Bedoeling was om dit keer met mijn tijdritfiets het fietsgedeelte af te werken. Aangezien het hier om een stayerwedstrijd ging betekende dit wel dat ik best ofwel helemaal vooraan ofwel helemaal achteraan een peleton kon gaan hangen om risico's op valpartijen te minimaliseren. Nadat ik mijn fiets in de wisselzone had geplaatst kwam ik - aangenaam verrast - nog een ander CMC-lid tegen. Lore Van de Perre had in laatste instantie beslist om ook deel te nemen. En met in haar zog nog 2 supporters, Bart Borghs en Rik Thijs, naast mijn zoon Sander als opgevorderde huisfotograaf, onverhoopt toch ineens bekend volk naast het parcours.

Met 168 deelnemers (waaronder 40 duo's) werd het fluitsignaal gegeven dat we eraan mochten beginnen. Meegezogen door de ganse meute werden de eerste honderden meters door mij in 3.30 min/km gelopen. Ik hield me wat in want dat is een looptempo dat ik onmogelijk kon volhouden. Daardoor liepen heel wat deelnemers mij voorbij maar ik liet me er niet door van de wijs brengen. De eerste lus liep ik uiteindelijk in 3.53 min/km en met een target van +/- 4.00 min/km over het eerste loopgedeelte dus perfect op schema. Tijdens de tweede lus van 2 km kon ik het tempo uiteindelijk goed vasthouden waardoor ik opnieuw een heel pak deelnemers - die zich in die eerste ronde hadden opgeblazen - kon inlopen.

De wissel ging vrij vlot, het inklikken in de pedalen iets minder. Na enkele kilometers kwam ik in een vrij ruim peleton te zitten dat best pittig ronddraaide. In het begin nam ik mijn bochten wel voorzichtig want een triatlonstuur is toch een pak minder behendig dan een klassieke beugel. Daardoor moest ik ook veel krachten verspelen om vanuit laatste positie de groep voor mij na elke bocht opnieuw in te halen. Op de lange rechte stukken - en zeker met de wind in de rug - was ik dan weer in het voordeel. Tijdens de 2de lus van 7 km vlamde ik vanuit laatste positie in één ruk 15 deelnemers voorbij en haalde daarbij een maximum van 47 km/uur. Dat was best kicken op dat moment maar ook wel overmoedig van mij want iets later begonnen de eerste krampen in mijn kuiten op te komen. 

In het begin van de derde en laatste lus brokkelde ons peleton uit mekaar. Ik zag het te laat gebeuren en probeerde het gat vanuit laatste positie vertrekkend nog dicht te rijden. Het was het groepje met de eerste dame - Ines Van Troyen zo bleek achteraf - en kon nog tot op pakweg 10 meter naderen. Maar toen een aantal bochten zich snel na mekaar opvolgden moest ik passen ... de vogel was gaan vliegen ! Het zou me uiteindelijk 1 minuut in de eindtijd kosten. Erger was dat de krampen nu bij momenten wel echt tot achter mijn oren schoten. Ik liet me terug inlopen door een groepje achter mij maar ook die gingen te snel om zomaar aan te pikken want mijn benen stonden nog steeds stijf van de krampen.  

Bij het daaropvolgende kwartet dat mij passeerde kon ik mij gelukkig wel aansluiten. Ik moest terugschakelen om minder zwaar te moeten ronddraaien maar al bij al kon ik hen tijdens het laatste rechte stuk op de hoofdbaan toch goed volgen. Ik dronk mijn drinkbus tot op de bodem leeg en vanaf dan maar hopen dat de overgang fietsen/lopen niet te dramatisch zou verlopen ...

Tijdens de wissel nam ik de tijd om mijn loopschoenen rustig aan te trekken om te vermijden dat mijn kuiten helemaal in kramp zouden schieten. De eerste 500 meter liep ik daardoor nog tegen een slakkengangetje maar ik voelde wel snel aan dat er beterschap op komst was. De laatste 1,5 kilometer kon ik nog 3 mannen inlopen maar werd op mijn beurt wel door de tweede vrouw, Leen Hannes uit Mol, voorbijgestoken.  

Uiteindelijk passeerde ik de eindstreep na 1 uur 2 min en 46 sec als 19de van de 34 veteranen. Een scherpere tijd dan in 2012 (1 uur 6 min 34 sec) en in 2013 (1 uur 7 min en 10 sec). Dus toch beter geworden of lag het aan mijn nieuwe outfit van CMC die ik voor het eerst aanhad  ? Ook Lore Van de Perre liet een heel sterke indruk want met een tijd van 1 uur 5 min en 25 sec liep die mijn tijden van 2012 en 2013 helemaal aan flarden.