Ik ben Nand Ghys
Ik ben een man en woon in Kasterlee (België) en mijn beroep is Vlaams ambtenaar bij agentschap IWT.
Ik ben geboren op 12/08/1971 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: hardlopen, duatlon en sinds kort ook triatlon.
less talent, more excercises Een held is iemand die hard kan lopen omdat hij niet zo zwaar beladen is met hersenen ... of aan hardlopen heb je niets, je moet enkel op tijd vertrekken. Een blog van iemand die nooit de krantenkoppen zal halen met zijn prestaties maar des te meer geniet van elke stap vooruit ...
07-03-2013
De kogel is door de kerk : geen deelname aan winterduatlon in Geel-Bel dit jaar
Veel keuze had ik niet: de organisatie besliste in de loop van de week al zelf om de inschrijving voor de recreatieve duatlon stop te zetten wegens het groot aantal deelnemers. Uiteindelijk maakt dit het voor mij ook gemakkelijker. Als ik besloot om niet te gaan zou ik mij zondag de nagels afbijten, wanneer ik toch deelnam en het viel achteraf tegen zou ik mezelf vervloeken en mijn zelfvertrouwen voor de komende wedstrijden waarschijnlijk onder het vriespunt komen te liggen ...
Maar niet getreurd. Als alternatief loop ik zondag aanstaande in Olen een lus van 4,3 km. Bedoeling is om mij de komende weken volledig klaar te stomen voor de winterduatlon in Lille. Ik laat daarbij niets aan het toeval over. Mijn trainingsschema zit gevarieerd in elkaar en als mijn luchtwegen de laatste slijmen onderweg kwijt geraken moet ik zondag 24 maart kunnen pieken.Tot zover de theorie .
Rik en Pieter, mochten jullie dit lezen, veel succes alvast voor jullie komende zondag in Geel-Bel. En om met een gokje af te sluiten, ik denk dat jullie gaan eindigen met een tijd tussen 1 uur 22 min en 1 uur 25 min.
Opnieuw op snelheid getraind maar toch nog veel vraagtekens
Dinsdag besloot ik om 's avonds toch al terug met de joggingclub mee te lopen. Ik voelde me nog niet echt top maar de aangename temperatuur tijdens de dag verplichtte me haast om tegen 19.00 aan de sporthal te staan. Samen met Bart, Toon, Luc en Joris vertrokken we tegen 11,5 km/uur richting Vorsel. De eerste 4 km gingen me goed af. Ik merkte wel dat mijn luchtwegen nog geïrriteerd aanvoelden en dat de hartslag al snel boven de 145 uitkwam. Stelselmatig werd de snelheid ook opgevoerd. Ik zat daar niets mee in want zo wist ik meteen wat ik waard was. Vanaf de 5de km liepen we onafgebroken onder de 5 min/km. Tussen 9 en 10 km liepen we gemiddeld zelfs 4.38 min/km en vanaf toen begon ik het wel heel kwaad te krijgen omdat mijn hartslag explosief naar 165 slagen/minuut doorschoot. In de laatste km gingen Luc en Toon nog versnellen om zo de dames in te halen die voor ons uitliepen (haantjesgedrag ) maar toen ging de kaars bij mij wel definitief uit. In een eerste reflex kwam dat hard aan zo te moeten lossen. Dit moet de eerste keer zijn sinds meer dan een jaar dat ik met de JCK mee train. Maar nu ik de snelheden zie die we uiteindelijk liepen kan ik het allemaal wel terug relativeren. Dit was mijn eerste tempo-interval op 1 maand tijd en meteen over ruim 11 km ! Ik denk dat er weinigen dan al meteen tegen 13 km/uur kunnen vlammen.
Woensdag heb ik rond 15.30 opnieuw een intervaltraining afgewerkt. 6 rondjes van 500 meter met de bedoeling telkens onder de 2 minuten te blijven. Opdracht 6 keer op rij volbracht maar het kostte wel verschrikkelijk veel moeite. Ter vergelijking : op 3 februari liep ik de laatste 500 meter nog tegen een gemiddelde snelheid van 3.30 min/km, nu haspelde ik die af tegen 3.51 min/km. Dat is exact 10% trager dan een maand geleden. En zo voel ik mij ook, op 80 à 90% van mijn kunnen.
Enkele uren later, rond 17.45, maakte ik met de MTB nog een tocht van 30 minuten. Bedoeling was om mij pleuris te rijden op de singletrack achter de sporthal en dan nog wat km rond te draaien via de Nete naar Terlo en Oosteneind. Uiteindelijk lukte het mij om tegen een gemiddelde van ruim 20 km/uur het gevarieerde traject af te leggen. Thuis aangekomen simuleerde ik een echte wedstrijd door meteen in mijn loopschoenen te springen en full speed nog 2 km af te leggen. Het lukte mij niet om onder de 10 minuten te blijven. Ik deed er 33 seconden langer over maar liep de 2de km sneller dan de eerste wat toch altijd een goed teken is. Een minpunt was wel dat zowel tijdens het fietsen bergop als tijdens de eerste honderden meters lopen de krampen in mijn kuitspieren weer venijnig kwamen opzetten.
