Vanmiddag haalden we twee fietser in met beiden onze 3-kleur achterop. Nadat we in het volgende plaatsje Grangeville hadden getankt, zagen we ze weer. Stoppen, daar wilden we het onze van weten. En ja, inderdaad Ilse en Jan-Pieter uit Amsterdam. Ze zijn 2 weken geleden gestart in Florence (westkust Oregon) en fietsen dwars door USA naar New York: the TransAmerica Cycle Trail. Ze trekken er 3 maanden voor uit en fietsen ongeveer 100 km per dag. Petje af! Een hele onderneming, maar als je hun enthousiasme hoort, gaat ze dat zeker lukken. Ilse en Jan-Pieter: een hele goede reis!

Vlakbij Boise, bovenop een heuvel is het World Center for Birds of Prey. Hier worden roofvogels, m.n. valken bestudeerd en men probeert de populatie ervan uit te breiden. In het bezoekerscentrum staat eea over deze vogels uitgestald. Een medewerker gaf in een presentatie uitleg over een bepaald soort valk, die hij op de arm bij zicht had. In de bibliotheek gaf hij uitleg hoe de valkenier te werk gaat. Het was een gepensioneerde professor, die dat als vrijwilligers werk doet. De meneer was bijna niet te verstaan. Heel zacht en binnensmonds deed hij zijn verhaal. Vanuit een Arabisch land, waar ze ook met valken werken, worden ze gesubsidieerd. Ze hebben van daar veel materiaal gekregen. In de bibliotheek was een nomadentent opgesteld en ingericht.

’s Middags zijn we naar the Old Idaho Penitentiary geweest. Deze gevangenis is tot begin 70-er jaren in bedrijf geweest. Onvoorstelbaar hoe klein de ‘hokken’ zijn, waar ze met z’n tweeën of in een iets grotere met z’n vieren hebben gezeten. De oudste cellen zijn uit 1890 en hebben geen sanitaire voorzieningen. In de 70-jaren werd deze gevangenis gesloten na een opstand vanwege die slechte sanitaire situatie. In Idaho kan nog steeds de doodstraf worden voltrokken, tegenwoordig een injectie, eerder door ophanging, maar is de laatste 20 jaar niet meer voltrokken.

De isoleercellen (donker en alleen een klein gat in het plafond en in de deur) werden door de gevangen ‘Siberia’ genoemd. Soms werd vooraf niet gezegd hoelang je daarin werd opgesloten. Van enkele dagen tot meerdere maanden tot soms een jaar.  Het was er koud en vochtig, en ze kregen 2 maal per dag een maaltijd. Velen kwamen er psychisch gestoord uit.  Ze wisten alleen dat er weer een week om was, omdat iedere zondag de pastoor langs kwam.  

Er was ook een vrouwenafdeling. Opmerkelijk was dat de meeste vrouwen werden veroordeeld vanwege het uitgeven van ongedekte cheques. Hierop stond enkele jaren gevangenisstraf.

Vandaag the State Capital of Idaho: Boise.(uit te spreken als Boysie).  Daar hoort natuurlijk een bezoek aan the State House bij. Helaas alleen een boekje beschikbaar voor een selfguided tour en geen gids. Een rondlopende medewerker wees ons er op dat Idaho an ’open’ state is en dat we zeker even bij de governor langs moeten lopen. We hebben wel voor de deur gestaan, maar niet verder…Zo’n State House is altijd weer imposant met al dat marmer.

Boise is een gezellige stad. Nog een echt centrum in tegenstelling tot vele andere Amerikaanse steden. Veel terrasjes, koffie- en eetgelegenheden. Het centrum heeft zowel oude als nieuwe, niet te hoge gebouwen door elkaar gebouwd, maar in een leuke combinatie. Een impressie hiervan, speciaal voor Lieke.

’s Middags naar het Idaho Anne Frank Human Rights Memorial; een monument voor alle onderdrukte mensen in de hele wereld. Op de muren staan uitspraken hierover van vele bekenden. Het beeld is van een zwaaiende Anne Frank uit het raam, gebaseerd op een bekende foto van haar in Amsterdam.

