Ik ben Marion
Ik ben een vrouw en woon in (Nederland) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 03/12/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Na 6 jaar een huurcamper en 8 jaar een eigen camper hebben we Amerika en Canada grotendeels gezien. .
We gaan nu de andere continenten verkennen.
Bij het opstaan vanochtend is het flink grijs in de lucht. Tegen half tien begint het te regenen. De voorspellingen kloppen dus. De bergen zijn in de wolken verstopt. We besluiten om thuis te blijven en af te wachten wat het weer vanmiddag gaat doen. Voor de lunch gaan we buiten de deur eten. Het is half vier als het begint op te klaren. We besluiten alsnog een route te gaan rijden. Het is een route langs het fjord Estuaria Reloncavi naar Cochanó. Hier zijn veel visbedrijven actief en er wonen veel imkers. Er is overal honing te koop. De lucht breekt een beetje en de zon komt zowaar tevoorschijn. Dan kun je weer mooie plaatjes schieten. In Cochamó (4.000 inwoners) maken we een wandelingetje langs het fjord dat zon 100 km verderop uitmondt in de Pacific Ocean. Ze hebben er een kerkje dat ze hun kathedraal noemen. We zijn blij dat we toch gegaan zijn. We genieten hier weer van. Tegen zevenen zijn we weer thuis en maakt Clemens de kachel aan. Dan moeten we de koffers gaan reorganiseren, want morgen vliegen we al weer. Dan eerst de auto inleveren bij het vliegveld in Puerto Montt en vervolgens vliegen we om 12:00 uur naar Santiago waar we nog een laatste overnachting hebben in Chili.
Volgens de weersvoorspelling is dit de laatste mooie dag. Dus moeten we hier goed gebruik van maken. We besluiten eerst naar de Osorno vulkaan te rijden en daar de 12 km lange weg naar boven te rijden. Vervolgens met een kabelbaan verder omhoog te gaan. Je kunt met twee kabelbanen en dat doen we om zo hoog mogelijk te komen. Je komt dan ook bijna aan de sneeuwrand. Het is vanaf de parkeerplaats een hoogteverschil van 500 meter. Wij zijn de eerste die de kabelbaan ingaan. Na ons nog een Belgisch stel en dan houdt het op. Maar als wij verder naar boven lopen, beginnen er toch gevulde stoeltjes boven te komen. Als we boven zijn, is het ondanks de open vlakte windstil. Het is een leuke tocht die we niet hebben willen missen. Deze Osorno vulkaan wordt qua vorm vergeleken met de Fuji vulkaan in Japan die we vorig jaar hebben gezien. Vanaf de vulkaan rijden we naar Petrohué, een klein dorpje aan het meer. Onderweg pikken we twee lifters op die er ook naartoe willen. Het meisje is hier bekend en leidt ons naar een plek waar je gratis mag parkeren. Dan lopen we een stuk langs het water en er varen bootjes met mensen af en aan. Er komen bussen met mensen die worden overgeheveld op de boot die een half uurtje rondvaart. Dan gaan ze nog even de souvenierwinkel in en dan is de excursie weer klaar. Als wij uitgewandeld zijn en ons ijsje op hebben, rijden we naar de watervallen. Maar onderweg zien we ineens iets roods in de bomen en dat blijkt een ware Woodpecker te zijn. Maar voordat die goed op de foto staat, ben je 10 min. verder. De vogel hopt tussen de takken op en neer en wij dan op de weg. Hij hakt er aardig op los. Bij de watervallen is het gezellig druk en kun je een mooie wandeling maken. Daar zoekt Clemens nog naar een cache en gevonden. Vandaar door naar Lago Verde. Ook daar een wandeling gemaakt en een cache gevonden. Het is heerlijk om te wandelen onder de bomen. We lopen in een waar lavagebied. We hebben vanavond lekker buiten op een terras kunnen eten.
