Ik doe mijn best, maar 2 keer ging ik in de fout, stuurde je een document. Stukken uit mijn blog hier, gecodeerd met een wachtwoord. Het wachtwoord stuurde ik je, die eerste keer, via sms. Heb je de link gelegd? Of heb je die mails, met documenten "die niet open willen gaan", gewoon weggegooid?

In die documenten geef ik je alle kansen om hier terug terecht te komen. Ooit, lang geleden, gaf ik je de link. Las  je enkele posts. Maar ik ken je goed genoeg, die link ben je al lang kwijt, verwijderd. Achterdochtig, zoals altijd. En je vergeet alles. Zelfs die "ons-mail" die ik aanmaakte, zodat we naar elkaar dingen konden sturen zonder ze te moeten  verwijderen, zonder dat iemand anders eraan kon... je vertrouwde het niet. Nooit heb je er gebruik van gemaakt. Nergens wil jij een spoor achterlaten van wat we hadden. Bange man. Achterdochtige man.

Maar verder ging het goed met me. Verleden tijd, inderdaad. Vanmiddag werd ik even geconfronteerd met jou. Op een domme manier... The player was op bezoek, en toonde me een post van jou op fb. Vroeg om uitleg. Ja, ik wéét waar die post op slaat, en het is niet op mij. De feiten dateren van voor onze eerste ontmoeting. Maar misschien had ze op mij kunnen slaan.... zou je me kunnen missen. Het gooit me terug in alle herinneringen, die post. Omdat het om een moeilijke periode uit jouw leven gaat, en ik in 2015 die herinneringen mee beleefde. Die laatste maand voor haar overlijden... van dag tot dag herbeleefde je die. En ik beleefde ze mee, luisterde urenlang, liet je telkens opnieuw alles vertellen. Vorig jaar ging ik met je mee naar therapie, EMDR. Je stond er wel voor open, op voorwaarde dat ik mee ging. En het leek te helpen, Vorig jaar leek je er beter mee om te gaan. Ik kan enkel hopen dat die verandering blijvend is, dat ik toch iets positiefs in je leven veranderde...

Zo veel vragen. De verleiding is groot om je te bellen, te horen hoe je het stelt. Maar het mag niet. Als ik merk hoe je deze namiddag en avond door mijn gedachten spookt, gewoon door het zien van die post, besef ik: jij moét uit mijn leven blijven. Want al kan ik eerlijk zeggen: ik houd niet meer van jou... we hebben gedroomd over een toekomst samen. We maakten plannen. We gingen samen op stap met mijn kids "om te voelen hoe het zou zijn als wij samen een gezin waren". We zaten stiekem hand in hand waar anderen bij zaten, zelfs onze partners. We namen risico's, grote risico's. En plots was dat allemaal verdwenen... liet jij die toekomst verdwijnen, met enkele woorden.

Ik rouw... maar niet meer zozeer om jou. Ik rouw om een droom, een toekomst die zich nooit zal realiseren. De cirkel is rond. Ik begon deze blog, om een spoor te laten van ons. En ik besef dat ik dit nog nodig heb. Ik dacht dat ik er was, maar vandaag maakte duidelijk dat dat nog niet het geval is. Jij maakte iéts in mij los, dat niemand ooit eerder opmerkte. Jij hebt me veranderd. En ik moet verder met die "nieuwe" ik. Het zal me wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het zal nog tijd vragen....

En daar slaagde ik in... tot jij kwam, februari 2015. Het lijkt een eeuwigheid geleden, en het lijkt gisteren. En wéér sta ik op het punt waarop ik me voorneem: nooit meer. Ik tracht Neil weg te duwen, op afstand te houden. Maar ik weet niet hoé, hij komt steeds weer terug. Met al zijn kalmte, geloof en vertrouwen. En ik bied geen weerstand. Het verschil is: hij kijkt niet door me heen zoals jij dat deed. Ik speel het spel "alles is okee". Ik wéét dat ik een spel speel...

De afgelopen week was zwaar. Het besef dat je écht weg bent. Weerstand moeten bieden aan de drang om je te contacteren, je iéts te sturen. Ik zocht afleiding, op verschillende manieren. Op sommige ervan ben ik niet bepaald trots. Maar élk middel is goed om ervoor te zorgen dat ik jou niet meer contacteer momenteel.

"Ik heb nood om je naam te schrijven. Niet één, niet vijf, niet honderd keer. Wel duizend keer als het moet: alsmaar opnieuw en opnieuw. Jij en ik. Ik en jij. Samen, voor eeuwig. Of is dit overdreven? Neen, het is de realiteit: zeemzoet en rasecht. Een koppel heet dat dan. De gedachte van: wij zijn anders, anders dan de rest. Wij zijn echt, we geloven in elkaar. Heel diep vertrouwen. Liefde. Ja, echt, heel echt. Flirten hoort er ook bij. Ook zoenen. Vrijen, samen in bed, jouw lichaam in mijn lichaam. Heel dicht: ze passen in elkaar. Daar ben ik van overtuigd. Ik voel jou.

Ik voel jou aan. En toch, er sluipt iets: wrevel, angst, conflicten. Alles vervaagt, de tijd vertraagt. Jouw lichaam en mijn lichaam zijn heel dicht, maar alles wordt anders. Meer conflicten. We groeien, uit elkaar. Steeds dieper de pijn, een ontzaglijke pijn. Een scheur in het diepste van mezelf. Liefde wordt haat. Enkel je lichaam interesseert me nog. Hunkerend. Snakkend naar zelfbevrediging. Elk in zijn eigen aparte wereldje. Een alles verterende honger. Seks. Ik haat. Ik schuw en gruwel en verlies mezelf. Ik val in een zwart gat. Tranen in een eenzaam koud bed. Alle geloof in liefde is verloren. Ik ontwaak met een droom van schuldgevoelens en onrust. Ook onlust dwaalt in me rond. Ik word gek. Ik wil hem terug. Ik verlang naar hem. Ik hunker naar "man". Ik voel. Ik voel niets.

Ik ben alleen en speel niet meer mee. Ik war. Mijn hoofd suist als een draaimolen zonder paardjes. Alles draait in mij alsof ik niet van je afraak. Steeds weer opnieuw, zonder doel, zonder reden sta jij op mijn stoep. En kijkt en zoent en ik smelt. Ik verstar de volgende dag. Ik wil weg, weg, alleen maar weg, weg van deze belachelijke rotwereld, weg van jou. Altijd maar weg.

Ik ben kwaad en triestig tegelijkertijd. Ik voel pijn om jou, door jou, door mezelf. Ik kwets je. Ik heb je lief maar zie je niet graag. Alles klinkt onnatuurlijk. Telkens weer pijn die scheurt en scheurt en scheurt. Genadeloos. Ik zou graag gewoon je vriend zijn en voel dat dat niet kan. Het spijt me. Ik maak stuk. Ik, altijd ik. Ik voel me leeg en uitgedoofd. Jaloers. De idee: jij met een ander maakt me steeds gek. Is dat jaloersheid? Neen, het is weer die pijn, die eindeloze angst.

Ik weet niet meer waarmee ik bezig ben. Jij gelukkig nog wel. Jij "bent" mijn enige houvast. Of is het "was". Wat moet ik na deze relatie? Ik kon ervan leven. Nu is er niets meer. Alleen een band, een herinneringsband en een afscheid dat er geen was. Ik kan niet zonder jou. Maar wil ook niet met jou. Het heeft geen zin om me vast te pinnen aan illusies, aan een held, mijn held. Toch kunnen we elkaar niet loslaten. Ik schreef, nee, ik schreeuw naar jou. Ik krijst, snijdend, te diep. Bloed, rood van haat en fel verdriet. Vermengd met die angst. Scheurende angst rukkend aan mijn kleren. Wankelend van vertrouwen. Troost zoekend steeds bij jou, precies alsof ik niemand anders ken.

Zeg het dan. Zeg het hem. Zeg het iedereen: ook al hou ik van liefde, ik hou niet van jou. Ik heb je niet lief. Schrijf het op muren en banken en op kasten. Brul het uit. Het is over. Voor goed. Voor altijd." (Else Nollet)

Jij wilde, na mijn afscheidsmail, een "laatste gesprek". Jij wilde me een laatste keer spreken, om jouw "versie" te geven van alles wat er gebeurd was. Twee keer annuleerde je. Derde keer, goede keer. Of had je door dat er geen vierde kans zou komen?

Jouw "versie" bleek erg kort te zijn "ik wil me excuseren voor alles" en "ik hoop dat er een manier is om elkaar te kunnen blijven zien". 

Excuseren waarvoor? Want àlles wat ik vanavond zei, wat mij gekwetst of teleurgesteld heeft, waar ik me belogen voelde, counterde je. Voor alles had je een verklaring... Liesbeth List zong het al "gebabbel gebabbel gebabbel... en verder hete lucht". 

