Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
25-08-2008
Hoeraaaaa!!!!!!!!!!
Hoera!!! Driewerf hoeraaaaa!!! Aangekomen (niet in gewicht), goed op tijd, op het werk. Ga ik -zoals gewoonlijk- pollekes geven aan iedereen. Een gewoonte die bij ons heel normaal is en zeker geen kwaad kan. 'k Zie mijne baas, die we gemakkelijkheidshalve 'chef' noemen. Hem groet ik dus, net zoals ik met de anderen doe. Hij zegt dat 'k eens moet mee komen naar z'n kantoor.
Nieuwsgierig geworden, want er zit een toontje da'k niet vertrouw. Het kan ook aan m'n oren, of aan een waanidee liggen... Of... wordt ik op het matje geroepen voor iets dat ik mispeuterd heb? vraag ik me af in oogwenken... Braaf en gedwee als ik kan zijn als ik zin heb om dat te zijn, volg ik de brave man naar zijn kantoor.
Hij tovert een papier te voorschijn. 'Dàt... is voor jou'; zegt hij. Hij vertelt me dat het project waaraan we meewerken -nu nog met zes personen- verder wordt gezet. Ik mag het ondertekenen, wanneer ik zin heb om in deze functie te blijven. Haastig, zonder dralen, doe ik wat hij me vraagt. Het was een proefproject, het jaar is al een tijdje verstreken. Wij hadden al wel ronken gehoord en gelezen, maar officieel hadden we nog niks gehoord, noch gezien. Daar ik niet voor ongewenste verrassingen wil komen te staan, daar waar ik dat kan voorkomen, geloof ik pas wat, wanneer het me daadwerkelijk op een geoorloofde manier wordt gezegd of voorgeschoteld. De beste manier om teleurstellingen te voorkomen, denk ik maar zo.
Maar nu, moet ik niet bepaald spreken van een teleurstelling. Tevreden lach ik hem toe, nou, de chef dan. Ik ben een tevreden werknemer. Dat laat ik blijken in mijn commentaar én lach. Hij ziet zijn vermoeden bevestigd en is dus ook best tevreden.
Even later vat ik mijn werk aan. Wie kan er zich een betere start voor een werkdag inbeelden?
Wat een drukte toch... Het lijkt wel of alle 'buggymoeders' net deze bus willen nemen. Tot mijn spijt moet ik zelfs mensen met een kinderwagen weigeren. Je kan ze natuurlijk niet opstapelen.
Volgens het 'Lijnreglement' moeten die buggy's opgevouwen in tram of bus. Het moeilijke aan de situatie is dikwijls, dat je niet kan zeggen tegen een vrouw alleen met buggy dat ze de kleine er moet uit nemen, de buggy opvouwen en de boel ook effe dicht bij zich houden in het voertuig. 't Zou nogal een scheldpartij worden. Een vrouw die vindt dat ze toch nog mee kan, zeg ik (ze is immers niet alleen) dat ze wel degelijk nog mee kan, wanneer ze de kinderwagen toevouwt. Haar zoontje van ongeveer 11 jaar, helpt flink mee.
Een rit later, herhaalt de situatie zich. Weer herhaal ik de opvouwboodschap aan de moeder in kwestie. Ook zij heeft iemand bij die kan helpen. De buggy echter is zo'n vervelend model, dat ze haast niet toe krijgt. Wanneer het uiteindelijk toegevouwen is, is het toestel nog even ruim als wanneer het open staat. Ze blokkeert er de deur mee. Ze spreekt haast geen Nederlands. Wanneer ik haar vraag wat door te schuiven, antwoordt ze dat ze 'af moet'. Maar aan de halte gekomen, gaat de deur aan één kant niet open en moeten mensen om haar heen. Ik zeg haar dat ze uit de weg moet, desnoods eventjes afstappen om dan weer op te stappen. Wanneer mensen die van de bus willen, er niet af kunnen, zou er wel eens rel kunnen ontstaan hé. Toch moet ik nogal wat overredingskracht gebruiken, want ze vertrouwt het zaakje niet. Ze vermoed blijkbaar dat ik met de chauffeur samenzweer om mensen met buggy's uit de bus te weren. Nou... het is lichtelijk overdreven natuurlijk. Het gaat 'em gewoon om een schrik die mensen hebben om niet tijdig meer te kunnen opstappen. In haar geval, begrijp ik het, daar het andere kind, nog met de kleine op de schoot in de bus zit. Dus, laat ik duidelijk zichtbaar m'n voet op de drempel van de bus staan. Ze lucht wat op.
Wat later stapt een man op, die me vraagt wat eigenlijk m'n job is. Hij vraagt expliciet of ik mensen moet groeten? Lachen geblazen... da's echt wel een leutige opmerking. Hij legt me uit dat de dames die mijn job doen, heel sympathiek zijn. Ik bedankt hem, en zeg hem dat ik m'n collega zijn complimentje zal doorgeven. We zijn immers maar met twee dames.
Voldaan gniffelend, zet ik m'n dagje tussen buggy's vouwen, richtlijnen geven om buggy's en caddy's zo goed mogelijk uit de weg te zetten en halteplaatsen aangeven verder...
Maandagmorgen, tweede helft augustus... Spits... Daar gaan we. Regen wordt verwacht, die is er echter nog niet. Drukte daarentegen op sommige strategische plaatsen rondom de stad, is er zeker en vast. Verkeersdrukte dan hé.
Stillekes aan is het duidelijk. België is stilaan terug thuis uit vakantie. Voorbereidingen voor de schooljeugd worden getroffen. De tweede-zitters, zijn wellicht ook terug, om hun testen over te doen. 'We' geraken langzaamaan terug in de schooljaarroutine. Dàt is merkbaar aan de ochtendspits.
Er zitten maar een vijftal mensen op de bus. Maar we staan vast in het drukke verkeerspunt ten noorden van Antwerpen. 20 minuten aanschuiven voor een verkeerslicht is daar niet abnormaal, de laatste paar jaren. Auto's en vooral vrachtwagens, beletten het verkeer dat uit onze richting komt, door te laten. Telkens het rood wordt voor de andere richtingen, is er nog wel een camion of een paar personenwagens, die net het rode licht meepakken. Zij komen dan midden op het kruispunt te staan. Voor ons, staat ook een vrachtwagen en hij kan gewoon niet verder, zolang er een wagen op dat kruispunt staat.
