Hierna naar de kust van de Georgian Bay gereden. Volgens de kaart liggen er zo'n 10 badplaatsen op een rij en loopt de weg langs de kust. Het blijkt een lang lint te zijn van aan beide kanten dicht op elkaar gezette vakantiehuizen. Je mag alleen op privegebied parkeren of op een van de weinige parkeerplaatsjes voor zo'n 10 auto's. Voor onze kar (9,5 m.) dus geen plaats. Kortom daar geen water gezien.

In de laatste badplaats (Wasaga Beach) was een verwijzing naar een gemeentelijke parkeerplaats. Vandaar was het slechts een klein eindje lopen naar het strand. Daar bleek een Chevy Corvette-dag te zijn. Er stonden zo'n 300 te pronken. Helaas dat het begon hard te waaien en te regenen.

Hoihoi allemaal,

Vandaag wilden we een cruise gaan doen in het land van de 30.000 eilanden(jes) in de Georgian Bay. Dit is een onderdeel van Lake Huron, een van de 5 grote meren op de grens van USA en Canada. We stonden al met de neus in de goede richting, toen Clemens het idee kreeg toch een aantal kilometers (75) verder te rijden naar een Nationaal Park. Het is een eiland waar je met een watertaxi naartoe wordt gebracht.

Zo gezegd zo gedaan. In het Nationale Park Georgian Bay Island aangekomen hebben we 2 daytripper-kaartjes gekocht, waarmee we naar het eiland zouden worden gebracht. Daar konden we in de uren die we daar zouden doorbrengen twee aaneengesloten hikes kunnen lopen.. Dus de wandelschoenen aan, de lunch in de rugzak en op naar de boot. Om 11.00 vertrek, om 15.30 uur weer opgehaald.

Op de boot werd ons verteld dat er 's-morgens een beer gesignaleerd was op het eiland waar we gedropt zouden worden. De beren blijken namelijk van eilandje naar eilandje te zwemmen. We moesten tijdens de hike maar flink met elkaar praten. En dat terwijl de bearbell in de kar ligt. Er kwamen ook veel slangen voor (waaronder ratelslangen), werd ons verteld. Maar daar hoefden we niet bang voor te zijn, want de laatste mens die gebeten was door een slang daar op het eiland was in 1950 geweest... Dus als we er een zouden zien, gewoon een foto van maken en dan met een boog er omheen lopen.

Het eiland bestaat uit kale rotsen die door gletsjerijs zijn gladgeschuurd en daarop groeien dan weer diverse bomen en struiken. Dus up en down en soms wel hele steile gladde stenen. Dan ben ik weer blij dat mijne Clemens erbij is om mij naar beneden of omhoog te helpen. (Dit altijd met het ongeluk in Nieuw-Zeeland in ons achterhoofd). We hebben inderdaad de 2 trails gelopen waarbij je over afgesleten rotsen loopt door bossen en regelmatig uitzicht over water met daarin veel plezierjachten. In de bossen kom je alweer schitterende paddenstoelen tegen..

Alle “wilde” dieren die we gezien hebben hierbij op de foto. De enige “beer” die we gezien hebben was in de vorm van een pootafdruk.(de Ranger beaamde dat die inderdaad van een beer is). We hebben dan ook gedeeltes tijdens de hike sinterklaasliedjes (en dan aangepast in het amerikaans) etc. gezongen. De beer is daar waarschijnlijk zo van geschrokken dat hij wel uit de buurt wilde blijven. Op de boot hoorde we dat hij echt aan het dwalen was in de buurt van onze trail, dus we hebben weer geluk gehad.

We hadden fantastische weer, heerlijk gelopen en gerust. Een hele fijne dag gehad.

Hoihoi allemaal,

Alweer een aantal dagen verder, die we met mooi weer hebben doorgebracht in het Algonquin Provincial Park. Het is een Provincial Park geworden aan het eind van de 19e eeuw om kaalslag door ongeremde houtwinning in dit prachtige gebied te voorkomen. Door het park loopt een gewone weg, de highway 60. Vanaf deze weg is slechts een heel klein deel van het totale gebied te verkennen. Het oppervlak van het totale park is ongeveer 1/5-deel van Nederland.

Je moet een toegangspas kopen als je de weg wilt verlaten en gebruik maakt van de trails, wateren en campings die aan de Hwy 60 gelegen zijn. De weg is in totaal 56 km.lang. In dit park zijn veel meren, waarop druk wordt gekanood. We hebben er een aantal trails gelopen, aan het water koffie gedronken en geluncht en op een mooie kampeerplaats de nacht doorgebracht. Helaas geen wilde dieren gezien, alleen op een wandeling schoot er een slang de bosjes in, maar te snel voor een foto.

Op het Visitor Center het leven bekeken van de tijd dat hier de houthakkers woonden en het toerisme op kwam. Er is zelfs rond 1900 een spoorlijn aangelegd met maar liefst 8 stations. Natuurlijk ook hier in dit center de nodige opgezette dieren, maar ik kon de foto's niet zo goed krijgen dat het echt leek, dus we doen niet net alsof.... De moose (groot soort rendier) is hier met zwarte beren en wolven een betrekkelijk veel voorkomende diersoort. Op het Visitor Center hebben we een presentatie van een ranger bijgewoond over wat je moet doen als je een moose tegenkomt. Een moose is meestal niet gevaarlijk, zolang hij zich niet bedreigd voelt, er niet een jonge moose in de buurt is of bronstijd is. De moose is 's-nachts het meest bewegelijk. Je ziet langs de weg danook veel waarschuwingsborden in dergelijke gebieden en lange remsporen. Er werden foto's getoond wat je 's-nachts van een moose ziet in de koplampen van de auto. Omdat het beest zo groot is, zie je bij het plotselinge oversteken alleen een paar lange poten. Bij een aanrijding valt de moose dan bovenop de dak. Een foto werd getoond waarbij de auto bijna dwars doormidden was. Zo'n moose weegt ongeveer 1.200 kg. Je wilt dan wel wat rustiger rijden.

Een paar foto's van het park zijn bijgevoegd. Omdat er weinig ' bewegende' beelden bijzitten, een foto toegevoegd van een walkingstick (wandelende tak), die we een paar dagen geleden tegenkwamen.