Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Vanochtend vroeg opgestaan. De ferry vertrekt om 09:00 uur, maar we moeten ruim van tevoren aanwezig zijn. Zo gezegd, zo gedaan. We hebben een rustig vaart van iets meer dan 5 uur. Viel twee uur mee. Aangekomen konden we aan de echte Careterra Austral beginnen. Het was een file aan autos met er tussendoor fietsers en een heleboel stof. Arme fietsers. Er was op weg naar Chaiten nog een wandeling van een uur door een bos, de Alerce Trail. De Alerce is een grote boomsoort van 3000 jaar oud. Mooie wandeling! Daarna doorgereden naar Chaiten. We dachten er zo met de plattegrond te kunnen komen. We hadden een hostel geboekt voor twee nachten. We zijn 2,5 uur aan het zoeken geweest. We konden het niet vinden. We hebben gebeld, kwam geen reactie op, meerdere mensen dachten het te weten en reden voor ons uit, geen hostel. In de wijk waar we moesten zijn was een schoolfeest gaande. Daar zijn we naartoe gegaan om de naam van de hostel te laten omroepen in de hoop dat de dame of heer daar zou zijn. Er kwam wel een meisje, zij probeerde ons te helpen. Heeft ook nog weer gebeld, zei vertelde toen dat de hostel niet meer bestond. Maar zij had ondertussen ook een vriend gebeld die Engels spreekt. Die jongen kwam met de auto naar ons toe. Ondertussen was ons beltegoed op. Hij heeft toen met zijn telefoon een reservering in een andere hostel gemaakt. Terug de bergen in en weer na lang zoeken deze hostel gevonden. De adressen zijn hier moeilijk te vinden, zelfs onze TomTom weet ze niet te vinden. Vanuit hier Booking.com gebeld. Zij begrepen onze situatie en hebben nu het een en ander voor ons netjes geregeld (financiële compensatie en nieuwe boeking voor morgenavond). Het is hier een echt avontuur in meerdere opzichten....
Vandaag, zijn we naar ons gevoel, echt aan de route naar het zuiden begonnen. We varen na 60 km. gereden te hebben, een half uur met een ferry om een fjord over te steken. De route naar onze volgende overnachtingsplaats in Hornopiren kan op twee verschillende routes. De gewone asfaltweg, of over een dirt road, zijnde gravel. De dirt road gaat helemaal langs de kust, langs de Pacific Ocean. Hier kiezen we voor en daar krijgen we geen spijt van. Het is een schitterende weg met de zon die met ons meegaat. Langs de hele kust wordt visserij bedreven. Bijna allemaal kleine vissersbedrijfjes. Volgens ons een hard leven. Aangekomen in Hornopiren hebben we alleen de naam van de hostel. Geen adres, dus dat wordt zoeken daar er veel hostels zijn. Na een uur gezocht te hebben, hebben we de telefoon gepakt en gebeld. De dame was zo vriendelijk naar ons toe te komen en bij ons in de auto te stappen. Waren we 200m van het adres. Het vreemde in Chili is dat de namen van de hostels bijna niet of helemaal niet zichtbaar zijn. Erg lastig als er geen adres wordt vermeld. Maar ze brengt ons naar een klein huisje, kamer-keukentje- 3 slaapkamers en een badkamer. Met een eigen keuken besluiten we om zelf te gaan koken. Maar eerst naar de haven gereden om de ferry van morgen te regelen, we hebben morgen een vaart van 7 uur. Ook dat is gelukt.
Vandaag met de auto in de buurt naar een aantal plaatsjes. Wij hadden voor twee nachten in Puerto Montt geboekt. De eerste stop is in Puerto Varas, een plaatsje waar de Duitse kolonisten zich hier midden negentiende eeuw gevestigd hebben. Je komt dan ook nog veel Duitse namen tegen. Het is gelegen aan het immense Llanquihuemeer alwaar een dame mooie (vinden wij) kunst uitgestald heeft. Gemaakt van roestige onderdelen. Zelf zat ze in een halve badkuip als stoel. Rondgelopen in het dorp en lekker koffie gedronken. We kwamen een Chileense jongen tegen die ons wel kon helpen aan gratis landkaarten. Hij wist wel een adres. Hij heeft ons daar naartoe gebracht, maar de meneer daar kon ons alleen een adres geven waar we landkaarten konden kopen. En dat maar gedaan. Vandaar doorgereden naar Frutillar. Daar aan het water lekker geluncht, met uitzicht op de Vulcàn Osorno. Deze heeft een hoogte van 2651 mtr. Niet zo hoog en toch veel sneeuw. Het is een plaatje. Na de lunch het openlucht museum in over de Duitse pioniers. Lekker rondgelopen onder de bomen, want het is warm. Als je in de plaatsen waar wij nou geweest zijn wilt parkeren, langs de stranden en in de toeristische gedeeltes van de stadjes lopen daar jongens en meisjes rond die de geldkwestie regelen. Je krijgt een bonnetje van hun met de aankomsttijden erop en bij weggaan betaal je aan hun. In Frutilllar, 20 pesos per minuut (1 peso is 0,0013). In Puerto Montt is dat 17 pesos per minuut. En in Varas 25 peso. Uiteindelijk in Puerto Montt naar de Lider dat de uitstraling heeft van de Amerikaanse Walmart (is ook onderdeel daarvan). De auto thuisgebracht en een wandeltocht langs het water gemaakt. Langs de vishandelaren, waar we een lekkere zalmcocktail opgepeuzeld hebben. Er lag een zeeleeuw te zonnen in het water, en de zeehonden zwommen lekker rond. Nadat Clemens zijn eerste cach van Chili heeft gevonden, hebben we weer lekker aan het water gegeten.
Vanochtend, na een goede nacht gemaakt te hebben, een ontbijt in het hotel genomen. Er was een ontbijtbuffet. We kwamen aan de praat met enkele mensen, een Engels echtpaar en een meneer uit Oklahoma City. Zij vonden ons erg dapper en moedig, dat we zelfstandig deze reis gaan ondernemen. Misschien denken wij er te gemakkelijk over, maar we gaan het beleven. Vanmiddag met het vliegtuig naar Puerto Montt, weer over het mooie Andesgebergte gevolgen. De lucht was een beetje grijs, toch een aantal fofos van slapende vulkanen. Op het vliegveld hebben we de auto opgehaald. Vandaar naar onze overnachtingsplek en na ingecheckt te hebben een heerlijke zalm aan het water gegeten.
Dinsdag om 20:55 uur aan de eerste lange vlucht van 13,5 uur naar Buenos Aires. Een rustige vlucht. Slapen in het vliegtuig is moeilijk voor ons, maar de tijd ging toch snel. In Buenos Aires hadden we een tussenstop van 2,5 uur, waarna we verder zijn gevlogen naar Santiago de Chili. Nu was het licht en vlogen we met een heldere hemel over het prachtige Andesgebergte met veel besneeuwde bergtoppen. Met de bus van het vliegveld naar het Ibis hotel dat naast het busstation is gelegen. s Middags met de metro naar enkele bezienswaardigheden downtown. Er is niet heel veel te zien in Santiago, zelfs de Tourist Information heeft geen stadswandeling. Maar er is een mooie kathedraal en verder hebben we heerlijk rondgewandeld. Morgen, donderdag, vliegen we verder naar Puerto Montt, waar we de auto oppakken.
