Hoihoi Allemaal, vandaag op weg naar de Ice Cave. Vanuit Jerome richting Stanley over Hwy 75. Het eerste stuk is erg druk, wat we niet gewend zijn. Clemens gaat dan meestal als het kan even aan de kant, zodat we de opgespaarde sliert auto’s kunnen laten passeren. Dan kunnen we zelf ook weer iets rustiger rijden. De Ice Cave  is een grot, gevonden onder de Lava. We hebben een aardige gids die ons (en nog drie anderen) meeneemt de Cave in. De grot is meer dan 2.000 jaar geleden ontstaat na een lava-uitbarsting, waarbij de lava aan de bovenzijde stolt en de vloeibare lava er onder doorstroomt. Doordat er openig moment minder lava doorheen stroomt ontstaat een gang. We lopen 160 treden naar beneden. We lopen een echte vriezer binnen tussen 0 en -5 gr.C. Er ligt een ijslaag, die aangroeit en mindert gelang de weersomstandigheden. De ijslaag ontstaat door doorsijpelend water en doordat daaroverheen een luchtstroom door de grot gaat, die tevens zorgt dat er een soort vacuüm ontstaat. Hierdoor gaat het water bevriezen. De gids toonde in de cave een tableau met diverse (bewerkte) stenen die in de omgeving worden gevonden. Door enkel ultraviolet licht erop te laten vallen, geven die stenen zelf kleuren af.

Vanuit de Ice Cave zijn we richting Ketchum gereden, dat halverwege Stanley ligt. Even in Ketchum een rondje gelopen. Het is een wintersportplaats waar op dit moment niet veel te doen is. Van daaruit naar een National Forest-camping. Mooi weer, nog een beetje fris (18 gr), maar wel buiten een pilsje gedaan. Leuke plek, met een mooie blauwe vogel.

We hebben de Thousand Spring scenic route gereden, maar geen spring gezien. Wel kwamen we 2 hatcheries (viskwekerijen) tegen. De eerste onder beheer van de staat Idaho, die forel kweek om deze uit te zetten in de meren en rivieren voor de sportvisserij. Voor de kwekerij is een grote vijver waar je vrij 6 vissen per dag/persoon mag vangen. Wat voor jou, Thijs. Van de kwekerij was weinig interessants te zien. Wel in een nabij gelegen vijver, waar pelikanen zwommen en de familie Gans zat uit te rusten.

De andere was een staatskwekerij. Voor informatie liep een vrijwilligersechtpaar rond. Ze zouden net een rondleiding voor een klas kinderen geven. Daar mochten wij bij aansluiten. Omdat ze nog even moesten wachten, begonnen wij een gezellig gesprekje met de dame. Toen de rondleiding begon zei de dame tegen haar man dat hij de klas maar moest nemen, dan zou zij ons wel begeleiden (kon ze ons dingen laten zien die je anders niet zou zien…). Hier wordt forel gekweekt om in de rivier uit te zetten, die dan naar zee zwemt en vervolgens moet zorgen voor de ‘vermenigvuldiging’ om de visstand op niveau te houden. De kuit wordt uit volwassen vis gehaald. Als deze voldoende grootte heeft, wordt deze in bakken uitgezet. Als ze na 11 maanden ongeveer 15 cm zijn worden de forellen in de vrachtwagens geladen die hun naar de rivier brengt waar ze los worden gelaten.

Ik had nog een vraag over de pelikanen, maar de dame zie: ik weet alleen van de vis en niets over vogels. Dit echtpaar doet 5 maanden vrijwilligerswerk op deze kwekerij, daarvoor in ruil mogen ze 5 maanden vrij staan op het terrein in hun motorhome.  De andere 7 maanden reizen ze rond in hun Motorhome door Amerika.

