En dan beginnen de incoherenties weer. Eerst klinkt het "ik heb nog steeds geen geld om te gaan tanken, normaal staat mijn loon de 27ste op de rekening, en vandaag nog niet". Ik los het nog op voor je "ik heb de auto, en heb sowieso de avond vrij gehouden voor dit gesprek. Ik kom wel opgereden". Maar dàn klinkt het "beter niet, ik heb nog vanalles te doen".

Na even doorvragen, kom ik er achter wat die "vanalles" zijn: eten koken voor Haar (ze komt om half acht thuis van het werk), en werken voor school. 

Toch blijf je bij hoog en bij laag beweren dat je, moest je loon gestort zijn, afgekomen zou zijn. Waar dan die "vanalles" zouden gebeurd zijn, blijft onduidelijk. 

Maar je kan het niet inzien: je eigen incoherentie. En plots bedenk ik "waar maak ik me eigenlijk moe aan?"  Ik word boos, omdat dit al de tweede avond is die ik voor jou vrijhoud. Niet dat ik op zich andere plannen had, maar ik had wél andere plannen kunnen maken (en intussen bevestigden die zich, een vriend uit de buurt was evt wel graag een hapje gaan eten). 

Je probeert weer: wanneer komt het me deze week nog uit? Vrijheid genoeg in mijn agenda, maar ik weiger. Volgend weekend? Je wil me in het weekend, in mijn tijd met de kids zien. En amper 2 minuten later hoor ik dat je dochter misschien komt... momenten waarvan ik wéét dat ze voor alles gaan. Volgende week maandag? Neen, je bent jarig "doe je het express, me dat voorstellen op mijn verjaardag?" De rest van volgende week vertik ik. Dus je mag wachten tot 10 april.

Dan ben ik alleen thuis... heb aan niemand verantwoording af te leggen over het uur waarop ik thuiskom. Want jij wil "de tijd om jouw standpunt uit te leggen". Terwijl je een kwartier eerder nog wilde afkomen komende woensdag, want ik had een gat van anderhalf uur in mijn afspraken. 

Conclusie: maandag 10 april krijg jij je "famous last words". Ik zal er geen afspraak minder om maken... ik werk zolang ik aanvragen heb. Voorlopig houdt dat in dat ik om 19h klaar zal zijn, maar voor hetzelfde geld werk ik tot 21h. Ik heb géén uur waarop ik thuis moet komen, niemand die me controleert. Hoe jij het thuis uitlegt, kan me niets meer schelen. "je bent alleen thuis, en je wil afspreken in je bureau? Ik ben dus niet meer welkom in je huis?" 

Ik wéét wat jij wil. Ik wéét ook waarom jij niet wilde dat ik vanavond kwam opgereden om te praten, in de auto of in een café. Jij rekent erop dat ik door de knieën zal gaan voor seks. Ik ga niet liegen: vrijen met jou zal altijd iets bijzonders blijven, iets wat ik met geen ander meemaakte. Maar ik wéét nu ook dat het het niet waard is. Dus neen, er komt geen 'afscheidsseks" (iets waar ik in vroegere relaties eigenlijk nogal goed in was, "een laatste keer, ten afscheid"). 

Maar je slaagt erin om me desondanks ook weer te doen nadenken. Neil krijgt deze week weinig kansen.... ik bood hem morgenochtend een klein uurtje koffie drinken vlakbij mijn werk, en donderdagavond een date (net zo lang of zo kort als hij zich kan vrijmaken). Meer kan hij me niet bieden, en meer kan ik niet vrijmaken in voormiddagen. Hij maakte van die "koffie" een snelle rit naar jouw huis voor een vluggertje". Iets waar ik op andere momenten op zou ingegaan zijn. Maar door het besef dat ik voor jou "seks" vertegenwoordig, zal Neil morgen daar de gevolgen van dragen: koffie of niets. Ik ben meer dan "a good fuck". Hoe groot het compliment ook is... voor mij hoeft het niet als een 2de leven zich zuiver reduceert tot seks. Dààrin ligt het risico voor Neil. Voorlopig kon hij steeds nog nét op tijd corrigeren, door een ontbijtje ergens, of een restaurant 's avonds. Maar in de wetenschap dat hij over een kleine week 2 weken naar Spanje trekt, zal hij deze week ook tijd moeten uittrekken voor zo'n correctie-moment. Anders zou zijn thuiskomst wel eens anders kunnen uitdraaien als hij verwacht.

Misschien hoog tijd om de Ander eens te contacteren, voor de dagen dat ik alleen thuis zit... zien of er dan mogelijkheden zijn? Want me afhankelijk voelen, me op één man focussen, dàt doe ik niet meer. En bij de Ander weet ik perfect waar ik aan toe ben. Hoe dan ook, ik heb weer 2 weken rust. Jouw zielige "ik hoorde je een hele week niet meer, sinds woensdag". Kijk liefje, dàt is nu net waar een breuk om draait: dat je elkaar niét meer hoort!!! Blijkbaar maken die 2 neuronen van jou nog steeds geen connectie...of eigenlijk moet ik zeggen: je speelt het spel goed. Want zolang dat laatste gesprek er niet geweest is, is het niet "gedaan".