Morgen probeer ik zeker nog eens met de joggingclub mee te lopen. Diezelfde avond beslis ik nog over eventuele deelname aan de duatlon in Geel-Bel. Mijn hoofd zegt nu nog nee, mijn hart ja. Het zal allicht een moeilijke keuze worden.
We schrijven maandagmiddag 4 maart. Dat is exact 21 dagen (of 3 volle weken) na mijn eerste ziektesymptomen. Ik durf te stellen dat de pijn in mijn borststreek nu volledig is verdwenen. Zondag werd nog een extensieve loopsessie van ruim 60 minuten ingelast maar ik had toen toch nog veel last van een moeilijke ademhaling. Zondagavond kreeg ik zelfs terug aan de rechterzijde pijnscheuten. Maandagmorgen opnieuw een ontstekingsremmer ingenomen en sindsdien beterschap in crescendo. Ik kan terug hoesten, niezen, geeuwen, uitstrekken en diep inademen zonder storende pijn. Zalig !!! Ik vreesde al dat ik voorgoed een kruis kon maken over loopwedstrijden. Als ik dit gevoel kan aanhouden probeer ik woensdag zeker nog een intervaltraining in te lassen. De duatlonwedstrijd van aanstaande zondag in Geel-Bel zal waarschijnlijk wel iets te vroeg komen. Mijn hartslag ligt wel nog steeds 10 slagen hoger dan normaal. Pas als mijn ochtendpols terug rond de 50 slagen per minuut schommelt ben ik in staat om opnieuw aan wedstrijden deel te nemen. Maar wie weet ... op 3 dagen kan er nog veel gebeuren.
In bijlage het trainingsschema van de maand februari 2013. Ik probeer er een gewoonte van te maken om maandelijks op deze manier mijn activiteiten op mijn blog te rapporteren. Omwille van de uitgevoerde ooglasercorrectie, de griepaanval en de daaropvolgende revalidatie is dit een atypische trainingsmaand geworden en zeker niet voor herhaling vatbaar.
Zoals eerder gemeld ben ik maandagavond terug naar de huisdokter geweest omdat ik nog steeds een stekende pijn had in mijn linkerborst telkens ik dieper inademde. Er werd een ontstekingsremmer voorgeschreven en gesteld dat als het binnen 3 dagen nog niet over was via spoed een gedetailleerde controle te laten uitvoeren. Helaas ging het niet over en daarom donderdagvoormiddag naar de spoeddienst in Turnhout gegaan. Echt uitsluitsel kon men mij er ook niet geven - het was wel zeker geen longontsteking - en dus ging ik met veel vragen terug naar huis. Vrijdag op het werk was het eigenlijk de minst goede dag van de ganse werkweek. Daarom 's avonds naar de apotheker in Kasterlee langs geweest voor bijkomend advies. Die stelde voor om het met aspirine 500 te proberen en speciaal op het uitademen te letten zodat er extra CO² werd uitgeblazen. Thuis probeerde ik die nieuwe ademtechniek maar het gevolg was dat de pijnscheuten zich verplaatsten naar de achterkant van mijn rug. Maar zo was die stekende pijn aan de rechterzijde een tweetal weken geleden ook uiteindelijk verdwenen dus hield ik maar dapper vol. 's Nachts had ik wel veel problemen bij het inslapen omdat de pijn voortdurend waarneembaar was.
Vanaf zaterdag bemerkte ik wel terug een lichte verbetering. Alles zat losser en na mijn loopsessie van 90 minuten had ik geen last meer bij het diep inademen. Enkel het hoesten en het niezen leverde nog pijnscheuten op.Wel had ik voor een tempo van amper 10 km/uur een gemiddelde hartslag nodig van 146 slagen/minuut. Dat is 10 slagen meer dan normaal en wijst op mijn nog zwakke conditie. Toch hield ik er een goed gevoel aan over en misschien dat ik morgen op de MTB spring en het parcours van de duatlon in Geel-Bel alsnog opnieuw ga verkennen. Normaal zou ik dat vandaag samen met Pieter Boonen hebben gedaan maar omdat het me vrijdag zo slecht afging had ik dat maar afgezegd. Ik besef dat een deelname volgende week zondag eigenlijk niet meer haalbaar is maar tegen beter weten in probeer ik mij toch nog te prepareren. Aanstaande donderdagavond beslis ik over een eventuele deelname.
Begin deze week was de koorts na 5 ziektedagen eindelijk weggevallen en dus ging ik er vanuit dat alles terug snel in de juiste plooi zou vallen. Helaas bleef ik met een heel pijnlijke borstkas zitten, net alsof er een vrachtwagen over was gereden. Telkens ik ietwat dieper ademhaalde leek het wel dat mijn ribben zich in mijn longen boorden. Ook de hoest bleef zich hardnekkig manifesteren zodat deftig trainen er nog steeds niet inzat. Buiten een 4-tal keer op de hometrainer ben ik de afgelopen week enkel zaterdag een kleine 40 minuten gaan lopen buiten. Met een hartslag die 10 slagen hoger lag dan normaal voelde ik dat er niet meer dan een goede 10 km/uur inzat. Trainen op snelheid is op dit moment nog volledig uit den boze. Als het maandagmorgen nog steeds niet beter is maak ik 's avonds terug een afspraak bij de huisdokter. De antibiotica begint trouwens ook op te geraken dus het mag nu eigenlijk wel gaan verbeteren. De Natuurloop in Lier van afgelopen zaterdag 23/02 heb ik ook al moeten cancelen. In normale omstandigheden had ik daar voor een nieuw PR op de 10 km gegaan (onder de 4.21 min/km) maar dat kon ik dus op mijn buik schrijven. De volgende (duatlon)wedstrijd is er al binnen een kleine 3 weken. Het zal dus snel moeten verbeteren wil ik daar geen belachelijke indruk nalaten.