Da's niet ongewoon. Da's schering en inslag. Het valt me op dat in de meeste auto's rondom ons, maar één persoon zit. Carpooling is nog echt niet in hoor. De vijf mensen op onze bus zuchten, kijken naar hun horloge, nemen hun gsm en bellen naar ik weet niet wie of waar. Ein-de-lijk... kunnen we dan toch verder. Wat later stapt er iemand af. Hij blaast met bolle wangen de ochtenddruk van z'n schouders en begint alweer te bellen... Ik beeld me in dat ie z'n baas belt, omdat ie z'n aansluiting gemist heeft. Weer eventjes verder stormen twee mensen zo snel mogelijk de bus af en zetten het direct op een lopen.
Weer... weer, is het bijna zo ver. De normale sleur.
Een pauze tussen twee diensten in, komt er aan. Normaal gezien, stap ik een halte verder af, da's dichter bij kantoor. Nu maak ik een uitzondering om nog even een broodje te halen. De honger moet ook gestild, hé.
Hartje druk Antwerpen, bij het centrale station. Hier wemelt het van mensensoorten in alle maten en gewichten. De meesten hebben een doel, zo lijkt het. Het voetpad is hier wat aan de smalle kant, in verhouding tot het grote aantal voetgangers. Fietsers zullen het geweten hebben. Het fietspad wordt immers ook door voetgangers in beslag genomen. Het wordt toegeëigend, zonder boe of bah. Er wordt niet omgekeken of er fietsers aankomen. Fietsbellen en -toeters klinken hier dan ook als een onsamenhangende symfonie langsheen de straat.
'k Sta voor het rood licht. Het goede voorbeeld gevend, in m'n uniform, blijf ik braaf wachten. Een man van Marokkaanse origine ('k schat hem rond de 40) spreekt me heel enthousiast aan. Hij steekt z'n hand uit, wil de mijne schudden. 'k Heb er nog nooit bij stil gestaan, maar het is een automatisme om dan ook je hand uit te steken. Ook al ken je de persoon niet. Ik reageer dus zoals het automatisme vraagt en geef hem een hand. Hij blijft en blijft maar schudden... Ondertussen krijg ik een regen, beter nog, een storm van lachjes en groeten en vragen in de vorm van: 'hoe is het met je? 't is lang geleden hé? Heb je gedaan met werken?' over me heen. Eerst wat overdonderd, nadien herpakkend en met vraagoogjes reagerend (ik krijg er namelijk geen woord tussen).
Het helpt, hij valt eventjes stil. M'n gezichtsuitdrukking heeft ook gesproken. Hij zegt dat wij mekaar kennen. Waarop ik opmerk, dat ik hem van gezicht wel ken, maar ik vraag me echt af... 'Van in de bus hé, van in de bus...' laat ie me weten, alsof ik alle gezichten die ik ooit ontmoette in de bus effe heel snel eens voor de geest zou willen halen. 'Haaa jaaaa, van in de bus': geef ik hem gelijk. Ik verontschuldig me, dat ik niet iedereen onthou, want ik zie toch zo veel mensen hé... Ook verontschuldig ik me dat ik verder moet, want anders te laat kom voor de volgende bus.
Hij lost eindelijk. Ik groet hem nog en ga verder, lachend, goedgehumeurd. Daar heeft hij zeker voor gezorgd. Het broodje goed humeur smaakt heerlijk!
Een drukke zondag. Stillekes aan wil de drukte nog wel toenemen. Tot de bus volzet is. Het is dus zondag, Antwerpen-zingt-dag. Van de randgemeenten, -of moet ik schrijven, randdistricten?- komen mensen afgezakt naar de gedempte Zuiderdokken. Daar waar hét te doen is. Het podium staat er al een dag. De geparkeerde auto's, zijn verwijderd. De dwanghekken opgesteld.
Velen beseffen dat ze hun wagen niet in de omgeving zullen kunnen kwijt geraken en opteerden dus voor het openbaar vervoer. Het is ook duidelijk dat de zangers in spe, niet gewend zijn, met de bus te rijden. Ze weten wel dat we in de buurt komen, maar niet waar ze moeten afstappen.
Heel af en toe is er iemand die het me durft te vragen. Maar ik heb het natuurlijk wel door. Mensen die willen gaan zingen herken ik zonder moeite. Ze hebben een bepaalde outfit, een bepaalde uitstraling én, zijn haast altijd in gezelschap. Wanneer we naderen, laat ik klaar en duidelijk, met een heldere stem, weten, dat ze de volgende halte kunnen afstappen voor het zangevenement.
Telkens weer, vraagt men me waar ze de bus terug kunnen nemen. Telkens weer vertel ik het hen. No problem, I repeat the whole thing over and over again. Telkens weer, wil men weten om hoe laat de laatste bus naar huis vertrekt. Daarop antwoord ik, dat aan de halteplaats een uurrooster hangt en ze daar de nodige informatie kunnen vinden. Plezier maken is één ding, maar men mag niet te lui worden hé... *knipoog*
Ik stop met werken om 21u. en vraag me af hoe druk het straks zal zijn. Die laatste bus naar huis, met zo'n paar honderden pasagiers, zou ik willen zien... Maar nee, ik blijf toch maar niet wachten...
Lekker weertje vandaag! Genieten is een must, in de mate van het mogelijke. Ik werk alleszins, maar klagen doe ik niet. Werken met mooi weer is best leuker dan onder een grijs wolkendek.
Mevrouw, wil ook genieten van het prachtige weer. Ze heeft besloten naar het Rivierenhof te trekken. Het provinciaals domein heeft nogal wat te bieden in de zomer. Er wordt een namiddag muziek gepresenteerd. Met dit mooie weer, kan dat alleen maar goed zijn. Dus, neemt ze de bus voor haar wandeling in het grote park. Ze besluit ook haar hondje mee te nemen. Een wandeling voor de vierpoter, kan helemaal geen kwaad. Hij (of is het een teefje...) gaat dus ook mee de bus op.
Tussen twee kinderwagens komt nu een hondenwagen te staan... Want, hondjelief heeft dan wel vier pootjes, 't wordt gespaard van slijtage. Mevrouw heeft een echte hondenwagen, waarvan ik op het eeste ogenblik denk dat het een buggy is. De twee moeders kijken argwanend naar de concurentie tussen hun voituren op de bus. Ik slik eventjes, heel stillekes. De hondenvoiture kan net tussen die twee andere. 'k Bedenk me; stel je voor dat er nu nog iemand met een baby of klein ukje in een wagen opstapt... wie gaat dan plaats maken voor wie?
