De lucht is weer blauw en de besneeuwde toppen van de Alaskan Range, waar ook Mt McKinley (in Denali Nat’l Park) deel van uitmaakt, zijn nu goed te zien.

In Delta Junction ligt het officiële eindpunt van de Alaska Highway: 1422 mijl (bijna 2.300km). Toen we ruim 3 weken geleden Alaska binnen reden, hebben we de Alaska Highway niet helemaal afgereden. In Tok zijn we toen naar het zuiden afgebogen. Vandaag rijden we het laatste traject Tok – Delta Junction in omgekeerde richting. Een groene weg, veel bomen en erg weinig verkeer.

In Tok hebben we de camper weer een wasbeurt gegeven. Hij was nog niet erg vuil, maar de wasgelegenheid is daar een handige faciliteit, waar je (weer) bij ‘fuel fill up’ gratis gebruik van mag maken. 

Van het boondock-adres in Surrey bij Vancouver maken verschillende nationaliteiten gebruik. Dit jaar hebben ze onder meer ‘the Kiwi’s’,  ‘the British’ en ‘de Hollanders’ gehad. Nou wil het geval dat the British en de Hollanders allebei naar Alaska gaan. Via het boondock adres kwamen we via email in contact met the British. Gisterenavond hebben we in Fairbanks samen een pilsje gedronken en ervaringen uitgewisseld. Erg leuk.

Vanochtend hebben we Fairbanks, ons meest noordelijke punt van deze reis, verlaten en zijn op weg gegaan naar North Pole, de plaats waar de Kerstman woont. Een bezoekje gebracht aan zijn winkel. Erg veel kinderen in de rij om even bij Santa te mogen zijn en een snoepje te krijgen.

Onderweg naar Delta Junction is the Knotty House, een houten huis van stammen met vele bulten erin. De bulten ontstaan doordat de wilg zich verweert tegen een kever. Van de bomen met die bulten worden allerlei houten souvenirs gemaakt en verkocht. En ze verkoper er ook  ice cream. Met een bon uit de Milepost kon je een gratis ijsje halen, dus twee halen en één betalen. Niet tegen dovemansoren gezegd.

Langs de weg naar Delta Junction loopt the Pipeline. Deze oliepijpleiding loopt van Prudhoe Bay in het noorden van Alaska naar Valdez in het zuiden van Alaska. Dit is een afstand van 800 mijlen (bijna 1.300km). De olie doet over deze afstand ongeveer 5 dagen. Dagelijks worden zo een half miljoen ‘vaten’ vervoerd. In Valdez wordt de olie in tankers gepompt en gaat zo naar raffinaderijen in de Verenigde Staten. In 1989 was in Valdez de grootste olieramp met het gelijknamige schip, waardoor de zee en de kusten onder de olie kwamen te zitten. Op de foto steekt de pijplijn de Tanana River over.

In Fairbanks is het Pioneer Park. Dit park is onder meer een verzameling van diverse lokale huisjes uit het begin van de 20^e eeuw, dat als een klein dorp is neergezet. In elk van deze huisjes is nu kleine winkeltje ondergebracht met allerlei snuisterijen en eten. Ook een museum, theater, kerk en een fotograaf voor foto in oude klederdracht en een speeltuim is aanwezig. In een ander gedeelte is een vallei gecreëerd, waar materieel is neergezet en de tijd van de goldrush uitbeeldt. Het park is vrij toegankelijk. Aardig om een wandeling doorheen te maken.

Uit een praatje begrepen we dat hier de laatste tijd veel regen is gevallen. Het waterpeil van de rivier staat hoog. Enkele bomen uit hogere gebieden zijn meegesleurd. De ‘gemeentewerken’ waren ze net aan het opruimen.

Op de parkeerplaats heeft iemand achter op onze camper een knuffel geplaatst. Wij weten niet wie. We laten ‘m maar zitten…

Deze week is in Fairbanks juist de Country Fair. In een grote hal zijn standjes met mensen die allerlei waren aanprijzen, maar ook allerlei healing-achtige en politiek gerichte stands. Buiten idem en een combinatie van kermis en veel eettentjes. Met een uur hadden we dit wel gezien.

