Het was weer eens een koude nacht (5 gr. C). Niet vreemd op een hoogte van ca. 2.000m. hoogte. We rijden naar Park City, een (voor Amerikanen) bekend wintersport gebied. Toen in 2002 de Olympische Winterspelen in Salt Lake City waren, vonden de ski- en bobslee-onderdelen hier in Park City plaats.

Nadat we de camper bij Walmart hebben geparkeerd, pakten we de bus naar het dorp. De bus is ‘for free’. Rondom het dorp zijn veel accomodaties (chalets, appartementen, hotels) gebouwd. De oude Mainstreet bestaat voornamelijk uit galeries, souvenirwinkels en drank+eetgelegenheden. Het is er erg rustig. Het winterseizoen is voorbij en de zomergasten laten nog even op zich wachten. Toch wel weer een leuk dorpje en met een kleine parkje met Hollandse uitstraling (zie foto).

Vandaag, maandag eerst een bezoek aan de outlet gebracht. Veel winkels, weinig bezoekers, je wordt er met alle egards ontvangen, maar het helpt niet. Niets anders dan een riem gescoord. Bij het bezoek aan the Olympic Park hebben we het museum bezocht. Allerlei attributen van de Olympische Spelen in 2002, film/tv-fragmenten, foto’s, ski–uitrustingen, bob’s, medailles etc. Buiten waren de springschansen, bobslee-track en freestyle-schansen te bezichtigen.

 In de namiddag zijn we naar Salt Lake City gereden. We staan op een immense parkeerplaats bij Sam’s Club. Het is er inmiddels ca. 25 gr.C. Dus weer lekker. De lightrail loopt precies achter ons langs. Iedere 5 minuten gaat er een naar het centrum en een de andere kant op. Het station ligt op 5 minuten lopen. Handige uitvalsbasis voor een bezoek aan downtown, morgen.

Hoihoi Allemaal, vanochtend, zaterdag, werden we na achten wakker. Dit is voor ons echt uitslapen. Dit ondanks dat er verkeerslawaai is, een regelmatig toeterende trein die langskomt denderen, de airco van Sam’s Club die het nodige lawaai maakt. Terwijl we thuis van een langskomende auto al wakker worden. Maar niet getreurd, we hebben op ons gemak ontbeten, gewassen en op pad naar een Mall in het noorden van Provo. In de Mall kwamen we een winkeltje tegen voor Koningin Maxima. Daar hangen rekken met dezelfde jurkjes in alle kindermaten. Ik hoop alleen dat ze ze haar kinderen niet aan doet, daar ze niet om aan te zien zijn. Daar is, naast de Mall, ook een grote concentratie van allerlei verschillende winkels op rij-afstand van elkaar. Dus als echte Amerikanen hebben we eerst koffie gescoord. Toen van de ene parkeerplaats naar de andere met de kar. Er zijn drie verschillende soorten winkels waar ze een grote handwerkafdeling hebben, zijnde Hobby Lobby, Michaels en Jo-Ann. En Clemens is altijd zo lief mij de gelegenheid te geven om daar even te neuzen.

Tegen dat we alles gezien hadden, was het lunchtijd, dus in de kar de lunch gedaan. We hadden zin een eind te lopen en zijn naar een park gereden. Naast het park was een grote begraafplaats. Met een War Memorial. Veel begraafplaatsen in Amerika hebben platte stenen in het gras. Vaak zit in de steen een uitsparing waar je bloemen in kunt zetten. Wat je dan ziet is een grasveld met plastic bloemetjes. Op deze begraafplaats vind je veel grafstenen met een afbeelding van een tempel van de Mormomen. Klaarblijkelijk graven van Mormonen. Niet vreemd in dit gebied in de buurt van Salt Lake City, het Rome van de Mormonen. Wat opvalt is dat op de grafsteen ook vaak al de naam van de nog levende partner staat vermeld (uiteraard zonder sterfdatum..) en ook de kinderen staan vaak onderaan de steen vermeld.

