Van West-Colorado op weg naar Utah. Het is een hele rustige weg met een glooiende omgeving. Op de grens tussen deze staten ligt Dinosaur National Monument. In het begin van de vorige eeuw heeft men hier in de heuvels heel veel botten en schedels van dinosaurussen gevonden. Een deel is afgegraven en naar een museum in Pittsburg gebracht. Later is dit beschermd gebied geworden. In het park is een museum gebouw, waarbij een lange wand wordt gevormd door de berg waarin een groot aantal botten zijn blootgelegd.

Aan de andere zijde tonen een aantal skeletten en muurschilderingen de natuur zoals die er zoveel jaren geleden (ca 150 miljoen jaar) er moet hebben uitgezien. Voor de kenners onder ons…het gevonden soorthier is vooral van het type allosaurus.

Vanwege de warmte (ca 30 graden) hebben we gekozen voor de camping binnen dit park. Het lekker relaxt buiten onder luifel bevalt zo goed dat we hier nog een dagje blijven staan. Lekker lezen en wat klusjes doen. Op de een na laatste foto kun je zien, hoe wij op het park staan; zoek de camper.

Hoihoi Allemaal,vandaag, zondag, zijn wij met een schone kar uit Greeley, even ten noorden van Denver, vertrokken richting het westen. De weg door kloven, snelstromende rivier en over 2 passen is ongeveer 200 kilometer; dus een aardig ritje voor de boeg. Het is mooi weer, de zon schijnt en wij zijn blij.

De eerste stop is in Ft.Collins, een aardig plaatsje voor Amerikaanse begrippen. Veel mensen buiten, maar ook veel mensen in de rij bij de horeca om een ontbijtje te scoren. Daar kijken wij altijd weer van op. In de rij voor een ontbijt in Nederland doe je hoogstens bij de Hema of Ikea voor een euro. Maar hier kost het heel veel meer.

Veel kunst op straat. Er staat een gezellige piano op het plein waar iedereen een deuntje mag spelen. Een oudere meneer uit Alabama is helemaal op zijn racefiets hier naartoe gekomen. We maken even een praatje. Amerikanen vragen altijd aan elkaar “where you from?” Wij dus: the Netherlands. Dan kijken ze je aan….Holland, dat kennen ze wel…..

Onze trip gaat verder als Scenic Byway richting de Cameron Pass over de Hwy14 naar Walden en Steamboat Springs. Wij genieten met volle teugen, wat een bijzonder mooie weg. Een en al mooie natuur. En we weten weer waarom we hier zo graag rijden. Er is bijna helemaal geen verkeer. Dus heerlijk rustig. Boven op de pas ligt nog veel sneeuw. Clemens sprak een meneer die vertelde dat er deze winter 3 keer zoveel sneeuw was gevallen als normaal is.

Willy, jij vroeg om het bloemetje van de week, nou je wordt op je wenken bediend, het is een echte Amerikaanse paardenbloem. Deze omdatr er verder nog niets bloeit hier.

Mensen, Vodafone laat mij hier aardig in de steek, sms-jes komen niet over, ik heb nergens bereik, dus communicatie graag via mail.

Zoals de meesten al weten, zijn wij weer gezond thuisgekomen. Toen we maandagmorgen al op tijd, om 7.30 uur bij het vliegveld in Oklahoma City aankwamen, kwam net de zon op. Deze zon heeft ons 95% van onze tijd in Amerika vergezeld. We hebben het heel warm gehad, maar je went hieraan. We hebben een grandioze tijd gehad. We zijn in 20 staten (van de 50) geweest. Dit komt mede doordat we vanaf de oostkust naar Denver (Colorado) wilden. Een toen we daar alles geregeld hadden voor de overwintering van de camper hadden we nog 4 weken te gaan. Toen zijn we nog een eindje richting zuid gegaan. Ja, en toen kwamen we toch wel op een groot aantal Staten, meer dan gepland. In totaal hebben we in 150 dagen 8.360 mijlen (bijna 13.500 km) gereden.

Onze reis naar Nederland is gladjes verlopen. Op Schiphol stonden er onze zoon Sjoerd met een grote bos bloemen en een welkom-pakketje met Nederlandse producten en mijn zusje Karin en haar dochter Elke met een eigen gebakken cake. Wij dus onmiddellijk naar de koffie en hebben de cake aangesneden. Het was een grote verrassing. Het was een gezellig terugzien.

We gaan de komende winter weer de volgende trip plannen.

We willen jullie allemaal bedanken voor het volgen van onze blog en dat zijn er velen geweest, en bedanken voor alle reacties hierop. , we wensen jullie allen een gezellige en mooie winter toe en tot ‘blogs’.

Lieve Atty,

BEDANKT voor de leuke en erg gezellige week!

Dikke knuffel van ons.

Zaterdag hadden we heel slecht weer. Zo slecht dat we er niet uit konden. De tv staat aan en  de weather radio hoef je niet aan te zetten. Die gaat vanzelf piepen als er waarschuwingen.  Op tv en radio wordt je constant bijgepraat waar en hoe het zeer slechte weer gaat. Er was kans op tornado’s. De radio begint dan op een gegeven moment te piepen met de boodschap waar er tornado warning is. Ook onze county was daarbij.  We hadden op een gegeven moment code rood. Atty deed de schuilkelder vast open, de zijdeur van het slot voor de buren, die bij haar altijd schuilen en zette haar tas klaar. Clemens en ik ook maar onze rugzak met papieren en computer klaargezet en dan is het wachten of de sirene gaat of niet. Die ging gelukkig niet. Toen het meest slechte weer er overheen was, ging de kelder en zijdeur weer dicht en dan is het toch een opluchting dat er geen sirene is afgegaan. Het leek mij nogal benauwd om met 5 mensen in de kelder (zie eerder foto’s van de schuilkelder) te moeten zitten. Toen het opklaarde kwamen er mooie wolken aan de hemel.