Wij vertrekken vandaag naar ons laatste overnachtingshuisje in La Ensenada. Het is een rit van bijna 300 km. Het regent wat en het heeft vannacht zelfs hard geregend. Weinig mooie plaatjes van de omgeving. We passeren de plaats Villa La Angostura. Hier hebben Willem Alexander en Maxima een huis en haar broer heeft hier een bistro, genaamd Tinto Bistro. Deze is helaas dicht, dus we kunnen niet naar binnen. Het is een gezellig stadje met veel winkeltjes en weer alles van hout. We gaan voor de laatste keer Argentinië uit en Chili in. Tussen de twee grensposten ligt liefst 40 km en een pas waar we overheen moeten. Bij de officiële grens, boven op de pas, staat een groot Mariabeeld. We hebben een extra strenge Chileense grenscontrole. Het is goed dat de lunch met de kaas al achter de kiezen zit, want hier wordt zelfs een hond ingezet om overtreders te pakken. Langzamerhand begint het mooie weer te komen en als we tegen vijven bij ons huisje zijn, schijnt de zon weer volop. We hebben een leuk huisje met boven slapen en beneden een bank, eettafel, keukentje en badkamer. Het huisje heeft geen enkel stopcontact, alles is led-verlichting en alleen koken en warm water is op gas. Telefoon en ipad worden opgeladen via de USB-aansluiting. Alle energie komt van de zonnepanelen. Er staat een houtkachel. We gaan tegen zeven uur eten. In Argentinië moet je wachten tot acht uur voor de restaurants open gaan. In Chili is dat vroeger. Maar bij de eerste twee restaurants krijgen we te horen dat ze al gesloten zijn. Maar toch nog een restaurant gevonden met zicht op de Osorno vulkaan.
We worden wakker bij opkomende zon. Heerlijk uitzicht vanuit het bed. We hebben een mooie route even buiten Bariloche gevonden (Circuito Chico) en we vertrekken tegen half tien. Onze eerste bestemming is Colonials Suiza, een dorpje dat door Zwitserse kolonisten in 1899 is gesticht, nog authentieke gebouwen heeft en nu door toeristen wordt bezocht. Hierover werden we gisteren in een chocoladewinkel getipt. Als we er aankomen, horen we alleen kinderstemmen van de school. Het dorpje bestaat uit een aantal onverharde weggetjes met wat huisjes en toeristenwinkeltjes. Maar alles is nog dicht. Dus drinken we onze eigen meegebrachte koffie maar op. We lopen rond en verwonderen ons dat zon dorpje in the middle of nowhere kan bestaan. Als we uitgewandeld zijn beginnen er steeds meer mensen te komen, maar nog niemand voor de winkeltjes. Dus of de boel nog open gaat is de vraag. Maar wij rijden verder. Het is weer een natuurroute langs meren en bergen. Wij kunnen daar niet genoeg van krijgen. Helemaal niet omdat we wederom zon en blauwe lucht hebben. We wandelen stukjes, kijken, genieten, lunchen, maken fotos en rijden. We rijden naar Cerro Catedral, het wintersportgebied van Argentinië (2400m) en hebben daar van een lekkere ijsje genoten. Op het einde van de rit komen we aan bij Gruta Virgen de las Nieves, de grot van de Maagd van de Sneeuw. Een klein bedevaartsoord, gezien alle naamplaatjes, kaarsen, bloemen en rozenkransen. Bariloche heeft ook een kathedraal en daar wandelen we tegen zes uur naar toe. Een mooie eenvoudig ingerichte kerk met mooie gebrandschilderde ramen. Aansluitend een stukje eten en als toetje kunnen we het niet laten chocola in deze (chocolade)stad te kopen. Echt lekker.
Vanochtend begonnen met een ochtendwandeling naar het witte kruis boven op de berg, waarbij je uitkijkt over El Bolsón. Ons doel vandaag is Bariloche. Het is een geasfalteerde weg dus dat rijdt snel. Tegen drie uur zijn we in het hotel. Het ligt aan een meer en we hebben uitzicht vanuit onze kamer op het meer. Vanuit het hotel kunnen we lopen naar het centrum. Eerst doen we het museum. Maar jammer, alles alleen in het Spaans. Bariloche is een gezellige plaats met veel winkels. Er zijn veel restaurants in Duits/Zwitserse stijl opgetrokken en een heleboel chocolade winkels. We hebben chocolade geproefd en chocolade poeder gekocht voor een fondue. Het is ook een rijke wintersportplaats. Maxima en Willem Alexander hebben aan de andere kant van hetzelfde meer een huis. We hebben weer blauwe lucht en zon. De dame in de chocoladewinkel vertelt dat we geluk hebben, want normaal regent het hier veel in deze periode.