Nadat we de begraafplaats over gelopen waren, zijn we richting Heber City gereden. Onderweg kwamen we langs de Bridal Veil Falls. Altijd een mooi gezicht.

Bij Heber City reden we langs een Walmart, gestopt, gevraagd of we mochten staan komende nacht en dat was prima. Nog even gewinkeld, gegeten en nu lekker borduren en lezen. Wij hebben een geweldig leven. Zeggen we iedere dag weer tegen elkaar. En morgen is er weer een nieuwe dag. Weer vol verrassingen.

Hoihoi Allemaal, wij zijn alweer ruim 1,5 week in Amerika. Voor ons gevoel alweer veel langer, omdat we ons er toch wel helemaal thuis voelen. Allerlei punten van herkenning, wat het een thuis maakt.

Omdat we dit jaar begin mei zijn begonnen, lopen we toch tegen een aantal dingen aan ivm. het weer. We zijn eerst 3 dagen op een camping begonnen, die officieel nog dicht was. Maar de baas wilde al wel wat verdienen. Maar we zijn lid van Passport America, een pas die bij bepaalde campings 50% korting geeft. Verdient hij toch iets minder aan. Hij vertelde wel, dat de douches slechts van 9.00 uur ’s morgens tot 5 uur ’s middags open waren. Ik zei dat ik aan 5 minuten genoeg had.

We reden gisteren een pas die, toen we bijna boven waren, dicht was. Zaterdag wilden we een cave bezoeken. Die blijkt pas 26 mei open te gaan.

Vandaag hebben we een State Park bezocht aan Utah Lake, nabij Provo, omdat we moesten lozen en water innemen. En met onze nieuwe Utah Senior Pas, kunnen we dat gratis doen. Op de camping daar stonden welgeteld 3 caravans en een tentje. Er was nog geen State Park personeel aanwezig. We hebben in het park een heerlijke wandeling gemaakt.

Wij hadden in Utah verwacht dat het seizoen toch wel begonnen zou zijn. We beginnen op de weg nu af en toe een camper tegen te komen. Verder is het met toeristen wel heel erg rustig. Volgend weekend is het Memorial Day, een holiday weekend voor de Amerikanen. Dan zal het wel beginnen.

Deze nacht hebben we toestemming om bij Sam’s Club te staan. Dat is een groothandel, vergelijkbaar met de Makro. Aan de overkant ligt een grote Mall (winkelcentrum), dus na het eten een wandeling gemaakt door de Mall.

Vandaag vanuit Price via twee scenic drives naar het midden van Utah gereden. Ruim 100 km onder Salt Lake City. Het waren weer erg rustige wegen. Heel weinig verkeer. Bij de eerste kwamen we op ruim 9.000 feet (zo’n 3.000 mtr) weer in de sneeuw terecht, een bevroren meer en mooi uitzicht over de omgeving. Bij de 2^e rit werden we na zo’n 10 mijl verrast doordat op zo’n 8.000 feet de weg werd geblokkeerd door een wegafzetting, zonder toelichting. Lopend verder was toegestaan, maar wat moeten we zonder onze Sunseeker? Na wat genieten van het uitzicht zijn we maar omgedraaid. Hadden we een bord over het hoofd gezien? Op de terugweg ook geen bord te vinden. Dan maar over de Interstate naar de eindbestemming voor vandaag: Payson. Een scenic route is toch veel mooier, maar moet je dan wel leiden naar de plaats van bestemming. Morgen weer verder.

Na de dino’s nu de rest van Utah. Het meest (toeristisch) interessante deel van Utah is het zuiden, waar de parken als Zion en Bryce liggen, vlakbij de Grand Canyon. Maar ook in het noordelijke deel is een en ander te zien qua natuur en natuurlijk de state capital Salt Lake City. We zijn van plan een week of 2 in deze staat te blijven.

