Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
05-08-2009
Turnhoutsebaanhappening
Er zijn zo van die dagen dat het ene leuke voorval het andere opvolgt. Er zijn ook dagen dat die opvolgers minder leuk zijn, maar die vergeet ik dan maar liefst zo snel mogelijk. Die eerste, de leuke dus, kan ik maar beter neerpennen, zodat ik ze niet vergeet. Als ik dan later in mijn rocking-chair voor de computer zit (dat zal dan wel een laptop op m'n schoot zijn...) , m'n lange grijze haren in een dot samengekneld laag in m'n nek, zal ik al deze vrolijke 'Lijnmemoires' kunnen nalezen. De lettergrootte aangepast, want zelfs m'n leesbril zal niet volstaan om nog goed te lezen, een warme sjaal over m'n schouders en het beeldje is compleet. Enfin... iedereen heeft wel eens toekomstdromen. 'k Liet me effe gaan... Toch, de aanzet was zo'n dagje dus.
Nog redelijk vroeg zien we een jong koppel opstappen. In eerste instantie lijken ze me 'gothictypes'. Ik hou absoluut niet van stempels of kadertjes, maar om op een snelle manier een beschrijving te geven, kan het wel es helpen. Na ze wat beter bekeken te hebben, merk ik dat ze verkleed zijn. Dat in het midden van de zomer... daar moet een andere reden dan carnaval voor zijn. Ik vestig m'n kompaan z'n aandacht op het koppeltje. Ze staan er zeer rustig bij op de tram, praten ook... gewoon. Ik ben nieuwsgieriger (enkel op dit moment) dan m'n makker en zeg hem dat ik toch eens tot bij hen ga wandelen, wat ik dan ook direct doe. Ik groet hen en merk dat de jongen zelfs een schild mee heeft. Het meisje heeft puntjes aan de oren bevestigd, jeweetwel, zo van die Spockpuntjes, waarmee ik doel op mr Spock uit Startreck. Ik vraag hen of ze naar een festival gaan ofzo? Waarop ze me uitleggen dat ze naar Nederland gaan. Jaarlijks is daar een kasteelfeest. 'k Ben ondertussen vergeten waar, maar ze moeten met de trein en verder de bus, nog een heel eind rijden. Ze hebben hun tenue haast helemaal zelf in mekaar geknutseld en zijn er -terecht- fier op. We praten nog een tijdje, op weg naar hun kasteelfeest.
Op de Turnhoutsebaan in Antwerpen, zien we een hele ouwe Citroën-automobiel rijden. Zo'n wagen trekt zowiezo al makkelijk je aandacht. Ik vind het moedig dat de chauffeur zijn antiquiteit door het midden van de stad durft te sturen. Op die Turnhoutsebaan zien wij immers dagelijks de gekste en zeer gevaarlijke toeren mét de daarbij horende accidenten in het verkeer. Het grappige aan deze prent is, dat er boven op het dak een fietsrek bevestigd is, waarop twee fietsen staan. Automobielen zie je wel meer rijden en trekken wel degelijk de aandacht, maar met twee fietsen op het dak is voor mij een primeur. Oud verenigd met modern, denk ik dan. En het heeft nog charme ook. Wéér een item waarover kompaan en ik even onze luchtige gedachten kunnen botvieren én genieten natuurlijk.
Wat later zitten we op een streekbus. Er zitten wel wat mensen op, maar niet echt veel, daar we richting Turnhout bollen. De drukte 's morgens, is voorlopig nog, vooral richting stad. Er is een Afrikaanse dame tegenover een jong meisje met boek in de hand, komen zitten. Deze dame heeft waarschijnlijk het nachtje door gedaan en is 'teut', maar stoort niemand. Zo gauw ze zit, gaan haar ogen toe. Telkens weer, vraag ik me af hoe ze't doen hé. Mensen die kunnen slapen in tram of bus... mij zou het beslist niet overkomen, denk ik dan. Tenzij op een reis die uren duurt... Enfin, deze dame slaapt al rechtop zittend. Haar hoofd achterover in haar nek, snurkt ze zelfs heel lichtjes. Het meisje tegenover haar is afgeleid. Ze laat haar boek voor wat het is en kijkt... naar de ongegeneerd slapende dame. Ik kijk naar het meisje en de toestand. Geamuseerd, zie ik het meisje denken, afvragen, niet wetend wàt te denken. Haar ogen steevast op de slapende dronken dame gevestigd. Ze zegt niks tegen haar moeder -denk ik- die naast de dame zit. Haar blik gooit ze heel eventjes naar mij. Ze merkt dat ik kijk en werpt me een kleine lach van verstandhouding toe. Ik knik en lach haar ook toe. En de dame? Schrikt even later plots op, staat op, belt net voor een halte en stapt af. ...Wat een timing...
Weer wat later, stapt op een ander voertuig een Afrikaanse jonge kerel op. Een man van net over de twintig. Hij gaat alle dagen sporten, spierbuilding, mussels kweken... da's duidelijk. Ieder zijn ding, denk ik, en groet hem een goeie dag toe. Hij spreekt me enthousiast aan, schudt m'n hand en kent me blijkbaar. Ik moet diep gaan hoor, ik zie zoveel mensen, dat ik de boel soms echt niet kan thuis brengen. Hij helpt me en legt me uit in welke omstandigheden ik hem geholpen heb, een tijdje geleden. En dàn, schiet het me te binnen. 'Haaaa, jaaa', of beter, 'ohhhh yes', want hij spreekt Engels. En...? Of hij het nog gevonden heeft zonder problemen? 'Natuurlijk datte...' krijg ik als antwoord. Hij bedankt me nogmaals voor de toen geboden hulp en geeft me complimentjes. Waarop mijn dag ook weer een kleurrijke glans krijgt. Wanneer ik afstap wuift hij me nog uitbundig na.
En dan... zijn we in kantoor. Etenstijd. Even rust, zitten, eten, drinken, in stilte lezen, dat denken... hopen we. M'n collega wil z'n kastje openen. Toch, het zit hem niet mee, want z'n sleutel breekt af. Hij kan nergens meer aan. Hij poogt nog met die gebroken sleutel, maar dàt zou te mooi zijn. Een slot openen, zal ook wel lukken met één of ander ijzerdraadje voor een gewiekst en handig iemand, maar bij die tiepetjes horen collega noch ik. Trouwens, zowiezo probeer je dat best niet op 't werk. Het is weekeinde, dus moet er gewacht worden. Z'n eten heeft ie bij de hand, maar z'n portefeuille moet in de kast blijven. Gelukkig is m'n collega geen zeurpiet en laat hij niks merken van het humeur dat een deuk krijgt. Nee, hij kient gelijk uit, wat voor hem de beste oplossing zal zijn en legt er zich voor de rest bij neer.
Heel dikwijls slaagt onze medemens in paniek bij het zien van ons... uniform wellicht. Ik hoop tot in het diepst van m'n hart dat het niet ons uiterlijk is. Vele regelmatige gebruikers weten heel goed dat 'wij' geen tickets controleren, maar met een regelmaat zien we mensen nog snel (op het laatste nipperke) de biezen pakken, wanneer wij opstappen. Anderen, staan recht en gaan nog snel een ticketje kopen bij de chauffeur en weer anderen zijn nog beter voorzien... wat zij doen, ga ik hier niet uitleggen, ik wil niemand op ideeën brengen. Truuks zien we met hopen, maar ze toelichten zou een beetje teveel van het goede zijn.
We stappen dus op, m'n kompaan achteraan, ik vooraan het voertuig. Meneer en mevrouw zitten rustig samen op de tram. Meneer ziet me, springt nogal hevig recht en wil zich naar voren begeven. Mevrouw echter zegt 'non' en houdt z'n arm vast. Hij maakt zich los, aarzelt en zet enkele stappen naar de chauffeursrichting. Ik kijk, merk op en negeer de situatie. Ik wacht af. Ze roept nog eens duidelijk 'non' en dan een uitleg, waar het woord contole duidelijk verstaanbaar is. Hij aarzelt, maar gaat toch een ticket kopen. Wanneer hij het ticket gekocht heeft, kan ik niet nalaten me toch eventjes naar het koppel te begeven, als meneer terug zit. Ik vond het een beetje te overduidelijk en vind dat ik iets moet doen, daar de mensen rondom dit koppel, dit ook hebben opgemerkt natuurlijk. Het lag er té vingerdik op. Maar al te dikwijls komt er gemopper van derden. Dàt wil ik voorkomen, daar dit wel eens in een discussie zou kunnen uitdraaien.
- Goeie middag mevrouw, weet u, u moet steeds een ticketje kopen bij het opstappen.
...richt ik me tot de dame, daar zij het was die de man ervan wilde tegenhouden. De man echter neemt het spontaan voor haar op, wat ik steeds prachtig vind, geef ik toe. Hij is even correct als ik en legt me uit dat mevrouw nog geen ticketje had, daar ze net had gemerkt dat ze haar abonnement niet bij heeft. Hij had er al eentje gekocht, ik mocht het zelfs vragen aan de chauffeur zei hij me. Natuurlijk ben ik er me van bewust dat hij het me kan tonen, maar ik vraag het niet en hij doet het niet. Wat betreft het gaan vragen aan de chauffeur, eigenlijk wattman want we zitten in de tram, dàt doe ik ook niet. Hem, de beschermer geloven, doe ik evenmin. Maar hierbij blijft het. Geen verdere discussie, ik heb m'n boodschap gegeven. Het vervoersbewijs is immers gekocht. Case closed, het leven op de tram gaat verder en ik wil geen zure smoelentrekker worden. Ik geef hen zelfs een glimlach zo mooi ik kan, speel het spel mee, want mijn werkdag is ook zeer belangrijk voor mij. Die wil ik lachend beginnen, en lachend eindigen. Het gedeelte tussenin kan wat mij betreft liefst in dezelfde sfeer doorgebracht worden, dat werkt aangenaam. Ik leerde immers dat een glimlach wonderen kan doen. En, ik geef eerlijk toe, wonderen heb ik nooit verricht, maar slecht verlopen mijn dagen beslist niet op het werk.
Wat later staan we op het perron te wachten op tram of bus. We zullen nemen, dàt wat er eerst passeert. Ik lach wat met m'n collega, straatnamen opgevend, terwijl hij moet zeggen waar die zijn. We bedenken regelmatig wel wat om onze wachttijd door te komen en niemand informatie nodig heeft. Er staan auto's voor het rode verkeerslicht. Ramen open, wij horen dus hun muziek, zij zullen -wanneer ze de muziek niet te luid hebben staan- ons ook wel horen. We staan immers dicht bij mekaar. Ik merk dat een autochauffeur m'n vraag aan m'n collega hoorde. Hij lacht me toe en knikt, waarop ik ook hem groet. M'n aandacht is echter bij m'n vriend collega die even diep nadenkt voor hij me het juiste antwoord wil geven. Ondertussen trekt de autobestuurder onze aandacht, we kijken dus. Hij toont z'n De Lijnabonnement, en vraagt of ie zo in orde is. Lachend knikken we hem toe, dat alles oké is en dat ie gerust mag verder rijden.
De leute tijdens onze werkdag kan maar weer eens niet op...
Hallo... Haallooo... Héhéééé HALLOOOOOOO!!! ...trekt m'n aandacht. En, woepssss... het is naar mij gericht. De dame in kwestie kijkt me met veelbelovende blik aan. Ik lach haar dus toe en groet haar ook. Ik ken haar gezicht. Ze is één van de vele mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer. Ver weg, heb ik een vleugje herinnering van een vraag die ze me stelde, maar verder ken ik de dame absoluut niet. Heel enthousiast vertelt ze me luidkeels dat ze naar de tandarts gaat, maar eerst nog eventjes langs haar broer die er niet ver van af woont. Zij staat in de achterste helft van de tram, terwijl ik haast vooraan sta. Daar het lijkt, dat ze op deze manier een hele converstatie zal houden, begeef ik me naar haar. Converseren op deze manier zou wel eens bij geluidsoverlast kunnen horen, veronderstel ik. Toen ik nog reed met de tram, waren zulke conversaties voor mij althans een heerlijke afwijking van het normale. Ik genoot er telkens weer van te kunnen meegenieten met zulke toestanden. Ze blijft luid spreken wanneer ik ook naast haar sta. Ik antwoord zachtjes, om zo aan te geven dat het ook wel wat stiller kan. Mensen in de omgeving keken haar eerder al een beetje verstoord aan, maar maakten geen gewag. Nu ik bij haar sta, kijken enkel nog passagiers in de directe omgeving eens raar op. Ach, op deze lijn, is dit schering en inslag, de mensen zijn het dus ook wel gewoon. Ze vertelt me dat ze morgen naar zee gaat, en de détails worden me niet gespaard. Nou... mij... zowat de helft van de aanwezigen kennen nu ook deze détails. Maar de dame is zo vriendelijk, ze weet gewoon niet beter. Ik blijf dus bij haar staan tot ze afstapt.
