Vrijdag (13^e) zijn we met de skytrain (metro) van onze slaapplaats in Surrey naar Vancouver gegaan. Wim (neef van Marion) stond ons al op te wachten bij het metrostation. Zijn eerste vraag was: houden jullie van voetbal? Ik zei dat vind ik vreselijk. Dat komt goed uit, zei Wim, want dan gaan we nu eerst om 12u Spanje-Nederland kijken. We hebben het centrum achter ons gelaten en zijn met hem naar zijn appartement gegaan. Hij heeft een mooi appartement met uitzicht op the English Bay Beach, hartje Vancouver. De heren hebben genoten. Leuk ook voor Clemens om het te kunnen zien. Waarschijnlijk de eerste en de laatste wedstrijd die hij kan zien. En dan deze uitslag!!!

Na de wedstrijd lekker geluncht van de door Wim geprepareerde huzarensalade. Helaas was het weer niet zoals wij gewend zijn in Vancouver (bewolkt ca18gr.). Met een jas aan en een paraplu in de aanslag hebben we langs de kust en door Stanley Park een lange wandeling gemaakt. Een mooie gelegenheid om over van alles en nog wat te praten. We kwamen nog een coyote tegen, die liep al enkele dagen in de buurt rond. ‘s Avonds lekker gechineest.  

Zaterdagmorgen was het een beetje druilerig weer. Dus lekker rustig aan ontbijten, koffie drinken en toen een kaartje gelegd. Grof om geld gespeeld. Wel C$0,05 per kaart. We hebben de kosten er weer uit…. Om 2u kwam de Naked Bike Ride Vancouver 2014 langs het appartement. (This is a celebration of creativity, individuality and at the same time a protest against car culture and oil spills). Een goede reden dus om naakt op de fiets door de stad te gaan. Dat moesten we natuurlijk zien. Maar aangezien het koud en nat was en slechts zo’n 90 bikers meededen, wordt het volgende week zaterdag nog een keertje georganiseerd. Ze verwachten er dan bij beter weer enkele duizenden. Vanaf het balkon hadden we een mooi overzicht.

Na de (late) lunch nog een wandeling gemaakt en de 2^e helft van Engeland-Italië gekeken.

Omdat Wim voor de avond een afspraak had in de richting van onze slaapplaats, zijn we gezamenlijk met de Skytrain richting Surrey gereden. In de metro hebben we afscheid genomen. Wim nog eens: hartelijk bedankt voor je gastvrijheid en gezelligheid. Bedankt!!

Vandaag de Amerikaans-Canadese grens gepasseerd op een kleinere overgang vlak bij de kust. Was redelijk rustig, maar kwamen in de verkeerde rij terecht. Als je keuze hebt tussen ‘passenger cars’ en ‘trucks’  twijfel je even wat je bent. Toch maar ‘truck’ gekozen en fout dus. Staan we tussen een rij vrachtwagens. De Canadese douanière heeft er blijkbaar begrip voor. Na een paar vragen beantwoorden (hoelang in Canada? eigen camper? etc) mogen we doorrijden.

In Canada eerst maar eens boodschappen gedaan, want je mag geen verse waren over de grens brengen. Het ‘leven’ is in Canada toch wel een stuk duurder dan in USA, maar enigszins vergelijkbaar met Nederland.

In de namiddag aangekomen op ons ‘boondock’-adres in Surrey, een voorstad van Vancouver. Vorig jaar hebben we met de camper ook enkele dagen op de oprit bij Wayne en Petra gestaan. Na een hartelijk welkom gaven ze aan dat ze vanavond met vrienden ‘om de hoek’ Grieks gaan eten in een feesttent van de Grieks Orthodoxe kerk. Of we zin hebben om mee te gaan. Gezellig met z’n zessen lam gegeten. Na het eten nodigde Wayne ons uit voor een ijsje in de eerste Dairy Queen-ijssalon.

Hoera Hoera !!