Gisterenmorgen (dinsdag) het City of the Rocks Park verlaten, omdat het regende. Jammer, want we wilden daar nog graag een wandeling maken. We moesten weer 3 mijlen terug over de dirt road, ja met dat lekkere wasbord, 10 km/u. En ja Wil, ons kristal is heel gebleven . Maar met die regen was het een lekkere modderweg. Gelukkig was er een dumpstation bij het begin van de normale weg. De onderkant van de kar zag er niet uit. Ik heb eerst de spuit op de onderkant gezet. Heb er een complete, forse zandbak onderuit gespoten.

In de namiddag, toen we bergen achter ons hadden gelaten, verscheen ook weer de zon.

Vandaag, woensdag, naar Twin Falls gereden. Eerst naar de Shoshone Falls en daarna de Perrine Bridge heen en weer gelopen. De foto’s spreken voor zich. Deze brug is de enige US-locatie waar BASE-jumping (= met parachute) het hele jaar is toegestaan. Helaas wij hebben ze niet gezien; te harde wind.

Onderweg in Twin Falls weer een Mormonen Tempel.

Hoihoi Allemaal, vandaag zijn wij de grens met Idaho overgegaan. Eerst bij het Visitor Center de nodige informatie opgehaald. Daar stond een Canadese man met een oude Ford, die hij in Tucson AZ had gekocht. Hij vertelde dat de Amerikanen autofanaten zijn. Hij dus ook… 

Ons doel vandaag was via een scenic route naar The City of Rocks te gaan en daar in het State Park te overnachten. Onderweg kom je dan weer leuke dingen tegen: een grote Silo, die de wagons van de treinen vult met ????, het Idaho-bord van Adopt a highway (iedere staat heeft zijn eigen afbeelding), een windmill met een in elkaar gezakt hutje, een potatofield (Idaho is de aardappelstaat) en de huifkarren die gebruikt werden bij de California Trail, die liep van het midden van Amerika naar Californie. We moesten, om bij het State Park te komen, 3 mijl over een dirt road. Nou Will, ik heb jouw wasbordjes gevoeld, maar dan in de camper. Dat was niet leuk. Gelukkig was de eerste de beste plaats vrij en zijn we gelijk gaan staan. Wel 1,5 mijl lopen om ons geld te brengen, maar dan zie je gelijk de mooie stukken van het park. En het zonnetje scheen nog lekker op de heenweg.

Hoihoi Allemaal, vandaag een wandeling getracht te maken om het Tony Grove Lake. Van de weg (van Bear Lake terug naar Logan) 7 miles klimmen tot een hoogte van 8050 feet (delen door 3 voor meters). Dit meer wordt vaak het kroonjuweel van The Bear River Range genoemd. Dus dat wilden wij wel zien. Wij dus met de kar naar boven. We hadden drukte verwacht, maar dat viel reuze mee. We konden ruim parkeren. We hebben de wandeling van 2 kanten geprobeerd te maken, maar kwamen nog steeds in de sneeuw terecht. Er bloeiden al een paar soorten bloemetjes op deze hoogte. Het was wel een mooi stukje natuur.

Hoihoi Allemaal, we zijn op weg naar Bear Lake State Park, op de grens met Utah en Idaho. De weg van Perry naar Logan is een rustige weg. In Logan wilden we even downtown bekijken. We zagen boven het centrum 2 torens. En nieuwsgierig als we zijn, wij de “berg” op. Het bleek een Mormonentempel te zijn. Er staat een groot hek omheen. De tempel van de Mormomen bestaat uit meerdere verdiepingen met vele kamers, die voor kleine bijeenkomsten worden gebruikt. Niet-Mormonen hebben hier geen toegang. We zijn er helemaal omheen gelopen. Buiten stond een bruidspaar met een heel gevolg. Aan de doorgaande weg ligt het oude Tabernacle van de Mormonen. Dit is de kerk waar de Mormonen hun grotere diensten houden.