Eerst het goede nieuws : de ooglasercorrectie is rimpelloos verlopen. Al na enkele uren kon ik vrijwel zonder waas voor de ogen scherp naar buiten kijken en autorijden. Alleen PC-werk, TV-kijken en het lezen van de krant vergt nog wat oefening. De letters durven dan nog wat te dansen en dat zou iets zijn dat nog een drietal weken kan duren. Vrijdag 8/02 heb ik de operatie laten uitvoeren en zaterdag en maandag had ik al op de hometrainer mijn eerste kilometers brilloos rondgedraaid. De bedoeling was om tegen het einde van de week terug te gaan lopen. Omdat het nog bitter koud was de eerste dagen na de operatie werd dat toen nog afgeraden omdat dit het hoornvlies zou kunnen beschadigen. Tot zover het goede nieuws ...
Sinds dinsdagnamiddag 12/02 werd ik op het werk geplaagd door een droge hoest vanuit de borststreek. Niets erg want ik had er verder geen last van. 's Avonds toch iets vroeger onder de dekens gekropen en woensdagmorgen meteen bij de apotheker in het Noordstation een hoestsiroop gaan halen. Het werd echter een ellendige lange dag waarbij ik me enkel met de hulp van dafalgan overeind hield. De nacht van woensdag op donderdag stond ik stijf van de koorts waardoor ik bijgevolg donderdagmorgend ijlend in de wachtkamer van de huisdokter zat te wachten voor een briefje voor de werkgever. Men kon mij natuurlijk niet veel voorschrijven want het was een virale infectie en daar helpt natuurlijk niets tegen en zo voort en zo verder. Zowel donderdag, vrijdag, zaterdag (enorm slechte dag terug) en zondag heb ik de ganse dagen alleen maar plat gelegen en geslapen. Ik voel me nog steeds volledig leeg, moe, futloos en warm en koud, ... Vanaf zaterdagmiddag kreeg ik daarnaast ook een stekende pijn in mijn borststreek die de ganse zondag waarneembaar bleef telkens ik diep ademde of een droge hoest produceerde. Ik vertrouw het allemaal niet veel meer. Ook maak ik nog voortdurend koorts aan. Dit berichtje schrijven is dan ook het enige zinvolle dat ik deze laatste 4 ziektedagen heb kunnen presteren. Ik vrees dat ik ook de komende 3 dagen nog zeker buiten strijd zal zijn want veel beterschap merk ik nog niet. Mijn trainingsschema is allang een hopeloos wit blad geworden met een gat van nu al bijna 10 dagen. Dit heb ik de laatste 2,5 jaar nog nooit meegemaakt. De wedstrijd van volgend weekend in Lier kan ik nu ook al gegarandeerd op mijn buik schrijven. Het begint me nu echt wel de keel uit te hangen, zeker nu de temperaturen buiten terug wat zachter aan het worden zijn en de winterduatlons in maart er stilaan aankomen. Een goede gezondheid is dus echt wel het hoogste goed ... Ondertussen ... rusten ...
Tijdens het clubkampioenschap van een tweetal weken geleden wist ik dat ik de juiste beslissing had genomen. Het was erg koud die dag en het regende oude wijven waardoor mijn bril voortdurend aandampte en ik amper nog iets zag. Zo liep ik bijna regelrecht in de prikkeldraad en tijdens het laatste gedeelte van de wedstrijd rende ik als een kip zonder kop volledig blind door de plassen.
Omdat het gebruik van lenzen bij mij als alternatief ook niet meer aansloeg bleef er nog maar 1 optie over : een ooglasercorrectie. Het hield me al enkele maanden bezig maar begin december had ik een afspraak bij oogdokter Raus in Mol vastgelegd voor een vooronderzoek en daar kreeg ik groen licht. Ondanks de hoge prijs moest ik niet lang twijfelen waardoor ik aanstaande vrijdag 8/02 onder de laser ga.
Zwemmen zal ik een aantal weken moeten laten. Lopen is normaal geen probleem maar toch zal ik het de eerstkomende dagen na de ingreep toch voorzichtig aan doen. De nachtrust zal ook niet meer zijn wat het is omdat ik de eerste 3 nachten met een soort zwembrilletje moet gaan slapen om te vermijden dat ik onbewust in de ogen zou wrijven. Toch hoop ik zondag 17 februari al te kunnen deelnemen aan de MTB-tocht in Lichtaart. Zonder bril ditmaal !
