Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Als we wakker worden realiseren we ons dat we hier in Torres del Paine op het meest zuidelijke punt van onze reis zitten. Vanaf vandaag trekken we weer noordwaarts. Als ik de gordijnen opendoe, zien we blauwe lucht met wolkjes en onze mooie Torres op afstand. We besluiten vandaag de route in het park ook grotendeels terug te rijden. Zo kunnen we de bergen nu van alle kanten aanschouwen. Hij komt waarschijnlijk wel helemaal vrij te liggen. Je komt er dan achter dat het hele park eigenlijk slechts om deze ene formatie gaat. Wij vragen ons af of het het geld wel waard is dat je eraan besteedt om het te kunnen zien. De overnachtingen zijn erg duur en je rijdt er in totaal 700 km. voor, inclusief de afstand in het park. Wij hebben het geluk dat we mooi weer hebben. Er zijn veel mensen die het hier slechter treffen. We komen tot de conclusie dat we het niet zouden willen missen. Vooral ook de overnachtingen, die weer voor de nodige verrassingen zorgen. De mensen doen ontzettend hun best voor je en zijn heel erg vriendelijk. Gisteren zijn we met een wandeling begonnen, maar vanwege regen zijn we daarmee snel gestopt. Nu met het mooie weer kunnen we die doen. Het is een heen en weer wandeling van totaal 2 uur naar een mooi uitzichtpunt. Tijdens deze wandeling komen we steeds dichter bij de Torres en zien we hem uiteindelijk van de zijkant wat weer een heel ander beeld geeft. Wat we gisteren toch voor een vrij groot gedeelte in de wolken hebben zien liggen, ligt nu frank en vrij voor ons. Dat is echt het cadeautje van deze dag. Dan wordt het weer tijd om terug naar El Calafate te rijden. We hebben weer de grensovergang terug naar Argentinië. Bij de beide grensposten gaat het snel en soepel en er wordt nergens naar gevraagd. De heenweg naar Torres del Paine hebben we helemaal over asfalt gedaan. Voor de weg terug kunnen we 75 km afsnijden door een stuk over een dirt road te rijden. Daar beginnen we aan, maar besluiten na 7 km om te keren. Dit omdat deze dirt road erg slecht is. We hebben over die 14 km drie kwartier gedaan. Met een kleine vertraging komen we op tijd aan in El Calafate om weer te genieten van een erg lekker diner bij Isabel. Terug in ons hotel hebben we vannacht zicht op het meer. Vorige keer op de bergen.
Toen we gisteravond naar bed gingen bleek dat onze telefoons automatisch één uur achteruit waren gezet, niet onze IPads. Dus wat is juist? Ons is verteld dat de generator om 7u weer aangaat en het licht dus ook. We hebben aangegeven om 8u te willen ontbijten. Toen we naar de ontbijtruimte gingen, stond onze IPhone op 7:45, maar de generator was nog steeds niet aan. Het bleek al 8:45 te zijn. Wat er is gebeurt, is ons een raadsel en nog steeds. Wij staan vandaag op met een zwaar bewolkte dag. Daar balen we van, want we zijn maar één dag in dit park. Maar we vertrekken vol goede moed. En gaande weg, na een beetje regen, begint het op te klaren. We beginnen een beetje te zien hoe mooi het hier is. In de middag begint de zon zelfs te schijnen en voelen we ons bevoorrecht dit alles te mogen zien. Het is vandaag bergen en beestjes. We komen op de helft van de dag het kantoor tegen waar we toegangskaarten voor het park moeten kopen. We worden net als bij de douane verzocht een groot formulier in te vullen en vervolgens worden we van het ene loket naar het andere gestuurd. Als we aan het einde van de dag bij onze overnachtingsplaats komen (Serano, net buiten het park), zijn we aangenaam verrast. We worden zeer hartelijk door de eigenaar ontvangen, die gelijk alles begint uit te leggen in het Engels. Het gebouw heeft 4 slaapkamers met eigen badkamers en een gemeenschappelijke ruimte, waarin je kunt koken, eten en zitten. Deze ruimte heeft breed uitzicht op de mooie bergen van Torres del Paine. Het is er gezellig, samen met nog een Nederlands stel en 4 Chinese dames.
Hier heb ik ook zelf gekookt en dat is na iedere keer uit eten ook wel weer eens lekker en beter voor het lijf. Na het eten nog een flinke wandeling naar de rivier gemaakt. De laatste twee fotos zijn van het huis en van het uitzicht.