In het “dorp” zelf was niet zoveel te doen. Dus maar op weg naar het State Park, waar we twee nachten zullen gaan staan. Dit ligt aan het Bear Lake. De weg is een echte scenic drive. Mooie bergen, afwisselend nauwe doorgang en dan weer een brede vallei, af en toe een riviertje langs de weg. Vlak voor Bear Lake is een scenic lookout, een parkeerplaats waar je vanuit de bergen over het meer uitkijkt. Het meer heeft een turquoise kleur. Mediterranee, zo blauw, zo blauw, Bear Lake so blue, so blue. Een erg mooi gezicht.

Vandaag (zaterdag) een rustige dag, een wandeling, boven over de weg. Het “strand” bestaat uit allemaal ongelijke keien, niet overheen te lopen. Dus lekker in het zonnetje voor de kar lezen en borduren. Een dag is dan ook genoeg. Zondag weer verder.

We zijn vertrokken uit Salt Lake City richting het noorden. Even voor Ogden zagen we een luchtmachtbasis, waar ook een museum is. Altijd interessant. Buiten stonden een groot aantal militaire vliegtuigen opgesteld. Verder hebben ze nog twee hangaars vol met vliegtuigen en andere memorablia. Het museum blijkt ook een gewild uitje voor schoolkinderen te zijn.

Ogden is van oorsprong een knooppunt van spoorwegen. Inmiddels zijn de lijnen iets verlegd, maar het oorspronkelijke Union Station is een perfecte plaats voor een spoorwegmuseum. Buiten staan enkele van de grote ‘jongens’. Binnen het verhaal van de aanleg van de spoorlijnen, zichtbaar door allerlei attributen en foto’s. Een over-enthousiaste vrijwilliger gaf ons bij elke foto een uitgebreid verhaal, aangevuld met zijn eigen ervaringen. Op zich interessant, maar het koste wel veel tijd. We werden ingehaald door een ander groepje mensen, die een vraag stelden aan de meneer, wat ons de gelegenheid gaf er stiekem van door te gaan. In de volgende zaal de  miniatuurtreinen die door  de diverse Amerikaanse landschappen reden.

In een andere ruimte stond een verzameling van zo’n 20 auto’s uit de 20-er en 30-er jaren. Toen we daar naar buiten kwamen stond onze meneer ons weer op te wachten. Met een heel verhaal over de auto’s, hij was net een duveltje in een doosje. In dit geval uit het doosje. Wij vertelden dat we in de ochtend bij de luchtvaart basis waren geweest, toen gelijk een heel verhaal, dat hij nog gediend had onder Ronald Reagan. Hij hoorde bij het onderhoudsteam van het vliegtuig met United States of America. Dit was een presidentieel vliegtuig. Hij was er overigens ook van overtuigd dat First Lady Nacy Reagan, de liefste First Lady was. Op een gegeven moment hebben we maar gezegd dat we verder moesten. Boven was nog een uitgebreide verzameling van de Browning geweren en pistolen. De fabricage van de Browning geweren is rond 1850 in Ogden begonnen. Daar hebben we nog even rondgekeken. Maar dat spreekt ons toch niet zo aan. Ondanks dat de vrijwilliger, die boven zat, vertelde dat het toch een heel stuk historie was wat daar tentoongesteld was.

 Na de musea waren we toe aan wat lichamelijke actie. In een State Park aan het Salt Lake hebben we een aardige wandeling gemaakt, tussen de vele muggen door, die overigens gelukkig zelden prikten. De laatste niet helemaal duidelijke foto, (moest hem snel nemen) laat zien welk soort grote vissen in het Salt Lake zwemmen. Ze hebben hem overigens netjes terug gegooid.

