Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 52 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
29-04-2015
Wedstrijdverslag recreatieve duatlon Geel op 12/04/2015
Alleen thuis zitten op een zondagnamiddag is toch maar niets voor mij. Daarom besliste ik in laatste instantie via een daginschrijving alsnog deel te nemen aan de Crossduatlon van Geel, exact 1 week na die van Retie. In de wetenschap dat ik daar nog vele andere CMC-ers zou tegenkomen maakte de keuze nog gemakkelijker.
Tijdens de verkenning van het loop- en fietsparcours wist ik al meteen dat al dat draaien en keren en klimmen niet mijn ding ging zijn. Ik had trouwens de ganse week amper 5 uurtjes gesport waarvan 1,5 uur gezwommen. Reden: de hardnekkige gevolgen van de krampen in mijn kuitspieren van afgelopen zondag. Drie volle dagen had ik daardoor mank gelopen en noppes kunnen doen.
Bedoeling was om in Geel minder fanatiek te starten bij het loopgedeelte en tijdens het fietsgedeelte een tempo te rijden waarbij ik niet meteen de ene kramp na de andere tot achter mijn oren voelde schieten. Ik had in de voormiddag - onder het motto baat het niet dan schaadt het niet - mondjesmaat bijna 1,5 liter bouillonsoep opgedronken in de hoop hierdoor mijn zoutgehalte op niveau te brengen en zo krampen te vermijden/beperken.
Iets voor 15 uur verzamelden we aan de startzone. Met Kristel, Lore, Annelore, Christof Geudens, Jan Debie, Kristof Jacobs, Luc, Stijn, Wesley, Bart Meeuwssen, Kenny en mezelf was CMC met 13 leden weer opvallend aanwezig. De kille wind maakte het allesbehalve aangenaam en op het moment dat de start werd gegeven begon het dan ook nog eens een beetje te miezeren.
Zoals gevreesd lag het loopparcours mij totaal niet. Het voortdurend slalommen en die venijnige klim en passage door het mulle zand was er voor mij teveel aan. Het fietsgedeelte was ook niet meteen om over naar huis te schrijven. Alles wat tegen kon zitten op het 28-km lange traject passeerde de revue : een uitschuiver op een belangrijk moment halverwege de eerste ronde waardoor ik de bus met ondermeer Wesley en Lore miste, daarna een halve ronde in het wiel gehangen van 2 gasten die in eerste instantie een mooi tempo aanhielden maar blijkbaar serieus op hun adem hadden getrapt en ik bijgevolg 1,5 ronde lang in mijn eentje moest ronddraaien, in de laatste ronde dan ook nog eens de ketting eraf waardoor ik mij nog moest reppen om in de derde ronde niet gedubbeld te worden door de leiders. Gelukkig bleef mij die ultieme vernedering bespaard.
En wat met de krampen ? Wel, op geen enkel moment ook maar iets van opwelling in mijn kuitspieren gevoeld. En was nochtans 1 pittige helling waar je bijna vanuit stilstand naar boven moest rijden. Uiteraard had ik niet die speed van tijdens Retie maar het geeft me wel vertrouwen om te weten dat ik toch ook eens een duatlon kan uitrijden zonder dat euvel. Bouillonsoep = wondermiddel ? De toekomst zal het uitwijzen ...
Doordat ik geen last heb gehad van krampen tijdens het fietsen kon ik het laatste loopgedeelte vrij furieus aanvatten maar na 500 meter was het beste er weeral vanaf. Meer dan uitlopen zat er daarna niet meer in. En die klim in het mulle zand heb ik nog 2x vervloekt. Maar ik heb door mijn deelname toch weeral een vol punt gepakt in het algemeen klassement .
De andere CMC-ers deden het weeral voortreffelijk. Die hebben precies nooit een mindere dag, althans zo lijkt het toch. De snelheid tijdens het laatste loopgedeelte waarmee Kenny mij voorbij stoof was redelijk imposant. Hij liep dan ook de 7de tijd van allen. Jan Debie bevestigde opnieuw met een knappe 7de plaats in de top tien. En Luc en Lore mogen terecht apetrots zijn op hun respectievelijk 1ste plaats bij de + H40 en 2de plaats bij de dames.
Schitterend decor voor een namiddag (top)sport. Veel schoon volk op en naast het parcours, een indrukwekkende delegatie lokale pers, prachtig lenteweer en een gevarieerd traject doorheen de bossen van Retie.
In de voormiddag had ik de spieren al wat gaan opwarmen met de collega's van de Kastelse joggingclub. Wat loslopen, een resem stretchoefeningen en enkele pittige tempoversnellingen. Veel verkeerd kan een mens daar niet mee doen me dunkt. Ik zou me thuis voor zo een wedstrijd toch alleen maar nodeloos zenuwachtig maken ...
Tegen 13.40 reed ik af richting Schijf Sport. De parking op de grasweide stond toen al aardig vol. Ik stond met mijn wagen achter de mobilhome van Jakke (Van Herck). Die was tijdens de verkenning alweer op zijn bek gegaan. Tradities moeten blijkbaar in ere worden gehouden .
Rond 15.00 werd het spektakel op gang geschoten en de start was weerom verschroeiend zoals dat heet. Ik liep mijn eerste kilometer in 3'40" maar toch leek het alsof ik met die tijd bijna het ganse deelnemersveld al voor mij moest dulden. Mijn motor stond met die toptijd dus meteen in de rooie en bijgevolg moest ik de volgende kilometers noodgedwongen rond de 4'10" ronddraaien. Dankzij mijn snelle eerste kilometer kwam ik uiteindelijk toch binnen tegen het vooraf verhoopte gemiddelde looptempo van 15 km/uur. Inclusief (trage) wissel kon ik na 16'09" seconden op mijn MTB springen voor het volgende avontuur ...
De eerste kilometers op de fiets gingen heel goed. Geen moeite om het snelle tempo van het groepje voor mij te volgen. Op de rechte stroken kwamen we vaak boven de 30 km/uur uit dus dat zat wel snor. Maar halverwege de eerste fietsronde voelde ik alweer een eerste kramp in mijn rechterkuit opkomen. Ondanks het feit dat ik al 2 jaar lang dagelijks magnesium slik, regelmatig aangevuld met dosissen creatine en zelfs melkzuurblokkers, krijg ik dat probleem maar niet opgelost. Vorig jaar kon het misschien nog wel te wijten zijn aan het beperkte aantal fietskilometers maar die vlieger ging deze keer zeker niet op. Moedeloos word ik ervan.
Soit, het gevolg was dat ik bij de eerste doortocht na 8 kilometer al met 2 joekels van krampen in mijn kuiten zat. Gelukkig stond er daar zoveel volk langs de kant met aanmoedigingen dat vertragen geen optie was. Met de moed der wanhoop probeerde ik het wiel van een voorganger te volgen maar op het rechte stuk over het open veld blies de wind mij terug naar af.
Maar het beste moest toen nog komen. In de derde en laatste fietsronde had ik eindelijk opnieuw het goede wiel gevonden van iemand met een gele tenue (nr 2.. dus iemand van de duo's). In de voorlaatste singletrack haalden we iemand in die echt wel op zijn tandvlees zat. Op een van de laatste hellingen geraakte de brave ziel maar net boven, mijn voorganger moest hierdoor onverwacht afremmen en ik stond hierdoor pardoes op de helling geparkeerd met bijgevolg 2 knoerten van krampen in mijn kuiten. Moeder, wat was dat ! Ik schreeuwde het uit van de pijn, moest mij laten vallen om uit mijn klikpedalen te geraken maar ondertussen was ik ook al over de helling waardoor ik naar voren viel en via een koprol de fiets over mij heen kreeg. Daar lag ik dan weeral, net zoals vorig jaar in bijna identieke omstandigheden.
Het duurde bijna een minuut vooraleer ik weer verder kon. Ondertussen waren er natuurlijk weer een heleboel deelnemers mij voorbijgestoken waaronder de eerste vrouw die ik tijdens de tweede fietsronde opnieuw had weten in te halen nadat ze mij bij het lopen al was gepasseerd (de vrouwen vertrokken 1 minuut na de mannen). Met de moed der wanhoop waagde ik mij aan de laatste 3 kilometers. Het duurde een tijdje vooraleer ik weer op snelheid kwam. Hierdoor wist Wesley (Lemmens) me voorbij te steken. Samen reden we de eerste vrouw weer voorbij en zo richting wisselzone. Net voor het uitgaan van het bos ramde ik met mijn pedaal ook nog eens een boomstronk. Bijna vloog ik weer van mijn fiets. Het was blijkbaar de hoogste tijd om ermee te stoppen .
De wissel duurde een eeuwigheid, althans zo leek het toch. De eerste honderden meters lopen voelden behoorlijk aan want ik vreesde dat die krampen mij serieus parten gingen spelen. Ik zag al snel Wesley voor mij uitlopen en had meteen door dat ik hem wel terug opnieuw kon inhalen. Dat gebeurde ook na pakweg 500 meter. Ik pikte toen aan bij een duo en samen liepen we zo de laatste kilometers. Versnellen ging voor geen meter meer en ondertussen begon mijn linkerlies ook al tekenen van verkramping te tonen. Ik vraag me in zulke wedstrijden toch luidop af of ik het wel in mij heb om mee te doen aan de Hel van Kasterlee. Als je al na amper 90 minuten zo berooid uit een wedstrijd komt, hoe moet dat dan aanvoelen na 9 à 10 uur wedstrijd ?!? Stof tot nadenken dus.