Eindelijk nog eens een intervaltraining op het menu
Omdat het al terug donker is wanneer ik 's avonds van het werk thuiskom lukt het me de laatste maanden maar met moeite om specifieke intervaltrainingen in te lassen. In het weekend wil ik de tijd vooral gebruiken om te fietsen en lange duurlopen af te leggen. Kortom, het was weer veel te lang geleden dat ik nog op snelheid had getraind. Maar omdat ik afgelopen donderdag al mijn 1/2 marathon achter de kiezen had gestoken lukte het me om zondag nog eens "een intervalletje" te doen.
Na pakweg 1,5 km opwarming kwam ik aan in de Krombrakenstraat. Daar is er aan lus van rond de 500 meter. Bedoeling was om 6 rondjes te lopen onder de 2 minuten wat gelijk staat met een snelheid van iets boven de 15 km/uur. Tussen elke ronde liet ik mijn hartslag eerst terugzakken onder de 110 slagen/minuut vooraleer de volgende ronde aan te vatten. In praktijk staat dat gelijk met een rustpauze van iets meer dan 3 minuten. In bijlage mijn laatste en tevens snelste ronde. Ik liep deze 6 rondes tegen een gemiddelde van ruim 16 km/uur oftewel een tijd van 1.52 min over 500 meter. Het doel is om deze training deze maand nog minstens 2 keer op het programma te zetten.
In bijlage het trainingsschema van de maand januari 2013. Ik probeer er een gewoonte van te maken om maandelijks op deze manier mijn activiteiten op mijn blog te rapporteren.
Bedoeling was om in januari 2x 2 uur te lopen om de 1/2 marathon in de benen te houden. Het winterweer besliste daar echter anders over zodat het nog reppen was om deze maand toch 1 keer de 20-km grens te overschrijden. Ik had in de namiddag een 1/2 dag verlof genomen. 's Morgens goot het nog water maar mijn blindelings vertrouwen in Frank Deboosere werd niet beschaamd. Vanaf 11 uur gingen de hemelsluizen dicht zodat ik omstreeks 14 uur met mijn nieuwe JCK-vestje mijn training kon aanvatten. De windstoten kreeg ik er gratis bij.
Gisterenavond had ik op de hometrainer nog 45 minuten soepel rondgedraaid tegen gemiddeld 26 km/uur. Ik voelde dat effect nog na amper enkele honderden meters. Mijn rechterkuit voelde verdacht stijf aan maar ik ging ervan uit dat dit er na een kwartiertje of wat wel uit zou gaan. Na pakweg 20 minuten was het ergste inderdaad achter de rug maar toen schoot er iets in mijn knieholte terwijl ik ook nog eens een blaar tussen mijn tenen voelde opkomen. De zeurende pijn in mijn knieholte bleef heel lang aanhouden en werd op een gegeven moment zo erg dat ik op het punt stond even te wandelen. Gelukkig had ik bij mijn vertrek nog snel een muesli-reep meegenomen. Die speelde ik langzaam naar binnen waardoor ik terug extra krachten kon opslagen en de pijn verminderde. Psychologie ? Uiteindelijk heb ik gedurende 135 minuten nonstop kunnen doorlopen. Bij aankomst thuis had ik bijna 23 km extra op de teller staan. Hopelijk recupereer ik snel en zijn de mankementen van vandaag morgen al weer verleden tijd.
Een parcours van 10,3 km lang. Dat was het enige dat we op voorhand wisten toen we zondag verzamelden aan de Sporthal van Kasterlee voor het jaarlijkse clubkampioenschap. Bedoeling was om enkele dagen van te voren via de website de verwachte looptijd door te geven. Ik ging daarbij uit van 55 minuten en 22 seconden. Gezien het wedstrijdelement loop je op dat soort dagen wel altijd wat sneller dan een doordeweekse trage duurloop maar ik hield er wel al rekening mee dat de dooi wel eens voor gladde en/of modderige (lees : vertragende) omstandigheden kon zorgen.
Samen met nog een 30-tal andere deelnemers vertrokken we omstreeks 10 uur onder een striemende regenvlaag. Horloges, GPS-toestanden en mp3-spelers waren natuurlijk niet toegelaten. De eerste kilometers zette ik mij bij een groepje vrouwen die blijkbaar voor een tijd van 57 minuten gingen. De wedstrijdpijlen dreven ons richting Oude Molsedijk en vandaar via ondergelopen en ijzige boswegen richting Ten Aert. Een gelijke tred kon niet worden aangehouden waardoor ik al vlug twijfelde aan het gemiddelde tempo dat volgens mij beduidend trager was dan ik had vooropgesteld. Vandaar dat ik er na pakweg 3 kilometer alleen vandoor ging om het tempo op te voeren en daardoor stelselmatig een aantal voorgangers inhaalde. Op de betonbaan in Ten Aert zelf was het door de dooi spekglad en nagenoeg onmogelijk om overeind te blijven. Ondertussen liepen de loopschoenen vol met ijswater terwijl we uitgebreid werden getrakteerd op een gure oostenwind. Tof allemaal, zo op een zondagmorgen .