En elkaar nog zien? Ik was zo ongelofelijk duidelijk in mijn laatste mail naar jou (maar ja, die moest weer snel snel gewist, dus je had al geen flauw benul meer wat daar precies in stond): 

"Ik neem geen afscheid van mijn realiteit. Maar ik creëer een tweede leven. Ik heb altijd gezegd: ik zal nooit spijt hebben van de keuzes die ik maakte, enkel van de keuzes die ik niet durfde te maken. De keuze om thuis te vertrekken, is echter een keuze die ik niet durf te maken. Of niet wil maken. Omdat de keuze zinloos zou zijn. Er is niets wat op me wacht immers. Dus kies ik er actief voor om thuis te blijven, Ik maak van mijn "geen keuze maken" een bewuste keuze. Een andere manier om de dingen te bekijken.

Net zoals ik uiterst bewust de keuze maak om definitief afscheid te nemen van alles wat wij waren. En aangezien ik "jou" niet los kan zien van "ons", neem ik ook definitief afscheid van jou. Ik zal nooit beroep op je doen als ik het moeilijk heb. Ik zal niet naar je toe komen als ik een probleem heb. Ik verwijder mezelf uit jouw leven.

Mijn hoop voor jou is dat je terug rust vindt in je leven. De rust die je gevonden had, voor ik erin terecht kwam. De rust die je zo wanhopig zocht, voor jezelf en voor je dochter. Mijn wens voor jou is dat je die rust mag behouden, en dat dat nog vele jaren mag duren.

Als alles in het leven een reden heeft, laat dàt dan de reden van onze ontmoeting geweest zijn. Dat je die rust des te meer kan appreciëren en koesteren.

Dus hier scheiden onze wegen. Zonder spijt, zonder rancune. Vind je geluk dààr waar je beslist hebt het te zoeken. Ik ga op zoek naar mijn "plek in de wereld". Dat wordt mijn persoonlijke zoektocht, en ik kom er wel. Waar die zoektocht me heen leidt... wie zal het zeggen. Maar één ding is duidelijk voor mij: zolang ik jou in mijn leven houd, zal ik blijven hopen op iets dat niet bestaat, niet kan. Dàt is jouw keuze geweest. Vind vrede in je keuze, en maak er het beste van."

Geen truukje was je vanavond te veel. "ik zal dan maar vertrekken...tenzij je wil dat ik blijf" (mijn reactie "jij hebt dit gesprek gevraagd, ik niet"). "kijk, je lieveling" (een foto van je hond, en ja, ik zal haar vreselijk missen, dat grote zalige flodderbeest). Tussen je pogingen, klonken verschillende keren verwijten. Ze zijn zinloos. Je woorden hebben geen betekenis meer. Omdat het hete lucht is. Te lang gebakken hete lucht. 

Ik heb niet gelogen. Ik heb niets verstopt, ook mijn tranen niet. Want ja, ik besef, nog meer dan jou, dat jij vanavond uit mijn leven wandelt. Er is geen weg meer terug. En met jou vertrekt een stuk van mij. Ik ben eerlijk, en zeg het jou. Het maakt je, zeg je, ergens blij.

Deze week zag ik een post op facebook. Een rabbijn vertelt over liefde:

"young man, why are you eating that fish?"

The young man says "because I love fish."

He says: "Oh. You love the fish. That's why you took it out of the water and killed it and boiled it."

He says: "Don't tell me you love the fish. You love yourself, and because the fish tastes good to you, therefore, you took it out of the water and killed it and boiled it."

So much of what is love, is fish love. And so, a young couple falls in love. Young man and young woman fall in love. What does that mean? That means that he saw in this woman someone who he felt could provide him with all of his physical and emotional needs, and she felt in this man somebody that she feels that she can write that was love, but each one is looking out for their own needs.

It's not love for the other. The other person becomes a vehicle for my gratification.

Too much of what is called love is fish love.

An external love is not what I'm going to get but what I'm going to give.

We had an ethicist Rabbi Dessler, who said "the people make a serious mistake in thinking that you give to those whom you love, and the answer is, the real answer is you love those to whom you give."

His point is, if I give something to you, I've invested myself in you. Since self-love is a given, everybody loves themselves, now that part of me has become in you, there's part of me in you that I love. True love is a love of giving, not a love of receiving.

Ik gaf je mijn hart, mijn liefde, mijn vertrouwen, mijn lichaam. En vanavond ben je ermee vertrokken.Je bent blij dat het me toch pijn doet, jou te zien vertrekken met een deel van mij. 

Bijna een jaar lang ben ik nu bezig met deze zaken terug te creëren, te bouwen, te herstellen. Maar... en dààrin ligt mijn grootste vrees.... het vertrouwen om dat alles nog ooit aan iemand te geven... dàt heb je definitief afgenomen. Mijn capaciteit om iemand zo volledig lief te hebben als ik jou liefhad, die ontnam je me. En dààr heb ik vanavond geen enkel excuus voor gehoord...

"You did not love me. You just loved the fact that I was there for you. You loved the attention I gave you. /You loved the fact that I would drop anything for you. You did not love me, but God, I loved you."

Een perfecte relatie bestaat niet. Omdat perfecte mensen niet bestaan. We hebben allemaal onze onhebbelijkheden, onze kleine kantjes, onze fouten. Maar eigenlijk? Wat gebeurt er als we iemand ontmoeten buiten onze partner, die onze interesse opwekt? Dan gaan we die foutjes van onze partner uitvergroten. Het klassieke "mijn vrouw begrijpt me niet".

Plots besefte ik, dat jij precies dàt hebt gedaan bij mij. Die eerste maanden hoorde ik het bij élke ontmoeting: "Zij loopt te ver achter met de strijk. Zij zorgt niet tijdig voor het avondeten. Zij ruimt niet op". En ik luisterde, leefde mee, en bedacht telkens weer "dit zou IK beter doen voor jou". En zo overtuigde jij mij gaandeweg ervan dat ik de perfecte partner voor jou zou zijn. Of liever: ik overtuigde mezelf daarvan, vakkundig gemanipuleerd door jou.

I don't manipulate people, I motivate them to see things my way. Dàt is precies wat er gebeurt bij zo'n ontmoeting. Ik mag je niet diaboliseren, je hebt me niet bewust gemanipuleerd. Ik besef dat ik zelf precies hetzélfde deed: de nadruk leggen op wat er thuis niet ging, en voorbij gaan aan alle kwaliteiten van mijn ventje. Dus het is menselijk, niets pathologisch. 

Je hebt me niet bewust gemanipuleerd... toen toch niet... nog niet. Het manipuleren kwam later. In al die chats waarin je me bedreigde met verlaten, waarin ik gestraft werd voor een "verkeerd woord" en uren moest zoeken en vragen stellen om erachter te komen welk dat verkeerde woord was. Het manipuleren kwam in al die woordspelletjes die je met me speelde. In al die keren dat je me 'pakte' op een woord of een uitspraak. In al die keren waarin je mijn uitspraken verdraaide. Maar daar gaat het vandaag niet over...

Geen manipulatie in het begin dus. Denk ik. Besef ik gaandeweg. We doen het allemaal... "mijn vrouw begrijpt me niet". En zo groeit de hoop. De overtuiging dat wij een beter koppel zouden zijn. De spijt dat we elkaar niet eerder ontmoetten (en we weten beiden hoe vaak wij elkaar in de jaren '80 moeten gekruist zijn, hoe vaak wij in dezelfde school, stad, hetzelfde gebouw verbleven). Al die verloren tijd. Het onrecht van hoe onze levens gelopen zijn. Het onrecht dat we elkaar 25 jaar te laat ontmoetten. Hoe vaak hebben we die verzuchting niet gemaakt, die eerste weken en maanden?

Tot één van beiden als eerste terug realistisch is. In ons geval was jij dat. Jij sprak die woorden uit "ik zal Haar nooit verlaten". Toén begon het manipuleren. Want dàt was het moment waarop ik nog had kunnen vertrekken, het hoofd hoog. Maar vanaf dat moment heb je gespeeld op "realiteit" versus "ik geloof in een ooit voor ons samen". Jij hield mijn hoop levend. Had je me toen duidelijkheid gegeven, ons verhaal zou anders verlopen zijn. Misschien hadden we toen nog vrienden kunnen blijven. Nu is het te laat. Onherroepelijk te laat. Omdat je me bent blijven manipuleren. Omdat ik weet dat je gewoon naar me verlangt, fysiek. Maar jij stond, lang voor mij, weer in de realiteit, maar hebt geweigerd mij er ook terug in te laten stappen. Je hield mijn hoop en geloof in een "ooit" levend.... 

Want de dag dat ik die hoop en dat geloof kwijt was, zou je mij kwijt zijn. Fysiek toch. Dàt wist je. Want intussen was je te close gekomen, te verweven in mijn leven. Het risico op ontdekking zou, zelfs voor mij, met de risico's die ik neem, te groot geworden zijn. 