Vandaag weer een weg te rijden van ongeveer 200 km. We weten al bij voorbaat dat we daar de hele dag over gaan doen. We krijgen eerst een lekker ontbijtje voorgeschoteld. We rijden om half tien. Na 10 km gaan we weer de grens met Argentinië over. Van Chili naar Argentinië gaat altijd snel, want ze controleren alleen de paspoorten en de papieren van de auto. Niets geen vragen over eten of drinken. In een plaatsje verderop is een supermarkt en een tankstation. Even boodschappen en benzine (die is in Argentinië aanzienlijk goedkoper) en we kunnen weer een paar dagen vooruit. Het eten moet over 3 nachten weer op zijn, omdat we dan Chili weer ingaan. Zo houden we ons zelf bezig. Op onze route ligt een Nationaal Park waar we een wandeling kunnen maken en er staan, zo staat geschreven, Alerces bomen, cypresachtigen, groot, mooi, dik en één van de langst levende bomen van de wereld. We hebben dit soort al eens eerder op onze reis in Chili gezien (zie 17 februari). Deze moeten we natuurlijk ook zien. De wandeling is ongeveer 6 km. En we hebben 1 boom gezien waar een bordje bij stond van de betreffende boomsoort. Maar nog geen foto waard. Hij moet eerst nog een beetje groeien. Hij is nog maar 300 jaar en zon 1/2 m dik. Deze bomen groeien slechts 1 cm in 20 jaar. De oudste bomen van dit soort in dit park zijn 2.600 jaar (!) oud, ruim 2m dik en zon 60 m hoog. Maar daar kun je alleen met een excursie van een dag per boot naartoe. Maar we hebben lekker gewandeld in een bosrijk gebied langs het water. We komen onderweg weer vogeltjes, bloemetjes en mooie uitkijkpunten tegen. Blauwe lucht en zon, koffie bij ons, lunch bij ons voor aan het water. En tegen zessen bij onze overnachtingsplek waar de meneer en zijn honden ons verwelkomen. We hebben een heel huisje ter beschikking. Dat gaat weer helemaal lukken.
We beginnen vandaag met regen, dan komt de mist en dan gelukkig weer zon met blauwe lucht. Ons doel vandaag is Futaleufú. Een route van 200 km, grotendeels dirt road door mooi groen Chili. Als de zon schijnt en de lucht is blauw kan onze dag niet meer kapot. Dan is alles zoveel mooier. We stoppen dan ook regelmatig om even rustig te genieten. We komen ook door het plaatsje Villa Santa Lucia. In december 2017 vond hier in de bergen een aardverschuiving plaats. Doordat er in 24 uur erg veel regen was gevallen raakte de ondergrond van het einde van een nabij gelegen gletsjer verzadigd. Deze ging schuiven en kwam in het dal tot stilstand. Het halve dorp werd weggevaagd. Het kostte 21 mensen het leven. De vele schade aan huizen, wegen en natuur is nog goed zichtbaar. Op weg naar Futaleufú lunchen we weer aan een geweldig meer. De rest van de fotos is wat we onderweg zien. Onze slaapplek voor vannacht en we kunnen nog lekker om half acht buiten eten.
Vandaag moeten we weer een groot stuk van de oude Carretera Austral rijden, zijnde dirt road. We rijden weer naar de hostel waar we ook (al weer) drie weken geleden hebben geslapen. Daar hebben ze waslijnen, dus gauw even de was doen als we daar aankomen. We hebben een mooie groene route. Maar toch weer een totaal andere dan de heenweg terwijl het wel dezelfde weg is. Het is druk vandaag. Veel gestuif en voor het eerst ook vrachtwagens op deze weg. Er is voor hen ook geen alternatieve route. We lunchen aan het water in het zonnetje met alweer blauwe lucht. We zijn geluksvogels. Als we Puyuhuapi binnen rijden heeft de benzinepomp zowaar benzine en lopen de honden weer vrolijk rond. Zowel in Chili als in Argentinië is er geen huis zonder één hond, soms hebben ze zelfs twee of drie honden. En ze lopen allemaal los. Er wordt geen hond uitgelaten, laat staan aan de riem uitgelaten. Ze zijn wel opgevoed, want je vindt weinig hondepoep. En ze kunnen allemaal heel goed blaffen. Soms lijkt het wel een vergadering, ze laten elkaar alleen niet uitpraten. In dit kleine dorpje hebben we een heerlijke visschotel gegeten.