Ik schat dat we na pakweg 5 km terug het bos indraaiden toen ik Jeff Donkers voorbijstak. Zijn ingeschatte tijd bedroeg 56 minuten dus was het logisch dat ik hem passeerde, vooral ook omdat ik er heilig van overtuigd was dat ik zeker geen 11 km/uur liep. De boswegen zelf waren zeer moeilijk beloopbaar en soms zelfs gevaarlijk omdat je door de sneeuw de oneffenheden niet zag. De kans op (enkel)blessures was op dat moment zeer reëel. Daarbij kwam ook nog eens dat de weg tot tweemaal toe was afgezet met prikkeldraad en dat je daar langs rechts moest passeren. Maar omdat het ononderbroken regende was mijn bril voortdurend aangeslagen zodat ik er de eerste keer haast regelrecht inliep. Na enige tijd passeerde ik ook Guy Wils. Ondertussen waren we naast de Nete aan het lopen. Guy ging uit van 53 minuten maar toch ging ik hem voorbij omdat ik er nog steeds vanuit ging dat ikzelf te traag aan het lopen was. In de laatste strook voorbij Millekensbrug liep ik samen met Nele Vervaet de ganse zandstrook door de plassen en zag door de hevige regenval amper nog waar lopen. Nele had een tijd van 52 minuten opgegeven dus liet ik haar voorgaan bij aankomst aan de sporthal. Ik wandelde de laatste 50 meter nog voordat ik binnen ging omdat ik gezien mijn vrij hoge hartslag (op gevoel, een hartslagmeter was natuurlijk ook niet toegestaan) toch vreesde dat ik uiteindelijk sneller had gelopen dan wat ik tijdens de wedstrijd aanvoelde.
Uiteindelijk liep ik de opgegeven 10,3 km in iets meer dan 53 minuten, dus ruim 2 minuten sneller dan de bedoeling was en goed voor een (teleurstellende) 19de plaats maar dat is natuurlijk bijzaak. Dit jaar waren er maar liefst 7 lopers die op minder dan 1 minuut zaten van hun vooropgestelde tijd. De uiteindelijke winnares arriveerde als laatste maar won toch de wedstrijd door haar tijd exact (!) te voorspellen. En ook zeker een compliment aan Luc Wils die het parcours uitstippelde en er persoonlijk voor zorgde dat deze editie ook volgend jaar nog door alle deelnemers herinnerd zal worden !
De temperatuur wilde de afgelopen week maar niet stijgen waardoor de meeste veldwegen en binnenbanen er nog steeds spekglad bij lagen. Vandaar dat ik het bij zwemmen en fietsen op de hometrainer hield. Donderdag pikte ik wel terug aan bij de joggingclub. Met een groepje van 6 joggers liepen we gedurende een 70-tal minuten 12 km ver. Het tempo lag dus zeer laag (en mijn hartslag ook) waardoor het voor mij een rustige recuperatieloop werd. Gelukkig kon ik deze week ook mijn MTB ophalen bij de fietsenmaker. Ik heb er 2 tubeless banden van Schwalbe (Racing Ralph) laten opleggen. Niet goedkoop allemaal maar het is voor de goede zaak zullen we maar zeggen. Zaterdag kregen de banden hun vuurdoop. Richting Prinsenpark (en omstreken) onveilig gaan maken en gedurende 75 minuten nagenoeg 30 kilometer kunnen afleggen. Bij momenten vroeg het heel wat behendigheid om rechtop te blijven wanneer je van spoor wilde veranderen. De dooi zou nu ook ingezet zijn. Morgen loop ik het clubkampioenschap mee met de JCK (meer daarover later) en woensdag neem ik een 1/2 dag verlof om ook deze maand nog mijn 21 kilometer in de benen te hebben. Hopelijk blijven we in februari van de sneeuw verlost (van de koude heb ik geen schrik) en kunnen we opnieuw consequent het trainingsschema blijven volgen.
Sneeuwval en vriestemperaturen verplicht zoektocht naar alternatieven
Door de sneeuwval van enkele dagen geleden zijn de favoriete loopstroken - waaronder veldwegen en bossen - ontoegankelijk. De vriestemperaturen zorgen er daarnaast voor dat er van dooi momenteel nog geen sprake is.
Vandaar dat ik deze week al een aantal keer op de hometrainer ben gesprongen om zo mijn kilometers te kunnen blijven ronddraaien. Helaas beidt dit toestel mij niet de mogelijkheid om het trapvermogen te regelen waardoor mijn training meestal beperkt blijft tot 30 minuten heel soepel ronddraaien zonder ook maar 1 zweetdruppel te produceren. Maar aangezien mijn MTB nog tot en met dinsdag bij de fietsenmaker staat om tubeless banden te laten opleggen, probeer ik zaterdag en/of zondag wel wat kilometers op de fietspaden naast de hoofdwegen te lopen om de basisconditie te onderhouden.
Natuurloop Lier bevestigt goede conditie - nieuwe PR in de maak ?
Vanachter het glas leek het een mooie zonnige dag. Maar eenmaal buiten voelde je de bittere koude en een onaangename wind. Ik wist dus al op voorhand dat je tijdens de wedstrijd best niet alleen op avontuur ging tijdens de passage langs de Nete. Maar het regende eens niet en dat was een heel verschil met de vorige editie in december waar ik heb voor moeten passen.