Vandaag vertrokken uit El Calafate naar Torres del Paine. Vooral het eerste stuk is erg saai. Het is een weg die we heen en weer moeten doen. Er zijn weinig benzinepompen onderweg. Dus weer een uitdaging, maar we hebben geluk. We komen een tankauto onderweg tegen. Maar bij de benzinepomp geeft dat geen garantie. Wij hebben geluk. Deze auto heeft benzine gebracht, maar de dieselautos hebben pech. Er is geen diesel. Je raakt aan dit soort dingen niet gewend. Dan komt de grens met Chili, want de komende twee dagen zitten we weer in Chili en zondag weer de grens over naar Argentinië. In deze landen moet je de auto uit en het douanekantoortje in met de papieren. Eerst Argentinië uit, dan een paar kilometers rijden en dan weer hetzelfde om Chili in te mogen. En deze grensdouane Chili-in is streng. We moeten formulieren invullen. Wat heb je bij je aan etenswaren? We weten dat we ons niet aan de regels houden. We proberen het zeiden we tegen elkaar. We hebben wel naar waarheid ingevuld. De douaneman loopt met ons mee naar de auto. En we hebben zowaar een zeer vriendelijke douane meneer. Hij kijkt overal in (behalve in de koffers). We mogen alles meenemen, inclusief een restje melk, verpakte vleeswaren en olijven in de koelbox. Alleen salami (hebben we niet) blijkt niet mee te mogen. Ook voelt hij aan de jerrycan, maar die is op een paar liters na leeg. Even voor de grens hebben we met wat gehannes onze tank ermee bijgevuld. Aangekomen in onze overnachtingsplaats, net buiten het nationale park van Torres del Paine, worden we zeer hartelijk verwelkomd. Een jonge dame brengt ons naar, we dachten in welk schuurtje komen we nu terecht, ons hutje. Maar binnen was het leuk ingericht, met douche en toilet en heel schoon. Ik ga voor jullie warm water halen voor thee, halen jullie ondertussen de koffers uit de auto. Komt ze even later aan met een complete lunch. Een half uurtje later leidt ze ons over het terrein. Ze trainen rodeo paarden en er worden schapen geschoren. Terug naar ons hutje vertelt ze dat we geen water uit de kraan mogen drinken want dat komt uit de rivier. Als ze ons laat zien waar we morgenochtend het ontbijt krijgen, krijgen we twee flessen water van haar mee. Tegen vijven komt ze aan met krantenpapier en houtjes om de de kachel aan te maken. Dit is weer eens iets anders (spartaans maar knus) dan afgelopen drie dagen, waar we in een luxe hotel zaten.
Wij hebben afgelopen dinsdag een boottoer geboekt naar twee gletsjers. De Glaciar Upsala en de Glaciar Spegazzini. Er wordt ons verteld dat we niet dicht bij de Upsala kunnen komen omdat er veel ijsbergen in het water liggen. Dat is jammer want als we er aankomen blijkt dat we er nog 12 km vanaf zijn. Door in te zoemen zien we een gladde ijsvlakte. De tong van de gletsjer lijkt een streepje. Maar waar de gletsjer het water raakt is de muur nog altijd 50m hoog. Waar de boot stopt kijken we wel tegen een enorme ijsberg aan. Hier kun je ook doorheen kijken. Dan zie je wat voor mooie kleuren de natuur kan geven. Van de Upsala naar de Spegazzini. Daar kunnen we heel dicht bij komen. Hij is prachtig, en van die blauwe kleuren krijg je nooit genoeg. Als de boot stil ligt, waait het nauwelijks de temperatuur is bij de gletsjers rond de 5 gr. En het is droog. Jammer genoeg geen zon, maar ze hadden regen voorspeld. We zijn allang blij. Als we weer terug zijn in El Calafate even de tank weer bijvullen. Morgen gaan we voor twee dagen Chili weer in naar Torres del Paine. We komen zondag weer terug in El Calafate. We hebben in Torres del Paine helaas geen internet. Dus we zijn naar verwachting zondagavond weer online.
Wij zijn vandaag naar de Perito Moreno gletsjer gereden, ongeveer 80 km hier vandaan. We hebben twee liftsters meegenomen. Meestal staan ze met giga rugzakken. Daar hebben we geen ruimte voor. Maar de mensen die vandaag langs de weg staan, gaan allemaal naar de gletsjer, zonder bepakking. Het zijn twee meisjes uit Barcelona. Gezellig gepraat. Het was een mooie weg. Je komt steeds dichter bij de gletsjer. Ze hebben onderweg mooie uitkijkpunten gemaakt waar je fotos kunt maken. Aangekomen op de parkeerplaats wensen we elkaar een fijne dag en gaat ieder zijns weegs. Je kunt met de free shuttle bus verder naar de gletsjer. Wij besluiten langs de oever van het meer naar de gletsjer te lopen. Ze hebben een hele boardwalk gemaakt met veel trappen, héél véél trappen. We komen steeds een niveau hoger, waardoor je boven over de gletsjer heen kijkt. De gletsjer Perito Moreno is onderdeel van de gigantische Zuid-Patagonische IJsvlakte, de derde grootste ijsvlakte na Antarctica en Groenland. De hoogte van deze gletsjer muur zie je pas goed als er een boot met toeristen langs vaart. De ijsmuur is zon 70m hoog. Op een bepaald punt ben je slechts 200m van de muur verwijderd. Het is gezellig druk. Je loopt elkaar niet in de weg. Het wachten is natuurlijk tot er een stuk van de gletsjer valt. Dat geeft een luide knal en veel beweging in het water. Maar het is rustig vandaag. Af en toe een klein stukje. Er knalt veel binnen in de gletsjer. Het is een apart geluid. Aansluitend zijn we naar het Glaciarium Patagonian Ice Museum geweest. Een mooi museum dat veel vertelt over gletsjers. Ook een mooie 3D film hierover gezien. s Avonds natuurlijk weer weg voor een lekkere warme hap.
