Wij zijn weer in het Zwolse neergestreken. Met een laatste gezellige week in El Reno, Oklahoma, zijn we huiswaarts gegaan. Onze terugreis naar huis verliep anders dan we hadden verwacht. We zouden vliegen van Oklahoma City – Chicago – Londen – Amsterdam. In verband met een overgetrokken koufront, veel tornado’s, was er een brede strook met schade over Amerika. Onder andere ook in Chicago, waardoor er vele vluchten werden gecanceld. Zo ook onze reis. We zouden vrijdag om 13.15 uur vliegen, maar zaten om 9.00 uur al op het vliegveld in Oklahoma City waar onze reis werd omgeboekt via Charlotte, North Carolina. Het gevolg was een latere vlucht Londen--Amsterdam, waardoor we, na ook nog eens een vertraging in Londen, om 15.15 uur op Schiphol aankwamen. Gelukkig bleek de bagage er ook te zijn aangekomen, wat ons heel blij maakte.

Het huis is weer groot na 5 maanden in de kar. Het moet ook weer even ‘thuis’ worden. Maar daar hebben we alle vertrouwen in.

We hebben een geweldige reis gehad, iets wat we ieder jaar hebben, maar Alaska brengt toch veel extra mooie natuur. We hebben geen last gehad van muggen, black fly’s, slechte wegen, slecht weer, kou of pech. Dus alle min-punten waar we rekening mee hadden gehouden, waren er niet. Het was een groot feest, waar we ontzettend van genoten hebben. We hebben 20.000 km gereden, maar het voelde niet zo. We kunnen het iedereen aanraden.

We willen ook dit jaar weer iedereen bedanken voor alle reacties op welke manier ook. Het is altijd leuk om te merken dat de blog goed gelezen wordt en dat je het niet alleen voor jezelf doet. We hebben het nog niet over volgend jaar, maar dat zal niet al te lang duren, denken we... Als alles weer opgeruimd is, komt daar weer ruimte voor.

Mensen, het ga jullie allen goed, iets wat we iedereen toewensen.

Dinsdag hebben we een lange rit gemaakt naar Tulsa, de twee na grootste stad van Oklahoma. Voor Atty is 150 mijl enkel een peulenschil. ‘Is niet zover’ zei ze. We staan er toch iedere keer van te kijken dat afstand in Amerika niet telt. Maar wij hadden het gemakkelijk, we werden gebracht.

Eerst naar de kerk waar haar kleindochter afgelopen oktober is getrouwd. Daarna naar de huizen waar ze met haar ouders en zusjes heeft gewoond. En toen naar de begraafplaats waar haar ouders liggen. Toch ook een moment om even bij stil te staan. Zij zijn geëmigreerd in 1958, toen Atty, de jongste van de drie dochters, 14 jaar was. Een hele overgang van het koele Nederland naar het hete Oklahoma. Maar ook de scholen en de vrienden die ze moest missen. En dan de taal. Maar ze heeft het goed gered.

Op de terugweg zijn we nog even bij een moderne versie van een Route 66-tankstation langs geweest.

Vandaag naar het National Cowboy Heritage Museum in Oklahoma-City geweest. Een groot museum over de cowboys en de Indianen. Veel schilderijen, sculpturen en voorwerpen zijn te zien, evenals over het cowboy-leven. Ook de cowboy-films met z’n acteurs, zoals John Wayne en Ronald Reagan, komen daarbij aan bod.

Ondanks het warme weer (35 gr. C) vanmiddag nog even tijd gevonden om kort te winkelen.

Vandaag zijn we naar het Route 66 Museum in Clinton geweest. Daar wij ’s morgens lang over het ontbijt en de koffie doen (klets-klets) zijn we na de lunch weggegaan. Het is een leuk klein museum over de befaamde Route 66 die loopt van Chicago naar Los Angeles. Hij loopt door 8 Staten en was heel favoriet vooral in de zestiger en zeventiger jaren. Het is nu een verlopen route. Hier en daar kun je nog een stukje van de originele route rijden. El Reno, waar wij nu logeren, ligt aan de Route 66.

Op de terugweg even door het Red Canyon State Park gereden, waar nog de nodige kampeerders waren en je alweer een klein beetje heimwee krijgt naar de eigen kar. Het is hier ook nog volop zomer met temperaturen van rond de 29 gr.C.