Vorig jaar was ik zo slim om mijn sportzak thuis te vergeten maar ditmaal had ik mijn loopplunje al aan bij aankomst. Grietje en ik arriveerden tegen 14 uur aan de sporthal. De start voor de 10 en 20 km werd omstreeks 14.50 uur gegeven maar ik moest mij nog inschrijven en neem dan liever wat extra marge. 

Zaterdag hield ik het nog bescheiden met een extensieve training van 45 minuten. Voor zondag had ik via een professionele relatie al eerder toegezegd om in naam van Flanders' DRIVE deel te nemen aan de Levensloop, een initiatief voor de strijd tegen kanker. Op een atletiekpiste in Lommel kon je gedurende 24 uur rondjes lopen (of wandelen) voor het goede doel. Ik had me voorgenomen om een extensieve duurloop van 90 minuten te ondernemen. Alles verliep vlekkeloos zodat ik na 6 kwartier bijna 40 rondjes achter de kiezen had en er daarbij ruim 16 kilometer op de teller stond. En aangezien men ook veel randanimatie rond de piste voorzag was Grietje er als de kippen bij om mee naar Lommel te trekken voor deze trainingssessie. 

Bedoeling is om volgende week terug iets meer op snelheid te focussen en dan zaterdag naar Westerlo te trekken voor een 10-km wedstrijd, mijn favoriete afstand. Vorig jaar wilde ik er ook deelnemen maar toen ben ik er in geslaagd om mijn sporttas thuis te vergeten. Daar stond ik dan als schoppen zot... met een startnummer maar zonder loopkledij en schoenen. Maar aangezien een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot zal dit me niet meer voorvallen zekers ? 

Tijdens het ontbijt was ik druk aan het overwegen wat ik nu zou aantrekken van loopkledij. Ik was gelukkig op alles voorzien. Zo had ik handschoenen bij maar ook een zonnebril. Ik besliste uiteindelijk maar om met lange mouwen te lopen en een lange broek aan te trekken. Ik was namelijk als de dood voor onderkoelingsverschijnselen. Uiteindelijk zou ik ook meer dan 4 uur worden blootgesteld aan de weergoden. 

Na het ontbijt kon ik mij gedurende 45 minuten opnieuw op mijn bed leggen en zo nog wat aan "quality-time" te spenderen. Rond 8.45 uur begon de wedstrijd dan voor mij echt. Ik trok mijn wedstrijdkledij aan, liet Grietje de startnummers op borst en rug vastpinnen, speelde nog snel een banaan naar binnen en eindigde met een laatste bezoek aan het kleinste kamertje. Tegen 9.30 uur vertrokken we naar de startplaats. 

We waren amper 5 minuten buiten en ik voelde de koude al volop tegen mijn lijf kleven. Ik had dan wel een plastic poncho aan, door de hevige windstoten vloog dat ding voortdurend naar boven. Mijn vingertoppen sloegen al rood uit en dus besliste Grietje om toch maar snel de handschoenen te gaan ophalen. Door dit tijdverlies kwamen we pas om 9.45 aan bij de startzone. Het was daar één grote heksenketel. Supporters en atleten stonden te schuilen tegen de gebouwen om zo te ontsnappen aan de striemende regen en de windvlagen terwijl er een sambagroepje met opzwepende tamtam er de drive probeerde in te krijgen. Heel surrealistische allemaal ... Op de koop toe weigerde mijn MP3 dienst en ook mijn GPS kon maar zeer moeizaam connectie krijgen met de satellieten (iets waar blijkbaar Eddy Buyckx ook problemen mee had ; die Nederlanders zullen waarschijnlijk de factuur niet betaald hebben ).

Op het allerlaatste moment ging ik naar mijn startvak, de gele zone. Ik had een tweetal maanden geleden bij inschrijving namelijk een richttijd van 3 uur en 55 minuten opgegeven en mocht dus achteraan beginnen. Niet dat ik daar mee inzat. Ik had van tijdens de Monumentenloop in Vorselaar ondervonden dat mensen inhalen tijdens een wedstrijd erg motiverend kan werken. Iets na 10 uur werd dan eindelijk het startschot gegeven. Ik had wel niets gehoord maar voor ons trok de menigte zich in gang. Met hoeveel we waren wist ik niet, wel dat er 1.410 de eindstreep zouden halen ...