Uiteindelijk kwam ik als 91ste van de solo's (heren + dames) over de eindstreep in een tijd van 1 uur 36 minuten en 11 seconden. Tevreden ? Bwa, het fietsen had ik achteraf gezien toch willen afwerken onder het uur. Nu had ik er 1 uur 1 minuut en 46 seconden voor nodig. Zonder die valpartij en krampen was me dat zeker gelukt. En het laatste loopgedeelte blijft natuurlijk ook ondermaats in vergelijking met mijn pure looptijden maar wat doen we eraan ? Blijven trainen zekers en keep smiling, het is maar een hobby !!!
Mijn vierde wedstrijd alweer van deze drukke februari-maand. En er was deze keer ook de mentale druk om mijn PR op 10-km eindelijk nog eens scherper te stellen. Mijn vorige besttijd op deze afstand - 41'54" - dateerde alweer van 13 maanden geleden.
Ondanks de noeste trainingsarbeid van de afgelopen weken en de meer dan behoorlijk afgewerkte interval-trainingen van afgelopen zaterdag en dinsdag, vatte ik deze wedstrijd onder een slecht gesternte aan.
Sinds enkele dagen had ik namelijk veel last van allerlei kwaaltjes waaronder een lage rugpijn (naweeën van de stabilisatietraining van donderdag ?) en een pijnlijk gevoel in de rechterlies van na die interval-trainingen en - vooral - de erbarmelijk verlopen recuperatieloop van vrijdagavond. Toen leek het wel of mijn rechtervoet veranderd was in een klompvoet. De voetafrol was desastreus en pijnlijk tegelijk. Mijn wreef en rechterscheenbeen leken verstijfd.
Ook tijdens de opwarming een kwartier voor de wedstrijd voelde mijn beide kuiten vreemd aan, net alsof die vol met afvalstoffen zaten. En dan was er natuurlijk weer die dekselse wind die blijkbaar ook een abonnement heeft op de Natuurlopen in Lier.
Vlak voor de wedstrijd was ik blij verrast nog een andere CMC-er tegen het lijf te lopen. Bart Dijckmans, Retienaar en wereldburger, had zich ook ingeschreven voor de 10-km, naast nog ruim 300 anderen trouwens. Dus weer een druk bezette wedstrijd daar in Lier.
Na het startschot was het weer even slalommen tussen de massa om goed mee vooraan te kunnen zitten. Ik probeerde de tips van mijn trainer nauwgezet te volgen en ging resoluut voor een looptempo van 4'00". Ik kwam in een groepje te zitten met daarin, bleek achteraf, de tweede vrouw in de einduitslag. De eerste 6 kilometer liepen we zo in een voor mij onwaarschijnlijk snelle 23'47" !!! Perfect op koers om een eindtijd van onder de 40 minuten te ambiëren.
Helaas, na 6 kilometer kwamen we terug pal in de wind te zitten en iedereen dook in elkaars rug om zo weinig mogelijk energie te verspillen. Alleen ik, met mijn nagenoeg dubbele meter, heb dan niet veel alternatief . Ik voelde langzaamaan de krachten uit mijn benen wegtrekken en moest het groepje van 5 à 6 lopers lossen. De volgende 3 km was puur op karakter voor mij om mijn bonus niet te verliezen. Ik liep die kilometers in 4'17" maar moest wel vaststellen dat er niemand terug over mij heen kwam. Iedereen bleek het op dat stuk dus moeilijk te hebben. Integendeel, ik haalde een andere geloste deelnemer van het groepje in en samen maakten we de laatste kilometer vol. Die ging weer behoorlijk snel in 3'59".
Na 40'37" passeerde ik de eindstreep in een nieuwe PR, als 41ste van de 343 finishers. Blij als een kind want ik heb er toch behoorlijk veel voor moeten doen de afgelopen weken en maanden om op dit niveau te staan. Achteraf bemerkte ik dat de tweede vrouw, An Claes uit Westerlo, haar 10 km in 39'46" had uitgelopen. Als ik dat groepje dus had kunnen volgen was ik meteen onder de 40 minuten gedoken. Had het mij gelukt als die wind er niet was geweest ? We zullen het nooit weten maar heb vandaag wel een morele opkikker gekregen om ooit die voor mij magische grens te overschrijden.
Bart Dijckmans kwam, zag en liep meteen 36'58" oftewel een 11ste plaats op deze sterk bezette 10-km. Erg knap ! Daartegenover verbleekt mijn eindtijd natuurlijk maar ik ben dan ook meer dan 50% ouder dan Bart .
En wat met die slechte benen en lage rugpijn ? Niets last van gehad tijdens het lopen, in ieder geval toch niets gevoeld. En voor de verandering ook eens geen slapende voet gekregen na pakweg 6 km. En als ik mij net voor een volgende wedstrijd weer eens erbarmelijk voel moet ik dus niet te snel panikeren .
Een heerlijk lentezonnetje liet menig deelnemer toe om voor het eerst dit jaar met korte broek en korte mouwen te starten. Zelfs een koukleum als mezelf kon de extra vitamine D niet laten liggen. Met ruim 70 sportievelingen stonden we op de brug over de Nete aan de Kastelse kayakklub, al jaar en dag de startplaats voor deze recreatieve jogging. Er kon opnieuw gekozen worden voor 4 afstanden waarbij 1 lus 3,3 km lang zou moeten zijn. Verder weer heel wat bekende gezichten: Tony Goossens, Gunter Aerts, Luc Van Doninck, Jan Dams en last but not least Christof Geudens.
Ik had me voorgenomen niet te fanatiek te starten, mede ook omdat ik van mijn trainer het advies kreeg aan een tempo van 4'30" per km te lopen. Hij vreest dat ik door de opeenvolging van wedstrijden de kans op blessures exponentieel doe toenemen. Ongelijk kan ik hem niet geven meer na 1 km kwam ik wel door in 3'55". Door het zware parcours (bijna 80% veldwegen vol putten en traktorsporen en scheeflopende paadjes naast de Nete) twijfelde ik er niet aan dat mijn looptempo sowieso naar beneden zou gaan ... en zo geschiedde ook.
Bij momenten was het echt wel beuken tegen de wind en ... tegen de eenzaamheid want de elite (diegene die met de vingers in de neus 15 km/uur lopen) was ik al vrij snel uit het oog verloren. Achter mij hoorde ik tijdens de eerste lus nog wel enkelingen aanklampen maar iets voorbij halfweg liep ik eenzaam en alleen mijn wedstrijd. Uiteraard is dat ook al geen stimulans om er nog extra de pees te gaan opleggen.
Het werd nog 1,5 km lang stoempen en sleuren langs de Nete. Totaal mijn ding niet. Maar waar je niet dood van gaat wordt je sterker van. Ik ben nu eenmaal meer een salonloper, iemand die op souplesse en in gelijke tred een wedstrijd kan uitlopen. Van zodra er kracht mee gemoeid is verlies ik snel en veel van mijn pluimen. De laatste 300 meter was opnieuw op de verharde baan en toen kon ik nog even versnellen naar 16 km/uur. Uiteindelijk kwam ik binnen in een tijd van 26'20" en was daarmee 2de op de 6,6 km na de ongenaakbare Tony Goossens die toen al een eeuwigheid binnen was. Eerlijkheidshalve moet ik er wel bijzeggen dat de totale afstand slechts 6,3 km bedroeg. Uiteindelijk strandde nummer 3 een 20-tal seconden achter mij.
De volgende wedstrijd is binnen iets minder dan 2 weken in Lier. Ik zou daar dolgraag mijn PR op de tien kilometer (41'54") scherper stellen, al was het maar met 10 seconden. Mijn trainer denkt adhv mijn progressie tijdens de intervaltrainingen dat ik daar wel eens onder de 40 minuten kan eindigen maar dat betekent 15 km/uur lopen. Dat lijkt me toch iets te voortvarend. We zullen al eens mikken op 41'30". Ik moet zien dat ik nog progressiemarge heb voor de volgende maanden en jaren hé .
Die andere CMC'er, Christof Geudens, won met de vingers in de neus zijn officieuze 9,9 km in 36'49"maar beaamde achteraf eveneens dat het parcours alles behalve evident was. En als CMC voor de toekomst een topper in wording wil strikken moeten ze al eens gaan praten met Robbe, het zoontje van Christof. Die liep als 11-jarige meteen naar een knappe 4de plaats in de 3,3 km. Daarna hebben we in de charmante kantine met een hoog Bokrijkgehalte en in een toffe sfeer nog de prijsuitreiking bijgewoond.
De Valentijnjogging in Lichtaart werd al voor de 17de keer georganiseerd maar tot afgelopen zondag wist ik uit te blinken door afwezigheid. De hoogste tijd dus om ook deze wedstrijd aan mijn lijstje toe te voegen.
Omdat de combinatie zondagvoormiddagtraining met de JCK + wedstrijd in de namiddag mij een week eerder tijdens de Geelse kayakjogging goed was bevallen, opteerde ik hier opnieuw voor.
Ik was goed op tijd afgereden en kwam dan ook als één van de eersten met de wagen het grasveld/parking opgedraaid. Twee auto's achter mij al een eerste bekende, Eddy Buyckx. Die had in de voormiddag al een ruim 20 km zware trialrun afgewerkt en kwam nu nog 2 lussen van 8 km loslopen. Respect !
Zelf ging ik voor de kortste afstand van 4 km. Ik hoopte vooraf stiekem op een tijd van 15'59" zonder echter het parcours te kennen. Jan Debie (4 km) en Christof Geudens (8 km) vervolledigden het CMC-team.
Om 14.30 werd de start gegeven. Ik zat niet helemaal vooraan en moest daarom het eerste rechte stuk wat teveel slalommen naar mijn goesting. Eenmaal op de hoofdbaan zat ik dan waar ik moest zitten maar het tempo was wel behoorlijk moordend voor mij. De eerste kilometer liep ik in 3'48". Vlak achter mij zat Christof die nog de adem had om wat te gaan keuvelen tegen mij . Ikzelf moest al wat inboeten aan snelheid alhoewel de tweede km toch nog in een deftige 4'03" werd afgehaspeld. Ondertussen had Christof mij zijn zolen al laten zien want volgen lukte mij niet. Ik probeerde nog even in het spoor van Bart Van Nijlen te geraken maar ook dat was te hoog gegrepen.
