Ik doe mijn best, maar 2 keer ging ik in de fout, stuurde je een document. Stukken uit mijn blog hier, gecodeerd met een wachtwoord. Het wachtwoord stuurde ik je, die eerste keer, via sms. Heb je de link gelegd? Of heb je die mails, met documenten "die niet open willen gaan", gewoon weggegooid?

In die documenten geef ik je alle kansen om hier terug terecht te komen. Ooit, lang geleden, gaf ik je de link. Las  je enkele posts. Maar ik ken je goed genoeg, die link ben je al lang kwijt, verwijderd. Achterdochtig, zoals altijd. En je vergeet alles. Zelfs die "ons-mail" die ik aanmaakte, zodat we naar elkaar dingen konden sturen zonder ze te moeten  verwijderen, zonder dat iemand anders eraan kon... je vertrouwde het niet. Nooit heb je er gebruik van gemaakt. Nergens wil jij een spoor achterlaten van wat we hadden. Bange man. Achterdochtige man.

Maar verder ging het goed met me. Verleden tijd, inderdaad. Vanmiddag werd ik even geconfronteerd met jou. Op een domme manier... The player was op bezoek, en toonde me een post van jou op fb. Vroeg om uitleg. Ja, ik wéét waar die post op slaat, en het is niet op mij. De feiten dateren van voor onze eerste ontmoeting. Maar misschien had ze op mij kunnen slaan.... zou je me kunnen missen. Het gooit me terug in alle herinneringen, die post. Omdat het om een moeilijke periode uit jouw leven gaat, en ik in 2015 die herinneringen mee beleefde. Die laatste maand voor haar overlijden... van dag tot dag herbeleefde je die. En ik beleefde ze mee, luisterde urenlang, liet je telkens opnieuw alles vertellen. Vorig jaar ging ik met je mee naar therapie, EMDR. Je stond er wel voor open, op voorwaarde dat ik mee ging. En het leek te helpen, Vorig jaar leek je er beter mee om te gaan. Ik kan enkel hopen dat die verandering blijvend is, dat ik toch iets positiefs in je leven veranderde...

Zo veel vragen. De verleiding is groot om je te bellen, te horen hoe je het stelt. Maar het mag niet. Als ik merk hoe je deze namiddag en avond door mijn gedachten spookt, gewoon door het zien van die post, besef ik: jij moét uit mijn leven blijven. Want al kan ik eerlijk zeggen: ik houd niet meer van jou... we hebben gedroomd over een toekomst samen. We maakten plannen. We gingen samen op stap met mijn kids "om te voelen hoe het zou zijn als wij samen een gezin waren". We zaten stiekem hand in hand waar anderen bij zaten, zelfs onze partners. We namen risico's, grote risico's. En plots was dat allemaal verdwenen... liet jij die toekomst verdwijnen, met enkele woorden.

Ik rouw... maar niet meer zozeer om jou. Ik rouw om een droom, een toekomst die zich nooit zal realiseren. De cirkel is rond. Ik begon deze blog, om een spoor te laten van ons. En ik besef dat ik dit nog nodig heb. Ik dacht dat ik er was, maar vandaag maakte duidelijk dat dat nog niet het geval is. Jij maakte iéts in mij los, dat niemand ooit eerder opmerkte. Jij hebt me veranderd. En ik moet verder met die "nieuwe" ik. Het zal me wel lukken, daar heb ik alle vertrouwen in. Maar het zal nog tijd vragen....