Vandaag zondag weer rustig op de weg, die goed berijdbaar is. In de Milepost (de bijbel voor Alaska-gangers) werden de Smith River Falls (2 km van de weg) aangegeven. Bij het bordje het bos ingereden. Blijkt een smal grindpad met kuilen te zijn, waar je niet kunt passeren en ook niet kunt keren. Bij de falls wat foto’s gemaakt. Op de terugweg kwamen we gelukkig geen tegenligger tegen. Verder op de highway gezien: een bizon en enkele zwarte beren en natuurlijk “wat kom je zo tegen onderweg”.

Inmiddels hebben we de Canadese provincie Yukon bereikt. Het plaatje Watson Lake heeft het Signpost Forest. Dit is een ‘woud’ van plaatsnaambordjes. Toen de Alaska Highway werd aangelegd (1942) plaatste een wegwerker met heimwee een bordje  met daarop de plaats waar hij vandaan kwam op de bestaande ‘signpost’. Dit werd door velen gevolgd. Niet alleen tijdens de aanleg van de weg, maar nog steeds worden er plaatsnaambordje toegevoegd. Zo is in de loop der jaren dit ‘woud’ van bordjes ontstaan. Joop&Lisa-bordje hebben we niet kunnen vinden.

Vrijdagavond werden we door de maan welterusten gewenst. Onze neus stond naar het noorden, links (westen) ging de zon onder om 22.30 uur, rechts (oosten) stond de volle maan al klaar voor de nacht. Tot na 23u was het licht. We maken onze kar donker met gordijntjes.

We hebben vandaag (zaterdag) 500 km gereden over een schitterende weg. Bij ons vertrek vandaag was erg al gauw geen zwaar verkeer meer. Alle gasboringen hebben we achter ons gelaten. Vooral vanaf Fort Nelson (British Columbia) leek het wel of we constant door een park reden. Het was heel erg rustig op de weg.

We hebben ook dierendag gehad. Onze 2^e beer op de foto, voor de 3^e beer reden we te hard de berg af, 4^e beer op de foto. We kwamen een familie Stone-sheeps tegen: pa, ma en kind. Daarna kwam de elk. Het kon niet op vandaag, want toen kwam er weer een elk. En we sloten de dag af met een bizon. Hopelijk gaat het zo door. Zowel de mooie weg als de dieren.

Gisteravond ging een fel rode zon onder in Dawson Creek.

Vandaag gestart op de Alaska Highway. Rondom Dawson Creek zien we eerst grote koolzaadvelden. Even verder geeft een bord aan dat er parallel aan de huidige weg nog een stukje oude highway ligt met de oorspronkelijke brug over de Kiskatinaw-rivier. De brug heeft nog het oorspronkelijke houten wegdek.

In Taylor houdt de dame van het Visitor Center ons bezig. Ze wil ons allerlei toeristenblaadjes en – boekjes meegeven. Ook voor de route van de terugweg. Goed bedoeld, maar we bedanken vriendelijk zodat we niet omkomen in een berg papier.

In Fort St.John komen we bij een herdenkingsmonument. Bij de bouw van de weg in 1942 zijn 11 soldaten omgekomen op een meer bij het vervoeren van materieel toen plotseling het weer veranderde en golven hun ponton deed zinken.

Steeds noordelijker wordt het aantal plaatsen snel minder, maar toch nog erg veel verkeer op de weg. Naast wat toeristisch verkeer dat naar noord of zuid rijdt, erg veel vrachtverkeer met zwaar materieel dat verband heeft met de gaswinning hier in het noorden van British Columbia. Het is momenteel erg mooi, droog weer (meer dan 30gr.) waardoor dit vrachtverkeer, dat kriskras uit de bos komt en er weer inrijdt, veel stof levert. Altijd nog beter dan nat weer, waarbij dan veel modder op de weg komt.

Ps: We komen steeds meer in afgelegen gebieden. Mogelijk kan het een paar dagen gaan duren voordat de blog is geupdate.

We hebben Dawson Creek bereikt. Dawson Creek (nog in British Columbia, Canada) is het begin punt (Mile 0) van de befaamde Alaska Highway. Deze Highway eindigt in Delta Junction (Alaska) na ruim 2.200km.

In 1941, naar aanleiding van de Japanse aanval op Pearl Harbor, maakten de Amerikanen zich zorgen over een mogelijke Japanse aanval, maar nu op Alaska. Als je de atlas bekijkt dan zie je dat er nog een hele reeks eilanden aan Alaska ‘hangen’. De Amerikanen vermoedden dat deze eilanden wel eens een springplank voor Japan kon zijn om zo Noord-Amerika binnen te vallen. Eind maart 1942 werd de eerste schop in de grond gezet voor de aanleg van een grondverbinding tussen het ‘bewoonde’ deel van Canada en Alaska. Dit om eenvoudiger (dan door de lucht) materieel naar Alaska te verplaatsen. Binnen 8 maanden was de weg gereed. Door de onbekende wildernis, maar ook door de onstabiele arctische bodem en de mosquito’s en ander ongedierte was de aanleg een hele beproeving. Kortweg een meesterwerk in zo’n korte periode. In Dawson Creek is het Alaska Highway House, een museum over deze aanleg waar ook een film hierover wordt getoond.

