Gisteren en vandaag Las Vegas in. Gisteren was het erg heet: 107 F. Dat is bijna 42 gr. C. Als je af en toe een casino of winkelpromenade in gaat, is het te doen. Het is een droge hitte.

Vanmorgen naar Fremont gegaan. Dit wordt nog steeds downtown Las Vegas genoemd. Het is het oude centrum van Las Vegas, waar de oudste casino’s staan.
Daar was de Helldorado-parade. De eerste Helldorado-dagen (3-daags festijn) werden gehouden in de 30-jaren ter ere van het gereed komen van de Hooverdam. Dit was zo’n succes en een goede promotie van Las Vegas dat dit festijn nog jaarlijks wordt gehouden. De parade begon om 10.00 uur. Een plekje in de schaduw gezocht, want het was alweer erg warm. Vandaag wordt het 100F. Eerst een beker koffie gescoord en toen genieten van alles wat langs kwam.

Het is toch altijd leuk om er naar te kijken, de Amerikanen op hun stoeltjes en de parade start altijd met een aantal veteranen met de vlaggen. Ze gaan allemaal staan met hun hand op hun hart. Toch voor mij altijd een kippenvel-momentje. Je kent dit in Nederland niet. Amerikanen hebben toch veel respect voor veteranen. Er hoeft maar iets van het leger langs te komen of er wordt geklapt. Zo wordt er ook altijd geklapt voor brandweermannen. Het zijn in hun ogen allemaal heroes.

Na de parade met de bus door naar The Strip. We wilden vandaag naar een nieuw gedeelte dat vorig jaar nog gedeeltelijk in aanbouw was. Nu helemaal klaar en het complex van casino, hotels en appartementen heeft ruim $8 miljard gekost. Mensen, wat wordt er een geld ingepompt. Maar het kan blijkbaar allemaal. Tenslotte brengen we er met z’n allen het geld op een makkelijke manier binnen. Zij hoeven alleen maar te innen. Ik heb een hele dollar vergokt. Ik stond op een gegeven moment op $9,37 en dacht als het $10,-- wordt, ga ik het innen. Tja, de afloop kun je raden. Met lege handen naar huis.

Van Pahrump naar Las Vegas is niet zo’n spannende weg. Wel een rustige 4 baansweg, waardoor we lekker rustig aan kunnen rijden (ca 55 mph / 90 km/u). We zeggen altijd, iedereen kan er langs. Een aantal jaren geleden reden we rustig op een tweebaansweg en werden aangehouden door de politie met de vraag of er iets aan onze motor mankeerde. Nee dus, maar hij vertelde dat met deze snelheid mensen gaan passeren. We moesten maar gewoon harder gaan rijden. Voor iedereen beter. Dus dan de voet op het gaspedaal.

We gaan eerst even door de outlet aan de zuidkant van Las Vegas. Een overdekte outlet, dus heerlijk koel, want de temperatuur buiten is alweer boven de 35 gr.C. We komen op weg naar de camping veel nieuwbouw tegen. De huizen en appartementgebouwen worden met spaanplaten en latten opgetrokken. We zijn altijd benieuwd, hoelang deze bouw blijft bestaan.

Onderweg ziet Clemens mooie auto’s (nieuwste Tesla+Corvette), ik niet. Voor mij zijn ze allemaal hetzelfde.

We staan op een RV-park, waar ook een aantal mensen permanent wonen. We betalen voor de hele week $88-- en daar komt dan de elektriciteit bij. Dat is 14 dollarcent per kwh. En vanaf hier kun je met de bus downtown.

We houden jullie van ons ‘Las Vegas-avontuur’ op de hoogte.

Het is wel een giller hier in Death Valley. We gaan bij ‘t Visitor Center langs dat net iets verder ligt dan onze camping. Als we aangeven waar we langs willen met de vraag of dat mogelijk is met onze camper, dan horen we toevallig dat die weg voor alle verkeer is afgesloten. Dus moeten de plannen weer worden aangepast. We zijn zo flexibel. Kun je niet linksom dan moet je gewoon rechtsom.

We lopen de trail door de Golden Canyon. Een mooie trail van slechts 3 km, maar een beetje te warm (ca 38gr C). Als we doorrijden komen we bij Badwater, het laagste punt van Noord-Amerika (86m onder zeeniveau). Het is een grote zoutvlakte, een vreemd iets. Er wordt ons daar iets vreemds voorgeschoteld. Een plas zoutwater met zeemeeuwen erin. Ze bewegen wel iets, ze lijken net echt, maar het lijkt bedrog, waar je bij staat. En toch lijkt het echt. Ik heb ooit eens met mijn oppaskindjes houten eendjes staan voeren. Dit is hetzelfde.