Na twee km liepen we over een licht heuvelend bosparcours met tamelijk veel bochtenwerk en modderige zandstroken. Niet mijn ding dus en meteen resulterend in een tragere tijd van 4'18". In de laatste kilometer kwam ik er terug iets beter door en haalde nog een vijftal voorgangers in. Uiteraard zaten daar wellicht ook deelnemers bij die voor twee of drie lussen gingen. Het laatste stuk langs een wei was weer behoorlijk heavy maar liep die kilometer wel terug in 4'03".
Uiteindelijk klokte ik een eindtijd van 16'12" en goed voor een 12de plaats. In een eerste reflex ietwat teleurgesteld omdat ik niet onder die 16'-grens geraakte maar als ik dan achteraf in de uitslag zie wie ik allemaal achter mij laat dat denk ik wel dat ik met mijn eerder beperkte capaciteiten behoorlijk goed bezig ben.
Jan Debie had net zoals vorige week de tegenstand in zijn broekzak gestoken en liep in 13'57" naar een eerste plaats. Ook Christof kon zijn snelle eerste lus zonder veel kleerscheuren verderzetten want klokte na 8 km knap af in 31'59" en meteen goed voor een zevende plaats.
De volgende dagen gaan we wat rust inbouwen (mijn trainer trekt zich de haren uit het hoofd met al die wedstrijdjes die ik aan de schema's toevoeg ) voor de volgende veldloop op zondag 15/02 tijdens de jogging boer Van Ballaer over 6,6 km.
Vandaag stond er eigenlijk een zuivere intervaltraining geprogrammeerd met ondermeer 8x 400 meter. Een mens die wat kan rekenen weet dat dit samen 3,2 km ver is. Toevallig had ik in de loop van de week op "tinternet" gezien dat de Geelse kayakvaarders hun jaarlijkse jogging organiseerden. Het ging daar om rondjes van 3,5 km dus nagenoeg in lijn met mijn dagtaak voor vandaag.
In de voormiddag had ik reeds bij de collega's van de Kastelse joggingclub meegetraind. Op zondag is dit een combinatie van wat loslopen, tempoloop en een blok interval. Bedoeling was om me tijdens de snellere trainingsmomenten wat in te houden maar eenmaal het beest los is het niet meer te temperen .
Deze training was omstreeks 11 uur afgelopen. Ik spoedde me naar huis om nog wat spaghetti naar binnen te werken en rond 13.15 uur vertrok ik in een stevige regenbui richting Geel ten Aard. Bij aankomst moest ik al een heel stukje naast het kanaal rijden om nog een parkeerplek te vinden. In het clubhuis was het over de koppen lopen met daarbij heel wat bekende gezichten waaronder Bert Nietvelt, Jan Dams en een aantal JCK'ers. Voor CMC tekenden Rik, Jan Debie en Lore present.
Aangezien er 4 afstanden konden gelopen worden (3,5 - 7 - 10,5 en 14 km) leek het mij opportuun om op de tweede rij te starten. De eerste honderden meters na de start liep ik bijgevolg tussen mooi gezelschap. Na 500 meter keek ik voor de eerste keer op mijn Garmin en zag dat ik aan een zelfmoordtempo van 3'30" per km aan het rennen was. Het gezond verstand haalde de bovenhand en zo liet ik mij naar een iets realistischer tempo terugzakken (niet van willen maar van moeten). De eerste kilometer werd toch nog in 3'47" volgemaakt. Zowel de tweede als derde kilometer liep ik in exact 4'04" maar toen kregen we ook wel regelmatig zware modderstroken voor de voeten geworpen.
Achter mij hingen al de hele tijd wat jonge gasten die noppes kopwerk deden en ik moest dus vermijden dat zij in de laatste 500 meter erop en erover zouden gaan. Net voor die laatste honderden meters moesten we nog een maïsveld over. Aan het einde was er een bruggetje en een stukje klimwerk waar je sowieso achter elkaar moest blijven. M.a.w. een strategisch belangrijk punt waar je zeker als eerste moest zien aan te komen. Dat dacht ook één van mijn achtervolgers die mij wilde passeren maar ik proestte er nog een stevig spurtje uit om zeker als eerste bij dat bruggetje te komen. Daar deed ik een Klaas van Tornoutje (= de boel dichthouden en zelf even de tijd nemen om op adem te komen). Omdat ik als eerste boven kwam kon ik full speed de laatste honderden meters aanvatten en daarmee definitief de adem afsnijden van mijn achtervolgers.
Uiteindelijk kwam ik tussen al dat jonge geweld mooi als zevende binnen van de 3,5 km in een zéér bevredigende 14'03" oftewel 15 km/uur (ik verloor nog een handvol kostbare seconden omdat het mij niet meteen duidelijk was waar de eindstreep nu juist gelegen was). Netjes dus op dit traject (50% onverhard). Winnaar was die andere CMC-er, Jan Debie, de de klus wist te klaren in 12'00" rond. Even na aankomst ging ik met Jan een 3-tal kilometer uitlopen. Achteraf zag ik dat ik dit haast aan het zelfde tempo liep dan mijn wedstrijd zelf. Dat soort toestanden krijg je nu eenmaal als je met zulke straffe gasten in 1 en dezelfde club zit .
Achteraf bleken ook Rik en Lore zich van hun beste kant te hebben laten zien. Rik won de 10,5 km in 37'00" en Lore was met een tijd van 30'09" over 7 km de eerste dame. De toon voor 2015 is voor dit drietal weer gezet !
De eerste afspraak van het nieuwe jaar zou de Natuurloop in Lier worden op zaterdag 24 januari. Sneeuwval in de vroege ochtend deden menig atleet beslissen om niet naar Lier af te zakken. Normaliter haalt deze wedstrijd +/- 1000 deelnemers over de 3 afstanden. Ditmaal telde de organisatie een 700-tal fanatiekelingen.
Ook ik twijfelde heel lang om naar Lier te vertrekken. De garantie dat er geen neerslag meer werd verwacht en het gegeven dat de temperaturen naar een + 6° zouden klimmen deden mij beslissen om toch de wagen in te springen en naar Lier te rijden. Uiteindelijk had ik de ganse week rode bietensap gedronken en dat positieve effect wilde ik toch nog in een goede loopprestatie verzilverd zien .
Tijdens de opwarming werd ik weerom verrast door de bij momenten hevige wind. Ter illustratie: de dranghekken aan de startzone waarop een aantal spandoeken werden opgehangen werden zonder pardon omvergeblazen. Dus zeker iets om in het achterhoofd te houden tijdens de wedstrijd zelf want geloof me, naast de Nete wil je echt niet alleen komen te zitten met de wind pal van voren.
Na het startschot moest ik mij meteen in een drassige zone wagen om een aantal tragere lopers voorbij te kunnen. Mijn voeten voelden al meteen nat aan. Tof ! De eerste kilometer liep ik in 4'10" dus eerder behouden maar op vraag van de trainer. Al snel kwam ik in een groepje te zitten van +/- 8 personen en met o.a. een aantal lopers van eenzelfde club (KTT Projects). De volgende 4 km liepen we exact 4'17" per km. Niet bijster snel maar het kostte mij alvast veel kracht - getuige de hoogste hf van de hele wedstrijd - om dat tempo aan te houden. Allemaal het gevolg van de wind die ditmaal veel meer tegenstander dan bondgenoot was in vergelijking met de vorige wedstrijd eind december.
Als gevolg van de smeltende sneeuw was het natuurlijk ook regelmatig oppassen geblazen om niet op je bek te gaan. Zo was er een heel moeilijke strook van ruim 200 meter die lichtjes naar beneden liep en waar je door een mengeling van slijk, molshopen en plassen water een weg naar beneden moest banen. Zeer gevaarlijk allemaal om kwetsuren op te lopen.
Na die moeilijke passage had ik toch even op mijn adem getrapt. Een aantal lopers van het groepje staken mij voorbij maar in het laatste rechte stuk op pakweg 2 km van het einde kon ik toch terug orde op zaken stellen. De laatste kilometer liep ik in 4'00" rond en klokte als 42ste (van de 281 finishers) af in 42'24" oftewel een gemiddeld looptempo van 4'14" per min.
Ik had vooraf stiekem gehoopt op een tijd rond de 41'30". Ik kan het verschil enigzins steken op de wind en de gladde ondergrond maar toch ook aan het iets minder frisse gevoel dat ik had in vergelijking met vb vorige keer. Nu liep ik iets te verkrampt en durfde daarom bij momenten niet uit mijn "comfortzone" te komen als er iets snellere lopers ons inhaalden. Als ik het lef zou gehad hebben om mijn karretje daar aan te pikken kan ik wellicht tientallen seconden sneller eindigen ... als het lukt maar is de kans natuurlijk ook reëel dat ik op een kilometer voor de streep helemaal ga stilvallen. Moeilijke keuze dus.
Toch primeert voor mij het goed gevoel nog steeds na afloop van deze wedstrijd. Enkele maanden geleden (tijdens mijn loopblessure) zou ik getekend hebben voor zulke tijden. Nu loop ik terug volledig pijnvrij (alhoewel, ik had de laatste 2 km serieuze last van een slapende linkervoet) en weet alles allemaal heel goed te relativeren. Uiteindelijk is dit niet meer dan een uit de hand gelopen hobby .
