Vandaag is het Canada Day en dit keer de 150e keer. Canada viert dat 150 jaar geleden  (1867) de Canadese Confederatie is ontstaan. Bij de rondgang door het Legislature Building (eergisteren) hoorden we dat er vandaag allerlei activiteiten rondom dit provinciehuis zijn. Vanaf Walmart zijn we met de bus+lightrail er heen gebracht. Het is erg mooi weer,zo’n 27 gr.

Voor het gebouw ligt een grote waterpartij en iets verder een hele groep fonteinen. Het is de favoriete plek van veel gezinnen met kleine kinderen. Bijna iedereen heeft een rood element aangetrokken of opgedaan of geheel uitgedorst in de Canadese kleuren.

Bij thuiskomst zeg ik tegen Clemens: het is net of ik gas ruik, al een paar dagen lang. Volgens hem kon dat niet. En ik kan dan niet uitstaan dat ik er niet achter kan komen waar het vandaan komt. Er staat onder de voorstoel een muizenval. Ik zeg: kijk daar eens in. En wat blijkt? Er liggen 2 dode muisjes in. De muisjes eruit, de stank eruit. Ik weer blij. We gaan weer met z’n tweetjes verder.

Vandaag naar de West Edmonton Mall, eentje met 800 winkels en diverse amusements attracties. Maar helaas….de camper wilde niet starten. Gelukkig stonden we bij Walmart en niet ergens in ’the middle of nowhere’. De overbuurman wilde graag helpen om ‘m een ‘boost’ te geven of de accu los te maken. Met de gegevens van de oude accu naar De Automotive-afdeling van Walmart. Algauw hadden we de juiste en die er ingezet. Heerlijk dat bekende geluidje.

De mall blijkt inderdaad een hele grote te zijn. Naast de vele winkels zijn er diverse attracties, zoals een complete ijshockeybaan, een indoorpretpark met o.m. drie 8-banen, een compleet pirateneiland waar twee keer per dag een zeeleeuwenshow wordt gegeven, een golfslagbad met wel 10 ernorme glijbanen en een grote bioscoop. Mogelijk hebben we niet alles gezien. We hebben nog nooit ons een hele dag op een mall vermaakt.

Eerlijk gezegd komt dit ook deels doordat er een grote stand was waar een mapje van de Canadian Mint werd uitgereikt voor de nieuwe munten ter herdenking aan de 150 jaar Canadese Confederatie, met onder meer de C$2-munt met de ‘glow in the dark’. Het mapje was natuurlijk leeg, maar over de dag verdeeld kon je de nieuwe munten kopen tegen de nominale waarde. Alleen de 5 en 10 cent ontbreken. Die moet je uit het wisselgeld ‘vissen’. Toen ik in de postzegel- en muntenwinkel, die ’t organiseerde stond vroeg een man wat ik zocht. Na een praatje kon hij mij de nieuwe 5 cent wel leveren, maar gaf aan dat er van de 10 cent nog niet zoveel waren. Die moet ik dan maar uit het wisselgeld ‘vissen’.

Gisteren, een regenachtige dag, naar Edmonton gereden. Vanochtend met de bus naar downtown Edmonton. In het begin een beetje fris, dus vest aan. Aan de Jasper Ave, de hoofdstraat, koffie gedronken. Omdat het niet zo druk was, was de koffieman bereid even in de kassa rond te snuffelen naar nieuwe munten. Dit jaar wordt de 150e verjaardag gevierd van de Canadese Confederatie. Men vond dit een mooie gelegenheid om een serie nieuwe munten uit te geven. Een collega had een nieuwe 2-dollar munt, de zgn ‘glow in the sky’, een munt die door de fluor die erop zit lichtgevend is, een soort noorderlicht. Ze was bereid die munt aan mij af te staan.