Hoihoi Allemaal, vandaag voor de tweede keer met de lightrail Salt Lake City in. De kaartjes automaat werkte niet en er was onmiddellijk een meisje die naar het bureau belde. Er bleek aan de andere kant ook een automaat te staan. Zo vriendelijk, daar kijken we iedere keer weer van op. In Salt Lake eerst The Madeleine Cathedral opgezocht. Een grote kathedraal, mooi. Hij deed Clemens enigszins aan de Lambertuskerk in Hengelo denken, maar dan nog met de oude beschilderingen. En samen op een bankje in de kerk kwamen er allemaal verhalen van vroeger. Leuk hoor. Ik hoor nog steeds nieuwe dingen. En dat na bijna 38 jaar huwelijk. Vandaar op zoek naar een park waar we wilden lunchen (zelf meegebracht natuurlijk). We klommen een heel eind, lopend wel te verstaan, en boven op de berg zagen we het Capitool liggen. Mooi gezicht. Een eind naar beneden gelopen en toen zagen we trappen waar we helemaal naar beneden konden. Lekker in het park geluncht en gewandeld. Vandaar door naar het Capitool.

We konden er zo naar binnen lopen. Aan een beveiliger gevraagd hoe het hier zat. Het is helemaal open voor publiek vertelde hij, en we konden gaan en staan waar we wilden. Er waren vier verdiepingen. Op de tweede verdieping kwam er een meneer naar ons toe, die vertelde het een en ander over de bouw en de steensoorten. Steensoorten, valt ons op, zijn erg belangrijk in de VS, in bijna ieder Capitool wordt verteld waar de steen vandaan komt. Het vele marmer wat hier gebruikt is kwam uit Georgia. Het bruine gesteente uit eigen staat Utah. Hij was helemaal trots op het gebouw. Hij vertelde dat het vier jaar gesloten was geweest voor renovatie, en dat hij nu ook een stukje eigenaar was, daar het betaald was van de belastingcenten van de mensen uit Utah. Hij was helemaal gelukkig dat hij hier de hele dag mocht rondlopen en de toeristen alles kon vertellen.

In de lightrail terug kwamen we in gesprek met een meneer. Hij had toen hij jong was 4 jaar in Spanje gediend, hij diende bij the Airforce. Had toen veel rondgereisd in Europa. Gisteren in de lightrail, kwamen we in gesprek met een meneer wiens vader op 14 jarige leeftijd naar de VS was gekomen. Hij vertelde dat hij nog een ome Ton, een ome Freek, een tante Jolande en tante Iene in Schiedam had. En dat hij nog steeds naar de Nederlandse winkel boodschappen ging halen. Ik vroeg wat hij dan ging halen: kaas en hagelslag. Dat zijn van die leuke ontmoetingen.

Hoihoi Allemaal, wij zijn vandaag in Salt Lake City op de Temple Square geweest. Dit is het gebied waar de Tempel, het Tabernacle en de Visitor Centers en andere gebouwen van de Mormonen staan. Wij hadden hier 6 jaar geleden een tour gehad en wilden dat dit jaar ook weer. Als je door de poort gaat, word je bijna gelijk ontvangen door een ´Sister´. Zij verwelkomt je en vraagt of je alleen rond wil gaan of met Sisters. Wij wilden graag met Sisters daar je dan meer te zien en informatie krijgt. Ze vroeg ons even te wachten, maar bijna onmiddellijk stonden er 2 Sisters aan onze zijde. Ze vertelden dat het Tabernacle dicht was omdat er donderdag een begrafenis is van een belangrijke persoon onder de Mormonen. Wij vonden dat 6 jaar geleden zo´n mooi gebouw en hoopten jullie daar foto´s van te kunnen laten zien, maar helaas. In de Tempel mogen wij niet komen. De Mormonen doen dat stapsgewijs. Ze krijgen eerst allerlei studies totdat ze klaar zijn om binnen te mogen gaan in de Tempel. We werden naar een gebouw gebracht waar ´de Hemel` is, een grote ruimte waar een heel groot Christusbeeld staat. We zijn ook door een levenstijdlijn gegaan. We kwamen in een kamertje met tv waar een film gedraaid werd van een man en vrouw, 2^e kamertje een ingerichte babykamer, 3^e kamertjes een gezin druk doende met allerlei activiteiten, overal op tv, 4^e kamertje de tijd van opa en oma zijn, en zo maar door. Heel grappig, maar nogal geïdealiseerd. Mormonen hechten erg aan een harmonieus gezinsleven. Eigenlijk ook nog zo, dat vader voor het geld zorgt en moeder voor de kinderen. Voor homosexualiteit is bij de Mormonen beperkt ruimte. Een Sister verwoordde het met: de Heer heeft Adam en Eve geschapen, en geen Adam en Steve.  Zo lokt het een het ander uit, en ben je zo een tijd verder. 

