Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
We zitten in het vliegtuig naar Nederland. Op dit moment moeten we nog 9,5 uur van de 13 uur vliegen. Dus alle tijd om een afsluitend stukje te schrijven. Het is een reis geweest van 36 dagen door twee landen, die we niet hebben willen missen. Met veel hoogtepunten, de gletsjers, de bergformaties, de onwaarschijnlijk azuurblauwe meren, de vele vogels met als hoogtepunt de Woodpecker, andere dieren zoals de guanacos, struisvogels en de leuke kleine vosjes en ook af en toe een bloemetje. De mensen zijn super aardig, maar we hebben de praatjes gemist met de mensen, omdat wij geen Spaans spreken en maar een enkeling in deze landen spreekt Engels. Dat zijn meestal jonge mensen die een aantal maanden in Noord-Amerika zijn geweest. We hebben 6000 km gereden met een auto die ons geen moment in de steek heeft gelaten. Het is soms een beetje spannend als je lange dirt roads hebt te rijden. Je moet altijd maar afwachten hoe ze zijn. Ze zijn heel verschillend, soms redelijk, maar soms ook erg ruw. En we hadden meer asfaltwegen dan we hadden verwacht. De wegenkaarten zijn nog niet allemaal aangepast op het soort weg dat er ligt. Soms viel het dus mee. De overnachtingen zijn heel verschillend geweest. Van luxe, voor ons, tot heel sober, zelfs voor ons. Maar we hebben ons er goed mee gered. Het eten is smakelijk en niet duur, vooral lomo (steak), pollo (kip) en salmon en merluza (vis). In Argentinië met groente, in Chili weinig groente. We hebben altijd voor onze eigen lunch gezorgd en soms, als er geen ontbijt bij de overnachting zat, ook voor ons ontbijt. Ik heb maar twee keer zelf gekookt. We hebben fantastisch weer gehad. Het had in deze periode koud moeten zijn, nat en veel wind. We hebben in deze 5 weken in totaal opgeteld 3 dagen regen gehad, nagenoeg geen wind en veel blauwe luchten met zon. De vijf weken zijn omgevlogen. We zijn ook blij nu weer naar huis te gaan en de kinderen en kleinkinderen en iedereen weer te zien. We bedanken onze trouwe lezers weer en ook dank voor jullie leuke reacties. Bij deze zeggen we: tot blogs!
Vandaag onze eerste vlucht van Puerto Montt naar Santiago. Het is een korte vlucht van 1,5 uur. Om naar het vliegveld te komen kost het toch meer tijd dan gepland. We hebben waarschijnlijk niet helemaal goed naar de TomTom geluisterd. Daarom dwars door Puerto Montt waardoor we erachter komen dat er toch wel veel autos zijn in stedelijk Chili. We hebben afgelopen weken veel alleen op de wereld gereden. Maar toch op tijd op het vliegveld de auto afgeleverd en de administratieve dingen afgehandeld. De vlucht vertrek iets eerder dan gepland. De mensen zijn deze keer allemaal netjes op tijd in het vliegtuig. Na 1,5 uur landen we in Santiago. Daar weer met de bus naar het Ibis hotel. Dat is ongeveer 1 uur rijden. Het is lekker weer, rond de 25 gr.C. Na ingecheckt te zijn gaan we aan de wandel. Clemens heeft een aantal caches, ook eentje dicht bij een museum. Helaas is het museum zelf gesloten op maandag. We maken een hele ronde door een wijk met muurschilderingen. Ik maak wat fotos van onderweg. Ook zien we dat veel schooljeugd hier nog een uniform draagt. Tegen half zeven een restaurantje opgezocht, lekker gegeten en een Heineken pilsje gedronken. Als we weer in het hotel zijn, hebben we er toch weer 10 km opzitten.
Bij het opstaan vanochtend is het flink grijs in de lucht. Tegen half tien begint het te regenen. De voorspellingen kloppen dus. De bergen zijn in de wolken verstopt. We besluiten om thuis te blijven en af te wachten wat het weer vanmiddag gaat doen. Voor de lunch gaan we buiten de deur eten. Het is half vier als het begint op te klaren. We besluiten alsnog een route te gaan rijden. Het is een route langs het fjord Estuaria Reloncavi naar Cochanó. Hier zijn veel visbedrijven actief en er wonen veel imkers. Er is overal honing te koop. De lucht breekt een beetje en de zon komt zowaar tevoorschijn. Dan kun je weer mooie plaatjes schieten. In Cochamó (4.000 inwoners) maken we een wandelingetje langs het fjord dat zon 100 km verderop uitmondt in de Pacific Ocean. Ze hebben er een kerkje dat ze hun kathedraal noemen. We zijn blij dat we toch gegaan zijn. We genieten hier weer van. Tegen zevenen zijn we weer thuis en maakt Clemens de kachel aan. Dan moeten we de koffers gaan reorganiseren, want morgen vliegen we al weer. Dan eerst de auto inleveren bij het vliegveld in Puerto Montt en vervolgens vliegen we om 12:00 uur naar Santiago waar we nog een laatste overnachting hebben in Chili.