Via het visitor center doorgewandeld naar het Muttart Conservatory, een soort botanische tuin, verdeeld over 4 glazen pyramides. Tussen de planten werd kunst van diverse lokale kunstenaars geëxposeerd en te koop aangeboden. Bij de kassa zat een nieuwe ‘quarter’. Dat leidde natuurlijk tot de vraag of ze nog meer nieuwe munten heeft. Helaas alleen meer van ‘t zelfde. Na het nuttigen van onze lunch weer teruggelopen naar het centrum. In een park stonden een groot aantal foodtrucks waar diverse soorten eten kon worden gekocht en dat genuttigd kon worden onder begeleiding van een live jazz-optreden.

In Edmonton is een bijzonder ijshockey stadion, een erg groot gebouw in een bijzondere vorm. Helaas werden er vandaag geen tours gegeven. In de namiddag naar het Legislature Building, het provinciehuis van Alberta. Voor het gebouw liepen vele netjes uitgedoste jongens en meisjes. Het bleken de ‘graduates’ van dit jaar te zijn van de highschool.Toen we het provinciegebouw binnengingen en door de detectieapparatuur werden geleid vertelde men dat zojuist een tour door het gebouw zou starten. We konden dus net mooi aansluiten.

Vanochtend naar Maligne Lake, zo’n 45 km de vallei in even ten oosten van Jasper. De hele weg er naartoe was ’t rustig, dus dachten we dat er ’s morgens om 10u nog weinig mensen zullen zijn. Tot onze verbazing was de grootste parkeerplaats al zo goed als vol en liepen er al hele busladingen mensen. Allemaal om een boottripje over ’t meer te maken. Wij hebben een leuke trail, deels langs ‘t meer, gelopen. Dit keer was ’t een stuk frisser, circa 15 gr.

Even na de lunch, op de terugweg langs het Medicine Lake werd de weg geblokkeerd door een hele rij auto’s. Een teken dat er iets bijzonders moet zijn. Er liep een jonge beer van circa 1 jaar oud alleen over de weg. Iedereen keek rond of de moeder niet ergens in de buurt is. Het jonge beertje liet zich rustig fotograferen.

Bij Maligne Canyon konden we helaas niet parkeren vanwege de drukte. We zijn toen maar van Jasper in de richting van Edmonton gereden en zijn voor de nacht neergestreken in Hinton.

Vandaag de laatste 100 km van de Icefield Parkway naar Jasper gereden. Onderweg diverse stops voor watervallen en een trail. Weer een mooie zonnige dag.

In Jasper zijn we uit wezen eten. De foto’s van vandaag spreken voor zich.

Vanochtend vanaf Lake Louise de Icefield Parkway opgereden richting Jasper. De hele Parkway is 233 km. Vandaag rijden we er 130 km van. We hebben er een lekker zonnetje bij en overwegend blauwe lucht.

Op het Visitor Center hebben we een blaadje gekregen waarop de hele route staat aangegeven en van kilometer tot kilometer waar de parkeerplaatsen, uitkijkpunten en trails liggen die we tegenkomen. Daarop vervolgens, aan de hand allerlei boeken die we hebben, aangegeven waar we zullen stoppen. De foto’s geven een indruk van wat we vandaag hebben gezien.

Bij het Icefield Centre langs deze weg mag je op een parkeerplaats speciaal voor campers overnachten (C$15.70 ~€10). Op het enorme terrein zijn we een van de weinigen. We hebben er wel een mooi uitzicht op het Columbia Icefield.

Vanuit Lake Louise Village met de free shuttle bus naar Banff (55km). Wat een service. Om 10u zitten we op een terras aan de hoofdstraat in Banff. Eerst nog een beetje fris, maar al snel kan de jas uit.

Traditioneel wandelen we langs de Bow River naar het vermaarde Fairmont Hotel. Dit luxe hotel werd reeds in 1888 door de Canadese Pacific Railway gebouwd en is de eyecatcher in Banff. Onderweg zien we een grote witte uil in de boom zitten.’s Middag lopen we door de winkelstraat.