De ene Sister kwam uit Somalië, en woonde sinds haar jeugd in Frankrijk, de andere Sister kwam uit Samoa. Zij werken 18 maanden vrijwillig bij een van de 141 Tempels in de wereld. Ze sparen hiervoor, omdat ze niets verdienen en in hun eigen onderhoud moeten voorzien.  Dit is hun bijdrage om mensen te informeren over het Mormonen geloof en belangstellenden mensen tot het Mormonen geloof te bekeren. Zeker niet op een dwingende manier. De manier waarop mag ik wel, je kunt ook alles vragen over hun geloof. Je mag ook zeggen wat je er zelf van denkt. De rondleiding zou een half uur tot drie kwartier duren, na 1,5 uur hebben we afscheid genomen. Ik mag hier graag rondlopen, geeft een goed gevoelen je hebt de vrijheid.

’s-Middags zijn we door het Church History Museum gelopen. Dit geeft het beeld van de verdrijving van de Mormonen uit Oost-Amerika (rond 1850) naar de Salt Lake Valley en het leven daar in de eerste jaren.

Van de Mormonen is ook bekend dat zij heel veel informatie hebben over genealogie (stambomen). In het Family History Library helpen ze je informatie over je voorouders te vinden. Na een korte filmpresentatie wordt je doorverwezen naar de betreffende afdeling. Voor ons in dat Nederland. De dame aan wie we ons geboorteland doorgaven ‘dropte’ ons bij de afdeling Scandinavië. Daar werden we keurig in contact gebracht met de juiste persoon, een Amerikaanse van Nederlandse afkomst. Ze verontschuldigde zich dat ze enige tijd geleden eea anders hadden opgezet (waar ze niet blij mee was) en dat nu niet alles meer was terug te vinden. Ze gaf aan dat ze kopieën hadden van vele Nederlandse registers (van gemeentes, kerken etc.). Toen we aangaven dat onze voorouders in Overijssel leefden, kwam op het zoekgegeven ‘Overijssel’ de site van het Historisch Centrum Overijssel (in Zwolle!) op het scherm. Daar moesten we dan onder meer onze gegevens uit halen. We kregen een lijst mee van allerlei Nederlandse sites met genealogische verzamelingen. Een beetje teleurstellend….

Het was weer eens een koude nacht (5 gr. C). Niet vreemd op een hoogte van ca. 2.000m. hoogte. We rijden naar Park City, een (voor Amerikanen) bekend wintersport gebied. Toen in 2002 de Olympische Winterspelen in Salt Lake City waren, vonden de ski- en bobslee-onderdelen hier in Park City plaats.

Nadat we de camper bij Walmart hebben geparkeerd, pakten we de bus naar het dorp. De bus is ‘for free’. Rondom het dorp zijn veel accomodaties (chalets, appartementen, hotels) gebouwd. De oude Mainstreet bestaat voornamelijk uit galeries, souvenirwinkels en drank+eetgelegenheden. Het is er erg rustig. Het winterseizoen is voorbij en de zomergasten laten nog even op zich wachten. Toch wel weer een leuk dorpje en met een kleine parkje met Hollandse uitstraling (zie foto).

Vandaag, maandag eerst een bezoek aan de outlet gebracht. Veel winkels, weinig bezoekers, je wordt er met alle egards ontvangen, maar het helpt niet. Niets anders dan een riem gescoord. Bij het bezoek aan the Olympic Park hebben we het museum bezocht. Allerlei attributen van de Olympische Spelen in 2002, film/tv-fragmenten, foto’s, ski–uitrustingen, bob’s, medailles etc. Buiten waren de springschansen, bobslee-track en freestyle-schansen te bezichtigen.

