Vanuit Clinton naar het noorden zijn we via het Chasm Prov. Park gereden. Dit wordt ook wel Painted Chasm genoemd. Dit vanwege de rode, bruine, gele en paarse kleur die een rotsformatie in het park moet tonen. Deze rots is onderdeel van een canyon die is ontstaan door het uitschuren van smeltwater uit de laatste ijstijd. Door dit uitschuren zijn de lava-lagen in de rots zichtbaar geworden, die eerder door een vulkaanuitbarsting daar terecht zijn gekomen. Helaas komen de kleuren niet helemaal goed uit, we misten de zon. We kwamen hier wel onze eerste muggen tegen. We hadden van Petra (ons boondockadres) een deodorant stick gekregen, te gebruiken nadat je gestoken bent. En mensen, dat helpt heel goed. Blijft een klein plekje en de jeuk verdwijnt.

Terug op de Cariboo Highway (Hwy97) roept Marion in eens: een beer! Gelukkig reden we op een brede weg en het was niet druk. Tussen het bermgras liep een zwarte beer te grazen. Af en toe stak hij netjes even zo’n kop iets omhoog.

In 100 Mile House tijdens de lunch begon het wat te regenen. De plaatsjes (gehuchten) hebben hun naam overgehouden uit de tijd van de goldrush toen er nog met paard en wagen werd gereden. Om de circa 20 mile op de route (hier vanuit Lillooet) werd er een huis gebouwd waar de reizigers onder meer eten en drinken konden kopen. In sommige van deze huizen was overnachting ook mogelijk. Het huis kreeg dan de naam die aangeeft hoever het van basisplaats afligt. Rondom zo’n House werd al gauw meer handel gedreven en zo ontstonden meerdere gebouwen. Dit groeide soms uit tot deze dorpen.

Bij het Visitor Center in Williams Lake is het toegestaan om op de parkeerplaats te blijven overnachten, nadat je er je naam, kenteken en telefoonnummer hebt afgegeven. Omdat het nog vroeg in de middag is en het zonnetje ondertussen weer is gaan schijnen, hebben we bij het meer, waar deze plaats naar is vernoemd, nog een aardige wandeling gemaakt.

Gefeliciteerd met het succes…naar de halve finale!

Wij zijn vandaag weer iets verder noordwaarts getrokken. Goeie weg en het wordt steeds rustiger en de bergen worden kaler. De mevrouw in het Visitor Center van Cach Creek vertelde dat het landschap hier te vergelijken is met dat in Noord-Arizona. Zijn wij het mee eens. We doen het rustig aan en rijden zo’n 150 km per dag. Dit doen we onder meer om de mosquito’s nog even van ons af te houden. In Yukon en Alaska is het in juni en juli ook het hoogseizoen voor die beesten.. Met zo hier en daar iets bezichtigen, een wandeling en bijtijds stoppen aan het eind van de dag komen we de dag heel goed door, heel relaxt allemaal. Zo hebben we vandaag op de camping in Clinton (zo’n 450km ten NW van Vancouver) de 2^e helft de voetbal kunnen volgen (9u tijdsverschil).

We zijn nu 2 maanden onderweg en hebben inmiddels zo’n 7.300km gereden. Naar de grens met Alaska is het nog zo’n 2.700km. Dus ergens in de 2^e helft van juli hopen we die grens te bereiken. Dan hebben we ongeveer een maand om door Alaska te rijden. Hoewel we op weg zijn naar het noorden is het goed te weten dat we op dit moment ten aanzien van de noorderbreedte vergeleken met Europa, ter hoogte van Parijs (50 gr NB) zitten. Amsterdam zit op 52gr NB. De zon gaat dus hier momenteel eerder onder dan in Nederland. In Alaska zullen we nog meemaken dat het slechts 3u donker is….

Even buiten onze ‘slaapplaats’ ligt, naast de Trans Canadian Highway die wij een tijdje naar het noorden volgen, de Bridal Veil Fall, een mooie brede waterval. Een goed begin van weer een mooie dag.

Als deze weg naar het noorden afbuigt richting Prince George merk je dat het verkeer al behoorlijk rustig wordt. De weg volgt de Fraser River die uit het noorden komt. Dit is een erg belangrijke rivier voor de zalmstand. Op deze weg ligt de Hell’s Gate. Dit is een canyon waar deze rivier door stroomt. Met een gondel wordt je naar even boven het rivierniveau gebracht. De wilde Fraser wordt vaak gebruikt voor rafting. Daar beneden is een tentoonstelling met  enkele filmpjes over het bedwingen van deze canyon door de jaren heen en over de ontwikkeling van de zalm. Reeds is 1805 heeft ene meneer Fraser hier een expeditie gehouden om een doorgang naar de Pacific te vinden. In de tijd van de goldrush (ca1860) werd deze canyon gebruikt voor de doortocht naar het noorden, waar toen goud werd gevonden.

Voor de zalmtrek naar de geboortegronden zijn meerdere vistrappen aan weerszijden van de canyon ingebouwd.

Even ten noorden van deze plek hebben we de camper op een Provincial Park neergezet. Het landschap hier lijkt een beetje op het hete Arizona. Hoewel het behoorlijk benauwd was, vertelde de dame bij het Visitor Center dat het vandaag fris was met een lekker windje. In plaats van de gebruikelijke 35 gr en hoger was het vandaag slechts 25-27 gr.