0m 06:00 uur gaat de wekker en we rijden om 06:15 uur. We staan om 06:45 uur bij het Moraine Lake. Dan kunnen we nog parkeren. Er is plaats voor 15 campers. Wij zijn om die tijd nr.4. Als we ons rondje hebben gelopen de foto’s hebben gemaakt, staat de parkeerplaats helemaal vol. En de verkeersregelaars staan alweer klaar om iedereen tegen te houden. Een RV of auto eraf dan eentje erop.

We rijden terug naar Village Lake Louise, doen onze lunch en gaan met de free shuttle naar Lake Louise. De eerste foto’s zijn van Moraine Lake. Het grote hotel staat bij Lake Louise de daarop volgende foto’s zijn van Lake Louise.

Vandaag een mooie route gereden door het Kootenay Nat.Park naar Lake Louise. Het is een rustige route, wel met een aantal wegwerkzaamheden. Het zonnetje schijnt en plots zien we een beer lopen. Een beer trekt zich nooit iets aan van verkeer, dit in tegenstelling tot een pronghorn of andere hertachtige die erg schuw schijn en snel op de vlucht schiet. Het verkeer stopt wel voor de beer, maar door het verrassende en de snelheid van een hert komt deze eerder met de auto in aanraking. Daarom zie je die ook regelmatig dood langs de weg liggen.

Onze eindbestemming is Lake Louise. We willen Lake Louise en Lake Moraine bezoeken. Dit over twee dagen verdeeld. We komen er in de Village Lake Louise achter dat er free shuttles rijden. Wij staan een aantal nachten op de Overflow. De kosten zijn C$ 10,80 per nacht, nog geen €7,50. Op de camping kost het C$37, 50 (ca.€25). De free shuttle brengt je van de Overflow naar de Village en naar Lake Louise. Naar Lake Moraine moeten we zelf rijden. Een andere nieuwe service in the village is de free wifi in het visitor center.

Vanochtend eerst even bij de bib de email opgehaald en dan op weg naar Canada. Er zijn toch altijd wat kriebeltjes als je de grens moet passeren. We hebben een slome douanier die om het registratiebewijs van de camper vraagt. Dat duurt even, want dat is een document waar nooit om gevraagd wordt en dus niet zomaar bij de paspoorten zit. Dus hij moet even geduld hebben voordat Clemens de papieren achter uit de camper heeft gehaald en kan tonen. Hij kijkt ongeduldig op zijn horloge, het is bijna lunchtijd. De vragen komen dan: hoeveel alcohol? 24 blikjes, dat mag. Hoeveel rookwaar? geen. Meer dan C$10.000 ? wat denkt die man wel niet. Ook niet dus. Wapens? Ook niet. Dan mogen we doorrijden.

We hadden dus niet alle aardappels en vlees en fruit op hoeven maken dit keer. Vorig jaar mocht ik de kip uit de vriezer inleveren.

Toen door naar Cranbrook. Daar worden we van harte welkom geheten door het bedrijf Home Hardware . We mogen op zijn parkeerplaats overnachten. En we zijn niet de enigen.

De Walmart, die ernaast ligt, wil ‘ons soort mensen’ hier niet hebben.

Glacier National Park wordt doorsneden door de Going to the Sun road. Dit is een weg die hoog over de bergen van het park naar de andere zijde loopt. Helaas is deze weg nog niet open vanwege de sneeuw. Overigens mogen wij niet over deze weg met de camper, omdat die langer is dan de toegestane 7m. We zijn langs het Lake Mc Donald gereden tot waar de weg is afgesloten. Vandaag waren er veel fietser die hier hun tocht naar boven begonnen. Met de fiets en lopend mag je wel de bergweg vervolgen. Nu dus lekker autovrij. Op het punt waar de weg is afgezet is een mooie boardwalk van ongeveer 1,5km door het bos met uitleg over de soorten bomen.  De Avalanche Lake trail, die ook op dit punt begint, is afgesloten vanwege beer-activiteit. Op het Visitor Center horen we dat mensen gisteren op die trail 6 beren zijn tegengekomen en zich min of meer door de beren ingesloten voelden.