Ik begrijp nu waarom ik Neil op een afstand houd. Waarom ik absoluut, ruim 10 maanden na onze ontmoeting, geen werk maak van ook maar énige vorm van "officiële" ontmoeting. Waarom ik tracht een gezonde afstand van zijn dochter te houden (hoe leuk ik haar ook vind, hoe veel plezier ik het afgelopen jaar ook maakte met haar). Waarom ik de dag dat hij me een duur cadeau gaf diezelfde nacht nog reageerde met hem ontrouw zijn. Hij kwam te close, deed me geloven in meer dan een verhouding (zelfs ondanks zijn woorden "ik wil je een cadeau geven, maar zie het niet als een teken van liefde, maar van mijn vriendschap voor jou"). Het was het soort cadeau dat ik nog nooit kreeg, dat je niet aan een vriendin geeft volgens mij. En ik was nog nooit eerder een minnares... want in mijn hoofd was ik meer dan dat voor jou. Ik was "jouw vrouw".. Nu ben ik een minnares, en zo behandelt hij me dus ook. Inclusief een duur cadeau, het steeds weer oppikken van de rekening. En dus merkte ik dat ik hoop kreeg. En dàt wil ik nooit ofte nimmer meer meemaken.

Naar Neil toe word ik stilaan rustiger. Ik wen eraan een minnares te zijn, en geniet van zijn cadeau. Ik word minder en minder vaak onzeker als ik hem een dag niet hoor. Jij maakte me tot iemand die ik nooit was, nooit zou hebben willen zijn. Neil draagt er de gevolgen van... maar hij herstelt me. Ik kwam vandaag een quote tegen die het mooi samenvat : "Someone once told me to be careful when trying to fix a broken person because you may cut yourself on their sharp edges." 

Maar jammer genoeg verwacht ik me nog aan een mini crisis. Want jouw verjaardag, die ik compleet ga negeren... géén gelukwensen. Géén fb-berichtje op je wall. Géén telefoontje. Zelfs geen sms. Want ooit-mijn-lief, het kan me niet meer schelen. Ik ken je. Ik weet gewoon dat je dit niet kan geloven. Omdat jij niét kan geloven dat ik zonder jou kan. Omdat jij niet kan geloven dat ik zonder jouw lichaam kan.

Ben jij dan zo speciaal? Ik denk terug aan iets wat mijn buddy ooit schreef "okee, hij heeft één kunstje, maar verder?". Hij heeft gelijk. Jammer genoeg heb je net dàt voor mij verpest, met elke andere man. Maar okee, er zijn andere leuke dingen in bed. Ik merk dat ik met elke man in mijn leven àndere dingen leuk vindt. En tja, misschien vind ik ooit iemand die jouw kunstje kan evenaren. Zo niet, niet getreurd.... ik kan op zo veel manieren genieten.

Neil smacht naar mijn lichaam, zoveel is duidelijk. Ik wilde dat ik kon begrijpen waarom ik hem niet kan bieden wat ik aan jou wél kon beloven, een hele tijd: trouw. Terwijl Neil me nooit vroeg naar seks met mijn eigen ventje... dàt is het deel dat we van elkaar aanvaarden. Hij heeft seks met zijn vrouw, ik met mijn ventje. Dàt is logisch. Zonder meer. Maar hij vraagt mijn trouw. En net dààr wringt het.... want door jou weiger ik die exclusiviteit, heb ik schrik van die limiet. Ok, de Ander heeft momenteel weinig tijd, of liever: de dates die we planden werden steeds geannuleerd (door mij of door hem). 

Eigenlijk is de Ander de meest constante in mijn leven, sinds anderhalf jaar. Neil intussen sinds bijna een jaar. En er is mijn Friend with benefits, ook smachtend naar meer. Dat lijken me voldoende mannen, niet? No need for more....

Al komen mijn buddy en ik soms close. Reservewiel-plannen.... wie weet komen we er ooit toe. Maar voorlopig houden we stand. Tot nu toe is er telkens één van ons zwak, en houdt de andere stand. Maar wàt wanneer we beiden zwak staan? Is die reserve-wiel-optie zo slecht? Conscenting adults.... so what??? (en ja, ik wéét dat hij dit leest ;-) ) Never say never, nietwaar? 

The player... die situatie is duidelijk intussen. Of toch niet? Who knows.... Als er één ding is dat ik de afgelopen twee jaren besefte is het wel: never say never. Ooit dacht ik dat wij een toekomst hadden. En zie waar ik nu sta... het is over. 

Maar over hoe de afgelopen twee jaar me beïnvloeden, des te meer. En dààr moeten andere mensen de gevolgen van dragen. In de eerste plaats Neil... Zijn voorstel voor een snelle rit op en af naar mijn huis gisterenochtend, ipv koffie, ketste ik af. Het leverde een gigantische discussie op (ik kan het zelfs geen ruzie noemen, omdat we beiden gewoon kalm bleven, élk op ons eigen standpunt, duidelijke taal maar géén dreigementen, géén zielig gedoe). Maar ik besef wél dat ik door jou overgevoelig ben geworden voor "me gebruikt voelen". 

En als een voorstel om een uurtje een koffie te gaan drinken en te praten wordt getransformeerd in een rit naar mijn huis voor een half uurtje seks, dàn voel ik me gebruikt. Alsof ik enkel dààr goed voor ben. Wil dat zeggen dat ik daar geen zin in had, gisteren? Absoluut niet. Maar uit principe geef ik niet toe.... omdat ik het niét meer kan verdragen wéér niet de bovenhand te hebben. 

Neil vroeg wat wat zijn minpuntjes zijn, in mijn ogen. Het enige wat ik kon bedenken, is zijn enigszins narcistisch kantje. Maar anderzijds: zo ken ik zo veel mannen! Elke man wil horen dat hij de beste minnaar is. Elke man wil achteraf horen hoe geweldig ik genoten heb. Maar hij heeft een ander minpunt: hij is een chef. Een chef die het niet verdraagt dat ik ook een chef ben. Dus het levert pittige discussies op. 

Maar... hij heeft één ongelofelijk grote kwaliteit. Hij is niet rancuneus. Hij laat me gewoon kalmeren, en herneemt enkele uren later het contact. Zonder het voorgaande uit de weg te gaan. We praten. En we praten. Soms geeft hij me gelijk, in mijn argumentatie waarom ik me gekwetst voelde. Soms niet. Maar er is in elk geval meer evenwicht.

En dàt ontbrak er bij jou aan: evenwicht. Er was steeds maar één mogelijke conclusie: ik was volledig fout. En als ik volhield, bleef argumenteren en je niet meer tegen mijn woorden en redeneringen opkon, werd het "ik ben een slecht mens. Ik verwijder me uit je leven. Je bent beter af zonder mij." Waarop ik steeds weer in paniek schoot, en trachtte te corrigeren, me in alle mogelijke bochten wrong. 

Maar authentiek zeggen "ik was fout", dàt heb je nooit gekund. En dus weet ik dat ik dat ook niet zal horen, op 10 april. Wat ben ik geneigd om die datum naar voren te schuiven. Ik kon het perfect eerlijk gezegd. Maar ik wilde het niet. Ik moet me niet in 1000 bochten wringen om jou te plezieren. Jij annuleerde reeds twee keer. Een derde keer zal de laatste keer zijn. En dan kan ik éindelijk alles loslaten...

En dan beginnen de incoherenties weer. Eerst klinkt het "ik heb nog steeds geen geld om te gaan tanken, normaal staat mijn loon de 27ste op de rekening, en vandaag nog niet". Ik los het nog op voor je "ik heb de auto, en heb sowieso de avond vrij gehouden voor dit gesprek. Ik kom wel opgereden". Maar dàn klinkt het "beter niet, ik heb nog vanalles te doen".

Na even doorvragen, kom ik er achter wat die "vanalles" zijn: eten koken voor Haar (ze komt om half acht thuis van het werk), en werken voor school. 

Toch blijf je bij hoog en bij laag beweren dat je, moest je loon gestort zijn, afgekomen zou zijn. Waar dan die "vanalles" zouden gebeurd zijn, blijft onduidelijk. 

Maar je kan het niet inzien: je eigen incoherentie. En plots bedenk ik "waar maak ik me eigenlijk moe aan?"  Ik word boos, omdat dit al de tweede avond is die ik voor jou vrijhoud. Niet dat ik op zich andere plannen had, maar ik had wél andere plannen kunnen maken (en intussen bevestigden die zich, een vriend uit de buurt was evt wel graag een hapje gaan eten). 

Je probeert weer: wanneer komt het me deze week nog uit? Vrijheid genoeg in mijn agenda, maar ik weiger. Volgend weekend? Je wil me in het weekend, in mijn tijd met de kids zien. En amper 2 minuten later hoor ik dat je dochter misschien komt... momenten waarvan ik wéét dat ze voor alles gaan. Volgende week maandag? Neen, je bent jarig "doe je het express, me dat voorstellen op mijn verjaardag?" De rest van volgende week vertik ik. Dus je mag wachten tot 10 april.

Dan ben ik alleen thuis... heb aan niemand verantwoording af te leggen over het uur waarop ik thuiskom. Want jij wil "de tijd om jouw standpunt uit te leggen". Terwijl je een kwartier eerder nog wilde afkomen komende woensdag, want ik had een gat van anderhalf uur in mijn afspraken. 