Volgens de weersvoorspelling is dit de laatste mooie dag. Dus moeten we hier goed gebruik van maken. We besluiten eerst naar de Osorno vulkaan te rijden en daar de 12 km lange weg naar boven te rijden. Vervolgens met een kabelbaan verder omhoog te gaan. Je kunt met twee kabelbanen en dat doen we om zo hoog mogelijk te komen. Je komt dan ook bijna aan de sneeuwrand. Het is vanaf de parkeerplaats een hoogteverschil van 500 meter. Wij zijn de eerste die de kabelbaan ingaan. Na ons nog een Belgisch stel en dan houdt het op. Maar als wij verder naar boven lopen, beginnen er toch gevulde stoeltjes boven te komen. Als we boven zijn, is het ondanks de open vlakte windstil. Het is een leuke tocht die we niet hebben willen missen. Deze Osorno vulkaan wordt qua vorm vergeleken met de Fuji vulkaan in Japan die we vorig jaar hebben gezien. Vanaf de vulkaan rijden we naar Petrohué, een klein dorpje aan het meer. Onderweg pikken we twee lifters op die er ook naartoe willen. Het meisje is hier bekend en leidt ons naar een plek waar je gratis mag parkeren. Dan lopen we een stuk langs het water en er varen bootjes met mensen af en aan. Er komen bussen met mensen die worden overgeheveld op de boot die een half uurtje rondvaart. Dan gaan ze nog even de souvenierwinkel in en dan is de excursie weer klaar. Als wij uitgewandeld zijn en ons ijsje op hebben, rijden we naar de watervallen. Maar onderweg zien we ineens iets roods in de bomen en dat blijkt een ware Woodpecker te zijn. Maar voordat die goed op de foto staat, ben je 10 min. verder. De vogel hopt tussen de takken op en neer en wij dan op de weg. Hij hakt er aardig op los. Bij de watervallen is het gezellig druk en kun je een mooie wandeling maken. Daar zoekt Clemens nog naar een cache en gevonden. Vandaar door naar Lago Verde. Ook daar een wandeling gemaakt en een cache gevonden. Het is heerlijk om te wandelen onder de bomen. We lopen in een waar lavagebied. We hebben vanavond lekker buiten op een terras kunnen eten.
Wij vertrekken vandaag naar ons laatste overnachtingshuisje in La Ensenada. Het is een rit van bijna 300 km. Het regent wat en het heeft vannacht zelfs hard geregend. Weinig mooie plaatjes van de omgeving. We passeren de plaats Villa La Angostura. Hier hebben Willem Alexander en Maxima een huis en haar broer heeft hier een bistro, genaamd Tinto Bistro. Deze is helaas dicht, dus we kunnen niet naar binnen. Het is een gezellig stadje met veel winkeltjes en weer alles van hout. We gaan voor de laatste keer Argentinië uit en Chili in. Tussen de twee grensposten ligt liefst 40 km en een pas waar we overheen moeten. Bij de officiële grens, boven op de pas, staat een groot Mariabeeld. We hebben een extra strenge Chileense grenscontrole. Het is goed dat de lunch met de kaas al achter de kiezen zit, want hier wordt zelfs een hond ingezet om overtreders te pakken. Langzamerhand begint het mooie weer te komen en als we tegen vijven bij ons huisje zijn, schijnt de zon weer volop. We hebben een leuk huisje met boven slapen en beneden een bank, eettafel, keukentje en badkamer. Het huisje heeft geen enkel stopcontact, alles is led-verlichting en alleen koken en warm water is op gas. Telefoon en ipad worden opgeladen via de USB-aansluiting. Alle energie komt van de zonnepanelen. Er staat een houtkachel. We gaan tegen zeven uur eten. In Argentinië moet je wachten tot acht uur voor de restaurants open gaan. In Chili is dat vroeger. Maar bij de eerste twee restaurants krijgen we te horen dat ze al gesloten zijn. Maar toch nog een restaurant gevonden met zicht op de Osorno vulkaan.
We worden wakker bij opkomende zon. Heerlijk uitzicht vanuit het bed. We hebben een mooie route even buiten Bariloche gevonden (Circuito Chico) en we vertrekken tegen half tien. Onze eerste bestemming is Colonials Suiza, een dorpje dat door Zwitserse kolonisten in 1899 is gesticht, nog authentieke gebouwen heeft en nu door toeristen wordt bezocht. Hierover werden we gisteren in een chocoladewinkel getipt. Als we er aankomen, horen we alleen kinderstemmen van de school. Het dorpje bestaat uit een aantal onverharde weggetjes met wat huisjes en toeristenwinkeltjes. Maar alles is nog dicht. Dus drinken we onze eigen meegebrachte koffie maar op. We lopen rond en verwonderen ons dat zon dorpje in the middle of nowhere kan bestaan. Als we uitgewandeld zijn beginnen er steeds meer mensen te komen, maar nog niemand voor de winkeltjes. Dus of de boel nog open gaat is de vraag. Maar wij rijden verder. Het is weer een natuurroute langs meren en bergen. Wij kunnen daar niet genoeg van krijgen. Helemaal niet omdat we wederom zon en blauwe lucht hebben. We wandelen stukjes, kijken, genieten, lunchen, maken fotos en rijden. We rijden naar Cerro Catedral, het wintersportgebied van Argentinië (2400m) en hebben daar van een lekkere ijsje genoten. Op het einde van de rit komen we aan bij Gruta Virgen de las Nieves, de grot van de Maagd van de Sneeuw. Een klein bedevaartsoord, gezien alle naamplaatjes, kaarsen, bloemen en rozenkransen. Bariloche heeft ook een kathedraal en daar wandelen we tegen zes uur naar toe. Een mooie eenvoudig ingerichte kerk met mooie gebrandschilderde ramen. Aansluitend een stukje eten en als toetje kunnen we het niet laten chocola in deze (chocolade)stad te kopen. Echt lekker.
