Ik vond vandaag van Haar nog een bericht... dat ze de "eer dan maar aan zichzelf had gehouden" en zichzelf verwijderde als vriend op fb. Ze heeft gelijk, Ze was me een kwestie van een seconde voor. Ze blijft je verdedigen, vindt dat ik je enkel nog negatief kan bekijken. Des te beter voor Haar.... want ze moest eens weten... Ze zou de waarheid eens moeten kennen, over haar "geweldige allerliefste man ter wereld". Over hoe hij Haar bedroog met mij. Hoe hij in staat is om te liegen. Hoe hij in het begin over Haar praatte, die vrouw die onvoldoende aandacht had voor zijn noden, overal rommel liet rondslingeren terwijl hij trachtte het huishouden ordelijk te houden. Die vrouw die altijd weer te laat het eten op tafel zette, waardoor hij in hypoglycemie ging. Die vrouw die nooit zijn hemden tijdig streek, zodat hij nooit zijn lievelingshemd kon dragen als hij dat wilde. 

Dàt is de man die Zij zo bewondert en verdedigt. De man die nu vlakaf zegt dat hij Haar in niets meer aantrekkelijk vindt. Die bij hoog en bij laag blijft beweren dat hij, sinds de dag dat hij mij ontmoette, geen seks meer met Haar had. Al ruim twee jaar niets meer? En dat vindt Zij niet vreemd?

Afgelopen november kwam hij langs... en vroeg me een lening van 1000 euro. De deurwaarder was al komen opschrijven...  Hij beloofde me die terug te betalen met Haar eindejaarspremie, begin december. Keek me recht in mijn ogen, en gaf me die garantie. Zei dat ik erop kon rekenen. Maar in december repte hij er met geen woord meer over. Ik heb hen toen beiden samen een bericht gestuurd, met de herinnering aan zijn belofte. Haar reactie was duidelijk "ik weet hier niets van, en ik heb dat geld al voor andere dingen gepland". Noem ik hem hierop dus een leugenaar, schiet Zij in de verdediging "hij zei zo maar iets". Onmogelijk voor Haar om toe te geven dat hij mij een leugen vertelde... 

Dààr viel mijn beslissing. Ik speel het spel, tot ik mijn geld terug heb. Ik stelde zélf dan maar een afbetalingsplan op, over 4 maanden. De eerste maand (december) liep al mis... die betaling gebeurde op het loon van eind december pas. Maar daarna ben ik blijven aandringen, zodat ik begin maart mijn geld terug had. Maar nog steeds weigert Zij het een leugen van hem te noemen.

Ik krijg berichten van haar, dat ik hem enkel nog negatief kan bekijken. Dat Zij dan wel zal verder leven met die slechte man en ondankbare dochter. Mijn enige antwoord blijft "ik wens je toe dat jij je roze bril mag behouden, dat jij niet in hem teleurgesteld zal geraken". Ik meen het. Want wat zou ik eraan hebben als Zij hem effectief buitenzet? Dan heeft hij alle kaarten in handen om mij terug te willen winnen... en niets meer te verliezen. Hij moét bij Haar blijven, zodat hij meer te verliezen heeft dan mij. 

Ik besef nu pas écht waaraan ik ben ontsnapt. Leven met een borderliner... dat is geen leven. Dat is overleven...

Ook een jaar waarin we, na élk goed gesprek, in een chat weer uitkwamen op "ik weet wat jij niet meer wil". Steeds opnieuw verwijzingen naar het feit dat ik geen seks meer wilde met jou. Eén keer ging ik door de knieën, afgelopen zomer. Alsof ik wilde checken of het nog zou "klikken" tussen ons. En ja, het was nog steeds even goed. En toch was het net dàt dat me overtuigde dat het niet meer hoefde... omdat het uiteindelijk het ultieme bewijs was dat het niét om gevoel ging, maar om seks.

Maar zelfs de seks is het niet waard, om jou te verdragen. Je verwijten. Je abandonisme. Je passief-agressiviteit. Je woordspelletjes. 

Toch slaagde je er iedere keer opnieuw om me mee te sleuren in een project. Tijdens elk goed en rustig gesprek liet ik me overhalen: samen naar een toneelvoorstelling, een les komen geven op jouw school, meespelen in mijn theatergezelschap.... Tot ik enkele maanden geleden definitief besliste dat het gedaan moest zijn. Sindsdien hield ik élk voorstel tot een project af. Jij voelde de bui hangen: onze toneelvoorstelling zou het einde zijn. Je zei het zelf "daarna wacht er niets meer op ons".

Intussen ga in bijna een jaar om met die nieuwe man. Wat een verschil met jou. Maar ik besef dat ik het hem niet makkelijk maak... er zijn nog steeds sporen van jou in mijn communicatie met hem. Minder en minder, maar de afgelopen weken was ik zo fragiel, zo kwetsbaar naar het definitieve einde toe, dat ik tegen hem ook hard was. Zo hard dat hij overstuur een ongeluk had. Niets ergs, blikschade. Maar het deed me inzien: ik ben iemand geworden door jou die ik voordien niet was. Jij hebt me zo ongelofelijk veranderd.

Toch heb ik er ook veel uit geleerd. Ik heb geleerd dat ik ben wie ik ben, en dat is iemand die er een tweede leven op na houdt. Vorige week had ik een urenlang gesprek met een therapeute, en haar raad was om te schrijven. Dus heb ik beslist om mijn blog terug op te pikken. In de hoop dat ik hier niet meer over jou moet schrijven binnenkort. Toch niet over wat er tussen ons gebeurt. Wél over waarom je me zo diep kon raken. Ze stelde me veel vragen....de juiste vragen. Ze gaf me veel stof tot nadenken.

Het afscheid is een feit. Ik heb mijn afscheidsmail naar jou verzonden, vannacht. Jij vraagt een laatste gesprek "zodat jij eindelijk ook eens naar mij zal luisteren". Ik wil niet weglopen van moeilijke momenten. Dus je krijgt je gesprek. Mijn beslissing is definitief. Je bent geblokkeerd op mijn facebook. Zij maakte het me gemakkelijk, door je te blijven verdedigen en mij aan te vallen. Zo valt ook die facebook-link weg. Zo zal je niets meer weten over mij. Jouw leven gaat verder.... en ik wens je rust toe. De rust die je zocht. De rust die ik verstoorde.

Ik ga mijn weg, zoek mijn plek in de wereld. En ik zal die vinden. Zonder jou.

Oh, je hebt me gecontacteerd... ik denk dat het 5 juli was. De klassieke avond dat Zij weg was, kreeg ik, 10 min na haar vertrek, een berichtje via fb "wanneer ben je vrij?" Dàt was de enige avond waarop ik vrij was voor mijn vertrek op vakantie. Jij kent mijn agenda nét zo goed als ikzelf... of je zou die toch moeten kennen, na 18 maanden. Door me dat berichtje te sturen ipv me te bellen, ontnam je me de kans. Want je weet goed genoeg dat jouw berichtjes niet meer doorkomen op mijn GSM. Ik was ook héél duidelijk: ik wil géén berichtjes meer, enkel rechtstreeks contact via telefoon.

6 juli belde je me dan. Weer een rondje paniekvoetbal... vaag spreken over een doktersbezoek, en een mogelijke ingreep. We spreken af voor 17 juli. Jij verwijst weer naar je doktersafspraak "als ik dan nog niet geopereerd moest", en zegt er meteen bij "ik zal er zijn". "Desnoods stel ik de ingreep uit, want ik wil zeker komen". 

Ik weet zelfs niet of ik er naar uit kijk. Mijn aankomst hier op vakantie was heel vreemd. Precies een jaar geleden kwam ik op deze zelfde plek aan. Vol dromen... Jij hield me enkele dagen kamperen voor, een jaar geleden. Jij ging het wel regelen, dat jullie samen gingen komen kamperen, met ons. Je hield me een laat-avond wandeling rond het meer voor, we zouden het wel regelen dat Zij en mijn wederhelft op de kids zouden letten. Dié droom liet je al uiteen spatten, nog voor vertrek. Ik herinner me vorig jaar.. toen fietste ik rond het meer, en bekeek weemoedig de bankjes. Maar ik droomde van 24 uur samen, zodra ik thuis zou komen halverwege... 

