Vandaag (zaterdag) een route over the North Rim gereden met diverse uitzichtpunten en trails. We zijn om 8.30 uur vertrokken, daar we met de grote kar rijden en dan altijd een beetje zitten met parkeren op de verschillende punten. Maar tot onze verbazing is er bijna geen verkeer en is parkeren helemaal geen probleem.

Wij zijn echt van mening als je echt iets van de Grand Canyon wilt zien, je naar de noordkant moet. Je hebt hier de echte vergezichten. Bij het verste uitzichtpunt (Cape Royal) zagen we een onweersbui vanaf de South Rim voor ons langs over de canyon trekken. Die bui heeft op de North Rim sneeuw gebracht. Die sneeuw zagen we halverwege de route terug langs de weg liggen.

Clemens is op de terugweg tijdens een trail gevallen en heeft zijn enkel verstuikt. Een geluk bij een ongeluk. Geen probleem, maar het wandelen is gestopt voor vandaag. Maar we hebben alle punten kunnen doen. Een echte aanrader. Wij hebben weer een schitterende dag gehad.

Vandaag (5 juni) hebben wij onze 40e trouwdag op de North Rim van the Grand Canyon gevierd. Het is toch een mijlpaal. Het voelt anders dan de 39e. Gek, maar waar. Je gaat samen terug in de tijd en komt er dan achter dat 40 jaren voorbij zijn gevlogen.We hebben twee geweldige zonen gekregen, zij kregen weer een geweldige vrouw aan hun zijde en er kwamen twee geweldige kleinzoons. Het geluk is aan onze kant geweest. 40 jaar erbij zou geweldig zijn. Dan rijden we in rolstoel achter elkaar aan.

The North Rim vinden wij mooier dan the South Rim. Het grote voordeel hier is bovendien dat het erg rustig is. Er gaat maar 10% van de bezoekers naar deze kant. Morgen (zaterdag) gaan we er met de kar op uit om mooie plaatjes voor jullie te schieten.

Vandaag weer wat wijzer geworden over de “gewezen” leefstijl van de Mormonen. In dit gedeelte van Arizona, net over de grens met Utah, wonen veel Mormonen. Rond 1840 kwamen de Mormonen vanuit Oost-USA naar Utah onder leiding van Brigham Young. Doel was een Mormonenstaat op te richten. In snel tempo werden daarom Mormonengemeenschappen gesticht. Zo ontstonden tussen 1860 en 1880 vele kleine communities van zo’n 12 families. In deze periode werd vanuit de Mormonenkerk (mede daarvoor?) aangespoord tot polygamie.

In het gebied rond de grens van Utah en Arizona leefden de Paiute Indianen. De Mormonen eigenden zich het betere land van de Indianen toe. Door de andere levenswijze van de Mormomen ten opzichte van de Indianen (akkerbouw+veeteelt vanuit een vast punt (ranch) tegenover nomadenachtig bestaan) ontstond overbegrazing. Hierdoor veranderde de watervoorziening en de begroeiing. De indianen werden hierdoor genoodzaakt om hier weg te trekken.  Zo’n voormalige Mormonenranch is ondergebracht in het Pipe Spring Nat’l Monument, die we hebben bezocht.

Eind 1800 werd vanuit The Goverment polygamie verboden. Na de nodige strijd zijn de Mormomen hiermee akkoord gegaan op voorwaarde dat Utah een aparte staat zou worden. Niet iedereen hield zich hieraan. The Goverment heeft eind 1800 geprobeerd dit uit te roeien door de mannen naar de gevangenis te sturen en de vrouwen en kinderen elders onder te brengen. Maar na de straf uitgezeten te hebben kwamen ze toch weer bij elkaar. En The Goverment wist eigenlijk niet wat ze hiermee aan moesten. Om te voorkomen dat de mannen naar de gevangenis moesten, brachten ze ook hun vrouwen (en kinderen) over de grens van Utah naar Arizona (toen nog geen staat).  Er zijn hier nog twee plaatsen, Colorado City en Hildale (op de grens van Utah-Arizona) waar deze “gezinnen” nog steeds leven. Er zijn hier mannen met soms wel 4 vrouwen. Zij geloven dat hoe meer kinderen ze voortbrengen hoe eerder ze in de hemel komen. Het zijn afgesloten gemeenschappen, de vrouwen dragen lange kleding en de kinderen krijgen van de moeders onderwijs. Polygamie wordt hier oogluikend toegestaan.

Vandaag gestart in een museum(pje) in Mesquite. Wij werden zeer hartelijk ontvangen door een dame, die gelijk de historie van het museum begon te vertellen. In 1941 is het gebouwd door jongelui om zo het schoolgeld te verdienen. De tweede wereldoorlog begon en ze werden als soldaten de oorlog ingestuurd. Het gebouw was half af. De achtergebleven bevolking vond toch dat het afgebouwd moest worden. Zij hebben dit belangeloos gedaan. Van 1943 tot 1977 is het een ziekenhuisje geweest. De zuster die de zuster én de dokter was woonde achterin het gebouwtje. Nadien heeft het een tijdje leeggestaan totdat Mesquite in 1983 een stad werd. Aan de bevolking werd gevraagd om artikelen die museumwaardig waren. Een verscheidenheid aan spullen werd gebracht en uitgestald. Voor ons ook veel herkenbare dingen. We kregen het ook over het weer. De dame kwam oorspronkelijk uit Minnesota (noorden van USA). Ze is blij dat ze hier woont. Ze vindt de hitte geen probleem. Zomers soms tegen de 50 gr.C !  Ze vindt de droge warmte goed voor haar botten. Het was een erg gezellig intermezzo.

Verder gereden naar Washington Utah, op weg naar de North Rim van de Grand Canyon.

Een foto erbij van een betonauto. Ik krijg altijd het gevoel dat deze auto achterstevoren rijdt.

Vandaag vertrokken uit Las Vegas. Op weg naar The Valley of Fire. Een rondje door weer een voor ons nieuw berggebied. Wat is de wereld hier toch veelzijdig. Zo rij je door een dal en dan ineens komen de veelkleurige bergen tevoorschijn. Er was een oponthoud op de weg door een ongeval. Er moest een helikopter aan te pas komen. Toen die was opgestegen mochten we weer verder. En ondanks het trieste ervan, staan alle mensen foto’s te nemen. Zo wij ook.

Aangezien het nog steeds erg heet is, vooral in deze woestijn, laten we de trails voor wat ze zijn. En net zoals wij, gaan  jullie ook met volle maan naar bed.

Vanmiddag naar Fremont, het oude Las Vegas. Daar zijn de casino’s van oudsher, daarna is The Strip gebouwd. In Fremont staan de nodige straatartiesten. Hele leuke, maar ook hele vreselijke.

Je ziet veel schaars geklede dames, het zgn. oben ohne, alleen met een plakkertje op de tepels. Vaak vergezeld door een man, zodat je toch niet zomaar foto’s maakt. Je kan je met een zweepje laten slaan. Je kan met een akelig geklede man op de foto. Vaak onsmakelijk.

Maar ook mensen die schilderijen maken en rozen van bamboe. En er was een meneer met ‘Mindfuck’. Die was ontzettend goed, had flink publiek om zich heen staan, klein jongetje mocht even helpen. Je staat er met de neus bovenop en toch zie je niet wat er gebeurt.