Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
05-08-2012
Powerman Sprintduatlon Geel 2012
Vorig jaar stond ik nog langs de zijlijn van deze wedstrijd als toeschouwer te kijken naar al dat geweld. Als een klein kind zei ik toen : ik wil da ook doen en awel 1 jaar later sta ik aan de start van de Sprintduatlon, goed voor 5 km lopen, ruim 22 km fietsen en om af te sluiten nog een lus van 2,5 km lopen. De sterren waren me evenwel niet gunstig gezind. Eerst en vooral was er de afgelopen nacht. Zowiezo slaap ik voor een belangrijke wedstrijd altijd al minder goed maar door die f*cking openluchtcantus van Pomponia op de markt van Kasterlee al helemaal niet. Dat zootje ongeregeld speelde muziek tot 3.45 's nachts (is 3.00 uur niet het ultieme einde meneer de burgemeester die nu waarschijnlijk in het buitenland met verlof is ?) met de volumeknop open. Waarschijnlijk voor zeven man en een paardenkop hielden ze iedereen in een straal van 800 meter wakker. Ik zal waarschijnlijk oud aan het worden zijn ... En tenslotte had ook Frank Deboosere en Co het niet helemaal bij het rechte eind. Het zou zondag een bewolkte dag worden met temperaturen tot 22°. Ja hallo Tokio !!! Toen Grietje en ik omstreeks 11 uur richting Geel vertrokken was het 1 azuurblauwe hemel en de temperatuur bedroeg toen al ruim 25°. We kwamen dus rond 11.15 uur aan op Parking 4 nabij de Leunen. Mijn rugnummer was ik al de vorige dag komen ophalen. Ruim op tijd dus maar dat is dan ook mijn handelsmerk. Niets aan het toeval overlaten, er kan altijd wel een verrassing uit de lucht vallen. En die verrassing kwam er al snel toen ik mijn fiets in de wisselzone wilde parkeren. Het gaat hier namelijk om een officiële wedstrijd met scheidsrechters en al en dan mag er in wedstrijden waarbij men mag stayeren (lees: wieltjeszuigen) blijkbaar geen opzetstuur hebben dat langer is dan het stuur zelf. Daar stond ik dan zonder inbussleutels ! Gelukkig op de parking een andere deelnemer gevonden die zo vriendelijk was om zijn ganse gereedschapskist ter beschikking te stellen. Die gast had werkelijk alle soorten sleutels en vijzen en schroevendraaiers bij om een ganse space shuttle ter plaatse in elkaar te zetten. Allé, na wat prutsen kon ik mijn opzetstuur er afhalen. Inkorten had geen zin want dan kwam ik met mijn knieën tegen het uiteinde. Ik kon op dat moment nog wel niet het effect inschatten van deze "amputatie". Een gans jaar heb ik getraind met een ligstuur en nu het eindelijk wedstrijd was moest ik het ineens zonder doen. Om 12.05 stond ik dus met klamme handjes aan de start. Een slechte nachtrust, veel te warm en veeel te zonnig en een fiets die niet meer was wat hij geweest was. En rond mij allemaal diehards. Niet van die types die je op een plaatselijke Kermisjogging van de KWB tegenkomt maar wel allemaal super afgetrainde types die blijkbaar zo goed waren dat ze allemaal sponsors op hun looptenue hadden staan. Daar stond ik dan met mijn plunje van den Declathon. Maar wie niet waagt niet wint ... De start was verschroeiend, nee, niet door de zon maar door het tempo van de deelnemers. De eerste km liep ik tegen gemiddeld 14,9 km/uur. Ik kwam uiteindelijk in de buurt van een groepje en ben hen zo 1,5 rondes lang kunnen volgen. De snelheid zakte wel stelselmatig naar gemiddeld 13,3 km/uur maar daar was ik gezien de moordende hitte op dat moment niet rouwig om. De laatste 300 meter kon ik er zelfs nog enkelen achter mij laten en liep blij maar voldaan zoals dat heet de wisselzone in. De eerste honderden meters van het fietsen zat ik meteen in goed gezelschap. Hééél goed gezelschap want ik kon hen - jammer genoeg - net niet volgen. Samen met nog een sukkelaar die de bui al zag hangen reden we de eerste ronde uit, hopende dat we snel zouden worden ingehaald door een groep om opnieuw ons treintje aan te kunnen vasthangen. Ik moest ook mijn juiste houding nog zoeken, remember mijn ligstuur dat nu in de auto lag. Mijn zadel stond nu iets teveel naar voor en daardoor kon ik niet op volle kracht doorvlammen. Met ligstuur had ik dat groepje misschien wel kunnen volgen en dan had ik waarschijnlijk 10 plaatsen hoger kunnen eindigen, maar dat zullen we natuurlijk nooit kunnen achterhalen. Ik had dus voldoende tijd om regelmatig naar mijn drinkbus te grijpen om zo de kans op krampen te minimaliseren. Net na de eerste ronde kwam de verlossing er. 5 mannen en 1 vrouw gleden mij voorbij en ditmaal kon ik het tempo wel - gemakkelijk zelfs - volgen. Dit was weer het moment waar ik het meeste van geniet tijdens zo'n duatlon. Met een groep door die bochten snijden en ondertussen geloste renners die voor ons uitreden inhalen en voorbijsteken. Ik kwam vrij fris opnieuw de wisselzone ingereden. Ik nam ditmaal de tijd om mijn fietsschoenen los te maken en dus niet uit te trekken. En warempel, geen krampen of wat dan ook. Ik had er dus goede hoop op dat ik nog een aantal plaatsen kon stijgen. Na amper 200 meter had ik al 2 jonge gasten ingehaald en voorbijgelopen. Voor mij liep die vrouw die ook in dat groepje zat waar ik tijdens het fietsen kon bij aansluiten. Ik herkende haar aan die grote tatoe op haar been. Langzaamaan haalde ik haar in en tegelijkertijd ook 2 mannen die voor haar uitliepen. Maar na 1 km lopen viel het stil bij mij. Ik kreeg mijn hartslag niet meer hoger dan 157 slagen en zag de voorgangers weer verder uitlopen. Tot overmaat van ramp staken er opnieuw 2 andere personen mij voorbij zodat de laatste 2,5 km geen positiewissel meer inhield. Uiteindelijk binnen in 5 kwartier en 17 seconden. Gezien de hoge temperatuur en het wedstrijdverloop kan ik daar best tevreden over zijn. Na aankomst recupereerde ik weer zeer snel. Toch vreemd dat ik die laatste km amper vooruit geraakte. Misschien toch het gevolg van overtraining ? Ik ben wel serieus bezig geweest de laatste weken/maanden. Ik heb me voorgenomen om de trainingsintensiteit de volgende 3 weken af te bouwen. Het jaarlijks verlof zit er ook aan te komen en dus een mooie gelegenheid om de boog minder strak te zetten. Sommige personen (hé Grietje) zullen dat zeker niet erg vinden.
In bijlage het gevolgde trainingsschema van de maand juli 2012. Ik probeer er een gewoonte van te maken om maandelijks op deze manier de activiteiten op mijn blog te rapporteren.
Vorig jaar stond ik nog langs de zijlijn van deze wedstrijd als toeschouwer te kijken naar al dat geweld. Als een klein kind zei ik toen : ik wil da ook doen en awel 1 jaar later sta ik aan de start van de Sprintduatlon, goed voor 5 km lopen, ruim 22 km fietsen en om af te sluiten nog een lus van 2,5 km lopen. 