Je liet het me geloven... tot vlak voor mijn vertrek. Vanuit de auto stuurde ik "ik vertrek". Wekenlang hield jij bij hoog en bij laag stand, dat je "het zou regelen, die 24 uur samen". En bij vertrek las ik plots "kunnen we afspreken in een kamer, in de regio bij mij?" Geen 24 uur samen, hooguit 2 of 3 uur in een kamer, om dan alleen naar mij thuis te rijden. Om de andere 21 uur alleen door te brengen.

Ik reed naar huis, huilend. Ik stapte thuis onder de douche, huilend. Ik zie mezelf nog steeds, onder de douche, mezelf aankijkend in de spiegel. Wanhopig, gekwetst zoals nooit eerder. Telefoontjes, roepend, verwijtend, huilend. Tenslotte reed ik, om 3 uur 's nachts, naar jou toe. Afspraak op een parking, in de buurt van je tijdelijke logement. Je stapt in mijn auto, en we praten. Koud, afstandelijk. Ik ben op, kapot. Dié avond was het voorbij. 

Precies een jaar later gaan we afsluiten. "het uitpraten" Ik weet niet wat er nog uit te praten valt. Jouw bewering "jij kan niet zonder mij, en ik kan niet zonder jou". Ik kan wél zonder jou. Daar ben ik de afgelopen maanden écht wel achter gekomen. Je hebt me lang anders voorgehouden, en ik geloofde je. Net zoals ik alles geloofde... jouw stellige "geloof in ooit voor ons samen". 

Maar: één pertinente leugen, waar je niets tegen in kan brengen, veranderde alles. Dat zo'n pietluttig iets, een detail, mij éindelijk zou doen inzien dat jij tegen me kàn liegen... Onder alles heb je je steeds weer uit gepraat. Maar mijn verjaardagscadeau is een duidelijke leugen. Als jij één leugen tegen me kan vertellen, kan je er meer vertellen. Dié leugen zet alles op losse schroeven. En daar ga ik je zondag aan confronteren... 

Had ik enkele dagen geleden nog zin om onze afspraak af te zeggen... intussen kijk ik er naar uit. Jou uit mijn leven krijgen? Ik weet het niet.... het is ondoenbaar. Eigen schuld, ik gaf je een plaats, en het is quasi onmogelijk om je er volledig uit te schrijven. Maar je plekje zal enorm beperkt zijn. Jij hoeft niets meer te weten over mij. Het zou gemakkelijk zijn, om het je in te wrijven: "er is een nieuwe man in mijn leven". Maar ik ga het niet doen... want het gaat jou niet aan.

De rest van mijn verhaal is van mij, van mij alleen. Of de rest van het verhaal met deze man zal zijn, in een plusrelatie? De toekomst zal het uitwijzen. Momenteel gaat het goed. We zijn 7 weken ver. Het lijkt niets, maar het verschilt sinds dag 1 in alles wat wij al meemaakten op die periode. Géén ruzie, géén onvertogen woord, géén enkel verwijt, géén enkele straf. Géén dreiging. Enkel fijne momenten, duidelijkheid, en een absolute bedoeling tot engagement, binnen de beperkingen van de realiteit. Alles wat ik bij jou hoopte te vinden... en precies het tegengestelde van wat ik vond bij jou.

Het spoor van wat wij waren, blijft bestaan. Ik ben bang om te vergeten hoe het was... en als er een herinnering komt bovendrijven, wil ik ze kunnen neerschrijven. Zodat ik kan teruggrijpen naar hoe het voelde... moest ik het ooit vergeten. Moest ik ooit in de verleiding komen om te buigen...

Al een hele tijd vraag ik me af wélke rol jij in mijn leven speelde. Waarom jij precies op dàt moment, indertijd, nét toen ik er zo receptief aan was, in mijn leven kwam. Wat wilde mijn lot me duidelijk maken, welke les wilde het me leren?

Eén van mijn overtuigingen is dat je ook uit negatieve ervaringen, uit falen leert, misschien zelfs meer dan uit successen. Beseffen wat je niet wil, is zéker zo kostbaar als beseffen wat je wél wil. En dankzij jou weet ik wat ik wil en niét wil in een relatie. Dus misschien was jij dàt wel voor mij: een wijze les. Zaken die ik moest beseffen, voor ik verder kon.

Misschien moet ik zelfs een stap verder durven gaan. Zeggen dat jij mijn voorbereiding was op deze volgende man? Alhoewel, ook zonder jou zou ik hem hebben kunnen appreciëren. Maar ik zou hem mogelijk weggejaagd hebben, met mijn organiseren, plannen. Mijn ervaring met jou heeft me een op zeker moment zo'n afkeer gegeven van initiatief nemen, dat ik nu makkelijker kan loslaten. Dàt zou ik voor ik jou ontmoette, niet zo makkelijk hebben gekund. Dus ik zou hem meteen weggejaagd hebben. In die zin ben jij misschien de les die ik moest leren: loslaten, niet àlles onder controle hebben.

Ik tel af... nog 3 dagen schooljaar. En ik vraag me af: op welk moment ga jij me contacteren? Wàt ga jij me voorstellen? Al is het nu geen ongeduld meer, maar domme nieuwsgierigheid. Een weddenschap met mezelf...

Een jaar geleden zat jij zonder werk. Logeerde jij op dit moment met de honden op 100 km van hier. En bezwoer je me dat je àlles had geregeld voor mijn terugkomst uit vakantie, om 24 uur samen te kunnen doorbrengen, in mijn huis. Tegen beter weten in geloofde ik je. Ik wilde geloven dat je dat gepland had, dat je een idee had om te zorgen dat je weg kon ginder. 

Wat was ik naïef. Heb ik écht kunnen denken dat jij, nadat je maandenlang élke afspraak door mij liet organiseren, mij steeds liet voorkauwen wélk excuus je kon gebruiken tegenover Haar, plots voldoende initiatief zou tonen om dat te regelen? Maar al mijn twijfels werden steeds weer vakkundig weggewuifd: "ik regel het, gegarandeerd. Ik vind wel iets."

Intussen nadert mijn vakantie weer. Naar dezelfde camping als vorig jaar... met alle herinneringen. Nachtelijke telefoontjes wanneer iedereen sliep. Nachtelijke ruzies vanuit de gemeenschapsruimte, waar niemand me kon horen. Chats vol ruzie, verwijten, onrust. Jouw angst dat de vakantie een kans zou zijn voor mij en mijn ventje om terug dichter bij elkaar te komen, en vooral te vrijen. Mijn inspanningen om je zo veel mogelijk te betrekken. Ik die steeds foto's stuurde van wat ik deed, om je te betrekken bij mjn vakantie.

Wat was ik naïef. Ik wilde je geloven. Ik had er behoefte aan om jou te geloven. Omdat het alternatief, jou niét geloven, ondenkbaar was. Jij, mijn man, zou toch nooit tegen mij liegen? 

Een jaar later... wat schiet er nog over van "ons" en "ooit"? Minder dan niets. Jij blijft stommetje spelen, struisvogel. Nog 3 dagen en het schooljaar zit erop. Jij beweert dat je me daarna zal contacteren, als het werk erop zit. Om alles "uit te praten". Mijn voorgevoel zegt me dat ik je niet zal horen, tot ik bijna op vakantie vertrek. En dàn zal het zijn van "ah jij vertrekt. Tja, ik wilde wel afspreken". 

Steeds opnieuw komt mijn rit terug naar huis, halverwege de vakantie, terug in mijn hoofd op vandaag. Mijn tranen, in de auto. De knoop in mijn maag, vanaf dat ik begreep dat je niét zou komen. Ik zie mezelf weer onder de douche staan, huilend, wanhopig. Ik kijk weer naar mezelf in de spiegel, mijn gezicht roodbetraand. Mijn nachtelijke rit, 100 km ver, om te praten, op een parking. Je kilte, je afstand. Jouw leugens "ik heb nooit iets beloofd". 

Wat schiet er een jaar later over van dat gevoel? Steeds minder...

Ik luister naar Maitre Gims "tu vas me manquer". Steeds opnieuw... "mais de ma mémoire tu disparaîs". Je wordt meer en meer een herinnering. Ik rouw... en besef: vanaf nu ga ik 9 maanden rouw in. 9 maanden waarin ik steeds zal denken: het eerste jaar zonder... Op dit moment: terug mijn eerste zomervakantie zonder jou. Vertrekken naar de camping, zonder de hoop dat ik 24 uur met jou kan doorbrengen. Steeds terugdenkend aan "een jaar geleden". Wel beseffend dat het allemaal negatieve herinneringen zijn, vanaf de zomer. Er zijn geen mooie momenten meer geweest... enkel van ruzie naar ruzie. 