Conclusie: maandag 10 april krijg jij je "famous last words". Ik zal er geen afspraak minder om maken... ik werk zolang ik aanvragen heb. Voorlopig houdt dat in dat ik om 19h klaar zal zijn, maar voor hetzelfde geld werk ik tot 21h. Ik heb géén uur waarop ik thuis moet komen, niemand die me controleert. Hoe jij het thuis uitlegt, kan me niets meer schelen. "je bent alleen thuis, en je wil afspreken in je bureau? Ik ben dus niet meer welkom in je huis?" 

Ik wéét wat jij wil. Ik wéét ook waarom jij niet wilde dat ik vanavond kwam opgereden om te praten, in de auto of in een café. Jij rekent erop dat ik door de knieën zal gaan voor seks. Ik ga niet liegen: vrijen met jou zal altijd iets bijzonders blijven, iets wat ik met geen ander meemaakte. Maar ik wéét nu ook dat het het niet waard is. Dus neen, er komt geen 'afscheidsseks" (iets waar ik in vroegere relaties eigenlijk nogal goed in was, "een laatste keer, ten afscheid"). 

Maar je slaagt erin om me desondanks ook weer te doen nadenken. Neil krijgt deze week weinig kansen.... ik bood hem morgenochtend een klein uurtje koffie drinken vlakbij mijn werk, en donderdagavond een date (net zo lang of zo kort als hij zich kan vrijmaken). Meer kan hij me niet bieden, en meer kan ik niet vrijmaken in voormiddagen. Hij maakte van die "koffie" een snelle rit naar jouw huis voor een vluggertje". Iets waar ik op andere momenten op zou ingegaan zijn. Maar door het besef dat ik voor jou "seks" vertegenwoordig, zal Neil morgen daar de gevolgen van dragen: koffie of niets. Ik ben meer dan "a good fuck". Hoe groot het compliment ook is... voor mij hoeft het niet als een 2de leven zich zuiver reduceert tot seks. Dààrin ligt het risico voor Neil. Voorlopig kon hij steeds nog nét op tijd corrigeren, door een ontbijtje ergens, of een restaurant 's avonds. Maar in de wetenschap dat hij over een kleine week 2 weken naar Spanje trekt, zal hij deze week ook tijd moeten uittrekken voor zo'n correctie-moment. Anders zou zijn thuiskomst wel eens anders kunnen uitdraaien als hij verwacht.

Misschien hoog tijd om de Ander eens te contacteren, voor de dagen dat ik alleen thuis zit... zien of er dan mogelijkheden zijn? Want me afhankelijk voelen, me op één man focussen, dàt doe ik niet meer. En bij de Ander weet ik perfect waar ik aan toe ben. Hoe dan ook, ik heb weer 2 weken rust. Jouw zielige "ik hoorde je een hele week niet meer, sinds woensdag". Kijk liefje, dàt is nu net waar een breuk om draait: dat je elkaar niét meer hoort!!! Blijkbaar maken die 2 neuronen van jou nog steeds geen connectie...of eigenlijk moet ik zeggen: je speelt het spel goed. Want zolang dat laatste gesprek er niet geweest is, is het niet "gedaan". 

Maar ik herbeleef alle fases van "ons" in zijn ervaringen momenteel. Ik wéét als geen ander waar hij door gaat. En ik wéét jammer genoeg ook wat hem nog te wachten staat. Ik kan énkel hopen voor hem dat hij niét tegenover een borderliner staat zoals jou. Ik ken zijn "ander" onvoldoende om dat in te schatten, maar vermoed eigenlijk van niet.

Pratende met The Player besef ik ook weer dingen over jou. Mijn hoofd draait overuren... is het dan zo raar dat ik, op dit vroege uur, al in bed wil kruipen? Ik praat over angst, en plots besef ik "jij was niet gewoon bang om zonder Haar te moeten leven". Jij was ook gewoon bang om niet meer "nodig" te zijn. Want Zij heeft jou nodig. Niet enkel financieel, maar ook emotioneel. Zij heeft een "redder" nodig, een "held op het witte paard" die alles voor haar oplost (dat jij een flink deel van de problemen zelf creëerde, negeert Zij nog steeds). Leven met mij zou compleet anders zijn. Ten eerste zou ik jou nooit financieel nodig hebben. Ik ben op dat punt volledig zelfredzaam, heb het soort  salaris dat me zou toestaan autonoom te leven zonder problemen.

Maar ook emotioneel... Oh ja, ik speelde enkele keren het "zwakke vrouwtje", deed beroep op je. Maar telkens je niet thuis gaf, vond ik gewoon een oplossing. Dus neen, ik heb jou niet "nodig". Ik heb een netwerk van vrienden, en vind desnoods een professionnal om mijn probleem op te lossen. Jouw verongelijkt zijn als ik niet op jou beroep doe als ik opvang zoek voor de kids... waarom zou ik? Ons sociale netwerk is voldoende uitgebreid lokaal om er beroep op te kunnen doen (en ik durf de mensen aan te spreken).

Nu ik je heb bezig gezien in mijn toneelgroep, zie ik ook hoe jij je kan isoleren. Ik kén je, kén jouw gedachten: "er ligt daar een hoop snoep, en niemand heeft eraan gedacht dat ik diabetes heb". En dus voel jij je verongelijkt, "men hield geen rekening met jou". De tijd dat ik me in alle bochten zou gewrongen hebben om te zorgen dat er ook voor jou iets aangepast lekkers klaar lag, is voorbij. Ik heb geen enkele moeite gedaan. Mijn aandacht beperkte zich tot zorgen dat er cola zero in de koelkast stond (in mijn eigen voordeel trouwens, want ik lust geen cola). Maar verder deed je weinig moeite om je te integreren in de groep. Wat mij betreft, ben je geschiedenis.

Volgend jaar is er géén rol voor jou. Dat wist Zij al langer. Jij beseft het nu ook. 

Wat je me morgen wil komen vertellen? Eerst zien dat het doorgaat deze keer... en daarna? Wat voor nieuws kan jij me nog vertellen? Ik ken je verhaaltjes, en ik prik er intussen recht doorheen. Vroeger zou ik hebben zitten stressen voor een gesprek. Nu? Het doet me niets. Dàt is de waarheid.

Ben ik -eindelijk- na ruim 2 jaar vrij van jou???  Ik durf te hopen van wel...

Mijn buddy zei het al "als hij nu (na de mail die ik hem stuurde ten afscheid, en die mijn buddy natùùrlijk op voorhand te lezen kreeg) nog niet doorheeft hoezeer hij je gekwetst heeft, maken zelfs zijn twee neuronen geen contact". Je was zo poeslief aan de telefoon...alsof we een gewone date hadden. Excuseerde je 1000 keer. Oh, je zei zelfs een andere repetitie af voor mij (en dit bleef je herhalen... ik heb het vertikt om te vragen in welke repetities je nu weer zit, want: het kan me niet schelen!!!). Je wil vooral niét dat ik boos ben omdat je last minute afzegt, maar het zijn "omstandigheden buiten jezelf om". 

En ik blijf maar zeggen "het is niet erg, deze afspraak is op jouw vraag". Waarom zou ik dan boos zijn? Voor het eerst ben ik zeker: ik kan je aan. Omdat ik nu helder zie wie jij bent. Een leugenaar die zijn eigen leugens gelooft. Een mooiprater. Een windbuil. Een borderliner. 

Eén goede raad;: als je een relatie begint met een borderliner, loop dan hard weg! Ik las het nochtans voldoende op het internet. Waarom luisterde ik niet??? Waarom negeerde ik alle goede raad??? Hoe heb ik me zo kunnen laten meeslepen door jouw verhaal, door jouw mooie praatjes? Ja, de seks was geweldig. Was dat dan alles? Dààrin geloof ik niet. Want ik heb andere "friends with benefits" en daarin spelen gevoelens (andere dan respect en een vorm van vriendschap) geen rol. Dus ik ben perfect in staat tot dat soort relaties. Wat had jij méér dan zij?

En dan kom ik steeds weer terug op het woord "veiligheid". Ik voelde me, zeker in het begin, zo veilig in jouw armen, in jouw aanwezigheid. Als het tenminste goed liep. Op alle andere momenten was ik aan het "herstellen". Mijn "fouten" moesten gecorrigeerd. En je maakte van mij dat onzeker persoontje... afhankelijk...behoevend. Nu ik dat niet meer ben, word jij onzeker. Maar ik vrees je niet meer...

Want ik maakte een belofte aan mijn vriend. Mijn allerliefste friend-with-benefits. Wat was hij speciaal voor mij... nooit eerder deed iemand wat hij deed voor mij: hemel en aarde bewegen om me te op te zoeken in A'dam, vanuit Tunesië. Nooit zou ik me nog laten vangen door die man. En nu... hij is er niet meer. Kon zelf niet om met zijn liefdesverdriet, en pleegde zelfmoord. Ik mis hem zo. Ik mis zijn "as-tu un petit mot gentil pour ton petit S?" Ik mis onze chats. Ik mis zijn liefde, al was die al jaren platonisch. Hij stond er voor mij, sprak 3 dagen en nachten op me in. We maakten ruzie, hij gaf me zijn visie op wat er gebeurde. Maakte schema's over wat er aan de hand was. Gaf me goede raad. Weigerde met met te gaan wandelen door A'dam zonder dat ik iets kalmerends nam, vond me ronduit manisch. Maar vooral: hij liet me beloven me nooit of te nimmer meer te laten vangen door deze man. 