Zo krijgen we vandaag nog wel enkele leuke dingen gepasseerd op trams en bussen. De chauffeurs, mits een uitzondering, zijn haast allemaal goed geluimd. Wanneer we op de streekbussen vooraan opstappen, krijgen we steeds een glimlach en een hartelijk woordje. De mensen laten we vrolijk doorschuiven, aankondigend dat achteraan geen wilde beesten zitten, er echt geen gevaar verbonden is bij het doorschuiven en... integendeel tot wat sommigen misschien vermoeden, je dan nog meer ruimte krijgt ook. Er wordt aarzelend doorgeschoven. Wanneer kinderwagens de gangen of in- en uitgangen versperren, manen we de mensen vriendelijk, toch doorzettend aan, wat verder te gaan, zodat iedereen kan in- en uitstappen zonder problemen. We krijgen schouderklopjes van de één, en een ander neemt ons kwalijk dat dit geen "controle" is, "en dàt... met al die zwartrijders"!!! ...
En dan is er nog... de ontwikkelingen van de laatste dagen. Grieperdepiep-piep-piep... Af en toe niest er iemand ferm nat, waarmee ik wil zeggen, geen handen, noch zakdoek voor de mond. 't Is redelijk moeilijk een niesbui zo te beschrijven als zou je't vertellen. Maar, er zijn mensen die zo'n ttssjjmmm-niesje hebben. Braaf, ingetogen... ik vergelijk het wat met een kleine implosie, het keert zich naar binnen dus. Het is eigen aan dames, die zijn getraind om dit soort kriebelniesjes voor zich te houden. Die hebben geen zakdoekje nodig, want lippen blijven stevig op mekaar. Er zijn ook mensen die zeer uitbundig niezen, zo van, laat de boel maar lekker uitwaaien. Dat gaat dan eerder goed geaccentueerd van; aa-aaaaatttsssjjjooooeeeeemmmmmmm. Mond wijd open, de vochtspetten zie je rondvliegen. En kijk je toevallig niet naar de persoon, dan hoor je waarschijnlijk het niesvocht tegen het raam of de zetel voor deze persoon kletteren. Het verschil tussen deze twee is onherroepelijk monsterachtig groot. Als deze laatsten dan geen zakdoek of gelijk wat voor de mond houden, denkt men nu in de eerste plaats aan de verwachte griep. Mexicaans, varkens of vogel- het doet er niet toe, 't is een ferme griep. Niemand wil ze, haast iedereen zal ze krijgen, als we de media mogen geloven. Maar... we kregen een flesje ontsmettingsgel. Ondertussen gebruik ik hem zo weinig mogelijk op de bovenkant van m'n handen, want na één dag, droogt de huid zodanig uit, dat ik een hoop andere verzorgingscrémes zou moeten meesleuren om m'n handen te verzorgen. Een collega die een heuse brandwonde opliep als kind, op z'n hand, kan deze gel op die hand niet gebruiken. Wat niet wil zeggen dat ik critisch ben, wanneer ik zelf nies, ook al gebruik ik m'n zakdoek, smeer ik m'n handpalmen zowiezo met die gel in.
Eerder deze week hadden wij, collega's besloten mekaar niet meer te groeten met pollekes geven en kussen, zoals we gewend zijn, maar gewoon te groeten. Een leukerd was begonnen met lichte ellebogenstootjes als groet. Er werd gelachen en we probeerden het over te nemen, maar het is zo niet echt genoeg. Ga maar eens langs een groep mensen, geef hen allemaal afzonderlijk een hand. Dan wend je je ook persoonlijk tot die persoon. Maar als je geen hand geeft, maak je het helemaal niet zo persoonlijk, dan creëer je eerder een afstand. Na enkele dagen, hielden we het dus voor bekeken. Niks vluchtigs, terug de pollen en de kaken. Maar... beloven we, we moeten wel heel erg eerlijk blijven en wanneer we ook maar iets voelen en daarbij de gedachte kunnen opwekken dat we 'besmet' zouden zijn, houden we afstand, tot we zeker zijn van het tegendeel.
We rijden met bussen en trams door het centrum van de stad. Dàt al drie dagen na mekaar. Het weekeinde mocht best tellen, ook al was dit een zwart weekeinde op de autostrades in onze buurlanden, vanwege vakantiegangers die allemaal samen vertrokken. Er zijn heel wat mensen niet op vakantie. Mensen die wilden genieten van de soldes, van openluchtconcerten en van de zon die gisternamiddag toch nog tevoorschijn kwam. Maar, liever zo, een levendige stad, brengt echt wel een heerlijke sfeer mee. Collega's geven hun blijk van waardering, wanneer we meerijden. 't Is altijd leuk je aanwezigheid aan hen te tonen, een handje schudden, zodat ze weten dat ze op je kunnen terugvallen wanneer het nodig moest zijn. Of, het gewoon even kwijt kunnen, wat ze net toch weer hebben voorgehad...
Vandaag gebeurde een ongeval, waardoor lijnen van route moesten veranderen, daar ze anders allemaal achter mekaar zouden stil komen te staan. Een bus kan al makkelijk via een stukje omleiding haar route verder zetten, bij een tram is dat niet zo evident. Het is net op dat moment lekker druk, want de avondspits is in gang. Een collega trambestuurder, vraagt of we niet even willen meerijden en legt ons z'n situatie uit. Daar hij toch de richting moet nemen, waar wij ook onze neus moeten laten zien, gaan we hier uiteraard op in. Trammetje vol, komen we aan de Rooseveltplaats. We informeren de mensen op de tram dat dit voertuig niet z'n normale weg kan verder zetten. We helpen paniekerige mensen aan de nodige informatie zodat ze toch kunnen geraken waarheen ze willen. Op zo'n moment is het steeds een chaos. Iedereen komt apart vragen hoe ie naar die of gene straat moet geraken, telkens weer. Ondertussen is nog een collega op het perron ook mensen wegwijs aan't maken. Maar, geen probleem, met z'n drieën geraken we'r best uit. De tramchauffeur is tevreden, hij kan zich permitteren zich op verkeer en veiligheid te focussen. Wanneer dit euvel is opgelost, spreekt een dame me aan, tijdens een volgende rit. Ze vraagt me wat er toch weer allemaal aan de hand is, en waarom we niet de nodige informatie aan de reizigers op tijd en stond geven? "'t Is altijd 't zelfde met jullie", gaat ze verwijtend verder. Ze raaskalt een tijdje door. Maar na een tijdje zet ik toch maar in m'n antwoord uiteen, dat we erg ons best hebben gedaan om iedereen die we konden, verder te helpen. Ik geniet ervan, dat ik in deze functie de tijd kan nemen, haar een goed en duidelijk antwoord te geven. Het kan worden uitgepraat zoals het hoort en uiteindelijk gaat ze toch redelijk afgekoeld de tram af, daar, waar ze moet zijn. ...Zo, iedereen tevreden...
Volgend voertuig heeft de chauffeur problemen om tickets aan te maken. Hij heeft zelfs problemen om dispatching te verwittigen, maar moet dra binnen rijden. Dus neemt hij ondertussen de moeite niet meer om nog op te roepen, daar men hem tijdens de chaos die er reeds heerst, niet direct zal kunnen bijstaan, vermoed hij. Ondertussen hou ik de apparatuur wat mee in't oog, zodat ik de mensen kan verwittigen wanneer ze dan toch hun ticketje kunnen ontwaarden, wanneer de ontwaarders plots terug opspringen. Een rare situatie, die wel eens durft voor komen op de oude trammetjes.
Wanneer de dag teneinde is en ik op m'n tram huiswaarts wacht is er een akkefietje op het perron, waar ik sta. Een oudere dame staat op het fietspad, wat regelmatig gebeurt. Een fietser scheert haar voorbij en ze raakt in paniek. Ze krijst het uit tegen haar man, stampt hevig met haar voeten kwaad op de grond en wordt zoniet, nog woedender. Net op dat moment komt m'n trammeke er aan. Ik hou de oude dame in't oog, en ja, ze stapt ook op, met haar man uiteraard. Die man is blijkbaar gewend aan haar reactie. Hij reageert niet en slikt rustig haar gekrijs en gevloek tegen hem, want hij mag het heus ontgelden. Ik geef m'n tas aan m'n collega trambestuurster en merk op dat er wellicht animatie op komst is. Een uitdrukking die elke collega wel begrijpt. En... we moeten ook niet lang wachten, de dame in kwestie is volop haar mondje aan't roeren tegen zowat iedereen in haar omgeving én, uiteraard ook weer haar lieve echtgenoot, die maar niet reageert. Ik zeg tegen m'n collega dat ik het wat in't oog zal houden, maar niet te snel tussen wil komen, daar ik anders de boel misschien toch maar erger maak. In haar omgeving, zitten mensen rustig te luisteren naar haar gevloek en gesakker, maar niemand neemt het persoonlijk. We staan aan een halte voor het rode licht, met nog een andere tram voor ons, dus houden we afstand, zoals het hoort. De dame in kwestie begint te sakkeren op de chauffeur: "Ahhh, 't is een vrouw natuurlijk! Gohhh, zeg dat't niet waar is, 't is nog een blonde ook!!!" enz... Tijd om in te grijpen, denk ik. Ik ga dus rustig richting oude dame (ik hou er rekening mee dat deze dame best iets kan hebben, waardoor ze de controle over zichzelf kwijt is), want ik vind het beter dat ze weet, dat er iemand is op het voertuig die de boel in't oog houdt. En ja hoor, het helpt. Ze kalmeert al snel, alhoewel ik haar toch regelmatig nog iets hoor trekkebekken tegen haar man. Toch, ze laat andere mensen in haar omgeving, met rust, zodat de situatie niet uit de hand kan lopen. De rust keert weer.
Oeffff!!! En nu, m'n heerlijke avondje thuis tegemoet...
Zondagavond, niet te druk, maar toch heel wat beweging in de stad. Het weer wil nog goed mee. Vandaag is het nog warm geweest, maar nu 's avonds is het heerlijk zwoel. Het doet wat met een mens. Regelmatig, moeten we mensen wijzen op de ijsjes die ze snoepen, de blikjes bier die ze drinken of fietsen die ze meezeulen op de voertuigen. Niemand reclameert, iedereen begrijpt en accepteert. Fijn toch! Steeds gaat het er beleefd aan toe. Het is heel leuk respect te tonen, zeker als je daarvoor respect terug krijgt.
We bevinden ons op een gegeven moment op tram 11. 't Trammetje rijdt heel dicht bij het voetpad. 'k Heb ook in mijn chauffeurstijd hier gereden met 'mijn' trammeke 10. Steeds was ik hier heel erg op m'n hoede. 'k Vond het immers altijd zeer eng, zo dicht bij voetgangers voorbij te snorren, of moet ik glijden zeggen? Er loopt een jongedame op het voetpad, voor ons. We naderen haar, ze doet heel normaal, waarmee ik bedoel dat ze niet te dicht bij de rand van het voetpad wandelt. Ze loopt niet ver meer voor ons uit. Plots merken we dat ze wat laat vallen. Ik zie een voorwerpje dichtbij de stoeprand op de grond neerkomen. Ze schrikt, maakt aanstalten om zich te bukken, maar kijkt dan -gelukkig- verschrikt op en ziet ons naderen. De chauffeur had z'n voet al op de rem staan, waardoor we even met een schok vertragen. Doch, tijdig stilstaan had onmogelijk geweest, indien ze wél zou zijn gebukt. We passeren haar en kadoeffff... hobbelen we ergens over, iets dat in of op de sporen lag. We, de chauffeur, m'n kompaan en ik zijn ook een beetje geschrokken. Niet dat we uit de sporen gingen, maar we zijn duidelijk ergens over gereden ter hoogte van die jongedame. Ik ga dus naar achter in de tram om te kijken en merk dat de vrouw iets opraapt. De chauffeur zegt dat ie had gezien dat ze wat op het spoor liet vallen. We stoppen aan de halte een twintigtal meter verder. De vrouw komt een beetje verstomd naar het voertuig toe en we blijven wachten op haar. Ze stapt op en heeft een overschot van haar gsm in de handen. De batterij, die er uit was gevalen en op de stoep terecht kwam, lijkt nog in orde. Maar ze heeft ook de sim-kaart, helemaal geplet in haar hand. De gsm op zich is -net als in tekenfilms- vervormd in een plat spoorvormig toestelletje. M'n kompaan heeft een zakdoek voor haar, om de boel wat proper te maken en ik heb een plastiek zakje, zodat ze die boel niet in haar propere handtas moet stoppen. Ze is niet boos, wel teleurgesteld, want al haar contacten... ojee... Versteld is ze natuurlijk wel. Er wordt heen en weer verontschuldigd.