Wat heb ik me vastgeklampt. Maar ik laat je los, ik liet je al een hele tijd geleden los. En sinds precies 4 weken is je plaats ingenomen. 

Ik stuurde een uitnodiging voor de jaarljkse bbq rond, van onze toneelvereniging, waar jij ntussen ook lid van bent. Dit jaar zijn wij de gastheer. En tja, ik laat me niet kennen... ook jij kreeg een uitnodiging. De reactie liet niet lang op zich wachten "vermoed dat dit niet voor mij bedoeld was. Vermoedelijk vergeten mijn mailadres te wissen... net zoals fb". Ik reageerde hierop, ondanks mijn strikte beslissing op niéts meer schriftelijk te reageren. En dus belde ik even.

Ik luisterde naar je stem... zo vertrouwd en toch zo vreemd. Analyseerde wat het met me deed... en de conclusie was: niet erg veel. Jij ratelde je gewoonlijke lijstje vragen af: hoe is het met de kids? Met hun examens/toetsen? Waarom vroeg ik jou niet om mijn dochter te helpen met jouw vak? Vroeg ik het aan iemand anders dan? Hoe gaat het met mijn ogen? Hoe gaat het met mijn littekens? Ik antwoord, kort, zonder uitweiden. En beëindig het gesprek na enkele minuten.

Hoe kan ik je duidelijk maken dat ik herstellende ben? Maar dat het me lukt? Ik kwam een weekend door, met weinig contact met deze nieuwe man. En ik werd er, voor het eerst, niet angstig van. Vanochtend miste ik zijn berichtje op gsm, vond het pas een uur later. Géén paniekaanval dat ik een fout maakte, waarvoor ik zou gestraft worden, in woorden of middels stilte. Gewoon een "grmbl, gsm gaf niet aan dat er een berichtje was van jou. Bel maar als je tijd hebt, ben vrij". 

Wat je van deze nieuwe "ik" zal vinden, zal ik zien. Want je maakte aan een sneltreinvaart indertijd van mij dat onzekere meisje... slaan en zalven, wat viel ik snel in dat patroon. Ik maak me geen illusies... tot het inzicht dat jij degene was die mij kwijtgeraakte, zal jij nooit komen. En ik ben tot het inzicht gekomen dat dat ook niet nodig is. Eigenlijk weet ik zelfs niet meer wat ik jou nog wil zeggen, in een gesprek. Alles is gezegd, en wat nog niet gezegd is, doet er niet meer toe.

Ik wil het enkel over de toekomst hebben. Niet onze toekomst, maar dé toekomst. Hoe gaan wij met elkaar om vanaf nu? Want jouw beeld, dat je me tijdens ons laatste gesprek, intussen ruim een maand geleden voorhield, kan je op je buik schrijven... Hand in hand door een museum of bos wandelen? Inderdaad, zo loop ik niet rond met vrienden... enkel met een man waar ik van houd of toch minstens gevoelens voor heb. Niet meer met jou dus... 

Ga jij proberen me te overtuigen, terug aan te halen? Of ga je gewoon afstand houden, je eigen koppige zelf? Het maakt me niet nieuwsgierig, die vraag... Ik wil het gewoon achter de rug hebben, dat gesprek. Horen wat jij te zeggen hebt. Of je hebt nagedacht (al moet ik me ook daarover geen illusies maken, want jij bent het Slachtoffer, altijd en overal)? 

Af en toe komt er een flits van ons in betere tijden in me op. Want we hadden mooie momenten... vooral in bed. Al minimaliseer ik dan ook onze relatie. Want we hebben ook goede gesprekken gehad.. of althans: ik dacht dat het goede gesprekken waren. Achteraf gezien vraag ik me af of jij niet gewoon mij liet praten, en gewoon luisterde... Dàt is geen gesprek, dàt is een psychoanalyse. Daarin laten ze je ook praten praten praten, en volg je je eigen proces,waarbij de therapeut een begeleider is maar géén actieve partner. Hij stelt zich op als middel... Was jij dàt voor mij: een middel om mezelf beter te leren kennen? Zal ik dat maar meenemen als les uit die maanden samen...

De zomer komt eraan, en met de zomer ook de herinneringen aan vorige zomer. En ik besef dat ik je al bijna een jaar niet meer geloof... al bijna een jaar geleden mijn eerste grote teleurstelling door jou meemaakte. Een jaar vol pijn...  maar het jaar eindigt goed. Met geloof  en hoop... in een ander.

Want... ik ben gelukkig nu. Want alles wat jij pretendeerde te zijn, vind ik in deze nieuwe man. Meer hoef ik over hem hier niet te schrijven, want deze blog gaat niet over hem. Deze blog gaat over jou, wat jij met mij deed. Wat jij mij aandeed.

De schade wordt gaandeweg steeds duidelijker. Deze nieuwe man moet omgaan met mijn angsten, mijn onzekerheid. Hij wordt steeds opnieuw geconfronteerd met wie ik geworden ben. Maar: ik herstel! Elke dag die voorbij gaat, maakt me zekerder. 

Ik voel me zekerder, in die mate dat ik me er klaar voor voel om jou onder ogen te komen, en het rechtuit te zeggen: het is voorbij, defintief. Ik blijf met Haar chatten, we praten over allerlei, maar ik wil niéts horen over jou. En al valt jouw naam af en toe (waarbij ik er ofwel overheen praat ofwel zelfs vlakaf zeg: "houd hem erbuiten"), onze babbels zijn gezellig. 

Ze mag jou hebben. Of jullie het zullen redden, dat weet ik niet. Ik hoop het voor jou. Want wat is jouw alternatief? Je zei het ooit, heel in het begin: "ik kan niet zonder Haar, en Zij kan niet zonder mij". Financieel gaat dat inderdaad alvast op. Maar hoezeer heb je me een beeld voorgehouden, van jou als het Grote Slachtoffer. Maar die 15 maanden hebben me steeds duidelijker gemaakt dat jij jezelf steeds weer financieel in de nesten werkt. Niet enkel dossiers uit het verleden, maar ook nieuwe situaties... 

Het schooljaar loopt ten einde. Als ik je nu bel, weet ik al dat ik zal horen dat je me nog zal bellen, nà deze drukke schoolperiode. Dus ik laat het... Als ik je half juli niet gehoord heb, wanneer ik even terug ben uit vakantie, dan contacteer ik je. Want ik wil dat gesprek... zo ben ik. Ik moet er woorden op kunnen zetten, op mogen zetten. Ik wil jou recht in je ogen kijken, en het je zeggen. Zoals je me altijd hebt gezegd: "zeg het me recht in mijn ogen". Ik zal het doen.

Of ik je kan zeggen dat ik van je zal blijven houden? Eigenlijk niet. Want dit was geen liefde... dit was obsessie, possessief. Ik noemde je ooit "mijn 50 tinten grijs"... jij noemde jezelf toen "100 tinten grijs". Het was als grap bedoeld, maar je had gelijk. Maar voor ons geen happy end... ik stap uit jouw spel. 

1 mei 2015... afspraak om te gaan fietsen, allemaal samen. We keken er al een tijdje naar uit: met beide gezinnen erop uit trekken. 

Maar zoals zo vaak, toen al, maakten we de avond voordien een vreselijke ruzie op chat. Toén al... nog lang voor de zomer. Waarover, dat weet ik zelfs niet meer. Ik herinner me echter toen al de angst dat je gewoon zou annuleren, een excuus zou vinden om niet te moeten komen.

Toen jullie dan eindelijk aankwamen op de plaats van afspraak... ik zie je gezicht nog voor me. Verbeten trek rond je mond. Kilte en hardheid in je blauwe ogen. Je zei al de juiste dingen tegen mijn ventje, tegen de kids. Naar mij keek je met die blik, die ik nog zo goed heb leren kennen achteraf.

De blik die ik voor het eerst zag, een week eerder, op mijn verjaardag, aan het station. En sindsdien nog zo vaak... De blik die me angst inboezemde.