De eerste kilometer liep ik tegen 12,2 km/uur. Ik besefte echter meteen dat ik me niet zo mocht laten meeslepen en remde doelbewust af om de volgende 2 kilometer tegen iets rond de 11 km/uur te lopen. Na 3 kilometer was er al een eerste bevoorradingspost voorzien. Ik nam me voor om altijd water of sportdrank aan te nemen en die dan al wandelend op te drinken. Om de 4 à 5 kilometer was er verder een bevoorradingspost die door zeer gedreven medewerkers werd bevolkt. Ik verloor bij die handeling telkens wel een 15 seconden maar ging ervan uit dat dit de beste garantie was om mijn eerste marathon gezond en wel te kunnen uitlopen. 

Over de eerste 28 kilometer kan ik eigenlijk weinig kwijt. Alles ging heel vlot, te vlot eigenlijk. Ik was al volop aan het denken wat ik zou ondernemen als ik tegen kilometer 35 met nog steeds goede benen zou zitten. Langzaam versnellen van 5.20 min/km naar 5.00 min/km, naar het groepje met de blauwe ballonnen die een eindtijd van onder de 3 uur en 45 minuten vooropstelden, en dan erover ? Ik had namelijk al sinds kilometer 23 zicht op dat groepje en naderden hen langzaamaan, tot zelfs op amper 100 meter. Ik kon hen net niet aanraken. Ondertussen zat ik tegen een gemiddelde loopsnelheid van 5.13 min/km. Het zou nog maar kwestie zijn van een tiental minuten en dan had ik hen te pakken en dan zou ik gaan naar een tijd van onder de 3 uur en 45 minuten ...

Vanaf kilometer 28 ging, heel geleidelijk aan, alles toch iets minder vlot. Het terug opstarten na de bevoorradingsposten bijvoorbeeld, ging al wat meer gepaard met pijnlijke enkels en strammere kuitspieren en knarsende knieën. En die 100 meter achterstand op die blauwe ballonnen werd terug wat meer ... Rond kilometer 32 begon dan de marathon echt voor mij, zoals ervaringsdeskundige Jan Neirinck voorspelt had. De eerste 2/3 wedstrijd liep zuiver op basisconditie en souplesse, de resterende 1/3 wedstrijd ging pijn doen. Ik begon tussen kilometer 32 en 40 naar elke kilometervlag uit te kijken, terwijl dat daarvoor maar een bijkomstigheid was. Ik dacht ook dat ik met een blaar zat aan mijn rechtervoet. Kousen en schoenen waren namelijk doorweekt van al die plassen op het parcours dus dat zou zeker geen verrassing zijn. Mijn hartslag was gedurende de eerste 28 kilometer ook rond de 145 slagen/minuut blijven schommelen, nu schoot die al snel door naar de 155 slagen/minuut. Achteraf gezien viel ik tussen 30 en 35 kilometer terug naar 5.30 min/kilometer en tussen 35 en 40 zelfs naar 5.45 min/km. Ik heb nooit echt dood gezeten tijdens die 8 kilometers tussen 32 en 40 maar je beseft dan wel ten volle dat een marathon niet voor niets de moeder aller loopwedstrijden is en dat - als je niet oppast - je een serieuze klop van de hamer kan krijgen. De laatste 10 kilometer heb ik gemakkelijk 50 deelnemers voorbijgelopen die aan het wandelen waren ofwel aan het stretchen. Dat leek me wel veel, waarschijnlijk zal de koude daar ook veel mee te maken hebben gehad.

