Alledaagse ontmoetingen met mensen door mijn beroep, gewezen tramchauffeur, nu begeleider op de bus en tram, geven aanleiding tot het schrijven van deze blog.
07-07-2008
babysit
Kindjes, piepjong, klein, middenmaat, groter, groot... Allemaal komen ze wel op het openbaar vervoer. Met ouders, grootouders, tantes en nonkels, of andere babysitters... of, eventueel alleen.
Sommigen zijn verlegen. Anderen praatvaakjes, lekker ongegeneerd. Weer anderen testen de begeleidende volwassenen uit en proberen het varkentje uit te hangen. Dat hoort erbij, bij kindjes. Wanneer de b.v's (begeleidende volwassenen dus) wat gemakzuchtig zijn, kunnen sommige kleine varkentjes hun heerlijke gangetje gaan.
Maar...
Niet op de bus waar IK begeleid. In zo'n geval neem ik het heft in handen, ten spijt van diegene die hen begeleidt.
Zo kan een tante de vijf kindjes niet aan, waarmee ze 'ergens' heen gaat. Ze roepen, springen, gaan tekeer als uitgelaten wildebrassen. Eigenlijk doen ze helemaal niks verkeerd hoor. Ze zijn opgewonden, meer niet. Maar wij, Europeanen, of moet ik zeggen, Westeuropeanen, zittend op de bus, verdragen dat niet zo goed. Er wordt al snel gedraaid met de ogen, gezucht, ge't-t-t-t-dt'. Dus voor een pasagier zich gaat moeien, sta ik bij het groepje lawaaimakers. De tante zegt hen dat ik politie ben en wil de kinderen zo een beetje bang maken. Ik zet het een klein beetje recht, wanneer ze me vragen of ik politie ben. Misschien kennen ze hun tante al heel goed en weten ze dat zij wel eens wil overdrijven. Ik antwoord dus maar, dat ik buspolitie ben. Ik laat m'n notitieboekje zien en vertel hen dat ik daarin alle namen van stoute kindjes noteer...
Ze stellen me vragen over vanalles en nog wat. Ze vertellen honderduit over vanalles en nog wat. Heerlijk is het om zo met kinderen om te gaan. Hun manier van redeneren is zo basic logisch en rechtuit, dat ik er enkel maar van kan genieten. Wanneer ik hen vraag wat stiller te zijn en hen uitleg dat ik anders hoofdpijn zou kunnen krijgen, zijn ze heel gewillig.
De tante heeft het makkelijk. Ondertussen is een kennis opgestapt. Zij hebben een gezellig onderonsje, terwijl de busbegeleider babysit speelt...
Ik wil weg. Ergens naartoe. Binnenkort, wanneer ik nog eens een vrij dagje vrij heb. Niet gedirigeerd door familieaangelegenheden, maar enkel en alleen door mezelf. Niet zoals vandaag. 'k Ben wel vrij in de zin da'k niet moet uit werken gaan, maar niet vrij genoeg om veel tijd aan mezelf, meneigen ikke, te besteden.
Zo erg is dat niet hoor. Ik leef trouwens ook niet alleen op dit aardbolleke hé... Maar af en toe, heb ik daar behoefte aan. Dan plan ik wat. Dan wil ik er uit, voor een paar uurtjes ofzo... Niemand heeft er last van. Integendeel, voor m'n gezinnetje lijk ik er dan weer een tijdje tegen te kunnen. Opgeladen persoontje word ik dan.
Dus, ik wil weg. Ik wil plannen. Omdat ik dan de auto niet ter beschikking heb en ik ook wegens milieuoverwegingen deze liever niet opeis van manlief, wil ik zoeken op de site van De Lijn. Deze is een tijdje terug vernieuwt, en zou nu zo handig zijn. Dat kan ik dan ook eens uitproberen. Ik typ het adres in. Mijn server zoekt. Mijn server heeft tijd nodig, zo blijkt. Mijn server vindt niet...
Ik ben een geduldig persoontje. Ik probeer het dus nog eens... De server geeft aan dat ie dit adres momenteel niet kan openen. De boel nagekeken, en... de server doet het goed, dus daaraan ligt het niet. Wellicht is de site overbelast? Alhoewel ik me niet echt kan inbeelden waarom dat zo zou zijn, er zit immers, voor zover ik weet, niks speciaals aan te komen. Maar oké dus, daar moet ik het mee doen.
Ik voel me net als een passagier die wacht op de bus of tram, die maar niet komt opdagen. Op De Lijn wordt heel erg veel gewacht, bedenk ik me. Ik vraag me zelfs af: als men de uren van alle wachtenden voor een vervoersmiddel of telefonisch bij de infolijn, bij De Lijn van één dag zou optellen... Hoeveel uren wachten zou dat zijn? Hoeveel zou dàt de economie kosten? Heeft iemand daar al ooit aan gedacht? Als men de -grammen geklaag en slecht gevoel, door het wachten, zou optellen... Hoeveel kilo zou dat zijn per dag?
Alhoewel dat laatste zeker en vast niet altijd aan De Lijn ligt hoor, dàt weet ik maar al te goed. Maar het duiveltje duikt op en doet die vragen rijzen... 'k Kan het dus niet helpen vandaag...
Maar dapper als ik ben, probeer ik straks vast weer!
Heel vroeg in de morgen, de bus genomen. Ze is zo goed als leeg. Enkele eenzame, stille reizigers hebben de pech, zaterdag heel vroeg te moeten beginnen werken. Die enkelen zitten op de bus.
Ze zwijgen. Ze kijken zonder te zien. Ze genieten van de stilte in de bus, in de stad. Sommigen slapen nog een beetje alvorens de noeste arbeid aan te schaffen. Het lijkt zelfs, dat ze hun vast plaats hebben op die vroege bus.
De chauffeur en ik zijn goed wakker. Wij vertrekken immers niet naar 't werk. Dat deden we al meer dan een uur geleden. Wij zijn al volop bezig. Wij zien dus, als we kijken. De chauffeur heeft haar aandacht volop bij 't verkeer. Hier en daar is er een waaghals die de weg onveilig durft te maken, die moet immers ontweken worden. Ik kijk mee naar buiten en regelmatig ook naar de mensen in de bus. Bij het opstappen controleerde ik effe de bus. Een gewoonte die ik heb, om te weten in wat voor toestand het interieur zich bevindt.
Een gele plaat op de vloer, aangeduid als plaats voor gehandicapten, trekt m'n aandacht. Er staat, zoals normaal een afbeelding van een rolwagen met invalide op die plaat. Iemand met humor neem ik aan, heeft niet beter gevonden dan er een dame bij te tekenen. Een dame met vooruitstekende borsten, zoals je enkel in programma's over borstvergrotingen ziet. 't Is nog vroeg, maar de humor kan ik echt wel smaken. Niettegenstaande is het vandalisme en moet ik het ten zeerste afkeuren.