Het weer is van slag in Coihaique. Het behoort rond de 13 gr.C te zijn en het is rond de 30 gr.C. Het klopt niet bij de inhoud van mijn koffer. Alleen maar winterkleding meegebracht. Er is wel een grote tweedehands kledingmarkt voor de deur, maar niet voor mij. Dus vandaag gelijk het bloesje van de Hollandia winkel uit Chile Chico (gisteren) ingewijd. Wij starten vandaag in een Nat. park Rio Simpson voor een wandeling langs het water en door de bossen. Lekker koel. Wij zeggen: het is een leuke trail voor 65 plussers. Een easy trail. Maar we komen ook gezinnen tegen en jongere mensen. We hebben weer wegwerkzaamheden onderweg. Dat gaat ook op zaterdag door. Ik had in een reisverslag gelezen dat er een leuke expositie is in het museum over de aanleg en de historie van de Carretera Austral. Als we daar aankomen, blijkt het museum verbouwt te zijn. Sinds een maand is het weer open en die expositie is er niet meer. Er is nog een kleine expositie over de pioniers in dit gebied, die voornamelijk leefden van de schapenteelt. We hebben wat boodschappen nodig en we weten een supermarkt te vinden. Hier zijn ook nog heel veel kleine winkeltjes, denk aan onze vroegere kruideniers. Vleeswaren en kaas worden nog gesneden. Eerder deze week werd ons brood met de hand gesneden. Heerlijk brood was dat. Downtown is een heerlijke pizzeria die we met een bezoekje gaan verblijden. Vervolgens lopen we nog even door het park. Er staan stalletjes waar veel handgemaakte armbandjes en kettingtjes worden aangeboden. Het is er druk met jonge mensen. Langs de weg staan een aantal volkswagenbusjes. We komen aan de praat met een jong stel die vanuit Ushuaia (zuidelijkste stad in Argentië) een reis naar Alaska willen maken. Hoelang ze erover doen? Maakt niet uit is het antwoord, één, twee of drie jaar. Ze vertellen dat ze thuis (Argentinië) alles hebben verkocht. In de voorbereiding op de reis hebben ze allerlei spulletjes gemaakt die ze onderweg willen verkopen. Te denken aan kleine sieraden, sleutelhangers, onderzetters. Alles met een print die betrekking heeft op hun reistocht. Van de verkoop moeten ze een groot deel van de reis bekostigen. Wij hebben 4 onderzetters van ze gekocht. Leuk om dat soort verhalen te horen. Allemaal vol goede moed, veel vrijheidsgevoel, relaxt en veel positiviteit.
Vandaag weer de grens met Chili over. Duurt altijd langer met meer papieren en controle dan andersom. Vandaag vallen ze wel over de plakjes worst. Die moeten van de broodjes af, dus die hebben we opgegeten en de broodjes weer in de zakjes gedaan. De douane meneer kan er om lachen, de douane mevrouw is het er niet mee eens, maar zegt verder niets. In Chili weer worst gekocht en de broodjes weer belegd. We gaan vandaag in de namiddag met de ferry het meer over om 200 km dirt road te vermijden, die we heen hebben gereden. We moeten ons enkele uren vermaken in Chile Chico. Daar is een kledingwinkeltje met de naam Hollandia. Daar blijkt een Nederlandse dame eigenaar van te zijn. Ze is 4 jaar geleden verliefd geworden op een Chileen. En ja, dan moet je wat. Dus is ze een kledingzaak begonnen. We hebben een leuk praatje gemaakt. Ik heb een leuk bloesje bij haar gekocht. We hebben op de ferry mooi weer. Als we om 19:30 de overkant aankomen, moeten we nog 120 km rijden naar onze slaapplek, vandaag een Airbnb, in Coihaique. Even na 9u komen we aan. Het is inmiddels al donker. De TomTom brengt ons naar de juiste plek.
