Maar over hoe de afgelopen twee jaar me beïnvloeden, des te meer. En dààr moeten andere mensen de gevolgen van dragen. In de eerste plaats Neil... Zijn voorstel voor een snelle rit op en af naar mijn huis gisterenochtend, ipv koffie, ketste ik af. Het leverde een gigantische discussie op (ik kan het zelfs geen ruzie noemen, omdat we beiden gewoon kalm bleven, élk op ons eigen standpunt, duidelijke taal maar géén dreigementen, géén zielig gedoe). Maar ik besef wél dat ik door jou overgevoelig ben geworden voor "me gebruikt voelen". 

En als een voorstel om een uurtje een koffie te gaan drinken en te praten wordt getransformeerd in een rit naar mijn huis voor een half uurtje seks, dàn voel ik me gebruikt. Alsof ik enkel dààr goed voor ben. Wil dat zeggen dat ik daar geen zin in had, gisteren? Absoluut niet. Maar uit principe geef ik niet toe.... omdat ik het niét meer kan verdragen wéér niet de bovenhand te hebben. 

Neil vroeg wat wat zijn minpuntjes zijn, in mijn ogen. Het enige wat ik kon bedenken, is zijn enigszins narcistisch kantje. Maar anderzijds: zo ken ik zo veel mannen! Elke man wil horen dat hij de beste minnaar is. Elke man wil achteraf horen hoe geweldig ik genoten heb. Maar hij heeft een ander minpunt: hij is een chef. Een chef die het niet verdraagt dat ik ook een chef ben. Dus het levert pittige discussies op. 

Maar... hij heeft één ongelofelijk grote kwaliteit. Hij is niet rancuneus. Hij laat me gewoon kalmeren, en herneemt enkele uren later het contact. Zonder het voorgaande uit de weg te gaan. We praten. En we praten. Soms geeft hij me gelijk, in mijn argumentatie waarom ik me gekwetst voelde. Soms niet. Maar er is in elk geval meer evenwicht.

En dàt ontbrak er bij jou aan: evenwicht. Er was steeds maar één mogelijke conclusie: ik was volledig fout. En als ik volhield, bleef argumenteren en je niet meer tegen mijn woorden en redeneringen opkon, werd het "ik ben een slecht mens. Ik verwijder me uit je leven. Je bent beter af zonder mij." Waarop ik steeds weer in paniek schoot, en trachtte te corrigeren, me in alle mogelijke bochten wrong. 

Maar authentiek zeggen "ik was fout", dàt heb je nooit gekund. En dus weet ik dat ik dat ook niet zal horen, op 10 april. Wat ben ik geneigd om die datum naar voren te schuiven. Ik kon het perfect eerlijk gezegd. Maar ik wilde het niet. Ik moet me niet in 1000 bochten wringen om jou te plezieren. Jij annuleerde reeds twee keer. Een derde keer zal de laatste keer zijn. En dan kan ik éindelijk alles loslaten...