Gefeliciteerd

Groot feest

Beiden het diploma in the pocket

Dikke knuffel

Vandaag vanaf het Casino vertrokken richting de Canadese grens. Bij het immense Casino ook een aparte parkeerplaats voor campers, waar iedereen 7 dagen gratis mag staan. Wij hebben natuurlijk aan 1 nacht genoeg.  We hebben, vlak voor de Canadese grens dezelfde camping gereserveerd als vorig jaar toen we naar Vancouver gingen. Mooie camping. Omdat we lid zijn van Pasport America krijgen we 50% korting. Een camping met vriendelijke mensen en alle faciliteiten zijn aanwezig.

Voordat we echt op weg kunnen, hebben we eerst nog een lijstje  af te werken voordat we morgen Canada in gaan. Hierbij de lijst: Cabela voor bearspray, gasspray voor als we een beer tegenkomen,  Home Depot voor duct tape en internet, Walmart voor een aantal boodschappen op huishoudelijk gebied., Camping World voor een aantal dingen voor de camper, maar ze hebben er maar eentje van het lijstje, Pilot voor benzine en Barnes & Nobles voor de MilePost, boek over ‘mile by mile’ naar Alaska. En dan zijn we nog 12 miles vanaf de camping. Zo kun je de dag dus ook doorbrengen. Op  de camping de vriezer ontdooien, mijn werk. Clemens de gaten in de cover plakken (doek over camper voor winterstalling). Dan douchen, eten, de was doen en dan nog even wandelingetje naar de Pacific Ocean (klinkt lekker decadent), maar die is aan het einde van de straat.

Onderweg kwamen we een blinkende vrachtauto tegen. Dat de chauffeur nog tijd heeft om te rijden, zo blinkt z’n karretje. Het huis in aanbouw op weg naar de Ocean: spaanplaat en plankjes. Zal toch stevig zijn…

Vandaag toch weer meer gereden dan de bedoeling was. We zijn op weg naar Vancouver waar we donderdag “moeten” zijn. We wilden eerst voor Seattle overnachten, maar omdat het nog vroeg in de middag was, hebben we besloten tot voorbij Seattle te rijden.

Het eerste stuk ging door de bergen. Het is verbazingwekkend hoe breed de “middenberm” soms kan zijn. Dan kom je ineens weer op een heel vlak gedeelte met de bergen in je achtertuin. Dit leek mij ook wel iets. Na de lunch moesten we over de een pas. Daar werd gelijk de lucht erg grauw, en de temperatuur werd buiten aangegeven onder de borden. Het ging van 25 gr.C  naar 10 gr. C. De 10 gr. C is ons voorland in Canada. Dus we konden ons er even op voorbereiden. Maar op onze slaapplek (casino ten noorden van Seattle) is het alweer 25 gr.C.

Onderweg kwamen we op de interstate langs een appartementencomplex waar of een brug of een oprit vóór gebouwd wordt. Lang leve het uitzicht!!!

Vanochtend een paar kilometer weer teruggereden naar Hood River. Daar het stadje doorgewandeld. De Columbia River overgestoken naar Washington State. Het was een wel erg smalle brug. Wij zijn een stuk breder dan een normale auto. Als we een vrachtauto of camper daar waren tegengekomen, dan hadden we stapvoets langs elkaar heen moeten rijden.

Aan de Washington kant is een info center. Altijd handig voor wat info. Toen ze vroegen waar we heen willen en we Mt. Saint Helens aangaven zei ze direct dat de doorgaande weg die we daarvoor moeten nemen (Rt 25) nog vanwege sneeuw tenminste een week gesloten blijft. Dat betekent in ieder geval een eind omrijden, maar ook de Interstate (snelweg) nemen in plaats van de binnendoor-wegen, wat onze voorkeur is. Gelukkig konden we wifi van het Info Center gebruiken om een nieuwe weg uit te stippelen.  Gekozen voor de ‘oostelijke variant’ over Yakima.

De weg langs de Columbia River is mooi. Weids uitzicht over de rivier,de oevers en de heuvels erom heen. Onderweg kwamen we een bermbrandje tegen. Dit betekent dat zo’n beetje het hele brandweerkorps uitrukt. Er stonden wel 10 auto’s langs de weg.

Hoe verder je van de rivier afkomt, des te droger en daarmee kaler het wordt.