 In de namiddag zijn we naar Salt Lake City gereden. We staan op een immense parkeerplaats bij Sam’s Club. Het is er inmiddels ca. 25 gr.C. Dus weer lekker. De lightrail loopt precies achter ons langs. Iedere 5 minuten gaat er een naar het centrum en een de andere kant op. Het station ligt op 5 minuten lopen. Handige uitvalsbasis voor een bezoek aan downtown, morgen.

Hoihoi Allemaal, vanochtend, zaterdag, werden we na achten wakker. Dit is voor ons echt uitslapen. Dit ondanks dat er verkeerslawaai is, een regelmatig toeterende trein die langskomt denderen, de airco van Sam’s Club die het nodige lawaai maakt. Terwijl we thuis van een langskomende auto al wakker worden. Maar niet getreurd, we hebben op ons gemak ontbeten, gewassen en op pad naar een Mall in het noorden van Provo. In de Mall kwamen we een winkeltje tegen voor Koningin Maxima. Daar hangen rekken met dezelfde jurkjes in alle kindermaten. Ik hoop alleen dat ze ze haar kinderen niet aan doet, daar ze niet om aan te zien zijn. Daar is, naast de Mall, ook een grote concentratie van allerlei verschillende winkels op rij-afstand van elkaar. Dus als echte Amerikanen hebben we eerst koffie gescoord. Toen van de ene parkeerplaats naar de andere met de kar. Er zijn drie verschillende soorten winkels waar ze een grote handwerkafdeling hebben, zijnde Hobby Lobby, Michaels en Jo-Ann. En Clemens is altijd zo lief mij de gelegenheid te geven om daar even te neuzen.

Tegen dat we alles gezien hadden, was het lunchtijd, dus in de kar de lunch gedaan. We hadden zin een eind te lopen en zijn naar een park gereden. Naast het park was een grote begraafplaats. Met een War Memorial. Veel begraafplaatsen in Amerika hebben platte stenen in het gras. Vaak zit in de steen een uitsparing waar je bloemen in kunt zetten. Wat je dan ziet is een grasveld met plastic bloemetjes. Op deze begraafplaats vind je veel grafstenen met een afbeelding van een tempel van de Mormomen. Klaarblijkelijk graven van Mormonen. Niet vreemd in dit gebied in de buurt van Salt Lake City, het Rome van de Mormonen. Wat opvalt is dat op de grafsteen ook vaak al de naam van de nog levende partner staat vermeld (uiteraard zonder sterfdatum..) en ook de kinderen staan vaak onderaan de steen vermeld.

Nadat we de begraafplaats over gelopen waren, zijn we richting Heber City gereden. Onderweg kwamen we langs de Bridal Veil Falls. Altijd een mooi gezicht.

Bij Heber City reden we langs een Walmart, gestopt, gevraagd of we mochten staan komende nacht en dat was prima. Nog even gewinkeld, gegeten en nu lekker borduren en lezen. Wij hebben een geweldig leven. Zeggen we iedere dag weer tegen elkaar. En morgen is er weer een nieuwe dag. Weer vol verrassingen.

Hoihoi Allemaal, wij zijn alweer ruim 1,5 week in Amerika. Voor ons gevoel alweer veel langer, omdat we ons er toch wel helemaal thuis voelen. Allerlei punten van herkenning, wat het een thuis maakt.

Omdat we dit jaar begin mei zijn begonnen, lopen we toch tegen een aantal dingen aan ivm. het weer. We zijn eerst 3 dagen op een camping begonnen, die officieel nog dicht was. Maar de baas wilde al wel wat verdienen. Maar we zijn lid van Passport America, een pas die bij bepaalde campings 50% korting geeft. Verdient hij toch iets minder aan. Hij vertelde wel, dat de douches slechts van 9.00 uur ’s morgens tot 5 uur ’s middags open waren. Ik zei dat ik aan 5 minuten genoeg had.