Ik begin te letten op de mensen. Zien zij dat niet? Hoe reageren ze als ze het zien? Zowat een hele ochtend kan ik me ermee bezig houden, tussen het begeleiden door. Maar niemand... niet één persoon zie ik notitie nemen van deze afbeelding. Aan m'n collega chauffeur heb ik natuurlijk wel melding gemaakt van deze 'buskunst'. Zij komt aan de eindhalte, wanneer ze wat tijd heeft kijken, en vindt het ook wel grappig. Zij kan er een foto van nemen met haar gsm, en doet dat voor me, zodat ik de mooie afbeelding in mijn blogje kan zetten.
Hij is zeker een zestiger. Zij ook. Ze horen duidelijk samen, onomwonden. Da's merkbaar aan hun kledij, hun houding, hun uiterlijk. Ze zijn gekleed als pubers op zoek naar een hardrockband. Spijtig dat ik geen fotoaparaat bij heb. Ze lijken zelfs op mekaar. In eerste instantie dacht ik dat ze een koppel zijn, maar nu ik dit schrijf, overweeg ik, dat ze wel es broer en zus zouden kunnen zijn.
Hij heeft een kar op wielen bij. Best moeilijk hanteerbaar. Zij laat het sukkelen met die kar aan hem over. Volgens mij, wil ze er niet eens aan denken hem ook maar eventjes een handje toe te steken. Ze zijn vriendelijk tegen mekaar op hun eigen manier. Zonder een vriendelijk woord, maar met de nodige verwijten en toespelingen, lijkt het alsof ze ruzieën, maar als je beter oplet, merk je dat ze helemaal niet boos zijn. Zij verwijt, hij antwoordt, waarop zij weer een antwoord geeft en hij dan weer zijn beurt maakt met een uitleg waar geen stokken tussen te krijgen zijn.
Ze komen aan het perron. Ik sta daar te praten met m'n zoon, die ik toevallig tegen kwam. De man komt dicht bij ons staan. Waarop de vrouw hem erop wijst, niet te dicht bij anderen te gaan staan met die kar. Mij maakt het niet uit. Er is plaats hoor. Hij antwoordt, de ogen naar mij gericht, dat ik dat niet erg vind. Hij wil mij duidelijk betrekken in het gesprek om zo zijn slag thuis te halen. Ik beaam, dat ik het niet erg vind. Hij is natuurlijk tevreden en laat het haar duidelijk merken met een reeks opmerkingen over haar verkeerd inzicht.
De tram komt er aan. Ook zij willen deze tram op. Geen probleem, ik laat hen rustig opstappen, maar m'n zoon en ik nemen een andere deur omdat hij met z'n kar de hele boel verspert. We staan halverwege het voertuig. Ik wil de volgende halte weer afstappen, en hoopte toch eventjes de chauffeur (wattman) te groeten. Hij is een collega die ik ken. Door die kar in het midden, kan ik er niet goed door. Toch, neem ik afscheid van m'n zoon, hem verwijzende naar m'n collega, die ik eventjes de hand wil drukken... Ondertussen is het koppel weer in een verwijtende conversatie gemengd, waar ik om lach, maar verder geen echte aandacht schenk. Het gaat weer over die in de weg staande kar natuurlijk. Zij heeft gelijk hoor. Die kar staat wel serieus in de weg. Ik los het op door heel demonstratief te tonen wat een mens vermag om die kar te kunnen passeren. Met behulp van de steunpalen, waar ik me kan vasthouden, jump ik zo'n beetje over die kar heen. Ik kom neer zoals het hoort, met de beide voetjes op de grond, zonder vallen of ook maar m'n evenwicht te verliezen. M'n zoon kent me, hij lacht me tevreden toe. Hij weet niet beter, maar andere dames, doen dat niet... Zo'n sportief gedrag, hoort een dame van mijn leeftijd niet te tonen op de tram. De man verontschuldigt zich en onderneemt nu moeite om die kar toch wat uit de weg te krijgen.
M'n collega lacht. Hij groet me hartelijk. Zucht eens diep, maar vindt het ook wel grappig. Het is nog net gelukt hem m'n groetjes over te brengen.
De bus doet de ronde. Een mooie dag, een zondag, vele mensen vrij dus. Het is drukker in de stad dan men had verwacht. Het is merkbaar op verschillende lijnen. Er zijn plaatsen waar de mensen niet meer op de bus of tram kunnen. De boel is volzet.
Nogal wat mensen die dat anders niet doen, nemen op zo'n dag het openbaar vervoer. Zij zijn de 'braven', de 'vreemde eenden'. Ze zitten rustig op hun zeteltje de boel gade te slaan en proberen aandachtig de reisweg te volgen om maar niet te laat af te stappen.
We passeren een bushokje, waar een vrouw zit. De chauffeur vertraagt. Niemand heeft een halte aangevraagd, dus gaat ie ervan uit dat er ook niemand af wil. De vrouw in het hokje gezeten, neemt ook geen aanstalten om deze bus te nemen. Ze krijgt de bus in het vizier en begint te roepen met opgestoken gebalde vuisten, kijkend naar passagiers. Sigaret, of joint, in de ene hand, blikje bier, in de andere.
De chauffeur let er niet op, hij rijdt verder. Voor hem is het enkel belangrijk te weten of ze wel of niet mee wil. Ik merk het natuurlijk wel, ik heb meer tijd om naar haar te kijken hé. Dat geldt ook voor de passagiers. Niemand maakt een opmerking. Dit is immers de stad. Zulke tafereeltjes zie je dagelijks, soms zelfs verschillende malen per dag. Dat geldt niet voor de zondagspassagiers. Versteld kijken ze de vrouw na. Versteld moeten ze het kwijt... aan mij. Wat je toch allemaal in die stad ziet! Je houdt het niet voor mogelijk! De mensen doen de laatste tijd toch raar hoor... En al die agressie tegenwoordig! 't Is erg gesteld met de mentaliteit tegenwoordig hé... enz. enz.
Zij wonen buiten de stad. Het is redelijk rustig waar ze wonen. Daar zie je zulke dingen niet. Daar... doen de mensen nog gewoon.
Hij staat met z'n bus in de file. Het is tegenwoordig eigenlijk niks ongewoons, toch zeker niet in Antwerpen-stad. Zuchten helpt niet, blazen helpt niet, zenuwachtig worden helpt niet, dus... gewoon... in de file aanschuiven. Geen kant kan hij op. Het duurt lang. Ogen dwalen op den duur. Da's maar normaal. Zijn ogen dwalen af en toe via de binnenspiegel in de bus. Hij merkt op dat er toch weer veel afval ligt op de grond, in de gang tussen de zetels. Tja... afval... wat zijn mensen toch varkens, denkt hij.
Na een tijdje heeft hij zo dikwijls naar het afval gekeken dat hij besluit dat, wanneer hij de file wil afreageren, hij dat beter op het afval kan doen. Daar hij op dat moment toch niet weg kan met die bus, neemt hij een plastiek zakje dat ie bij heeft en begint alle papieren (het zijn er nogal wat) op te rapen en in die zak te steken. Voilà... negatieve vibraties omgezet naar positieve, denkt hij tevreden. Hij ziet dat hij een stuk verder kan rijden, dus zet hij de plastiek zak op het brede dashboard en rijdt verder.