Heel mooi trouwens vond ik de eerste gedachte, die bij haar opkwam. Ze vertelt ons dat ze in eerste instantie dacht: Neee!!! Die tram gaat toch niet uit de sporen gaan!!! Dat siert haar, vind ik. Waarop ik haar antwoord, dat mijn eerste gedachte was: Neee!!! Niet bukken, jongedame, niet doen!!! Ze begrijpt het niet zo goed. Eigenlijk wilde ze dat wel doen, omdat ze dus dacht dat die gsm de tram zou doen ontsporen, maar toen zag ze dat we te dicht genaderd waren en ze waarschijnlijk het toestel niet tijdig uit het spoor zou kunnen vissen. Oeffff, zeg ik: Goed dat je't niet deed, want dat had echt nefast afgelopen. Je had hier niet gestaan, vertel ik haar wijs. Zij is opgelucht dat het dus 'maar' bij die gsm is gebleven.
Morgen gaat ze naar de winkel, die m'n kompaan heeft voorgesteld. Daar krijg je korting bij aankoop van een nieuw toestel als je je oud toestel binnen brengt. Ze gaat het scharminkel binnenbrengen en wie weet, misschien is de zaakvoerder wel een tof persoontje die ook wat wil meeleven, zodat ze toch wat korting kan krijgen.
Een dag vrij, met fantastisch weer. Niet binnen gebleven dus, maar buiten, buiten en nog eens buiten. Ik heb m'n kleindochter een belofte gemaakt. Ik doe niet aan peperkoekenbeloftes, dus hou ik m'n woord, we gaan samen op stap. Niettegenstaande is er een kleine kink in de kabel geslopen. Creatief als ik probeer te zijn, heb ik daaraan een mouwtje gepast. Er zit niks anders op dan met het kleintje naar de stad te tenen om een cadeautje te gaan kopen voor m'n pasgeboren neefje. 't Moet vandaag of het lukt anders niet de eerste weken. 't Is trouwens ook beter de mama te bezoeken, wanneer ze nog in het hospitaal is. Thuis is het al snel een drukte van belang. Met een derde kindje, waarvan het eerste heel erg veel zorg nodig heeft, hebben de ouders meer dan hun handen vol. Ik laat ze liever rustig hun thuisritme zoeken en besluit dus om vandaag dat bezoekje te doen, samen met kleindochterlief.
Het zal warm worden, dus is het belangrijk de juiste kledij te kiezen. Daar hou ik van. Rommelen in m'n beperkte garderobe, net als in de film. Wat zal ik aandoen...? Een ensemble uitgehaald, het toch niet zien zitten en dan maar weer op zoek naar wat anders. Het wordt een jurk, eentje die makkelijk zit uit één stuk, ideaal. Een zeer lichte stof, wat vandaag geen overbodige luxe zal zijn. Ik voel me goed en spring de bus op, naar m'n zoon thuis, waar het kleintje opgewonden de voordeur opent, want ze gaat met moeke op stap.
Na een kopje koffie en een tater met m'n lieve schoondochter, trek ik er op uit met het kleintje. We nemen de bus naar de stad. Ze is opgewonden, maar zo braaf als een kleinkind zijn kan. Ik krijg van dit kleintje zowat alles gedaan. Op de bus is het vreselijk warm. Geen airco, geen ramen, (nou, wel ramen uiteraard, maar geen die je kan openen). Een dakluik is wel voorzien... eentje maar, en dat in een gelede bus... lap! Ik wacht tot we in een straat zijn waar ik schaduw zie en besluit hier uit te stappen en een ander voertuig te nemen. Naar de stad toe is immers geen probleem, mogelijkheden zat. We stappen dus uit en moeten helemaal niet lang wachten op de volgende bus. Die is veel koeler, ik ben dus blij dat tijd me vandaag geen zorg moet wezen. Wanneer ik gehaast was geweest, zou ik niet uitgestapt zijn natuurlijk. We voelen ons veel beter en laten ons naar de Meir rijden. Daar gaan we een cadeautje zoeken voor de pasgeborene.
Dan wordt het tijd om naar huis te gaan. Er moet gegeten worden. Iets dat ik wel doe met m'n kleinkind, maar haast nooit wanneer ik alleen thuis ben. We nemen tram 11 en vorderen langzaam naar huis. Langzaam is hier niet kritisch bedoeld, maar kleindochtertje zegt me, wanneer we aan de Roosveltplaats komen dat ze moet plassen. Nog geen drie jaar, ben ik niet zeker of het haar zal lukken te wachten tot wanneer we thuis zijn. Zelf uit de kleintjes gegroeid komt het niet in me op, om af te stappen en ergens binnen te gaan om haar te laten doen wat nodig is. Gelukkig heeft m'n kleindochter wat van mij en kan wel degelijk op houden tot thuis. Er is buiten genoeg te zien om haar af te leiden en blijkbaar lukt dat. 'k Heb haar natuurlijk ook uitgelegd dat in de tram plassen vies is, dat mag niet hé. Ze knikt heel ernstig, volledig akkoord met dit gegeven.
Thuis, gegeten, wat gespeeld en opgeknapt, wordt het tijd om de bus te nemen naar Mortsel. Deze kleine meid gaat het openbaar vervoersnet leren kennen voor haar 6 jaar als ze dikwijls bij mij vertoeft. Monter stapt ze richting bushalte. Er is wat wind, m'n goed uitgekozen, prachtige pronkjurk waait wat mee met de heerlijke luchtverplaatsing. Net niet à-la-Monroe, beweegt de stof en streelt m'n kleine meisje aan de hand. Ze vindt het prettig en jubelt: Moeke uw jurk danst! Deze uitspraak vind ik gewoonweg fantastisch bedacht. Daarvoor moet je m'n kleindochter zijn natuurlijk, om dàt te bedenken. Onthouden zal ik het vanzelfsprekend. Ik beaam met pretoogjes. Eens we de bus opstappen duurt het niet erg lang of het kleintje valt in slaap. Nu dansen haar dromen waarschijnlijk.
Na het bezoek moeten we weer naar Hoboken, dus zijn we weer een tijd onderweg. Er wordt overgestapt waar het moet en wachtend op de tram, herhaalt de wind zijn streling, mijn jurk het wapperen en m'n kleindochter haar uitspraak. Grappig toch hoe simpel ze het verwoordt en eigenlijk gelijk heeft. Trots denk ik weer: Hmmmm, dàt heeft ze beslist van mij, met een heerlijke knipoog naar mezelf... Misschien is het interessant te weten dat ik m'n beste vriend ben...
Wanneer m'n kleine meisje thuis is bij haar ouders en ik weer op weg naar huis, zit ik in de tram naast een mama met kleine uk. Hij wijst naar al wat beweegt buiten. 'Kijk, een auto', roept ie. 'Kijk, een fiets. Kijk, een bus. Kijk een meneer'... enz... Ook ik moet kijken, hij maakt me attent op het feit dat ik niet direct antwoord. Z'n mama alleen, volstaat niet. Ik val dus moedig bij, de uk glundert. We komen eventjes parallel te rijden met een spoorwegbrug. Hij wijst en vraagt: 'Trein?' Mama zegt dat er momenteel geen trein is. Hij beaamt en antwoordt: 'De trein slaapt!'
Kinderlogica, prachtig toch, vooral als je de tijd hebt ernaar te luisteren. Ik denk... yep, die trein zal ook last hebben van het warme weer... hij slaapt...
Warm weertje in Antwerpen en omstreken. Op weg naar 't werk, gaat het. Alle raampjes in de oude tram staan open. Er is een zucht voelbaar die je lucht geeft. Dus, denk ik bij mezelf, dat 't wel zal meevallen. Trouwens, vandaag is m'n eerste dag, ik begin dus te werken om 17u. De avond wordt zowiezo ietwat koeler, mag ik verwachten.
Ik stap op "m'n" bus... en kijk in de ogen van een erg rood aangelopen gezicht van m'n collega. De arme man is kort na de middag beginnen werken en zit oververhit achter z'n stuur. Met gemeend medeleven, vraag ik hem of het wel gaat, of alles oké is. Hij zucht diep, probeert z'n hemd wat losser te trekken en zegt dat 't wel lukt, maar toch wel heet is. Hij krijgt de zon volop op z'n raam. Ook al probeert hij met de zonnewering ze zoveel mogelijk buiten te houden, hij moet natuurlijk liefst ook nog wat van de baan voor zich kunnen zien. Alles staat open, wat maar kan open staan, maar het model bus waarmee hij rijdt is karig met frisse lucht. Achteraan is er die motorblok, waarvan je de uitstralingswarmte voelt wanneer je'r nog een meter vanaf staat. Er zijn drie dakluikjes die een beetje open kunnen en hij heeft de blazers met 'frisse' lucht open gezet, waarva je niks gewaar wordt. Daarmee zijn we uitgepraat. Ik voelde de warmte meteen op me afkomen toen ik opstapte. Vooraan, bij de chauffeur stapte ik op. Ik merk na een korte stond, dat dit de koelste plek op deze bus is. Vergat ik thuis toch wel m'n drinken zeker. Op kantoor heb ik nog iets gedronken, maar dat gaat niet voldoende zijn tot m'n break, dat voel ik het eerste uur al wel. Ik beslis dus om aan de eindhalte effe het winkeltje binnen te lopen om water te halen.
Mispoes... Winkeltje is wel open, maar we rijden te laat. Niks winkel, niks water, niks drinken dus... Maar ach, ik ben een flinke meid en kan heus wel wat op m'n tanden bijten. Ik verwacht van m'n collega absoluut niet dat hij in deze omstandigheden ook nog eens 5 of 10 minuten extra vertraging zal oplopen door mij. Aan de andere eindhalte is niks waar ik terecht kan om drinken te halen. Af en toe zoek ik de koelste plekjes in de bus op. Lees: Een meter voorbij het eerste openstaande dakluikje, daar voel ik als het goed zit, af en toe een zucht. We blijven te laat rijden, de chauffeur is grimmig. Niet tegen mij, maar tegen de situatie. Hij snakt naar een frisse pint op een heerlijk terras, zegt hij me. Passagiers puffen, zwaaien met waaiers of wat er maar voor kan doorgaan. Kindjes worden lastig, want ze zijn moe en warm en dorstig. Sommige mensen hebben een prikkelende zweetgeur, maar -sommigen toch- kunnen het niet helpen. Ze komen van hun werk, veronderstel ik. Toch zoek ik in dat geval even de voorkant van de bus op, want 't is niet erg te harden.
De allerlaatste eindhalte die we aandoen, alvorens ik kan gaan lunchen, -ik zit een dikke 4u op de bus- zijn we weer op tijd en hebben we 5 minuutjes stilstand. Helaas, het is de eindhalte zonder mogelijkheid, drinken aan te schaffen. Ik snak naar m'n lunchbreak, niet dat ik honger heb, dat heb ik maar zelden, maar 'de fanfare van dorst' speelt in me op. Eens ik op kantoor ben, sluit ik me even op in de doucheruimte, eerst heerlijk verfrissen.