Grietje en ik waren rond 12 uur richting Lier vertrokken. We moesten mijn broer Rik niet gaan oppikken in Turnhout gezien hij zich wat grieperig voelde en in de voormiddag liet weten dat hij niet zou meelopen. Omstreeks 12.45 uur arriveerden we aan het sportveld van Lyra, de organiserende atletiekclub. Wat een volk weeral ! Met moeite kregen we onze auto geparkeerd. Alles stond al stampvol terwijl het startschot pas vanaf 13.30 uur werd gegeven. Ook aan de inschrijvingen was het een drukte van jewelste. Als je niet beter wist zou je denken dat elke vlaming tegenwoordig loopt of fietst. Ik kreeg een borstnummer overhandigd met daarin een chip verwerkt. Dat zou de tijdsregistratie voor de organisatie alvast moeten vergemakkelijken. Uiteindelijk moest ik mij nog haasten bij het omkleden om nog wat tijd over te houden voor de opwarming.
Zoals in een onderstaand bericht op mijn blog reeds werd aangegeven was het parcours voor de 10 km enigzins gewijzigd ten opzichte van de vorige jaargangen. Toen was de afstand 10,8 km. Ik wist op voorhand dus niet precies wat me te wachten stond. Na de start van de 5 km en de 21 km was de 10 km aan de beurt. We vertrokken ditmaal op de piste zelf zodat je meteen voldoende ruimte had om tragere voorgangers in te halen en voorbij te steken. De eerste km liep ik in 4.24 minuten. Ik voelde me goed maar durfde (weer) niet volop doorgaan waardoor de 2de km achteraf gezien de traagste werd tegen 4.33 minuten. Aan de Nete zat de wind nog gelukkig in de rug en heb ik veel vlot de kop getrokken van een groepje van 5 à 6 lopers. Halverwege werd wel wat nodeloze tijd verloren toen we even achter een ingehaald koppel bleven hangen. Onbewust verminderde daardoor eventjes het tempo (achteraf gezien is dat waarschijnlijk de reden geweest waarom ik geen nieuw PR liep op de 10 km).
Pas toen we terug van de Nete wegliepen keerde de wind zich tegen ons. Ik liep me wijselijk een beetje terugvallen waardoor een ander slachtoffer zich aanbood om het kopwerk te doen. Ondertussen liepen we al een hele poos tegen een gemiddeld looptempo van 4.25 min.Ik wist toen al dat een nieuwe verbetering van mijn beste looptempo van 4.21 min. moeilijk haalbaar zou worden. Ik nam me wel voor de laatste kilometer nog voluit te gaan. Uiteindelijk liep ik deze in 4.03 min en een ultieme eindsprint met een piek van ruim 30 km/uur. Ik klokte af na 43 minuten en 51 seconden voor exact 10 kilometer of een gemiddeld looptempo van 4.23 min/km. Dat zijn 24 seconden meer dan mijn PR op de 10 km dat ik vorig jaar liep in Zandhoven. Nu ik het nieuwe parcours ken durf ik volgende maand voluit voor een verbetering van mijn tijd vandaag en mijn PR te gaan.
Volgende zaterdag probeer ik weer van de partij te zijn in Lier voor de jaarlijkse Natuurlopen. Het zou mijn 10de deelname moeten worden na drie 10 miles en zes 10,8 km wedstrijden. Afgelopen maand heb ik nog forfait gegeven omdat het weer zo dramatisch slecht was en we 's avonds nog richting Sportpaleis moesten waardoor het zowiezo allemaal wat te druk zou worden. Mijn allerlaatste wedstrijd dateert alweer van 18 november vorig jaar (1/2 marathon Kasterlee) zodat het toch terug weer een beetje stressen wordt. De start zou nu ook ergens anders liggen dan de vorige jaargangen waardoor het dus moeilijk wordt om mijn nieuwe tijd met die van de vorige edities te vergelijken. Ik hoop de ruim 10 km onder de 4.30 min/km te kunnen lopen en mijn jongste broer Rik achter mij te houden. Maar dan mag de wind zeker niet te strak staan aangezien een groot deel van het traject naast de Nete ligt en de deelnemers dan een speelbal van dit natuurfenomeen worden. In februari 2012 liep ik er mijn beste tempo tegen 4.24 min/km. Mijn PR ligt op 4.21 min/km en liep ik in Zandhoven (april 2012) en Geel-Holven (mei 2012). Bedoeling is om dit looptempo in de periode januari - april 2013 scherper te stellen. Misschien zaterdag al ?
Even uit het oog verloren. In bijlage het trainingsschema van de maand december 2012. Ik probeer er een gewoonte van te maken om maandelijks op deze manier de activiteiten op mijn blog te rapporteren.