Vanaf kilometer 40 kwam ik er - gelukkig - terug wat door. Waarschijnlijk omdat het einde in zicht was en de aanmoedigingen hier heel talrijk waren. Ook op andere plaatsen was dat het geval - nog nooit zulk een ambiance gezien - maar toen we de laatste kilometers door het centrum van Eindhoven liepen, waande ik me een wielrenner die tijdens de Ronde van Frankrijk in een bergrit zich een weg moet banen door een zee van mensen. Ik kreeg er kippevel van en zelfs tranen in de ogen. Met duizenden moeten ze daar gestaan hebben. Rijen dik opeengepakt achter de dranghekken en het leek alsof ze speciaal voor mij kwamen, ook al was de eerste al meer dan 1,5 uur binnen .

Na iets meer dan 3 uur en 50 minuten passeerde ik de eindmeet. Dat was weliswaar de brutotijd. Mijn nettotijd (het moment dat ik effectief de startlijn overschreed en dus niet het moment van het startschot) bedroeg 3 uur 47 minuten en 48 seconden. Ik liep dus tegen een gemiddelde van 11,11 kilometer per uur terwijl ik vooraf op 11,25 kilometer (= 5.20 min/km) had gerekend. Ik was uiteindelijk 885ste van de 1.410 finishers. Met heel stramme benen nam ik trots mijn medaille in ontvangst. Ik was heel blij dat ik Grietje zag want ik voelde dat mijn batterij - figuurlijk dan - nagenoeg leeg aan het geraken was. Tevreden dus dat ik na 400 meter wandelen al terug aan mijn hotel was en na een zalige warme douche onder de lakens kon kruipen om daarna ook effectief voor bijna 2 uur in slaap te vallen ...

Ik ga er niet flauw over doen, mijn eindtijd is bijna 3 minuten trager dan ik had verhoopt. Mijn vooropgestelde eindtijd van 3 uur en 45 minuten zou zelfs "gemakkelijk haalbaar" moeten zijn maar dat is het niet geweest. Tijdens de laatste 10 kilometers viel de motor stil, alhoewel ik de eerste 28 kilometer alles heel goed onder controle had. Waren het de extreme weersomstandigheden, te weinig koolhydraten ingenomen (slechts 1 gelletje bij mij tijdens het lopen en binnengespeeld na 15 kilometer en de rest met datgene wat ik in de bevoorradingsposten opdronk), te traag gelopen op het moment dat ik nog fit zat of was het een slecht idee om vanaf het begin al wandelend mijn bekertje water/sportdrank op te drinken en me dan telkens opnieuw in gang te moeten trekken ? Hoogstwaarschijnlijk een combinatie van de vier zeker ? Maar trek ik het me aan. Neen ! Enerzijds omdat een marathon uitlopen de eerste betrachting is en anderzijds omdat er honderdduizenden mensen in de wereld zijn die al jaren proberen om ooit de marathon onder de 4 uur te lopen (de magische grens voor de meeste gewone stervelingen zoals ondergetekende). Ga ik ooit nog een marathon lopen, jazeker, maar niet volgende maand of binnen 4 maanden. Pas ten vroegste binnen een jaar ... opnieuw die van Eindhoven, en dan opnieuw met de ambitie onder de 3 uur en 45 minuten te eindigen en hopelijk dan zonder nattigheid !

Tijdens de wandeling terug naar ons hotelletje passeerden we de Vestdijk, waar amper 12 uur later de start zou worden gegeven voor de 30ste Marathon van Eindhoven. Ik kon dus met een gerust hart gaan slapen. Ik had mijn startnummer en wist waar de start was, moest me dus nergens nog iets van aantrekken ... En het weer was die dag nog aardig geweest, een aangenaam zonnetje zelfs en droog, vooral droog ...

Na de vele duurlopen van de afgelopen weken was het vandaag nog eens tijd voor een Coopertest. Ik wist dat als je basisconditie wordt getraind het niet onlogisch is dat dit ook een positieve impact heeft op je snelheid. Ik koos weer voor hetzelfde parcours als de 3 vorige keren. Kwestie van geen appelen met peren te vergelijken.De eerste kilometer liep ik tegen 15,2 km/uur. Op dat moment voelde ik al meteen dat een record erin zat. Mijn benen voelde sterk aan en ik voelde naarmate de meters vorderden ook geen verzuring optreden. Ook de 2de kilometer werd in een deftige 14,8 km rondgedraaid. Net voor de brug over de Nete keek ik voor het eerst naar mijn Garmin. Ik had nog iets minder dan 2 minuten respijt. In een uiterste krachtinspanning liep ik na 12 minuten exact 3.000 meter ver. 