Vanochtend vertrokken uit Los Horquetas, een hosteria in the-middle-of-nowhere, ergens tussen El Calafate/El Chaltén en Perito Moreno. Omdat het genoemde traject te lang is (ruim 700km), hebben we hier ongeveer halfweg overnacht. Gisteren onderweg hadden we nogal wat regen en vannacht is er nog meer gevallen. We bespreken dit weer met de baas van de hosteria. Hij geeft aan blij te zijn met de regen. Deze regen is één van de vier keer dat het per jaar regent. Een ander gevolg is dat door de regenval de dirt road (72 km), die wij gisteren zijn gepasseerd, nu gesloten is. In de hosteria logeren ook twee Duitse meisjes en een Argentijns stel, die naar het zuiden op weg zijn. De consequentie van het sluiten van deze weg is dat zij (en alle anderen op deze route) een omweg moeten maken van circa 250 km, waarvan ongeveer 200 km dirt road is. Als die vanwege de regen ook gesloten blijkt te zijn, moeten zij helemaal via de oostkust rijden om in El Calafate of El Chaltén te komen. Een omweg van meer dan 350 km. Eigenlijk onmogelijk om dat in één dag te doen. Het alternatief is één of twee dagen te wachten, maar dat gooit dan wel je hele reisschema in de war (denk alle gedane reserveringen). We hebben weer eens het geluk gehad dat wij gisteren al die dirt road hebben gereden. Het is (misschien wel vanwege bovenstaand) ook vandaag weer erg rustig op de weg. Wel 15 vrachtauto en 18 autos. Overigens wel weer een mooie afwisselende route, waarbij de bergtoppen nu weer wit zijn (verse sneeuw) en blauwe lucht.
Wij hebben vandaag een stuk van 425 km voor de boeg, waarvan weer 75 km dirt road. Deze weg hebben we vorige week zuidwaarts gereden. We hebben de nodige regen en wind onderweg. Op deze 425 km zijn we welgeteld 1 bus en nog geen 25 autos tegengekomen. We passeren 1 dorp waar we kunnen tanken, waar we nog enig verkeer tegenkomen. Aan het eind van deze sombere dag laat de zon zich nog heel even zien.
Vandaag nog in El Chaltén waar we enkele wandelingen willen maken. Het regent een beetje aan de ene kant en de zon schijnt aan de andere kant van het dorp. En er is wind, veel wind. Onze Fitz Roy is niet te zien. Heel jammer en komt volgens de deskundigen vandaag ook niet tevoorschijn. We besluiten voor de eerste wandeling naar de zonkant te gaan. Maar al gauw komt daar de bewolking ook. En de wind wordt windkracht?? Ik bleef niet op de been. De autodeur krijgen we met veel moeite open. Op Schiphol zouden er met de wind zoals hier in het dorp geen Europese vluchten meer zijn. Maar met de wind zoals hier in de bergen (we zijn 20 km van het dorp) zouden er helemaal geen vluchten meer zijn. We besluiten terug te gaan en op onze kamer de lunch te gebruiken. Daarna doen we een kleine wandeling naar de waterval. Daar ligt ook een cach. Clemens heeft hem snel gevonden. Vanuit een ander punt kunnen we een kleine tweede wandeling maken naar een uitzichtpunt waar je van de andere kant dan gisteren op het dorp kijkt. Clemens heeft gisteren op de berg vergeten te zoeken naar een cach en besluit de berg weer op te lopen. Ik ga terug naar het hotel, ik wilde even winkeltjes bekijken maar alles is dicht tot vijf uur. Dus even een lui uurtje voor mezelf. Clemens heeft de cach niet gevonden. Er waren weinig mensen op de berg ivm de wind. Ook de Fitz Roy blijft in dichte wolken gehuld. Wat ons hier ook weer opvalt is dat El Chalten erg populair is bij de jongeren. Je ziet hier hele hordes met grote rugzakken rondlopen en doen hier trekkings van één of meerdere dagen. De laatste foto is zoals wij de Fitz Roy hadden moeten zien, maar helaas, hier gaat zondag de zon pas weer schijnen. We hebben morgen geen internet.