Die hele dag fietste ik hoofdzakelijk naast Haar. Zij vertelde honderduit. We reden voorbij het caravanpark waar jij nog een tijdje woonde, toen je Haar leerde kennen. Ik moest luisteren naar de verhalen over de romantiek en spanning van het begin van jullie relatie. Al die tijd speelde ik het spel, stelde de juiste vragen. Ik liet niets merken... maar vanbinnen stierf ik. Met elk woord van Haar stierf mijn hoop. Want die romantische man die Zij me beschreef... die heb ik amper gekend. 

Heel die dag probeerde ik het contact met jou te herstellen. Korte momenten dat ik naast jou kon fietsen, dat we even konden praten. Pas op het einde van de dag ontdooide je. Blijkbaar had ik genoeg moeite gedaan, had ik genoeg gekropen, me verontschuldigd.

Daarna kwamen de verwijten. "je raakt me al heel de dag niet aan" En dom als ik was, ik nam je hand... we fietsten achter alle anderen aan, en ik nam, al fietsend, je hand. Stel je voor dat er toen iemand had omgekeken?

Stel je voor dat dit ooit was uitgekomen? Stel je voor dat jij wél de moed had gehad om Haar te verlaten voor mij? Zou ik dan gelukkig geworden zijn? Vijftien maanden lang heb ik gedacht dat ik dat wilde, dat dàt het enige was dat mij volmaakt gelukkig zou maken. Vijftien maanden lang heb ik het lot vervloekt dat ons steeds weer elkaar nét liet mislopen. Vandaag bedacht ik dat ik het lot moet bedanken dat ik jou niet ontmoette toen alles nog open lag, toen alles nog mogelijk was.

Kismet. Al ruim 25 jaar het enige waarin ik geloof. Door jou begon ik te twijfelen, maar het klopt nog steeds. Jou ontmoeten was een vergissing van het lot, en niet mijn lotsbestemming. Of lag er een les in te leren? Dàt is het enige dat ik nu mis, moet ik toegeven. Want al met al heb je me wél doen nadenken over mezelf, over hoe ik in het leven sta, wat ik van het leven wil. 

Misschien was de vergissing niet om jou te ontmoeten. Misschien is de échte vergissing wel die eerste zoen geweest...

Het gevoel is volledig weg. Wie had dat ooit kunnen denken? Heeft deze nieuwe man dit écht kunnen bewerkstelligen? Of was hij enkel "the right guy on the right moment"? 

Maar sinds de 2 weken dat ik hem ken, besef ik meer en meer hoe jij mij behandelde. Hoe jij jouw onzekerheid op mijn projecteerde, me onzeker maakte zodat jij zelf er sterker uit kon komen. Hij moet het er mee doen... hij moet leren rekening houden met mijn angsten.

En dat doet hij... op een manier dat jij dat nooit deed. Door me gewoon gerust te stellen, zonder dubbelzinnigheid. Geen onderliggende dreiging van me te verlaten.

Zijn angst is dat ik me zal hechten. Want hechten houdt afscheid nemen in. Immers, hier zijn geen dromen over "ooit". We genieten zolang het kan. Zolang het ons uitkomt. Tot het uitkomt. Hij is duidelijk: als zijn echtgenote hier ooit achter komt, is het gedaan. Tja, als dàt me niet motiveert om niets te laten merken...

Maar wat moet ik dan? Me nooit meer hechten, om alle pijn te vermijden? Zo ben ik niet. Ik verkies de pijn, na het plezier. Het leven bestaat nu eenmaal uit hoogtes en laagtes. Zelfs bij jou... 

Had ik je liever niet gekend? De waarheid is dat ik nooit spijt zal hebben dat ik je kende. Je maakte iets in mij wakker. Jij deed me dingen beseffen over mijn leven, over mijn relatie, over mijn persoontje. Maar ik heb spijt van de afgelopen 8 maanden. Ik had in juli, toen je je belofte niet nakwam, de knoop moeten doorhakken. Daarom dat het, in mijn hoofd, eigenlijk gedaan is sinds afgelopen zomer. Trouwens, sinds afgelopen zomer hebben we nooit meer écht gevreeën. Vluggertjes, ja. Op de bank bij jou thuis. Zelfs op kamer... ik hield je tegen, wilde geen sex meer zoals voordien. Omdat ik het niet meer voelde.

Dus ja, het is een lang afscheid geweest... ik heb hier lang over gedaan. Maar ik ben er geraakt. Die nieuwe man heeft geholpen, dat kan ik niet ontkennen. Maar hij is géén rebound guy. Dit is het soort man dat ik zocht. Sexueel kan hij me op termijn hetzelfde bieden als jou, dat is nu al wel duidelijk. Echter: bij hem géén dubbelzinnigheid, géén woordspelletjes. Geen dreiging om me te verlaten wanneer ik eens iets verkeerds zeg of doe.

Raar, want de regels tussen ons zijn gelijkaardig als ze tussen jou en mij waren. Eerlijkheid, trouw, duurzaamheid. En al voel ik wel aan wààr het verschil zit, ik kan het nog niet onder woorden brengen. Dat komt nog wel... 

Ik vraag me af: besef je wel dat het écht voorbij is? Of leef jij in de veronderstelling dat ik wel weer zal terugkrabbelen, zoals alle vorige keren? Dat ik je niet zal kunnen weerstaan? Dan vergis je je toch. Deze man verdient mijn trouw, absoluut. Hij is goed voor mij. Zorgt voor me (en bij hem zijn dat geen loze woorden, merkte ik afgelopen week). 

Hij is een heerlijke combi tussen oosters macho en gevoelige man. Achteraf gezien: wat hield me bij jou? Vind ik mezelf dan écht niet meer waard dan dat?

Jou hoorde ik niet meer sinds vorige week. Correctie: donderdag stuurde je me een sms, om me succes te wensen met mijn ingreep. Ik heb zelfs niet gereageerd... Eergisteren heb ik je dan toch zelf gebeld. Gewoon, omdat ik nog nooit in mijn hele leven zo een contact verbrak, in dit soort omstandigheden. Niet met een vriend, niet met een geliefde. Voor mezelf wil ik hier woorden op kunnen plakken, horen wat er gebeurde. Maar jij was zoals altijd: ontwijkend, vermijdend, terugkaatsend ("ik weet niet wat ik nu wil. Wat wil jij?").

Ik heb de bal in jouw kamp gelegd. Intussen heb ik wel terug contact met Haar, occasioneel een chatgesprekje. En daar kan ik weer van genieten... De chats met Haar zijn altijd losjes geweest, beetje onnozel soms. Ik heb Haar enkel gezegd dat ik nog niet uitgepraat ben met jou, en heb Haar gevraagd om jou buiten onze chats te houden (niet dat ze die moet geheim houden, maar dat ik géén zin heb om jouw naam te lezen, of nieuws over jou wil). Hoe Zij dat opneemt, en hoe jij Haar dat uitlegt, is jouw zaak.

Naar mijn gevoel is dit eigenlijk al voorbij sinds augustus. En zo kan ik het nu ook zeggen. Heb ik het ook gezegd.

Want... er is een nieuwe man. Niet de Ander. Niet de Player. Een man, toevallig ontmoet op een buurtfeest, en heel de avond mee staan praten. De avond eindigde met de eenvoudige vraag "ik heb al lang geleden beslist dat ik, als ik de juiste vrouw vond, haar zou vragen mijn maitresse te zijn. Wil jij mijn maitresse zijn?" Geen valse beloftes. Een man die zijn wereld kent. Een man die geniet van het leven. Een man die niet klaagt. Een man die opstaat met een glimlach en die gaat slapen met een glimlach. Ja, een man met een gezin (met volwassen kinderen), die zijn vrouw aanbidt, geen slecht woord over haar zegt. Maar die ook kan zeggen "ik doe alles om de perfecte vader en echtgenoot te zijn, maar ik wil ook een stukje voor mezelf. En dat zou ik graag hebben dat jij bent".