En dàt is een belofte die ik wil houden. Nooit meer zal ik me laten vangen door jou. Jij bent geschiedenis. Eindelijk, na 26 maanden....

Neil kan je niet vervangen, zoveel is me intussen duidelijk. Maar dat is momenteel niet erg. Hij is er. Hij doet moeite, op zijn manier, maar hij doet ze tenminste. Op een volwassen manier. Ik maak het hem niet altijd gemakkelijk, maar hij praat de zaken uit, gaat ze niet uit de weg. Ben jij de grote borderliner, Neil heeft een zeker narcissisme. Maar ik kan ermee om. Ik laat hem praten, en geniet van de rest. Er zijn géén spelletjes, géén dubbele agenda. Ik ben officieel een minnares. Niét bepaald wat ik in gedachten had, ik wilde meer. Maar momenteel is het wel goed zo.... 

Maandag zie ik je dus.... 27 maart. Zo close bij je verjaardag... doe je het daarom? Het maakt me niet meer uit.... al die data: het overlijden van je moeder, je verjaardag... ik vergeet de data. En het kan me niet meer schelen. Je lijkt het niet te beseffen, maar je bent history. Het is over. Jij wil een laatste gesprek. Ik ben zo opgevoed dat ik dat niet weiger. Maar het zal niets veranderen... Jij krijgt jouw leven, jouw rust terug. En ik.... ik ga verder met mijn leven op mijn manier. Een dubbel leven. Het enige leven dat ik kàn leiden.... omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben.

Wat doet het met mij? De waarheid is: niets. Ja, ik stress een beetje, over wat je me te zeggen hebt. Maar tegelijkertijd wéét ik: je kàn me niets meer maken. Je raakt me niet meer. Jouw laatste leugen in november, over dat geld, zo flagrant.... een "eye opener". 

Eén van de vragen van de therapeute was "wat bood hij jou, dat je zo als een blok viel?". Een belangrijke vraag, en ze blijft door mijn hoofd spoken. Want is "veiligheid" voldoende als antwoord? Dat gevoel van "ik moet het niet meer alleen doen"? Is het écht zo simpel? Want dan kan ik op mijn eigen wederhelft beroep doen. Dan zou ik met hem een gesprek kunnen aangaan, hem duidelijk maken dat ik me té alleen voel in alle grote beslissingen in ons gezin.

Ergens heb ik dat recent gedaan. Dom voorbeeld, maar misschien tekenend. Onze zomervakantie. Altijd plan ik alles.... ik kies, in overleg met hem. Maar ik hak knopen door, ik reserveer. Ik kan het niet verklaren, maar deze zomer slaagde ik er niet in om te beslissen. Hij wilde veranderen van camping, na 2 jaar op dezelfde camping. Ik ben een gewoontedier, en zou perfect nog een jaartje op dezelfde camping hebben kunnen verblijven. We zochten, vonden opties. Maar steeds weer kreeg ik de boodschap: "kies maar, beslis". Dit jaar kon ik niet beslissen.... en dat heb ik hem ook gezegd. Dus hij zei "reserveer maar dààr". Het blijft erg dubbel: ik heb de reservatie geregeld, maar hij besliste: we gaan dààrheen. En toch... het voelt als MIJN beslissing. Omdat ik reserveerde. Alles staat op mijn mail, mijn naam, ik betaalde. 

Ja, ik voel me te alleen. Te verantwoordelijk. Want het is één ding om te zorgen voor het dagdagelijkse: de kids hebben vers eten, maken hun huiswerk, ligggen op tijd in bed. Allemaal zijn taken. Maar de grote beslissingen voer ik uit: een grote onkost voor de studio die we kochten als investering, de schilderwerken, vakanties. Ik heb hem verplicht om alles te regelen voor die verdomde studio. Maar buiten de aankoop valt alles weer op mij terug. Ik had hem nochtans verwittigd: ik ben het eens met jouw beslissingen maar wil er me niet moe in maken. Maar intussen zijn we weer in hetzelfde stramien beland. Zo functioneren wij blijkbaar... Moet ik het maar aanvaarden? Ben ik wie ik ben?

Neil zegt het me "t'es le chef, Tu veux faire la chef". Trek ik het als vanzelf naar me toe? Trok dàt me in jou aan? Het idee dat er -eindelijk- iemand me zou ontslaan van verantwoordelijkheden? Is het écht zo simpel???

Wat verwacht ik van straks? Niets. Echt niets. Wat wil je me zo nodig zeggen? De waarheid is: het kan me niet schelen. Ik heb beloofd naar je te luisteren, uit een soort van beleefdheid. Respect. Een laatste restje liefde?

Houd ik nog van jou? De waarheid is "neen". Je hebt me te vaak gekwetst, te vaak gelogen, te vaak getoond dat je niet betrouwbaar bent. Ik was zo zeker dat mijn liefde voor jou voor eeuwig en altijd was. Maar jij hebt ze vernietigd.... Zoals mijn buddy (waar je steeds naar verwees ook, alsof hij een bedreiging was voor onze relatie) zei: "als hij nu nog niet inziet hoe hij je gekwetst heeft, maken zelfs die 2 neuronen die hij heeft, geen connectie". Je bent me kwijt. Definitief. Er is geen weg terug....

Ik vond vandaag van Haar nog een bericht... dat ze de "eer dan maar aan zichzelf had gehouden" en zichzelf verwijderde als vriend op fb. Ze heeft gelijk, Ze was me een kwestie van een seconde voor. Ze blijft je verdedigen, vindt dat ik je enkel nog negatief kan bekijken. Des te beter voor Haar.... want ze moest eens weten... Ze zou de waarheid eens moeten kennen, over haar "geweldige allerliefste man ter wereld". Over hoe hij Haar bedroog met mij. Hoe hij in staat is om te liegen. Hoe hij in het begin over Haar praatte, die vrouw die onvoldoende aandacht had voor zijn noden, overal rommel liet rondslingeren terwijl hij trachtte het huishouden ordelijk te houden. Die vrouw die altijd weer te laat het eten op tafel zette, waardoor hij in hypoglycemie ging. Die vrouw die nooit zijn hemden tijdig streek, zodat hij nooit zijn lievelingshemd kon dragen als hij dat wilde. 

Dàt is de man die Zij zo bewondert en verdedigt. De man die nu vlakaf zegt dat hij Haar in niets meer aantrekkelijk vindt. Die bij hoog en bij laag blijft beweren dat hij, sinds de dag dat hij mij ontmoette, geen seks meer met Haar had. Al ruim twee jaar niets meer? En dat vindt Zij niet vreemd?

Afgelopen november kwam hij langs... en vroeg me een lening van 1000 euro. De deurwaarder was al komen opschrijven...  Hij beloofde me die terug te betalen met Haar eindejaarspremie, begin december. Keek me recht in mijn ogen, en gaf me die garantie. Zei dat ik erop kon rekenen. Maar in december repte hij er met geen woord meer over. Ik heb hen toen beiden samen een bericht gestuurd, met de herinnering aan zijn belofte. Haar reactie was duidelijk "ik weet hier niets van, en ik heb dat geld al voor andere dingen gepland". Noem ik hem hierop dus een leugenaar, schiet Zij in de verdediging "hij zei zo maar iets". Onmogelijk voor Haar om toe te geven dat hij mij een leugen vertelde... 

Dààr viel mijn beslissing. Ik speel het spel, tot ik mijn geld terug heb. Ik stelde zélf dan maar een afbetalingsplan op, over 4 maanden. De eerste maand (december) liep al mis... die betaling gebeurde op het loon van eind december pas. Maar daarna ben ik blijven aandringen, zodat ik begin maart mijn geld terug had. Maar nog steeds weigert Zij het een leugen van hem te noemen.

Ik krijg berichten van haar, dat ik hem enkel nog negatief kan bekijken. Dat Zij dan wel zal verder leven met die slechte man en ondankbare dochter. Mijn enige antwoord blijft "ik wens je toe dat jij je roze bril mag behouden, dat jij niet in hem teleurgesteld zal geraken". Ik meen het. Want wat zou ik eraan hebben als Zij hem effectief buitenzet? Dan heeft hij alle kaarten in handen om mij terug te willen winnen... en niets meer te verliezen. Hij moét bij Haar blijven, zodat hij meer te verliezen heeft dan mij. 

Ik besef nu pas écht waaraan ik ben ontsnapt. Leven met een borderliner... dat is geen leven. Dat is overleven...