Vandaag eerst nog wat boodschappen doen. Al snel blijkt dat banken en veel bedrijven vandaag en morgen gesloten zijn vanwege het carnaval. We rijden naar El Chaltén. Een weg van ongeveer 200 km. Even buiten El Calafate worden we verrast door een ijsregen bui. We merken vandaag voor het eerst onderweg de hele harde Argentijnse wind. Als we El Chaltén binnenrijden zien we gelijk weer een rij bij de benzinepomp staan. Eigenlijk de benzinecontainer. Na een half uur in de rij te hebben gestaan, hebben we de tank weer vol. Dan door naar het Information Center voor wandelingen in de buurt. Ons bed voor de komende twee dagen hebben we snel gevonden. Onze voorbereidingen tegenwoordig zijn een foto van het huis of hotel en de plattegrond op de IPad in de auto. En dat lukt tot nu toe goed. Na ingecheckt te hebben gaan we met de auto terug naar het Information Center waar een leuke wandeling start. Het is een uitkijkpunt op de berg. Het is een flinke klim van 3 kwartier. Daar hebben we kijk op het dorp en op de Fitz Roy, een markante rotsformatie (3.400m). Maar vandaag is er nogal veel bewolking en is hij moeilijk te zien. Maar aan het einde van de middag worden de contouren nog een beetje zichtbaar.
Als we wakker worden realiseren we ons dat we hier in Torres del Paine op het meest zuidelijke punt van onze reis zitten. Vanaf vandaag trekken we weer noordwaarts. Als ik de gordijnen opendoe, zien we blauwe lucht met wolkjes en onze mooie Torres op afstand. We besluiten vandaag de route in het park ook grotendeels terug te rijden. Zo kunnen we de bergen nu van alle kanten aanschouwen. Hij komt waarschijnlijk wel helemaal vrij te liggen. Je komt er dan achter dat het hele park eigenlijk slechts om deze ene formatie gaat. Wij vragen ons af of het het geld wel waard is dat je eraan besteedt om het te kunnen zien. De overnachtingen zijn erg duur en je rijdt er in totaal 700 km. voor, inclusief de afstand in het park. Wij hebben het geluk dat we mooi weer hebben. Er zijn veel mensen die het hier slechter treffen. We komen tot de conclusie dat we het niet zouden willen missen. Vooral ook de overnachtingen, die weer voor de nodige verrassingen zorgen. De mensen doen ontzettend hun best voor je en zijn heel erg vriendelijk. Gisteren zijn we met een wandeling begonnen, maar vanwege regen zijn we daarmee snel gestopt. Nu met het mooie weer kunnen we die doen. Het is een heen en weer wandeling van totaal 2 uur naar een mooi uitzichtpunt. Tijdens deze wandeling komen we steeds dichter bij de Torres en zien we hem uiteindelijk van de zijkant wat weer een heel ander beeld geeft. Wat we gisteren toch voor een vrij groot gedeelte in de wolken hebben zien liggen, ligt nu frank en vrij voor ons. Dat is echt het cadeautje van deze dag. Dan wordt het weer tijd om terug naar El Calafate te rijden. We hebben weer de grensovergang terug naar Argentinië. Bij de beide grensposten gaat het snel en soepel en er wordt nergens naar gevraagd. De heenweg naar Torres del Paine hebben we helemaal over asfalt gedaan. Voor de weg terug kunnen we 75 km afsnijden door een stuk over een dirt road te rijden. Daar beginnen we aan, maar besluiten na 7 km om te keren. Dit omdat deze dirt road erg slecht is. We hebben over die 14 km drie kwartier gedaan. Met een kleine vertraging komen we op tijd aan in El Calafate om weer te genieten van een erg lekker diner bij Isabel. Terug in ons hotel hebben we vannacht zicht op het meer. Vorige keer op de bergen.
Toen we gisteravond naar bed gingen bleek dat onze telefoons automatisch één uur achteruit waren gezet, niet onze IPads. Dus wat is juist? Ons is verteld dat de generator om 7u weer aangaat en het licht dus ook. We hebben aangegeven om 8u te willen ontbijten. Toen we naar de ontbijtruimte gingen, stond onze IPhone op 7:45, maar de generator was nog steeds niet aan. Het bleek al 8:45 te zijn. Wat er is gebeurt, is ons een raadsel en nog steeds. Wij staan vandaag op met een zwaar bewolkte dag. Daar balen we van, want we zijn maar één dag in dit park. Maar we vertrekken vol goede moed. En gaande weg, na een beetje regen, begint het op te klaren. We beginnen een beetje te zien hoe mooi het hier is. In de middag begint de zon zelfs te schijnen en voelen we ons bevoorrecht dit alles te mogen zien. Het is vandaag bergen en beestjes. We komen op de helft van de dag het kantoor tegen waar we toegangskaarten voor het park moeten kopen. We worden net als bij de douane verzocht een groot formulier in te vullen en vervolgens worden we van het ene loket naar het andere gestuurd. Als we aan het einde van de dag bij onze overnachtingsplaats komen (Serano, net buiten het park), zijn we aangenaam verrast. We worden zeer hartelijk door de eigenaar ontvangen, die gelijk alles begint uit te leggen in het Engels. Het gebouw heeft 4 slaapkamers met eigen badkamers en een gemeenschappelijke ruimte, waarin je kunt koken, eten en zitten. Deze ruimte heeft breed uitzicht op de mooie bergen van Torres del Paine. Het is er gezellig, samen met nog een Nederlands stel en 4 Chinese dames.