Het schooljaar loopt echt ten einde. De meeste leerlingen hebben vandaag hun rapport al mogen ophalen. Middelbare scholen, houden het voor bekeken, zo lijkt het. Je merkt het ook aan de jeugd. Ze stralen hun vrije gevoel enorm uit. 'k Herinner me dat gevoel ook nog heel goed. De zomer helpt een handje mee, zeker als de zon straalt die laatste schooldagen. Het lijkt een deurtje dat opengaat, naar een openere, vrijere wereld. Je bent zinnens je daarin te dompelen, vol zaligheid, een hoop plannen makend met vrienden. Hopend op een vakantie die je te wachten staat, wanneer je geen herexamens hebt. Bestaat dat nog? Herexamens... iets waarover ik haast niet meer hoor praten. Of zou het... dat de jeugd beter studeert en dus betere resultaten behaalt tegenwoordig? 'k Ga er beslist m'n hoofd niet over breken, het hier en nu lijkt me al heel wat om m'n dagen mee te vullen. Ook komt het me voor, dat de jeugd daar ook zo over denkt.
Geen scholenspits op de bus, maar de Sinksenfoor nodigt wel uit, met dit mooie weertje. Drie jongens stappen op de bus. Pubers, komende van de foor, zo lijkt het. Ze zijn vrienden, plagen mekaar wat, maar storen helemaal niet. De chauffeur heeft een moeilijk moment. Ze zit er door. Ze doet haar beklag, of beter, stort haar hart uit. Daar het rustig is, blijf ik even bij haar om te luisteren. Het kan een mens goed doen. Daar we geen tijd over hadden aan de eindhalte, moet ze het kwijt tijdens het rijden. Het mag niet. Maar een mens kan zich gewaardeerd voelen, wanneer het oor, of de schouder er bij momenten even mag zijn. Ik sta dus vooraan, maar hou de weinige mensen in de bus ook in 't oog. Daardoor merk ik dat de drie jongens, helemaal achteraan in de bus een pistool naar mekaar richten. Ze spelen, maar ik vraag me af, wat dat speelgoed-foorpistool in z'n marge heeft. Een verontschuldiging richting collega is voldoende om me even naar de jongens achteraan te begeven. Collega begrijpt het, ze geeft een knikje. Ik ga langzaam naar hen met een tinteling in m'n ogen, want eigenlijk heb ik best binnenpret in zo'n situatie. De jongen met het pistool merkt dat ik nader en stopt snel het speelgoedje weg. Mijn reactie, nog steeds naderend is, glimlachen naar de kadee. Ze antwoorden me met z'n drieën tezaam met een ultrabrite-tandenshow, een lachgrimas tot achter de oortjes. Wanneer ik bij hen ben, stel ik de vraag: 'Heren, ben ik juist, wanneer ik vermoed dat u zwaar bewapend bent?' Deze grap wordt gewaardeerd, ze merken dat ik helemaal niet boos ben. Eerst probeert de eigenaar van het onding het spul wat verder weg te bergen en knikt hij: Neuhhhhhhh.... Waarop ik prompt zeg dat ie het toch maar es laat zien, want in een bus kunnen wapens niet worden getolereerd. Hij haalt het te boven, toont het me en zegt dat het speelgoed is, gewonnen op de foor (kermis voor oningewijden). Ik krijg het even in de hand, want ik moet oordelen of hij de waarheid spreekt. Ik beaam met een gezicht zo erg in de plooi, precies of we zitten in het gerechtshof, dat het inderdaad speelgoed is. 'Maar...' opper ik: 'Wat schiet dat ding? Water? Proppen? Plastieken bollekes? Kauwgom?' Ik doe of ik er helemaal niks van ken en de jonge heren vertellen me hoe het zaakje werkt. Ik mag zien hoe je het laadt, hoe je de trekker over haalt, want vrouwen kennen daar niks van, merk je aan hun gedrag. Ik blijf zeer overdreven serieus en zeg hen, dat ik liever heb dat ze het wegsteken, zolang ze in de bus zijn. Eén van hen toont dat het daadwerkelijk niet geladen is en vuurt naar de grond. Er komt een oranje bolletje uit en hij schrikt zich een klein fooraapje... De pret wordt me echt gegund, maar gezicht volledig in de juiste pokerplooi, zeg ik dat dit heel erg gevaarlijk is. Maar goed dat ie naar de grond richtte. Stel dat er een kindje in het oog wordt geraakt, het zou voor z'n leven blind zijn. Stel dat... of dat... enz. Ze begrijpen me. Heel vlotjes zegt de eigenaar dat ie de lader er maar beter uit zal halen.
Ik blijf voor alle zekerheid toch maar mee achteraan in de bus zitten, heel dicht bij hen. Vredig geniet ik nog de verdere reisweg van hun onderlinge puberconverstatie... en ben best tevreden met de vredige vakantiestart.
Voor de verandering ben ik nog eens gebruiker. Ik zit op de bus, ben op weg naar. Alles is heerlijk rustig, zowel het verkeer als binnen in de bus. Zo een ritje waarvan men droomt, veronderstel ik. Tot...
Aan een halte gekomen... en net weer vertrokken, worden we tegengehouden door een prachtige Afrikaanse man. Hij is gehuld in een wit gewaad, folkloristisch veronderstel ik. Hij springt haast voor de bus om de chauffeur te dwingen om te stoppen. Ondertussen raaskalt hij door een micro tegen een groep mensen. De chauffeur, een goedwillig man, opent z'n voordeur en er stapt een meute op. Sorry voor het woord, maar ze zijn met zoveel, dat de bus direct bomvol zit. De negroïde man blijkt een gids te zijn. Z'n stem galmt door de bus. Hij vertelt iets over een project en kunst. Toch, er is ondertussen nogal wat lawaai in de bus. Ik vraag dus maar aan de dame die naast me kwam zitten of ze een groep toeristen zijn ofzo. En ze licht me in over een cultuurproject dat ze aflopen.
Goed zo! denk ik bij mezelf. Als het over cultuur gaat, kan ik er best mee leven. De dame vraagt om de groep mee te volgen, want het is best interessant. 'k Denk hardop dat ik dat maar doe, ik heb wel wat tijd... dus, ach, waarom ook niet.
Ondertussen wordt in de bus naar iemand geroepen. De chauffeur maakt zich kwaad blijkbaar. Ik kijk in de richting waarnaar de chauffeur zich wendt en ja... er is iemand wat aan't doen dat niet hoort. Een man staat te frunniken aan iets, ik weet niet goed wat, maar ik vermoed de knoppen om het dakraam te openen. Achteraan in de bus zijn er mensen die ook boos worden. Er wordt over en weer geroepen, alleen kan ik niet goed zien, wat er nou net gebeurt. Tot een dame opstaat en de man op z'n handen slaat. Nou, de stilte is weg. Het gaat er maar raar aan toe nu. Maar, de rust keert weer. Goed zo!
Een dame in kleurrijke afrikaanse klederdracht, zoals je wel meer ziet in onze stad, vooral op zondag, roept naar de chauffeur dat ie moet stoppen. Ik denk dat er achteraan weer wat gebeurd is. De chauffeur denkt dat blijkbaar ook, want hij gaat in de remming. Zachtjes weliswaar. De dame wil van de bus. Ik kan niet goed volgen, is ze wat vergeten? Waarom moet dat hier en vooral, op deze manier? De chauffeur doet z'n voordeur open en laat haar afstappen. Niet geheel volgens procedure, maar ja... Hij is de baas en ik ben niet aan't werk, dus probeer ik me vooral niet te storen, noch minder te moeien. Eigenlijk... 't is toch file, zoveel maakt het niet uit. We kunnen niet verder. Na een minuut of drie, komt ze weer en stapt ze terug op. Ze heeft beslist chanse met deze chauffeur. Ging ze toch wel naar de winkel iets ophalen. Iedereen kijkt haar na.
Als we aan de halte komen, stapt een man met een ijskast op de bus. Een kleine, maar toch... dit kan toch gewoon niet meer! Maar ja, ik moei me niet, het gaat er me wat té druk aan toe. Ik praat maar wat met de mensen die in mijn nabijheid zitten. Want, om eerlijk te zijn, gebeurt er zoveel op deze bus, dat we allemaal wat kwijt moeten tegen mekaar. Of we mekaar kennen of niet, dat doet er helemaal niet toe.
Er wordt deftig gelachen in de bus, maar het is dan ook erg druk. Het lachen werkt ook aanstekelijk. Wij lachen mee, zonder eigenlijk te weten waarom. Een lachrimpeltje meer of minder doet er immers niet toe. Yep... het steekt ons echt wel aan. Voor ik het besef, zitten ze achteraan in de bus luid te zingen. Wat er wordt gezongen weet ik niet. De mensen in mijn omgeving kijken net als ik, vragend rond. Het ritme werkt wel, jaaaa... je raadt het. Afrikaans ritme, dus doe ik maar mee hé... handengeklap en de tonen zijn niet moeilijk, dus geniet ik van de opgewekte afrikaanse sfeer in de bus.
'k Weet echt niet, wat ik zou gedaan hebben, moest ik hier in functie geweest zijn. Overlast? Zo leek het effe, maar dat was het niet. Nee... eerder best leuk!
Mensen liepen zeer monter rond. Het weer zal er wel voor iets tussen gezeten hebben, vermoed ik. Regelmatig kwam de zon te voorschijn. De temperatuur was best te smaken. En regen hebben we niet gezien. Een ideaal goed-gezind-weertje dus, wat zeer duidelijk merkbaar was.
Er stapt een groep mensen op. Eén onder hen stelt vragen aan de chauffeur. Wanneer ik dat merk, kom ik haast altijd naar voor, voor het geval ik kan helpen. De vragende persoon houdt immers andere opstappenden op. De groep blijft dus braaf buiten staan wachten. Wanneer ik de chauffeur hoor zeggen dat ze de vragen kunnen stellen aan iemand binnen in de bus, begrijp ik de boodschap en doe hen teken dat ze maar best met z'n allen op de bus komen. Ik moet ze helpen met hun tickets, want ze hebben er geen idee van hoe het er aan toegaat op de bus.
Ze wenden zich tot mij met de vraag waarvoor 'MAS' staat. Waarop ik eventjes confuus ben. Hoe komen ze er op dàt te vragen, verwonder ik me. De vrager heeft een lijst in haar handen en herhaalt de vraag, aflezend van haar blad. Waarop ik antwoord: 'Museum Aan de Stroom'. Ze stellen me nog wat vragen, maar wekken toch wel mijn nieuwsgierigheid. Ik stel hen voor dat ik hen eens een vraagje stel om er achter te komen wat de bedoeling is en wie ze zijn. Zij zijn van het Brabantse, tegen Limburg en zakten af naar Antwerpen om een dagje samen door te brengen. Het is de bedoeling dat ze in ploegen een soort rally doen. Een deel van de vragen moeten ze stellen aan de mensen die ze tegenkomen. Uiteraard, denken die slimmerds dat ze met mensen van De Lijn, de Antwerpenkenners aan de stok hebben geslagen. Even verder is een halte, waar de chauffeur gaat stoppen omdat er volk staat. Enkelen in de groep roepen wat opgewonden dat we niet mogen stoppen, we moeten verder rijden. Gelukkig reageert m'n collega chauffeur hier helemaal niet op. Ik vertel hen dat we dit niet kunnen maken natuurlijk. Wij zijn openbaar vervoer, ze kunnen het dan wel gebruiken voor hun rally, maar wij kunnen hun concurenten niet weigeren. Zij zijn evenzo wachtende passagiers met recht op vervoer. Streng zeg ik dit niet, want ze zijn intelligent genoeg om dit zelf te bedenken. Sommigen onder hen laten zich wat meeslepen met de wedstrijdijver, da's al.
De sfeer in de bus is best te smaken uiteraard met deze collega-concurenten-voor-één-dag. 'k Vind het best fijn, de vragen die ze stellen, de antwoorden die ze geven. M'n collega, die me vergezelt, doet dapper mee en geeft oplossingen terwijl ik hier en daar anderen dan weer te woord sta. Ze vragen ook wat we doen op de bus, want ze zijn duidelijk geen openbaar vervoergebruikers. Wanneer ik hen vertel dat ze de volgende halte moeten afstappen als ze naar het gewenste doel willen, denkt niemand onder hen aan de haltebel. Dus, druk ik wel even op het belletje en leg tevens uit, dat ze dat best de volgende keer niet vergeten. Met veel zin om te winnen stuiven ze zo snel mogelijk met z'n allen van de bus, om toch maar als eerste aan een monument te komen en de juiste antwoorden op het papier te krijgen.