Vanochtend begonnen met een ochtendwandeling naar het witte kruis boven op de berg, waarbij je uitkijkt over El Bolsón. Ons doel vandaag is Bariloche. Het is een geasfalteerde weg dus dat rijdt snel. Tegen drie uur zijn we in het hotel. Het ligt aan een meer en we hebben uitzicht vanuit onze kamer op het meer. Vanuit het hotel kunnen we lopen naar het centrum. Eerst doen we het museum. Maar jammer, alles alleen in het Spaans. Bariloche is een gezellige plaats met veel winkels. Er zijn veel restaurants in Duits/Zwitserse stijl opgetrokken en een heleboel chocolade winkels. We hebben chocolade geproefd en chocolade poeder gekocht voor een fondue. Het is ook een rijke wintersportplaats. Maxima en Willem Alexander hebben aan de andere kant van hetzelfde meer een huis. We hebben weer blauwe lucht en zon. De dame in de chocoladewinkel vertelt dat we geluk hebben, want normaal regent het hier veel in deze periode.
Vandaag weer een weg te rijden van ongeveer 200 km. We weten al bij voorbaat dat we daar de hele dag over gaan doen. We krijgen eerst een lekker ontbijtje voorgeschoteld. We rijden om half tien. Na 10 km gaan we weer de grens met Argentinië over. Van Chili naar Argentinië gaat altijd snel, want ze controleren alleen de paspoorten en de papieren van de auto. Niets geen vragen over eten of drinken. In een plaatsje verderop is een supermarkt en een tankstation. Even boodschappen en benzine (die is in Argentinië aanzienlijk goedkoper) en we kunnen weer een paar dagen vooruit. Het eten moet over 3 nachten weer op zijn, omdat we dan Chili weer ingaan. Zo houden we ons zelf bezig. Op onze route ligt een Nationaal Park waar we een wandeling kunnen maken en er staan, zo staat geschreven, Alerces bomen, cypresachtigen, groot, mooi, dik en één van de langst levende bomen van de wereld. We hebben dit soort al eens eerder op onze reis in Chili gezien (zie 17 februari). Deze moeten we natuurlijk ook zien. De wandeling is ongeveer 6 km. En we hebben 1 boom gezien waar een bordje bij stond van de betreffende boomsoort. Maar nog geen foto waard. Hij moet eerst nog een beetje groeien. Hij is nog maar 300 jaar en zon 1/2 m dik. Deze bomen groeien slechts 1 cm in 20 jaar. De oudste bomen van dit soort in dit park zijn 2.600 jaar (!) oud, ruim 2m dik en zon 60 m hoog. Maar daar kun je alleen met een excursie van een dag per boot naartoe. Maar we hebben lekker gewandeld in een bosrijk gebied langs het water. We komen onderweg weer vogeltjes, bloemetjes en mooie uitkijkpunten tegen. Blauwe lucht en zon, koffie bij ons, lunch bij ons voor aan het water. En tegen zessen bij onze overnachtingsplek waar de meneer en zijn honden ons verwelkomen. We hebben een heel huisje ter beschikking. Dat gaat weer helemaal lukken.
We beginnen vandaag met regen, dan komt de mist en dan gelukkig weer zon met blauwe lucht. Ons doel vandaag is Futaleufú. Een route van 200 km, grotendeels dirt road door mooi groen Chili. Als de zon schijnt en de lucht is blauw kan onze dag niet meer kapot. Dan is alles zoveel mooier. We stoppen dan ook regelmatig om even rustig te genieten. We komen ook door het plaatsje Villa Santa Lucia. In december 2017 vond hier in de bergen een aardverschuiving plaats. Doordat er in 24 uur erg veel regen was gevallen raakte de ondergrond van het einde van een nabij gelegen gletsjer verzadigd. Deze ging schuiven en kwam in het dal tot stilstand. Het halve dorp werd weggevaagd. Het kostte 21 mensen het leven. De vele schade aan huizen, wegen en natuur is nog goed zichtbaar. Op weg naar Futaleufú lunchen we weer aan een geweldig meer. De rest van de fotos is wat we onderweg zien. Onze slaapplek voor vannacht en we kunnen nog lekker om half acht buiten eten.