Er komt een dame naar hem. Ze vraagt hem of hij wel beseft hoe gevaarlijk hij wel doet. Ze legt hem op aanmanende toon uit, dat, bij bruusk remmen, die zak kan schokken of omvallen, het papier er weer allemaal -met kracht- kan uitvliegen naar de passagiers en naar hem, de chauffeur, met de nodige gevolgen vandien. Met hand en tand vergeet ze er aan te denken, dat de chauffeur helemaal niks hoeft op te rapen van die smeerlapperij die passagiers achterlaten en dat ze ook wel es zou kunnen uitglijden wanneer ze haar poeslief hakje op zo'n papier zet... Hij, probeert het aan haar verstand te brengen, maar, helaas.
Ze besluit dat ze wel zal 'schrijven'. Hij raadt haar aan te doen wat ze niet laten kan en denkt bij zichzelve dat ze zullen lachen bij de klachtendienst, wanneer ze zo'n brief krijgen. Zij gaat zitten en begint inderdaad naarstig te pennen. Wanneer ze na een tijd wil afstappen, overhandigt ze hem het geschreven epistel. Hij... kan echt niet volgen. Het schrijven was dus persoonlijk naar hem bedoeld!?!?!? Hij leest naderhand de brief, waarin ze uiteenzet wat hiervoor beschreven staat. Maar daar blijft het niet bij.
Ook staat in de brief uiteengezet dat hij in de toekomst beter een restafvalzak in zijn grote chauffeurstas (die zowiezo al bomvol zit en enorm zwaar weegt, maar dàt, beseft ze niet natuurlijk) kan steken. Zo kan hij zonder gevaar alle afval regelmatig uit de bus verwijderen en in die zak steken.
Zo... -hou je vast-... blijft aldus de bus proper... Hij stelt zicht de vraag: Is dàt varkenslogica?
Een droge avond. Iedereen lijkt te genieten, ook al is het geen weekeinde. We arriveren met de bus aan de kaaien, die we gedeeltelijk volgen. Het schemert. De kleuren in de lucht roepen onze ogen toe: 'Kijk, kijk naar mij!!!' Wat kan valavond toch prachtig zijn, laat ik m'n collega-chauffeur weten, die het onomwonden met me eens is.
We rijden verder. Het is niet echt druk, alhoewel in de stad toch een meer uitgelaten sfeer hangt, dan op grijze dagen. De terrasjes zijn grotendeels bezet. Jassen, hangen thuis, in de kleerkasten.
Wat later tijdens de rit, moeten we een noodoproep doen. Met deze oproep wordt politie ook gealarmeerd. Aan een café zijn immers 2 vrouwen aan't vechten. De ene zit boven op de andere, die op de grond ligt. De agressiefste, de bovenste dus, vlamt meermaals -net zoals je ziet in de film- het hoofd van haar slachtoffer, hardhandig tegen de stoep. 'k Vrees voor schedelfractuur of erger en vraag dus de chauffeur, zonder dralen die oproep te plaatsen. Mannen staan te kijken, wel 20 van hen. Maar tussenkomen? Nee hoor... als vrouwen vechten, kijk je vooral... verraadt hun lichaamstaal. Wanneer politie arriveert, stuift zowat iedereen weg. Wij rijden verder, we vertrouwen op de politie. Het zal nu wel in orde komen.
We komen terug aan de kaaien en het cruise schip dat aan anker ligt, tekent mooi af, tegen het nog prachtigere kleurenpalet in de lucht, de wolken, de ondergaande zon en het weerkaatsend water. De maan is bijna vol. Een heldere, bijna perfecte lichtbol knikt ons in de prachtige, donkerwordende hemel goedkeurend toe. We wachten de vertrektijd af, en... we worden totaal onverwacht getrakteerd op vuurwerk dat toch een 10-tal minuten duurt. Het wordt afgevuurd van op het water, dicht bij de cruiser.
Wij, er is nog een collega bij gekomen, met z'n drieën, wensen mekaar alvast een gelukkig nieuwjaar!
Het is redelijk druk, in de bus. Redelijk bevolkt. Daarenboven regent het. In zo'n geval lijkt er om één of andere reden minder plaats te zijn dan anders, wanneer mensen niet met regenjassen, paraplu's en tassen op de bus moeten.
Ik sta dichtbij de deur. Zo sta ik uit de weg, heb ik toch een goed zicht en kan ik -wanneer mensen willen afstappen- verhinderen dat anderen reeds beginnen op te stappen alvorens iedereen die wil, uit de bus is geraakt. Een strategische plaats dus.
Enkele passagiers van me, staat iemand die me luid vraagt of die me een vraag kan stellen. 'Natuurlijk', laat ik even luidop weten. De aandacht is getrokken, de mensen tussen m'n gesprekspartner en mij, mogen volop meegenieten van vraag en antwoord. 'Waar is de vorige bus gebleven'? Vraagt de persoon in kwestie. Ik blijf het antwoord schuldig en leg uit waarom. Ik bevind me namelijk op deze bus, en niet op die voor ons. We zijn die bus niet gepasseerd en weten dus niet of er wat aan de hand is. Als dat zo moest zijn, worden we haast nooit op de hoogte gebracht door dispatching. Via radiofonische weg, zijn we alleszins van niks op de hoogte gebracht. Ik voel aan de uitdrukking op het gezicht van de vragende mens, dat deze uitleg niet zomaar wordt aanvaard. Dus voeg ik er aan toe, dat ik begrijp dat dit niet leuk is voor mensen die staan te wachten in de regen. Dat ik zou willen helpen in zo'n situatie, maar helaas, kan ik dat niet. Verontschuldigingen in naam van De Lijn volgen daarop, door mij geuit. Maar meer dan dàt, kan ik echt niet doen.
'De mens is raar', denk ik. De haartooi redelijk vrouwelijk. De ogen wat opgemaakt, maar duidelijk een mannengezicht. Ik moet er op letten, mijn gedachtengang niet te uiten door de uitdrukking op m'n gezicht. De mens echter, blijft me halstarrig aankijken. Kruipt zonder omwegen m'n ogen in. Heeft m'n pupillen in bezitting genomen. Ik besef het wel, maar blijf de mens dus ook aankijken in de ogen. Passagiers tussen ons in, zien, kijken, zwijgen, staan... Ik wil eigenlijk wel weg uit deze situatie. Want, bedenk ik me, ik heb deze mens aangesproken, geloof ik, met 'mevrouw'. Zou ik verkeerd zijn geweest? Is de mens een man? Kijkt ie daarom zo naar me?
Gelukkig is er achter in de bus een klein akkefietje, waar ik even naartoe moet. De ontsnapping is mogelijk, denk ik. Ik doe wat ik hoor te doen, dàt, waarvoor ik betaald word. Het akkefietje is zo klein, dat het snel, veel te snel is opgelost. Ik doe dus, wat ik hoor te doen... en begeef me terug naar de deur. Het is immers nog druk op de bus hé... strategische plaats, deuren, mensen af, op...