Op een muur bij een hotel wordt een rivier uitgebeeld, die symboliseert dat water de levensbron is van Boise.

Als we wegrijden krijgen we een behoorlijke bui. Omdat we nog in de bergen rijden, komen we direct in de mist en vervolgens in een hagelbui. Het is vandaag ca 12 gr.C.

 We rijden Idaho City binnen. Dit is een ghost town. In 1860 was dit de grootste stad (meer dan 20.000 inw.) tussen San Francisco en St.Louis. In die tijd werd er goud gevonden. De reden dat veel mensen van diverse pluimage hierheen trokken. Een aantal gebouwen uit die tijd staan er nog. Als we het stadje rondlopen komen we in het winkeltje van Miss Carolyn. Zij fröbelt de hele dag: handdoekjes, sjaaltjes, dekentjes en sieraden en dat verkoopt zij voor haar huisje. Ze is 70 jaar en wil nooit meer van haar eigen vierkante meters waar ze woont weg. Dit wereldje is voor haar groot genoeg. Ze wilde wel op de foto.  In het museum worden we hartelijk welkom geheten door de beheerster. Na een korte toelichting wordt een video gedraaid (gebaseerd op oude foto’s), die een beeld geeft hoe het stadje er toen uitzag, wat er rondliep en hoe het goud werd gedolven. Na de video, gaat ze door met vertellen. Het gesprek werd algemener en persoonlijker en we waren zo weer een uur verder. Op een gegeven moment kwamen er nieuwe mensen om het museum te bekijken. Voor ons een goed moment om haar te bedanken voor de bijna 2 uur privé tijd. Zij vond dat ze ons een “big hug”moest geven. Voor ons de eerste keer dat we van een dame van een museum als afscheid een omhelzing kregen. Ik heb haar later een tulp gebracht. Wij hebben nl. wat Hollandse souvenirs meegenomen. Ze zou me bijna weer omhelzen. Ook nog even een wandeling naar de begraafplaats aan de rand van het dorp gemaakt. Er zijn nog zo’n 200 graven vanuit de beginperiode. Informatie over het stadje vertelt dat van die 200 graven er slechts 28 een natuurlijke dood zijn gestorven. Moet toen een ‘levendige’ stad zijn geweest…

Daarna doorgereden naar Boise, de hoofdstad van Idaho, waar we morgen de dag gaan doorbrengen.

Hoihoi allemaal, een aantal foto’s van Idaho. Het bord “Idaho is too great to litter”, daar zijn wij het helemaal mee eens. Het is een staat met veel natuur, mooie bossen, waterpartijen en groene wilde weiden. Het is een staat die rekening houdt met de RV’s , er zijn overal dumpstations. Het is er erg rustig. Hele uren rijden zonder al teveel verkeer.

Onderweg zagen we een “ding” in het “gras”. Wij naar de overlook die iets verder was. Kar geparkeerd en kijken. Stond er ook een dame met een fototoestel. Ik zei, ziet U het dier ook? Wat is het?? Zei ze: dat is mijn broer, die door het gras kruipt met een heel groot fototoestel op zijn buik, om zoveel mogelijk hele kleine bloemetjes te fotograferen. Dat is weer zo’n leuk moment. Ze kon er ook hartelijk om lachen. We kwamen aan de praat, ook over het aardappelland wat Idaho is. Ik vroeg hoe vaak per jaar er aardappels gerooid werden. Dat is een keer per jaar. Begin mei gepoot, begin oktober gerooid. Een heel kort seizoen. Daarbuiten is het te koud in Idaho. Zij werkt op een highschool en ze vertelde dat begin oktober de leerlingen twee weken vrij krijgen om te helpen de aardappelen te oogsten. We hebben niet gewacht tot de meneer weer boven was.

We hebben afgelopen nacht op een PA camping gestaan. Met een aardige campingbaas, die zoveel praat, dat wij denken dat hij in z’n slaap nog praat.

Vandaag staan we weer in het bos, een forest camping, met een kabbelend beekje naast ons. Er is nog een tentje meer.