Ik vraag me af, want ik vergat het te vragen, wat de winnaars in ontvangst mogen nemen.
Oma stapt op met kleinzoon. Ik ken hen... van ziens. Enkel van op de bus. Kleinzoon is wat uitgelaten bij het binnenkomen. Voor hem is opstappen, eerder iets van springen. Met z'n handen steunend op twee leuningen, zich afstoten om een eind verder in de bus te belanden. Het is niet erg druk, de bus staat nog steeds stil aan de halte, want oma vraagt wat aan de chauffeur, dus hij valt niet. Ik hou hem in't oog, vanop de zijlijn, als het ware. Er komt geen oogcontact, dus er wordt niet geknikt of goeiendag gewenst. (Daar hebben meestal de mensen geen tijd voor).
Wanneer ze een minuutje of twee op hun plaats zitten, valt plots het oog op die mevrouw-die-ze-wel-kennen-van-de-bus. Het +/- negenjarige jongetje veert omhoog en zwaait zeer uitbundig lachend. Ik denk effe dat het naar iemand anders is, maar nee, heus, het is naar mij. Dus ik knik hem lachend toe, en zo ook naar de oma. M'n aandacht gaat naar andere, gewone dingen. Er zijn immers meerdere mensen op de bus, zonder dat het echt druk is weliswaar.
Een tijdje later, komt de kleinzoon naar me toe. Ik denk dat ie wat wil vragen, maar nee hoor, hij komt me vertellen dat ie een mopje kent. 'Een mopje?' herhaal ik. Ik vermoed dat er een kak-stront-pismop zit aan te komen... En hij steekt van wal: Er zitten twee koeien samen in bad. Zegt de ene koe tegen de andere: 'Geef me asjeblieft de zeep is aan, want ik krijg die vlek er niet af'. Door het lawaai van de bus op zich, versta ik de schat niet helemaal, dus moet hij ze herhalen. Ik lach en vind het nog een fijne grap ook. Wat had ik het mis, denk ik bij mezelf. 't Is een leuke kindermop! Fijntjes zo!
Hij krijgt er niet genoeg van, ik moet nog een raadseltje oplossen ook. Terwijl z'n oma zich klaarmaakt om af te stappen, gaat hij verder: 'Wat is het verschil tussen een wasmachine en u?' Ik wil in eerste instantie zeggen dat ik het niet weet, maar bedenk dat ik het hem niet zo makkelijk wil maken. Meestal is het antwoord dan immers, op een verontwaardigd toontje: 'Als je dàt nog niet weet', dus ga ik voor een ander antwoord en zeg: 'Ha da's een makkelijke, ik ben een mens geen machine.' Hij reageert lachend afstappend: 'Een wasmachine werkt op elektriek en u op mijn zenuwen.' Heerlijk overdreven m'n verontwaardiging tonend, laat ik een duidelijke 'Ooooohhhh' horen. De andere mensen in de bus staren me na, maar blijven stoïcijns roerloos zitten.
En ik... vond het prachtig dat hij de 'u'vorm gebruikte...
We hebben net een rit gehad in een nokvolle bus. Veel te laat kwamen we aan de eindhalte en we moesten onverrichterzake wederom keren met een lege bus, zodat we toch min of meer op de correcte tijd aan het andere eindpunt zouden kunnen vertrekken. Mensen staan immers te wachten op de bus die maar niet komt.
Examens of niet, vandaag merken we er helemaal niks van. De lessen stoppen rond 15.30u en scholieren willen snel naar huis om hun weekeinde te laten starten, zou gauw het ook maar kan. Niet enkel de vele passagiers zijn te ontwaarden in de stad, maar de file speelt ook een grote rol in de vertraging die we oplopen. We doen drie kwartiers over een stuk traject dat anders een tiental minuten duurt.
Enfin, het leed is geleden, we rijden weer op tijd, of wat ervoor doorgaat. De file is opgelost en de gefronste wenkbrauwen zijn ook verdwenen. De mensen zitten rustig in de bus hun afstaphalte te naderen. Er zit ook een Afrikaanse moeder met ukje op de bus. Je zou hen haast niet opmerken, ze kijken net als de meesten uit het raam en focussen op voorbij flitsende gevels, auto's en verkeerssituaties.
Iemand heeft gebeld. De chauffeur stopt aan de halte. De man staat recht wanneer de bus stil staat om zich naar de deur te begeven en het ukje begint hem luid en duidelijk uit te zwaaien. Dada... dada...dada... gaat het zonder ophouden tot de man van de bus is gestapt en we weer verder rijden. Het trekt natuurlijk de aandacht van de andere reizigers. Schattig toch, zie je iedereen denken. De moeder aait haar zoontje over z'n bolleke. Ze merkt dat de aandacht wordt gevestigd op haar zoontje en lacht me vriendelijk en wat bedeesd toe. Zoontje zelf merkt het niet. Wanneer iemand anders gaat afstappen herhaalt het scenario zich. Hij doet het zo hartverwarmend gemeend, dat iedereen het duidelijk heel erg schattig vindt. Hij roept niet, maar zegt het zo duidelijk hoorbaar, dat je't moet horen.
Weer een halte later gaan ze zelf afstappen. Mama neemt het kleintje op haar arm om naar de deur te gaan. Weer gaat hij enthousiast zwaaien met z'n handjes om iedereen in de bus een dada toe te wensen. Ik kijk in het rond en zie geen enkel streng of zuurkijkend gezicht.
Een kinderhart schept wederom de juiste, gezellige sfeer in de bus. Prachtig toch, geniet ik na, tegen m'n collega die me vergezelt.
Vandaag kreeg ik ons nog nieuwe magazine 'TUSSEN DE LIJNEN'. Een leuk gepresenteerd blad, over mobiliteit, collega's op het werk zowel als collega's over hun hobby. Reportages over gepasseerde evenementen, komen op een aangename manier aan bod. Kortom, het is een blad dat collega's aanzet tot lezen over mekaar, en over het werk op een ontspannen wijze. Mét mekaar worden die schrijfsels wel eens aangehaald op het werk. Yep, je komt als collega's een beetje dichter bij mekaar, door dit blad. Het hoeft niet persé technisch uiteengezet te zijn, althans voor mij toch niet, om toch artikels neer te zetten die je job aangaan. 'Eindelijk...' wordt wel eens gezucht: '... gaat het eens over mensen onder mekaar.'
Neem gerust van me aan, dat de werking van het openbaar vervoer in de mate van het mogelijke, uit m'n hoofd wordt gebannen op m'n vrije dagen. Ik geef ook toe, dat ik absoluut geen moeite doe, collega's te ontmoeten tijdens die vrije dagen, net omdat m'n werk m'n privéleven niet moet overheersen. Deze twee hou ik graag gescheiden. 't Zou wellicht anders zijn, moest m'n echtgenoot ook bij De Lijn werken, wat ie dus niet doet. Maar steeds weer, wanneer ik gebruik maak van tram of bus, kom ik met annekdotes thuis. Mijn man verwoordt dit steeds met een sarcastisch: 'Een ticket zou veel duurder moeten zijn, je krijgt steeds een prachtig theaterstuk!' Dat ik volmondig beaam, bij wijze van spreken natuurlijk. Er kan nog veel veranderd worden wat ons OV betreft. Tijdens mijn reis naar Amerika onlangs, zag ik een andere, makkelijkere, alleszins te overwegen manier van werken. Maar ik besef tegelijkertijd ook wel, dat het gras aan de andere kant van de heuvel... of, kritiek van aan de zijlijn...
Niettegenstaande, rij ik ter-stede-mijn, haast niet meer met de wagen. Ik probeer overal te geraken met tram of bus, wat in het Antwerpse best haalbaar is. Zo kan ik me ook beter inleven in de plaats van de passagier. Want, laat ons eerlijk zijn, het ìs niet hetzelfde, gebruik maken van het OV, of zelf bus of tram besturen. Zo moest ik eens lopen om de bus te halen, tijdens het uitvoeren van m'n job. Ik haalde ze ook en stapte dus op. Een dame zei me toen: '' 't Doet goed te zien, dat jullie ook eens moeten lopen om de bus te halen.' Waarop ik haar antwoordde dat ook wij tijdig aan de halte moeten wezen om de bus te halen. Waarmee ik maar bedoel, dat dingen interpretteren zoals een ander het doet, niet altijd vanzelfsprekend is. Het is makkelijker de 'andere' te begrijpen, als je zelf ook regelmatig in de rol van 'de andere' zit.
Ik kan enkel maar vaststellen dat ik geniet van m'n job, tussen mensen op bus of tram meerijden. Dezelfde menselijke factor komt ook aan bod in 'TUSSEN DE LIJNEN'. Best aangenaam collega's op deze wijze te ontmoeten... Lezen dus maar!
Examentijd. De jeugd is helemaal niet voltallig aanwezig zoals gewoonlijk, op de bus. In elk geval, niet op deze lijn. Niettegenstaande is de bus op een bepaald moment goed gevuld, maar het blijft zeer rustig.
Wie wel voor meerdere confrontaties zorgt, tegen mijn verwachtingen in, zijn dronkaards. Verschillende malen, stappen er op, in verschillende maten en gewichten. Eén man, begint al dansend te schuifelen met z'n voeten. Hij ruikt naar drank, precies of hij nam een bierbad. Hij bazelt een verhaal over 'haar' en 'verlatingsangst'. Hij vertelt op luide toon, makkelijk te verstaan tot achteraan in de bus, dat hij is aan't koken en terwijl de potten op het vuur staan, hij er even uit trekt. Hij maakt een vergelijking met tv-kok Piet Huyzentruyt, waarover ik eigenlijk niet meer weet dan z'n naam, en de meer-dan-voldoende-kennis bezit, dat hij van nogal wat tv-kijkers het hart heeft gestolen. Ik zwijg dus wijs om deze reden én om de uitbundige dronkaard niet verder aan te moedigen tot een overdaad van aankondigingen. Hij spreekt namelijk ook met heel z'n lichaam. De man is bijzonder expressief, wat me het vermoeden geeft, dat ie even snel boos als blij is. Voorzichtigheid geboden dus. Hij blijft in m'n omgeving hangen. In het gewone leven, ontwijk ik zo'n situaties, maar hier en nu is het beter zo. Nu heb ik de situatie beter in de hand.
Hij blijft niet lang op de bus. Nog voor hij afstapt, of huppelt, beter gezegd, geeft hij nog een flinke kreet, waardoor sommige mensen raar opkijken. Verder wordt de boel door iedereen genegeerd, en da's maar goed ook. Eens de man over het voetpad z'n wankele weg verder zoekt, zie ik enkele mensen zuchtend even met hun ogen draaien of een grimas ten beste geven. Iedereen opgelucht dus.
Enkele ritten later, stap ik uit aan een halte waar het wel eens druk is. Vandaag en vooral, dit bepaald moment is dat niet anders. Ik stap dus uit, om ervoor te zorgen dat de mensen eerst afgestapt geraken, alvorens anderen met pak en zak en kinderwagen de weg versperren tijdens het opstappen. Het is even een kleine chaos op zo'n moment. Dus dirigeer ik vocaal, met m'n voet op de deurdrempel. Een gewoonte die ik ondertussen heb aangekweekt en die het best doet... normaal gezien. M'n collega, die de dienst samen met me doet, is op de bus, kijkt toe en ondertussen in de bus mensen helpend om plaats te maken voor de drie kinderwagens waarmee men op de bus wil. Gedeeltelijk gelukt, zijn de kinderwagens op de bus. Nu is het de beurt aan drie resterende mensen plus ikzelf, om op te stappen, zo gauw de dame uit het deurgat verdwijnt om ons plaats te geven. M'n voet staat nog steeds op de drempel, volgens aloude gewoonte. Plots sluit de deur, m'n voet wegduwend. Ik schrik eventjes en trek als reactie m'n voet weg. De deur tegenhouden mag niet, dus geef ik het goede voorbeeld en doe dat ook niet. Kloppen op de ramen om toch maar de aandacht te trekken, is ook niet bepaald wat je voorbeeldig gedrag kan noemen. Dat laat ik dus ook maar. De chauffeur heeft het echter, buiten mijn verwachting om, niet door. Hij vertrekt. Er zit niks anders op dan... achter te blijven. Ik zie nog het verwarde gezicht van m'n kompaan. Ik zie hem de chauffeur toeroepen, maar gas wordt gegeven. Dus maak ik er het beste van en wuif de mensen in de bus toe, terwijl ik hen zie wegsnorren, ons met vier achterlatend aan de halte.