Het verleden is het verleden. Maar natuurlijk werd al snel duidelijk dat hij niet de eerste minnaar was. Daarvoor was ik ongetwijfeld nét iets te vlot met meteen kansen zien... Dus ik heb toegegeven dat jij bestaan hebt. Maar ik heb het einde gesitueerd in augustus. Niemand is graag de rebound guy. En dat is hij ook niet, want ik had jou al opgegeven, enkele dagen voor ik hem ontmoette. Ik ben er vrij zeker van dat het toen al onomkeerbaar was, dat ik niet nog eens door de knieën gegaan zou zijn. De dagen die ik in de zomer nl evt voor jou vrijhield, was ik toen al beginnen op te vullen. Het moment dat ik mogelijke momenten met jou niet meer vrijhoud... dàt was een primeur. 

Maar het wordt nu ook steeds duidelijker wat je me aandeed. Hoe bang en onzeker je me maakte. Want als ik hem enkele uurtjes niet hoor, vraag ik me af waarom. Gedaan met "gdm" en "slaapwel". Gewoon contact als het kan... en dat is al met al wel dagelijks. Maar niet altijd op hetzelfde moment. Mijn neiging om -zoals hij het noemt een 'dagboek'- te sturen, elke stap te documenteren... ik heb het zolang gedaan met jou. Hij heeft dat niet nodig. Vertrouwt me gewoon. De diner-afspraak die ik maakte met een mannelijke collega... iets waar jij steeds een heel drama van maakte... geen probleem voor hem. Zolang het bij eten blijft, en ik hem dus niet ontrouw ben. 

Ik moet herstellen. Deze nieuwe man gaat geduld met mij moeten hebben. Met mijn angsten en onzekerheden leren omgaan. Nét zoals hij mij vraagt geduld met hem te hebben (hij deed dit nog nooit eerder, een verhouding uitbouwen). Dus hij is bang, voor ontdekking, weet nog niet goed hoe hij mij moet inplannen (een family man, dus geen excuses om weg te gaan buiten werk). We hebben geduld met elkaar.

Ik kom er wel. Hoe het jou verder verloopt... geen idee of ik daar nog getuige van zal zijn. Dat hangt van jou af, of jij de moeite doet om contact te onderhouden. Maar jou terugnemen? Nooit van mijn leven. Stilaan voel ik me de winnaar. 

Ik kan het nu écht zeggen: het is voorbij. 

Je liep weer weg van de confrontatie. 's Morgens startte het met "ik zal vermoedelijk niet op tijd van school zijn vanavond wegens activiteit". Alsof je dàt om 8.30h 's morgens vernam, dat je tot na 20h mee moet op uitstap?

Maar ik had hier thuis al een 'vergadering' aangekondigd, en nog eens afblazen last minute ging écht niet. Dus besloot ik om dan maar bij de Ander een bestelling op te pikken (moest toch nog gebeuren), En bedacht ik dat ik Haar best wel even met een bezoekje kon vereren... ik had nog wat kleren liggen voor haar. En als jij er dan toch niet zou zijn... zien wat het me doet, Haar terug te zien.

Voor alle veiligheid stuurde ik, bij aankomst voor jullie huis, om 19.30h, toch een sms om te horen of je misschien al thuis was. En ja hoor, je was al thuis, maar "Zij gaat niet zingen vanavond dus ik kan niet weg". Het enige dat ik je nog zei was "zorg maar dat Zij de deur opent". En ik stapte uit mijn auto...

En ik kàn het. Ik kàn jullie onder ogen komen, zonder meer. Ik voelde... niets. Ik keek naar jou, en zag een oude man. Een man die kinderlijk blij leek met mijn bezoekje. Die me meteen alle nieuwtjes begon te vertellen, foto's toonde. Voor wie er geen vuiltje aan de lucht leek. Ik was immers dààr, in jullie huis, in jouw coconnetje met je twee vrouwen.

Ik bedank ervoor. 

Na een kwartiertje ben ik terug vertrokken. Niet écht praktisch, want ik moest dus wél enkele uren zoek maken. Maar da's een detail. Het belangrijkste was: je deed me niets meer. Het is over.

Bij het afscheid hadden we het nog even over mijn ingreep morgen en volgende week. Jij beloofde me, enkele weken geleden, dat je me, wat er ook gebeurde, op donderdag zou komen ophalen aan de polikliniek, en me de woensdagen (jouw vrije ochtend) naar de controles zou rijden. Maar nu klonk het plots "sorry dat ik niet kan helpen, maar het is ook zo druk deze komende weken". Wat als ik op jou gerekend had? Dan had ik daar nu mooi gestaan... Gelukkig heb ik al alles geregeld. 

Had je me écht willen spreken gisteren, dan had je dat kunnen doen. Je had aan Haar kunnen zeggen dat wij afspraak hadden om onze onenigheid uit te praten. Zij vraagt niets liever, dan maakten alle berichtjes die ze me stuurde wel duidelijk. Maar zoals altijd ga jij de confrontatie uit de weg. Oude bange man... 

Wat ik met mijn blog ga doen, weet ik nog niet. Ik wilde een spoor van ons, van wat ons zo speciaal maakte. Maar was wat we hadden eigenlijk wel speciaal? Of was het gewoon een spel van kat en muis, van jager en prooi. Ben ik er zo in gelopen?

Domme ik. Bange jij. 

Mijn woorden "ik zal je zelf niet contacteren deze week" maakten dat jij mij ook niet contacteerde. En ik weet nu al wat ik morgen zal horen, als ik opmerk dat je zelf geen contact zocht "je vraagt niet eens naar de reden daarvoor". Ik zal er niet om vragen, omdat er geen enkele reden behalve je eigen overlijden is om niet gewoon de groetjes te doen, te vragen hoe het gaat, Iets. Zelfs zeggen "er is dit of dat gaande, ik kan even moeilijk contact opnemen"... 

Ik ben er klaar voor. Ik ben klaar met jou. Het is voorbij, definitief. 

Morgen beslis ik of ik er een vriendschap aan waag. Niet alles was slecht, enkel alles wat met onze liefde te maken had. Ergens houd ik nog van je, en dat gaat niet over. Je kan niet zo veel gevoelens voor iemand hebben, en die gewoon laten verdwijnen. Maar ik heb een keuze... de keuze om op dat gevoel in te gaan of niet. En die keuze is héél duidelijk geworden... al had ik ze gewoon afgelopen zomer al moeten maken.

Wanneer ik het hoofdstuk "ons" volledig en definitief afsluit, vraag ik me af of ik deze blog nog ga nodig hebben. Ik heb hier zo veel aan gehad, om de zaken even op een rijtje te kunnen zetten. Het dwong me om naar mezelf te kijken, mezelf te lezen. Mijn twijfels, mijn onzekerheid, mijn afhankelijkheid. Allemaal eigenschappen die ik normaal gezien niet bezit. 

Je bent me kwijt, daar ben ik deze keer zeker van. Er is geen winnaar in dit spel... of misschien toch. Misschien win ik , after all, omdat ik niet denk dat ik mét jou gelukkiger zou zijn geworden dan zonder jou.

Op het eerste zicht lijkt deze uitspraak verkeerd. Waarom zou je in een relatie die geen voldoening schenkt, blijven hangen? Waarom zou je jezelf steeds weer blootstellen aan teleurstelling, aan de confrontatie met onvervulde dromen?

Toch klopt het... Want juist omdàt de relatie geen voldoening schenkt, wil je blijven. Omdat je, op een gegeven moment, de keuze maakte voor iemand. En je wil die keuze niét verkeerd vinden. Het is, voor je eigen zelfbeeld, belangrijk dat je jezelf bewijst dat je de juiste keuze maakte, dat je van de juiste persoon houdt.

Niemand geeft graag toe dat hij een verkeerde keuze maakte. Dus klampen we ons vast. We klampen ons vast aan onze keuze. We klampen ons vast, ondanks het overvloedige bewijs van het tegendeel.

Er zijn intussen 4 volledige dagen gepasseerd zonder enige vorm van contact. precies 99 uur geleden dat ik je voor het laatst zag en hoorde. Mijn laatste woorden aan jou zinderen nog na. "besef nu eindelijk eens dat "wij" enkel nog in jouw hoofd, in jouw beeld van jouw wereldje bestaat". 

Er zijn moeilijke momenten. Gisterenavond stond ik op het punt te breken, je iets te sturen. Wat dan ook. Iets. Een woord, een quote, een link naar een lied.... Iets dat de communicatie op gang zou brengen, opnieuw. 