Eigenlijk hoop ik eventjes, met een ondeugende, ondernemende geest dat het ook zal gebeuren. Maar nee, spijtig genoeg niet. Het wordt me niet gegund.
Toch vind ik het heus typerend hé... Naar 't park trekken met je hond, zodat ie daar kan rondlopen, ruimte heeft. Maar om er naartoe te gaan, dat diertje met een wagentje rijden... Twee of drie haltes met de bus... Wat nu ook weer niet echt ver is...
Wanneer we met de bus een halte naderen, staat er een dame die teken doet dat ze wil opstappen. Ook staat er nog een koppel op de rijweg, met hun rug naar de weg... ttz, ze staan naar een gevel te kijken, veronderstel ik. Niettegenstaande staan ze daar heel erg gevaarlijk. De chauffeur moet de bus op een deftige manier opzij kunnen zetten om halte te houden, vooraan de halteplaats. Het koppel ziet het echt niet en de chauffeur moet hen gevaarlijk dicht naderen.
Wanneer de bus stil staat, zeg ik m'n collega dat ik hen dat toch eventjes duidelijk wil maken. Hij gaat ermee akkoord en ik doe wat ik zei wat ik wil doen. Ze spreken Frans, dus moet ik het ook nog eventjes vertalen. Anders heeft het geen zin uiteraard.
Wanneer we verder willen rijden, valt m'n oog op datgene waarnaar het koppel was aan 't kijken. Ter hoogte van de halte is namelijk een gallerij. Men heeft een groot schilderij, redelijk ruw geschilderd met hevige kleuren, voor het raam gezet. Het doek is ongeveer een tweetal meter hoog. Het schilderij is een oude, naakte man. Een lelijke man, maar daarom is het schilderij niet lelijk. HIj stelt zichzelf tentoon op z'n best, in frontaanzicht. Ik maak m'n collega er attent op. Ook de passagiers kijken nu. 'k Zeg met een glimlach dat ik nu begrijp waarom ze zo sterk afgeleid waren dat ze de bus vergaten te ontwijken.
Iedereen reageert al lachend en geeft het nodige commentaar. De mensen steken mekaar een beetje aan en de sfeer in de bus scheert leuke hoge toppen. Dat we net nog geconfronteerd waren met een gevaarlijke situatie is ondertussen al lang vergeten. We rijden verder, maar antwoorden en conclusies worden nog straten ver meegesleurd en door de bus geslingerd.
Conclusie: een blote man zorgt voor een goed humeur...
Meneerke is niet meer van de jongste. Meneerke is niet meer van de fitste. Maar meneerke kan nog goed genoeg met de beentjes uit de voeten, om de bus te nemen naar waar ie ook maar moet.
Meneerke is op de bus. Meneerke is content. Maar, meneerke moet natuurlijk ook weer van die bus af. Hij vraagt vriendelijk aan de chauffeur of ie langs voren mag afstappen. Om eerlijk te zijn, is meneerke dus ook aardig, want lang niet iedereen is zo vriendelijk als hij.
De chauffeur vindt het best oké en laat het meneerke op een gemoedelijke toon weten. 'Tuurlijk datte, meneer... ' Aan de halte gekomen, schuifelt meneerke dus naar de voordeur. Het duurt effe, daar meneerke nog gezeten was en de knietjes wat stijf zijn. Maar het lukt langzaam aardig. De chauffeur houdt meneerke niet de hele tijd in't oog. Hij kijkt ondertussen ook in de spiegel of iedereen af en op is gestapt. Maar, hij hoort meneerke zeggen dat z'n broek afzakt. ... Z'n broek afzakt??? Heb ik goed gehoord? kraakt de hersenpan van de bestuurder... Hij kijkt om naar meneerke die nog voor de drempel van de bus staat... in de bus dus. Jaaaa, waarempel! Meneerke z'n broek hangt ter hoogte van de kuiten als een vod tussen z'n benen. De chauffeur heeft al veel gezien en gehoord op z'n bus, maar dit... is een primeur. Daar is hij niet zo op berekend, en om niet verkeerd te reageren, heeft hij iets meer tijd nodig om een welgevallend antwoord te geven. Maar het duurt net iets te lang... Voor hij iets kan zeggen, schuifelt meneerke met afgezakte broek verder de bus af.
Al schuifelend met de broek tussen de enkels, geraakt meneerke het voetpad over naar een gevel. Daar draait ie zich om, met z'n voorkant naar de bus. Hij bukt zich en trekt, zonder zich te storen aan de priemende ogen van een haast volle bus pasagiers, z'n broek op.
De chauffeur, overweldigd door wat hij ziet, vergeet verder te rijden en wacht tot meneerke z'n rug terug recht. Hij groet meneerke en met een bus lachende mensen, rijdt hij verder.
Meneerke, ook tevreden dat z'n broek zit waar ze hoort, slaagt z'n weg verder in, zonder al te veel te dralen.
Met de tram gebeurt het regelmatig. Met de bus kan je alternatieven zoeken, zoals ontwijken indien mogelijk, of een andere weg nemen, bijv. Als het met de bus voorvalt, is dat meestal in een smalle straat dus. 'k Heb het over 'vaststaan', niet meer verder kunnen, een obstakel (meestal een auto) in de weg. Een auto zonder chauffeur weliswaar.
We rijden en alles gaat goed. Iedereen tevreden, geen klachten, de boel draait zoals ie hoort te draaien met vier wielen. We rijden door een hele lange smalle straat, waar het steeds opletten is, geen slecht geparkeerde wagens, nog net te raken, of haastig overstekende mensen, die plots te voorschijn komen vanachter een geparkeerde wagen, over de voeten te rijden. Elke tram- en buschauffeur kent 'het' beslist.
Voor ons rijdt een vrachtwagen. Langzaam vorderend. Tot op een moment dat ie stopt. Zomaar... gedaan... Wij bevinden ons er vlak achter, mits enkele meters opening. Stoppen is dus de boodschap. We zien de chauffeur verschijnen, hij opent de laadklep. We doen teken dat hij hier niet op deze manier kan laden of lossen, want direct gaat er achter ons al iemand te toeteren. De chauffeur van de nederlandse vrachtwagen, doet teken, dat we over het voetpad kunnen verderrijden. Wij kijken verrast... over het voetpad? Die kerel heeft ze niet allemaal, of ziet die niet dat daar voetgangers lopen? Trouwens, met de bus over de stoep... tot tegen de huizen zouden we moeten... Hij is beslist niet goed wijs. 'k Vraag de chauffeur of ie me wil laten uitstappen om eventjes persoonlijk met de vrachtwagenbestuurder te bespreken. Kwestie van het beter in te pakken hé.