Het deed terug goed om opnieuw de positieve stress van een wedstrijd te mogen proeven. Ik had op voorhand een gemiddeld looptempo van 4'30" ingecalculeerd. Er was de afgelopen maand weliswaar veel getraind maar naar mijn gevoel iets te weinig op vlotte duurlopen. Hierdoor had ik echt geen idee wat ik momenteel in de benen had. En met een voor mij nog onbekend parcours en rekening houdend met de sterke windvlagen die ons ongetwijfeld zouden geselen langs de oevers van de Nete vreesde ik tijdens mijn opwarming zelfs dat 13 km/uur wel eens te optimistisch zou kunnen worden.
Omstreeks 13.30 werd het startschot gegeven. Exact 363 deelnemers voor de 10 km wroetten zich naar voor om in een gunstige positie op het jaagpad te arriveren. Ik zat niet meteen waar ik wilde zitten en moest daarom via de berm wat plaatsen proberen goed te maken. Na 500 meter kon ik in mijn draai komen en liep de eerste km uiteindelijk in 4'10". Eigenlijk voelde dat tempo goed aan en ik volgde met het verstand op nul instinctief enkele voorgangers.
De volgende keer dat ik op mijn Garmin keek zaten we al iets verder dan 3 km en liep ik nog steeds tegen een mooi gemiddelde van 4'12". De ademhaling zal heel goed en ik moest mij geen pijn doen zodat ik mijn doelstelling al iets scherper begon in te stellen, namelijk een gemiddeld looptempo van 4'20". We moesten nog een stuk tegen de wind in en ik vreesde dat ik daar toch zou breken. Ik verminderde bewust even vaart en liet een andere loper mij inhalen zodat ik mij ietwat uit de wind kon zetten, alhoewel, met mijn 193 cm vang ik sowieso toch steeds de meeste wind op .
Na 5 km kwamen we aan de bevoorrading maar ik wilde mij niet uit mijn tempo halen en liep zonder iets aan te pakken verder. Ondertussen zaten we een groepje van 4 maar ik hoorde aan de ademhaling dat iemand zich serieus aan het pijnigen was. Een korte tempoversnelling later bleven we nog met z'n tweeën over. Zo liepen we 3 km lang broederlijk naast elkaar tegen - op dat moment - een gemiddeld tempo van 4'15".
Na 8 km wilde ik het tempo ietwat opdrijven maar helaas stond de wind daar zo strak op kop dat ik me toch nog maar even inhield. De laatste km versnelde ik dan definitief en liet mijn medegezel ter plaatse achter. De laatste km liep ik nog tegen 3'58" maar kon helaas een voorganger net niet meer de loef afsteken.
Uiteindelijk klokte ik na 10 km af op een onverhoopt scherpe tijd van 42 minuten en 15 seconden oftewel een gemiddeld looptempo van 4'13" en was daarmee de 39ste finisher. Ik besefte nu pas goed dat ik amper 21 seconden verwijderd was van mijn PR op de 10 km. Als ik met een andere instelling deze wedstrijd had aangevat zou die tijd mogelijks - weliswaar nipt - verbeterd kunnen zijn.
Blijkbaar kan mijn trainer beter inschatten wat ik wel en niet kan. Hij stelde een gemiddeld looptempo voorop tussen 4'10" en 4'20". Dat is er dus knal op. In het vervolg dus meer vertrouwen in mezelf hebben en luisteren naar anderen zekers ?
Eindelijk terug op volle snelheid aan het trainen !
Nadat de loopblessure min of meer onder controle was werd ik geconfronteerd met enkele complicaties na een uitgevoerde oogoperatie eind oktober. De halve marathon van Kasterlee medio november kwam hierdoor te vervallen. Niet dat ik in staat zou zijn om veel potten te breken maar zelfs aan een aanvaardbaar tempo uitlopen zat er op dat moment niet in.
Met pijn in het hart hoorde ik van thuis uit het startschot weerklinken ... Maar gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel meer. In november zorgden de vele fietskilometers voor het onderhoud van de basisconditie. Medio november pikte ik zelfs weer aan met individuele trainingsschema's die me werden bezorgd door een coach vanuit CMC. Tot op heden bemerk ik geen last meer tijdens het lopen maar moet wel vaststellen dat de conditie toch te lijden heeft gehad door die ingelaste rustperiode van ruim 2 maanden. Maar soit, blij als een kind telkens ik (pijnloos) kan lopen en daar draait het uiteindelijk allemaal om. Ook het zwemmen werd begin december terug opgepikt. Weliswaar allemaal vrij rustig maar ik bemerk toch al opnieuw enige progressie.
Binnen 10 dagen staat mijn eerste loopwedstrijd sinds bijna 4 maanden op het programma, de natuurloop in Lier over een afstand van 10 km. Mijn laatste wedstrijd met inzet dateert reeds van eind augustus (Dwars door Turnhout). Toen liep ik de 11 km tegen een gemiddeld looptempo van 4'11". Voor zaterdag 20 december reken ik op een looptempo van 4'30" en zal daar - mocht het me lukken - dan heel tevreden over zijn. Als ik er daarna zowel in januari als in februari 10" per kilometer kan afkrijgen sta ik sowieso terug op het niveau van voor de blessure.
Weliswaar nog iets te vroeg om definitief victorie te kraaien maar het ziet ernaar uit dat we terug onder de mensen kunnen komen ! Eindelijk zou ik zeggen, na bijna 10 weken miserie voor, tijdens en - vooral - na het lopen. De afgelopen week kon er al terug mondjesmaat worden gelopen maar de test afgelopen zaterdag doet toch het beste vermoeden. Tijdens de training (vlotte loop over 8 km) voelde ik nog wel een stramme pees in mijn linker bovendijbeen maar de pijn ging helemaal niet diep meer zoals in het verleden. Ook na de training en de ochtend nadien totaal geen last meer. Ik voel dat ik terug kracht op mijn linkerbeen kan zetten zonder daarbij steeds door mijn heup te moeten zakken.
De afgelopen weken werd de basisconditie onderhouden met fietsen, zwemmen en stabilisatietrainingen. Maar lopen blijft voor mij toch bovenaan staan. Doordat ik de afgelopen weken amper heb kunnen lopen heeft dat helaas ook meteen een impact op de verhouding hartslag/snelheid. Maar ik hoop om tegen het jaareinde terug op het niveau van voor de blessure te komen. Sowieso zal ik de snelheidstrainingen en tempo-intervaltraining rustig opbouwen en geen al te gekke dingen doen. Misschien in december nog één of twee korte loopwedstrijden inlassen maar daar houdt het dan ook mee op.
De schrik zat er wel goed in omdat er maar geen juiste diagnose kon gesteld worden. Zowel op de echo, RX als de NMR kon niets teruggevonden worden. Een combinatie van opgelegde rust en een lichte correctie op de linker voetafrol zijn waarschijnlijk de oplossing geweest voor mijn blessure. Volgende dinsdag volgt dan nog een eerder ingeplande oogoperatie waardoor ik vermoedelijk weer 1 à 2 weken minder doorgedreven kan trainen maar daarna hoop ik de resterende weken van 2014 nog positief te kunnen afsluiten.
Tijdelijk op on-actief door blessureleed en lage bloedwaarden
Al wekenlang liep ik met een blessure aan mijn linkerheup. In het begin manifesteerde de pijn zich heel kort bij aanvang van elke looptraining. Maar stelselmatig bleef die pijn langer voelbaar en werd ook hardnekkiger. En op het laatst liep ik enkele uren na de training en vooral de volgende morgen als een kreupele rond. Enkele weken lang kon ik de pijn nog met ontstekingsremmers verdoezelen maar de afgelopen dagen ondervond ik dat dit een ongelijke strijd aan het worden was.
De voorbije 10 dagen moet ik zowat 120 kilometer gelopen hebben omdat ik nog steeds hoopte aan de marathon van Eindhoven te kunnen deelnemen. Meer op karakter dan op souplesse weliswaar en uiteindelijk viel de test tijdens de Monumentenloop in Vorselaar goed mee. Maar ik voelde meteen na de wedstrijd wel dat ik daarvoor vrij diep moest gaan alhoewel dat niet meteen uit mijn hartslagfrequentie kon worden afgeleid.
Afgelopen maandag liet ik veiligheidshalve nog eens bloed trekken en daarbij bleek dat het in deze omstandigheden absoluut niet meer verantwoord is om nog voluit te gaan voor de marathon op 12/10. Mijn hematocriet is tot een ongekende diepte gezakt. Het laatste waar ze me nu van kunnen beschuldigen is dat ik epo zou gebruiken . Ik besloot daarom om de volgende weken geen trainingsschema meer te volgen en pas opnieuw te gaan lopen van zodra de pijn volledig is verdwenen. Volgende week worden er al een paar foto's genomen in het ziekenhuis en kan hopelijk de juiste diagnose gesteld worden. Ik vermoed dat mijn beenlengteverschil wel iets te maken heeft met de huidige problemen en dat een steunzooltje zich opdringt om mijn scheve lijf terug wat in balans te krijgen.
Het zal voor mij de komende weken dus serieus afkicken worden. Ik ga proberen mijn conditie zoveel als mogelijk te onderhouden met zwemmen en fietsen maar alles terug op recreatief niveau. En misschien is het ook de moment om wat aandacht te gaan besteden aan stabilisatie-oefeningen.
Bedoeling was om deze 28 kilometer tegen het vooropgestelde wedstrijdtempo van de marathon af te leggen. Aangezien ik daar zeker wil binnenkomen onder de 3 uur 45 minuten mik ik op een eindtijd van 3 uur 40 minuten. Zo is er enige veiligheidsmarge ingebouwd voor als het de laatste kilometers niet zou lopen zoals verhoopt.