De komende week zullen wij deze Alaska Highway gaan volgen. De omstandigheden zijn nu, ruim 70 jaar later, niet te vergelijken met de beginperiode, maar wij voelen het voor ons als een grootse belevenis.

In Dawson Creek zijn 2 monumentjes met betrekking tot het begin van deze highway. Daar moet je dan mee op de foto…

Na bij Walmart te zijn ontwaakt, waar we met minstens 10 RV’s stonden, even een aantal nodige dingen te doen, voordat Prince George ons uitzwaait. Zoals daar zijn, de bandenspanning laten controleren (gratis bij Walmart), internetten bij de buurman Home Depot en toen op naar de laundry. Nadat alles klaar was op weg naar Chetwynd, 300 km verderop. We moeten vandaag maar eens een aantal kilometers maken.

Geluncht in een Prov. Park en bij het Visitor Center nabij MacKenzie (in een treinwagon) gevraagd aan de dame om even te kijken hoe de voetbal ervoor stond, toen nog 0 – 0. Aangekomen in Chetwynd weer naar het Visitor Center en wat bleek? Nederland had verloren. Geen feest in Nederland. Wij leven (of treuren?) met jullie mee…..

In Chetwynd staan 140 houtsnijwerken door het hele dorp. Weer iets waarmee een dorp zich probeert te onderscheiden. Na het eten een wandeling gemaakt langs de meeste van deze. Ieder jaar komen er een stuk of zes werken bij. Afgelopen juni is hier ook het International  Chainsaw Carving Championship gehouden.

Wij staan vanavond tegenover het Visitor Center op een parkeerplaats, waar RV’s en vrachtauto’s 48 uur mogen staan. Naast ons staat een grote vrachtauto. Een praatje met de chauffeur gemaakt toen we terugkwamen van de wandeling. Hij kwam naar ons toe met de mededeling dat de motor niet zou draaien vannacht. Ik vroeg of ik in de cabine mocht kijken omdat ze daar ook slapen. Achter de bestuurdersstoel is een tweepersoonsbed, een koelkastje en een kast, dus goed voor de nachten. Even achter het stuur, waarna hij de opmerking maakte, dat alleen kinderen dat meestal vroegen. Een ‘old lady’ had dat nog nooit gevraagd. Een schatje toch?!

Vanochtend bij het Casino in Prince George wakker geworden. Erg vroeg, voor zessen, daar er erg veel verkeer was. Het Casino hier is ’s nachts dicht. In Amerika gaat het 24 uur door.

Wij wilden vandaag Prince George gaan verkennen. Dus op naar het Visitor Center. Werden er vriendelijk ontvangen en op onze vraag wat te doen hier, kregen we 3 parken aangewezen, daar konden we wel een wandeling maken. Downtown waren 2 straten met wat winkeltjes en dat in een stad met 80.000 inwoners. We hebben welgeteld 10 winkels gevonden. En een nieuw politiebureau; hierbij op de foto.

Aan de rivier geluncht, ’s middags naar de mall, want die is er dan wel. Deze heeft veel winkels en het is er lekker koel. Als het buiten 33 gr. C. is met blauwe lucht en zon is dat heel verfrissend. Op de mall zagen we op internet dat Brazilië met 7-1 verloren heeft en dat is minder…

Williams Lake heeft slechts 12.000 inwoners, maar wel de 3 bekendste supermarkten, waaronder een Walmart, maar eens niet daar geslapen maar bij het Visitor Center.  Vanochtend downtown ingelopen. Dit plaatsje heeft nog echt het ‘centrum’ midden in het stadje. Niet erg groot, maar toch. Hier weer enkele leuke muurschilderingen en gefröbel van de dames om de bomen.

Onderweg richting Prince George geluncht aan een meer. We zijn daarvoor maar binnen blijven zitten, want de muggen weten ons al een beetje te vinden en dat vinden wij niet leuk…Inmiddels de spray volgens het recept voor de repellent (anti-mug) van Yvon samengesteld en gebruikt. Voor we een betrouwbare resultaten kunnen melden, hebben we nog enkele ‘onderzoeksdagen’ nodig…

De bedoeling was om in Quesnel  (kweeNEL) te overnachten, maar het centrum hadden we om 15u wel gezien. Het aardige hier is dat ze de brandkranen langs de winkelstraatjes hebben beschilderd als een persoon die voor dit stadje een bekend figuur is (geweest). In een foldertje zijn van die brandkranen een foto gemaakt en wordt een beschrijving ervan gegeven met plattegrond waar ze staan. Zo probeert ieder stadje de toeristen langs de winkel te krijgen.

Omdat het nog behoorlijk vroeg is en warm (28gr), besloten om door te rijden naar Prince George; 100km verderop. In dit gebied is het hout erg belangrijk. Je ziet grote vrachtauto’s met boomstammen, grote zagerijen en dan vrachtauto’s die de planken vervoeren. Deze zaken zullen we de komende weken wel veel meer tegenkomen.