Een perfecte relatie bestaat niet. Omdat perfecte mensen niet bestaan. We hebben allemaal onze onhebbelijkheden, onze kleine kantjes, onze fouten. Maar eigenlijk? Wat gebeurt er als we iemand ontmoeten buiten onze partner, die onze interesse opwekt? Dan gaan we die foutjes van onze partner uitvergroten. Het klassieke "mijn vrouw begrijpt me niet".

Plots besefte ik, dat jij precies dàt hebt gedaan bij mij. Die eerste maanden hoorde ik het bij élke ontmoeting: "Zij loopt te ver achter met de strijk. Zij zorgt niet tijdig voor het avondeten. Zij ruimt niet op". En ik luisterde, leefde mee, en bedacht telkens weer "dit zou IK beter doen voor jou". En zo overtuigde jij mij gaandeweg ervan dat ik de perfecte partner voor jou zou zijn. Of liever: ik overtuigde mezelf daarvan, vakkundig gemanipuleerd door jou.

I don't manipulate people, I motivate them to see things my way. Dàt is precies wat er gebeurt bij zo'n ontmoeting. Ik mag je niet diaboliseren, je hebt me niet bewust gemanipuleerd. Ik besef dat ik zelf precies hetzélfde deed: de nadruk leggen op wat er thuis niet ging, en voorbij gaan aan alle kwaliteiten van mijn ventje. Dus het is menselijk, niets pathologisch. 

Je hebt me niet bewust gemanipuleerd... toen toch niet... nog niet. Het manipuleren kwam later. In al die chats waarin je me bedreigde met verlaten, waarin ik gestraft werd voor een "verkeerd woord" en uren moest zoeken en vragen stellen om erachter te komen welk dat verkeerde woord was. Het manipuleren kwam in al die woordspelletjes die je met me speelde. In al die keren dat je me 'pakte' op een woord of een uitspraak. In al die keren waarin je mijn uitspraken verdraaide. Maar daar gaat het vandaag niet over...

Geen manipulatie in het begin dus. Denk ik. Besef ik gaandeweg. We doen het allemaal... "mijn vrouw begrijpt me niet". En zo groeit de hoop. De overtuiging dat wij een beter koppel zouden zijn. De spijt dat we elkaar niet eerder ontmoetten (en we weten beiden hoe vaak wij elkaar in de jaren '80 moeten gekruist zijn, hoe vaak wij in dezelfde school, stad, hetzelfde gebouw verbleven). Al die verloren tijd. Het onrecht van hoe onze levens gelopen zijn. Het onrecht dat we elkaar 25 jaar te laat ontmoetten. Hoe vaak hebben we die verzuchting niet gemaakt, die eerste weken en maanden?

Tot één van beiden als eerste terug realistisch is. In ons geval was jij dat. Jij sprak die woorden uit "ik zal Haar nooit verlaten". Toén begon het manipuleren. Want dàt was het moment waarop ik nog had kunnen vertrekken, het hoofd hoog. Maar vanaf dat moment heb je gespeeld op "realiteit" versus "ik geloof in een ooit voor ons samen". Jij hield mijn hoop levend. Had je me toen duidelijkheid gegeven, ons verhaal zou anders verlopen zijn. Misschien hadden we toen nog vrienden kunnen blijven. Nu is het te laat. Onherroepelijk te laat. Omdat je me bent blijven manipuleren. Omdat ik weet dat je gewoon naar me verlangt, fysiek. Maar jij stond, lang voor mij, weer in de realiteit, maar hebt geweigerd mij er ook terug in te laten stappen. Je hield mijn hoop en geloof in een "ooit" levend.... 

Want de dag dat ik die hoop en dat geloof kwijt was, zou je mij kwijt zijn. Fysiek toch. Dàt wist je. Want intussen was je te close gekomen, te verweven in mijn leven. Het risico op ontdekking zou, zelfs voor mij, met de risico's die ik neem, te groot geworden zijn. 

Ik begrijp nu waarom ik Neil op een afstand houd. Waarom ik absoluut, ruim 10 maanden na onze ontmoeting, geen werk maak van ook maar énige vorm van "officiële" ontmoeting. Waarom ik tracht een gezonde afstand van zijn dochter te houden (hoe leuk ik haar ook vind, hoe veel plezier ik het afgelopen jaar ook maakte met haar). Waarom ik de dag dat hij me een duur cadeau gaf diezelfde nacht nog reageerde met hem ontrouw zijn. Hij kwam te close, deed me geloven in meer dan een verhouding (zelfs ondanks zijn woorden "ik wil je een cadeau geven, maar zie het niet als een teken van liefde, maar van mijn vriendschap voor jou"). Het was het soort cadeau dat ik nog nooit kreeg, dat je niet aan een vriendin geeft volgens mij. En ik was nog nooit eerder een minnares... want in mijn hoofd was ik meer dan dat voor jou. Ik was "jouw vrouw".. Nu ben ik een minnares, en zo behandelt hij me dus ook. Inclusief een duur cadeau, het steeds weer oppikken van de rekening. En dus merkte ik dat ik hoop kreeg. En dàt wil ik nooit ofte nimmer meer meemaken.

Naar Neil toe word ik stilaan rustiger. Ik wen eraan een minnares te zijn, en geniet van zijn cadeau. Ik word minder en minder vaak onzeker als ik hem een dag niet hoor. Jij maakte me tot iemand die ik nooit was, nooit zou hebben willen zijn. Neil draagt er de gevolgen van... maar hij herstelt me. Ik kwam vandaag een quote tegen die het mooi samenvat : "Someone once told me to be careful when trying to fix a broken person because you may cut yourself on their sharp edges."