We hebben nog wel een trail aan de andere kant van ’t meer gelopen, maar toch steeds op onze hoede of er dieren in de buurt zijn. Het is een beetje dubbel, je wilt graag beren tegenkomen, maar dan wel vanuit de auto bekijken. Toch weer een mooie dag, ca.25 gr en zon met wat wolken.

Met een lucht met grote wolken waar tussendoor de zon schijnt zijn we opgestaan en hebben onze reis noordwaarts vervolgd door het ruime Montana-land. We zijn tegen 13u neergestreken in Helena, de state capitol van Montana. In het AAA-boekje (vergelijkbaar met ANWB) over Montana vinden we dat het State Capital-gebouw ook op zondag open is (tot 15u). Daar aangekomen worden we enthousiast verwelkomd door de dienstdoende security-meneer. Na het uitwisselen van de nodige beleefdheidsrituelen (waar komt je vandaan, wat doe je in Helena, waar ga je naar toe en hoe vind je ‘t hier) geeft hij aan wat we in het gebouw kunnen zien en overhandigt ons een boekje met een beschreven rondleiding. Zoals verwacht is het op zondag wel erg rustig. In het hele immense gebouw lopen nog geen tien mensen. Dus alle tijd en ruimte om rond te kijken.

Daarna door naar the Cathedral of St. Helena. Deze kerk uit begin 20^e eeuw is erg mooi en in het bijzonder de vele gebrandschilderde ramen (van Duitse herkomst). Op de foto een voorbeeld dat de aankomst van Colombus in Amerika voorsteld.

Vandaag rustig richting ‘t noorden (Canada) gereden. In Livingston the Railway Depot Museum bezocht. In het informatieboekje van 2015 staat dat de entree gratis is. Tot onze verbazing moesten we $4 pp betalen. De verklaring was dat het toen gratis was vanwege de slechte economie. Men vindt dat het nu beter gaat en kunnen mensen de entree weer betalen…

Het museum in de voormalige stationshal bevat oude foto’s van stoomlocomotieven, item behorend bij het ‘stationsleven’ en enige schilderkunstwerken. Al met al viel ’t tegen en stonden we met een half uur weer buiten. De personentrein heeft hier in 1972 voor het laatst gestopt. Het was de trein van Seattle naar Minneapolis  (Minnesota).

Van daaruit zijn we door het weidse en onbevolkte Montana naar de camping in White Sulphur Spring gereden. Bij aanmelding hoefde Clemens alleen maar de achternaam te noemen. De mevrouw wist te vertellen dat hij Clemens heet, uit Crestview Florida komt (ons Amerikaanse adres) en geen kinderen en huisdieren meebrengt. We hebben hier al twee keer eerder gestaan. Een mooie schone camping met ruime plaatsen. Dus hier de was ook maar gedaan.

Vandaag opgestaan in de regen. We gaan eerst in Cooke City bij het Visitor Center internetten. Via de Weather Channel gaan we de zon opzoeken om zo onze route te bepalen. We besluiten toch vooreerst richting het noorden (Canada) te rijden.

Dan rijden we Yellowstone weer in. Als we de Lamar Valley binnenrijden houdt het op met regenen. De kou is uit de lucht. Er zijn niet veel dieren buiten de bizons. We hebben een beer in de verte gezien, niet op camera te pakken.

Als we Yellowstone uitrijden aan de noordkant lopen we nog even door het plaatsje Gardiner, met z’n vele toeristenwinkeltjes en eetgelegenheden. We overnachten op de restarea op weg naar Livingston.

Vanochtend in Yellowstone de South en North Rim van de Yellowstone River Canon bezocht. Daarna door de Lamar Valley richting de Northeast Entrance van het park gereden. In deze vallei kom je vaak het een en ander aan wild tegen. Dat deden we, al was ‘t ‘maar ’tig' bizons, een osprey-paar op het nest en een coyote. Helaas geen beer gezien.

