Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Vandaag moeten we weer een groot stuk van de oude Carretera Austral rijden, zijnde dirt road. We rijden weer naar de hostel waar we ook (al weer) drie weken geleden hebben geslapen. Daar hebben ze waslijnen, dus gauw even de was doen als we daar aankomen. We hebben een mooie groene route. Maar toch weer een totaal andere dan de heenweg terwijl het wel dezelfde weg is. Het is druk vandaag. Veel gestuif en voor het eerst ook vrachtwagens op deze weg. Er is voor hen ook geen alternatieve route. We lunchen aan het water in het zonnetje met alweer blauwe lucht. We zijn geluksvogels. Als we Puyuhuapi binnen rijden heeft de benzinepomp zowaar benzine en lopen de honden weer vrolijk rond. Zowel in Chili als in Argentinië is er geen huis zonder één hond, soms hebben ze zelfs twee of drie honden. En ze lopen allemaal los. Er wordt geen hond uitgelaten, laat staan aan de riem uitgelaten. Ze zijn wel opgevoed, want je vindt weinig hondepoep. En ze kunnen allemaal heel goed blaffen. Soms lijkt het wel een vergadering, ze laten elkaar alleen niet uitpraten. In dit kleine dorpje hebben we een heerlijke visschotel gegeten.
Het weer is van slag in Coihaique. Het behoort rond de 13 gr.C te zijn en het is rond de 30 gr.C. Het klopt niet bij de inhoud van mijn koffer. Alleen maar winterkleding meegebracht. Er is wel een grote tweedehands kledingmarkt voor de deur, maar niet voor mij. Dus vandaag gelijk het bloesje van de Hollandia winkel uit Chile Chico (gisteren) ingewijd. Wij starten vandaag in een Nat. park Rio Simpson voor een wandeling langs het water en door de bossen. Lekker koel. Wij zeggen: het is een leuke trail voor 65 plussers. Een easy trail. Maar we komen ook gezinnen tegen en jongere mensen. We hebben weer wegwerkzaamheden onderweg. Dat gaat ook op zaterdag door. Ik had in een reisverslag gelezen dat er een leuke expositie is in het museum over de aanleg en de historie van de Carretera Austral. Als we daar aankomen, blijkt het museum verbouwt te zijn. Sinds een maand is het weer open en die expositie is er niet meer. Er is nog een kleine expositie over de pioniers in dit gebied, die voornamelijk leefden van de schapenteelt. We hebben wat boodschappen nodig en we weten een supermarkt te vinden. Hier zijn ook nog heel veel kleine winkeltjes, denk aan onze vroegere kruideniers. Vleeswaren en kaas worden nog gesneden. Eerder deze week werd ons brood met de hand gesneden. Heerlijk brood was dat. Downtown is een heerlijke pizzeria die we met een bezoekje gaan verblijden. Vervolgens lopen we nog even door het park. Er staan stalletjes waar veel handgemaakte armbandjes en kettingtjes worden aangeboden. Het is er druk met jonge mensen. Langs de weg staan een aantal volkswagenbusjes. We komen aan de praat met een jong stel die vanuit Ushuaia (zuidelijkste stad in Argentië) een reis naar Alaska willen maken. Hoelang ze erover doen? Maakt niet uit is het antwoord, één, twee of drie jaar. Ze vertellen dat ze thuis (Argentinië) alles hebben verkocht. In de voorbereiding op de reis hebben ze allerlei spulletjes gemaakt die ze onderweg willen verkopen. Te denken aan kleine sieraden, sleutelhangers, onderzetters. Alles met een print die betrekking heeft op hun reistocht. Van de verkoop moeten ze een groot deel van de reis bekostigen. Wij hebben 4 onderzetters van ze gekocht. Leuk om dat soort verhalen te horen. Allemaal vol goede moed, veel vrijheidsgevoel, relaxt en veel positiviteit.
Vandaag weer de grens met Chili over. Duurt altijd langer met meer papieren en controle dan andersom. Vandaag vallen ze wel over de plakjes worst. Die moeten van de broodjes af, dus die hebben we opgegeten en de broodjes weer in de zakjes gedaan. De douane meneer kan er om lachen, de douane mevrouw is het er niet mee eens, maar zegt verder niets. In Chili weer worst gekocht en de broodjes weer belegd. We gaan vandaag in de namiddag met de ferry het meer over om 200 km dirt road te vermijden, die we heen hebben gereden. We moeten ons enkele uren vermaken in Chile Chico. Daar is een kledingwinkeltje met de naam Hollandia. Daar blijkt een Nederlandse dame eigenaar van te zijn. Ze is 4 jaar geleden verliefd geworden op een Chileen. En ja, dan moet je wat. Dus is ze een kledingzaak begonnen. We hebben een leuk praatje gemaakt. Ik heb een leuk bloesje bij haar gekocht. We hebben op de ferry mooi weer. Als we om 19:30 de overkant aankomen, moeten we nog 120 km rijden naar onze slaapplek, vandaag een Airbnb, in Coihaique. Even na 9u komen we aan. Het is inmiddels al donker. De TomTom brengt ons naar de juiste plek.