Na meer dan 2 jaar heb ik deze kaap eindelijk weten te bereiken.Het leek mij zoveel maanden terug haast onmogelijk om dit te realiseren maar nu is het dus zover. Voor een 42-jarige met een VO2max van net 50 is dat een zééér mooi resultaat. 

De volgende 7 dagen wordt het trainingniveau op een zeer laag pitje gezet: nog 2 keer 30 minuten rustig lopen, 1 keer zwemmen en 1 keer gedurende 30 minuten op de hometrainer. En voor de rest op tijd onder de lakens en veel koolhydraten en weinig (verzadigde) vetten eten zodat we volgende zondag weer een nieuwe grens kunnen gaan verleggen, die van de marathon ditmaal. Ik kijk er alvast naar uit.

Ik was om 7 uur opgestaan en had eerst nog wat Brinta gegeten om zeker niet met lege maag te moeten vertrekken. Om iets rond 8 uur vertrok ik dan met dezelfde kledij die ik tijdens mijn marathon wil aantrekken. Kwestie om zeker te zijn dat alles als gepast aanzit. Het weer was ideaal voor de start van een lange duurloop : een stralende open hemel maar aangenaam fris omdat de zon nog op volle sterkte moest komen en niets wind. 

De eerste 2 rondes van 11 km liep ik tegen een looptempo van 5.50 min/km en kon ik mijn hartslag beneden de 130 slagen per minuut houden wat dus voor mij erop wijst dat ik dit als een doorgedreven recuperatieloop mocht beschouwen. Tijdens de derde ronde ging mijn hartslag echter stilaan wel naar de 140 slagen/minuut. Ik liep toen instinctief wel iets sneller maar alles voelde nog goed aan. Ik besliste zelfs om mijn derde ronde iets uit te breiden en zo een nieuw afstandsrecord te kunnen lopen. Het vorige lag rond 34,5 kilometer. 

Na iets minder dan 3,5 uur beëindigde ik mijn training en had 36 km op de teller staan tegen een gemiddeld looptempo van 5.43 min/km ofwel 10,5 km/uur. Mijn gemiddelde hartslag lag amper op 133 slagen/minuut. Allemaal dus heel geruststellende cijfers zodat ik nu wel met vol vertrouwen binnen 2 weken mijn allereerste marathon kan aanvatten. Bedoeling is daar om in 3 uur en 45 minuten de eindstreep te passeren, dus een gemiddeld looptempo van 5.20 min/km ofwel 11,25 km/uur. Ik denk eerlijk gezegd wel dat 3 uur en 30 minuten ook zou kunnen maar dan moet ik op het scherp van de snee lopen en ik weiger pertinent om tijdens mijn eerste marathon al meteen heel diep te moeten gaan. De kilometers tussen 26 en 42 zijn nog vrij onbekend terrein voor mij en ik zou niet graag de man met de hamer tegenkomen daar in Nederland .

Ondanks het feit dat ik de afgelopen weken nu toch extreem veel loop en dus normaliter ook veel calorieën verbrand, ben ik de afgelopen 2 maanden 3 kilogram aangekomen. Ik weeg nu 79 kg droog aan de haak. Het vreemde is dat ik niet het gevoel heb zwaarder te staan dan enkele maanden geleden. Ik sta - zeker in mijn gezicht - nog best scherp. Een mogelijke verklaring is het gebruik van Recupro (= eiwittensupplement) na elke training sinds ... een tweetal maanden. Na het sporten vragen de spieren naar suikers en eiwitten. Door die aanvoer via Recupro kan mijn spiermassa aangroeien. En aangezien spieren meer wegen dan vet (die hopelijk wel vermindert door het vele sporten) lijkt mij dit een aannemelijke verklaring. Uiteraard mag je Recupro niet innemen als je niets van sport doet. De spieren hebben dan geen behoefte aan eiwitten en vragen daar dus ook niet achter. Maar die eiwitten zitten dan wel in je lichaam en worden uitgeplast. En dat blijkt heel belastend en zelfs schadelijk te zijn voor de nieren. 

