Iets voor 14 uur vertrokken Grietje en ik richting Lille. Grietje had denk ik 3 paar kousen aangetrokken en 4 truien. Begrijpelijk natuurlijk want zij stond de ganse tijd naast het parcours. Gelukkig was er een grote verwarmde tent op het terrein waarin menig verkleumde supporter terecht kon. Om 15 uur stipt (na de aankomst van de laatste loper van de duo's) werd het startschot gegeven. De ganse meute vertrok voor 2 rondjes van ruim 1,5 km. Het was nu wel niet mijn snelste tijd ooit op die afstand. Ik vermoed dat ik tegen 4.30 minuten/km liep. In een duatlon is het altijd op 2 gedachten hinken. Je wilt natuurlijk dat lopen zo snel mogelijk achter de rug hebben maar je moet er ook voor zorgen dat je al niet gaga bent vooraleer je op de fiets (mijn minste onderdeel) moet springen. Ook de wissel ging niet bijster vlot omdat ik mijn extra dikke fietshandschoenen nog moest aantrekken. Ik riskeerde het niet om met die met open vingers te rijden want dan was de kans groot dat ik er nadien een aantal moest amputeren. Tijdens de eerste km fietsen stak ik al meteen 2 concurrenten voorbij. Dat ging goed dacht ik toen. Maar dat waren meteen ook de 2 laatste buiten de 4 die ik in de vierde en laatste ronde nog kon voorbijrijden. Daarnaast moet ik door pakweg 20 man voorbij gestoken zijn. Ondertussen ook nog 2 keer een stuurfout gemaakt en vrij hard tegen de grond gesmakt. Mijn knie staat er enkele uren later nog roodgloeiend bij. Ik en mountainbiken tijdens wedstrijden ... een goed huwelijk zal het nooit niet worden. Maar gelukkig zonder materiële pech zoals de vorige editie toen ik minutenlang aan het klungelen was met de ketting die er toen was afgevlogen.

Zoals de traditie het wil kom ik aan bij de wisselzone terwijl de meesten al lang aan het lopen zijn, reeds aangekomen of aan het douchen zijn. Maar allé, we doen het graag en bewegen is nog gezond ook . Ik joeg me dus niet meer als gek af om mijn loopschoenen aan te trekken en vertrok dan voor de laatste 1,5 km. En om met een positieve noot af te sluiten, die gingen wonderwel heel goed. Niets krampen of wat dan ook. Helaas kreeg ik voor mij niemand meer in het vizier en ook achter mij zag ik geen beweging. Bijgevolg uitgelopen zonder al te gek te doen. Geen idee van hoe hard (of traag) ik liep. De uitslag zal meer duidelijk maken. De laatste honderden meters liepen ook over aangedrukte sneeuw (lees: spiegelglad) zodat ik uiteindelijk na iets meer dan 1 uur en 45 minuten - moe en voldaan zoals dat heet - de eindstreep passeerde. 

Ik stel me wel openlijk de vraag of een 26' wel de beste keuze is voor mij en of ik niet beter een 29' zou kiezen. Grietje vertelde me ook al dat ze vindt dat ik op een veel te kleine fiets rij. Ik heb soms ook dat gevoel. Ik zit door mijn lengte letterlijk bovenop de fiets waardoor mijn zwaartepunt veel te hoog ligt en ik steevast in de problemen kom van zodra het ietwat te bochtig wordt. Ik geraakte nog aan de praat met iemand die ik al enkele keren heb ontmoet tijdens duatlons en die bijna zo groot is als ikzelf. Die heeft uiteindelijk ook de keuze gemaakt voor een 29' en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Let op: ik spreek enkel over specifieke wedstrijden zoals duatlons waar snelheid primeert. Een 26' inch heeft zeker zijn voordelen in het specifieke bochtenwerk. We zullen wel eens uitkijken tegen volgende herfst. De MTB zal de komende maanden zowiezo minder van stal komen. Hopelijk begint de lente ooit eens en kunnen we terug met de koersfiets de baan op.