De drie mannen die nog op de bus wilden, blijven versteld en vooral zeer humeurig achter met mij. Ze zijn boos, erg verontwaardigd, en ik... ik begrijp hen uiteraard. Het is mijn taak te sussen in de eerste plaats. Dat negatieve gevoel te verminderen, is waarvoor ik eerst wil zorgen. Ik kan toch niks ondernemen. 'k Kan moeilijk achter de bus aan gaan lopen. Er zit niks anders op dan te wachten op de volgende bus, of als alternatief een andere lijn te nemen en eerst een eindje te stappen. Dat alternatief zit er voor mij niet in, daar ik m'n maat terug moet vinden. Maar da's absoluut geen probleem. Het lukt me de mensen te kalmeren en beloof hen hierover een verslag uit te brengen. Ze vinden dat ik dit zeker moet melden. Ik geef hen vooral gelijk in hun misnoegdheid en daardoor voelen ze zich begrepen. Ze zien immers dat het mij, iemand in dat Lijnuniform ook overkomt. Ze moeten het dus niet als een persoonlijke aanval begrijpen.
Gelukkig moeten we niet lang wachten op de volgende bus, en daar is veel meer plaats. Dat helpt ook nog als susser, gelukkig. Ik vertel m'n nieuwe collega-chauffeur het verhaal in grote lijnen. Ik verwacht aan de volgende halte m'n kompaan te zien, die wel zal afgestapt zijn. En zo is het ook. Die vertelt me dat de chauffeur tegen iemand vooraan in de bus bezig was en misschien daarom mij, ons, niet gezien heeft. We besluiten om ervoor te zorgen dat we hem terug vinden. Zo kan ik hem daarover even spreken, hoop ik, zodat deze situatie kan opghelderd worden. Het opstappen was immers volop aan de gang, terwijl de deuren sloten.
Het lukt ons makkelijk de andere bus weer te onderscheppen. De chauffeur verontschuldigt zich en wil me met hand en tand duidelijk maken dat dit echt niet met opzet was, wat ik maar al te graag geloof. Ik heb meermaals met hem meegereden en nooit iets dergelijks voor gehad. Hij laat normaal gezien iedereen rustig opstappen... Hij had een lastige persoon vooraan en was in discusie. Daardoor heeft hij niet met volle aandacht in z'n spiegel gekeken. De bomen op die halte zorgen volgens hem ook voor zichthinder.
En dat... is allemaal genoteerd... Ik ga dus wat meer eten, zodat men mij in de toekomst van achter die bomen ziet uitkomen...
Sinds enkele dagen heb ik een compagnon. Heel prettig natuurlijk, vooral dan, omdat hij een prachtkerel is. Het is duidelijk merkbaar aan de mensen. Men knikt hem vriendelijk toe, hij glimlacht. Hij heeft een warme uitstraling. Een echt geschikte kerel voor deze job, als je't mij vraagt... Voorlopig gaan we samen de baan op, wat niet altijd zo zal zijn. Maar om 'er in' te komen, gaat hij een tijdje met me mee. Zo hoop ik maar dat ik het goede voorbeeld ben.
Vandaag was het rustig tijdens onze dienst. Door de hevige regenbui, bleven de mensen binnen, veronderstel ik. De laatste rit, zagen we echt niet veel mensen. Toch speelde één tiepetje het klaar om ons een ferme lachbui te bezorgen...
Een nog redelijk jonge man, stapt de bus op. Zonder boe of ba, gaat hij snel naar achteren. Tussen de zetels blijft ie plots staan en neemt z'n gsm. Hij begint ijverig de toetsen in te drukken, maar staat nogal onvast op z'n benen. Het wankelen moeten we niet toeschrijven aan de chauffeur z'n rijgedrag, maar aan de man z'n drinkgedrag, vrees ik. M'n kompaan en ik kijken mekaar heel eventjes aan en vestigen onze blik dan weer op de gsm-gebruiker. Hij bekijkt me en drukt weer hevig op de toetsen. Ik zeg niks, ik wacht af, maar blijf hem aankijken. Want verwacht iets, dit is duidelijk, er gaat wat komen. De man zegt luid; - Wadisdieje nummer na oek wér? - Welk nummer meneer? vraag ik braaf. Ik heb een vermoeden welk nummer hij wil, maar voor alle zekerheid... - 4884? of 8448? Antwoordt hij kort en bondig. Ik neem een kaartje waarop het nummer, om met de gsm een ticket te bestellen, staat, uit m'n zak en geef het hem. Hij mag het gerust houden. Het is dus 4884, voor alle duidelijkheid. - Joa, seggg, 'kmoestekik gon zitte ééé. Kgonnekik dr dus nor toe en ast er dan oep neir komt, moettek ni blaaive. Kundegaae volge? Ikke nie se... Ze moeste me ni emme! Ondertussen heeft hij gebeld voor een halte, stopt de bus aan een halte en wankelt hij. Ik moet hem tegenhouden of wordt onder z'n gewicht haast bedolven. Wankelend stapt hij af.
Een dame meer vooraan in de bus, heeft dit ook gade geslaan, kijkt ons zuchtend aan. M'n maat en ik schieten in de lach, de dame doet mee. Dat was een kort en bondige maar prettige onderbreking. Uiteindelijk heeft de man niet betaald voor z'n rit, wat we zagen aankomen van verre. Of het verhaal waar is, weten we niet. Maar moest het zo zijn, vragen wij ons beslist niet af, waarom de man niet moest 'zitten' op deze stemdag... knikken we al lachend naar mekaar toe.
't Is mooi weer! Dat zorgt voor meer uitgelaten mensen. Iedereen is beter geluimd. Nogal wat meisjes en vrouwen, kleden zich luchtiger dan eerder, wat heel wat jongens en mannen begeert. De pubers houden de hormonen niet altijd onder de nodige controle, wat zich wel eens uit in haantjesgedrag. Wanneer jonge gastjes zich ten beste geven, kijken volwassenen onbegrijpend toe, vrijwel nooit denkend, dat zij waarschijnlijk zelf ook ooit zo onnozel gedaan hebben.
Op onze bus, zit ook zo'n groepje jonge kereltjes. De oudste is zeker niet ouder dan 14jaar, schat ik. Ze hebben geen school, hebben zich wat opgesmukt. Zwart blinkende haren gesteven met gel. Hemd net een ietsje wijder open, zodat de jonge deernen hun nog onvolwassen en prachtige borstspieren in wording kunnen bewonderen. De ene wil nog net iets beter presteren dan z'n maat. Als je een documentaire zou willen maken, zijn zij de perfecte clichéhaantjes, om niet te zeggen, haast karikaturen.
Ze gedragen zich echter wel. Ze gibberen wat onderling, maar trekken zelfs de aandacht niet té erg op zich. Storen doen ze zeker niet. Wanneer ik aan een bushalte afstap, vooraan omdat ik altijd m'n collega nog effe een fijne dag toewens, stappen zij ook af, via de middendeur. Ze staan met z'n vijven naar een raam, nogal vulgaire bewegingen te maken. Ik kan niet zien naar wie, maar ik vermoed naar een meisje. Er is namelijk een jongen, die -hoe zal ik het noemen?- ... al tongent geilt... Je kent het wel hé. Die tongbewegingen waarvan zo'n manneke denkt, dat meisjes er 'hot' van worden. Nu zijn er verschillende mogelijkheden, ofwel ben ik te preuts, ofwel gewoon niet mee met de tijd, ofwel simpelweg te streng... In alle geval heb ik nooit van dat soort attitudes gehouden. Trouwens het valt me op, dat meisjes zoiets niet doen. Het is meer iets van jongens. Enkele buitenbeentjes in de showbizwereld, buiten beschouwing gelaten, die tijdens een optreden, min of meer opgepept, het publiek proberen op te dwepen.
Ik moet de groep jongens passeren, terwijl die jongen daar zo stoer met z'n tong staat te draaien en de anderen het heupwiegend grappig vinden. Het flitst door m'n hoofd. "Ik kan hier toch niet simpelweg negerend voorbij gaan." 'k Heb gelijk compassie met het meisje in de bus waarnaar deze rekels dit gedrag vertonen. Dus zeg ik, terwijl ik nader: 'Wa's dat nu? Is er iets? Wat doe je daar nu toch?' op vriendelijke toon, natuurlijk. Waarop hun aandacht voor het meisje direct verzwakt. Ze kunnen natuurlijk niet direct volgen. Dus herhaal ik nog eens met de vraag of er iets is. Ik opper dat ze misschien wat vergeten waren in de bus, langs m'n neus weg. Daarop zegt één onder hen: 'Nee, maar we zijn een meisje aan't verleiden.' - Hmmmm... dat doe je dan wel heel verkeerd... - Verkeerd? Huh? Waarom? - Wel, jongens, zo verleid je meisjes niet, je bereikt op deze manier, net het tegenovergestelde. Je moet dat anders aanpakken. Het lukt, ze volgen me, en zijn geïnteresseerd hoe je dat dan wel doet en vragen het me. - Als er iemand het kan weten, dan zal het wel een meisje of een vrouw zijn hé. Laat ik hen nog wijs weten. Ze eten uit m'n hand op dat moment. Maar ik ben me ervan bewust, dit zijn jongens met een achtergrond die wellicht totaal anders is, dan jongens die in onze westeuropese cultuur worden opgevoed. Dus ben ik ook wel op m'n hoede voor onverwachte reacties, positief zowel als negatief. Ik ken hen tenslotte niet. Enkelen onder hen gaan door met vragen, het wordt natuurlijk een spelletje. De bus is vertrokken, en ik ben ondertussen op weg naar de halte waar ik een ander voertuig ga nemen. Zij blijven me volgen. Tot het grootste lummeltje onder hen z'n hand op m'n schouder legt, mij omarmend. Streng zeg ik hen, dat je vooral meisjes niet moet aanraken als ze je niet kennen. Benadrukkend, kijk ik de durver aan: 'Ook vrouwen niet!' klinkt het. De arm verdwijnt onmiddellijk.
De durfal weet zich eventjes geen houding te geven, maar de anderen lijken het niet eens te merken. Een momentje later splitsen onze wegen zich.
Met een lach en een zwaai steken ze de straat door het rode licht over. Ik roep hen na, dat ze toch maar beter uitkijken, want vanuit het hospitaal kunnen ze ook geen meiden versieren.
En weg zijn ze... hun zoektocht gaat verder, terwijl ik terugkeer naar kantoor.
De routine alweer gewoon, vliegen de dagen voorbij, zo snel, dat het moeilijk is het allemaal bij te houden. Ik ga het hier en nu toch maar bij vandaag houden. Annekdotes van de voorbije dagen, kan ik altijd nog wel vertellen op een rustig moment.