De eerste kilometer samen liepen we zo in een stevige 4.42 min/km. Dat was meer mijn ding ! Bij een tweede bevoorrading na 10 kilometer nam ik weer de tijd om al stappend een bekertje water leeg te drinken en sprintte dan snel terug naar het koppel dat er voor mij een ideaal tempo op nahield. Snel genoeg om door mijn trage start alleen maar mensen voorbij te kunnen lopen (in plaats van zelf voortdurend te worden ingehaald) en toch ook weer niet té snel om zeker de tweede lus van 14 km nog deftig te kunnen aanvatten. Na 12 kilometer moest de vrouw van het koppel lossen. De man versnelde en ik pikte samen met nog een aantal anderen bij hem aan. 

Omdat we allebei nog heel fris zaten begonnen we maar wat te praten tegen elkaar : hij noemde Jef Van Duppen en was een gast uit Gierle die al aan een 5-tal marathons had deelgenomen, zijn beste tijd was 3 uur en 30 minuten, hij had dit jaar ook deelgenomen aan de Sprintduatlon in Geel en hij zou eind 2013 deelnemen aan de Hel van Kasterlee. Je komt natuurlijk heel wat te weten als je uiteindelijk meer dan 23 kilometer samenloopt, de laatste 16 kilometer zelfs helemaal alleen met z'n tweeën .

Vrijdag 6/09 moest ik dan weer onder het mes (eigenlijk de laser) voor een laatste correctie aan mijn rechteroog. Het zicht is nu perfect. Als het zo voor jaren stabiel blijft kan ik alleen maar uiterst tevreden zijn over mijn ooglaserbehandeling. Dus voor iedereen die van zijn bril of lenzen vanaf wil ... op naar dokter Raus in Mol !

Het (slechte) gevoel dat ik had tijdens de wedstrijd over de wissel zwemmen-fietsen wordt bevestigd in de uitslag. Ik slaagde erin om bijna 2 minuten (1 min en 47 sec) nodig te hebben om mij uit mijn wetsuit te wurmen en mijn fietsschoenen aan te trekken. Voor dit onderdeel waren er maar liefst 117 atleten die dit sneller konden. Ik verloor hier snel 45 seconden op de gemiddelde deelnemer. Dat moet naar de toekomst dus (veeeel) beter.

Over het fietsen deed ik 44 min en 31 seconden. Op de officiële afstand van 20 km is dit natuurlijk zo traag als een slak maar de afstand bleek in werkelijkheid eerder rond de 24 km te liggen. Dat zou dan overeenkomen met een gemiddelde snelheid van 32,5 km/uur. Niet slecht maar daar is dan ook alles mee gezegd. Als ik ooit hoger wil eindigen zal ik dit onderdeel dus beter moeten gaan beheersen. Als je weet dat de top-3 van de H50+ nog ronddraaien tegen 35,5 km/uur weet je het wel ...

De wissel fietsen-lopen was dan weer wel aanvaardbaar maar toch middelmatig. Met 54 seconden nam ik hiervoor de 93ste tijd in. Ter vergelijking : de snelste van het ganse deelnemersveld had daar welgeteld 21 seconden voor over. Het lopen zelf voelde goed aan. Ik dacht wel sneller te hebben gelopen over de 5 km, dus de tijd van 24 minuten en 58 seconden viel wel wat tegen. Ik liep de 79ste tijd. Ook hier moet ik nog een aantal minuten kunnen pakken maar dan zal ik wel de omschakeling fietsen-lopen beter moeten gaan verteren. Maar kom, als ik na mijn 2de triatlon al bij de eerste meeliep kan ik natuurlijk ook geen progressie meer maken en laat dat nu net mijn voornaamste drijfveer zijn om te sporten.

