Mij totaal niet bewust van wat ik nu precies moest verwachten (en vooral dan wat ik aankon) vertrokken we voor een traject van ruim 70 kilometer richting Lommel. Ik had al wel 10 kilometer in de benen om van Kasterlee naar de rotonde SCK/VITO te rijden. En aangezien ik achteraf ook nog terug naar de heimat moest stonden er 3,5 uur later dus bijna 95 fietskilometers extra op de teller. 

De lus van ruim 70 km werd tegen een (voor mij) pittig tempo gereden van gemiddeld 30 km/uur. Voor iemand die afgelopen zondag pas voor de eerste keer in zijn leven meer dan 50 kilometer in één trek had gereden kon dat dus tellen. 

Het eerste uur bolde heel vlot maar toen reed ik ook geen kop. Daarna namen Arne en ik over en gedurende 30 minuten ging het me nog vrij goed af maar het volgende halfuur was eigenlijk boven mijn kunnen. Op dat moment begon ik dan ook nog eens enorm veel last te krijgen van zadelpijn waardoor ik absoluut niet meer comfortabel op mijn fiets zat. Ik was heel blij toen we Postel naderden en Tom en Kristel het commando terug overnamen. Ik vergeleek mezelf als een 10-km loper die samen met 3 marathonlopers de 21 kilometer liep. Voor die marathonlopers is dat dus met de vingers in de neus, voor mij als 10 km-loper is dat afzien ...

Van zodra ik alleen terug richting Kasterlee reed zakte mijn snelheid als een pudding in elkaar, ik haalde zelfs geen 25 km/uur meer. Ik voelde me totaal leeg en had honger als een paard. Nochtans had ik onderweg 2 bidons van 500 ml sportdrank leeggedronken en 1 gelletje. Ik wist wel dat ik een snelle stofwisseling had maar dat mijn koolhydratentekort zo manifest kan optreden tijdens een weliswaar stevige fietstraining vind ik wel niet erg bemoedigend. Thuis aangekomen sloeg ik meteen als een halve gek 12 boterhammen naar binnen, een halve liter chocomelk en een snickers, Ik zal er dus volgende woensdag meer aandacht aan moeten besteden. En sowieso zullen de eerste weken/maanden zwaar worden. Ik heb het fietsen altijd stiefmoederlijk behandeld en betaal daar nu het gelag voor. Maar waar je niet van dood gaat, daar wordt je hard van. Alhoewel, die zadelpijn moet voor mij alvast niet meer terugkomen  ...

Van spierkrampen of wat dan ook had ik de volgende dag totaal geen last. Dat was dus al een meevaller. 's Avonds ben ik met de joggingclub heel rustig een uurtje gaan loslopen. En morgenmiddag zal ik weten wat mijn zwemniveau is tegenover de andere aanwezigen van het CMC-team. Hopelijk ben ik ook nu weer niet het kneusje van de groep.