Mens staat er nog. Mens z'n/haar ogen hebben me niet gelost, merk ik. Mens staart me aan, zegt niks, dringt terug in m'n pupillen. Maar goed dat ik me kan beheersen. De vraag brandt op m'n tong. Ik stel ze echter niet, wegens, ongehoord.
Mens stapt af, op een plaats waar de meeste mensen de bus verlaten. Door de drukte valt het me zelfs niet op. Nadien merk ik dat mens weg is, wanneer de bus terug verder rijdt. ... Oef...? Ja, oeffff! Niet dikwijls krijg ik dat ongemakkelijke gevoel. Maar ik blijf met de vraag zitten, die ik niet stelde... Mevrouw, bent u man? Meneer, bent u vrouw? Waarmee ik echt niet wil kwetsen hoor...
De werkdag begint. Na op kantoor eerst vastgesteld te hebben, da'k wat belangrijks vergeten was, heb ik het belangrijke in duplicaat mogen lenen van mijne schat van een baas. Geduld als die mens met me heeft, heeft ie zelfs niet gezucht, wat ik ten zeerste bewonder. 'k Ken mezelf namelijk vrij goed. Steeds weer heb ik het voornemen, m'n fouten niet te herhalen. Bewonderenswaardig, werken die voornemens wel, maar... op één of ander manier, slaag ik er toch steeds weer in, iets nieuws te flikken, vergeten, verkeerd te doen, te onderschatten. Nou ja... 'k doe het zeker en vast niet met opzet, maar uiteindelijk doe ik het wel hé.
Ferm gesterkt door mijn baas zijn olifantengeduld, ga ik zelf de straten op, op weg naar de bus waar ik toezicht moet houden. Ik sta op de bus te wachten en ik word aangesproken door een man op een zeer joviale manier. Hij is Afrikaan, doet z'n uiterste best om Nederlands te praten. Hij vertelt me met veel gebaren, accenten en onvervoegde werkwoorden, maar heel vriendelijk dat er sommige chauffeurs van De Lijn 'stout' zijn. Als hij gedronken heeft en in slaap valt, dan maakt de chauffeur hem wakker en moet hij direct uitstappen. Maar hij heeft een abonnement en mag toch wel slapen in de bus en de tram zeker, voegt hij er aan toe. Soms is hij moe en dan valt hij in slaap...
Ik luister. En luister. Er is geen stoppen aan. De man blijft zijn argumenten maar zelf bevestigen. Daar er toch geen woord tussen te krijgen is, knik ik af en toe, hem recht in de ogen aankijkend, maar toch af en toe omkijkend om te zien of mijn bus er aan komt. Als ik m'n hand niet op steek, rijdt die immers door, wanneer niemand moet afstappen.
Ik denk terug aan mijn chauffeursmomenten. Regelmatig bleef iemand slapend achter op m'n voertuig aan de eindhalte. Ik hield dan in't oog, of die persoon nog wel ademde of bewoog. Maar ik ging die zeker niet wakker maken. Dat zijn trouwens veiligheidsrichtlijnen. Iemand die bruusk wakker wordt, kan met z'n armen slaan, vervreemd aan de situatie. Niet doen dus. Ook een politieman die ik ooit eens op m'n voertuig had, raadde me het sterk af, toen ie zelf een slaper ging wekken om mij te ontlasten. Soms kunnen slapers er heel raar bij liggen hoor. Vooral wanneer ze dronken zijn... Meestal zijn het mannen trouwens.
De bus komt er aan... ik steek m'n hand omhoog. Hij stopt. Ik verontschuldig me naar de man toe. Hij lacht me vriendelijk toe, blijkbaar tevreden dat ie z'n hart tegen iemand kon uitstorten.
Hij stapt op aan de eindhalte. Hij heeft een reiskoffer bij zich. Het is zeer rustig. Dus heb ik alle tijd om tijd te steken in mensen. Ik groet hem, uiteraard. Hij is zeer vriendelijk, da's duidelijk aan de manier waarop hij mij terug groet.
We staan nog een tiental minuten stil, om de vertrektijd af te wachten. Ik vraag de vriendelijke man of hij op reis gaat. Nee, hij is gisteren teruggekomen van een reis. 't Is over, achter de rug. Ik vraag of het goed is geweest. Hij beaamt. Hij vertelt over z'n reis. Het interesseert me en we geraken aan de babbel.
Tja, een ander land, de mensen, de cultuur, de architectuur, de natuur... het kan maar leerzaam zijn, en vooral... interessant. Wanneer iemand opstapt, tijdens de rit, groet ik die persoon. Hij of zij gaat zitten en luistert mee. Het is niet druk, dus de conversatie kan verder gezet worden. Af en toe, onderbreek ik omdat ik eventjes iemand moet wijzen op de voetjes die van de bank moeten, of dat er niet mag gegeten worden (chocolade is zo plakkerig hé).
Telkens ik weer dichter bij de reisman kom -hij zit tenslotte halverwege de bus- zet hij het aangename gesprek verder. Zijn beroep is vuilnisman. Dat doet hij al jaren. Hij vertelt... over mensen... over situaties... over agressie... over vriendelijkheid... over vuilnis... over smerigheid... over ordelijkheid... over het leuke van de job... over zijn geaardheid (hij is homo)... over reizen...
Eigenlijk, kan hij ook best met een blogje beginnen, vind ik...
Vrijdag. De dag waarop je -vooral met regenweer- verkeersproblemen mag verwachten in de stad, om nog maar te zwijgen over de snelweg. Trouwens, het één heeft ook met het andere te maken, of andersom... Elk zichzelf respecterend chauffeur, gaat hier dus niet over palaveren, maar probeert zich, braaf, een weg te banen door knelpunten, chaos, opstroppingen (of mag ik het obstructies noemen) én... hier en daar wegenwerken.
Voor de reizigers is het dan hopen dat de bus of tram er door komt op een min of meer, te voorziene tijdspanne. Voor de reizigers maakt het echt niet uit, of bus 'B' voor 'A' zit, als ie maar verder kan. Vele mensen weten niet eens dat trams en bussen volgnummers hebben. Dat zij best in de juiste volgorde blijven rijden, voor de goede verloop van de interne zaken, zoals er oa zijn; chauffeurs die hun rustpauze kunnen nemen, zodat ze een beetje kunnen eten, bijvoorbeeld, zal de reiziger worst wezen. Koning reiziger wil naar z'n punt van bestemming en vergeet wel eens dat dit voor iedereen geldt in het verkeer.
Wanneer een voertuig te laat rijdt, kan de chauffeur in kwestie wel eens onder druk staan. Dat hangt af van de persoon zelf. Wanneer men in de file staat, gebeurt het meermaals dat mensen tussen twee haltes in, willen afstappen. Ze zijn immers het aanschuiven moe, en willen te voet verder, of willen een alternatief proberen. Maar als die bus 100m voor de halte in de file staat aan te schuiven, kunnen ze het geduld niet opbrengen, te blijven wachten om af te stappen. Dan heeft de chauffeur de bonen gefret als ie de deur niet opendoet op hun vraag. Maar... nooit staan zo'n mensen er bij stil, dat als ze toevallig uitschuiven bij het afstappen en een breuk ofzo oplopen, ze niet verzekerd zijn, én de chauffeur gesanctionneerd wordt. Nee, dus, het mag niet. Waarop een tirade van scheldwoorden of geargumenteer volgt, zowiezo... Wat op zijn beurt maar weer de stressfactor de hoogte in doet zwiepen. Een straatje zonder eind, op deze manier.