Zoals ik al in een vorig bericht aanhaalde is dit soort van training mij de laatste keer in Retie zeer erg bevallen zodat ik amper 6 dagen later opnieuw van de partij was voor een MTB-toertocht, in Herentals ditmaal. Ik verkoos deze keer met de wagen + fietsendrager naar de startplaats te rijden. Iets voor 8 uur 's morgens was ik al de baan op (lang uitslapen is er de laatste tijd niet meer bij tijdens het weekend maar ik zal het dan wat rustiger aan doen op het werk ). Ter plaatse aangekomen op de parking trok ik mijn klikschoenen en overschoenen aan en begaf me naar het lokaal der inschrijvingen op het BLOSO-terrein. Ik die dacht dat er in Retie veel volk deelnam, wat er hier aan MTB-ers rondreed, ontelbaar !!!
Na een laatste plasje wachtte ik tot er een zich een hele meute MTB-ers op gang trok en ik klikte mijn karretje eraan. De eerste 5 km werden traditioneel aan een zeer snel tempo gereden. Het was me ook al meteen duidelijk dat dit een veel modderig en dus zwaarder parcours was dan de vorige keer in Retie.Toen we onze weg vervolgde in het militair domein van Grobbendonk werd ik kilometerslang tureluurs van de ene single track na de andere. Er werden daarbij ook veel hoogtemeters afgelegd zodat ik mij genoodzaakt zag om na pakweg 12 kilometer even opzij te gaan staan en wat te bekomen. Ik zat weer met een appelflauwte en moest dringend koolhydraten naar binnen spelen. Gelukkig had ik een goed gevulde drinkbus en wat bananenpuree bij. Het was nodig ook want de bevoorradingspost verscheen pas na goed 27 km. Met een tomatensoep en een suikerwafel in de maag vervolgde ik mijn weg. Net zoals de vorige keer in Retie kwam ook nu het beste moment voor mij na de bevoorrading. Ik kon op zandstroken rond de 22 km blijven ronddraaien en stak meermaals een aantal voorgangers voorbij. Komt daarbij dat ik op een gegeven moment op bekend terrein aankwam : de bossen tussen Lichtaart en Herentals nabij Floreal. En dat scheelt tot een hele slok op de borrel. Je weet wat er achter welke bocht ligt, waar het hard klimmen is en waar je kan recupereren. Terreinkennis blijft dus een belangrijke factor in de voorbereiding naar wedstrijden toe. Iets wat ik zeker in het achterhoofd moet houden wanneer in maart de winter-duatlons eraan komen.
Voorbij Floreal moesten we nog een 9-tal kilometer ronddraaien. Gedurende een aantal kilometers beet ik mij vast in het wiel van een voorligger en dit liet mij toe om een kwartier lang goed te kunnen recupereren. Het liet me zelfs toe om nadien 2 Eticc-boys te volgen die bij momenten vlot 25 km/uur reden. Voorbij het bord van Herentals Centrum was het beste er toch wel af en na bijna 47 km kwam ik terug aan op de parking. Gelukkig en voldaan zoals dat heet. En vooral blij dat ik geen lekke band heb gereden. Onderweg toch weer een tiental ongelukkigen tegengekomen. Ik heb er de afgelopen dagen nog even over nagedacht om een workshop te volgen rond het vervangen van binnenbanden. Maar uiteindelijk besloten om er deze week nog nieuwe tubeless banden op te laten leggen bij mijn fietsenboer in Kasterlee. Want volgens kenners rijd ik rond met een soort van zomerbanden. Maar dat had ik ondertussen in die modderige omstandigheden van de afgelopen weken ook al door.
Afgelopen zaterdag stond er nog eens een Cooperstest op het programma. De vorige dateerde al van 11 november 2012. Ik had op voorhand geen al te hoge verwachtingen omdat de laatste weken bitter weinig op snelheid werd getraind. Alhoewel, donderdag werd er met de JCK (Dennis, Toon en Joris) toch gedurende een uur vlot onder de 5 min/km gelopen en dat ging me eigenlijk heel goed af. Na 1,5 km opwarming kwam ik aan de zandstrook waar ik de keer voordien ook mijn start nam. De eerste 500 meter zijn meteen heel zwaar omdat er voortdurend moet worden geslalomd tussen putten en plassen. Toch liep ik de eerste kilometer in een snelle 4.05 min. Op de betonbaan aangekomen mildere ik ietwat mijn tempo om zeker niet stil te vallen voordat de Coopertest voorbij was. En na een alles of niets in de laatste honderden meters stond er een nieuwe topafstand over de 12 minuten op de GPS-horloge : 2.900 meter of 14,5 km/uur gedurende 720 seconden ofwel 4.09 min/km. Feestje !!!