Een eindtijd van 3 uur 40 minuten impliceert een gemiddeld looptempo van 5.12 min/km. Ik wist dus wat me in Vorselaar te doen stond maar helemaal gerust was ik er wel niet in. Ik sukkel al enkele weken met een vervelende blessure aan de lies/heup die te pas en te onpas de kop komt opsteken. Daarbij kwam ook nog eens dat het weer heel warm was (voor de tijd van het jaar). Het is nu mijn vijfde achtereenvolgende deelname aan de Monumentenloop (3x 14 km + 2x 28 km) en telkens hebben die gasten daar in Vorselaar volle bak zon weten te reserveren.
Om 11 uur werd het startschot gegeven en vertrokken we samen met de deelnemers aan de biermarathon. In tegenstelling tot vorig jaar (toen de 28 km samen met de 14 km werd georganiseerd) lag het tempo van de atleten niet meteen verschroeiend hoog en kon ik me bijgevolg ook gemakkelijker aan het vooringenomen looptempo houden.
De eerste 5 kilometer liep ik tussen 5.00 en 5.13 min/km. Ik nam bij elke bevoorrading ook voldoende tijd om te drinken alhoewel ik dan wel even moet wandelen. Op een gegeven moment zag ik een delegatie van Mol voor mij uitlopen met ondermeer Leen Hannes die ik ken van tijdens enkele deelnames aan duatlonwedstrijden. Ik trok mijn tempo op en liep langzaamaan naar het groepje toe. Eenmaal bij hen stond er 8 kilometer op de teller en liep ik tegen een gemiddeld looptempo van 5.00 min/km. Ik besloot op dat moment dit tempo als target aan te houden voor de resterende 20 kilometer.
Tussen 8 en 14 kilometer liep ik het soepelst. Ik moest me echt inhouden om niet te gaan versnellen maar liep toch verder uit alhoewel ik rond de 12 kilometer/uur bleef lopen. Tegen het einde van de eerste lus stak Leen Hannes me ineens wel voorbij. Ik vroeg haar wat haar objectief was. Bleek dat ze haar 28 km progressief aan het indelen was en nu tegen 4.45 min/km moest gaan lopen. Ik twijfelde even om haar te gaan volgen maar besloot toch maar om het niet te doen en naar "mijnen trainer" te luisteren.
Tussen 14 en 21 kilometer liep ik op routine en hield mijn tempo en hartslag mooi onder controle. Rond 18 kilometer nam ik wel een eerste gelletje in. Ik voelde stilaan dat ik in die zone kwam waar extra koolhydraten wenselijk werden. De warmte begon ook door te wegen, zeker op die stukken waar je in de volle zon liep.
Op kilometer 25 nam ik mijn tweede gelletje in want had er twee bij dus kon ik die dan ook maar best opgebruiken. De gewrichten begonnen in die fase van de wedstrijd wel wat tegen te werken. Zeker aan mijn rechterheup begon het wat stroever aan te voelen. Mijn linkerkant echter (waar ik die blessure had) voelde wonderwel probleemloos aan. Tussen 25 en 26 kilometer deed ik er wel 5.17 min over, de traagste 1.000 meter van de wedstrijd. De laatste 2 kilometer kon ik echter terug versnellen en de 28ste kilometer liep ik zo nog in een deftige 4.52 min/km.
Uiteindelijk had ik 2.20'.48'' nodig voor die 28,195 kilometer oftewel een gemiddeld looptempo van 4.59 min/km. Ik liep daarbij de eerste 14 kilometer in 1.10'40'' en de volgende 14 kilometer in 1.10'.08. Opdracht volbracht dus maar toch een beetje bang voor het lichamelijke verval na 21 kilometer. Qua tussentijden merk je daar natuurlijk niets van maar aangezien de marathon pas na 30 kilometer begint ga ik nu zeker niet te hoog van de toren blazen dat het binnen 3 weken allemaal in kannen en kruiken is om onder die 3 uur en 45 minuten te duiken. Eén les heb ik na mijn eerste deelname in Eindhoven wel geleerd en dat is om een marathon NOOIT te onderschatten, hoe goed je fysiek ook zit.
De afgelopen weken werd ik meermaals gekweld door allerlei mankementen. Vooral de pijn in mijn bovendijbeen heeft me daarbij veel parten gespeeld, zodanig zelfs dat mijn deelname aan de marathon in Eindhoven in het gedrang kwam.
Vanmiddag ben ik op consultatie bij een osteopaat geweest en sindsdien klaart de hemel echter weer wat open. Er zijn geen garanties natuurlijk maar het voelt allemaal al een heel pak beter aan. Als ik morgen de vlotte duurloop van 12 km deftig kan afwerken neem ik zaterdag zeker deel aan de Monumentenloop in Vorselaar. Deze 2 lussen van telkens 14 km gelden als ultieme test voor de marathon binnen 3 weken. Hopelijk kan ik de trainingsweek alsnog met een goed gevoel afsluiten ...
Ik zal me mijn 5de deelname aan een triatlon ongetwijfeld nog heel lang herinneren. In 6 seizoenen voetbal, pakweg 7 seizoenen volleybal en tot slot 3 jaar badminton, allemaal in competitieverband, nooit of te nimmer problemen met de arbitrage gehad, zelfs geen berisping, laat staan een gele kaart.
Vandaag slaagde ik erin om in goed 40 minuten tijdrijden 2 gele kaarten te pakken wegens het niet respecteren van de drafting-regels. Hoe dat is kunnen gebeuren besef ik zelf nog steeds niet goed, het overkomt je gewoon doordat andere deelnemers je eensklaps de weg afsnijden en daar toevallig net een motor met referees in de buurt is, maar laten we eerst terug naar het begin gaan.
De zon voorspelde alvast een prachtige wedstrijddag. Omstreeks 13 uur gleden pakweg 150 deelnemers (man/vrouw/trio's) aan de 1/8 triatlon in het kanaal met een aangename watertemperatuur van 20°. De eerste 100 meter tot aan de eerste gele boei was weerom een gevecht op leven en dood. Ik raakte daarbij wat ingesloten en kon zeker niet mijn mooiste zwemstijl demonstreren. Aan de eerste boei maakte ik een iets bredere bocht om uit het strijdgewoel te kunnen ontsnappen. De laatste 300 meter merkte ik dat ik wat meer bewegingsruimte rond mij kreeg en maakte daar dankbaar gebruik van om in het goede ritme te komen. Echt tevreden over mijn zwemprestatie was ik niet meteen maar al heel tevreden dat ik in die eerste meters geen voet of vuist in mijn gezicht heb gekregen.
De wissel ging vrij vlot, in ieder geval al een heel pak sneller dan vorig jaar. Toen deed ik er bijna 2 minuten over maar dat kwam grotendeels door het feit dat ik toen telkens als een tol draaide als ik uit het water kwam. Van dat euvel ben ik ondertussen wel verlost. Een hele geruststelling alleszins.
En toen mochten we op de fiets springen. Al tijdens de eerste meters leek het wel of iedereen mij na het zwemmen sportief had staan opwachten want ik denk dat we met 10 deelnemers op een zakdoek reden. Na wat gesukkel met mijn klikpedalen kon er al meteen een hele hoop passeren bij het naar beneden rijden van de brug. De eerste kilometers moet ik er wel 20 hebben ingehaald maar toen stabiliseerde de ganse boel een beetje. Sporadisch passeerde enkele deelnemers mij maar iets verderop kon ik zonder veel moeite terug 2 à 3 voorgangers in één ruk remonteren. En zo ging dat een tijdje door totdat er ineens een motor met referees naast ons kwam rijden en kwistig gele kaarten begon uit te delen. Ik was daar ook bij omdat net daarvoor een andere deelnemer zich net voor mij had gekatapulteerd en ik niet eens de tijd kreeg om 10 meter afstand in te bouwen.
Toen besefte ik dat we al enige tijd met een groepje van pakweg 7 deelnemers bij elkaar reden. Niemand was sterk genoeg om weg te rijden, niemand te zwak om achter te laten. We waren elkaars evenknie met als gevolg dat we de rest van het fietsgedeelte gedoemd waren om in elkaars buurt te blijven met alle gevolgen van dien. En de referees roken van mijlenver dat er hier cadeautjes konden worden uitgedeeld. Bij momenten reed de motor vlak naast ons en dan bleven we als brave communiezieltjes netjes achter elkaar rijden, de benen soms stilhoudend om die 10 meter afstand te respecteren. Van zodra de motor even uit het zicht was probeerde ik of iemand anders de boel open te breken en weg te rijden maar hoe hard we ook probeerden, alles bleef uiteindelijk mooi compact bij elkaar. In het laatste rechte stuk naast het kanaal zat alles blijkbaar weer bij elkaar want een andere motor met referees haalde ons in en deelde opnieuw gele kaarten uit. En jawel, ondergetekende was er weer bij !
Eigenlijk besefte ik op dat moment nog niet helemaal de impact ervan en hoopte dat die scheidsrechter wel eens zijn nota's zou verliezen of dat de ene motor niet zou communiceren met de andere motor. Wel wist ik dat ik in de strafbox mocht gaan zitten en na de wissel fietsen/lopen bood ik mij samen met nog 5 anderen aan voor de langste minuut uit mijn leven. Enig voordeel is dat je zo wel wat gerecupereerd bent en die eerste kilometer iets vlotter loopt dan normaal.
Het afsluitende lopen ging dus behoorlijk. Ikzelf werd door 2 snelle gasten ingehaald maar wist zelf ook een vijftal deelnemers in te halen.
Terwijl ik mij tegoed deed aan bananen en appelsienen zag ik dat één van de referees een groot rood blad kleefde aan de infostand van de aankomstzone. En jawel, samen met nog 2 anderen prijkte daar mijn borstnummer op: gediskwalificeerd wegens 2 gele kaarten !