Hier heb ik ook zelf gekookt en dat is na iedere keer uit eten ook wel weer eens lekker en beter voor het lijf. Na het eten nog een flinke wandeling naar de rivier gemaakt. De laatste twee fotos zijn van het huis en van het uitzicht.
Vandaag vertrokken uit El Calafate naar Torres del Paine. Vooral het eerste stuk is erg saai. Het is een weg die we heen en weer moeten doen. Er zijn weinig benzinepompen onderweg. Dus weer een uitdaging, maar we hebben geluk. We komen een tankauto onderweg tegen. Maar bij de benzinepomp geeft dat geen garantie. Wij hebben geluk. Deze auto heeft benzine gebracht, maar de dieselautos hebben pech. Er is geen diesel. Je raakt aan dit soort dingen niet gewend. Dan komt de grens met Chili, want de komende twee dagen zitten we weer in Chili en zondag weer de grens over naar Argentinië. In deze landen moet je de auto uit en het douanekantoortje in met de papieren. Eerst Argentinië uit, dan een paar kilometers rijden en dan weer hetzelfde om Chili in te mogen. En deze grensdouane Chili-in is streng. We moeten formulieren invullen. Wat heb je bij je aan etenswaren? We weten dat we ons niet aan de regels houden. We proberen het zeiden we tegen elkaar. We hebben wel naar waarheid ingevuld. De douaneman loopt met ons mee naar de auto. En we hebben zowaar een zeer vriendelijke douane meneer. Hij kijkt overal in (behalve in de koffers). We mogen alles meenemen, inclusief een restje melk, verpakte vleeswaren en olijven in de koelbox. Alleen salami (hebben we niet) blijkt niet mee te mogen. Ook voelt hij aan de jerrycan, maar die is op een paar liters na leeg. Even voor de grens hebben we met wat gehannes onze tank ermee bijgevuld. Aangekomen in onze overnachtingsplaats, net buiten het nationale park van Torres del Paine, worden we zeer hartelijk verwelkomd. Een jonge dame brengt ons naar, we dachten in welk schuurtje komen we nu terecht, ons hutje. Maar binnen was het leuk ingericht, met douche en toilet en heel schoon. Ik ga voor jullie warm water halen voor thee, halen jullie ondertussen de koffers uit de auto. Komt ze even later aan met een complete lunch. Een half uurtje later leidt ze ons over het terrein. Ze trainen rodeo paarden en er worden schapen geschoren. Terug naar ons hutje vertelt ze dat we geen water uit de kraan mogen drinken want dat komt uit de rivier. Als ze ons laat zien waar we morgenochtend het ontbijt krijgen, krijgen we twee flessen water van haar mee. Tegen vijven komt ze aan met krantenpapier en houtjes om de de kachel aan te maken. Dit is weer eens iets anders (spartaans maar knus) dan afgelopen drie dagen, waar we in een luxe hotel zaten.
Wij hebben afgelopen dinsdag een boottoer geboekt naar twee gletsjers. De Glaciar Upsala en de Glaciar Spegazzini. Er wordt ons verteld dat we niet dicht bij de Upsala kunnen komen omdat er veel ijsbergen in het water liggen. Dat is jammer want als we er aankomen blijkt dat we er nog 12 km vanaf zijn. Door in te zoemen zien we een gladde ijsvlakte. De tong van de gletsjer lijkt een streepje. Maar waar de gletsjer het water raakt is de muur nog altijd 50m hoog. Waar de boot stopt kijken we wel tegen een enorme ijsberg aan. Hier kun je ook doorheen kijken. Dan zie je wat voor mooie kleuren de natuur kan geven. Van de Upsala naar de Spegazzini. Daar kunnen we heel dicht bij komen. Hij is prachtig, en van die blauwe kleuren krijg je nooit genoeg. Als de boot stil ligt, waait het nauwelijks de temperatuur is bij de gletsjers rond de 5 gr. En het is droog. Jammer genoeg geen zon, maar ze hadden regen voorspeld. We zijn allang blij. Als we weer terug zijn in El Calafate even de tank weer bijvullen. Morgen gaan we voor twee dagen Chili weer in naar Torres del Paine. We komen zondag weer terug in El Calafate. We hebben in Torres del Paine helaas geen internet. Dus we zijn naar verwachting zondagavond weer online.
