De Forest Campground, waar we hebben overnacht, ligt aan een kleine weg naar het noorden, richting Mount Hood. Dat dit geen belangrijke doorgaande route is werd ons snel duidelijk. Het eerste uur was het een goede 2-baans weg, waar we slechts 2 auto’s tegenkwamen. Daarna kregen we de keuze tussen een redelijk brede, maar gravel weg of een smalle asfaltweg. We hebben de laatste gekozen. Deze weg werd echter steeds smaller. Bij de enkele tegenliggers moest een van beiden wachten op de uitsparing. Gelukkig was de weg redelijk overzichtelijk. We hadden alleen een kaart van de staat Oregon, maar die was niet zo gedetailleerd. Gelukkig heeft LoLo (onze TomTom) ons goed geholpen. Na totaal 2,5 uur rijden en zo’n 100 km verder hadden we weer een normale weg.

 Aan de voet van Mt.Hood is in de 30-er jaren, in kader van werkeloosheidsproject een grote lodge gebouwd: Timberline Lodge. Deze lodge, die nog volop in gebruik is, kun je bezichtigen. We hoorden dat er ook een rondleiding werd gegeven. Een oudere man vertelde enthousiast over deze lodge en over de bouw. Het zou een rondleiding van drie kwartier zijn, maar we hebben nooit een enthousiaster iemand dan deze man meegemaakt. Bijna anderhalf uur later beëindigde hij de tour. Nadat ik nog heb moeten fungeren als de dochter van de laatst overleden bouwmedewerker aan de lodge, die vorig jaar op 99 jarige leeftijd nog eens op bezoek kwam. De toergids speelde die medewerker. Ik deed er graag aan mee. Heel mooi om mee te mogen maken.

Onderweg nog een korte trail gelopen. Na wat inkopen in Hood River gedaan te hebben en gekookt en gegeten op de parkeerplaats van Walmart zijn we naar de Rest Area in de buurt gegaan voor de overnachting.

Vanochtend in het bos wakker geworden. We stonden met nog 6 anderen op een Forest Campground. Er waren in totaal 18 plaatsen. Clemens had gelezen dat er een Fish Hatchery een paar mijl verderop was. Wij daar naartoe. Voor de afslag naar de Hatchery zagen we allemaal verkeerregelaars. Dan moet er toch wel iets bijzonders zijn. We moesten langs de weg parkeren. Door een van de mensen werd ons verteld dat dit weekend in heel Oregon vrij vissen is. Iedereen mag een visje vangen en dat ook nog mee naar huis nemen. Meestal moet de vis weer terug gegooid worden.

Op de hatchery hadden ze dit jaar voor het eerst een dag georganiseerd voor kinderen.

De kinderen mochten vrij vissen. De hatchery had in een grote vijver de nodige grote vissen (zalm en forel) gegooid. Ieder kind mocht met een vis naar huis. Bij onze ronde rond het meer zagen we dat er echt grote vissen opgehaald werden en soms met kinderhengeltjes, zodat de hulp van de papa’s echt nodig was. Ik wist alleen niet, dat na de vangst de vis een paar harde tikken met een stukhout op de kop kreeg, waarna de vis dood was. Het ene kind stond erbij en keek erna en andere kinderen deden hun handen voor de ogen. Ik vond het wel wat hoor.

De Bold Eagle zat vanuit de boom ook alles gade te slaan. Er zat alleen wat veel hout aan de boom om hem er helemaal goed op te krijgen.

Na zo’n 70 mijl verder te zijn gereden, zijn we weer op een Forest Campground neergestreken. Lekker aan het water met een boekje, handwerkje, pilsje, de zon. Wat wil een mens nog meer?

In Bend gisteren wat gewinkeld…, nadat we onderweg de camper door de truckwash hebben gehaald. Clemens heeft het dak zelf geboend en gepoetst en de medewerker  de rest. Hij  blinkt weer helemaal, maar voor hoelang in het stoffige Amerika.

