Door West-Nebraska, op weg naar Denver (Colorado), zijn we via Scotts Bluff gereden. Het National Monument bestaat uit een rotspunt, dat voor de pioniers bij de trek naar het westen, rond 1850, een herkenningspunt was. Deze weg naar het westen is ook wel bekend als de Oregon Trail. Men had op dat punt 6 tot 8 weken vanaf de Mississippi over de (vlakke) Plains getrokken en men had dan ongeveer een derde van de reis er op zitten. Na dit punt wordt het heuvelachtiger en daarna komen de Rocky Mountains. De gids vertelde hoe belangrijk de voorbereiding is. Als je niet op het juiste moment in het seizoen start (meestal april) dan wordt het te heet in de Plains, zijn de rivieren niet te doorwaden, krijg je sneeuw in de bergen. Men liet de karren eerst trekken door paarden, maar in de Plains is onvoldoende voedsel voor paarden. Het gras is te hard. Met ossen en muilezels gaat het langzamer, maar die houden het langer vol en kunnen wel het gras van de Plains eten. Ook begon men de wagens vol te pakken, waardoor ze erg zwaar werden. De gids vertelde dat de nieuwe reizigers vaak de route vonden op basis van natuurlijke herkenningspunten als bergen en karresporen, maar ook door allerlei huisraad en andere spullen langs de weg, die ‘overboord’ waren gegooid om gewicht te besparen. Per dag werd 15 tot 20 km afgelegd en iedereen (ook de kinderen) liepen naast de kar, omdat erin onvoldoende plaats was. In circa 30 jaar zijn een half miljoen pioniers vertrokken voor de reis van ongeveer 3.000 km.

Er is een weg aangelegd om boven op de Bluff te komen om een beeld van de omgeving te krijgen. Men biedt ook een shuttlebus aan voor mensen die niet in een personenauto rijden (zoals wij). Op verzoek werden we naar boven gereden en op het afgesproken tijdstip stond onze ‘taxi’ weer klaar om ons weer naar beneden te rijden. Het was ons iets te warm om via de trail naar beneden te lopen.

De weg verder in de richting van Denver was wat eentonig. Veel grasland, af en toe wat mais en aardappelen, maar wel lekker rustig qua verkeer.

Op aanraden van onze upperchief  van de Amerikagangers (wij zitten in Indianengebied) Yvon, zijn wij vanochtend om 6.00 uur gaan rijden in de Badlands. Gisteren van zuid naar noord gereden en daar overnacht. Vandaag van noord naar zuid. Omdat we zo vroeg zijn, staat de zon nog lekker laag waardoor je weer andere kleuren krijgt. We zien ook heel wat dieren : herten (foto), prairiedogs, een bobcat, een bighorn sheep, een coyote, waarvan allemaal geen foto’s.

Aan de andere kant van het park er weer uit, richting Wounded Knee. We reden over de White River. Inderdaad zonder water en helemaal wit. Hoe zal hij er uit zien met water ?

In 1890 waren duizenden Sioux-indianen bij Wounded Knee bijeen gekomen om tegen de Amerikaanse overheid te protesteren. In tegenstelling tot eerdere afspraken werd de indianen steeds meer land afgenomen. Het US-leger kreeg de opdracht om dit kampement te ontwapenen. In de hectiek die daarbij ontstond, werd plotseling een schot gelost. Dit was de aanleiding dat de soldaten wild in het rond begonnen te schieten, waarbij meer dan 250 indianen omkwamen en 25 soldaten. Van deze gebeurtenis is hier een herdenkingsmonument neergezet. Later is dit een begraafplaats geworden. In 1973 werd het dorp Wounded Knee  bezet door honderden jonge leden van de American Indian Movement (AIM). Zij wilden deze omgeving tot een Sioux-vrijstaat uitroepen. Gewapende eenheden werden erheen gestuurd en het liep na 73 dagen af zonder grootschalig geweld. De popgroep Redbone schreef 1973 naar aanleiding hiervan het lied We Were All Wounded At Wounded Knee.

Weer verder op weg komen we langs een Rest-Area. We moesten er even voor omdraaien, maar ik had mijn foto.

Even voor Alliance (Nebraska) ligt het kunstwerk Carhence. Het is een soort replica van het oude Stonehence in Engeland. In plaats van de originele monolieten heeft een kunstenaar in de 80-er jaren oude auto’s grijs gespoten en deze in de Stonehence-formatie opgesteld.

Vanuit Rapid City naar de Badlands National Park gereden. Als je de stad uit rijdt, zit je al snel in de prairie. Een uitgestrekte vlakte grasland met af en toe wat koeien en een ranch in de verte. Als je het park in rijdt, verandert het landschap snel in rotsachtige formaties. Vanaf de zuidkant kom je eerst langs het visitor center. Daar zie je een voorproefje hoe het landschap er in het park uitziet en welke dieren er miljoenen jaren geleden geleefd hebben. Je rijdt door een soort maanlandschap. Overal zijn boardwalks aangelegd die je naar mooie plekjes leiden.

Na het park kwamen we in het gehucht Quinn, de naam van onze kleinzoon. Die moest natuurlijk op de foto.

Ten noorden van het park ligt het plaatsje Wall. In 1936 bedachten de eigenaren van de plaatselijke drogisterij een idee om de aandacht te trekken van al het autoverkeer dat door de droge, hete prairie langs het plaatsje heen vloog. Ze plaatsten een groot bord langs de weg waarop gratis ijswater werd aangeboden. Sindsdien stoppen de toeristen in dit plaatsje. De drogisterij is uitgebreid tot een winkel dat een heel 'block' beslaat en waar je van alles kunt kopen. De overige middenstand profiteert er ook goed van mee. Het is nu wel voornamelijk op de toeristen afgestemd, die in grote getalen langskomen

Afgelopen nacht 'gelogeerd’ bij Cabela’s. Dit is een hele grote winkel voor onder meer attributen voor het vissen en voor de jacht. Op de parkeerplaats wordt hier (in de prairie) ermee rekening gehouden dat de klant ook met een ander vervoermiddel kan komen dan de auto….

