat moet die wel denken? Ze kijken vluchtig rond, ze zijn niet op hun gemak. De tram... Da's straatmeubilair... mij hebben ze helemaal nog niet gezien, ze zijn veel te druk in de weer. Maar zo macho als hij is, zo ongeduldig is hij blijkbaar ook. Hij neemt haar bij de arm en trekt haar eventjes met een snok naar zich toe. Ja hoor!!! Het lukt...! Hoera!!!!!!!!!
Ach... het is solden. Eén van de volgende dagen krijgt mevrouw dan wel een nieuw, mooi jasje. Ik heb ondertussen groen licht en rij verder. Blij omdat ik durf veronderstellen dat zij wellicht hun lesje hebben geleerd. Maar ook een beetje teleurgesteld...
Ik had liever een modderigere clou gezien. Maar ach, dat komt misschien nog wel eens met een ander avontuurlijk koppel op een andere dag. De werken zijn immers nog lang niet gedaan...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