Vandaag krijgen we om half acht weer elektriciteit op de kamer. De zaklantaarn hadden we echt nodig vannacht. Na het ontbijt en een leuk gesprek met een stel uit Zwitserland, het bijvullen van de tank met onze reservebenzine en de hulp van de baas met een plastic slang daarvoor, beginnen we aan onze langste rit van deze vakantie. We moeten vandaag 400 km. Bij onze voorbereidingen bleek dat dit 400 km over dirt road zou gaan. Maar nu blijkt dat het 325km over asfalt en maar 75 km over gravel is. Dus dat valt alles mee. Het is niet het mooiste stuk. Maar je moet soms afstanden overbruggen om bij de mooie omgeving te komen. En dat is onze opdracht van vandaag. Maar het valt erg mee. Het is zeer zeker geen saaie weg. Maar ook niet direct spectaculair. We hebben weer wat dieren gespot. Altijd leuk. En Clemens heeft weer een cach gevonden, ook altijd leuk. Aangekomen in El Calafate is het meteen druk. In El Calafate kun je tours maken naar de gletsjers. Heel veel mensen komen hier met het vliegtuig met georganiseerde reizen. Wij hebben voor donderdag een boottocht van 5 uur geboekt langs de gletsjers. Wij rijden daar zelf naar toe. Daarna is het weer tijd voor benzine, want als er een station is, MOET je tanken. Er staat een 4 dubbele rij. Verderop is ook een tankstation. Nou zeiden we: daar gaan we naartoe. En wat blijkt? Geen benzine daar, hopelijk morgen weer. Wij weer terug, in de rij en onze tank is weer vol. Op aanraden van het Zwitserse stel hebben we heerlijk gegeten bij Isabel. Een echte aanrader!
Vandaag op tijd vertrokken uit Los Antiguos. Clemens heeft eerst nog een cache te zoeken, 50 km vanaf ons startpunt. We hebben een flinke rit voor de boeg van 300 km over een goede asfaltweg. Plus een uitstapje over een dirt road van 30 km enkel naar de Cueva de las Manos. In het Nederlands: de grotten van de handen. Deze afbeeldingen van de handen, later ook dieren en soms een mens, zijn van circa 7000 jaar voor Christus. 90% van de afbeeldingen zijn van de linkerhand en één hand heeft 6 vingers. Men kon niet vertellen van welke bevolkingsgroep dit is. Daar weet men eigenlijk heel weinig van. Maar vanwege de kunst is het nu een Unesco World Hermitage site. Er wordt ieder uur een rondleiding gedaan en voor niet-Argentijnen kost het wel 5, pp. De Spaanse gids kan een beetje Engels voor de niet-Spaanstalige mensen. Na ongeveer 200 km. willen we tanken. De tank van het benzinestation blijkt leeg te zijn. Morgen komt de tankauto en dan is er weer benzine. Het volgende tankstation is 220km verderop. Gelukkig hebben we nog genoeg en met de reservetank van 20 ltr gaat dat zeker lukken. Het advies hier is: als er een benzinetank is dan altijd tanken, zodat je niet voor verrassingen komt te staan. Hopelijk morgen in het volgende dorp wel benzine, anders een probleem. Vandaar verder gereden en tegen 16:00 uur waren we op onze overnachtingsplaats. Dit is de enige mogelijkheid in de omgeving. Het ligt langs de weg in de middle of nowhere. We hebben een kamer met douche en toilet. Als we willen douchen moeten we dat 20 min. van te voren aangeven, dan moeten ze de heater ergens aanzetten. Het elektrisch gaat uit als de laatste gast naar zijn kamer gaat en gaat morgenochtend om 06:30 weer aan. We hebben de zaklantaarn al op het nachtkastje liggen. We kunnen wel water uit de kraan drinken. Dit is echt Argentinië/Patagonië. We hebben vandaag nog een aantal dieren gespot. De guanaco, ze lijken een klein beetje op de lama, een armadillo, voor ons ook bekend uit Amerika en de ñandú. Dat is een klein struisvogelsoort.