Wij zijn vandaag naar de Perito Moreno gletsjer gereden, ongeveer 80 km hier vandaan. We hebben twee liftsters meegenomen. Meestal staan ze met giga rugzakken. Daar hebben we geen ruimte voor. Maar de mensen die vandaag langs de weg staan, gaan allemaal naar de gletsjer, zonder bepakking. Het zijn twee meisjes uit Barcelona. Gezellig gepraat. Het was een mooie weg. Je komt steeds dichter bij de gletsjer. Ze hebben onderweg mooie uitkijkpunten gemaakt waar je fotos kunt maken. Aangekomen op de parkeerplaats wensen we elkaar een fijne dag en gaat ieder zijns weegs. Je kunt met de free shuttle bus verder naar de gletsjer. Wij besluiten langs de oever van het meer naar de gletsjer te lopen. Ze hebben een hele boardwalk gemaakt met veel trappen, héél véél trappen. We komen steeds een niveau hoger, waardoor je boven over de gletsjer heen kijkt. De gletsjer Perito Moreno is onderdeel van de gigantische Zuid-Patagonische IJsvlakte, de derde grootste ijsvlakte na Antarctica en Groenland. De hoogte van deze gletsjer muur zie je pas goed als er een boot met toeristen langs vaart. De ijsmuur is zon 70m hoog. Op een bepaald punt ben je slechts 200m van de muur verwijderd. Het is gezellig druk. Je loopt elkaar niet in de weg. Het wachten is natuurlijk tot er een stuk van de gletsjer valt. Dat geeft een luide knal en veel beweging in het water. Maar het is rustig vandaag. Af en toe een klein stukje. Er knalt veel binnen in de gletsjer. Het is een apart geluid. Aansluitend zijn we naar het Glaciarium Patagonian Ice Museum geweest. Een mooi museum dat veel vertelt over gletsjers. Ook een mooie 3D film hierover gezien. s Avonds natuurlijk weer weg voor een lekkere warme hap.
Vandaag krijgen we om half acht weer elektriciteit op de kamer. De zaklantaarn hadden we echt nodig vannacht. Na het ontbijt en een leuk gesprek met een stel uit Zwitserland, het bijvullen van de tank met onze reservebenzine en de hulp van de baas met een plastic slang daarvoor, beginnen we aan onze langste rit van deze vakantie. We moeten vandaag 400 km. Bij onze voorbereidingen bleek dat dit 400 km over dirt road zou gaan. Maar nu blijkt dat het 325km over asfalt en maar 75 km over gravel is. Dus dat valt alles mee. Het is niet het mooiste stuk. Maar je moet soms afstanden overbruggen om bij de mooie omgeving te komen. En dat is onze opdracht van vandaag. Maar het valt erg mee. Het is zeer zeker geen saaie weg. Maar ook niet direct spectaculair. We hebben weer wat dieren gespot. Altijd leuk. En Clemens heeft weer een cach gevonden, ook altijd leuk. Aangekomen in El Calafate is het meteen druk. In El Calafate kun je tours maken naar de gletsjers. Heel veel mensen komen hier met het vliegtuig met georganiseerde reizen. Wij hebben voor donderdag een boottocht van 5 uur geboekt langs de gletsjers. Wij rijden daar zelf naar toe. Daarna is het weer tijd voor benzine, want als er een station is, MOET je tanken. Er staat een 4 dubbele rij. Verderop is ook een tankstation. Nou zeiden we: daar gaan we naartoe. En wat blijkt? Geen benzine daar, hopelijk morgen weer. Wij weer terug, in de rij en onze tank is weer vol. Op aanraden van het Zwitserse stel hebben we heerlijk gegeten bij Isabel. Een echte aanrader!