Deze man is niet te vermurwen. En ja, het gaat beslist lang duren. De eigenaar van de zaak komt er ook bij. De automobilisten achter ons gaan allemaal over het voetpad rijden. De situatie wordt gewoon gevaarlijk voor de voetgangers die zich helemaal tegen de gevels aandrukken voor deze gevaarlijke chauffeurs, waarvoor wachten nooit kan. De Nederlander zegt me, dat we gerust over de stoep kunnen rijden daar er geen politie is, dan kan het toch geen kwaad, nou? Waarop ik hem zeg, dat -als het dan toch geen kwaad kan- hij gerust zijn vrachtwagen op de stoep mag parkeren, zodat wij over de weg verder kunnen en of hij dat dan stante pede zou willen doen? De zaakvoerder vindt ons 'maar weer eens moeilijk doen zoals altijd bij De Lijn'.
Pasagiers worden ongeduldig en boos. Raar toch, dat wanneer zo'n situatie zich voordoet, de meesten kwaad worden op De Lijn en bijhorenden (wij dus, in dit geval), maar niet op de oorzaak van de obstructie. De chauffeur blijft in de bus zitten, terwijl ik de voetgangers help voorbij te geraken door de auto's te laten stoppen. Als ik dat niet doe, laten ze de voetgangers gewoon niet door. Eindelijk komt de politie er aan. Een man op de fiets. Hij maant de chauffeur aan om direct verder te rijden, leveren of niet, het kan op deze manier niet.
En wij kunnen na 20 minuten eindelijk onze weg verder zetten en telkens de langwachtenden die opstappen, een uitleg geven op hun vraag: Hoe komt het dat we zo lang hebben moeten wachten?
Grote broer stapt met vijfjarig klein broertje op de bus. Ze zijn heel rustig en beleefd. Ze zoeken een plaatske, zetten zich en praten haast niet. Het kleintje leunt af en toe tegen grote broer aan.
Er zitten nog wat mensen op de bus. Ik wissel van plaats. 'k Laat merken dat ik er ben, maar buiten wat informatie geven, heb ik haast niks te doen. Wanneer ik me dichtbij de broers plaats, krijg ik oogcontact met het kleintje. Ik lach hem toe. Rustig, want 'k heb al ondervonden dat sommige kinderen wat schrik hebben van mensen in uniform. Niet dat ons uniform zo schrikwekkend is, maar ouders durven ons wel eens als 'boe-mensen' betittelen.
Met kindjes hou ik dus wel enige afstand, tenzij ze zelf los komen. Een knipoogje, laat al veel merken. Wanneer een kleintje daar positief op reageert, komt de rest vanzelf. Wanneer het kind wil wegkruipen of het hoofdje omdraait, benader ik het zeker niet. Dit kindje, zit zo'n beetje tussen de twee in. Het kruipt niet weg, maar lacht heel kort heel schuchter. Dus ik vraag iets, waarop het zachtjes knikt. Grote broer, kijkt even naar het kleintje en zegt dan verontschuldigend, dat de kleine niet veel praat. Daarop geef ik grote broer een klein antwoordje. Hij zat naar z'n mp-3 speler te luisteren, ik wil hem ook niet gaan storen natuurlijk. Om één of andere reden is net door het contact met broerlief, het ijs voor het kleintje gebroken. Hij begint me een resum vragen te stellen over de bus, auto's en treinen. Hij wil weten of ik de baas van de bus ben. Of ik veel bussen heb. Waar de bussen vandaan komen. Hij vraagt, vertelt en stelt vast... aan één stuk door.
Plots doet hij z'n kleine kinderhandje open. Het is rijkelijk gevuld met vijf-centstukken. Ik schat dat er een tiental in zijn kleine handpalmke gestapeld zijn. Een volle pol dus. Hij wil me het geld geven. Hij reikt me z'n handje open aan, voorzichtig.
Ze zijn opgestapt met z'n vijven. 'k Denk dat ze familie zijn, maar echt weten doe ik dat niet natuurlijk. In elk geval, is er een moeder met dochter en haar vriend of man, en dan zijn er nog een jongen en meisje, die een andere huidskleur hebben, maar evengoed kunnen geadopteerd zijn. Ze gaan zeer familiair om met mekaar. Lawaai maken ze voor een volle bus. Niet constant, maar telkens één onder hen moet lachen, komt er eerst een gil vrij die qua decibels mag tellen. Op deze lijn zijn pasagiers dat wel gewoon, maar toch hou ik liever de boel in de gaten.
De conversatie gebeurt vooral door de dochter, de anderen luisteren. Zij is de toonaangever, de tateraar, de blaaskaak, voor zover ik mag oordelen. Haar statements zijn zo ondermaats, dat ik maar beter de andere kant opkijk. Zo'n goed acteur ben ik niet, men zou wel eens uitdrukkingen kunnen aflezen van m'n gezicht.
Ze heeft het vooral over de politie. Die hebben 'het' gedaan. Ze geeft af op hun uniformen, hun bijhorende accesoires, met dan vooral hun knuppels. Daar heeft ze wel andere dingen mee voor, zo te horen. De eenacter geeft weer wat zij zoal kunnen doen met hun knuppeltjes... Herhalen doe ik het niet. Het zou nog niet half zo platvloers overkomen als de manier waarop zij het verwoordt. Maar... zowat de hele bus heeft mee mogen, of beter, moeten genieten. En dàt... noem ik verdraagzaamheid. Ik heb momenteel nog niet ingegrepen omdat ik denk: ach, ze doen niets verkeerd, als ik nu vraag om wat stiller te praten ofzo, gooi ik olie op een vuur... Maar beter afwachten dus.
Tijdens het afwachten, stappen controleurs op de bus. Een groep van vijf. Zij doen hun ding op zeer correcte wijze. Ik ken hen alle vijf natuurlijk, het zijn mijn maten. Maar op de bus, blijft alles officieel. Ik knik hen enkel toe, en zij doen hun job. De entertainster van laag allooi en haar vriend hebben geen vervoersbewijs. Nou, begint het nog maar. Ik dacht dat ze tevoren lawaai maakte, nee dus... dat doet ze nu. Roepen en tieren want ze wilde net een ticket kopen en die 'smeerlappen' laten het niet toe. Ze wenst hen naar de hel. Haar dag is helemaal naar de kloten. Bij De Lijn zijn 't allemaal klootzakken, enz. enz.