We reden gisteren een pas die, toen we bijna boven waren, dicht was. Zaterdag wilden we een cave bezoeken. Die blijkt pas 26 mei open te gaan.

Vandaag hebben we een State Park bezocht aan Utah Lake, nabij Provo, omdat we moesten lozen en water innemen. En met onze nieuwe Utah Senior Pas, kunnen we dat gratis doen. Op de camping daar stonden welgeteld 3 caravans en een tentje. Er was nog geen State Park personeel aanwezig. We hebben in het park een heerlijke wandeling gemaakt.

Wij hadden in Utah verwacht dat het seizoen toch wel begonnen zou zijn. We beginnen op de weg nu af en toe een camper tegen te komen. Verder is het met toeristen wel heel erg rustig. Volgend weekend is het Memorial Day, een holiday weekend voor de Amerikanen. Dan zal het wel beginnen.

Deze nacht hebben we toestemming om bij Sam’s Club te staan. Dat is een groothandel, vergelijkbaar met de Makro. Aan de overkant ligt een grote Mall (winkelcentrum), dus na het eten een wandeling gemaakt door de Mall.

Vandaag vanuit Price via twee scenic drives naar het midden van Utah gereden. Ruim 100 km onder Salt Lake City. Het waren weer erg rustige wegen. Heel weinig verkeer. Bij de eerste kwamen we op ruim 9.000 feet (zo’n 3.000 mtr) weer in de sneeuw terecht, een bevroren meer en mooi uitzicht over de omgeving. Bij de 2^e rit werden we na zo’n 10 mijl verrast doordat op zo’n 8.000 feet de weg werd geblokkeerd door een wegafzetting, zonder toelichting. Lopend verder was toegestaan, maar wat moeten we zonder onze Sunseeker? Na wat genieten van het uitzicht zijn we maar omgedraaid. Hadden we een bord over het hoofd gezien? Op de terugweg ook geen bord te vinden. Dan maar over de Interstate naar de eindbestemming voor vandaag: Payson. Een scenic route is toch veel mooier, maar moet je dan wel leiden naar de plaats van bestemming. Morgen weer verder.

Na de dino’s nu de rest van Utah. Het meest (toeristisch) interessante deel van Utah is het zuiden, waar de parken als Zion en Bryce liggen, vlakbij de Grand Canyon. Maar ook in het noordelijke deel is een en ander te zien qua natuur en natuurlijk de state capital Salt Lake City. We zijn van plan een week of 2 in deze staat te blijven.

Utah heeft verschillende State Parks op mooie plekken met meestal een camping. In deze parken moet je toegang betalen ($7/dag) en daarnaast camping fee. Uit eerdere ervaring in andere staten weten we dat het handig is om een annual pass te kopen die een jaar lang gratis toegang geeft tot die parken. Je kunt  dan ook gebruik maken van de faciliteiten als ‘dump’ (vuil water lozen) en drinkwater innemen. Op internet gelezen dat zo’n pass $75 kost, maar voor ‘seniors’ (62and older) slechts $35. De site is niet helemaal duidelijk, maar op een aantal plekken wordt aangegeven dat je Utah-inwoner moet zijn en je Utah-ID moet tonen. In de eerste plaats waar we in Utah langs komen (Vernal) is een Dino-museum van de Utah State Parks. Dus vragen naar de condities voor de annual pass for seniors. Na enige discussie besloot de ranger eens navraag te doen. Uiteindelijk had hij 5 personen gesproken die het niet wisten of wij ervoor in aanmerking komen en uiteindelijk zijn hoogste baas gebeld. Die gaf toestemming. En dit in een land waar de regels vaak heel duidelijk zijn. Toch makkelijk zo’n pass voor weinig….

