Sinds dinsdagnamiddag 12/02 werd ik op het werk geplaagd door een droge hoest vanuit de borststreek. Niets erg want ik had er verder geen last van. 's Avonds toch iets vroeger onder de dekens gekropen en woensdagmorgen meteen bij de apotheker in het Noordstation een hoestsiroop gaan halen. Het werd echter een ellendige lange dag waarbij ik me enkel met de hulp van dafalgan overeind hield. De nacht van woensdag op donderdag stond ik stijf van de koorts waardoor ik bijgevolg donderdagmorgend ijlend in de wachtkamer van de huisdokter zat te wachten voor een briefje voor de werkgever. Men kon mij natuurlijk niet veel voorschrijven want het was een virale infectie en daar helpt natuurlijk niets tegen en zo voort en zo verder. Zowel donderdag, vrijdag, zaterdag (enorm slechte dag terug) en zondag heb ik de ganse dagen alleen maar plat gelegen en geslapen. Ik voel me nog steeds volledig leeg, moe, futloos en warm en koud, ... Vanaf zaterdagmiddag kreeg ik daarnaast ook een stekende pijn in mijn borststreek die de ganse zondag waarneembaar bleef telkens ik diep ademde of een droge hoest produceerde. Ik vertrouw het allemaal niet veel meer. Ook maak ik nog voortdurend koorts aan. Dit berichtje schrijven is dan ook het enige zinvolle dat ik deze laatste 4 ziektedagen heb kunnen presteren. Ik vrees dat ik ook de komende 3 dagen nog zeker buiten strijd zal zijn want veel beterschap merk ik nog niet. Mijn trainingsschema is allang een hopeloos wit blad geworden met een gat van nu al bijna 10 dagen. Dit heb ik de laatste 2,5 jaar nog nooit meegemaakt. De wedstrijd van volgend weekend in Lier kan ik nu ook al gegarandeerd op mijn buik schrijven. Het begint me nu echt wel de keel uit te hangen, zeker nu de temperaturen buiten terug wat zachter aan het worden zijn en de winterduatlons in maart er stilaan aankomen. Een goede gezondheid is dus echt wel het hoogste goed ... Ondertussen ... rusten ...