Ik probeer de juiste bus, met het juiste volgnummer te vinden in de chaos. Ik moet noodgedwongen overstappen van de ene naar de andere bus (of het proberen althans, als ze er door komen) om min of meer op een normaal tijdstip, zoals voorzien, terug aan kantoor te geraken. Steeds weer diezelfde vragen... Is er iets gebeurd? Rijdt de bus niet? Waar blijft de tram? Waarop ik natuurlijk enkel maar kan antwoorden dat er niks is gebeurd voor zover ik weet, dat de bus wel rijdt en dat de tram vertraging heeft door het drukke verkeer. Maar dàt willen de mensen niet horen. De vraag wordt gesteld met een bepaald antwoord al geprefabriceerd, en geef ik het goeie niet, ben ik niet geslaagd.
Bemiddelen, gemoed opkrikken, en vooral... de mensen proberen te laten inzien dat de chauffeur dit niet doet om hen te pesten, is de boodschap. Het laatste lijkt de favoriet van velen. Raar, maar op zulke momenten, lijken mensen enkel hun eigenste standpunt te zien, en echt niet te willen luisteren naar argumenten. Bekijk het zo: het gaat niet goed, waarom weet je niet, dus stel je de vraag 'waarom'. Maar... je wilt dat het wél goed gaat, dus wil je horen in het antwoord, dat de bus er direct aan komt. Maar... dàt antwoord krijg je nu net niet. Dus... ben je ontevreden, want het laatste dat je wil, is een bevestiging van het slechte nieuws. Je wil vooral medeleven én een stante-pede-oplossing. Hier, direct en wel meteen!
Een mens onder stress. Iemand die wat gespannen is... én regenweer... Nee, het gaat niet echt samen. En toch hé... Na zo'n vrijdag, komt een verlichtende zaterdag...
Eigenlijk gebeurt het maar raar of zelden, dat mensen met mekaar in gesprek komen, tijdens een tram- of busrit. Af en toe voeren onbekenden onderling wel eens een gesprek. Dat is dan eerder in reactie op iets dat op het moment gebeurt. Een kleinigheidje. De bus in panne bijvoorbeeld.
Plots worden de mensen familiairder met mekaar. Want ze hebben iets gemeen, namelijk die bus in panne en het feit dat ze later zullen arriveren, dan hun bedoeling is, was. Ze durven dan wel eens een front vormen. Zomaar, klikt dat ineens. 't Hangt ervan af hoe de situatie nu juist in mekaar zit natuurlijk. Alle kleine factoren, die anders zo onbelangrijk lijken, zijn nu ingrediënten voor het bepalen van de sfeer. Begint iemand te klagen, zal ook dat gevoel snel overslaan op anderen. Het is dus wel belangrijk hoe je daar in eerste instantie op reageert. De boel minimaliseren kan al makkelijk in het verkeerde keelgat schieten. De klager(s) volkomen gelijk geven, kan je enkel maar doen, als ze daadwerkelijk gelijk hebben. Is dat niet zo, moet je heel diplomatisch te werk gaan.
Twee minuten nadat we de reizigers hebben geïnformeerd over de panne, wat we nu gaan doen, en dat er niks anders op zit dan te wachten op de vervangbus die ons zal worden bezorgd, klaagt een man, dat ie te laat is. Daarop antwoord ik zonder ommekeer, dat het onmogelijk aan die paar minuten kan liggen. Ik ga niet zo ver te zeggen, dat ie vroeger had moeten doorgaan, maar het komt wel op hetzelfde neer. Zijn ogen zouden me kunnen neerkogelen, maar hij zwijgt. Andere passagiers, knikken goedkeurend.
Die twee minuten worden er twintig. De man wordt er niet beter gezind op. Telkens weer, moet ik ons bedrijf verdedigen met de wapens die ik heb... woorden... maar niet de kennis, want ik word niet op de hoogte gehouden door dispatching. Met twintig minuten vertraging kunnen we verder. Sorry, sorry en nog eens sorry... Dat heb je hé... op het veld. Ik voel me de pianist. De brenger van het slechte nieuws. Ik mag het hen zeggen, hen tegelijk terechtwijzen, maar ook zonder enige uitleg van onze dienst, elke minuut verantwoorden naar ongeduldige reizigers.
Als ik bij vertragingen of andere problemen, de klachten en reacties naar de conducteurs toe, over problemen bij de NMBS hoor op het nieuws, denk ik: Ach... 't is overal 't zelfde liedje...
Gezichten, heel veel gezichten zie ik op een dag. De meeste onthou ik dan ook niet. 'k Weet zowiezo dat ik daar al niet goed in ben. Soms, door één of ander bijkomend ietsje -dat kan een gesprek, een oogopslag, kledij ofzo zijn- wil het wel eens lukken dat ik iemand herken, na de persoon in kwestie éénmaal gezien te hebben.
Niettegenstaande wil dat niet zeggen dat mensen nummers voor me zijn. Maar het is gewoon onmogelijk voor me, gezichten goed te onthouden, wanneer ik de daarbij horende eigenaars niet ken...
Andersom is weer iets anders natuurlijk. Ik sta daar in de bus op te vallen, dat het niet schoon is. De aandacht trekkend, breng ik uren door op zo'n bus. Opmerkingen makend, glimlachend naar kleintjes, praatjes makend en wandelend door het vehicel, is het nogal wiedes dat mensen mij snel herkennen wanneer ze me weer zien. Ga nu ook weer niet denken dat ik een wervelwind ben die door de bussen ruist, want er zijn beslist ook wel momenten dat ik rustig, heel stillekes blijf staan...
Men spreekt me aan, men groet me op een veel familiairdere manier. Het gaat al meer van: 'Hé!!! Hoe is't ermee?' Waaruit ik afleid dat men me kent. Met de volle geheugeninhoud van mijn grijze massa - 't is ook mogelijk dat die bij mij fluo is...- probeer ik me de aanspreker te herinneren, maar het lukt niet. Ze zeggen dan meestal zelf dat ze gisteren of een week geleden op die bepaalde lijn hebben meegereden en me daar zagen.
Er zijn zo van die dagen, dat het heel frequent gebeurt dat ik op deze manier wordt aangesproken. Heel stilletjes denk ik bij mezelf: oef... ook al wijs ik heel dikwijls mensen terecht, het is toch een teken dat mensen me geen storende factor vinden.
Zo lang de Sinksenfoor duurt, zo lang worden we op vooral die lijnen ingezet, die in de omgeving daarvan komen. Dat zijn dan -voor de kenners- lijnen 23, 30 en 34. Tramlijnen doen wij niet, die worden voorbehouden voor de stadswachters.