Myrthe,

15 jaar hoera, hoera

Gefeliciteerd !!

Dikke knuffel van:

Marion & Snorremans

Vanaf de camping loopt een scenic route naar Mt.Rushmore. Echter daar zitten 3 tunnels in die volgens opgave net hoog genoeg moeten zijn voor onze camper. Net wil zeggen: aan de bovenkant 30 cm ruimte, als de opgave van de fabrikant klopt. Die uitdaging zoeken we niet op en er is een alternatieve route, even voordat de tunnels worden bereikt. Dus daarvoor gekozen. Echter plots staan we voor de eerste tunnel, dus moeten we de afslag hebben gemist. Het is een one lane-tunnel. Keren is geen optie, dus heel voorzichtig er doorheen. We horen niets, dus dat ging goed. De volgende 2 gelukkig ook.

Van afstand zie je Mount Rushmore al liggen. Heel indrukwekkend. Het is amper 10 uur en er lopen al heel wat mensen. De koppen zijn ieder 20 meter hoog. Ze hebben er aan gewerkt van 1927 tot 1941. Van de plaatjes ken je ‘t, maar als je er bij staat…. In het visitor center is een tentoonstelling en een film over de realisatie ervan. Vanuit het uitzichtpunt kun je een wandeling maken, zodat je de koppen vanuit vele gezichtspunten kunt aanschouwen. En foto’s maken. Je blijft ‘schieten’. Marion had er 120 geschoten. Dat wordt dus behoorlijk schonen. Om 12 uur toen wij weggingen was het behoorlijk druk. Bijzonder als je weet dat afgelopen maandag de scholen in de USA weer zijn begonnen.

Na de lunch naar Keystone gereden. Een plaatsje vlakbij Mt.Rushmore, dat natuurlijk erg toeristisch is: eetgelegenheden, souvenirwinkeltjes en overnachtingsmogelijkheden.

Omdat het vanmiddag (en ook de komende dagen) weer behoorlijk warm is (35 gr), zijn we tegen 4 uur  de mall in Rapid City  nog even ingegaan . Niet zo zeer de winkels maken het aantrekkelijk, maar vooral de temperatuur…

In Wind Cave National Park (een deel van de Black Hills) hebben we een tour door de grotten gemaakt. Hier geen stalactieten en stalagmieten, maar ‘boxwork’. Miljoenen jaren geleden moet dit deel van Amerika een oceaan zijn geweest, waarin lagen aarde zijn opgebouwd. Toen later door aardverschuivingen delen omhoog gedrukt werden zijn de Black Hills ontstaan. Door de verschuivingen zijn de lagen gebroken en zijn door erosie de zachtere tussenlagen door de eeuwen heen er tussenuit gespoeld en is de limestone (kalksteen) overgebleven met de gangen ertussen. Tegen de plafonds is een soort vakwerk ontstaan dat ‘boxwork’ wordt genoemd. Op een oppervlakte van 1,6 km x 1,6 km heeft men gangen met een totale lengte van meer dan 100 km in kaart gebracht. Men denkt nog maar een klein deel van het hele stelsel te kennen. Het was een tour van anderhalf uur op ongeveer 80 m onder de grond. Tevens was het er lekker koel (ca. 11gr C), waar het buiten zo’n 34 gr. is.

Langs een scenic route naar een camping gereden. Onderweg kwamen we weer een aantal kuddes bizons tegen. Een kudde was de weg aan het oversteken. Daar nemen ze dan alle tijd voor. Dus weer alle tijd om foto’s te maken…. Er liepen op verschillende plaatsen ook een aantal Pronghorns, prairiedogs en reeën.

Vanuit de prairie zijn we maandag de Black Hills ingereden. De Black Hills is zo genoemd vanwege de dichte bebossing. Het heeft steile rotsen waar een aantal scenic routes doorheen slingeren. Toen de kolonisatie van Amerika naar het westen opdrong, moesten de indianen wijken. Midden 19^e eeuw werden zij naar aantal reservaten verbanden, waarvan de Black Hills en omgeving er een was.
De Black Hills was voor deze Sioux-indianen heilige grond. Zij mochten hier tot in de eeuwigheid blijven. Toen rond 1880 er goud werd gevonden, vond de regering dat de eerdere afspraak herzien moest worden, tot groot ongenoegen van de indianen. In die tijd ontstond hier de gold rush en de dorpen die daarbij horen. In 1876 werd in een bar in het dorp Deadwood tijdens het pokeren een lokale held (Wild Bill) vermoord. Dat plaatsje hebben we bezocht. Het bestaat nu voor de ene helft uit kleine casino’s en voor de andere helft uit souvenirwinkels. Maar toch aardig.

Onderweg kwamen we een grote ‘antiekwinkel’ tegen met allerlei oude metalen reclameborden. We kwamen met de eigenaren aan de praat. Toen we vertelden uit Nederland te komen, vertelden ze dat ze tot onlangs twee keer per jaar naar Utrecht kwamen om op de Verzamelbeurs in de Jaarbeurs Utrecht in te kopen. Doordat de Euro te duur werd, komen ze er niet meer.

Aan de foto met de caravan is te zien dat niet alles in Amerika groot is. Maar wel veelal extreem….