Utah heeft verschillende State Parks op mooie plekken met meestal een camping. In deze parken moet je toegang betalen ($7/dag) en daarnaast camping fee. Uit eerdere ervaring in andere staten weten we dat het handig is om een annual pass te kopen die een jaar lang gratis toegang geeft tot die parken. Je kunt  dan ook gebruik maken van de faciliteiten als ‘dump’ (vuil water lozen) en drinkwater innemen. Op internet gelezen dat zo’n pass $75 kost, maar voor ‘seniors’ (62and older) slechts $35. De site is niet helemaal duidelijk, maar op een aantal plekken wordt aangegeven dat je Utah-inwoner moet zijn en je Utah-ID moet tonen. In de eerste plaats waar we in Utah langs komen (Vernal) is een Dino-museum van de Utah State Parks. Dus vragen naar de condities voor de annual pass for seniors. Na enige discussie besloot de ranger eens navraag te doen. Uiteindelijk had hij 5 personen gesproken die het niet wisten of wij ervoor in aanmerking komen en uiteindelijk zijn hoogste baas gebeld. Die gaf toestemming. En dit in een land waar de regels vaak heel duidelijk zijn. Toch makkelijk zo’n pass voor weinig….

Van Vernal een 100 mijlen naar het zuiden gereden over een bergpass. Mooie route, maar niet bijzonder fotogeniek (vandaar weinig foto’s). In Price gekampeerd bij de Walmart. Op de grote parkeerplaats staan ’s-avonds nog 3 campers, redelijk uit elkaar (de ruimte is er) voor enige privacy. Horen we tegen 10 uur een grote vrachtauto met koelinstallatie aankomen. Ondanks de gigantische ruimte op de parkeerplaats zoek de chauffeur uitgerekend een plek precies tussen de 4 campers in. Kunnen we allemaal meegenieten van de muziek van die koelinstallatie. Deze Amerikaan vond het blijkbaar lekker knus. En ach, hebben we wat te klagen? Eigenlijk ook niet!

Bij het opstaan vandaag weer een mooie blauwe hemel en een paar kleine wolkjes en beginnen bij pakweg 20 graden....

Van West-Colorado op weg naar Utah. Het is een hele rustige weg met een glooiende omgeving. Op de grens tussen deze staten ligt Dinosaur National Monument. In het begin van de vorige eeuw heeft men hier in de heuvels heel veel botten en schedels van dinosaurussen gevonden. Een deel is afgegraven en naar een museum in Pittsburg gebracht. Later is dit beschermd gebied geworden. In het park is een museum gebouw, waarbij een lange wand wordt gevormd door de berg waarin een groot aantal botten zijn blootgelegd.

Aan de andere zijde tonen een aantal skeletten en muurschilderingen de natuur zoals die er zoveel jaren geleden (ca 150 miljoen jaar) er moet hebben uitgezien. Voor de kenners onder ons…het gevonden soorthier is vooral van het type allosaurus.

Vanwege de warmte (ca 30 graden) hebben we gekozen voor de camping binnen dit park. Het lekker relaxt buiten onder luifel bevalt zo goed dat we hier nog een dagje blijven staan. Lekker lezen en wat klusjes doen. Op de een na laatste foto kun je zien, hoe wij op het park staan; zoek de camper.

Hoihoi Allemaal,vandaag, zondag, zijn wij met een schone kar uit Greeley, even ten noorden van Denver, vertrokken richting het westen. De weg door kloven, snelstromende rivier en over 2 passen is ongeveer 200 kilometer; dus een aardig ritje voor de boeg. Het is mooi weer, de zon schijnt en wij zijn blij.

De eerste stop is in Ft.Collins, een aardig plaatsje voor Amerikaanse begrippen. Veel mensen buiten, maar ook veel mensen in de rij bij de horeca om een ontbijtje te scoren. Daar kijken wij altijd weer van op. In de rij voor een ontbijt in Nederland doe je hoogstens bij de Hema of Ikea voor een euro. Maar hier kost het heel veel meer.

Veel kunst op straat. Er staat een gezellige piano op het plein waar iedereen een deuntje mag spelen. Een oudere meneer uit Alabama is helemaal op zijn racefiets hier naartoe gekomen. We maken even een praatje. Amerikanen vragen altijd aan elkaar “where you from?” Wij dus: the Netherlands. Dan kijken ze je aan….Holland, dat kennen ze wel…..