Vooral tijdens de weekends of woensdagnamiddagen, is het nodig dat er ook een begeleider aanwezig is. Wij, begeleiders, zijn met te weinig, maar we doen wat we kunnen.
Eigenlijk is het echt wel plezierig mensen te vervoeren naar iets dat voor hen, leuke verwachtingen schept, of terug, van waar ze plezier hebben beleefd. Vooral kinderen zijn bij het heen rijden overenthousiast en gedragen zich daar dan ook naar. Opgewonden over wat komt, zijn ze zenuwachtig. Het valt meermaals voor dat ze nog niet dikwijls met de bus hebben gereden en geven over de kleinste détails opmerkingen. Da's heel amusant om aan te horen.
Volwassenen, kunnen ook leutig uitgelaten zijn, als ze in groep zich gaan amuseren. De grappen worden door de bus geslingerd. Sommige heel grappig, sommige van minder kwaliteit of zelfs wansmakelijk. Maar ach, zolang er niemand last van heeft...
Pubers zijn al volop aan't fantaseren over de mogelijkheden van de verschillende attracties. Vooral, wat ze wél durven, het andere, vertellen ze niet aan hun vrienden om gezichtsverlies of erger nog, imagoverlies te mijden. Stoer zitten ze, liefst achteraan in de bus, zonder het te beseffen, veel te luid hun aankondigingen te maken over hun te verwachten kermispret. Het geld dat ze gaan besteden, mag ook geweten zijn. Dàt vooral... is heel stoer...
Op een onverwacht ogenblik komt een jongen naast me staan. Heel dicht. Hij is een vijftiental jaar schat ik. Net als ik hem verwonderd aankijk en hem wil vragen wat er aan de hand is, concludeert hij dat ik kleine voetjes heb. 'k Moet toegeven dat ie me zitten heeft. Even heeft hij me de mond gesnoerd. En dan, flitst het door me heen... Ikke? Kleine voeten? Da's ook de eerste keer dat iemand me dàt zegt. Ik heb helemaal geen kleine voeten. Nog net op tijd, denk ik er aan, dat ie maar een jeugdig pretmakertje is... Heel ernstig kijkend, vergelijk ik mijn 'voetje' met zijn 'overzetboot' die hij naast de mijne heeft geplant. Hmmmm... Hij heeft nog gelijk ook. Vergeleken met zijn lichaamsdragende ledematen, heb ik er maar kleine. 'k Kijk hem nog eens aan. Hij is een halve kop groter dan ik, en ik ben niet bepaald een kleintje hoor, al schrijf ik het zelf. Ik concludeer hem goedlachend aankijkend, dat hij waarschijnlijk wel goed eet...
Niet groter dan 1m65 is hij. Naargelang gebouwd... Een frèle manneke, oud, verschrompeld tot en met. De kunstenaar zal van hem houden, zijn rimpels koesteren en geen fantasie nodig hebben om wind door de vele spierwitte haren op zijn hoofd te zien spelen.
Z'n persoonlijkheid trekt aandacht, als vliegen naar een pot str... oop. Hij draagt een imperméable, 'ook wat ongewoon bij zo'n klein ouwemanmensje,' zegt m'n oog, waarnaar ik vanzelfsprekend luister.
Ik hoor nog meer. Ik hoor hem praten met de 'driver'. Platter aantwaarps kan ik zeker niet, maar da's eigenlijk geen referentie. Het dialect zit hem ingeburgerd tot in z'n nieren. Hij is zeker en vast de enige, echte 'De Sinjoor'.
Hij gaat door z'n knieën, enkele malen na mekaar. Dan maakt hij enkele sprongetjes, terwijl hij olijk luid articulerend bevestigt, dat ie 86 is. Hij weet alles, zo hoor ik. Hij vertelt over politiek. 'k Wijd er niet over uit, want hij is Antwerpenaar, je-weet-wel-weet-ik-bedoel. Zo niet, is het niet van 'belang'... Hij weet het wat en hoe over de jeugd, hij weet alles over auto's, over winkels, over de bussen... Enfin, ik luister maar met een half oor, want ik weet dat hij 'het' weet... alles dus...
Toch, denk ik even bij mezelf; 'verdikke, dat manneke is een hevig bazeke se... Als die een partner heeft, zal die wel afzien, zowel geestelijk als op sexueel vlak.' Hij straalde dat gewoon uit. Ga nu niet denken, dat ik alle mannen die het openbaar vervoer nemen, zo bekijk, want dan zit je'r echt wel glad naast... Oef... nee hoor... Maar deze is blijkbaar de uitzondering op de regel. Oké, dàt toegegeven en geschreven zijnde...
Ik concentreer me verder op de andere reizigers in de bus.
Maar dat figuurtje blijft de show stelen hé... Terug m'n aandacht getrokken, kan ik het niet helpen hem tegen de chauffeur snoevend te horen vertellen, dat ie 40 jaar getrouwd is geweest en 40 jaar 'een ander' heeft gehad. Nu niet meer zo veel, want hij krijgt 'em niet meer altijd rechtop. De chauffeur antwoordt wat, ik kan het niet verstaan. Waarop Tarzoen: 'Trekt oe da ni aan vent, ge poept die gewoejn, dan ed oe goesting gad éé. Dernaa doede toch wa ge wilt zekers. Wa miejr éé ne vengt nà noeëdeg?'
...hmmmmm... denk ik...
Tarzoen stapt af. Niemand meer op de bus. Enkel m'n collega-chauffeur en ik. Ik ken hem redelijk goed en kan het niet laten hem al gierend van't lachen te zeggen, dat ie nu wel verdomd wijs moet geworden zijn.
Een groep ticketcontroleurs stapt op de bus. Iedereen wordt vriendelijk verzocht het vervoersbewijs, eventueel mét identiteitskaart, waar nodig, te voorschijn te halen. De lijn waarmee ik mee rij, waar dus nu ook de controle plaats vindt, is altijd positief. Waarmee ik wil zeggen, telkens er controle is, worden mensen betrapt op 'zwartrijden'. Nee, ik overdrijf niet...
Een groepje van vier, mag de nodige gegevens aan de controleurs doorgeven, die na verifiëring bij de nodige diensten, de boetes uitschrijven. Het valt mee, het gaat er rustig aan toe. De personen in kwestie accepteren dat ze tegen de lamp liepen en daar de nodige consequenties van moeten dragen. Zo loopt het niet altijd. Het gebeurt meermaals, dat iemand die 'betrapt' wordt, zich in nauwe schoentjes voelt en er zich met agressie probeert uit te wringen, waarop deze controleurs -helaas voor deze persoon dan- zijn voorbereid.