Ik ging op zoek naar een hulplijn. Een garde fou. Ik stuurde de Player een berichtje "need a walk, need to talk". Al gaf ik hem intussen op als optie, hij is en blijft een vriend. Een vriend waarop ik kan vertrouwen. De wandeling lukte niet wegens familiale verplichtingen. Maar ik kreeg wél meteen een opbeurend telefoontje "to make you at least smile for a moment". Het volstond. Het moment was voorbij, ik kon weer verder.

Mijn relatie ten opzichte van de Player is iets vreemds. Op zovele berichtjes de afgelopen twee weken kreeg ik niets van reactie (of de berichtjes nu plagend, uitdagend of onschuldig waren). Dat zijn "donker kantje" maar heel lichtgrijs is, dààr ben ik al lang achter. Dus ik heb het spelletje "truth or dare" opgegeven. We zijn vrienden, maar -zo bleek gisteren dan maar weer- met toch nét dat beetje meer. Want die éne keer dat ik hem écht nodig had, voelde hij het, en belde hij me meteen. En dàt koester ik... dié connectie.

Met elk uur dat er verstrijkt, drijf ik verder van je weg. Je bent me kwijt, definitief. En ik ben na vandaag zo ver dat ik durf toe te geven: ik maakte de verkeerde keuze. Ik klampte me te lang vast aan de verkeerde keuze.

Ik stuurde het je al vanop mijn vakantie... al besefte ik toen nog niet hoé waar het was, of waarom ik dat stuurde.

Het is hard, maar ik wéét dat ik moet volhouden. Door de knieën gaan is jou carte blanche geven om eender wat tegen mij te zeggen, jou toestaan mij verder te slaan (figuurlijk dan, laten we wel wezen!). Maar het is moeilijk... zo moeilijk. Nog altijd wil ik maar één ding: even je stem horen, of je woorden lezen.

Ik had geluk de afgelopen 2 dagen: gisteren werkte ik tot ruim 23u (dus pas tegen middernacht thuis), vanavond werkte ik en ging ik vandaaruit rechtstreeks naar een toneelvoorstelling.

Een voorstelling over hechten en afscheid nemen. Is hechting gevaarlijk, omdat je aan iemand of iets hechten immers àltijd gevolgd wordt door afscheid? Is het dan niet beter om de pijn van het afscheid te vermijden, door je aan niets of niemand te hechten?

Had ik, van in het absolute begin, meer afstand moeten houden? Had ik het gevaar moeten erkennen, en moeten kiezen voor de veiligste weg? Eén ding is zeker: ik zou nu niet zoveel pijn hebben van jouw afwezigheid. Maar ik zou ook die momenten waarop je me vleugels gaf, gemist hebben. Is de constante middelmaat te verkiezen boven de extremen, met alle pijn vandien?

Mijn gedachten keren terug naar een quote uit "The others". Virginia Woolf legt uit aan Leonard, haar goedbedoelende echtgenoot, dat ze weg wil uit het rustige Richmond, terug wil naar het bruisende Londen, ondanks het zeer reële risico dat ze in de grootstad opnieuw ziek zal worden, en weer zal vervallen in psychose en zelfmoordplannen.

"This is my right; it is the right of every human being. I choose not the suffocating anesthetic of the suburbs, but the violent jolt of the capital, that is my choice. The meanest patient, yes, even the very lowest is allowed some say in the matter of her own prescription. Thereby she defines her humanity. I wish, for your sake Leonard, that I could be happy in this quietness..... But if it is a choice between Richmond and death, I choose death."

Jij bent mijn Londen, hier thuis is mijn Richmond. Ben ik bereid, wetende dat een leven met jou allesbehalve gemakkelijk en misschien zelfs rechtuit gevaarlijk voor mij zou zijn, om mijn rust, luxe, stabiliteit op te geven? Beter kort en krachtig, dan lang en slopend?

Ik heb jou de vraag gesteld eergisteren, na ons afscheid. Ik had nog één vraag, waarvan ik de kans niet meer kreeg om ze te stellen. Of misschien kristalliseerde ze zich pas helder na ons afscheid. 

Komt jouw onmogelijkheid om mij als actieve positieve keuze te nemen als partner voort uit angst, of uit het onvermogen je je leven zonder Haar voor te stellen? Ik hoorde eergisteren zo vaak "dààr moet ik over nadenken", dat ik je deze vraag toevoegde. Het moge duidelijk zijn dat, als het antwoord op die vraag de tweede verklaring is, àlles definitief verloren is. 

Jouw ideaalbeeld, dat je me voorspiegelde eergisteren: elkaar zien, samen dingen doen (wandelen, naar musea gaan), jouw arm om mijn schouder of hand in hand... het is onzin als jij niet voor mij kiest omdat jij Haar niet kwijt wil. Met angst voor verandering zou ik kunnen leven, zou ik in staat zijn geduld te oefenen. Maar in het tweede geval zijn e uitgepraat. En in dat geval zie ik niet in waarom ik mijzelf steeds opnieuw zou moeten kwetsen en blootstellen aan mijn onvervulde dromen, om jouw mentale plaatje te vervolledigen? Hoog tijd dat ik mezelf op de eerste plaats zet.

Vanavond spraken we af. Ik beloofde je mijn avond vrij te houden voor jou, en dat deed ik. Maar heel de dag laat je niets horen... tot 19h: "waar en wanneer?" Mijn eerste reflex is boos te worden... hoe durf je me die vraag te stellen, als ik duidelijk stelde afgelopen vrijdag dat ik enkel mijn avond voor je vrij hield. De rest was aan jou.

Zoals altijd blijk je niets gepland te hebben... Maar wat heb je pech: ik kan steeds langer mijn adem inhouden. Het was niet gemakkelijk voor me, meerdere keren stond ik op het punt je iets te sturen. Maar ik hield vol...

We eindigen in een café'tje, het enige dat open is. Want openingsuren checkte je niet... natuurlijk niet.

Wat je van me verwacht nu, weet ik nog altijd niet. Daar "moet je over nadenken". Wat je wél weet, is dat je me wil blijven zien. Wat het nut daarvan is, in de huidige omstandigheden, weet ik niet. Maar ik ben niet de moeilijke... je krijgt wat je vraagt. Als jij nu plots wél kan verklaren waar je een hele dag naartoe gaat, of het nu met of zonder mij is, des te beter. Maar ik maak me geen illusies: je woorden voelen aan als de spreekwoordelijke wortel: verleidelijk om erin te geloven maar voor eeuwig en altijd onbereikbaar.

Op geen enkel moment kàn jij erkennen dat ik in elk scenario van "ooit" tweede keuze zal zijn. In één en dezelfde zin zeg jij "ik zal Haar nooit verlaten" en "er bestaan scenario's waarin ik actief voor jou kan kiezen". Maar welk scenario dat dan wel kan zijn, daar moet je "over nadenken". Het is een wortel... jij kàn gewoon niet erkennen dat jouw beide uitspraken incompatibel zijn. Want dàt erkennen is ook de laatste band met mij verliezen, mijn laatste hoop vernietigen. Wat jij maar niet in lijkt te kunnen of willen zien, is dat die laatste hoop al lang geleden verdwenen is.

Want ik ben wél bewust van het feit dat beide uitspraken incompatibel zijn. En dus trek ik mijn conclusies: 'ooit' bestaat niet. En dus zal ik nooit een actieve, positieve keuze zijn in jouw leven. Jij leeft in een droomwereld... en te vaak heb ik me erin laten meesleuren. 

We namen afscheid vanavond, vrij bruusk (onverwacht bezoek van de schoonzoon, die toevallig in de buurt was, 100 km van zijn woonplaats). Een laatste keer herhaal ik dat jouw uitspraken incompatibel zijn, dat ik het beu ben dat je me wortels voorhoudt.

Weer vraag je wanneer je me weer kan zien. Ik kan je enkel de optie van volgende week dinsdag geven, 's avonds. Aan jou de plaats te bepalen... ik stel niets meer voor. 

Ik zie wel. Jij beloofde me hulp voor mijn operaties volgende week (ik heb een hoop ritten te doen waarbij ik zelf niet kan rijden, en jij kon er verschillende opvangen). Maar plots klonk het van "ik ga heel drukke weken tegemoet, ik ga weinig tijd hebben om af te spreken". Weer een belofte die je me deed "ik zal er voor je zijn, ik breng en haal je naar de dokters die dagen"... lege woorden.  Ik regel me wel op een andere manier. Laat je er zelf achter komen dat je je beloftes niet hield.