Van Vernal een 100 mijlen naar het zuiden gereden over een bergpass. Mooie route, maar niet bijzonder fotogeniek (vandaar weinig foto’s). In Price gekampeerd bij de Walmart. Op de grote parkeerplaats staan ’s-avonds nog 3 campers, redelijk uit elkaar (de ruimte is er) voor enige privacy. Horen we tegen 10 uur een grote vrachtauto met koelinstallatie aankomen. Ondanks de gigantische ruimte op de parkeerplaats zoek de chauffeur uitgerekend een plek precies tussen de 4 campers in. Kunnen we allemaal meegenieten van de muziek van die koelinstallatie. Deze Amerikaan vond het blijkbaar lekker knus. En ach, hebben we wat te klagen? Eigenlijk ook niet!

Bij het opstaan vandaag weer een mooie blauwe hemel en een paar kleine wolkjes en beginnen bij pakweg 20 graden....

Van West-Colorado op weg naar Utah. Het is een hele rustige weg met een glooiende omgeving. Op de grens tussen deze staten ligt Dinosaur National Monument. In het begin van de vorige eeuw heeft men hier in de heuvels heel veel botten en schedels van dinosaurussen gevonden. Een deel is afgegraven en naar een museum in Pittsburg gebracht. Later is dit beschermd gebied geworden. In het park is een museum gebouw, waarbij een lange wand wordt gevormd door de berg waarin een groot aantal botten zijn blootgelegd.

Aan de andere zijde tonen een aantal skeletten en muurschilderingen de natuur zoals die er zoveel jaren geleden (ca 150 miljoen jaar) er moet hebben uitgezien. Voor de kenners onder ons…het gevonden soorthier is vooral van het type allosaurus.

Vanwege de warmte (ca 30 graden) hebben we gekozen voor de camping binnen dit park. Het lekker relaxt buiten onder luifel bevalt zo goed dat we hier nog een dagje blijven staan. Lekker lezen en wat klusjes doen. Op de een na laatste foto kun je zien, hoe wij op het park staan; zoek de camper.

Hoihoi Allemaal,vandaag, zondag, zijn wij met een schone kar uit Greeley, even ten noorden van Denver, vertrokken richting het westen. De weg door kloven, snelstromende rivier en over 2 passen is ongeveer 200 kilometer; dus een aardig ritje voor de boeg. Het is mooi weer, de zon schijnt en wij zijn blij.

De eerste stop is in Ft.Collins, een aardig plaatsje voor Amerikaanse begrippen. Veel mensen buiten, maar ook veel mensen in de rij bij de horeca om een ontbijtje te scoren. Daar kijken wij altijd weer van op. In de rij voor een ontbijt in Nederland doe je hoogstens bij de Hema of Ikea voor een euro. Maar hier kost het heel veel meer.

Veel kunst op straat. Er staat een gezellige piano op het plein waar iedereen een deuntje mag spelen. Een oudere meneer uit Alabama is helemaal op zijn racefiets hier naartoe gekomen. We maken even een praatje. Amerikanen vragen altijd aan elkaar “where you from?” Wij dus: the Netherlands. Dan kijken ze je aan….Holland, dat kennen ze wel…..

Onze trip gaat verder als Scenic Byway richting de Cameron Pass over de Hwy14 naar Walden en Steamboat Springs. Wij genieten met volle teugen, wat een bijzonder mooie weg. Een en al mooie natuur. En we weten weer waarom we hier zo graag rijden. Er is bijna helemaal geen verkeer. Dus heerlijk rustig. Boven op de pas ligt nog veel sneeuw. Clemens sprak een meneer die vertelde dat er deze winter 3 keer zoveel sneeuw was gevallen als normaal is.

Willy, jij vroeg om het bloemetje van de week, nou je wordt op je wenken bediend, het is een echte Amerikaanse paardenbloem. Deze omdatr er verder nog niets bloeit hier.

Mensen, Vodafone laat mij hier aardig in de steek, sms-jes komen niet over, ik heb nergens bereik, dus communicatie graag via mail.