Zaterdag zijn we blijven hangen in Aberdeen. Een stadje aan de monding van 2 rivieren die in de Pacific uitkomen. Zoals in veel Amerikaanse steden ook hier veel oude fabrieks- en havengebouwen, waar geen bestemming meer voor is. Omdat het onderhoud dan vaak achterwege blijft, wordt het aanzicht van de stad niet mooier. We kwamen er nog wel een oud, gerestaureerd Shell-tankstation tegen. Naast dat het gebouw nostalgie op roept, doet dat ook de toenmalige benzineprijs.

We stonden die nacht bij Walmart, waar de trein langs onze camper kwam. De foto is vanuit onze camper gemaakt.

Zondag van Aberdeen naar Longview gereden. Onderweg kom je door dorpjes, waar je soms kunst tegenkomt, hiervan een voorbeeld. In Washington State viert de houtkap hoogtij. Tegenwoordig is het wel zo, dat waar de bomen gekapt worden, ze ook weer moeten zorgen voor herbeplanting. Een gedeelte van de route ging langs de Columbia River. We kwamen 2 Osprey-nesten tegen. Een Osprey is een “vissende havik”.  Het is een grote roofvogel, die met de poten neerwaarts het water induikt om de vis te vangen.

Met beperkt uitzicht valt er ook weinig te vertellen en te laten zien. Gisterenochtend (vrijdag) was het erg mistig. Teruggaan naar Ruby Beach voor het prachtige strand was dus niet zinvol. Ook komende dagen wordt mist voorspeld aan de kust. Daarom maar afzakken langs de kust naar het zuiden. Onderweg nog wel een strandwandeling (met beperkt uitzicht) gemaakt.

Vannacht hebben we bij een casino overnacht (en geen gokje gewaagd). Door naar Aberdeen; eerste plaatsje met de nodige faciliteiten voor een aantal huishoudelijke klusjes (laundry, inkopen etc.).

Vandaag (donderdag) weer naar de kust. Tegen 10u zijn we bij Ruby Beach, in de verte iets  mistig. Even koffie opdrinken en schoenen aan en dan naar the beach. Nog geen kwartier later staan we op het strand en…. in dichte mist! Een uur geleden was het eb, dus een behoorlijk groot strand vóór ons. Ruby Beach is bekend van de rotsen op het strand en de anemonen en zeesterren in de geulen rondom die rotsen. Mooi strand. Misschien morgen nog een keertje terug als het tenminste helder is.

Door naar Kalaloch Beach campground. We worden ‘verwelkomd’ met het bordje ‘campground full’. Vragen helpt soms. En ja, er blijkt zojuist iemand zijn reservering geannuleerd te hebben. Hoewel een krappe plek, gaan we er toch maar staan. Na de lunch een wandeling naar een nabijgelegen lodge in de hoop dat ze daar wifi hebben. Helaas, de dichtstbijzijnde gelegenheid is 35 mijlen terug (Forks). Dan maar niet.

We maken een wandeling over het strand. Het is mistig,  fris (15C) en het ligt bezaaid met krabbetjes. Iemand had de inspiratie om er een kasteel mee te bouwen. Marion amuseert zich door meeuwen op te jagen en dan een goeie foto te schieten…

‘s Middags scheen de zon. Reden dus om nog een wandeling over het strand te maken. ’s Avonds was het eb. Als je toch aan het strand kampeert nog eens naar het strand. Bij eb is het wel een heel groot strand…. tot opeens de mist weer komt opzetten.

Vanochtend, woensdag, zijn we om negen uur weer bij de oceaan. We zien nog blauwe lucht, maar de mist is weer in aantocht. Er is een flauwe regenboog boven het water te zien.

De rotsen die gisterenmiddag in het water lagen, liggen nu vrij en wij besluiten er naartoe te lopen. We zijn alleen op een gigantische strand. Een leuke ochtendwandeling en omdat we nu in zand lopen zijn onze footprints goed te zien. Het is alweer opkomend water, altijd moeilijk in te schatten als je de getijden niet weet. Na een half uurtje bij de rotsen zien we dat we toch terug moeten daar het water sneller stijgt dan je verwacht. Stukken strand zijn alweer verdwenen.