Heerlijk (nou...ja...) vroeg uit de veren, om de tram even na vijf te nemen naar het werk. De merels in de buurt halen het beste uit zich, om m'n dag zo goed mogelijk genietend te laten beginnen. Telkens weer halen de zangvogels het goede humeur in me boven, wat nooit geen kwaad kan. Goed geluimd door dit supertalent, ga ik m'n gewone weg en wacht ik op de tram. Als ik op m'n overstap sta te wachten, in de stad, gebeurt er een ongeval. Een dame reed heel gewoontjes door het rode licht en ramt een wagen die 'veilig' door het groene licht reed, hard, midden in z'n linkerflank. Een ferme knal, iedereen op het perron goed wakker -de dame wellicht ook- en materiële schade die zal tellen, zo te zien op het eerste gezicht. Iedereen op het perron kijkt verwonderd toe. Ik wordt aangesproken door iemand die concludeert dat wellicht iemand het 'rood' genegeert heeft. Ik wijs, bij wijze van bewijs naar het groene voetgangersverkeerslicht, zodat men ziet wie groen en wie rood had. We wachten eventjes af, een kwestie van seconden. De twee chauffeurs komen uit de wagen, gelukkig ongedeerd. De man zien we, grote gebaren armenzwaaiend, zich boos uitdrukken tegen de vrouw. Niemand neemt aanstalten er naartoe te gaan. 't Lijkt me logisch, maar vrij egoïstisch. Iedereen is op weg naar 't werk en wil de tram die direct zal komen niet missen natuurlijk. Ik doe het dus en hoop hardop, ook m'n trammeke niet te missen. Wanneer ik op het kruispunt ben, merk ik dat er een klein taalprobleem is, dat snel wordt opgelost. De dame die in fout ging, doet helemaal niet dwars en zoekt zenuwachtig de nodige papieren tussen haar blutsenchaos. De man zegt in't Frans dat ie z'n vliegtuig niet mag missen, hij heeft dringend een taxi nodig, en heeft z'n papieren al klaar. Er komen nog twee mannen aangelopen, die verwijtend met vuisten in de lucht de dame hun gedacht zeggen en haar -op een nogal boerse manier- duiden dat ze fout en fout en fout is, en ze zijn getuigen en ze moet niet discusiëren en nog een hele hoop si-en-la. De dame -nog steeds ferm zenuwachtig- hoort hen precies niet, ze telefoneert en herhaalt steeds dat ze de franstalige man niet goed verstaat, naar mij kijkend. Ik kalmeer die twee vuistentoners en leg hen uit dat er helemaal geen probleem is, dat alles juist en rechtvaardig in orde zal komen. Ze maken nog even wat onnodig lawaai en druipen dan af. Wij drieën duwen de wagens van het kruispunt. De dame geeft haar gsm aan de gedupeerde man om een taxi te bellen en er komt een collega van haar werk om haar te helpen. Eerder bleek ze dus naar 't werk of die collega gebeld te hebben. Mijn tram komt er net aan en ik zeg hoe men mij kan bereiken, in geval dit nodig moest zijn. Men heeft mij niet meer nodig en ik kan nog net de tram op, die gelukkig een beetje later is dan gewoonlijk.
Aangekomen op kantoor, zucht ik effe bij een kopje thee, want m'n dag moet nog beginnen en lijkt al halfweg. Maar goed hé, niemand vraagt om zo'n situatie. Soms zijn mensen enorm verstrooid en dan gebeuren er nare dingen, waarvan zij de gevolgen moeten dragen. Maar ik moet nu in m'n dienst vliegen, samen met een collega die vandaag een extra dagje komt werken. Ik heb dus gezelschap, want we moeten onze dienst vandaag volledig samen doen.
We staan enkele uurtjes later op een tram ons ding te doen. We stoppen aan een halte, er stappen mensen af. Ik sta achteraan het voertuig en merk aan een tiener, die precies wil opstappen dat ie aarzelt en achter de tram staart. Zijn lichaamstaal trekt m'n aandacht, dus kijk ik ook naar de richting die hij uitkijkt, maar merk niks speciaals. Toch stapt hij niet op. Ik merk onzekerheid, en hij blijft staren naar diezelfde plek. Ik vraag hem dus of hij mee wil en hij beweegt knikkend richting trede om op te stappen. Dit klopt niet, voel ik, dus stap ik af en ga kijken wat er toch maar scheelt, want de jonge kerel zegt niks. Er ligt een man op de weg, achter de tram. Hij probeert recht te komen, dus ik wil helpen. Ik merk op het moment dat ik me wat buk, dat deze man stiepelzat is. Niet aanraken dus, is de boodschap. Je weet maar nooit hoe een dronkaard reageert, vandaar. Ik spreek hem wel aan, maar hij bralt enkel onverstaanbare tonen. Hij komt naar de tram en probeert iets te zeggen, maar ik hoor enkel tonen en klanken. 'k Vraag dus of ie de tram op wil. De deuren van het voertuig sluiten automatisch als de trede niet wordt aangeraakt. Wanneer de deuren sluiten, draait de man zich weg en gaat naar het voetpad. Ik begeef me naar de middendeur en stap op. Ik doe teken aan de chauffeur dat ie maar doorrijdt, want een man in deze erge dronken toestand is zelfs gevaarlijk op tram of bus. We staan voor rood. De man gaat door het rood en begint aan de gevaarlijke oversteek. Raar toch, dat mensen in zo'n conditie dikwijls ongedeerd uit gevaarlijke avonturen komen, hé... Zo is het ook met hem, alhoewel... Wanneer we groen krijgen moet de chauffeur in de remming gaan omdat de dronkaard plots naar de sporen toewankelt. Gevaarlijke toestand, daar er op dit kruispunt vier tramlijnen passeren, en uiteraard daarbij ook het gewone verkeer. We zien hoe verschillende wagens en andere trams moeten afremmen om hem niet omver te rijden. We stappen dus af en gaan hem achterna, de blauwe lijn bellend en dispatching op de hoogte brengend.
Tot de politie er is, moeten we hem in't oog houden en da's maar goed ook, want hij doet echt wel gevaarlijk. Hij gaat een eettent binnen, bestelt iets te eten en zet zich aan een tafel. Ik ga binnen en breng de vrouw achter de toog op de hoogte dat 'men' op komst is om haar te verlichten van dit leed. Even later valt ie in slaap en durft geen klant zich aan één van de tafels te zetten, alhoewel een rij mensen staat aan te schuiven voor broodjes en weet ik wat nog meer.
De politie komt en doet wat best is. Ik hoor één van hen de man vragen waar ie woont. Er komt niks verstaanbaars uit. Door de eerdere val, heeft ie zich blijkbaar toch wat verwond, hij bloed lichtjes aan hoofd en hand, merken de politiemensen op. Ik leg hen de boel uit. En er wordt besloten dat deze man met hen meegaat, richting 'Hotel Oudaan'. Voor de man een serieuze zaak blijkbaar, maar ik kan een lichte lach niet onderdrukken vanwege de uitdrukking.
Daarna hebben we nog een voertuig met problemen, die we helpen oplossen, maar waarmee we toch ook effe zoet zijn. We wijzen mensen op sommige zaken die eigenlijk niet door de beugel kunnen. We leggen uit waarom iets niet kan, en als men er rekening mee zou houden, zou het aangenamer zijn voor alle passagiers. Steeds krijgen we vriendelijke medewerking van de mensen. Op een gegeven ogenblik, komt zelfs een vrouw me de hand schudden. Ze heeft Afrikaanse roots en spreekt me handenschuddend aan. Ik kijk haar verwonderd aan, en denk dat ze zich vergist, maar nee, verzekert ze me. Ze heeft me al enkele malen op de bus gezien en komt me de hand schudden, en ik krijg complimenten.
Wel... voor een dag die zo chaotisch begon, eindigt ie met een pepgevoel. Spijtig... morgen ben ik vrij...
Vandaag, late dienst, rij ik mee met een gepachte lijn. Da's een lijn, die wordt uitbesteed door De Lijn. Deze bussen hebben -voor nietkenners- de uiterlijke kenmerken (emblemen enz) van De Lijn. De chauffeurs dragen normaal gezien, het Lijnuniform, maar hun bazen zijn niet dezelfde als... yep, 'die' van De Lijn, dus. Voor mij maakt het allemaal niet veel uit. Zolang de collega buschauffeur iemand is, die een verantwoordelijkheid weet te dragen, is alles voor mij dik in orde.
Zondagdienst, wat wil zeggen, dat men op deze lijn onmogelijk de rijtijden kan respecteren. Maar da's al lang geen nieuws meer, zelfs niet voor de meeste passagiers. Het eerste deel rijden we dus absoluut niet op tijd. Vertraging(en) troef. Het tweede deel, gaat al veel beter. Het loopt dan ook al tegen 22u, wanneer ik weer opstap. De man achter het stuur ken ik niet. Hij draagt geen uniform, dus denk ik dat het een 'nieuwe' is. Ik groet hem bij het opstappen en als hij me verwonderd aankijkt, leg ik hem -in grote lijnen- uit waarom ik meerij. Hij lijkt me een sympathieke, vlotte kerel. Er staat een jongedame bij hem, ze kent hem blijkbaar en maakt een praatje. Ik ga verder in de bus staan. De man rijdt met een stijl die mij nogal wild lijkt, maar ik geef nooit opmerkingen daarover. Het is ook helemaal niet aan mij om daarmee te beginnen.
Wanneer de jongedame is afgestapt, merk ik dat de chauffeur in z'n spontaniteit de mensen zelf gemakkelijk aanspreekt. Nogal wat passagiers blijven even vooraan bij hem staan om een praatje te maken. Soms gaat het over het baby-olifantje en de zoo. Soms gaat het over sport... In de bus begint een dame aan te kondigen dat ze zich niet veilig voelt en dat ze blij is dat ik meerij. Ze voelt zich niet goed met al dat gespuis tegenwoordig. Ze geeft ook kritiek op de chauffeur en de jongen die bij hem staat te praten. Ze maakt een politieke draai, door te scanderen voor wie ze zal stemmen, terwijl ze vanuit haar ooghoeken een man, die rustig meerijdt aankijkt. Even laat ik haar begaan, maar ik vrees dat dit wel eens uit de hand zou kunnen gaan lopen, wanneer ze de boel nog eens eventjes benadrukt. Zonder racistische termen te gebruiken, laat ze voldoende doorschemeren dat als racisme zou kunnen bestempeld worden. Ik grijp dus in, voor er onenigheid komt en zeg haar dat dit niet de plaats is om aan politiek te doen. Ze wil me betrekken, maar ik hap niet. Ik denk er niet aan, politiek op de bus kan olie op een vuur zijn, niet aan beginnen dus. De chauffeur en nog iemand die vooraan stond, hebben een deel van het gesprek gehoord. Wanneer we naderhand aan de eindhalte staan en ik me even naar de chauffeur begeef, wordt er wat over nagepraat.
Wanneer ik de man vraag of ie nog maar net rijdt, antwoordt hij me dat hij eigenlijk 'koerman' is. Ik kijk heel verwonderd... Koerman? Dat zijn mensen die in de loodsen onderhoudswerk doen aan de vloot. Vandaar mijn verwonderde blik natuurlijk. Welja, verklaart hij: Er zijn veel zieken en dus heeft men me gevraagd om te komen rijden. Ik vraag hem (nogal logisch) of hij vroeger met de bus gereden heeft. En hij bevestigt natuurlijk. Ik zeg het hem niet, maar vind het toch raar hoor. Ik ben maar een heel klein deeltje op de hoogte van het wat en hoe in zo'n groot bedrijf als De Lijn. Trouwens in elke loods heeft men een andere manier van werken. In elke entiteit, zijn duidelijke merkbare verschillen. Maar dit, zou ik niet direct verwachten in gelijk welke entiteit. Nou ja, ook bij pachters, moeten de diensten verzekerd zijn. De bussen moeten rijden hé. Maar nu begrijp ik wel wat ik voelde aan z'n rijstijl...
Na een heerlijke vakantie, ben ik er willens nillens terug in gevlogen. Ook al doe je de job graag, vakantie is toch nog net iets leuker, ja toch... Niettegenstaande, besef ik maar al te goed dat er veel ergere dingen zijn, dan 'mijn' job!
Men heeft van bovenhand besloten onze manier van werken aan te passen. Stillekesaan worden we klaargestoomd voor die nieuwe aanpak. Vandaag mocht ik, samen met een collega, de baan op. We moesten een belangrijke en vooral zeer drukke as, de hele dag over en weer pendelen om de boel in't oog te houden en de nodige notities te nemen. Die boel, waar ik het over heb, moet verslagen worden, schrijfwerk is dus een bezigheid die nu meer tijd in beslag neemt.
M'n collega's waren hiermee begonnen, toen ik op vakantie was. Ik begon dus met een achterstand en men verwachtte van mijn collega dat ie mij hier en daar wat zou bijsturen, waar nodig. We reden ook met trams mee. Eerder begeleidden we enkel op bussen. Er is wel degelijk een verschil tussen de houding van de passagiers op deze verschillende voertuigen. Misschien heeft het ook wel te maken met de compactheid van de trams. Een bus geeft het gevoel, meer ruimte te hebben. Een tram is ook 'stadser' tegenover een bus. Bussen komen meestal maar tot het centrum van de stad, om dan weer naar de omliggende gemeenten (of nog verder) te rijden.
