In de voormiddag had ik de spieren al wat gaan opwarmen met de collega's van de Kastelse joggingclub. Wat loslopen, een resem stretchoefeningen en enkele pittige tempoversnellingen. Veel verkeerd kan een mens daar niet mee doen me dunkt. Ik zou me thuis voor zo een wedstrijd toch alleen maar nodeloos zenuwachtig maken ...

Tegen 13.40 reed ik af richting Schijf Sport. De parking op de grasweide stond toen al aardig vol. Ik stond met mijn wagen achter de mobilhome van Jakke (Van Herck). Die was tijdens de verkenning alweer op zijn bek gegaan. Tradities moeten blijkbaar in ere worden gehouden .

Rond 15.00 werd het spektakel op gang geschoten en de start was weerom verschroeiend zoals dat heet. Ik liep mijn eerste kilometer in 3'40" maar toch leek het alsof ik met die tijd bijna het ganse deelnemersveld al voor mij moest dulden. Mijn motor stond met die toptijd dus meteen in de rooie en bijgevolg moest ik de volgende kilometers noodgedwongen rond de 4'10" ronddraaien. Dankzij mijn snelle eerste kilometer kwam ik uiteindelijk toch binnen tegen het vooraf verhoopte gemiddelde looptempo van 15 km/uur. Inclusief (trage) wissel kon ik na 16'09" seconden op mijn MTB springen voor het volgende avontuur ...

De eerste kilometers op de fiets gingen heel goed. Geen moeite om het snelle tempo van het groepje voor mij te volgen. Op de rechte stroken kwamen we vaak boven de 30 km/uur uit dus dat zat wel snor. Maar halverwege de eerste fietsronde voelde ik alweer een eerste kramp in mijn rechterkuit opkomen. Ondanks het feit dat ik al 2 jaar lang dagelijks magnesium slik, regelmatig aangevuld met dosissen creatine en zelfs melkzuurblokkers, krijg ik dat probleem maar niet opgelost. Vorig jaar kon het misschien nog wel te wijten zijn aan het beperkte aantal fietskilometers maar die vlieger ging deze keer zeker niet op. Moedeloos word ik ervan. 

Soit, het gevolg was dat ik bij de eerste doortocht na 8 kilometer al met 2 joekels van krampen in mijn kuiten zat. Gelukkig stond er daar zoveel volk langs de kant met aanmoedigingen dat vertragen geen optie was. Met de moed der wanhoop probeerde ik het wiel van een voorganger te volgen maar op het rechte stuk over het open veld blies de wind mij terug naar af. 

Maar het beste moest toen nog komen. In de derde en laatste fietsronde had ik eindelijk opnieuw het goede wiel gevonden van iemand met een gele tenue (nr 2.. dus iemand van de duo's). In de voorlaatste singletrack haalden we iemand in die echt wel op zijn tandvlees zat. Op een van de laatste hellingen geraakte de brave ziel maar net boven, mijn voorganger moest hierdoor onverwacht afremmen en ik stond hierdoor pardoes op de helling geparkeerd met bijgevolg 2 knoerten van krampen in mijn kuiten. Moeder, wat was dat ! Ik schreeuwde het uit van de pijn, moest mij laten vallen om uit mijn klikpedalen te geraken maar ondertussen was ik ook al over de helling waardoor ik naar voren viel en via een koprol de fiets over mij heen kreeg. Daar lag ik dan weeral, net zoals vorig jaar in bijna identieke omstandigheden.

Het duurde bijna een minuut vooraleer ik weer verder kon. Ondertussen waren er natuurlijk weer een heleboel deelnemers mij voorbijgestoken waaronder de eerste vrouw die ik tijdens de tweede fietsronde opnieuw had weten in te halen nadat ze mij bij het lopen al was gepasseerd (de vrouwen vertrokken 1 minuut na de mannen). Met de moed der wanhoop waagde ik mij aan de laatste 3 kilometers. Het duurde een tijdje vooraleer ik weer op snelheid kwam. Hierdoor wist Wesley (Lemmens) me voorbij te steken. Samen reden we de eerste vrouw weer voorbij en zo richting wisselzone. Net voor het uitgaan van het bos ramde ik met mijn pedaal ook nog eens een boomstronk. Bijna vloog ik weer van mijn fiets. Het was blijkbaar de hoogste tijd om ermee te stoppen .

De wissel duurde een eeuwigheid, althans zo leek het toch. De eerste honderden meters lopen voelden behoorlijk aan want ik vreesde dat die krampen mij serieus parten gingen spelen. Ik zag al snel Wesley voor mij uitlopen en had meteen door dat ik hem wel terug opnieuw kon inhalen. Dat gebeurde ook na pakweg 500 meter. Ik pikte toen aan bij een duo en samen liepen we zo de laatste kilometers. Versnellen ging voor geen meter meer en ondertussen begon mijn linkerlies ook al tekenen van verkramping te tonen. Ik vraag me in zulke wedstrijden toch luidop af of ik het wel in mij heb om mee te doen aan de Hel van Kasterlee. Als je al na amper 90 minuten zo berooid uit een wedstrijd komt, hoe moet dat dan aanvoelen na 9 à 10 uur wedstrijd ?!? Stof tot nadenken dus.

Uiteindelijk kwam ik als 91ste van de solo's (heren + dames) over de eindstreep in een tijd van 1 uur 36 minuten en 11 seconden. Tevreden ? Bwa, het fietsen had ik achteraf gezien toch willen afwerken onder het uur. Nu had ik er 1 uur 1 minuut en 46 seconden voor nodig. Zonder die valpartij en krampen was me dat zeker gelukt. En het laatste loopgedeelte blijft natuurlijk ook ondermaats in vergelijking met mijn pure looptijden maar wat doen we eraan ? Blijven trainen zekers en keep smiling, het is maar een hobby !!!