En inderdaad, de nacht van zaterdag op zondag maar bitter weinig kunnen doorslapen. Ik wilde het aan Grietje niet toegeven maar ik kneep hem echt wel toen ik daar rond 13 uur klaarstond om in het Kanaal te springen. Er waren in totaal 150 deelnemers aan de 1/8 triatlon. We moesten eerst 200 meter stroomafwaarts zwemmen om dan aan een grote gele boei rechtsomkeer te maken voor nog eens 300 meter. De eerste tientallen meters waren zoals verwacht weer een heel gevecht. Toch was ik meteen goed mee en er kwam voor de boei niemand in mijn vaarwater terecht. Helaas, aan de boei aangekomen moesten die 150 allemaal keren en na 200 meter zwemmen is er nu niet meteen al een grote spreiding. Gevolg: filezwemmen en hopen dat je op dat moment niet door andere zwemmers onder water wordt getrokken. Na het keerpunt kwam ik weer goed solo te zitten waardoor het zwemmen me echt wel goed beviel. Enkel bij het trapje was het opnieuw even dringen.

Toen ik uit het water kwam stond ik weer enkele minuten te tollen maar toch al wel wat minder dan in Retie. Ik kon mijn wetsuit maar heel moeilijk uitkrijgen. Geen idee hoeveel tijd die ganse wissel zwemmen-fietsen me uiteindelijk gekost heeft maar wel een werkpunt voor de volgende keer !

Het fietsen zelf ging goed. Na enkele kilometers had ik toch al snel een tiental atleten ingehaald. Het bleken voornamelijk dames die minder snel kunnen fietsen maar wel voor mij uit het water wisten te geraken. Ik kon het tempo goed hoog houden. Slechts sporadisch werd ik voorbijgereden en tussendoor kon ik er zelf ook nog een paar inhalen. De laatste kilometers (24 km i.p.v. de aangekondigde 20 km !) kreeg ik het wat moeilijker maar dat bleek voor iedereen zo een beetje het geval omdat er niemand mij nog passeerde.

Mijn wissel fietsen-lopen ging dan weer wel tamelijk vlot. Geen krampen in de kuiten waardoor ik in het zog van een andere deelnemer meteen een 3-tal anderen kon inlopen. Na de eerste doortocht door het sportcomplex moest ik mijn compagnon lossen. Ik haalde nog eens 3 anderen in en werd de laatste 2 km zelf ingehaald. Met mijn laatste krachten klampte ik me aan hem vast. Het looptempo ging meteen gevoelig de hoogte in. Tot 300 meter voor de finish lukte het me hem te volgen maar toen moest ik toch passen. Die laatste honderden meters kon ik gemakkelijk volmaken. Ik kwam met een goed gevoel aan in een tijd van 1 uur 18 minuten en 49 seconden. Best tevreden want zonder kwetsuren of krampen en met weer wat meer goesting om naar de toekomst toe vol in te zetten op 1/8 en (later) 1/4 triatlons. De volgende dagen zal ik de einduitslag wel eens verder analyseren om te kijken of er wat progressie in zit tegenover de triatlon in Retie.

Woensdag probeerde ik 3 lussen van ruim 11,5 km te lopen met tussen elke lus een drink- en recuperatiepauze van een 3-tal minuten bij mij thuis. De eerste lus liep ik tegen gemiddeld 5.55 min/km. Te traag want ik kreeg pijn in mijn onderrug. Iets dat ik ook al opmerkte tijdens de maandelijkse marathontrainingen met start aan Technofit. Dan liepen we ook tegen 10 km/uur en na 21 km zit ik dan heel vaak met een zeurende lage rugpijn. De tweede lus liep ik sneller en dat ging me ook beter af. Wel kwam de zon stevig opzetten waardoor ik ruim 20 kilometer in warme omstandigheden moest afleggen. Tijdens de derde ronde, iets na 25 kilometer, zat ik heel goed want ik kon probleemloos gedurende 3 km versnellen naar 5.15 min/km. De laatste 4 kilometer gingen dan weer iets minder maar dat had ook te maken met het ruige parcours naast de Nete dat ik net daarvoor te verteren kreeg. Ook geen last van de spieren tijdens het lopen maar wel op het laatst van de voeten en dan vooral mijn enkels.