Ook een jaar waarin we, na élk goed gesprek, in een chat weer uitkwamen op "ik weet wat jij niet meer wil". Steeds opnieuw verwijzingen naar het feit dat ik geen seks meer wilde met jou. Eén keer ging ik door de knieën, afgelopen zomer. Alsof ik wilde checken of het nog zou "klikken" tussen ons. En ja, het was nog steeds even goed. En toch was het net dàt dat me overtuigde dat het niet meer hoefde... omdat het uiteindelijk het ultieme bewijs was dat het niét om gevoel ging, maar om seks.

Maar zelfs de seks is het niet waard, om jou te verdragen. Je verwijten. Je abandonisme. Je passief-agressiviteit. Je woordspelletjes. 

Toch slaagde je er iedere keer opnieuw om me mee te sleuren in een project. Tijdens elk goed en rustig gesprek liet ik me overhalen: samen naar een toneelvoorstelling, een les komen geven op jouw school, meespelen in mijn theatergezelschap.... Tot ik enkele maanden geleden definitief besliste dat het gedaan moest zijn. Sindsdien hield ik élk voorstel tot een project af. Jij voelde de bui hangen: onze toneelvoorstelling zou het einde zijn. Je zei het zelf "daarna wacht er niets meer op ons".

Intussen ga in bijna een jaar om met die nieuwe man. Wat een verschil met jou. Maar ik besef dat ik het hem niet makkelijk maak... er zijn nog steeds sporen van jou in mijn communicatie met hem. Minder en minder, maar de afgelopen weken was ik zo fragiel, zo kwetsbaar naar het definitieve einde toe, dat ik tegen hem ook hard was. Zo hard dat hij overstuur een ongeluk had. Niets ergs, blikschade. Maar het deed me inzien: ik ben iemand geworden door jou die ik voordien niet was. Jij hebt me zo ongelofelijk veranderd.

Toch heb ik er ook veel uit geleerd. Ik heb geleerd dat ik ben wie ik ben, en dat is iemand die er een tweede leven op na houdt. Vorige week had ik een urenlang gesprek met een therapeute, en haar raad was om te schrijven. Dus heb ik beslist om mijn blog terug op te pikken. In de hoop dat ik hier niet meer over jou moet schrijven binnenkort. Toch niet over wat er tussen ons gebeurt. Wél over waarom je me zo diep kon raken. Ze stelde me veel vragen....de juiste vragen. Ze gaf me veel stof tot nadenken.

Het afscheid is een feit. Ik heb mijn afscheidsmail naar jou verzonden, vannacht. Jij vraagt een laatste gesprek "zodat jij eindelijk ook eens naar mij zal luisteren". Ik wil niet weglopen van moeilijke momenten. Dus je krijgt je gesprek. Mijn beslissing is definitief. Je bent geblokkeerd op mijn facebook. Zij maakte het me gemakkelijk, door je te blijven verdedigen en mij aan te vallen. Zo valt ook die facebook-link weg. Zo zal je niets meer weten over mij. Jouw leven gaat verder.... en ik wens je rust toe. De rust die je zocht. De rust die ik verstoorde.

Ik ga mijn weg, zoek mijn plek in de wereld. En ik zal die vinden. Zonder jou.

Oh, je hebt me gecontacteerd... ik denk dat het 5 juli was. De klassieke avond dat Zij weg was, kreeg ik, 10 min na haar vertrek, een berichtje via fb "wanneer ben je vrij?" Dàt was de enige avond waarop ik vrij was voor mijn vertrek op vakantie. Jij kent mijn agenda nét zo goed als ikzelf... of je zou die toch moeten kennen, na 18 maanden. Door me dat berichtje te sturen ipv me te bellen, ontnam je me de kans. Want je weet goed genoeg dat jouw berichtjes niet meer doorkomen op mijn GSM. Ik was ook héél duidelijk: ik wil géén berichtjes meer, enkel rechtstreeks contact via telefoon.

6 juli belde je me dan. Weer een rondje paniekvoetbal... vaag spreken over een doktersbezoek, en een mogelijke ingreep. We spreken af voor 17 juli. Jij verwijst weer naar je doktersafspraak "als ik dan nog niet geopereerd moest", en zegt er meteen bij "ik zal er zijn". "Desnoods stel ik de ingreep uit, want ik wil zeker komen". 

Ik weet zelfs niet of ik er naar uit kijk. Mijn aankomst hier op vakantie was heel vreemd. Precies een jaar geleden kwam ik op deze zelfde plek aan. Vol dromen... Jij hield me enkele dagen kamperen voor, een jaar geleden. Jij ging het wel regelen, dat jullie samen gingen komen kamperen, met ons. Je hield me een laat-avond wandeling rond het meer voor, we zouden het wel regelen dat Zij en mijn wederhelft op de kids zouden letten. Dié droom liet je al uiteen spatten, nog voor vertrek. Ik herinner me vorig jaar.. toen fietste ik rond het meer, en bekeek weemoedig de bankjes. Maar ik droomde van 24 uur samen, zodra ik thuis zou komen halverwege... 

Je liet het me geloven... tot vlak voor mijn vertrek. Vanuit de auto stuurde ik "ik vertrek". Wekenlang hield jij bij hoog en bij laag stand, dat je "het zou regelen, die 24 uur samen". En bij vertrek las ik plots "kunnen we afspreken in een kamer, in de regio bij mij?" Geen 24 uur samen, hooguit 2 of 3 uur in een kamer, om dan alleen naar mij thuis te rijden. Om de andere 21 uur alleen door te brengen.

Ik reed naar huis, huilend. Ik stapte thuis onder de douche, huilend. Ik zie mezelf nog steeds, onder de douche, mezelf aankijkend in de spiegel. Wanhopig, gekwetst zoals nooit eerder. Telefoontjes, roepend, verwijtend, huilend. Tenslotte reed ik, om 3 uur 's nachts, naar jou toe. Afspraak op een parking, in de buurt van je tijdelijke logement. Je stapt in mijn auto, en we praten. Koud, afstandelijk. Ik ben op, kapot. Dié avond was het voorbij. 

Precies een jaar later gaan we afsluiten. "het uitpraten" Ik weet niet wat er nog uit te praten valt. Jouw bewering "jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou". Ik kan wél zonder jou. Daar ben ik de afgelopen maanden écht wel achter gekomen. Je hebt me lang anders voorgehouden, en ik geloofde je. Net zoals ik alles geloofde... jouw stellige "geloof in ooit voor ons samen". 

Maar: één pertinente leugen, waar je niets tegen in kan brengen, veranderde alles. Dat zo'n pietluttig iets, een detail, mij éindelijk zou doen inzien dat jij tegen me kàn liegen... Onder alles heb je je steeds weer uit gepraat. Maar mijn verjaardagscadeau is een duidelijke leugen. Als jij één leugen tegen me kan vertellen, kan je er meer vertellen. Dié leugen zet alles op losse schroeven. En daar ga ik je zondag aan confronteren... 

Had ik enkele dagen geleden nog zin om onze afspraak af te zeggen... intussen kijk ik er naar uit. Jou uit mijn leven krijgen? Ik weet het niet.... het is ondoenbaar. Eigen schuld, ik gaf je een plaats, en het is quasi onmogelijk om je er volledig uit te schrijven. Maar je plekje zal enorm beperkt zijn. Jij hoeft niets meer te weten over mij. Het zou gemakkelijk zijn, om het je in te wrijven: "er is een nieuwe man in mijn leven". Maar ik ga het niet doen... want het gaat jou niet aan.

De rest van mijn verhaal is van mij, van mij alleen. Of de rest van het verhaal met deze man zal zijn, in een plusrelatie? De toekomst zal het uitwijzen. Momenteel gaat het goed. We zijn 7 weken ver. Het lijkt niets, maar het verschilt sinds dag 1 in alles wat wij al meemaakten op die periode. Géén ruzie, géén onvertogen woord, géén enkel verwijt, géén enkele straf. Géén dreiging. Enkel fijne momenten, duidelijkheid, en een absolute bedoeling tot engagement, binnen de beperkingen van de realiteit. Alles wat ik bij jou hoopte te vinden... en precies het tegengestelde van wat ik vond bij jou.

Het spoor van wat wij waren, blijft bestaan. Ik ben bang om te vergeten hoe het was... en als er een herinnering komt bovendrijven, wil ik ze kunnen neerschrijven. Zodat ik kan teruggrijpen naar hoe het voelde... moest ik het ooit vergeten. Moest ik ooit in de verleiding komen om te buigen...

Al een hele tijd vraag ik me af wélke rol jij in mijn leven speelde. Waarom jij precies op dàt moment, indertijd, nét toen ik er zo receptief aan was, in mijn leven kwam. Wat wilde mijn lot me duidelijk maken, welke les wilde het me leren?

Eén van mijn overtuigingen is dat je ook uit negatieve ervaringen, uit falen leert, misschien zelfs meer dan uit successen. Beseffen wat je niet wil, is zéker zo kostbaar als beseffen wat je wél wil. En dankzij jou weet ik wat ik wil en niét wil in een relatie. Dus misschien was jij dàt wel voor mij: een wijze les. Zaken die ik moest beseffen, voor ik verder kon.