Vanochtend vertrokken uit Los Horquetas, een hosteria in the-middle-of-nowhere, ergens tussen El Calafate/El Chaltén en Perito Moreno. Omdat het genoemde traject te lang is (ruim 700km), hebben we hier ongeveer halfweg overnacht. Gisteren onderweg hadden we nogal wat regen en vannacht is er nog meer gevallen. We bespreken dit weer met de baas van de hosteria. Hij geeft aan blij te zijn met de regen. Deze regen is één van de vier keer dat het per jaar regent. Een ander gevolg is dat door de regenval de dirt road (72 km), die wij gisteren zijn gepasseerd, nu gesloten is. In de hosteria logeren ook twee Duitse meisjes en een Argentijns stel, die naar het zuiden op weg zijn. De consequentie van het sluiten van deze weg is dat zij (en alle anderen op deze route) een omweg moeten maken van circa 250 km, waarvan ongeveer 200 km dirt road is. Als die vanwege de regen ook gesloten blijkt te zijn, moeten zij helemaal via de oostkust rijden om in El Calafate of El Chaltén te komen. Een omweg van meer dan 350 km. Eigenlijk onmogelijk om dat in één dag te doen. Het alternatief is één of twee dagen te wachten, maar dat gooit dan wel je hele reisschema in de war (denk alle gedane reserveringen). We hebben weer eens het geluk gehad dat wij gisteren al die dirt road hebben gereden. Het is (misschien wel vanwege bovenstaand) ook vandaag weer erg rustig op de weg. Wel 15 vrachtauto en 18 autos. Overigens wel weer een mooie afwisselende route, waarbij de bergtoppen nu weer wit zijn (verse sneeuw) en blauwe lucht.
Wij hebben vandaag een stuk van 425 km voor de boeg, waarvan weer 75 km dirt road. Deze weg hebben we vorige week zuidwaarts gereden. We hebben de nodige regen en wind onderweg. Op deze 425 km zijn we welgeteld 1 bus en nog geen 25 autos tegengekomen. We passeren 1 dorp waar we kunnen tanken, waar we nog enig verkeer tegenkomen. Aan het eind van deze sombere dag laat de zon zich nog heel even zien.
Vandaag nog in El Chaltén waar we enkele wandelingen willen maken. Het regent een beetje aan de ene kant en de zon schijnt aan de andere kant van het dorp. En er is wind, veel wind. Onze Fitz Roy is niet te zien. Heel jammer en komt volgens de deskundigen vandaag ook niet tevoorschijn. We besluiten voor de eerste wandeling naar de zonkant te gaan. Maar al gauw komt daar de bewolking ook. En de wind wordt windkracht?? Ik bleef niet op de been. De autodeur krijgen we met veel moeite open. Op Schiphol zouden er met de wind zoals hier in het dorp geen Europese vluchten meer zijn. Maar met de wind zoals hier in de bergen (we zijn 20 km van het dorp) zouden er helemaal geen vluchten meer zijn. We besluiten terug te gaan en op onze kamer de lunch te gebruiken. Daarna doen we een kleine wandeling naar de waterval. Daar ligt ook een cach. Clemens heeft hem snel gevonden. Vanuit een ander punt kunnen we een kleine tweede wandeling maken naar een uitzichtpunt waar je van de andere kant dan gisteren op het dorp kijkt. Clemens heeft gisteren op de berg vergeten te zoeken naar een cach en besluit de berg weer op te lopen. Ik ga terug naar het hotel, ik wilde even winkeltjes bekijken maar alles is dicht tot vijf uur. Dus even een lui uurtje voor mezelf. Clemens heeft de cach niet gevonden. Er waren weinig mensen op de berg ivm de wind. Ook de Fitz Roy blijft in dichte wolken gehuld. Wat ons hier ook weer opvalt is dat El Chalten erg populair is bij de jongeren. Je ziet hier hele hordes met grote rugzakken rondlopen en doen hier trekkings van één of meerdere dagen. De laatste foto is zoals wij de Fitz Roy hadden moeten zien, maar helaas, hier gaat zondag de zon pas weer schijnen. We hebben morgen geen internet.
Vandaag eerst nog wat boodschappen doen. Al snel blijkt dat banken en veel bedrijven vandaag en morgen gesloten zijn vanwege het carnaval. We rijden naar El Chaltén. Een weg van ongeveer 200 km. Even buiten El Calafate worden we verrast door een ijsregen bui. We merken vandaag voor het eerst onderweg de hele harde Argentijnse wind. Als we El Chaltén binnenrijden zien we gelijk weer een rij bij de benzinepomp staan. Eigenlijk de benzinecontainer. Na een half uur in de rij te hebben gestaan, hebben we de tank weer vol. Dan door naar het Information Center voor wandelingen in de buurt. Ons bed voor de komende twee dagen hebben we snel gevonden. Onze voorbereidingen tegenwoordig zijn een foto van het huis of hotel en de plattegrond op de IPad in de auto. En dat lukt tot nu toe goed. Na ingecheckt te hebben gaan we met de auto terug naar het Information Center waar een leuke wandeling start. Het is een uitkijkpunt op de berg. Het is een flinke klim van 3 kwartier. Daar hebben we kijk op het dorp en op de Fitz Roy, een markante rotsformatie (3.400m). Maar vandaag is er nogal veel bewolking en is hij moeilijk te zien. Maar aan het einde van de middag worden de contouren nog een beetje zichtbaar.
