Na een laatste plasje wachtte ik tot er een zich een hele meute MTB-ers op gang trok en ik klikte mijn karretje eraan. De eerste 5 km werden traditioneel aan een zeer snel tempo gereden. Het was me ook al meteen duidelijk dat dit een veel modderig en dus zwaarder parcours was dan de vorige keer in Retie.Toen we onze weg vervolgde in het militair domein van Grobbendonk werd ik kilometerslang tureluurs van de ene single track na de andere. Er werden daarbij ook veel hoogtemeters afgelegd zodat ik mij genoodzaakt zag om na pakweg 12 kilometer even opzij te gaan staan en wat te bekomen. Ik zat weer met een appelflauwte en moest dringend koolhydraten naar binnen spelen. Gelukkig had ik een goed gevulde drinkbus en wat bananenpuree bij. Het was nodig ook want de bevoorradingspost verscheen pas na goed 27 km. Met een tomatensoep en een suikerwafel in de maag vervolgde ik mijn weg. Net zoals de vorige keer in Retie kwam ook nu het beste moment voor mij na de bevoorrading. Ik kon op zandstroken rond de 22 km blijven ronddraaien en stak meermaals een aantal voorgangers voorbij. Komt daarbij dat ik op een gegeven moment op bekend terrein aankwam : de bossen tussen Lichtaart en Herentals nabij Floreal. En dat scheelt tot een hele slok op de borrel. Je weet wat er achter welke bocht ligt, waar het hard klimmen is en waar je kan recupereren. Terreinkennis blijft dus een belangrijke factor in de voorbereiding naar wedstrijden toe. Iets wat ik zeker in het achterhoofd moet houden wanneer in maart de winter-duatlons eraan komen.

Voorbij Floreal moesten we nog een 9-tal kilometer ronddraaien. Gedurende een aantal kilometers beet ik mij vast in het wiel van een voorligger en dit liet mij toe om een kwartier lang goed te kunnen recupereren. Het liet me zelfs toe om nadien 2 Eticc-boys te volgen die bij momenten vlot 25 km/uur reden. Voorbij het bord van Herentals Centrum was het beste er toch wel af en na bijna 47 km kwam ik terug aan op de parking. Gelukkig en voldaan zoals dat heet. En vooral blij dat ik geen lekke band heb gereden. Onderweg toch weer een tiental ongelukkigen tegengekomen. Ik heb er de afgelopen dagen nog even over nagedacht om een workshop te volgen rond het vervangen van binnenbanden. Maar uiteindelijk besloten om er deze week nog nieuwe tubeless banden op te laten leggen bij mijn fietsenboer in Kasterlee. Want volgens kenners rijd ik rond met een soort van zomerbanden. Maar dat had ik ondertussen in die modderige omstandigheden van de afgelopen weken ook al door.

Rond 8.45 uur vertrokken we meteen tegen een pittig tempo voor 43 km MTB-plezier. De eerste km waren nog op verharde ondergrond dus dat lukte me wel. Maar vanaf de eerste zandstroken besefte ik meteen dat het een hels ritje zou kunnen worden. Tijdens de eerste de beste single track heb ik daarbij tijdens een afdaling meteen ne stevige totter (= val) gemaakt. Gelukkig zonder materiële en lichamelijke schade. Omdat ik niet wilde onderdoen voor mijn 4 reisgezellen vanuit Kasterlee was het vaak allen hens aan dek voor mij om toch in hun spoor te kunnen blijven. En toen we na pakweg 15 km de eerste keer vol wind op kop moesten rijden draaide mijn maag al een paar keer om : tekort aan koolhydraten ! Gelukkig had ik mijn drinkbus bij maar eigenlijk was het al wat te laat. Maar doordat we een gevaarlijk traject naast de rivier de Nete moesten afleggen zakte het tempo ook zodat ik terug wat kon recupereren. Na goed 20 km was er een bevoorradingspost voorzien met soep, AA-drink, bananen, peperkoek, suikerwafels en speculoos. Ik nam voldoende tijd om het één en het ander naar binnen te spelen. Na deze rustpauze besloot ik om meer mijn eigen tempo te gaan rijden en dus niet persé mijn 4 metgezellen te willen volgen (correctie: 3 metgezellen want eentje had al moeten passen en was gedurende het eerste gedeelte al terug huiswaarts gekeerd, wat toch bewijst dat het tempo zeker niet van de poes was). Vanaf toen ging het me ook beter af. Ik reed misschien 1 à 2 km trager dan voorheen maar kon daardoor ook meer recupereren en al eens rondkijken. Want het moet gezegd worden : een prachtig parcours op soms amper 7 km in vogelvlucht van bij mij thuis waar ik het bestaan niet van kende. 

Wanneer we precies aankwamen aan C.C. Den Dries weet ik niet maar wel dat ik de laatste km nog vlot rond ronddraaien tegen 30 km/uur. Een teken dat ik best wel tevreden kan zijn over mijn basisconditie maar vlammen op groot vermogen is toch nog niet weggelegd voor mij. Maar ik ben wel erg enthousiast over dit soort tochten. Volgens mijn km-teller had ik die dag in totaal 65 km gereden tegen een gemiddelde van ruim 20 km/uur. Volgende week heb ik er opnieuw eentje in mijn trainingsschema opgenomen, in Herentals ditmaal. Het probleem is dat ik alles eigenlijk graag doe maar dat ik stilaan ook begin te beseffen dat er maar 24 uur in een dag en 7 dagen in een week zijn en ik dus selectief tewerk zal moeten gaan in 2013 .