Jij wil me zien. Met me gaan wandelen, hand in hand. Met me naar een museum gaan, in Amsterdam, in Parijs. Ik heb het allemaal al gehoord... en niéts hiervan heeft zich  gerealiseerd. Mij trek je niet meer mee in je dromen... ik ben er moe van.

Ik wil enkel begrijpen wat jij nu écht denkt, wat jij nu écht wil. Of jij écht denkt dat je op de goede weg bent. 

Maar dit is geen relatie meer, al heel lang niet meer. Was het ooit een relatie eigenlijk? In elk geval geen relatie met kans op slagen. Die droom ben ik kwijt... 

Ik noemde jou in dit verhaal de verliezer. Omdat je mij kwijt bent. Jij hoort dit als "ik ben de verliezer, dus ben jij de winnaar". Maar ik verlies ook alles, mijn lief. Ik verlies niet enkel jou, maar ik verlies ook de dromen die ik droomde met jou. 

"ajourd'hui on se manque

chacun de notre coté

mais on arrête pas de s'aimer"

Ons laatste contact dateert van vrijdagavond... het moment waarop je me wéér liet staan. Ondanks je vraag, verzoek, belofte... om me te zien vrijdag, bij thuiskomst van mijn reis, "ging het niet". Meer uitleg kreeg ik niet, en had ik ook niet meer nodig. Want wàt de reden ook was, het zegt genoeg dat jij me dat niet liet weten. Me in het ongewisse liet, me hier thuis liet liegen dat ik mijn aankomstuur nog niet kende. Alles om de kans dat jij me zou komen ophalen aan het station niet te missen.

En pas als ik de vraag stel, en meerdere keer aandring, krijg ik uiteindelijk te horen "het ging niet". Zonder meer uitleg... "je vraagt er ook niet achter". Ik maak me niet meer moe, om je uit te leggen dat je ook spontaan iets kan vertellen. Weer: twee maten, twee gewichten. Van mij verwacht je dat ik spontaan verslag uitbreng, maar bij jou moet ik er achter vragen.

Dus sloot ik af... weer een stapje verder: jouw gsm-nummer is verwijderd uit mijn gsm. Nu kan ik je niet meer bellen (toch niet op gsm) of sms-en. Je thuisnummer ken ik natuurlijk van buiten, maar daar zal ik niet meer naar bellen... ik weet immers nooit wanneer Zij thuis is.

Dus schiet er enkel nog messenger over (jou blokkeren is een groots gebaar, maar ik kan die natuurlijk ook zelf opheffen hé, dus is geen oplossing). 

Dan... ja dàn... kom je over de brug: "wanneer kan ik je zien volgende week?" En je begint met al meteen 2 momenten te noemen die jou uitkomen, maar waarop ik moet werken. Mijn werkmomenten zijn al jaren dezelfde, en ik zou denken dat je na 15 maanden mijn uurrooster wel zou kennen? Terwijl je het meest evidente moment, dinsdagavond, gewoon negeert. Nu ja, ik zeg overal 'neen' op, omdat ik ook effectief élke dag werk en élke avond bezig ben.... behalve dinsdagavond. Het is zo'n gewoonte geworden, om die avond zo veel mogelijk vrij te houden...

Mijn boodschap kon niet duidelijker zijn: ik houd dinsdagavond vrij, heb hier thuis een vergadering aangekondigd. Jij laat me maar weten wat en waar... maar ik weiger bij jou thuis te komen, en ik wil niét op kamer. Je vraagt me hoe je me kan bereiken. Ik begrijp de moeilijkheid niet: jij hebt mijn GSM-nummer nog, je hebt mijn mailadressen (waarvan er twee beschermd zijn), je kan me via messenger contacteren. De achterliggende vraag is eigenlijk hoe ik jou zal contacteren... Dat je het nu nog niet doorhebt: NIET. 

Ik houd van jou, nog altijd. Maar het is niet genoeg, zo veel is wel gebleken. Dus ben je me kwijt. Ik geloof best dat je me zal missen... Maar je zal me missen omdat ik je avonden vulde, omdat ik met je naar bed ging op een manier die uniek was (dàt ga ik nooit kunnen ontkennen), omdat je altijd weer bij mij terecht kon met je klachten (over alles en nog wat, maar vaak over Haar). 

Ik mis jouw liefde. Ik mis jouw aandacht. Ik mis jouw woorden. Maar die dingen mis ik al 10 maanden... een mens zou denken dat het gemis minder zou geworden zijn intussen. Het feit dat dat nog steeds niet het geval is, doet me vrezen voor de toekomst. 

Maar ik moét mijn leven weer in eigen handen nemen. Gedaan met alcohol zodra ik de kans zie. Sinds ik thuis kwam 4 dagen geleden, dronk ik enkel zaterdagavond iets (etentje uit met mijn beste vriendinnen). Nu zit ik hier, alleen in de woonkamer. Kids in bed, ventje weg... Ik zou hier hebben zitten drinken, maar ik mag niet meer van mezelf. Ik moét mezelf bewijzen dat ik zonder alcohol kan. 

Dus kruip ik zo dadelijk in bed... want ik verwacht vandaag geen nieuws ivm morgen. Ik weet zelfs niet of ik me aan nieuws mag verwachten. In het uiterste geval vertrek ik hier, met een boek, en ga in een café'tje zitten morgenavond. Ik kan niet nog eens een vergadering last-minute annuleren... 

Ik mis je. Maar het verandert niets meer...

Ergens onderweg werd het een verhaal over mijn leven. Maar ik heb altijd meerdere levens geleid, besef ik intussen. Er zijn al vaak andere mannen geweest... ik werd er indertijd niet gelukkiger van, en nu weer niet. Vraag is: was ik dan gelukkiger in die 10 jaar ertussen?

De vraag of ik gelukkig ben, stel ik me zelden. Want dan word je al snel teruggeworpen op de vraag: wat is geluk? 

Ik heb enkele mogelijke antwoorden:

- geluk is de afwezigheid van ongeluk

- geluk is de mogelijkheden hebben te voldoen aan de behoeften van jou en je gezin

- geluk is de kans hebben en grijpen te leven zoals je zelf wil leven

- geluk is voldoening halen uit je manier van leven en de inhoud die je eraan geeft

Zo op een rijtje gezet, ben ik gelukkig. Op papier ben ik gelukkig. En voor ik jou ontmoette, zou ik mezelf als de gelukkigste vrouw op aarde omschreven hebben. Ik heb altijd beseft dat geluk niéts te maken heeft met 'geen tegenslagen' tegenkomen. Tegenslag hoort bij het leven. En je kan ongetwijfeld de mooie momenten enkel appreciëren als je ook af en toe een tegenslag, een frustratie, een mislukking ontmoet op je weg.

Mijn leven liep niet over rozen. Net zoals elk ander mens was ik regelmatig gefrustreerd, omdat iets niet liep zoals ik het wilde. Moest ik verwachtingen bijstellen omdat mijn dromen te hoog gegrepen waren, of omdat er nieuwe gegevens bij kwamen. 

Maar toch... ik was gelukkig. Omdat ik, tussen alle tegenslagen door, tevreden was met wat ik had.

Dààr ligt misschien mijn beste definitie van geluk:

- geluk is tevreden zijn met wat je hebt

Sinds ik jou ontmoette, ben ik niet meer tevreden met mijn leven. Omdat jij er niet het deel van uitmaakt dat ik wil dat je ervan uit maakt. Lang ben ik blijven dromen...dromen over dat "ooit". Dromen die jij samen met mij opbouwde, en daarna nog lang onderhield. Dromen die jij nog steeds weigert te erkennen als niet-realiseerbaar. Zelfs tijdens de moeilijkste gesprekken ben jij in de onmogelijkheid om te zeggen "je hebt gelijk, dit zal zich nooit realiseren". 

Misschien is dàt wel het pijnlijkste van het afscheid van jou: niet het feit dat jij nooit het deel van mijn leven zal uitmaken dat ik droomde, maar het afscheid  nemen, loslaten van mijn droom. 

Want mijn droom over jou, over ons, over ooit kan ik niet gewoon bijstellen, herformuleren. Ik heb het lang geprobeerd, het zijspoor zijn. De minnares, om het met jouw woorden te zeggen. Tevreden zijn met wat je me wél gaf.