 ‘s Avonds toen alles weer rustig was, zijn we als afsluiting van een hele gezellige week met elkaar uit eten gegaan.

De afgelopen twee dagen in een State Park bij Denver gestaan. Een heerlijke plaats om al ons “werk” te doen.  Schoonmaken, wassen, alles opruimen en kijken wat er weer mee moet naar Nederland. Vanochtend (vrijdag) werden we wakker in een witte wereld. Onze Long Hot Summer is geëindigd met sneeuw. Heel leuk, maar ook wel heel koud. Daar moet je ook aan wennen.

We zijn naar RV America gereden voor de winterizing. Daar toch ook weer begonnen over de reparatie van de slide-out.We hebben daar gesproken met een dame die daar speciaal is voor de warranty-affairs. Wij hebben bij de koop van de camper een extended warranty afgesloten. Dat is een garantie die je koopt voor calamiteiten aan de kar. Zij vertelde dat we volgens de voorwaarden in aanmerking komen voor vergoeding van de maakkosten (onderdelen en arbeidsloon). Zij gaat alles regelen richting de warranty-organisatie. Toen gesproken met de werkvoorbereider. Hij is genegen om volgend voorjaar de kar uit de storage te halen en al het werk te (laten) doen wat er nodig is om de slide te maken. Dit zodat het klaar is als we weer terug komen in mei.

Daarna zijn we doorgereden naar de storage en de kar ingepakt. Een taxi heeft ons vervolgens naar ons hotel gebracht bij het vliegveld. We zitten nu op onze kamer op een luie bank te kijken naar een giga tv. Morgen wordt er weer sneeuw verwacht en wij vliegen dan naar Oklahoma-City, waar we weer zon hebben.

Hoihoi allemaal, vandaag dus naar de RV Service. De slide-out kan gemaakt worden. MAAR dan willen ze de kar minstens 2 weken hebben. De slide wordt er dan helemaal uitgehaald. Dan kunnen ze precies zien wat er kapot is en wat er besteld moet worden. Organisatorisch is dat voor ons een hele klus, want wij zijn dan voor die periode homeless.. . Er hebben drie meneren naar gekeken en ze komen allemaal met hetzelfde verhaal.  Het kostenplaatje is niet te bepalen vooraf. Wij hebben besloten om niets te laten doen. In deze kar zitten 2 slide-outs tegenover elkaar. De andere doet het nog. En hopelijk nog heel lang. Als die het ook begeeft dan moeten we iets gaan doen. Maar er is goed te leven in de kar met een slide. Dus we hopen het beste voor de komende jaren.

Morgen (woensdag) gaan we voor twee dagen in een State Park staan, om de was te doen, schoon te maken en in te pakken. Vrijdag gaat hij voor de winterizing (voorbereiding voor de winter o.m tegen bevriezing van leidingen) en dan naar de storage.

Dan met de yellow cab van de storage naar het vliegveld  van Denver waar we een hotelletje hebben en zaterdag vliegen we naar Oklahoma City. Daar zijn we een week bij nichtje Atty. Maandag 15 oktober vliegen we naar Amsterdam, waar we dinsdagochtend weer aankomen.  Maar we zullen jullie op de hoogte houden van wat we in Oklahoma allemaal zien.

Vandaag alleen een verhaaltje, zonder foto’s.

Wij hadden vandaag 1 oktober om 9.00 uur een afspraak bij Don. Don heeft een kleine garage en doet onderhoud aan auto’s.  Een van de punten voor onderhoud was de generator. Afgelopen donderdag wilden we ivm het koude weer de generator starten, en tuf-tuf-tuf- en stoppen. Ik kreeg het gevoel dat ik in mijn oude kevertje zat die niet wilde starten, wat helaas regelmatig  voor kwam. Dan moest Clemens weer komen om hem aan te drukken. Maar met een generator lukt dat dus niet. Een aantal keren de generator geprobeerd, maar iedere keer hetzelfde. Wij balen, want we stonden boven op de berg van 10.000 feet en niet aan het elektrisch (was er ook niet). Dus dan heb je de huis accu’s voor veel andere dingen nodig. En dan krijg je het koud. Wat wil nou het geval. Toen de monteur bij Don de generator ging nakijken wat er aan schortte, kwam hij ons vragen waar we de afgelopen dagen waren geweest. Of we soms ook hoog in de bergen hadden gezeten. Ja, zeiden wij heel verbaasd. Wat is nou het geval? Op de generator zit een knopje dat je tussen 0 en 10.000 feet kunt zetten. Dus als je hoog in de bergen zit, dan zet je het knopje op ongeveer die hoogte. En bij ons stond het knopje (nog) op 0 feet (zeeniveau).  En dan doet hij het dus niet. Wij helemaal blij dat dit het euvel was. Niets aan de hand dus, maar goed om te weten (voor de volgende keer).

Toen de auto zijn grote beurt had gehad, alles weer piek fijn in orde, zijn we naar het naburige dorpje gereden, want ik had een brievenbus nodig. Loopt de mailman zijn post rond te brengen. Ik naar hem toe en vraag hem waar ik een postkantoor of brievenbus kan vinden. Zegt hij” I am the mailbox” en neemt de post van mij over. Dat vind ik nou weer zo’n leuk iets van Amerika. Dat lukt je in Nederland niet.

Morgen gaan naar de RV Service, want een slide-out is kapot en dat willen we na laten kijken. Een lekker rommelig weekje dus, deze laatste week in Denver. We houden jullie op de hoogte.