We kunnen op deze weg niet verder en moeten terugrijden. Bij Zabriskie Point gaan we eerst lunchen. Hier staan toch de nodige huurcampers. Je hoort Belgisch, Duits, Nederlands praten. En natuurlijk een of andere Aziatische taal. Er zijn altijd en overal, waar je ook bent, Aziaten. Zeer vriendelijke mensen.

We zijn inmiddels de grens met Nevada gepasseerd. We overnachten in Pahrump. En morgen naar een camping in Las Vegas waar we tot volgende week woensdag staan. Er staan afspraken met familie en met Celine Dion.

Een dag kan vele verschillende gezichten hebben. We zijn vanochtend na een paar boodschappen en McD. voor het internet uit Ridgecrest vertrokken naar Death Valley Nat’l Park. We zijn de oostelijke route (Hwy 178) gaan rijden langs de Naval Air Base China Lake. Bij een stop kregen we in de gaten dat er aardig gevlogen werd, straaljagers, met de nodige stunts. Dus even staan kijken. Heerlijk al dat lawaai. Het is weer een mooie weg die we rijden tot we ineens “sneeuw” zien. Er blijkt een hele industrie te zijn, waar mineralen (met name    borax) uit de vallei worden verwerkt. Treinen, fabrieken en de daarbij behorende inwoners in een klein dorp. Volgens ons word je daar niet echt gelukkig. Maar ja, het is werk. En de Amerikanen zijn daar waar er werk is. Borax is een soort zout vermengd met een aantal andere mineralen. Het wordt verwerkt in onder meer schoonmaakmiddelen en isolatiemateriaal

Mijlen verder worden we ineens opgeschrikt door een straaljager die achter een berg wegkomt en laag, recht op ons afvliegt. We kropen ineen, bang dat hij ons zou raken. Wauw, wat een ervaring. Dat voel je tot in je tenen. De airco zit er nog op.

Verderop staat het teken van Death Valley, waar ik de hoffotograaf wordt. We staan daar te lunchen en ik bied aan om de ’gasten’ samen op de foto te zetten. En daar wordt door drie stellen graag gebruik van gemaakt. Er is ook een Hollands stel bij. Die in drie weken half Amerika doet. Ik stelde de vraag of ze ook nog tijd hadden om af en toe een wandeling te maken. Nee, ze hadden ongeveer 2,5 uur tijd voor ieder Nat’l Park. Ik heb ze heel veel plezier gewenst. Dan zie je dus helemaal niets.

In het Nat’l Park hadden we een camping uitgezocht, maar die blijkt nu juist vanaf vandaag gedurende het zomerseizoen gesloten te zijn. Maar oké, dan gaan we verder. Eerst naar de Sand Dunes. En dan op naar de volgende camping bij Scotty’s Castle. Bij de afslag naar Scotty’s Cattle staat dat de weg dicht is door schade vanwege een overstroming afgelopen oktober. Ook nu niet getreurd. Op naar camping nr. 3. Wel jammer, want hierdoor hebben we toch een groot stuk moeten missen.

Op de camping Furnace Creek is volop plaats. We hebben echte Death Valley-temperaturen. Het is in de schaduw 38 gr.C. en geen wind. Het is echt HEET.  Dus dat wordt stil liggen vannacht.

We komen door het plaatsje dat naar het meer is genoemd. Toen we daar bij een klein bedrijfje propane tankten, bleek deze ook wat camperonderdelen te verkopen. Een bovenraam heeft een kapot onderdeel, dat maatgebonden is. Onze ervaring is dat juist dit soort bedrijfjes vaak die onderdelen hebben en de grote RV-zaken niet. Dus even opmeten en jawel, we zijn weer blij. Het past. Een mooi klusje voor in Las Vegas.

We willen lunchen aan het Lake Isabella, maar je waait daar weg. Dus dan maar in de kar met uitzicht op…..

Toen we bovenlangs om het meer heen reden, kwamen we  door ‘t plaatsje Kernville, een klein gezellig dorpje met enkele ‘antiek’-winkeltjes. Even een wandelingetje en lekker snuffelen. En dan loopt je tegen een ‘koopje’ aan: een mooie Mercedes 380 SL cabrio ($5.500). Vervelend dat het verschepen en invoeren zo’n gedoe is…

De reis gaat verder door de Sierra Nevada Mountains. Een mooie, rustige weg.