De waarheid is en blijft: ik wil alles van jou. En als ik niet alles kan hebben, wil ik niets. Omdat ik nooit tevreden zal zijn met slechts een stukje van jou... 

mijn beslissing is genomen... maar de verhoopte afleiding tijdens mijn vakantie laat jammer genoeg te wensen over. Maar okee, ook dààr kom ik wel weer overheen. 

Het doet me beseffen: als het erop aan komt, staat elke mens alleen. Jij leerde me vertrouwen op een ander, en het is mijn fout om nu die basis bij een ander te zoeken. Ik moet me terug op mezelf baseren, en op niemand anders leunen.

Jij beloofde me die steun. Als jij die me zelfs niet kon bieden, waarom zou iemand anders me die dan wél kunnen bieden? Blijkbaar ben ik zo ingewikkeld, zo verstoord, zo in de war, dat zelfs mijn vriend me niet meer kan helpen... hij gaf het op, begrijpt me niet, leest me verkeerd.

Terug naar mezelf... terug op mezelf geworpen. Ik kon het altijd, ik zal het weer kunnen. Hij noemde me "toute-puissante", "dieu dans ton coin". Misschien ben ik dat... of dénk ik toch dat ik dat ben... 

Stop medicatie... stop alcohol... stop medicaties. Enkel ik en mijn gedachten... en mijn werk niet te vergeten! Als het me daarmee niet lukt, heb ik professionele hulp nodig? Volgens mijn vriend wel. 

We spraken af (uiteindelijk toch weer op mijn initiatief, want jij liet niets horen, en ik moést mijn avond kunnen plannen naar thuis toe). Op kamers. Op mijn voorstel... het alternatief, ergens iets gaan drinken, zag ik zelf niet zitten. Jij zou constant over je schouder hebben zitten kijken, of niemand je herkende.

Ik was er ruim voor jou... en viel in slaap. Je kuste me wakker... op mijn wang. En toen... toen praatten we.

Er werd zo veel gezegd. Maar de conclusie is en blijft: jij hebt sinds het begin gezegd dat je Haar nooit zou verlaten. Hoe jij die woorden kan rijmen met jouw beloftes naar mij toe, dat je "vast geloofde in een ooit waarin wij samen zouden zijn", daarop kan je geen antwoord geven. Als ik aandring, zeg je "daar moet ik over kunnen nadenken".

Gaandeweg nuanceer je je woorden. Je zal Haar nooit verlaten, tenzij.... "tenzij zij je buitenzet". "tenzij jullie relatie zo onleefbaar wordt dat jullie uit elkaar gaan". "tenzij Zij een ongeneeslijke ziekte krijgt". Wat jij zélf niet inziet, is dat ik, in al die mogelijkheden tot een "ooit", altijd de tweede keuze blijf. In geen enkel scenario ben ik een positieve keuze voor jou.

Tegelijkertijd beweer je dat ik ongelijk heb, dat ik me jouw "nummer 2" noem. Dat het niet zo eenvoudig is voor jou, om mij te kiezen. Je komt terug op het financiële argument, dat je mij niét het idee wil geven dat je uit financiële gemakzucht voor mij zou kiezen. Tegelijkertijd blijf je zeggen dat je Haar nooit zal verlaten, dat je achter die woorden blijft staan. In dezelfde zin zeg je dat je, los van het financiële aspect, Haar nooit zal verlaten. 

Ik noem je "bang". Jij blijft maar zeggen dat je het niet kan maken, Haar verlaten. Denk je dat ik niét bang ben? Als ik mijn thuissituatie opblaas, moet ik iédereen het hoofd bieden: mijn ouders, mijn broers, mijn kinderen, mijn vrienden, mijn collega's. En niémand, absoluut niémand, zou begrijpen waarom ik mijn ventje verlaat. Want hij is een geweldige kerel. Hij heeft me kansen geboden die weinig mannen me zouden hebben geboden. De vrijheid om mijn carrière uit te bouwen. Het vertrouwen om een sociaal en professioneel netwerk uit te bouwen, zonder enige achterdocht. De ruimte om mijn passies uit te bouwen, en zelfs te verdiepen het afgelopen jaar. Tijdens al mijn uithuizigheid vangt hij nu al 12 jaar de kids op, zorgt voor een verse warme maaltijd elke avond, begeleidt hun huiswerk, gaat naar hun toonmomenten op de academie... dat alles terwijl ik werk.

Wie zou ooit begrijpen dat ik zo'n man verlaat? Dat ik hem dan nog verlaat voor jou? Een 10 jaar oudere man, 3 keer gescheiden, in schuldbemiddeling, roker (jij bent de énige roker in mijn omgeving!!! iedereen weet hoezeer ik anti-tabak ben), diabeticus, nierlijder, 2 grote honden (ik, die nog nooit een huisdier duldde), huismus. Dus ik ben doodsbang, als ik ooit zou moeten uitleggen aan iedereen dat ik die geweldige papa, best knappe kerel (die bovendien jonger is dan mij), sociale vent, goed georganiseerde man (wat past hij goed bij mij, dwangmatige planner), verlaat voor jou... 

Maar ik was ertoe bereid. Ondanks mijn angst.... Enkel en alleen omdat ik van jou houd op een manier waarop ik nooit van hem hield.

Jij zegt dat je van me houdt. Dat je me verschrikkelijk zal missen als ik uit je leven stap. Dat je me zo graag ziet... Mijn antwoord is cru: "niet graag genoeg om je angst te overwinnen".

En daarmee is alles gezegd... 

anyone can start from now and make a brand new ending.

zo voelt het inderdaad aan... Opnieuw starten met jou, met die eerste ontmoeting, is onmogelijk. Trouwens, wat zou ik veranderd hebben? Mijn gevoelens waren een tsunami, jouw liefde en aandacht een pletwals. Hoe had ik daar ooit aan kunnen weerstaan?

Afgelopen zomer, toén had ik moeten volhouden. Toen had ik je moeten laten gaan... Beter laat dan nooit, zal ik maar denken?

Maar ik kan wel de rest van mijn leven terug in handen nemen. Het verleden is onherroepelijk voorbij. Maar morgen kan ik veranderen. Die macht heb ik...

Het doet me nog altijd vreselijk pijn om die "morgen" te zien zonder jou. Ik heb zoveel gevoel in jou geïnvesteerd. Maar ik voel me compleet leeggezogen, opgebruikt. Mijn gevoel is dat ik gaf en niets terugkreeg. Maar ik weet dat jij net hetzelfde gevoel hebt... tja, de waarheid zal zoals altijd wel in het midden liggen zeker?

Wat ik wél zeker weet, is dat mijn gezondheid onder de situatie heeft geleden. Lijdt. De afgelopen weken ging ik zo vaak dronken slapen... vond 's morgens dan stukken chat terug die ik me niet meer herinnerde. Maar een volledige chat niet meer herinneren, zoals eergisteren, dàt was schrikken. Er zijn echter andere tekens dat het niet goed gaat: controleverlies (overtuigd zijn dat ik maar één glaasje zal drinken, en niet kunnen stoppen), uitkijken naar dat eerste glas... Dus dit weekend wordt er geen druppel gedronken.

Volgende week in A'dam sluit ik het niet uit , maar het is vakantie. Zodra ik thuis kom, zal er weer een rem op gaan...niet meer tot de zomer. Jij bent me mijn gezondheid niet waard, verdorie!

Welk spelletje spelen jullie eigenlijk? Jou hoor ik niet. Maar van Haar kreeg ik vandaag zowel een nieuw vriendschapsverzoek op fb (was ik niet duidelijk genoeg, dat ik afstand wil?), als een pb om me een fijne dag te wensen. Mét xxx (iets wat Zij en ik normaal niet naar elkaar sturen). Wat heb jij haar verteld, dat Zij denkt dat Ze dat kan doen???

Ik hoor het morgen wel. Misschien. Je liet nog niets weten... en ik vertik het om te vragen wat het wordt. Mijn gok is dat het je niet lukt om thuis weg te geraken (tenzij je zegt dat je met mij afspreekt om het uit te praten, en dàt wil ik dus niet!!!). Nu ja, ik ben toch in de buurt... dan breng ik enkel jouw boek nog terug binnen. Aan de voordeur. Zonder commentaar. Zonder uitleg. Afleveren, da's alles.

Dit is de enige manier...