Mijn buddy zei het al "als hij nu (na de mail die ik hem stuurde ten afscheid, en die mijn buddy natùùrlijk op voorhand te lezen kreeg) nog niet doorheeft hoezeer hij je gekwetst heeft, maken zelfs zijn twee neuronen geen contact". Je was zo poeslief aan de telefoon...alsof we een gewone date hadden. Excuseerde je 1000 keer. Oh, je zei zelfs een andere repetitie af voor mij (en dit bleef je herhalen... ik heb het vertikt om te vragen in welke repetities je nu weer zit, want: het kan me niet schelen!!!). Je wil vooral niét dat ik boos ben omdat je last minute afzegt, maar het zijn "omstandigheden buiten jezelf om". 

En ik blijf maar zeggen "het is niet erg, deze afspraak is op jouw vraag". Waarom zou ik dan boos zijn? Voor het eerst ben ik zeker: ik kan je aan. Omdat ik nu helder zie wie jij bent. Een leugenaar die zijn eigen leugens gelooft. Een mooiprater. Een windbuil. Een borderliner. 

Eén goede raad;: als je een relatie begint met een borderliner, loop dan hard weg! Ik las het nochtans voldoende op het internet. Waarom luisterde ik niet??? Waarom negeerde ik alle goede raad??? Hoe heb ik me zo kunnen laten meeslepen door jouw verhaal, door jouw mooie praatjes? Ja, de seks was geweldig. Was dat dan alles? Dààrin geloof ik niet. Want ik heb andere "friends with benefits" en daarin spelen gevoelens (andere dan respect en een vorm van vriendschap) geen rol. Dus ik ben perfect in staat tot dat soort relaties. Wat had jij méér dan zij?

En dan kom ik steeds weer terug op het woord "veiligheid". Ik voelde me, zeker in het begin, zo veilig in jouw armen, in jouw aanwezigheid. Als het tenminste goed liep. Op alle andere momenten was ik aan het "herstellen". Mijn "fouten" moesten gecorrigeerd. En je maakte van mij dat onzeker persoontje... afhankelijk...behoevend. Nu ik dat niet meer ben, word jij onzeker. Maar ik vrees je niet meer...

Want ik maakte een belofte aan mijn vriend. Mijn allerliefste friend-with-benefits. Wat was hij speciaal voor mij... nooit eerder deed iemand wat hij deed voor mij: hemel en aarde bewegen om me te op te zoeken in A'dam, vanuit Tunesië. Nooit zou ik me nog laten vangen door die man. En nu... hij is er niet meer. Kon zelf niet om met zijn liefdesverdriet, en pleegde zelfmoord. Ik mis hem zo. Ik mis zijn "as-tu un petit mot gentil pour ton petit S?" Ik mis onze chats. Ik mis zijn liefde, al was die al jaren platonisch. Hij stond er voor mij, sprak 3 dagen en nachten op me in. We maakten ruzie, hij gaf me zijn visie op wat er gebeurde. Maakte schema's over wat er aan de hand was. Gaf me goede raad. Weigerde met met te gaan wandelen door A'dam zonder dat ik iets kalmerends nam, vond me ronduit manisch. Maar vooral: hij liet me beloven me nooit of te nimmer meer te laten vangen door deze man. 

En dàt is een belofte die ik wil houden. Nooit meer zal ik me laten vangen door jou. Jij bent geschiedenis. Eindelijk, na 26 maanden....

Neil kan je niet vervangen, zoveel is me intussen duidelijk. Maar dat is momenteel niet erg. Hij is er. Hij doet moeite, op zijn manier, maar hij doet ze tenminste. Op een volwassen manier. Ik maak het hem niet altijd gemakkelijk, maar hij praat de zaken uit, gaat ze niet uit de weg. Ben jij de grote borderliner, Neil heeft een zeker narcissisme. Maar ik kan ermee om. Ik laat hem praten, en geniet van de rest. Er zijn géén spelletjes, géén dubbele agenda. Ik ben officieel een minnares. Niét bepaald wat ik in gedachten had, ik wilde meer. Maar momenteel is het wel goed zo.... 

Maandag zie ik je dus.... 27 maart. Zo close bij je verjaardag... doe je het daarom? Het maakt me niet meer uit.... al die data: het overlijden van je moeder, je verjaardag... ik vergeet de data. En het kan me niet meer schelen. Je lijkt het niet te beseffen, maar je bent history. Het is over. Jij wil een laatste gesprek. Ik ben zo opgevoed dat ik dat niet weiger. Maar het zal niets veranderen... Jij krijgt jouw leven, jouw rust terug. En ik.... ik ga verder met mijn leven op mijn manier. Een dubbel leven. Het enige leven dat ik kàn leiden.... omdat ik nu eenmaal ben wie ik ben.