Onder de lunch komen we op ’t idee om de Beartooth Scenic Byway op te rijden. Deze schitterende route (zie eerdere blog van ons) loopt ‘over ’t dak van de wereld’. Maar helaas die blijkt afgesloten te zijn vanwege de sneeuwverwachting. We kunnen ‘m zo’n 17 mijl oprijden, tot aan de wegafzetting. Jammer dat we niet naar boven kunnen, maar tot zover we kunnen een erg mooi sneeuwlandschap. De bergmeren zijn nog geheel bevroren.

Vandaag van Cody naar Yellowstone via een mooie scenic route, volgens ons de mooiste toegangsweg naar Yellowstone. Het waait heel hard, maar de zon schijnt. Als we Yellowstone Park binnenrijden liggen er gelijk 4 bighorns voor ons klaar. Er ligt nog erg veel sneeuw, veel watervallen en heel veel mensen.

We gaan eerst even langs de camping om  het plaatsnummer op te halen. Het is maar goed dat we gereserveerd hebben, want de camping is volledig vol. Daarna door naar The Old Faithful. We moeten twee keer een rondje rijden om een plaats te bemachtigen op de enorme parkeerplaats. Dit is de vijfde keer dat we in Yellowstone zijn, maar nog nooit hebben we het zo druk gehad. Lekker twee uur gewandeld.

We wilden eigenlijk nog naar Midway Geyser Basin om de Grand Prismatic Spring te bekijken. Met deze hoeveelheid mensen en onze camper van10 m is de kans voor een parkeerplek daar nihil. Daarom terug naar onze camping Bridge Bay.

We zijn vandaag maar eens begonnen met uitslapen, jawel tot 08.00 uur. Dat is lang voor ons. Na de hectische dag van gisteren hebben we wel een rustige dag verdiend. En buiten is het ook weer rustig.

Na de koffie gaan we Cody in. Er is een groot Buffelo Bill Center waar we 4 jaar gelden twee dagen in hebben rondgebracht. Dat vinden we nu niet nodig, we gaan lekker wandelen downtown. Het is nog erg rustig, wat dan toch inhoudt dat je veel aan de praat komt in de winkels. Erg gezellig allemaal. In dit stadje wonen circa 8000 mensen. De meeste winkels moeten het van het seizoen hebben en zijn in de winter dicht.

Nadat we downtown gehad hebben, rijden we door naar de bibliotheek waar we het een en ander uitzoeken voor de komende dagen. Woensdag hebben we nachtje Yellowstone geboekt. We zijn benieuwd, want het vriest daar nog steeds, afgelopen weekend is er nog sneeuw gevallen. We gaan van de hittegolf toen we Amerika binnenkwamen naar vorst. Pyama aan en dekens over.

Na overleg en overleg en kijken op de weather channel toch weer van route veranderd. Er komt maandag en dinsdag een heel slecht weergebied over de Dakota’s en met name over de Black Hills waar we zitten. De oorzaak een stroom zware buien vanuit het noordwesten van de VS richting het noordoosten. Deze relatieve warme buien vermengen zich met de koudere lucht die vanuit Midden-Canada afzakt. Deze vermenging leidt tot zware slagregens, hagel en zelfs tornado’s. We hebben onze buik vol van hagel na de Denver Hail Storm die behoorlijk schade aan onze kar heeft veroorzaakt. En aan een heleboel andere campers,  auto’s, huizen en andere gebouwen. 

We besluiten de Great Plains te verlaten en dichter tegen de Rockies te gaan zitten. We rijden daarvoor vandaag richting Yellowstone tot Cody, zo’n 550km westelijker. Vanochtend zijn we met blauwe lucht begonnen en dat de rest van de dag tot bijna in Cody. Vanavond begon de echte zware regen, onweer en zeer harde wind. We staan nu te schudden op de parkeerplaats van Walmart, maar de regen bracht hier gelukkig alleen water en kleine hagelsteentjes. Nu kunnen we nog een dag hele harde wind verwachten. Af en toe denken we in een boot te zitten, terwijl de wind ‘op de neus’ staat. Vanaf woensdag hopelijk weer rust ‘in de tent’. Desondanks toch blij dat we verkast zijn. Woensdag zien we waar onze reis dan naartoe leidt.