Uiteindelijk liep ik in 3 uur en 15 minuten een afstand van (bijna) 35 kilometer. Nog 3 kwartier om 7 km af te leggen. Moet lukken maar ik blijf toch veel respect hebben voor die hele afstand van ruim 42 kilometer. Binnen de joggingclub zijn er een aantal die meedoen met de marathon in de Medoc. Ieder jaar moeten de deelnemers in een specifiek thema verkleed zijn. Dit jaar zou dat blijkbaar science fiction zijn. En tijdens het lopen worden er hapjes en drankjes geserveerd. Persoonlijk vind ik dat een gebrek aan respect voor de marathon als dusdanig. Je kan die 42 kilometer toch niet banaliseren door er een verkleed- en vreetpartij van te maken ? Ook iets waar ik van stijger zijn die biermarathons die worden georganiseerd om toch maar meer deelnemers te lokken. Zeker niet mijn ding maar ieder zijn goesting natuurlijk.

Allee, nu zijn we ermee weg richting Saint-Hubert. Mijn volgende verslag volgt over een 10-tal dagen, na de triatlon van Balen. Als we niet verzopen zijn tenminste in het Kanaal of bij het tijdrijden tegen houten paaltjes zijn gevlamd. Of in de Ardennen door een roedel wolven werden aangevallen want die beesten blijken daar de afgelopen maanden gespot .

Tijdens het fietsgedeelte moet je eerst stijl de brug op en dan kan je volle speed dalen. Helaas moet je na enkele honderden meters al meteen vol in de remmen om een fikse bocht naar links te maken. Je mag dan gedurende een 7-tal kilometers doorheen mooie natuurgebieden vlammen met toch wel veel technisch bochtenwerk in soms erg nauwe veldwegen. Soms moet je ook door een jaagpad dat dan met enkele houten paaltjes vooraan is afgezet. Ik vraag me af of die worden weggehaald tijdens de wedstrijd. Als je rustig rijdt kan je daar natuurlijk gemakkelijk tussen maar wat als je er tegen een rotvaart van +/- 35 kilometer per uur aankomt ?!? 

Op moederdag heb ik mijn wekelijkse tempo-interval afgewerkt. Vandaag stond een extensieve marathontraining van goed 2 uur op het programma en morgen een koppeltraining (60 minuten intensief fietsen en aansluitend 2 km lopen). Zondag even rustiger aan (60 minuten LSD) want tegen 12.00 uur al bij Pascal en Kim gaan zondigen met mosselen frit . Maandag voorzie ik met de MTB een parcoursverkenning van de triatlon in Balen, dinsdag een uur zwemmen in Brussel, woensdag opnieuw een zware duurloop met 3 lussen van elk 11,5 km en op donderdag eindigend met een tempo-interval. En als we dan nog leven vertrekken we vrijdag dus richting Transinne, nabij St- Hubert. 

Bedoeling was om een rustige duurloop van 75 minuten af te werken. Begonnen aan 10 km/uur en uiteindelijk na 1 uur en 20 minuten kunnen eindigen tegen 12 km/uur. Belangrijker was de gemiddelde hartslag die amper boven mijn recuperatiezone uitkwam. Twee jaar eerder liep ik dit soort trainingen steevast gemiddeld rond de 150 slagen/min., nu tegen 133. Een opsteker voor binnen een goede 10 weken wanneer ik een poging zal ondernemen om mijn allereerste marathon uit te lopen. De volgende 10 dagen staan er alvast weer 2 langere duurlopen op het programma van respectievelijk 120 en 210 minuten. 

Binnen 2 weken vertrekken we voor een week naar de Ardennen, ditmaal omgeving St-Hubert. De trainingsintensiteit wordt dan even afgebouwd maar toch hoop ik om op zondag 1 september deel te kunnen nemen aan mijn tweede (1/8) triatlon te Balen. Maar later meer daarover.

