Wat doet het met mij? De waarheid is: niets. Ja, ik stress een beetje, over wat je me te zeggen hebt. Maar tegelijkertijd wéét ik: je kàn me niets meer maken. Je raakt me niet meer. Jouw laatste leugen in november, over dat geld, zo flagrant.... een "eye opener". 

Eén van de vragen van de therapeute was "wat bood hij jou, dat je zo als een blok viel?". Een belangrijke vraag, en ze blijft door mijn hoofd spoken. Want is "veiligheid" voldoende als antwoord? Dat gevoel van "ik moet het niet meer alleen doen"? Is het écht zo simpel? Want dan kan ik op mijn eigen wederhelft beroep doen. Dan zou ik met hem een gesprek kunnen aangaan, hem duidelijk maken dat ik me té alleen voel in alle grote beslissingen in ons gezin.

Ergens heb ik dat recent gedaan. Dom voorbeeld, maar misschien tekenend. Onze zomervakantie. Altijd plan ik alles.... ik kies, in overleg met hem. Maar ik hak knopen door, ik reserveer. Ik kan het niet verklaren, maar deze zomer slaagde ik er niet in om te beslissen. Hij wilde veranderen van camping, na 2 jaar op dezelfde camping. Ik ben een gewoontedier, en zou perfect nog een jaartje op dezelfde camping hebben kunnen verblijven. We zochten, vonden opties. Maar steeds weer kreeg ik de boodschap: "kies maar, beslis". Dit jaar kon ik niet beslissen.... en dat heb ik hem ook gezegd. Dus hij zei "reserveer maar dààr". Het blijft erg dubbel: ik heb de reservatie geregeld, maar hij besliste: we gaan dààrheen. En toch... het voelt als MIJN beslissing. Omdat ik reserveerde. Alles staat op mijn mail, mijn naam, ik betaalde. 

Ja, ik voel me te alleen. Te verantwoordelijk. Want het is één ding om te zorgen voor het dagdagelijkse: de kids hebben vers eten, maken hun huiswerk, ligggen op tijd in bed. Allemaal zijn taken. Maar de grote beslissingen voer ik uit: een grote onkost voor de studio die we kochten als investering, de schilderwerken, vakanties. Ik heb hem verplicht om alles te regelen voor die verdomde studio. Maar buiten de aankoop valt alles weer op mij terug. Ik had hem nochtans verwittigd: ik ben het eens met jouw beslissingen maar wil er me niet moe in maken. Maar intussen zijn we weer in hetzelfde stramien beland. Zo functioneren wij blijkbaar... Moet ik het maar aanvaarden? Ben ik wie ik ben?

Neil zegt het me "t'es le chef, Tu veux faire la chef". Trek ik het als vanzelf naar me toe? Trok dàt me in jou aan? Het idee dat er -eindelijk- iemand me zou ontslaan van verantwoordelijkheden? Is het écht zo simpel???

Wat verwacht ik van straks? Niets. Echt niets. Wat wil je me zo nodig zeggen? De waarheid is: het kan me niet schelen. Ik heb beloofd naar je te luisteren, uit een soort van beleefdheid. Respect. Een laatste restje liefde?

Houd ik nog van jou? De waarheid is "neen". Je hebt me te vaak gekwetst, te vaak gelogen, te vaak getoond dat je niet betrouwbaar bent. Ik was zo zeker dat mijn liefde voor jou voor eeuwig en altijd was. Maar jij hebt ze vernietigd.... Zoals mijn buddy (waar je steeds naar verwees ook, alsof hij een bedreiging was voor onze relatie) zei: "als hij nu nog niet inziet hoe hij je gekwetst heeft, maken zelfs die 2 neuronen die hij heeft, geen connectie". Je bent me kwijt. Definitief. Er is geen weg terug....