Vanmorgen vanuit Custer City (Black Hills South Dakota) eerst naar Jewel Caves. We dachten om 9u zo te kunnen aansluiten bij de rondleiding. Bleek dat we nog eerst ruim anderhalf uur moeten wachten. Dan maar eerst op de parkeerplaats koffie en lezen. Jewel Cave moet de 3^de grootste grot van de wereld zijn. De totale lengte van de gangen is 250 km. Slechts een klein deel is voor bezoekers toegankelijk. Grotdelen worden ook nu nog steeds onderzocht. In de 80-minuten durende scenic tour loop je ongeveer 1 km door gangen op z’n 100m diepte. Tijdens de toer zie je enkele mooie formaties, maar vele delen zijn hetzelfde.

Na de lunch naar Crazy Horse Monument. In navolging van Mount Rushmore is men hier bezig een belangrijk indianenopperhoofd uit de 19de eeuw uit een bergwand te houwen. Het kunstwerk in wording is op grote afstand te zien. Eind jaren veertig is men ermee begonnen. Na 50 jaar is het gezicht gereedgekomen. Ons inziens duurt het zeker nog 50 jaar voordat het geheel gereed is. Het kunstwerk wordt bekostigd uit de entreegelden. Gezien de belangstelling lijkt dit een succesvolle onderneming.

Toch ook nog maar even doorgereden naar Mt Rushmore. Hoewel we het in 2012 al eens hebben gezien, is het toch weer aardig om het nog eens in het echt te zien. Ieder gezicht is ongeveer 20 m hoog. De 4 gezichten tesamen passen bijna geheel in het gezicht van Crazy Horse. Om maar een beeld te krijgen van de omvang.

Zo’n 6 goederentreinen zijn vannacht de camping gepasseerd. Ja, ze halen je uit de slaap en nee, ’t was niet vervelend. Dit is een typisch Amerikaans ‘geluidje’. Hoort erbij …

Vanochtend hebben we het nabij gelegen Fort Laramie bezocht. Deze handels- en legervesting is rond 1840 hier gesticht ter ondersteuning van de Amerikaanse trekkers naar ’t westen. Deze trekkers waren onderweg om verschillende redenen. Sommigen om vervolging vanwege geloof te voorkomen, zoals Mormonen en zeer strenge christenen, anderen op zoek naar nieuwe landbouwgronden of gelukzoekers op zoek naar goud in ’t westen. Het leger moest er voor zorgen dat er geen ongeregeldheden kwamen tussen de blanken en de indianen. In de praktijk zorgde het leger voor de bescherming van de trekkers. Tijdens de trek kwamen tenminste 20.000 trekkers om. Zo’n 2% door strijd met de indianen, maar de meesten door ziektes, tijdens ’t oversteken van rivieren en door wagenongelukken. Een video op het visitorscentrum geeft een aardig idee van ’t leven in en rond het fort.

Via de grote open vlaktes van Wyoming zijn we naar de Black Hills in het zuidwesten van South Dakota gereden. Het eerste plaatsje in Zuid Dakota is Edgemont, een gehucht, maar met een museum. We besluiten er ‘even’ te gaan kijken. We worden warm verwelkomd door Mr. Clyde, een Veteraan van 93 jaar. Hij werkt als vrijwilliger in het museum. Als je 93 jaar oud bent heb je een heleboel te vertellen. Helemaal als wij de eerste bezoekers van vandaag zijn. Hij heeft zelfs nog een stukje piano voor ons gespeeld. Na ruim een uur hebben we beleefd afscheid genomen.

Vanavond op een PA-camping (=Passport America=50% korting) in Custer City. De camping is aan de rand van dit leuke stadje. De komende dagen zullen we in de Black Hills rondkijken.