Onze trip gaat verder als Scenic Byway richting de Cameron Pass over de Hwy14 naar Walden en Steamboat Springs. Wij genieten met volle teugen, wat een bijzonder mooie weg. Een en al mooie natuur. En we weten weer waarom we hier zo graag rijden. Er is bijna helemaal geen verkeer. Dus heerlijk rustig. Boven op de pas ligt nog veel sneeuw. Clemens sprak een meneer die vertelde dat er deze winter 3 keer zoveel sneeuw was gevallen als normaal is.

Willy, jij vroeg om het bloemetje van de week, nou je wordt op je wenken bediend, het is een echte Amerikaanse paardenbloem. Deze omdatr er verder nog niets bloeit hier.

Mensen, Vodafone laat mij hier aardig in de steek, sms-jes komen niet over, ik heb nergens bereik, dus communicatie graag via mail.

Zoals de meesten al weten, zijn wij weer gezond thuisgekomen. Toen we maandagmorgen al op tijd, om 7.30 uur bij het vliegveld in Oklahoma City aankwamen, kwam net de zon op. Deze zon heeft ons 95% van onze tijd in Amerika vergezeld. We hebben het heel warm gehad, maar je went hieraan. We hebben een grandioze tijd gehad. We zijn in 20 staten (van de 50) geweest. Dit komt mede doordat we vanaf de oostkust naar Denver (Colorado) wilden. Een toen we daar alles geregeld hadden voor de overwintering van de camper hadden we nog 4 weken te gaan. Toen zijn we nog een eindje richting zuid gegaan. Ja, en toen kwamen we toch wel op een groot aantal Staten, meer dan gepland. In totaal hebben we in 150 dagen 8.360 mijlen (bijna 13.500 km) gereden.

Onze reis naar Nederland is gladjes verlopen. Op Schiphol stonden er onze zoon Sjoerd met een grote bos bloemen en een welkom-pakketje met Nederlandse producten en mijn zusje Karin en haar dochter Elke met een eigen gebakken cake. Wij dus onmiddellijk naar de koffie en hebben de cake aangesneden. Het was een grote verrassing. Het was een gezellig terugzien.

We gaan de komende winter weer de volgende trip plannen.

We willen jullie allemaal bedanken voor het volgen van onze blog en dat zijn er velen geweest, en bedanken voor alle reacties hierop. , we wensen jullie allen een gezellige en mooie winter toe en tot ‘blogs’.

Lieve Atty,

BEDANKT voor de leuke en erg gezellige week!

Dikke knuffel van ons.

Zaterdag hadden we heel slecht weer. Zo slecht dat we er niet uit konden. De tv staat aan en  de weather radio hoef je niet aan te zetten. Die gaat vanzelf piepen als er waarschuwingen.  Op tv en radio wordt je constant bijgepraat waar en hoe het zeer slechte weer gaat. Er was kans op tornado’s. De radio begint dan op een gegeven moment te piepen met de boodschap waar er tornado warning is. Ook onze county was daarbij.  We hadden op een gegeven moment code rood. Atty deed de schuilkelder vast open, de zijdeur van het slot voor de buren, die bij haar altijd schuilen en zette haar tas klaar. Clemens en ik ook maar onze rugzak met papieren en computer klaargezet en dan is het wachten of de sirene gaat of niet. Die ging gelukkig niet. Toen het meest slechte weer er overheen was, ging de kelder en zijdeur weer dicht en dan is het toch een opluchting dat er geen sirene is afgegaan. Het leek mij nogal benauwd om met 5 mensen in de kelder (zie eerder foto’s van de schuilkelder) te moeten zitten. Toen het opklaarde kwamen er mooie wolken aan de hemel.

 ‘s Avonds toen alles weer rustig was, zijn we als afsluiting van een hele gezellige week met elkaar uit eten gegaan.