Plezant is anders natuurlijk. Ik heb hierdoor geen inzage in mijn tijden maar veronderstel ergens te zijn binnengekomen rond 1 uur en 18 minuten (inclusief die 1 minuut straftijd). De eerste dame (die ook met mij in de strafbox stond met één gele kaart maar voor mij kon vertrekken) had ik ingehaald na amper 1 km lopen en die kwam binnen in een eindtijd van 1.19.18 maar ik was die bij aankomst toch ruimschoots voor. Zonder straftijd zou mijn eindtijd overeenkomen met een 30ste plaats. En ik denk tenslotte maar positief en dat is dat die scheidsrechters zich meestal in de kop van de wedstrijd bevinden. Op een gegeven moment moet ik ergens rond de 25ste plaats hebben gehangen van de 117 starters. Als je rond de 80ste plaats hangt zie je natuurlijk minder referees.
Rekening houdend met mijn 1 minuut straftijd kom ik uit op een theoretische 9de plaats op 22 deelnemers binnen de H40. Tijdens de komende wintermaanden wil ik mijn tijdrijden nog verder verbeteren (op de rollen) en dan rij ik dat groepje van vandaag volgend jaar wél uit de wielen. Hoop doet alvast leven.
wedstrijdverslag 4de editie Dwars door Turnhout 11 km
Zowel tijdens de eerste als de tweede editie van Dwars door Turnhout was ik van de partij. De derde editie kon ik er niet bij zijn omdat we toen op vakantie waren. Dit jaar lukte het me echter opnieuw om deel te nemen. Door mondelinge toezeggingen van mijn beide broers - die vorig jaar nog wel meeliepen - wilde ik extra scherp voor de dag komen om voor eens en voor altijd op sportief vlak de waardeverhoudingen binnen de familie vast te leggen. Helaas, beide wisten op de Dag des Oordeels uit te blinken door afwezigheid .
Aangezien de andere CMC-ers massaal kozen voor deelname aan een kermisjogging in Pontfort (?!?) - als niet-Retienaar heb ik er het raden naar waar dat stukje grond ergens moet liggen - ging ik ervan uit als enige van de club aanwezig te zijn in de hoofdstad van de Kempen (zo, nu zijn die Turnhoutenaars ook weer opgehemeld maar genoeg voor vandaag).
Bij mijn inschrijving van enkele weken geleden werd er gevraagd naar de eindplaats tijdens jaargang 2013. Als je toen bij de eerste 200 finishte kreeg je een lager borstnummer waardoor je in 2014 vooraan mag starten. En met gemiddeld 700 à 800 deelnemers aan de start is dat toch een niet te onderschatten voordeel. Aangezien ik er dus in 2013 niet bij kon zijn - maar in 2012 zelfs binnen de top-100 viel - een leugentje om bestwil waardoor ik her borstnummer 52 kreeg toegewezen. Bijgevolg kon ik net voor het startschot de ellenlange rij deelnemers passeren om mij zonder veel schroom ergens op de tiende rij (niet teveel willen) te nestelen. En wie stond daar ook ? Jawel, nog een CMC-er, Ruben Keersmaekers. Toch ook nog iemand die zijn klassiekers kent .
Om 19 uur werd het startschot gegeven door Hanne Mariën. Ondanks het feit dat ik vooraan stond duurde het toch een tiental seconden voordat we in beweging kwamen. Toen pas besefte ik dat daar vooraan niet enkel snelle lopers stonden maar ook een heleboel start-to-runners (met alle respect) die tegen 9 à 10 kilometer per uur hun wedstrijd gingen lopen en het nodig vonden om een high-five uit te voeren met alle supporters naast de weg en alles en iedereen achter hen al meteen de weg versperden. No way dat die ooit bij de eerste 200 zijn geëindigd tijdens vorige edities. Ik voelde dus meteen al helemaal geen schuldgevoel meer dat ik mijn inschrijvingsformulier niet helemaal correct had ingevuld ...
Na 2 kilometer werd ik op mijn beurt ingehaald door snellere lopers die achteraan in de rij stonden. Maar op dat moment is er ruimte zat om voorgangers in te halen dus hinder je ook niemand meer. De eerste 3 kilometer liepen we - Ruben liep vlak achter mij - tegen een gemiddeld looptempo van 4.10 min/km. Ik vreesde dat ik dit niet zou kunnen volhouden want toch een pak sneller dan de vooropgestelde 4.23 min/km. In de zandstroken ging het wel iets trager - enkele uren van tevoren viel de regen nog met bakken uit de hemel - maar eens terug op de verharde baan kon ik de laatste 3 kilometer zelfs tegen een gemiddelde van 4.08 min/km uitlopen. Uiteindelijk passeerde ik na 11 km de finishlijn in een eindtijd van 46 minuten en 05 seconden oftewel een onverhoopt gemiddeld looptempo van 4.11 min/km en was daarmee 76ste van de 802 finishers.
Met deze tijd zette ik mijn op één na snelste eindtijd neer over een afstand van > 10 kilometer. Ruben, die tijdens Dwars door Kasterlee van een 6-tal weken geleden nog ruimschoots voor mij wist te eindigen, kon ik deze keer wel achter mij houden. Volgende week zondag is er nog een tussendoortje met de 1/8 triatlon van Balen en vanaf dan is het in een laatste rechte lijn naar de marathon van Eindhoven medio oktober. Hopelijk kan mijn benengestel de vele loopkilometers goed blijven verteren en blijven de kwetsuren uit.
Het DCM-Heylen Vastgoed-triatlonteam stond met de organisatie van deze duatlon voor een vuurdoop. Maar door het schitterende weer, veel deelnemers en supporters en - achteraf gezien - een puike wedstrijdorganisatie moet dit voor hen als een zeer geslaagde generale repetitie worden bestempeld. Hopelijk volgen er de volgende jaren nog vele edities want als deelnemer wordt je voor slechts 5 inschrijvingsgeld na afloop overladen met koekjes van Lu (het thuisfront ziet je dan graag terug huiswaarts keren ).
Ondanks het recreatieve karakter van de wedstrijd (dat begrip neem ik al langer met een korreltje zout) stond er met ondermeer Nick Baelus, Tonny Goossens, Paul Embrechts en onze eigenste Rik Thijs en Jan Debie ook nu weer veel schoon volk aan de start. Het CMC-team blonk trouwens uit door hun aanwezigheid met verder ook nog Lore, Arne, Luc, Gunther, Joachim en ikzelf op de deelnemerslijst.
Met exact 108 atleten (solo's + duo's) aan de startlijn werd het startschot gegeven. Eerst volgde er 3 lussen van 1,150 km. Het tempo dat daarbij gelopen werd was weerom verschroeiend. Om de massa enigszins te willen volgen moest ik die eerste kilometer - willen of niet - in 3.54 min afleggen. Van zodra de meesten dan op hun eerste adem beginnen te trappen kon ik dan op mijn vertrouwde tempo terugvallen en in een voor mij al bij al bevredigend looptempo van gemiddeld 4.08 min/km eindigen.
De wissel ging behoorlijk goed en ook de eerste kilometer op de fiets kon ik meteen een 4-tal deelnemers passeren. Net voor de Kanaalpasssage staken er 2 gasten mij op hun beurt voorbij en ik pikte mijn karretje aan dat van hen. Zo draaiden we enige tijd samen mooi rond en pikte hier en daar wat enkelingen op maar werden zelf ook ingehaald door een aanstormend groepje zodat we aan Olen Shoppingcentrum met een groep van pakweg 12 atleten zaten waaronder ook Gunther en Leen Hannes, die uiteindelijk als 3de vrouw zou finishen. Heel af en toe waagde ik mij naar de kop van het peleton maar het ging daar echt te snel zodat ik eieren voor mijn geld koos en naarmate de kilometers passeerden meer controlerend in het midden van het groepje ging plaatsnemen.
Na de eerste fietsronde, toen we terug richting Kanaal reden, brak ons groepje in stukken. Ik moest samen met iemand met een T-shirt van Umicore (iemand die achteraf blijkbaar ook goede maatjes was met Luc) de ziel uit mijn lijf rijden om terug aansluiting te vinden met de kop waar zich ook Gunther bevond. Achteraf gezien gaf mijn GPS daar een afgelegde kilometer weer van 1 min en 26 seconden aan. Hierdoor voelde ik dat mijn kuitspieren zich weer in het debat begonnen te mengen . Net toen we het laatste klimmetje aanvatten om terug van het Kanaal over de brug te rijden richting centrum (dus pakweg 2,5 kilometer op het einde van het fietsgedeelte) was het helaas opnieuw prijs. Eerst een knoert van een kramp in de linkerkuit en eenmaal boven ook in de rechterkuit. Er zat niets anders op dan recht op de pedalen te gaan staan en meer dan uitbollen zat er op dat moment niet meer in. Met pijn in het hart zag ik het ganse groepje (inclusief Gunther) waar ik pakweg 15 kilometer vlot mee had samen gereden langzaam maar zeker van mij wegrijden. Mijn snelheid viel in die periode terug naar net boven de 2 min/km, droevig dus. Eens onder de ring van Herentals ging het weer wat beter en zo kon ik de laatste kilometer gelukkig terug iets versnellen maar kwam wel in mijn eentje de wisselzone binnen terwijl ik mijn medegezellen van pakweg 5 minuten geleden al aan hun loopnummer bezig zag.
De eerste kilometer tijdens het afsluitend lopen ging voor geen meter. Ik dacht dat ik solliciteerde voor een rol in een slowmotionfilm. Op dat moment liep Luc mij voorbij die toen al aan zijn 2de lus bezig was. Volgen was geen optie want ik kreeg mijn hartslag niet meer boven de 150 slagen/minuut terwijl mijn hartspier eigenlijk in die fase van loopwedstrijden rond de 165 slagen moet pompen.Waarschijnlijk begon ook de warmte haar tol te eisen. De voorlaatste en laatste kilometer liep ik uiteindelijk tegen gemiddeld 4.45 min/km dus niet iets om over naar huis te schrijven.