Misschien moet ik zelfs een stap verder durven gaan. Zeggen dat jij mijn voorbereiding was op deze volgende man? Alhoewel, ook zonder jou zou ik hem hebben kunnen appreciëren. Maar ik zou hem mogelijk weggejaagd hebben, met mijn organiseren, plannen. Mijn ervaring met jou heeft me een op zeker moment zo'n afkeer gegeven van initiatief nemen, dat ik nu makkelijker kan loslaten. Dàt zou ik voor ik jou ontmoette, niet zo makkelijk hebben gekund. Dus ik zou hem meteen weggejaagd hebben. In die zin ben jij misschien de les die ik moest leren: loslaten, niet àlles onder controle hebben.

Ik tel af... nog 3 dagen schooljaar. En ik vraag me af: op welk moment ga jij me contacteren? Wàt ga jij me voorstellen? Al is het nu geen ongeduld meer, maar domme nieuwsgierigheid. Een weddenschap met mezelf...

Een jaar geleden zat jij zonder werk. Logeerde jij op dit moment met de honden op 100 km van hier. En bezwoer je me dat je àlles had geregeld voor mijn terugkomst uit vakantie, om 24 uur samen te kunnen doorbrengen, in mijn huis. Tegen beter weten in geloofde ik je. Ik wilde geloven dat je dat gepland had, dat je een idee had om te zorgen dat je weg kon ginder. 

Wat was ik naïef. Heb ik écht kunnen denken dat jij, nadat je maandenlang élke afspraak door mij liet organiseren, mij steeds liet voorkauwen wélk excuus je kon gebruiken tegenover Haar, plots voldoende initiatief zou tonen om dat te regelen? Maar al mijn twijfels werden steeds weer vakkundig weggewuifd: "ik regel het, gegarandeerd. Ik vind wel iets."

Intussen nadert mijn vakantie weer. Naar dezelfde camping als vorig jaar... met alle herinneringen. Nachtelijke telefoontjes wanneer iedereen sliep. Nachtelijke ruzies vanuit de gemeenschapsruimte, waar niemand me kon horen. Chats vol ruzie, verwijten, onrust. Jouw angst dat de vakantie een kans zou zijn voor mij en mijn ventje om terug dichter bij elkaar te komen, en vooral te vrijen. Mijn inspanningen om je zo veel mogelijk te betrekken. Ik die steeds foto's stuurde van wat ik deed, om je te betrekken bij mjn vakantie.

Wat was ik naïef. Ik wilde je geloven. Ik had er behoefte aan om jou te geloven. Omdat het alternatief, jou niét geloven, ondenkbaar was. Jij, mijn man, zou toch nooit tegen mij liegen? 

Een jaar later... wat schiet er nog over van "ons" en "ooit"? Minder dan niets. Jij blijft stommetje spelen, struisvogel. Nog 3 dagen en het schooljaar zit erop. Jij beweert dat je me daarna zal contacteren, als het werk erop zit. Om alles "uit te praten". Mijn voorgevoel zegt me dat ik je niet zal horen, tot ik bijna op vakantie vertrek. En dàn zal het zijn van "ah jij vertrekt. Tja, ik wilde wel afspreken". 

Steeds opnieuw komt mijn rit terug naar huis, halverwege de vakantie, terug in mijn hoofd op vandaag. Mijn tranen, in de auto. De knoop in mijn maag, vanaf dat ik begreep dat je niét zou komen. Ik zie mezelf weer onder de douche staan, huilend, wanhopig. Ik kijk weer naar mezelf in de spiegel, mijn gezicht roodbetraand. Mijn nachtelijke rit, 100 km ver, om te praten, op een parking. Je kilte, je afstand. Jouw leugens "ik heb nooit iets beloofd". 

Wat schiet er een jaar later over van dat gevoel? Steeds minder...

Ik luister naar Maitre Gims "tu vas me manquer". Steeds opnieuw... "mais de ma mémoire tu disparaîs". Je wordt meer en meer een herinnering. Ik rouw... en besef: vanaf nu ga ik 9 maanden rouw in. 9 maanden waarin ik steeds zal denken: het eerste jaar zonder... Op dit moment: terug mijn eerste zomervakantie zonder jou. Vertrekken naar de camping, zonder de hoop dat ik 24 uur met jou kan doorbrengen. Steeds terugdenkend aan "een jaar geleden". Wel beseffend dat het allemaal negatieve herinneringen zijn, vanaf de zomer. Er zijn geen mooie momenten meer geweest... enkel van ruzie naar ruzie. 

Wat heb ik me vastgeklampt. Maar ik laat je los, ik liet je al een hele tijd geleden los. En sinds precies 4 weken is je plaats ingenomen. 

Ik stuurde een uitnodiging voor de jaarljkse bbq rond, van onze toneelvereniging, waar jij ntussen ook lid van bent. Dit jaar zijn wij de gastheer. En tja, ik laat me niet kennen... ook jij kreeg een uitnodiging. De reactie liet niet lang op zich wachten "vermoed dat dit niet voor mij bedoeld was. Vermoedelijk vergeten mijn mailadres te wissen... net zoals fb". Ik reageerde hierop, ondanks mijn strikte beslissing op niéts meer schriftelijk te reageren. En dus belde ik even.

Ik luisterde naar je stem... zo vertrouwd en toch zo vreemd. Analyseerde wat het met me deed... en de conclusie was: niet erg veel. Jij ratelde je gewoonlijke lijstje vragen af: hoe is het met de kids? Met hun examens/toetsen? Waarom vroeg ik jou niet om mijn dochter te helpen met jouw vak? Vroeg ik het aan iemand anders dan? Hoe gaat het met mijn ogen? Hoe gaat het met mijn littekens? Ik antwoord, kort, zonder uitweiden. En beëindig het gesprek na enkele minuten.

Hoe kan ik je duidelijk maken dat ik herstellende ben? Maar dat het me lukt? Ik kwam een weekend door, met weinig contact met deze nieuwe man. En ik werd er, voor het eerst, niet angstig van. Vanochtend miste ik zijn berichtje op gsm, vond het pas een uur later. Géén paniekaanval dat ik een fout maakte, waarvoor ik zou gestraft worden, in woorden of middels stilte. Gewoon een "grmbl, gsm gaf niet aan dat er een berichtje was van jou. Bel maar als je tijd hebt, ben vrij". 

Wat je van deze nieuwe "ik" zal vinden, zal ik zien. Want je maakte aan een sneltreinvaart indertijd van mij dat onzekere meisje... slaan en zalven, wat viel ik snel in dat patroon. Ik maak me geen illusies... tot het inzicht dat jij degene was die mij kwijtgeraakte, zal jij nooit komen. En ik ben tot het inzicht gekomen dat dat ook niet nodig is. Eigenlijk weet ik zelfs niet meer wat ik jou nog wil zeggen, in een gesprek. Alles is gezegd, en wat nog niet gezegd is, doet er niet meer toe.

Ik wil het enkel over de toekomst hebben. Niet onze toekomst, maar dé toekomst. Hoe gaan wij met elkaar om vanaf nu? Want jouw beeld, dat je me tijdens ons laatste gesprek, intussen ruim een maand geleden voorhield, kan je op je buik schrijven... Hand in hand door een museum of bos wandelen? Inderdaad, zo loop ik niet rond met vrienden... enkel met een man waar ik van houd of toch minstens gevoelens voor heb. Niet meer met jou dus... 

Ga jij proberen me te overtuigen, terug aan te halen? Of ga je gewoon afstand houden, je eigen koppige zelf? Het maakt me niet nieuwsgierig, die vraag... Ik wil het gewoon achter de rug hebben, dat gesprek. Horen wat jij te zeggen hebt. Of je hebt nagedacht (al moet ik me ook daarover geen illusies maken, want jij bent het Slachtoffer, altijd en overal)? 

Af en toe komt er een flits van ons in betere tijden in me op. Want we hadden mooie momenten... vooral in bed. Al minimaliseer ik dan ook onze relatie. Want we hebben ook goede gesprekken gehad.. of althans: ik dacht dat het goede gesprekken waren. Achteraf gezien vraag ik me af of jij niet gewoon mij liet praten, en gewoon luisterde... Dàt is geen gesprek, dàt is een psychoanalyse. Daarin laten ze je ook praten praten praten, en volg je je eigen proces,waarbij de therapeut een begeleider is maar géén actieve partner. Hij stelt zich op als middel... Was jij dàt voor mij: een middel om mezelf beter te leren kennen? Zal ik dat maar meenemen als les uit die maanden samen...

De zomer komt eraan, en met de zomer ook de herinneringen aan vorige zomer. En ik besef dat ik je al bijna een jaar niet meer geloof... al bijna een jaar geleden mijn eerste grote teleurstelling door jou meemaakte. Een jaar vol pijn...  maar het jaar eindigt goed. Met geloof  en hoop... in een ander.

Want... ik ben gelukkig nu. Want alles wat jij pretendeerde te zijn, vind ik in deze nieuwe man. Meer hoef ik over hem hier niet te schrijven, want deze blog gaat niet over hem. Deze blog gaat over jou, wat jij met mij deed. Wat jij mij aandeed.