Mensen doen hun beklag, of vragen informatie over hoe waar te geraken. Gewoon, een babbel kan er ook wel eens af. Maar, nu hebben we veel minder tijd, daar we regelmatig van voertuig moeten verwisselen. Een man, hij zei dat ie dokter was, was ontevreden omdat ie een tram wilde nemen, die voor het rood stond, en toen hij op de knop om de deur te openen duwde, reed de tram net door. Hij deed z'n beklag op een zeer sarcastische wijze, redelijk dubbelzinnig, met een hoop verwijzingen en het toepassen van spreuken, die hij (naar mijn bescheiden mening) ofwel heel diep had uitgediept, ofwel ter plaatste had bedacht. Ik voelde wel wat ie bedoelde, maar het 'lichtje' brandde niet echt, als u begrijpt wat ik bedoel. Ik reageerde dus blijkbaar ook niet zoals hij liever had gehad en dat liet ie me dan ook maar meteen weten, overlopend met sarcasme. Toen net op dat moment een voertuig kwam aangereden, waar we met mee moesten, vond ie dat ik me maar al te makkelijk uit de voeten wilde maken en kreeg ik dat lekker op m'n brood. Maar, eigenlijk is dat typisch. Ik heb hem in de snelte proberen duidelijk te maken, waarom die tram doorreed en dat er dadelijk een andere zou aan komen. Hierop kreeg ik een antwoord, dat ik maar besloot snel te vergeten.
Ondertussen heb ik wel geleerd van me niet dik te maken in opmerkingen, die toch niet van toepassing zijn, of in situaties waar ik zelf toch niet stante pede iets aan kan veranderen.
Toen wat later een tram in panne stond, op een plaats waar ie zo snel mogelijk moet verwijderd worden, we de chauffeur en de reizigers zo goed mogelijk probeerden te helpen, kregen we alle begrip en goedkeurende knikjes van de mensen om ons heen. vervelende opmerkingen waren er helemaal niet bij, integendeel. Jaaaa, beslist, deze andere aanpak zie ik best zitten. De dag is voorbij gevlogen!
Het is duidelijk. Er komen weer mensen buiten, gebruikmakend van het openbaar vervoer, die dat maar zelden doen. Hoe kan het anders hé? Het paasweekeinde was weerkundig perfect. De boel begint te bloeien en net zoals de vogeltjes die zingen en de zoemende bijtjes, hebben wij mensen ook lentekriebels. Laat die dan net écht van start gaan met dit verlengde weekeinde. In en rondom de stad is het een heen en weer geloop van jewelste. Tijdens zo'n dagen wordt veel meer informatie gevraagd: 'de weg naar...?' of, 'moet jij zo de hele dag op de bus staan...?' en natuurlijk ook gezellig gepraat. Tussen het drummen door, kan en mag dat wel.
Af en toe ben ik zelfs letterlijke ondersteuner. Een oude dame stapt op de bus. Ze heeft één kruk, die als steun dienst doet. Ze kijkt enkel voor zich uit, mijdt oogcontact met iedereen, en zoekt gretig naar een plaats die haar zint. Ik maak me zo dun mogelijk om haar te laten passeren, want ik kan geen stap opzij. Ik krijg de kruk boven op m'n voet. Verdorie dàt komt aan, ze steunt er met haar volle gewicht op. Alvorens ik iets zeg, staat m'n gezicht al in een heuse pijngrimas. Ik wil die voet graag wegtrekken, maar dan zal ze beslist onderuit gaan, dus doe ik dat maar niet. Ik zeg haar: 'Pardon madam... madam...? Mijne voet... jakkessss' Maar madam is blijkbaar niet enkel slecht te been, ze hoort ook geen snars. Ze gaat verder om plaats te nemen. Iedereen in de omgeving heeft het gezien én gehoord, maar zij...
Op paasdag zelf zijn er mensen die met me meevoelen omdat ik moet werken. Raar, dat ze dit bedenken tegenover mij, maar niet tegenover de chauffeur. Nou ja, 'k begrijp dat wel hoor. Bussen en trams, net als treinen, rijden immers altijd. Daar ze met mij even kunnen praten, zet het ook makkelijker aan tot zulke bedenkingen natuurlijk. Maar ik beklaag me niet, 'k ben het gewend ondertussen. Ik ben dan weer thuis wanneer anderen werken, zo gaat dat nu eenmaal. De sfeer is alleszins toch minder stresserend. Wanneer er wat oponthoud is, wordt er niet direct gezucht, het steekt niet zo nauw.
Op het werk zelf, komt een collega met z'n handen gevuld met paaseikes binnen. Een kleine, maar zeer fijne attentie toch, die iedereen weet te appreciëren. Die kleine dingen merk ik ook op straat, in de bus. Een jongen van ongeveer 12jaar, stapt op. Hij komt me spontaan vertellen dat hij z'n abonnement verloren is. Ik vraag of hij goed overal heeft gezocht en vertel hem welke stappen hij dan maar beter kan ondernemen. Want als hij zonder vervoersbewijs de bus neemt, kan ie een fikse boete krijgen. Z'n ouders zullen daar niet mee kunnen lachen, voeg ik er aan toe. Hij vraagt of hij zonder betalen mag meerijden. Natuurlijk kan ik dit niet toelaten hé. Heeft hij niks bij dan, helemaal niks? Blijkbaar niet. Hij zegt dat ie dan maar beter afstapt. Ik beaam het, zeg hem dat ie beter eerst wat geld haalt thuis, om de busrit te betalen. Een man op de bus heeft blijkbaar de conversatie gevolgd en roept de jongen terug op de bus. Hij betaalt de rit voor de jongen. Erg vriendelijk toch! Wat ik hem uiteraard ook zeg. De jongen koopt gretig z'n ticket. De chauffeur heeft het ook allemaal kunnen volgen en glimlacht voldaan.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 67 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
Hallo... Haallooo... Héhéééé HALLOOOOOOO!!! ...trekt m'n aandacht. En, woepssss... het is naar mij gericht. De dame in kwestie kijkt me met veelbelovende blik aan. Ik lach haar dus toe en groet haar ook. Ik ken haar gezicht. Ze is één van de vele mensen die ik regelmatig zie op het openbaar vervoer. Ver weg, heb ik een vleugje herinnering van een vraag die ze me stelde, maar verder ken ik de dame absoluut niet. Heel enthousiast vertelt ze me luidkeels dat ze naar de tandarts gaat, maar eerst nog eventjes langs haar broer die er niet ver van af woont. Zij staat in de achterste helft van de tram, terwijl ik haast vooraan sta. Daar het lijkt, dat ze op deze manier een hele converstatie zal houden, begeef ik me naar haar. Converseren op deze manier zou wel eens bij geluidsoverlast kunnen horen, veronderstel ik. Toen ik nog reed met de tram, waren zulke conversaties voor mij althans een heerlijke afwijking van het normale. Ik genoot er telkens weer van te kunnen meegenieten met zulke toestanden. Ze blijft luid spreken wanneer ik ook naast haar sta. Ik antwoord zachtjes, om zo aan te geven dat het ook wel wat stiller kan. Mensen in de omgeving keken haar eerder al een beetje verstoord aan, maar maakten geen gewag. Nu ik bij haar sta, kijken enkel nog passagiers in de directe omgeving eens raar op. Ach, op deze lijn, is dit schering en inslag, de mensen zijn het dus ook wel gewoon. Ze vertelt me dat ze morgen naar zee gaat, en de détails worden me niet gespaard. Nou... mij... zowat de helft van de aanwezigen kennen nu ook deze détails. Maar de dame is zo vriendelijk, ze weet gewoon niet beter. Ik blijf dus bij haar staan tot ze afstapt.
Zondagavond, niet te druk, maar toch heel wat beweging in de stad. Het weer wil nog goed mee. Vandaag is het nog warm geweest, maar nu 's avonds is het heerlijk zwoel. Het doet wat met een mens. Regelmatig, moeten we mensen wijzen op de ijsjes die ze snoepen, de blikjes bier die ze drinken of fietsen die ze meezeulen op de voertuigen. Niemand reclameert, iedereen begrijpt en accepteert. Fijn toch! Steeds gaat het er beleefd aan toe. Het is heel leuk respect te tonen, zeker als je daarvoor respect terug krijgt.
Een dag vrij, met fantastisch weer. Niet binnen gebleven dus, maar buiten, buiten en nog eens buiten. Ik heb m'n kleindochter een belofte gemaakt. Ik doe niet aan peperkoekenbeloftes, dus hou ik m'n woord, we gaan samen op stap. Niettegenstaande is er een kleine kink in de kabel geslopen. Creatief als ik probeer te zijn, heb ik daaraan een mouwtje gepast. Er zit niks anders op dan met het kleintje naar de stad te tenen om een cadeautje te gaan kopen voor m'n pasgeboren neefje. 't Moet vandaag of het lukt anders niet de eerste weken. 't Is trouwens ook beter de mama te bezoeken, wanneer ze nog in het hospitaal is. Thuis is het al snel een drukte van belang. Met een derde kindje, waarvan het eerste heel erg veel zorg nodig heeft, hebben de ouders meer dan hun handen vol. Ik laat ze liever rustig hun thuisritme zoeken en besluit dus om vandaag dat bezoekje te doen, samen met kleindochterlief.
Warm weertje in Antwerpen en omstreken. Op weg naar 't werk, gaat het. Alle raampjes in de oude tram staan open. Er is een zucht voelbaar die je lucht geeft. Dus, denk ik bij mezelf, dat 't wel zal meevallen. Trouwens, vandaag is m'n eerste dag, ik begin dus te werken om 17u. De avond wordt zowiezo ietwat koeler, mag ik verwachten.
Het schooljaar loopt echt ten einde. De meeste leerlingen hebben vandaag hun rapport al mogen ophalen. Middelbare scholen, houden het voor bekeken, zo lijkt het. Je merkt het ook aan de jeugd. Ze stralen hun vrije gevoel enorm uit. 'k Herinner me dat gevoel ook nog heel goed. De zomer helpt een handje mee, zeker als de zon straalt die laatste schooldagen. Het lijkt een deurtje dat opengaat, naar een openere, vrijere wereld. Je bent zinnens je daarin te dompelen, vol zaligheid, een hoop plannen makend met vrienden. Hopend op een vakantie die je te wachten staat, wanneer je geen herexamens hebt. Bestaat dat nog? Herexamens... iets waarover ik haast niet meer hoor praten. Of zou het... dat de jeugd beter studeert en dus betere resultaten behaalt tegenwoordig? 'k Ga er beslist m'n hoofd niet over breken, het hier en nu lijkt me al heel wat om m'n dagen mee te vullen. Ook komt het me voor, dat de jeugd daar ook zo over denkt.
Mensen liepen zeer monter rond. Het weer zal er wel voor iets tussen gezeten hebben, vermoed ik. Regelmatig kwam de zon te voorschijn. De temperatuur was best te smaken. En regen hebben we niet gezien. Een ideaal goed-gezind-weertje dus, wat zeer duidelijk merkbaar was.
We hebben net een rit gehad in een nokvolle bus. Veel te laat kwamen we aan de eindhalte en we moesten onverrichterzake wederom keren met een lege bus, zodat we toch min of meer op de correcte tijd aan het andere eindpunt zouden kunnen vertrekken. Mensen staan immers te wachten op de bus die maar niet komt.
Vandaag kreeg ik ons nog nieuwe magazine 'TUSSEN DE LIJNEN'. Een leuk gepresenteerd blad, over mobiliteit, collega's op het werk zowel als collega's over hun hobby. Reportages over gepasseerde evenementen, komen op een aangename manier aan bod. Kortom, het is een blad dat collega's aanzet tot lezen over mekaar, en over het werk op een ontspannen wijze. Mét mekaar worden die schrijfsels wel eens aangehaald op het werk. Yep, je komt als collega's een beetje dichter bij mekaar, door dit blad. Het hoeft niet persé technisch uiteengezet te zijn, althans voor mij toch niet, om toch artikels neer te zetten die je job aangaan. 'Eindelijk...' wordt wel eens gezucht: '... gaat het eens over mensen onder mekaar.'