We zijn ondertussen aan de eindhalte, waar we onze tijd moeten afwachten. De controleurs doen hun werk verder, terwijl de chauffeur en ik even afstappen om rustig wat te praten. Er komen 2 jongetjes aan, die zwaaien met een boete... Yep, elk van hen één. Ze vragen me of ze, nu ze toch al een boete kregen, niet mogen meerijden zonder betalen... Dohhhhh... Nou, dàt zeg ik hen niet, natuurlijk, ik laat wel merken dat ik versteld sta. Ik leg hen uit dat ze dan een tweede boete zullen krijgen, ditmaal niet van 75, maar van 200. Omdat dit een herhaling van een overtreding is hé... Ze vragen me of die eerste 75 daar mee in valt? Dohhhhhh... 'Natuurlijk niet, jongens. Men gaat je eerste boete toch niet kwijtschelden omdat je een tweede keer in de fout gaat...!? Kijk... als je fout parkeert, krijg je een boete. Wanneer je weg rijdt, en een uurtje later op een andere plaats fout gaat parkeren, kan je daarvoor toch weer een boete krijgen... Zo simpel is het... Trouwens, denk eens aan de reactie van jullie ouders, als je thuiskomt met elk boetes voor 275... Hoe gaan die reageren?' Waarop zij me zeggen dat ze nu toch al ruzie zullen krijgen, voor die 75.
'k Geef hen de wijze raad, maar beter te voet te gaan, of iemand te contacteren die hen kan komen halen. Ze vragen me geld... Ze vragen er de chauffeur ook om. Bijna, wil ik het hen geven, tot ik bedenk, moesten mijn zonen zo... Nou, 'k zou toch wel eens een hele goeie babbel met hen gehad hebben hoor. Consequenties zouden ze er gratis voor niks bijgekregen hebben, goed weten.
Ouders, beste ouders... let toch op je kinderen... denk ik dan.
't Is redelijk laat. 't Loopt tegen 24u. 'k Moet nog een bus richting Roosveltplaats nemen. 'k Sta te wachten onder een brug. Brrrrrr... 't wordt wel stilaan zomer, maar het is een trekgat van jewelste hier...
'k Zet me daarom een beetje schuilend voor de draaiende wind, achter een peiler. Zodanig, dat ik kan zien wat er eerst aan komt, tram of bus. De bus kan de pot op, als de tram eerst komt. Het is te koud om hier onnodig lang te blijven staan. Normaal gezien, mag ik de tram niet nemen van mijn baas. Maar op het juiste ogenblik zal ik hem dat wel eens uitleggen. Op dit uur zitten er nauwelijks 2 à 3 passagiers op de bus die ik moet nemen. Dat weet ik, omdat ik toen ik deze job net deed, heel braaf, wel degelijk bleef wachten. Twee maal, heb ik dat gedaan. Nu, gaat m'n gezondheid voor... En... op de tram zitten nog vele passagiers, ook op dit uur. Dat zijn voldoende redenen, wel twee, om de tram te nemen, als die er aan komt voor de bus.
Maar terwijl ik wacht, passeren mensen me. Meestal mannen, die uit willen gaan. Ene gaan pakken, of op zoek naar een date, wie weet... Heel af en toe komt een koppeltje, in mekaar gewriemeld voorbij. Zij zien me niet, maar ik hen, lekker wel... Ook hoor ik van in de verte een Afrostem, zingend. Hij zingt reggea, gemixed met hip-hop. Z'n maat doet de beatbox (zo heet dat toch hé). Hé... die gasten zijn goed. Ze komen mijn richting uit. Ze blijven hun ding doen, prachtig... Als ze naderen, kunnen ze niet naast me kijken, ze komen heel dichtbij. Ik blijf hen aankijken, staren, al glimlachend. Er is oogcontact, ik wens hen een goede avond. De zanger, Jamaicaan... de beatboxer, ex-Joegoslaaf, zo vertellen ze me. De zanger is een praatgraag. Hij vertelt me wie hij is... peace man! Hij vertelt over de ellende in de wereld... peace man! Hij vertelt me over muziek die uit je hart komt... peace man! Hij vertelt me over de carrière die hij wil opbouwen... peace man! De ex-Joegoslaaf knikt steeds goedkeurend. Hij is het stille type. Ze geven een concertje ten goede... ja, zeg... voor mij, helemaal alleen voor mij!!! Na een tijdje praten en zingen, gaan ze verder, de nacht in.
Niet lang later komt de tram. Ik stap op. Er zijn haast geen zitplaatsen meer vrij. Ik blijf staan, zodat ik door iedereen gezien word. Eén halte later, stappen mijn artiesten op. Het duurt niet lang of ze maken weer hun toffe reggea-hip-hop-mix. Het wordt stil in de tram. Ik laat hen begaan. Want, iedereen geniet, lijkt me. Zelfs de chauffeur, die ik goed ken. Kijkt wanneer het verantwoord is, in z'n spiegel op zoek naar het zingend talent.
Ik vertel hem het voorafgaande... fier en nagenietend... Heerlijk nagenietend.
De telefoontjes zijn zo ingeburgerd, dat je op bus of tram, of trein waarschijnlijk ook, (om maar te zwijgen over rijdende automobilisten) tientallen mensen met dat ding aan hun oor of in hun handen ziet. Heel af en toe zal je wellicht nog een standvastigaard tegen het lijf lopen, die zweert bij het niet willen hebben van het ding. Deze mensen worden dan niet begrijpend, hoofdschuddend geweerd om hun mening, door menigeen, want, je moet toch mee met je tijd, nietwaar...?
Heel regelmatig worden passagiers, chauffeur of ik mee betrokken in menigeen telefoongesprek. Of 'we' willen of niet. We zullen en moeten het gehoord hebben, wat iemand gisteren op tv zag, wat iemand vanavond gaat eten of waar Mieke ziek is van geworden... en nog honderdduizend andere mogelijkheden.
Een gsm is ook een statussymbool. Wanneer je zo'n apparaatje aan je oor houdt, stijgt je aanzien in de maatschappij, want mensen met een gsm aan het oor, zijn beslist belangrijke mensen... Nou, da's niet echt mijn mening natuurlijk, maar, nou ja... nogal wat medemensen blijken deze denkpiste te volgen. Lichaamstaal zegt genoeg om daar achter te komen.
Een dame is op de bus gestapt en helemaal voorin gaan zitten. Met de gsm aan het oor. Ze praat over allerhande familietoestanden. Het interesseert me niet echt. Ik sluit m'n oren voor haar. Af en toe, moet ik wel horen wat ze zegt. Af en toe, draait ze de vocale volumeknop wat hoger. Af en toe, moet iedereen onvrijwillig meeluisteren. Ze is al een tijd aan't uitwijden over de meest onbenullige futilliteiten die je je maar kan bedenken (of ben ik nu echt zo asociaal?)
'k Hoor haar plots zeggen: 'Maar schat, zeg... 'k vind dat ge daar toch echt wel eens rekening mee kunt houden se. Als ik nu hoofdpijn heb, daar kan ik toch niet aan doen hé!'... Moesten we dàt nu echt met z'n allen aanhoren...? Met moeite kan ik m'n lach inhouden...
...
Opgestapt, op een buske. Vol mensen. Beter dan vol dieren natuurlijk...
Maar, mijne baas gaat me niet vertellen dat ik me verstop in de massa hé...
Ik zorg er voor dat iedereen weet dat er iemand van ons firmatje op die bus aanwezig is. Net zoals het hoort ...met een glimlach... dat werkt makkelijker.