Iets voor 11 uur vertrokken we richting De Leunen. Ik was de dag eerder al mijn startnummer en enkelband met chip gaan ophalen en werd gezegend met het nummer 310. Rond 11.15 uur reden we bij een - voor mij althans - alarmerend hoge temperatuur van 25° de parking op. Een plaats in de schaduw was er alvast niet meer bij. Tegen 11.30 uur ging ik mijn fiets in de wisselzone installeren. De vorige keer had ik nog een verkeerd opzetstuur aangebracht op mijn koersfiets maar omdat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot werd enkele maanden geleden al geïnvesteerd in een alternatief. Toch deed één van de referees opnieuw even moeilijk over mijn nieuwe ligstuur (1 cm voorbij de rembeugels ?) maar dankzij wat diplomatie mocht ik toch passeren. Ik opteerde er ook voor om mijn klassieke fietshelm te gebruiken bij dit warme weer en niet dat aerodynamische ding zonder luchtgaten. Ik zou me er gewoon in kapot zweten.

Rond 12.10 uur werd het startschot gegeven onder een genadeloos schijnende zon. De naam sprintduatlon waardig vlamde ik de eerste 4,2 km in 18 min en 10 sec, gemiddeld 4.20 min/km ofwel 13,9 km/uur. De eerste wissel lag in lijn met die van vorig jaar (toen 40 sec, nu 41 sec). Tijdens het fietsgedeelte kwam ik al snel terecht bij 2 gasten die er een pittig tempo op nahielden. Na 1/2 ronde werd dat aangevuld met nog eens 2 jonge gasten. Zo reden we met z'n vijven 2 ronden lang samen. Omdat ik mij niet wilde wegsteken nam ik geregeld het tempo over vooraan. Dat intervallen tijdens de wedstrijd heb ik wel cash betaald. Na 2 ronden was de pijp uit bij mij, moest ik lossen en hierdoor kon ik de derde ronde alleen aanvatten. Ik haalde nog een 3-tal dames in die 5 minuten voor ons vertrokken waren en na 2,5 ronden werd ik op mijn beurt ingelopen door een groepje van drie. Dat kon ik wel opnieuw volgen waardoor het tempo toch terug de hoogte in kon gaan. Het fietsparcours was identiek als dat van vorig jaar. Ik deed ik er toen 38 min en 53 sec over, nu 37 min en 48 sec of gemiddeld 33,3 km/uur. Toch wel een opmerkelijke verbetering en dat stemt me dus tevreden maar op training haal ik in mijn eentje soms ook 32 km/uur gemiddeld en dat over een afstand van bijna 38 km !?! 

Over de laatste loopronde van 2,1 km kan ik zeer kort zijn : een ramp ! Ik had nochtans geen krampen na de schoenwissel (vorig jaar 39 sec,  nu 43 sec) maar mijn benen voelden meteen aan als lood. Ik probeerde mij op te peppen maar kreeg er totaal geen tempo meer in. Ik werd door pakweg 5 deelnemers voorbijgelopen, als het er niet meer waren. Pijnlijk want dat zijn allemaal rechtstreekse plaatsen die je verliest. Enkel de laatste 200 meter lukte het me om in een ultieme eindspurt nog iemand terug te pakken (ene van Tielen bleek achteraf dus Kasterlee rules ! ) die mij net daarvoor voorbij gelopen was. De tijd over die 2,1 km spreekt uiteraard boekdelen : 10 min en 2 sec, gemiddeld 4.47 min/km ofwel 12,6 km/uur. Daarmee koop je natuurlijk niets tijdens zo'n een sprintduatlon. Tijdens mijn koppeltrainingen loop ik minstens 40 seconden sneller over die afstand. Was het de warmte die me heeft doodgedaan ? Een koolhydraten- of zoutgebrek ? Ik had nochtans tijdens de beide loopsessies aan de bevoorradingsposten water opgedronken en tijdens het fietsen mijn ganse bus met Hydra Max (500 ml) naar binnen gewerkt. Lang geleden dat ik nog zo heb afgezien op een (gelukkig) korte afstand.  Uiteindelijk liep ik de ganse wedstrijd in 1 uur 7 minuten en 24 seconden. Goed voor een 10de plaats op 16 finishers binnen de categorie H40 en een 67 plaats op 104 over het ganse deelnemersveld. Bescheiden progressie tegenover vorig jaar, dat wel, maar wel jammer van die laatste 2 kilometer.