De controleploeg is niet uit het lood geslagen. Dàt krijgen ze regelmatig te horen van reizigers die betrapt worden. Zij zijn de incasseurs van scheldnamen, zo lijkt het, soms bijna zoveel als de controles die ze uitvoeren. Het lukt hen, de dame in kwestie wat te kalmeren. De familie moet van de bus, ze zijn aan hun bestemming. Daar de andere pasagiers allemaal in orde zijn, heeft de familie chanse, want ze kunnen afstappen. De controleurs stappen mee af om samen de papieren verder in orde te maken op straat.
Bij het verder rijden, zien we dat de fraudeurster op de stoep is gaan zitten. Zwartrijden mag... verantwoordelijkheid dragen is niet voor haar, wel voor een ander.
Kindjes, piepjong, klein, middenmaat, groter, groot... Allemaal komen ze wel op het openbaar vervoer. Met ouders, grootouders, tantes en nonkels, of andere babysitters... of, eventueel alleen.
Sommigen zijn verlegen. Anderen praatvaakjes, lekker ongegeneerd. Weer anderen testen de begeleidende volwassenen uit en proberen het varkentje uit te hangen. Dat hoort erbij, bij kindjes. Wanneer de b.v's (begeleidende volwassenen dus) wat gemakzuchtig zijn, kunnen sommige kleine varkentjes hun heerlijke gangetje gaan.
Maar...
Niet op de bus waar IK begeleid. In zo'n geval neem ik het heft in handen, ten spijt van diegene die hen begeleidt.
Zo kan een tante de vijf kindjes niet aan, waarmee ze 'ergens' heen gaat. Ze roepen, springen, gaan tekeer als uitgelaten wildebrassen. Eigenlijk doen ze helemaal niks verkeerd hoor. Ze zijn opgewonden, meer niet. Maar wij, Europeanen, of moet ik zeggen, Westeuropeanen, zittend op de bus, verdragen dat niet zo goed. Er wordt al snel gedraaid met de ogen, gezucht, ge't-t-t-t-dt'. Dus voor een pasagier zich gaat moeien, sta ik bij het groepje lawaaimakers. De tante zegt hen dat ik politie ben en wil de kinderen zo een beetje bang maken. Ik zet het een klein beetje recht, wanneer ze me vragen of ik politie ben. Misschien kennen ze hun tante al heel goed en weten ze dat zij wel eens wil overdrijven. Ik antwoord dus maar, dat ik buspolitie ben. Ik laat m'n notitieboekje zien en vertel hen dat ik daarin alle namen van stoute kindjes noteer...
Ze stellen me vragen over vanalles en nog wat. Ze vertellen honderduit over vanalles en nog wat. Heerlijk is het om zo met kinderen om te gaan. Hun manier van redeneren is zo basic logisch en rechtuit, dat ik er enkel maar van kan genieten. Wanneer ik hen vraag wat stiller te zijn en hen uitleg dat ik anders hoofdpijn zou kunnen krijgen, zijn ze heel gewillig.
De tante heeft het makkelijk. Ondertussen is een kennis opgestapt. Zij hebben een gezellig onderonsje, terwijl de busbegeleider babysit speelt...
Ik wil weg. Ergens naartoe. Binnenkort, wanneer ik nog eens een vrij dagje vrij heb. Niet gedirigeerd door familieaangelegenheden, maar enkel en alleen door mezelf. Niet zoals vandaag. 'k Ben wel vrij in de zin da'k niet moet uit werken gaan, maar niet vrij genoeg om veel tijd aan mezelf, meneigen ikke, te besteden.
Zo erg is dat niet hoor. Ik leef trouwens ook niet alleen op dit aardbolleke hé... Maar af en toe, heb ik daar behoefte aan. Dan plan ik wat. Dan wil ik er uit, voor een paar uurtjes ofzo... Niemand heeft er last van. Integendeel, voor m'n gezinnetje lijk ik er dan weer een tijdje tegen te kunnen. Opgeladen persoontje word ik dan.
Dus, ik wil weg. Ik wil plannen. Omdat ik dan de auto niet ter beschikking heb en ik ook wegens milieuoverwegingen deze liever niet opeis van manlief, wil ik zoeken op de site van De Lijn. Deze is een tijdje terug vernieuwt, en zou nu zo handig zijn. Dat kan ik dan ook eens uitproberen. Ik typ het adres in. Mijn server zoekt. Mijn server heeft tijd nodig, zo blijkt. Mijn server vindt niet...
Ik ben een geduldig persoontje. Ik probeer het dus nog eens... De server geeft aan dat ie dit adres momenteel niet kan openen. De boel nagekeken, en... de server doet het goed, dus daaraan ligt het niet. Wellicht is de site overbelast? Alhoewel ik me niet echt kan inbeelden waarom dat zo zou zijn, er zit immers, voor zover ik weet, niks speciaals aan te komen. Maar oké dus, daar moet ik het mee doen.
Ik voel me net als een passagier die wacht op de bus of tram, die maar niet komt opdagen. Op De Lijn wordt heel erg veel gewacht, bedenk ik me. Ik vraag me zelfs af: als men de uren van alle wachtenden voor een vervoersmiddel of telefonisch bij de infolijn, bij De Lijn van één dag zou optellen... Hoeveel uren wachten zou dat zijn? Hoeveel zou dàt de economie kosten? Heeft iemand daar al ooit aan gedacht? Als men de -grammen geklaag en slecht gevoel, door het wachten, zou optellen... Hoeveel kilo zou dat zijn per dag?
Alhoewel dat laatste zeker en vast niet altijd aan De Lijn ligt hoor, dàt weet ik maar al te goed. Maar het duiveltje duikt op en doet die vragen rijzen... 'k Kan het dus niet helpen vandaag...
Maar dapper als ik ben, probeer ik straks vast weer!
Heel vroeg in de morgen, de bus genomen. Ze is zo goed als leeg. Enkele eenzame, stille reizigers hebben de pech, zaterdag heel vroeg te moeten beginnen werken. Die enkelen zitten op de bus.