Na goed 1 uur en 5 minuten passeerde ik de eindstreep. Uiteindelijk een eindtijd waar ik mee kan leven want vooropgesteld en vergelijkbaar met die van de duatlon van Rijkevorsel alhoewel het moeilijk is omdat die afstanden natuurlijk niet identiek zijn. Zoals verwacht waren de andere mannelijke CMC-ers al een hele tijd eerder binnen. Dus ook Gunther die tijdens zijn eerste duatlon al meteen de maat van mij neemt. Ik had hem beter niet op voorhand zoveel tips moeten geven . Enkele luttele minuten later overschreed ook Lore de eindmeet en was de ganse CMC-equipe dus al binnen.
Hierbij een overzicht van de CMC-prestaties:
Rik (1ste) in 53 min 59 sec en 1ste solo
Arne & Jan (8ste) in 55 min 41 sec en 1ste duo
Luc (21ste) in 58 min 15 sec
Joachim (26ste) in 58 min 56 sec
Gunther (41ste) in 1 uur 3 min 49 sec
Nand (47ste) in 1 uur 5 min 16 sec
Lore (58ste) in 1 uur 6 min 54 sec en 6de van de dames
Oorspronkelijk was het de bedoeling dat ik zondag 10 augustus deel zou nemen aan de 1/8 triatlon van Lommel, tevens mijn eerste deelname daar. Maar ik moet dringend beginnen met langere duurtrainingen aangezien er begin oktober weeral een marathon op het programma staat. De laatste maanden is het er niet van gekomen ondanks gemiddeld 35 à 40 trainingsuren per maand. Meer kan ik echt niet opbrengen om nog een evenwicht te houden met werk en privé. Bijgevolg pas ik - met pijn in het hart - voor deze triatlon. Eerstvolgende wedstrijd wordt dan Dwars door Turnhout, een plaatselijke loopwedstrijd op 30/08. Mogelijks doe ik begin september nog wel mee met de triatlon in Balen. Ik heb ginder vorig jaar ook deelgenomen (kan ik mijn tijd vergelijken) en de wisselzone is er op 1 en dezelfde plaats m.a.w. gemakkelijker te volgen voor de supporters. En daar moet ik natuurlijk ook rekening mee houden.
Wedstrijdverslag Dwars door Kasterlee 10,3 km editie 2014
Na de desastreus verlopen wedstrijd tijdens de 8,6 km van Geel-Larum ruim 2 weken geleden en het nu niet bepaald schitterende gevoel tijdens de looptrainingen nadien schreef ik me maandag 21/07 bijgevolg opnieuw met een klein hartje in voor deze 10,3 km lange "thuismatch". De afgelopen 3 edities wist ik de lat telkens hoger te leggen maar omdat 2013 voor mij alvast een schitterende eindtijd opleverde (44 min en 17 sec) besefte ik dat het deze keer waarschijnlijk niet opnieuw bingo ging zijn.
Mijn opwarming van thuis naar de start in Ossegoor (ruim 2 kilometer verderop) voorspelde alvast niet veel goeds. Opnieuw voelde mijn rechtervoet heel ongemakkelijk aan met voortdurend een tintelend gevoel tijdens het lopen, net alsof die elk moment in slaapstand kon vallen. Gelukkig was de dagtemperatuur rond de 21° terug menselijk, een heel verschil met enkele dagen daarvoor toen de thermometer 33° en meer aangaf. Ik zou in die omstandigheden waarschijnlijk zelfs niet gestart zijn ...
Aan de startlijn zag ik een andere CMC-er zich opwarmen en meteen kende ik ook al de winnaar van de dag: Rik Thijs ! Blijkbaar was hij de dag voordien ook al vinnig bezig geweest in Aarschot (60 km bij het onderdeel fietsen tijdens de plaatselijke triatlon) maar geen zinnig mens die er aan twijfelde dat Rik vandaag enkel maar het achterwiel van de MTB-er zou zien die tijdens de wedstrijd voorop zou rijden . Ook Ruben (zo ontmoet ik uiteindelijk dan toch alle CMC-leden in levende lijve) tekende present zodat we met z'n drieën omstreeks 13.30 onze chrono induwden toen het startschot werd gegeven.
De eerste honderden meters was ik alvast aangenaam verrast dat ik geen vervelend gevoel meer aan mijn rechtervoet opmerkte. Toch lette ik erop om tijdens de eerste 3 kilometers geen gekke dingen te doen (zoals Ruben in die eerste kilometers persé proberen te volgen ; Rik was toen waarschijnlijk al halverwege) en met een goed gevoel het verradelijke traject door Rielenkamp af te haspelen. Na 3 kilometer lag - achteraf gezien - mijn plaats in het klassement al nagenoeg vast. De resterende 7 kilometer kon ik nog precies 2 deelnemers inhalen waarvan er eentje mij in de laatste rechte lijn opnieuw wist in te passeren.
Vandaag liep ik trouwens voor de eerste keer ook mijn met nieuwe Garmin Forerunner 910xt (en ditmaal wél met hartslagsignaal). Mijn vorige Forerunner 305 weigerde namelijk ergens halverwege oktober 2013 nog mijn hartslag te registreren maar blijkbaar wel enkel die van andere deelnemers . Sindsdien liep en trainde ik dus zuiver op gevoel en dus niet meer op hartslag.
Lange tijd ging dat heel goed want begin 2014 wist ik op die manier van werken nog heel wat progressie te maken. Tijdens de wedstrijd van vandaag merkte ik wel dat ik niet in de buurt van mijn maximale hartslag kwam. Deze zou eigenlijk rond de 173 moeten liggen maar zelfs in een ultieme eindsprint geraakte ik vandaag niet hoger dan 166 slagen/minuut. Normaal loop ik dit soort wedstrijden tegen gemiddeld 168 slagen/minuut terwijl ik vandaag een gemiddelde van goed 158 slagen/minuut registreerde. Een verklaring natuurlijk waarom ik de afgelopen weken blijkbaar niet meer die snelheid in de benen meer heb dan enkele maanden voorheen. Is dit het gevolg van overtraining (eigenlijk niet onlogisch op basis van mijn trainingsstatistieken) of nog de impact van mijn infectie + antibioticakuur van enkele weken geleden ? Rik raadde me na afloop van de wedstrijd alvast aan om de trainingskwantiteit te verminderen en de intensiteit d.m.v. trainingsprikkels te verhogen. Hierdoor zou ik terug gemakkelijker mijn maximale hartslag kunnen nastreven en daardoor ook opnieuw snellere kilometers kunnen ronddraaien.
Om tot slot een open deur in te trappen, Rik won de 10,3 km in een supersnelle 36 minuten en 41 seconden met maar liefst 58 seconden voorsprong op de nummer twee. Ook Ruben bevestigde met een knappe eindtijd van 43 minuten en 21 seconden en was daarmee mooi 11ste.
Wat mijn eindtijd betreft klokte ik met 45 minuten en 41 seconden mijn op één na beste prestatie neer op acht edities en was daarmee uiteindelijk nog 20ste van het ganse deelnemersveld. Zoals verwacht lag de eindtijd van 2013 vandaag niet binnen mijn bereik. Eigenlijk moet ik van mijn tijd van vandaag nog pakweg 15 seconden aftrekken want voor de eerste keer op 8 deelnames moest ik effectief inhouden aan de overweg toen de trein Turnhout-Antwerpen daar voorbij reed. De vorige keren was ik ofwel net gepasseerd ofwel nog lang niet in aantocht Maar het belangrijkste om te onthouden na vandaag is dat ik ditmaal blijkbaar wel opnieuw een vrij stabiel looptempo kan aanhouden en niet zoals 2 weken na verloop van tijd met een inzinking kreeg af te rekenen en door Jan en alleman werd voorbijgestoken. Ik denk dus dat we het ergste weeral achter de rug hebben gehad ... Of om met een mooie quote te eindigen: winnaars zijn verliezers die volhouden !
Wedstrijdverslag KWB-jogging Geel-Larum op 5/07/2014
Oorspronkelijk was de start van deze klassieker (reeds voor de 28ste keer georganiseerd) gepland om 18.30 uur. Maar omdat er dan één of andere voetbalmatch in Brazilië stond geprogrammeerd werd het aanvangsuur verschoven naar 14.30 uur. Niettemin toch nog veel volk aan de start voor 3 loopafstanden (4,3 km - 8,6 km - 12,9 km).
Zowel in 2012 en 2013 liep ik er de 8,6 km steeds met een slecht gevoel. De tijden van toen (respectievelijk 38 min 38 sec en 38 min rond) lagen steevast lager dan de tijden die ik op dat moment in de benen had. Toen kon ik het echter steeds op de warme temperaturen steken. Niet zo deze keer. Een temperatuur van rond de 20° was eerder uitzonderlijk laag voor deze tijd van het jaar. Maar eigenlijk had ik al op voorhand moeten weten dat ik er opnieuw niet teveel van mocht verwachten. De signalen vooraf waren nochtans duidelijk: amper 2 weken geleden nog geveld door een deftige infectie op de luchtwegen in combinatie met koorts die tegen de 39° aan flirtte en met een antibioticakuur van 1 week tot gevolg, deze week telkens bij het lopen meteen gaan zweten als een rund na amper 2 kilometer en een ochtendpols die vanmorgen nog zowat 7 slagen per minuut hoger lag dan normaal. Het wees er dus op dat ik zeker nog niet terug de oude was ...