Uiteraard rijdt de buschauffeur ondertussen verder. Hij doet zijn ding, ik het mijne. Tegen de tijd dat ik de bus volledig ben doorgewandeld, is hij reeds aan de volgende halte. Iemand vraagt me wat. Ik antwoord. No Problem. Ondertussen doen mijn antennekes de rest hé. Ik weet bijv. dat niemand had gebeld om een halte aan te vragen. De chauffeur stopt omdat er mensen aan de halte staan die de bus wensen te nemen. Goed zo! Zo hoort het! Blablabla... babbel babbel met de mensen die me wat vragen...
Iets... trekt m'n aandacht. Ik kijk (instinctief? kan dat? ) om, naar de achterste deur. Er staat een man van in de vijftig. Hij duwt op de knop om de deur te openen, maar de deur gaat niet open en de bus vertrekt. Ik zeg niks. Meneer is immers wel heel laat aan die deur gaan staan om af te stappen en meneer had (voor zover ik heb gemerkt) niet gebeld. Maar, m'n blik is wel naar hem gericht. Da's normaal...
Hij kijkt me aan.
Zegt: 'Awel, merçie hé!' Ik kijk verwonderd en vraag: 'Pardon?' Hij weer: 'Ja zegggg, bedankt hé... gij mé uwen goeiendag!' Ik nog wat meer verbaasd: 'Woeps... 'k had er geen idee van dat het onbeleefd was, mensen te groeten...' Hij: 'Als gij niet had afgekomen met uwen goeiendag, had ik op tijd aan die deur gestaan hé.' Ik: 'Meneer, ik heb u toch helemaal niet tegengehouden...' Hij: 'Jamaar, 'k zittekik te wachten omdat ik denk dat gij ne controleur zijt hé... en ik zit te zoeken achter mijn abonnement en dan kijkt ge nog ineens niet, nee, enkel ne goeiendag en nu kan ik een heel stuk te voet terug.' Dikwijls denken mensen dat ik de vervoersbewijzen kom controleren. Wanneer ze die dan te voorschijn willen halen, goed zenuwachtig, vinden ze het niet of krijgen het niet uit het etuike waar ze het hebben in weggemoffeld. Op zo'n moment zeg ik dan dat het niet hoeft. Ze moeten het enkel maar te voorschijn halen, wanneer we er naar vragen. Zo ook hier. Ik: 'Meneer... had u wel gebeld? ... en, trouwens, als u de volgende halte wilt afstappen, kan u beter nu bellen.' De bus is immers al weer een eind verder en nadert alweer de volgende halte. Door het gejammer en geklaag, vergeet de man weer te bellen, vandaar dat ik hem er op wijs. Hij, nu ietwat verontschuldigend: ' 't Is wel oké, 't valt nog wel mee, zo ver moet ik nu ook weer niet, maar zeg, da's verwarrend ze...' De bus stopt, hij stapt uit, glimlacht om het 'goed' te maken. Ik steek effe m'n hand omhoog ten teken dat ik zijn misnoegen al lang vergeten en vergeven heb. Hij antwoordt met opgestoken hand... Een passagier die mee genoot van dit voorvalletje, zegt: 'Den ene krijgt zijn goeiendag terug op z'n neus gesmeten, den andere krijgt er geld voor...'
Ach... niettegenstaande had ik nog een hele fijne avond, goed gelachen... En daarvoor word ik ook betaald. Thanks boss!!!
Samen met mama neemt ze de bus... kleine Fatima. Het is rustig op het voertuig. Misschien is het daardoor dat de kleine meid een gevoel heeft van een grote uitbundigheid. Of... misschien is het kindje nu eenmaal zo'n springboon, ik weet het niet. Ze jumpt zo goed ze kan op en neer op de zetel. 'k Nader een beetje, haar lief aankijkend. 'k Weet dat een uniform bij kinderen streng overkomt, en het laatste dat ik wil, is een kind afschrikken. Dus kijk ik haar zo lief mogelijk aan en nader tot min of meer bij de zetel waar ze zo springerig van geniet. Oogcontact is er direct. Ze valt stil, want verwacht iets van me. Een woord... een berisping, een correctie, of een beaming... iets...
Mama ziet het natuurlijk ook. Mama zit dicht bij haar dochtertje, maar niet op dezelfde zetel. Ze maant Fatima aan het rustig te houden, maar het kleintje hoort niet, ziet niet, luistert niet naar mama. Nu is ze rustiger, nu ik daar sta en nog steeds niks gezegd heb, maar haar lief aankijk, zonder ophouden... afwachtend. Ze zegt: 'Mevrouw... ik weet wat meisjes hebben'. Waarop mama snel reageert: 'Fatima, laat dat'! Gebiedend, streng, en tegelijkertijd mij beschaamd aankijkend. Door de verlegen blik van mama, laat ik m'n vraag die ik wil stellen, achterwege. Zeg ik gewoon: 'Aahhh, jaaaa'? 'k Denk bij mezelf, dat ik me beter niet tussen mama en dochtertjelief begeef... een te respecteren terrein is dat.
Weer: 'Mevrouw, me-vrou-ouw... ik weet wat meisjes hebben'. Mama raadt Fatima berispend aan te zwijgen en stil te zitten. Het kleintje zegt: 'Een vagina' 'Een va-a-gi-naaaaa'... mama verontschuldigt zich voor haar mondige dochter. Blijkbaar denkt mama, dat ik hierdoor een shock ben ondergaan ofzo... Ik kan het niet helpen, maar moet toch glimlachen met deze situatie. Ik zeg tegen mama dat het kleintje niettegenstaande, toch gelijk heeft. Het is toch juist wat ze zegt. Er hoeft helemaal niet verontschuldigd te worden... Het kleine Fatimaatje gaat verder: 'Jongens hebben ook iets, maar ik weet niet meer hoe het heet'. Was ze mijn dochtjertje, ik had haar die wijsheid beslist meegegeven, maar tja... ze is mijn dochtertje niet, dus moet ik mama's wens respecteren. Die mama wordt nu echt wel erg gegeneerd boos en roept iets te luid haar dochter tot de orde.
'Schandalig toch, dat kind is zes jaar, zit in de eerste klas en komt hiermee naar huis... Wat moet daar van worden, als ze dit al leren in de eerste klas?' Stelt een radeloze moeder me de vraag... nou, retorisch, veronderstel ik. Ik stel haar gerust, dat het beter is dat Fatima de dingen bij de juiste naam leert te noemen, en kennis nooit schadelijk kan zijn op dit niveau. Meer durf ik niet zeggen, want hier speelt een cultuurverschil een grote rol. Mama is hier nog niet aan toe.
...Zo herinner ik me het verhaal van mijn moeder. Ze is nu 80. Toen ze voor de eerste maal menstrueerde, ze was 11, zei ze tegen haar moeder dat ze bloedde, maar er was bezoek. Ze kreeg prompt een slag in haar gezicht...
Ik ben annemie
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen () en mijn beroep is tramchauffeur/begeleider De Lijn Antwerpen.
Ik ben geboren op 16/07/1958 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: muziek: wat gitaar betokkelen - lezen - leven!!!.