Afgelopen nacht bij Walmart in Mission gestaan. De avond ervoor had ik gebeld of we daar mochten staan. Na enig weifelen gaf de manager toestemming. Toen we gisteravond aankwamen reden we gelijk tegen het bord aan “ Absolutely NO overnight RV or Truck Parking”. Clemens naar binnen gegaan en gezegd dat we toestemming hadden. De dame zou het aan de manager doorgeven. Geen probleem gehad.

Vanochtend naar “Historic Downtown Mission”. We hebben het niet kunnen vinden, ook niet nadat onze Lolo (GPS) ons erheen had gebracht. Doorgereden naar de Westminster Abbey. Dat is een semenarie van de Benedictijnen. De kerk bekeken en door het park gewandeld met op het eindpunt uitzicht over de Fraser River.

Vanmiddag downtown Chilliwack. Ook een triest centrum. Canada gaat wat dat betreft veel op Amerika lijken. Lege binnensteden.

Toen we bij Walmart aankwamen stonden er allemaal pionnen op de parkeerplaats. Dus naast de pionnen geparkeerd. Zitten we te eten, komt de ene na de andere oldtimer naast ons staan. Ze maken een praatje met elkaar en kijken bij elkaar onder de motorkap. Het is eigenlijk kijken en bekeken worden.

Wederom afscheid genomen van onze boondock-gastheer en -gastvrouw. Het was weer een aangenaam verblijf in Surrey. Omdat we tijd over hadden en het weer erg zonnig was, hebben we op weg naar Mission de borden naar Rolley Lake Prov.Park gevolgd. We kwamen bij een meer uit in een mooie bosrijke omgeving. Een gedeelte van het meer is afgezet om te zwemmen. Dus veel gezinnen met kinderen. Om het meer loopt een pad door het bos. Lekker gewandeld in de schaduw en daarna de stoeltjes buiten gezet en gelezen. Vanwege de schaduwgelegenheid hebben we daar op de parkeerplaats gekookt en gegeten. Toen de echte warmte voorbij was zijn we naar Mission gereden voor de overnachting.

Vandaag is het 1 juli en dat betekent hier Canada Day, een nationale feestdag, de dag van de eenheid. Het is mooi weer en wij besluiten naar Downtown Vancouver te gaan met de Skytrain. Nabij Canada Place aan het Waterfront is het erg druk met mensen met Canadese vlaggetjes en hoofdversiering. Met een rondje van een militair vliegtuig over de baai, kanonschoten is Canada Day begonnen. Iedereen loopt een beetje rond te slenteren. Veel standjes met eten. Natuurlijk de langste rijen bij de standjes waar je een gratis proefmonster van een of ander drankje kunt bemachtigen. Hier dus niet anders dan in NL.

’s Middags is er een show van Lumberjacks. Dit zijn de houthakkers die de nodige kunsten met de bijl, motor- en trekzaag uithalen. En het onderdeel rolling logs, waarbij de een de ander  uit zijn evenwicht probeert te krijgen op de rollende boomstam. Altijd vermakelijk. De kunst van het evenwicht was vroeger erg belangrijk toen de houthakkers de omgehakte bomen, die via de rivier naar de zagerij gingen, te sturen. Daarvoor sprongen ze op de rivier van de ene naar de andere boomstam.

Weer een geslaagde, erg zonnige dag. Alleen neef Wim was niet in town. Jammer, die zit nu in Nederland.

Dit is onze laatste dag op Vancouver Island. Met een omweg zijn we naar de ferry gereden. Eerst met de camper door downtown Victoria om zo bij de zuidpunt van deze provinciehoofdstad te komen. Daar hadden we een prachtig uitzicht over de Strait of Juan de Fuca met in de verte Port Angeles en Mount Olympus (Amerika). En schitterend weer! De scenic drive langs de oostkust richting de ferry leid je mijlen door prachtige villawijken, langs golfbanen en jachthavens en prachtig uitzicht op het water.

We hadden de ferry van14u gereserveerd. We kwamen net om 13u bij de ferry aan. De boot van 13u bleek enkele minuten vertraging te hebben… of we al mee wilden? Achter ons werden de deuren gesloten en weg waren we. Met dat prachtige weer natuurlijk een mooie overtocht, waarbij de ferry tussen diverse eilanden moet laveren om bij Vancouver aan te komen. Vanaf de boot was Mt Baker  (de voet in de wolken) duidelijk zichtbaar.

Wij hadden bij ons boondock-adres in Surrey, waar we ook 14 dagen geleden hebben gestaan, gevraagd of we nog een nacht konden staan. Geen probleem. Tegen vijven daar weer een hartelijk weerzien. Na een babbeltje in hun achtertuin kwam de vraag wat te doen met het avondeten. De optie kwam om naar White Rock te rijden en fish&chips te gaan eten. Wayne (boondock-adres) heeft daar een broer Derek wonen. Hij werd mee-uitgenodigd. In het beste fish&chip-restaurant aan de boulevard hebben we op het terras gegeten met zicht op zee en van alles wat er op de straat passeerde. Het was een erg gezellig samenzijn.

Derek heeft met zijn vrouw geocaching als hobby. Mensen over de hele wereld verstoppen kleine doosjes. Die worden geregistreerd. Via een internetsite kun je hints vinden waar deze te vinden zijn. Met een GPS kun je die doosjes opsporen. Als je zo’n doosje hebt gevonden, zet je je naam op het lijstje dat erin zit. De kick is om zoveel mogelijk van deze cache-plekken te vinden. Het schijnt verslavend te kunnen zijn. Hij legde ons het uit en wij hebben enkele ervan inde buurt gevonden. Dus als je bij de foto’s denkt: wat zoeken die mensen daar?....