Je hebt natuurlijk Fairbanks niet gezien als je niet een wandelingentje door het centrum hebt gemaakt. Buiten een aardige park met memorials is het niet veel meer dat het gemiddelde  Amerikaans dorpscentrum… Eén van de memorials is ter herinnering aan de hulp van Amerika aan Rusland door levering van 8.000 vliegtuigen in WWII. De Amerikaanse vliegtuigen werden vanuit USA via West-Canada naar Fairbanks gevlogen en daar overgedragen aan Russische piloten. Deze hulp was om de Duitse opmars in Rusland te stoppen en vervolgens terug te dringen.

Voordat we afscheid hebben genomen van het prachtige Denali Nat’l Park eerst nog naar een demonstratie van de sledehonden van het park. Ze hebben ongeveer 25 sledehonden die voor het park werken met name in de winter als het park onbegaanbaar is. De slede honden zijn zomers en winters buiten. Hun vacht is zo dik dat ze tot minstens minus 40 gr. C. kunnen leven. Er werd een rondje met 5 honden met een slede gereden.

Na dumpen en de lunch zijn we het park uitgereden.Op weg naar Fairbanks hebben we 6 keer omvangrijke wegwerkzaamheden gehad. De weg naar Fairbanks was niet de mooiste qua scenery van Alaska. Maar we zijn hier natuurlijk ook vreselijk verwend.

Vandaag (woensdag) gaan we mee met de green bus/shuttle bus tour. Een 8 uur durende tocht door de Denali wildernis naar het Eielson Visitor Center, dat 66 mijl (ruim 100km) diep in het park ligt. We wilden de eersten zijn op de opstapplaats voor de beste zitplaats: rechts voorin. Helaas was een groep van 6 Quebec-ers ons voor. Maar bij het instappen wilden zij daar niet zitten, omdat daar een wielkast zat. Wij hebben toen die eerste bank ingepikt. Een betere plaats kun je niet krijgen in de bus. En het ‘voetenbankje’ was mooi meegenomen. Het was erg bewolkt en het regende een beetje. De ramen waren al snel vuil van al het zand, maar ‘onze’ voorruit bleef mooi schoon. Al gauw zagen we de nodige caribou’s grazen, gevolgd door enkele grizzly’s. Bij het visitor center begonnen de bergtoppen zich te tonen, door de wolken heen.

Op de terugweg weer een aantal grizzly’s en zelfs een moeder met twee cubs. Weer zagen we een aantal caribou’s en 2 mooses met enorme geweien. Ook het landschap toonde zich nu steeds meer. Al met al een zeer geslaagde dag. Een ‘must’ als je Alaska doet! En dat voor amper €25,= pp.

Maandag en dinsdag waren we op weg naar Denali Nat’l Park. Dit park ligt tussen Anchorage en het noordelijker gelegen Fairbanks.

Maandag hadden we onderweg ernaar toe eerst nog een afspraak in Wasilla bij een bandenbedrijf. Zij moesten 2 banden nakijken, omdat 2 van de 4 nieuwe achterbanden druk verloren. In Whitehorse hadden we er al één laten controleren, maar zij konden niets vinden. Het probleem is nu gelukkig opgelost (oneffenheid aan de velg). De rekening gaat naar de bandenleverancier in Oregon.

Beide dagen is het bewolkt weer, waardoor de bergtoppen niet of nauwelijks te zien zijn. Maar het is een erg groene weg, waarbij je regelmatig goed een eind van je af kunt kijken. En er is weinig verkeer.

Vanochtend stonden we bij een Memorial for Alaskan Veterans. Daar was ook een uitzichtpunt. De top van de hoogste berg van Noord-Amerika, Mount McKinley (het ‘hoogtepunt’ van Denali Nat’l Park) vertoonde zich ineens, slechts een moment in volle glorie voor ons. Een enkele minuut later hing er weer een dikke wolk omheen.

Vanmiddag in het Denali Nat’l Park aangekomen. Het was goed dat we 4 dagen geleden nog een plaats voor twee nachten hebben gereserveerd. Voor komende nachten zit alles vol! Vanmiddag nog een flinke wandeling door het bos naar het Visitor Center van het park gemaakt, er rondgekeken en een film over het park gekeken.

De paddenstoelen en bloemetjes van het Denali Nat. Park…