Vandaar naar een ander punt gereden midden in het Olympic Natl. Park, nl. Hoh Rain Forest. Ze geven aan dat dit een van de meest spectaculaire regenwouden van de wereld is. We lopen 2 trails en merken dan toch dat het ook hier de afgelopen weken niet geregend heeft. In juli en augustus valt hier de minste regen van het jaar. Desondanks een mooie 'bos'. Zie foto's

’s Avonds worden we verrast door een elk op de camping.

Vandaag (dinsdag) gestart met een wandeling naar weer een waterval: Sol Duc. Het is een roundtrip van 2,5 km. Dus mooi om de dag mee te beginnen. Het is nog rustig, dus geen probleem met parkeren. Een mooie wandeling door weer een mooi bos. We hopen dat het jullie niet gaat vervelen. Bos, hoge bomen en watervallen. Wij genieten er iedere keer weer van. Helemaal omdat het weer blauwe lucht met een zonnetje is. Vorig jaar spraken wij met Amerikanen uit Washington State die ons waarschuwde, it’s always raining in Washington, zeiden ze. Wij rijden nu ruim 4 weken rond in deze staat en hebben een kleine dag regen gehad.

Na de lunch doorgereden naar Rialto Beach aan de Pacific Ocean, ook een deel van het Olympic Natl. Park. We hebben zon tot 200 meter voor de Oceaan. Dan begint de mist. Maar een geweldig gezicht op de oceaan met grote golven. Al het aangespoelde hout en stenen als strand. Het is gelijk koud, maar dat hoort er bij deze mist bij. Gaandeweg trekt de mist weer grotendeels op. Er is een jongeman die probeert met zijn kano door de branding te komen en dat mislukt iedere keer. Samen met een vriend besluiten ze op het strand te blijven kamperen en het morgen weer te proberen.

We hebben weer een prachtige plek op de camping van het Natl. Park.

De allereerste foto is van een boom die normaal een bruine bast heeft, die laat los en dan verschijnt een rode stam. Hoe heet deze boom?

Vandaag Lake Crescent gereden en daar een wandeling gemaakt naar de Marymere Falls, door een geweldig regenwoud. We vinden het bos geweldig, omdat er geweldige hoge bomen in staan. Dat maakt de wandeling “anders” dan een boswandeling in Nederland. Je blijft naar de hoogte van de bomen kijken. Meer dan 100 meter met hele dikke mooie stammen. Het is een roundtrip van in totaal 3 kilometer. Op de terugweg zie je ineens een paddenstoel en even later gekke witte bloemetjes. Deze twee zie je nergens tijdens de wandeling. Ik vind dat altijd zo bijzonder. En dan moet dat op de foto. Doorgereden naar een camping in het bos en dan staan we dus tussen de hele hoge bomen.

Van de week vertelde ik dat we boodschappen hadden gedaan bij Fred Meijer. Wie is Fred Meijer? Hendrik Meijer emigreerde in 1907 vanuit het Overijsselse Hengelo (!) naar de Amerikaanse staat Michigan. Na een mislukte poging als kapper besluit hij levensmiddelen te gaan verkopen en start in 1934 een kruidenierszaak  samen met zijn14 jarige zoon Frederik. Vanaf 1942 opent de familie op diverse plaatsen in Michigan nieuwe vestigingen. Meijer introduceert als eerste metalen boodschappenkarretjes. In 1946 trouwt Fred met boerendochter Lena Rader, die als cassiere in het bedrijf werkt. Na de dood van Vader Hendrik in 1964 krijgt Fred de leiding over het bedrijf, dat inmiddels zo’n 30 vestigingen telt. Naast de introductie van boodschappenkarretjes is Meijer ook de eerste met het scannen van barcodes. Inmiddels telt het bedrijf 190 megasupermarkten in verschillende staten met 60.000 personeelsleden. En vanaf 1970 zijn de winkels 24 uur open. Weer één van die ondernemende Nederlanders die het heeft gemaakt in USA.

Deze informatie dankzij neef Wim uit Vancouver.