Ze zwijgen. Ze kijken zonder te zien. Ze genieten van de stilte in de bus, in de stad. Sommigen slapen nog een beetje alvorens de noeste arbeid aan te schaffen. Het lijkt zelfs, dat ze hun vast plaats hebben op die vroege bus.
De chauffeur en ik zijn goed wakker. Wij vertrekken immers niet naar 't werk. Dat deden we al meer dan een uur geleden. Wij zijn al volop bezig. Wij zien dus, als we kijken. De chauffeur heeft haar aandacht volop bij 't verkeer. Hier en daar is er een waaghals die de weg onveilig durft te maken, die moet immers ontweken worden. Ik kijk mee naar buiten en regelmatig ook naar de mensen in de bus. Bij het opstappen controleerde ik effe de bus. Een gewoonte die ik heb, om te weten in wat voor toestand het interieur zich bevindt.
Een gele plaat op de vloer, aangeduid als plaats voor gehandicapten, trekt m'n aandacht. Er staat, zoals normaal een afbeelding van een rolwagen met invalide op die plaat. Iemand met humor neem ik aan, heeft niet beter gevonden dan er een dame bij te tekenen. Een dame met vooruitstekende borsten, zoals je enkel in programma's over borstvergrotingen ziet. 't Is nog vroeg, maar de humor kan ik echt wel smaken. Niettegenstaande is het vandalisme en moet ik het ten zeerste afkeuren.
Ik begin te letten op de mensen. Zien zij dat niet? Hoe reageren ze als ze het zien? Zowat een hele ochtend kan ik me ermee bezig houden, tussen het begeleiden door. Maar niemand... niet één persoon zie ik notitie nemen van deze afbeelding. Aan m'n collega chauffeur heb ik natuurlijk wel melding gemaakt van deze 'buskunst'. Zij komt aan de eindhalte, wanneer ze wat tijd heeft kijken, en vindt het ook wel grappig. Zij kan er een foto van nemen met haar gsm, en doet dat voor me, zodat ik de mooie afbeelding in mijn blogje kan zetten.
Hij is zeker een zestiger. Zij ook. Ze horen duidelijk samen, onomwonden. Da's merkbaar aan hun kledij, hun houding, hun uiterlijk. Ze zijn gekleed als pubers op zoek naar een hardrockband. Spijtig dat ik geen fotoaparaat bij heb. Ze lijken zelfs op mekaar. In eerste instantie dacht ik dat ze een koppel zijn, maar nu ik dit schrijf, overweeg ik, dat ze wel es broer en zus zouden kunnen zijn.
Hij heeft een kar op wielen bij. Best moeilijk hanteerbaar. Zij laat het sukkelen met die kar aan hem over. Volgens mij, wil ze er niet eens aan denken hem ook maar eventjes een handje toe te steken. Ze zijn vriendelijk tegen mekaar op hun eigen manier. Zonder een vriendelijk woord, maar met de nodige verwijten en toespelingen, lijkt het alsof ze ruzieën, maar als je beter oplet, merk je dat ze helemaal niet boos zijn. Zij verwijt, hij antwoordt, waarop zij weer een antwoord geeft en hij dan weer zijn beurt maakt met een uitleg waar geen stokken tussen te krijgen zijn.
Ze komen aan het perron. Ik sta daar te praten met m'n zoon, die ik toevallig tegen kwam. De man komt dicht bij ons staan. Waarop de vrouw hem erop wijst, niet te dicht bij anderen te gaan staan met die kar. Mij maakt het niet uit. Er is plaats hoor. Hij antwoordt, de ogen naar mij gericht, dat ik dat niet erg vind. Hij wil mij duidelijk betrekken in het gesprek om zo zijn slag thuis te halen. Ik beaam, dat ik het niet erg vind. Hij is natuurlijk tevreden en laat het haar duidelijk merken met een reeks opmerkingen over haar verkeerd inzicht.
De tram komt er aan. Ook zij willen deze tram op. Geen probleem, ik laat hen rustig opstappen, maar m'n zoon en ik nemen een andere deur omdat hij met z'n kar de hele boel verspert. We staan halverwege het voertuig. Ik wil de volgende halte weer afstappen, en hoopte toch eventjes de chauffeur (wattman) te groeten. Hij is een collega die ik ken. Door die kar in het midden, kan ik er niet goed door. Toch, neem ik afscheid van m'n zoon, hem verwijzende naar m'n collega, die ik eventjes de hand wil drukken... Ondertussen is het koppel weer in een verwijtende conversatie gemengd, waar ik om lach, maar verder geen echte aandacht schenk. Het gaat weer over die in de weg staande kar natuurlijk. Zij heeft gelijk hoor. Die kar staat wel serieus in de weg. Ik los het op door heel demonstratief te tonen wat een mens vermag om die kar te kunnen passeren. Met behulp van de steunpalen, waar ik me kan vasthouden, jump ik zo'n beetje over die kar heen. Ik kom neer zoals het hoort, met de beide voetjes op de grond, zonder vallen of ook maar m'n evenwicht te verliezen. M'n zoon kent me, hij lacht me tevreden toe. Hij weet niet beter, maar andere dames, doen dat niet... Zo'n sportief gedrag, hoort een dame van mijn leeftijd niet te tonen op de tram. De man verontschuldigt zich en onderneemt nu moeite om die kar toch wat uit de weg te krijgen.
M'n collega lacht. Hij groet me hartelijk. Zucht eens diep, maar vindt het ook wel grappig. Het is nog net gelukt hem m'n groetjes over te brengen.
De bus doet de ronde. Een mooie dag, een zondag, vele mensen vrij dus. Het is drukker in de stad dan men had verwacht. Het is merkbaar op verschillende lijnen. Er zijn plaatsen waar de mensen niet meer op de bus of tram kunnen. De boel is volzet.
Nogal wat mensen die dat anders niet doen, nemen op zo'n dag het openbaar vervoer. Zij zijn de 'braven', de 'vreemde eenden'. Ze zitten rustig op hun zeteltje de boel gade te slaan en proberen aandachtig de reisweg te volgen om maar niet te laat af te stappen.
We passeren een bushokje, waar een vrouw zit. De chauffeur vertraagt. Niemand heeft een halte aangevraagd, dus gaat ie ervan uit dat er ook niemand af wil. De vrouw in het hokje gezeten, neemt ook geen aanstalten om deze bus te nemen. Ze krijgt de bus in het vizier en begint te roepen met opgestoken gebalde vuisten, kijkend naar passagiers. Sigaret, of joint, in de ene hand, blikje bier, in de andere.