De schade wordt gaandeweg steeds duidelijker. Deze nieuwe man moet omgaan met mijn angsten, mijn onzekerheid. Hij wordt steeds opnieuw geconfronteerd met wie ik geworden ben. Maar: ik herstel! Elke dag die voorbij gaat, maakt me zekerder. 

Ik voel me zekerder, in die mate dat ik me er klaar voor voel om jou onder ogen te komen, en het rechtuit te zeggen: het is voorbij, defintief. Ik blijf met Haar chatten, we praten over allerlei, maar ik wil niéts horen over jou. En al valt jouw naam af en toe (waarbij ik er ofwel overheen praat ofwel zelfs vlakaf zeg: "houd hem erbuiten"), onze babbels zijn gezellig. 

Ze mag jou hebben. Of jullie het zullen redden, dat weet ik niet. Ik hoop het voor jou. Want wat is jouw alternatief? Je zei het ooit, heel in het begin: "ik kan niet zonder Haar, en Zij kan niet zonder mij". Financieel gaat dat inderdaad alvast op. Maar hoezeer heb je me een beeld voorgehouden, van jou als het Grote Slachtoffer. Maar die 15 maanden hebben me steeds duidelijker gemaakt dat jij jezelf steeds weer financieel in de nesten werkt. Niet enkel dossiers uit het verleden, maar ook nieuwe situaties... 

Het schooljaar loopt ten einde. Als ik je nu bel, weet ik al dat ik zal horen dat je me nog zal bellen, nà deze drukke schoolperiode. Dus ik laat het... Als ik je half juli niet gehoord heb, wanneer ik even terug ben uit vakantie, dan contacteer ik je. Want ik wil dat gesprek... zo ben ik. Ik moet er woorden op kunnen zetten, op mogen zetten. Ik wil jou recht in je ogen kijken, en het je zeggen. Zoals je me altijd hebt gezegd: "zeg het me recht in mijn ogen". Ik zal het doen.

Of ik je kan zeggen dat ik van je zal blijven houden? Eigenlijk niet. Want dit was geen liefde... dit was obsessie, possessief. Ik noemde je ooit "mijn 50 tinten grijs"... jij noemde jezelf toen "100 tinten grijs". Het was als grap bedoeld, maar je had gelijk. Maar voor ons geen happy end... ik stap uit jouw spel. 

1 mei 2015... afspraak om te gaan fietsen, allemaal samen. We keken er al een tijdje naar uit: met beide gezinnen erop uit trekken. 

Maar zoals zo vaak, toen al, maakten we de avond voordien een vreselijke ruzie op chat. Toén al... nog lang voor de zomer. Waarover, dat weet ik zelfs niet meer. Ik herinner me echter toen al de angst dat je gewoon zou annuleren, een excuus zou vinden om niet te moeten komen.

Toen jullie dan eindelijk aankwamen op de plaats van afspraak... ik zie je gezicht nog voor me. Verbeten trek rond je mond. Kilte en hardheid in je blauwe ogen. Je zei al de juiste dingen tegen mijn ventje, tegen de kids. Naar mij keek je met die blik, die ik nog zo goed heb leren kennen achteraf.

De blik die ik voor het eerst zag, een week eerder, op mijn verjaardag, aan het station. En sindsdien nog zo vaak... De blik die me angst inboezemde.

Die hele dag fietste ik hoofdzakelijk naast Haar. Zij vertelde honderduit. We reden voorbij het caravanpark waar jij nog een tijdje woonde, toen je Haar leerde kennen. Ik moest luisteren naar de verhalen over de romantiek en spanning van het begin van jullie relatie. Al die tijd speelde ik het spel, stelde de juiste vragen. Ik liet niets merken... maar vanbinnen stierf ik. Met elk woord van Haar stierf mijn hoop. Want die romantische man die Zij me beschreef... die heb ik amper gekend. 

Heel die dag probeerde ik het contact met jou te herstellen. Korte momenten dat ik naast jou kon fietsen, dat we even konden praten. Pas op het einde van de dag ontdooide je. Blijkbaar had ik genoeg moeite gedaan, had ik genoeg gekropen, me verontschuldigd.

Daarna kwamen de verwijten. "je raakt me al heel de dag niet aan" En dom als ik was, ik nam je hand... we fietsten achter alle anderen aan, en ik nam, al fietsend, je hand. Stel je voor dat er toen iemand had omgekeken?

Stel je voor dat dit ooit was uitgekomen? Stel je voor dat jij wél de moed had gehad om Haar te verlaten voor mij? Zou ik dan gelukkig geworden zijn? Vijftien maanden lang heb ik gedacht dat ik dat wilde, dat dàt het enige was dat mij volmaakt gelukkig zou maken. Vijftien maanden lang heb ik het lot vervloekt dat ons steeds weer elkaar nét liet mislopen. Vandaag bedacht ik dat ik het lot moet bedanken dat ik jou niet ontmoette toen alles nog open lag, toen alles nog mogelijk was.

Kismet. Al ruim 25 jaar het enige waarin ik geloof. Door jou begon ik te twijfelen, maar het klopt nog steeds. Jou ontmoeten was een vergissing van het lot, en niet mijn lotsbestemming. Of lag er een les in te leren? Dàt is het enige dat ik nu mis, moet ik toegeven. Want al met al heb je me wél doen nadenken over mezelf, over hoe ik in het leven sta, wat ik van het leven wil. 

Misschien was de vergissing niet om jou te ontmoeten. Misschien is de échte vergissing wel die eerste zoen geweest...

Het gevoel is volledig weg. Wie had dat ooit kunnen denken? Heeft deze nieuwe man dit écht kunnen bewerkstelligen? Of was hij enkel "the right guy on the right moment"? 

Maar sinds de 2 weken dat ik hem ken, besef ik meer en meer hoe jij mij behandelde. Hoe jij jouw onzekerheid op mijn projecteerde, me onzeker maakte zodat jij zelf er sterker uit kon komen. Hij moet het er mee doen... hij moet leren rekening houden met mijn angsten.

En dat doet hij... op een manier dat jij dat nooit deed. Door me gewoon gerust te stellen, zonder dubbelzinnigheid. Geen onderliggende dreiging van me te verlaten.

Zijn angst is dat ik me zal hechten. Want hechten houdt afscheid nemen in. Immers, hier zijn geen dromen over "ooit". We genieten zolang het kan. Zolang het ons uitkomt. Tot het uitkomt. Hij is duidelijk: als zijn echtgenote hier ooit achter komt, is het gedaan. Tja, als dàt me niet motiveert om niets te laten merken...

Maar wat moet ik dan? Me nooit meer hechten, om alle pijn te vermijden? Zo ben ik niet. Ik verkies de pijn, na het plezier. Het leven bestaat nu eenmaal uit hoogtes en laagtes. Zelfs bij jou... 

Had ik je liever niet gekend? De waarheid is dat ik nooit spijt zal hebben dat ik je kende. Je maakte iets in mij wakker. Jij deed me dingen beseffen over mijn leven, over mijn relatie, over mijn persoontje. Maar ik heb spijt van de afgelopen 8 maanden. Ik had in juli, toen je je belofte niet nakwam, de knoop moeten doorhakken. Daarom dat het, in mijn hoofd, eigenlijk gedaan is sinds afgelopen zomer. Trouwens, sinds afgelopen zomer hebben we nooit meer écht gevreeën. Vluggertjes, ja. Op de bank bij jou thuis. Zelfs op kamer... ik hield je tegen, wilde geen sex meer zoals voordien. Omdat ik het niet meer voelde.

Dus ja, het is een lang afscheid geweest... ik heb hier lang over gedaan. Maar ik ben er geraakt. Die nieuwe man heeft geholpen, dat kan ik niet ontkennen. Maar hij is géén rebound guy. Dit is het soort man dat ik zocht. Sexueel kan hij me op termijn hetzelfde bieden als jou, dat is nu al wel duidelijk. Echter: bij hem géén dubbelzinnigheid, géén woordspelletjes. Geen dreiging om me te verlaten wanneer ik eens iets verkeerds zeg of doe.

Raar, want de regels tussen ons zijn gelijkaardig als ze tussen jou en mij waren. Eerlijkheid, trouw, duurzaamheid. En al voel ik wel aan wààr het verschil zit, ik kan het nog niet onder woorden brengen. Dat komt nog wel... 

Ik vraag me af: besef je wel dat het écht voorbij is? Of leef jij in de veronderstelling dat ik wel weer zal terugkrabbelen, zoals alle vorige keren? Dat ik je niet zal kunnen weerstaan? Dan vergis je je toch. Deze man verdient mijn trouw, absoluut. Hij is goed voor mij. Zorgt voor me (en bij hem zijn dat geen loze woorden, merkte ik afgelopen week). 

Hij is een heerlijke combi tussen oosters macho en gevoelige man. Achteraf gezien: wat hield me bij jou? Vind ik mezelf dan écht niet meer waard dan dat?

Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar.