Maar ik herbeleef alle fases van "ons" in zijn ervaringen momenteel. Ik wéét als geen ander waar hij door gaat. En ik wéét jammer genoeg ook wat hem nog te wachten staat. Ik kan énkel hopen voor hem dat hij niét tegenover een borderliner staat zoals jou. Ik ken zijn "ander" onvoldoende om dat in te schatten, maar vermoed eigenlijk van niet.

Pratende met The Player besef ik ook weer dingen over jou. Mijn hoofd draait overuren... is het dan zo raar dat ik, op dit vroege uur, al in bed wil kruipen? Ik praat over angst, en plots besef ik "jij was niet gewoon bang om zonder Haar te moeten leven". Jij was ook gewoon bang om niet meer "nodig" te zijn. Want Zij heeft jou nodig. Niet enkel financieel, maar ook emotioneel. Zij heeft een "redder" nodig, een "held op het witte paard" die alles voor haar oplost (dat jij een flink deel van de problemen zelf creëerde, negeert Zij nog steeds). Leven met mij zou compleet anders zijn. Ten eerste zou ik jou nooit financieel nodig hebben. Ik ben op dat punt volledig zelfredzaam, heb het soort  salaris dat me zou toestaan autonoom te leven zonder problemen.

Maar ook emotioneel... Oh ja, ik speelde enkele keren het "zwakke vrouwtje", deed beroep op je. Maar telkens je niet thuis gaf, vond ik gewoon een oplossing. Dus neen, ik heb jou niet "nodig". Ik heb een netwerk van vrienden, en vind desnoods een professionnal om mijn probleem op te lossen. Jouw verongelijkt zijn als ik niet op jou beroep doe als ik opvang zoek voor de kids... waarom zou ik? Ons sociale netwerk is voldoende uitgebreid lokaal om er beroep op te kunnen doen (en ik durf de mensen aan te spreken).

Nu ik je heb bezig gezien in mijn toneelgroep, zie ik ook hoe jij je kan isoleren. Ik kén je, kén jouw gedachten: "er ligt daar een hoop snoep, en niemand heeft eraan gedacht dat ik diabetes heb". En dus voel jij je verongelijkt, "men hield geen rekening met jou". De tijd dat ik me in alle bochten zou gewrongen hebben om te zorgen dat er ook voor jou iets aangepast lekkers klaar lag, is voorbij. Ik heb geen enkele moeite gedaan. Mijn aandacht beperkte zich tot zorgen dat er cola zero in de koelkast stond (in mijn eigen voordeel trouwens, want ik lust geen cola). Maar verder deed je weinig moeite om je te integreren in de groep. Wat mij betreft, ben je geschiedenis.

Volgend jaar is er géén rol voor jou. Dat wist Zij al langer. Jij beseft het nu ook. 

Wat je me morgen wil komen vertellen? Eerst zien dat het doorgaat deze keer... en daarna? Wat voor nieuws kan jij me nog vertellen? Ik ken je verhaaltjes, en ik prik er intussen recht doorheen. Vroeger zou ik hebben zitten stressen voor een gesprek. Nu? Het doet me niets. Dàt is de waarheid.

Ben ik -eindelijk- na ruim 2 jaar vrij van jou???  Ik durf te hopen van wel...