De chauffeur let er niet op, hij rijdt verder. Voor hem is het enkel belangrijk te weten of ze wel of niet mee wil. Ik merk het natuurlijk wel, ik heb meer tijd om naar haar te kijken hé. Dat geldt ook voor de passagiers. Niemand maakt een opmerking. Dit is immers de stad. Zulke tafereeltjes zie je dagelijks, soms zelfs verschillende malen per dag. Dat geldt niet voor de zondagspassagiers. Versteld kijken ze de vrouw na. Versteld moeten ze het kwijt... aan mij. Wat je toch allemaal in die stad ziet! Je houdt het niet voor mogelijk! De mensen doen de laatste tijd toch raar hoor... En al die agressie tegenwoordig! 't Is erg gesteld met de mentaliteit tegenwoordig hé... enz. enz.
Zij wonen buiten de stad. Het is redelijk rustig waar ze wonen. Daar zie je zulke dingen niet. Daar... doen de mensen nog gewoon.
Hij staat met z'n bus in de file. Het is tegenwoordig eigenlijk niks ongewoons, toch zeker niet in Antwerpen-stad. Zuchten helpt niet, blazen helpt niet, zenuwachtig worden helpt niet, dus... gewoon... in de file aanschuiven. Geen kant kan hij op. Het duurt lang. Ogen dwalen op den duur. Da's maar normaal. Zijn ogen dwalen af en toe via de binnenspiegel in de bus. Hij merkt op dat er toch weer veel afval ligt op de grond, in de gang tussen de zetels. Tja... afval... wat zijn mensen toch varkens, denkt hij.
Na een tijdje heeft hij zo dikwijls naar het afval gekeken dat hij besluit dat, wanneer hij de file wil afreageren, hij dat beter op het afval kan doen. Daar hij op dat moment toch niet weg kan met die bus, neemt hij een plastiek zakje dat ie bij heeft en begint alle papieren (het zijn er nogal wat) op te rapen en in die zak te steken. Voilà... negatieve vibraties omgezet naar positieve, denkt hij tevreden. Hij ziet dat hij een stuk verder kan rijden, dus zet hij de plastiek zak op het brede dashboard en rijdt verder.
Er komt een dame naar hem. Ze vraagt hem of hij wel beseft hoe gevaarlijk hij wel doet. Ze legt hem op aanmanende toon uit, dat, bij bruusk remmen, die zak kan schokken of omvallen, het papier er weer allemaal -met kracht- kan uitvliegen naar de passagiers en naar hem, de chauffeur, met de nodige gevolgen vandien. Met hand en tand vergeet ze er aan te denken, dat de chauffeur helemaal niks hoeft op te rapen van die smeerlapperij die passagiers achterlaten en dat ze ook wel es zou kunnen uitglijden wanneer ze haar poeslief hakje op zo'n papier zet... Hij, probeert het aan haar verstand te brengen, maar, helaas.
Ze besluit dat ze wel zal 'schrijven'. Hij raadt haar aan te doen wat ze niet laten kan en denkt bij zichzelve dat ze zullen lachen bij de klachtendienst, wanneer ze zo'n brief krijgen. Zij gaat zitten en begint inderdaad naarstig te pennen. Wanneer ze na een tijd wil afstappen, overhandigt ze hem het geschreven epistel. Hij... kan echt niet volgen. Het schrijven was dus persoonlijk naar hem bedoeld!?!?!? Hij leest naderhand de brief, waarin ze uiteenzet wat hiervoor beschreven staat. Maar daar blijft het niet bij.
Ook staat in de brief uiteengezet dat hij in de toekomst beter een restafvalzak in zijn grote chauffeurstas (die zowiezo al bomvol zit en enorm zwaar weegt, maar dàt, beseft ze niet natuurlijk) kan steken. Zo kan hij zonder gevaar alle afval regelmatig uit de bus verwijderen en in die zak steken.
Zo... -hou je vast-... blijft aldus de bus proper... Hij stelt zicht de vraag: Is dàt varkenslogica?
Een droge avond. Iedereen lijkt te genieten, ook al is het geen weekeinde. We arriveren met de bus aan de kaaien, die we gedeeltelijk volgen. Het schemert. De kleuren in de lucht roepen onze ogen toe: 'Kijk, kijk naar mij!!!' Wat kan valavond toch prachtig zijn, laat ik m'n collega-chauffeur weten, die het onomwonden met me eens is.
We rijden verder. Het is niet echt druk, alhoewel in de stad toch een meer uitgelaten sfeer hangt, dan op grijze dagen. De terrasjes zijn grotendeels bezet. Jassen, hangen thuis, in de kleerkasten.
Wat later tijdens de rit, moeten we een noodoproep doen. Met deze oproep wordt politie ook gealarmeerd. Aan een café zijn immers 2 vrouwen aan't vechten. De ene zit boven op de andere, die op de grond ligt. De agressiefste, de bovenste dus, vlamt meermaals -net zoals je ziet in de film- het hoofd van haar slachtoffer, hardhandig tegen de stoep. 'k Vrees voor schedelfractuur of erger en vraag dus de chauffeur, zonder dralen die oproep te plaatsen. Mannen staan te kijken, wel 20 van hen. Maar tussenkomen? Nee hoor... als vrouwen vechten, kijk je vooral... verraadt hun lichaamstaal. Wanneer politie arriveert, stuift zowat iedereen weg. Wij rijden verder, we vertrouwen op de politie. Het zal nu wel in orde komen.
We komen terug aan de kaaien en het cruise schip dat aan anker ligt, tekent mooi af, tegen het nog prachtigere kleurenpalet in de lucht, de wolken, de ondergaande zon en het weerkaatsend water. De maan is bijna vol. Een heldere, bijna perfecte lichtbol knikt ons in de prachtige, donkerwordende hemel goedkeurend toe. We wachten de vertrektijd af, en... we worden totaal onverwacht getrakteerd op vuurwerk dat toch een 10-tal minuten duurt. Het wordt afgevuurd van op het water, dicht bij de cruiser.
Wij, er is nog een collega bij gekomen, met z'n drieën, wensen mekaar alvast een gelukkig nieuwjaar!
Het is redelijk druk, in de bus. Redelijk bevolkt. Daarenboven regent het. In zo'n geval lijkt er om één of andere reden minder plaats te zijn dan anders, wanneer mensen niet met regenjassen, paraplu's en tassen op de bus moeten.
Ik sta dichtbij de deur. Zo sta ik uit de weg, heb ik toch een goed zicht en kan ik -wanneer mensen willen afstappen- verhinderen dat anderen reeds beginnen op te stappen alvorens iedereen die wil, uit de bus is geraakt. Een strategische plaats dus.
Enkele passagiers van me, staat iemand die me luid vraagt of die me een vraag kan stellen. 'Natuurlijk', laat ik even luidop weten. De aandacht is getrokken, de mensen tussen m'n gesprekspartner en mij, mogen volop meegenieten van vraag en antwoord. 'Waar is de vorige bus gebleven'? Vraagt de persoon in kwestie. Ik blijf het antwoord schuldig en leg uit waarom. Ik bevind me namelijk op deze bus, en niet op die voor ons. We zijn die bus niet gepasseerd en weten dus niet of er wat aan de hand is. Als dat zo moest zijn, worden we haast nooit op de hoogte gebracht door dispatching. Via radiofonische weg, zijn we alleszins van niks op de hoogte gebracht. Ik voel aan de uitdrukking op het gezicht van de vragende mens, dat deze uitleg niet zomaar wordt aanvaard. Dus voeg ik er aan toe, dat ik begrijp dat dit niet leuk is voor mensen die staan te wachten in de regen. Dat ik zou willen helpen in zo'n situatie, maar helaas, kan ik dat niet. Verontschuldigingen in naam van De Lijn volgen daarop, door mij geuit. Maar meer dan dàt, kan ik echt niet doen.
'De mens is raar', denk ik. De haartooi redelijk vrouwelijk. De ogen wat opgemaakt, maar duidelijk een mannengezicht. Ik moet er op letten, mijn gedachtengang niet te uiten door de uitdrukking op m'n gezicht. De mens echter, blijft me halstarrig aankijken. Kruipt zonder omwegen m'n ogen in. Heeft m'n pupillen in bezitting genomen. Ik besef het wel, maar blijf de mens dus ook aankijken in de ogen. Passagiers tussen ons in, zien, kijken, zwijgen, staan... Ik wil eigenlijk wel weg uit deze situatie. Want, bedenk ik me, ik heb deze mens aangesproken, geloof ik, met 'mevrouw'. Zou ik verkeerd zijn geweest? Is de mens een man? Kijkt ie daarom zo naar me?
Gelukkig is er achter in de bus een klein akkefietje, waar ik even naartoe moet. De ontsnapping is mogelijk, denk ik. Ik doe wat ik hoor te doen, dàt, waarvoor ik betaald word. Het akkefietje is zo klein, dat het snel, veel te snel is opgelost. Ik doe dus, wat ik hoor te doen... en begeef me terug naar de deur. Het is immers nog druk op de bus hé... strategische plaats, deuren, mensen af, op...
Mens staat er nog. Mens z'n/haar ogen hebben me niet gelost, merk ik. Mens staart me aan, zegt niks, dringt terug in m'n pupillen. Maar goed dat ik me kan beheersen. De vraag brandt op m'n tong. Ik stel ze echter niet, wegens, ongehoord.
Mens stapt af, op een plaats waar de meeste mensen de bus verlaten. Door de drukte valt het me zelfs niet op. Nadien merk ik dat mens weg is, wanneer de bus terug verder rijdt. ... Oef...? Ja, oeffff! Niet dikwijls krijg ik dat ongemakkelijke gevoel. Maar ik blijf met de vraag zitten, die ik niet stelde... Mevrouw, bent u man? Meneer, bent u vrouw? Waarmee ik echt niet wil kwetsen hoor...
De werkdag begint. Na op kantoor eerst vastgesteld te hebben, da'k wat belangrijks vergeten was, heb ik het belangrijke in duplicaat mogen lenen van mijne schat van een baas. Geduld als die mens met me heeft, heeft ie zelfs niet gezucht, wat ik ten zeerste bewonder. 'k Ken mezelf namelijk vrij goed. Steeds weer heb ik het voornemen, m'n fouten niet te herhalen. Bewonderenswaardig, werken die voornemens wel, maar... op één of ander manier, slaag ik er toch steeds weer in, iets nieuws te flikken, vergeten, verkeerd te doen, te onderschatten. Nou ja... 'k doe het zeker en vast niet met opzet, maar uiteindelijk doe ik het wel hé.
Ferm gesterkt door mijn baas zijn olifantengeduld, ga ik zelf de straten op, op weg naar de bus waar ik toezicht moet houden. Ik sta op de bus te wachten en ik word aangesproken door een man op een zeer joviale manier. Hij is Afrikaan, doet z'n uiterste best om Nederlands te praten. Hij vertelt me met veel gebaren, accenten en onvervoegde werkwoorden, maar heel vriendelijk dat er sommige chauffeurs van De Lijn 'stout' zijn. Als hij gedronken heeft en in slaap valt, dan maakt de chauffeur hem wakker en moet hij direct uitstappen. Maar hij heeft een abonnement en mag toch wel slapen in de bus en de tram zeker, voegt hij er aan toe. Soms is hij moe en dan valt hij in slaap...
Ik luister. En luister. Er is geen stoppen aan. De man blijft zijn argumenten maar zelf bevestigen. Daar er toch geen woord tussen te krijgen is, knik ik af en toe, hem recht in de ogen aankijkend, maar toch af en toe omkijkend om te zien of mijn bus er aan komt. Als ik m'n hand niet op steek, rijdt die immers door, wanneer niemand moet afstappen.
Ik denk terug aan mijn chauffeursmomenten. Regelmatig bleef iemand slapend achter op m'n voertuig aan de eindhalte. Ik hield dan in't oog, of die persoon nog wel ademde of bewoog. Maar ik ging die zeker niet wakker maken. Dat zijn trouwens veiligheidsrichtlijnen. Iemand die bruusk wakker wordt, kan met z'n armen slaan, vervreemd aan de situatie. Niet doen dus. Ook een politieman die ik ooit eens op m'n voertuig had, raadde me het sterk af, toen ie zelf een slaper ging wekken om mij te ontlasten. Soms kunnen slapers er heel raar bij liggen hoor. Vooral wanneer ze dronken zijn... Meestal zijn het mannen trouwens.
De bus komt er aan... ik steek m'n hand omhoog. Hij stopt. Ik verontschuldig me naar de man toe. Hij lacht me vriendelijk toe, blijkbaar tevreden dat ie z'n hart tegen iemand kon uitstorten.
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