Ik twijfelde bij de inschrijving daarom nog om alsnog voor de 4,3 km te gaan maar ik wilde persé mijn tijd van dit jaar met de vorige edities kunnen vergelijken. Dat had ik dus beter niet gedaan want na amper 2 kilometer lopen wist ik al hoe laat het was, ondanks een vrij bescheiden start van 8 min 10 seconden over de eerste 2.000 meter. De benen voelden aan als lood en er zat totaal geen fut in mij om het tij te keren. Ik speelde zelfs even met de gedachte om er na één lus al de brui aan te geven maar aangezien er onverwacht toch CMC-volk langs de kant stond (Lore en Jan Debie) kon ik dat natuurlijk niet maken . Tijdens de tweede lus probeerde ik er voor mezelf dan maar een doorgedreven training van te maken. Maar ik bleef blijkbaar maar verzwakken want werd voortdurend nog voorbijgestoken door andere deelnemers. Mentaal gezien werd het hierdoor een ware martelgang voor mij en toen daar de laatste 3 kilometer ook nog eens een slapende linkervoet bijkwam kreeg ik het helemaal ...
Dik tegen mijn goesting liep ik de laatste honderden meters naar de finishlijn maar éénmaal aangekomen kon ik alles meteen ook relativeren. Er zijn natuurlijk ergere drama's dan eens een keer niet goed lopen. Daarnaast waren er ook verzachtende omstandigheden maar ik ben nu eenmaal niet het type persoon dat zich daar achter wil verschuilen. Voor de geïnteresseerden en de statistieken: mijn eindtijd bedroeg 38 minuten en 57 sec oftewel een gemiddelde looptijd van 4.31 min/km. Daarmee eindigde ik 24ste van de 72 deelnemers aan de 8,6 km. Mits ik in bloedvorm zou steken moest een top-10 plaats zeker tot de mogelijkheden behoren. Maar we zijn dus (nog) niet in vorm ...
Het jonge CMC-geweld kon de verwachtingen wél inlossen: Zowel Rik Thijs als Bart Borghs wonnen hun afstand (respectievelijk 4,3 km en 8,6 km) terwijl Kenny Lami een knappe tweede plaats pakte op de 12,9 km. De sponsor kan tevreden zijn !!!
... door een infectie op de luchtwegen. Donderdag nog begonnen met een ordinaire keelontsteking maar in het weekend gespekt met koorts en een zware kinkhoest. Bijgevolg werd de Kasteelloop in Tielen geannuleerd. Hopelijk doen rust en Dafalgan hun werk en kan ik de zwaardere medicijnen achterwege laten ...
.
Schitterend decor voor een namiddag (top)sport. Veel schoon volk op en naast het parcours, een indrukwekkende delegatie lokale pers, prachtig lenteweer en een gevarieerd traject doorheen de bossen van Retie.
.
Mijn vierde wedstrijd alweer van deze drukke februari-maand. En er was deze keer ook de mentale druk om mijn PR op 10-km eindelijk nog eens scherper te stellen. Mijn vorige besttijd op deze afstand - 41'54" - dateerde alweer van 13 maanden geleden.
. Ik voelde langzaamaan de krachten uit mijn benen wegtrekken en moest het groepje van 5 à 6 lopers lossen. De volgende 3 km was puur op karakter voor mij om mijn bonus niet te verliezen. Ik liep die kilometers in 4'17" maar moest wel vaststellen dat er niemand terug over mij heen kwam. Iedereen bleek het op dat stuk dus moeilijk te hebben. Integendeel, ik haalde een andere geloste deelnemer van het groepje in en samen maakten we de laatste kilometer vol. Die ging weer behoorlijk snel in 3'59".
.
Een heerlijk lentezonnetje liet menig deelnemer toe om voor het eerst dit jaar met korte broek en korte mouwen te starten. Zelfs een koukleum als mezelf kon de extra vitamine D niet laten liggen. Met ruim 70 sportievelingen stonden we op de brug over de Nete aan de Kastelse kayakklub, al jaar en dag de startplaats voor deze recreatieve jogging. Er kon opnieuw gekozen worden voor 4 afstanden waarbij 1 lus 3,3 km lang zou moeten zijn. Verder weer heel wat bekende gezichten: Tony Goossens, Gunter Aerts, Luc Van Doninck, Jan Dams en last but not least Christof Geudens.
De Valentijnjogging in Lichtaart werd al voor de 17de keer georganiseerd maar tot afgelopen zondag wist ik uit te blinken door afwezigheid. De hoogste tijd dus om ook deze wedstrijd aan mijn lijstje toe te voegen.
Vandaag stond er eigenlijk een zuivere intervaltraining geprogrammeerd met ondermeer 8x 400 meter. Een mens die wat kan rekenen weet dat dit samen 3,2 km ver is. Toevallig had ik in de loop van de week op "tinternet" gezien dat de Geelse kayakvaarders hun jaarlijkse jogging organiseerden. Het ging daar om rondjes van 3,5 km dus nagenoeg in lijn met mijn dagtaak voor vandaag.
. 
.
De eerste afspraak van het nieuwe jaar zou de Natuurloop in Lier worden op zaterdag 24 januari. Sneeuwval in de vroege ochtend deden menig atleet beslissen om niet naar Lier af te zakken. Normaliter haalt deze wedstrijd +/- 1000 deelnemers over de 3 afstanden. Ditmaal telde de organisatie een 700-tal fanatiekelingen.
.
Het deed terug goed om opnieuw de positieve stress van een wedstrijd te mogen proeven. Ik had op voorhand een gemiddeld looptempo van 4'30" ingecalculeerd. Er was de afgelopen maand weliswaar veel getraind maar naar mijn gevoel iets te weinig op vlotte duurlopen. Hierdoor had ik echt geen idee wat ik momenteel in de benen had. En met een voor mij nog onbekend parcours en rekening houdend met de sterke windvlagen die ons ongetwijfeld zouden geselen langs de oevers van de Nete vreesde ik tijdens mijn opwarming zelfs dat 13 km/uur wel eens te optimistisch zou kunnen worden.
Weliswaar nog iets te vroeg om definitief victorie te kraaien maar het ziet ernaar uit dat we terug onder de mensen kunnen komen ! Eindelijk zou ik zeggen, na bijna 10 weken miserie voor, tijdens en - vooral - na het lopen. De afgelopen week kon er al terug mondjesmaat worden gelopen maar de test afgelopen zaterdag doet toch het beste vermoeden. Tijdens de training (vlotte loop over 8 km) voelde ik nog wel een stramme pees in mijn linker bovendijbeen maar de pijn ging helemaal niet diep meer zoals in het verleden. Ook na de training en de ochtend nadien totaal geen last meer. Ik voel dat ik terug kracht op mijn linkerbeen kan zetten zonder daarbij steeds door mijn heup te moeten zakken.
Al wekenlang liep ik met een blessure aan mijn linkerheup. In het begin manifesteerde de pijn zich heel kort bij aanvang van elke looptraining. Maar stelselmatig bleef die pijn langer voelbaar en werd ook hardnekkiger. En op het laatst liep ik enkele uren na de training en vooral de volgende morgen als een kreupele rond. Enkele weken lang kon ik de pijn nog met ontstekingsremmers verdoezelen maar de afgelopen dagen ondervond ik dat dit een ongelijke strijd aan het worden was.
Ik zal me mijn 5de deelname aan een triatlon ongetwijfeld nog heel lang herinneren. In 6 seizoenen voetbal, pakweg 7 seizoenen volleybal en tot slot 3 jaar badminton, allemaal in competitieverband, nooit of te nimmer problemen met de arbitrage gehad, zelfs geen berisping, laat staan een gele kaart.
Zowel tijdens de eerste als de tweede editie van Dwars door Turnhout was ik van de partij. De derde editie kon ik er niet bij zijn omdat we toen op vakantie waren. Dit jaar lukte het me echter opnieuw om deel te nemen. Door mondelinge toezeggingen van mijn beide broers - die vorig jaar nog wel meeliepen - wilde ik extra scherp voor de dag komen om voor eens en voor altijd op sportief vlak de waardeverhoudingen binnen de familie vast te leggen. Helaas, beide wisten op de Dag des Oordeels uit te blinken door afwezigheid 
Het DCM-Heylen Vastgoed-triatlonteam stond met de organisatie van deze duatlon voor een vuurdoop. Maar door het schitterende weer, veel deelnemers en supporters en - achteraf gezien - een puike wedstrijdorganisatie moet dit voor hen als een zeer geslaagde generale repetitie worden bestempeld. Hopelijk volgen er de volgende jaren nog vele edities want als deelnemer wordt je voor slechts 5 inschrijvingsgeld na afloop overladen met koekjes van Lu (het thuisfront ziet je dan graag terug huiswaarts keren 
Na de desastreus verlopen wedstrijd tijdens de 8,6 km van Geel-Larum ruim 2 weken geleden en het nu niet bepaald schitterende gevoel tijdens de looptrainingen nadien schreef ik me maandag 21/07 bijgevolg opnieuw met een klein hartje in voor deze 10,3 km lange "thuismatch". De afgelopen 3 edities wist ik de lat telkens hoger te leggen maar omdat 2013 voor mij alvast een schitterende eindtijd opleverde (44 min en 17 sec) besefte ik dat het deze keer waarschijnlijk niet opnieuw bingo ging zijn.
Oorspronkelijk was de start van deze klassieker (reeds voor de 28ste keer georganiseerd) gepland om 18.30 uur. Maar omdat er dan één of andere voetbalmatch in Brazilië stond geprogrammeerd 
... door een infectie op de luchtwegen. Donderdag nog begonnen met een ordinaire keelontsteking maar in het weekend gespekt met koorts en een zware kinkhoest. Bijgevolg werd de Kasteelloop in Tielen geannuleerd. Hopelijk doen rust en Dafalgan hun werk en kan ik de zwaardere medicijnen achterwege laten ...