Vannacht bij Lowe’s (een soort luxe Gamma) op de parkeerplaats overnacht. Tegen 5 uur werd er tegen de camper geklopt. Eerst wacht je af of je het goed hoort. Bij de tweede keer kom je er maar eens uit om te kijken (vanachter het raampje) wat er aan de hand is. Een medewerker van Lowe’s maakt duidelijk dat we de camper verder naar achteren moeten verplaatsen. Nadat we dat hebben gedaan, zet die medewerker zijn auto op die plaats. Blijkbaar hadden we op die onmetelijke parkeerplaats onze camper juist op ‘zijn’ parkeerplek gezet…

Vlakbij Bent ligt het voor toeristen aantrekkelijke plaatsje Sisters. De naam zal zijn afgeleid van de vlakbij gelegen berggroep The Three Sisters. Leuk, gezellig plaatsje met in de kern in semi-authentieke bouwstijl opgetrokken winkels.

Joop en Ine, voor jullie bekend terrein natuurlijk…

Bij de wasserette bespreken we met een mede-‘wasser’ de route voor komende dagen. Hij adviseert ons ook de weg op te rijden, die langs de Metolius River loopt. In deze rivier wordt veel gevist en er liggen enkele Forest campings aan. Mooie weg door het bos. Op een camping langs de rivier zijn we neergestreken.

Vandaag vanaf de Walmart parkeerplaats vertrokken nadat we de mail hebben bijgewerkt bij MacD, die in de Walmart zit. We hadden nog een aantal adressen waar we langs moesten. Maar nadat alle verplichtingen waren gedaan op weg naar Crater Lake (staat Oregon).

Onderweg kwamen we een osprey nest tegen. Er was nog een echtpaar aan het fotograferen, even een praatje en dan weer verder. Aangekomen in Crater Lake Nat’l Park, eerst bij de camping naar het dumpstation. Altijd handig dat dat kan in dit soort parken. Aangezien we de Nat’l Parkpas hebben kunnen we er gratis in en in dit park gratis dumpen. Dat is niet altijd, soms kost het $5,-. 0f soms voor seniors voor de helft.

Hoe hoger we op de krater komen, hoe meer sneeuw we tegenkomen. Het hoogste punt is ongeveer 3.000 meter. Er zijn weinig mensen. Vorig jaar waren we hier eind augustus en toen was het heel druk. Dit meer, dat nog niet helemaal ontdooid was, levert altijd mooie plaatjes op. En de sneeuw, de zon en de blauwe lucht helpen daar ook aan mee.

Maandag besloten om maar weer eens naar de gecultiveerde wereld terug te keren. Van Lassen naar de stad Redding gereden. Van zo’n 2.000m naar ongeveer zeeniveau. Over een afstand van ca 75km liep de weg heel geleidelijk naar beneden. De bedoeling was om eens een middag te winkelen. De temp. gooide echter roet in ’t eten. Het was in Redding zo’n 40 gr. Dan toch maar een overdekte mall in.

Dinsdag zijn we vertrokken naar Klamath Fall, een plaats net over de grens met de staat Oregon. Onder weg reden we langs de Mount Shasta (ca. 4.700m). Bij het gelijknamige plaatsje hebben we bij de Visitor Center info opgevraagd over de weg die tot halverwege de berg loopt. Toen bleek dat het niet gewenst was dat we met de camper die slingerweg zouden nemen. Na wat foto’s van de berg gemaakt te hebben en even door het plaatsje hadden gelopen, zijn we verder noordwaarts gereden.

Onze achterbanden (4stuks) zijn in de loop van deze vakantie aan vervanging toe. Omdat we naar Alaska willen en de wegen in het noorden vaak wat minder zijn, hebben we besloten de banden in Amerika maar te vervangen. In Oregon betaal je geen belasting op goederen. Dat scheelt algauw zo’n 8-10%. Via email hebben we gisteren enkele offertes aangevraagd bij bedrijven in Klamath Falls en er een uitgezocht. Daar vanmiddag maar gelijk langs gegaan, besproken en opdracht tot vervangen gegeven. Dus daar kunnen we voorlopig weer mee vooruit.