Nu er de afgelopen jaren toch al heel wat kilometers op de teller zijn bijgekomen denk ik dat het moment is aangebroken om 1 van de ultieme uitdagingen van elke loper aan te gaan : de marathon ! Medio augustus word ik 42 jaar en laat dit nu ook juist de afstand zijn die hiervoor zal moeten worden getrotseerd. Uit de ervaringen van menig loper heb ik begrepen dat de marathon van Eindhoven een ideale wedstrijd zou zijn : vlak parcours, veel volk (lees : aanmoedigingen) naast de baan en gelopen in een periode (medio oktober) dat het niet te warm/niet te koud is. De bedoeling is om mijn allereerste marathon onder de 4 uur te lopen. Sommigen zullen dit misschien weinig ambitieus vinden gezien mijn PR op de 1/2 marathon maar ik wil in de allereerste plaats genieten tijdens de wedstrijd en niet zozeer al meteen voor een toptijd gaan. Een specifieke planning heb ik nog niet maar ik probeer wel om reeds vanaf januari 2x per maand een langere duurloop van minimum 2 uur in te lassen en deze na 2/3 maanden stelselmatig op te trekken met een 1/2 uur. Zo voorzie ik dus tegen de periode juli/augustus vlot 3 uur en meer aan één stuk te kunnen lopen zonder de dag nadien scheef te trekken van de krampen. September zou dan de maand van de bevestiging moeten worden met een 28 km-wedstrijd in Vorselaar. Net zoals in Eindhoven bestaat deze wedstrijd uit 2 lussen en krijg ik dus de kans om me al mentaal voor te bereiden op het aanvatten van die gevreesde 2de ronde.
.
Begin deze week was de koorts na 5 ziektedagen eindelijk weggevallen en dus ging ik er vanuit dat alles terug snel in de juiste plooi zou vallen. Helaas bleef ik met een heel pijnlijke borstkas zitten, net alsof er een vrachtwagen over was gereden. Telkens ik ietwat dieper ademhaalde leek het wel dat mijn ribben zich in mijn longen boorden. Ook de hoest bleef zich hardnekkig manifesteren zodat deftig trainen er nog steeds niet inzat. Buiten een 4-tal keer op de hometrainer ben ik de afgelopen week enkel zaterdag een kleine 40 minuten gaan lopen buiten. Met een hartslag die 10 slagen hoger lag dan normaal voelde ik dat er niet meer dan een goede 10 km/uur inzat. Trainen op snelheid is op dit moment nog volledig uit den boze. Als het maandagmorgen nog steeds niet beter is maak ik 's avonds terug een afspraak bij de huisdokter. De antibiotica begint trouwens ook op te geraken dus het mag nu eigenlijk wel gaan verbeteren. De Natuurloop in Lier van afgelopen zaterdag 23/02 heb ik ook al moeten cancelen. In normale omstandigheden had ik daar voor een nieuw PR op de 10 km gegaan (onder de 4.21 min/km) maar dat kon ik dus op mijn buik schrijven. De volgende (duatlon)wedstrijd is er al binnen een kleine 3 weken. Het zal dus snel moeten verbeteren wil ik daar geen belachelijke indruk nalaten.
De temperatuur wilde de afgelopen week maar niet stijgen waardoor de meeste veldwegen en binnenbanen er nog steeds spekglad bij lagen. Vandaar dat ik het bij zwemmen en fietsen op de hometrainer hield. Donderdag pikte ik wel terug aan bij de joggingclub. Met een groepje van 6 joggers liepen we gedurende een 70-tal minuten 12 km ver. Het tempo lag dus zeer laag (en mijn hartslag ook) waardoor het voor mij een rustige recuperatieloop werd. Gelukkig kon ik deze week ook mijn MTB ophalen bij de fietsenmaker. Ik heb er 2 tubeless banden van Schwalbe (Racing Ralph) laten opleggen. Niet goedkoop allemaal maar het is voor de goede zaak zullen we maar zeggen. Zaterdag kregen de banden hun vuurdoop. Richting Prinsenpark (en omstreken) onveilig gaan maken en gedurende 75 minuten nagenoeg 30 kilometer kunnen afleggen. Bij momenten vroeg het heel wat behendigheid om rechtop te blijven wanneer je van spoor wilde veranderen. De dooi zou nu ook ingezet zijn. Morgen loop ik het clubkampioenschap mee met de JCK (meer daarover later) en woensdag neem ik een 1/2 dag verlof om ook deze maand nog mijn 21 kilometer in de benen te hebben. Hopelijk blijven we in februari van de sneeuw verlost (van de koude heb ik geen schrik) en kunnen we opnieuw consequent het trainingsschema blijven volgen. 
Door de sneeuwval van enkele dagen geleden zijn de favoriete loopstroken - waaronder veldwegen en bossen - ontoegankelijk. De vriestemperaturen zorgen er daarnaast voor dat er van dooi momenteel nog geen sprake is.
Vanachter het glas leek het een mooie zonnige dag. Maar eenmaal buiten voelde je de bittere koude en een onaangename wind. Ik wist dus al op voorhand dat je tijdens de wedstrijd best niet alleen op avontuur ging tijdens de passage langs de Nete. Maar het regende eens niet en dat was een heel verschil met de vorige editie in december waar ik heb voor moeten passen.
Zoals ik al in een vorig bericht aanhaalde is dit soort van training mij de laatste keer in Retie zeer erg bevallen zodat ik amper 6 dagen later opnieuw van de partij was voor een MTB-toertocht, in Herentals ditmaal. Ik verkoos deze keer met de wagen + fietsendrager naar de startplaats te rijden. Iets voor 8 uur 's morgens was ik al de baan op (lang uitslapen is er de laatste tijd niet meer bij tijdens het weekend maar ik zal het dan wat rustiger aan doen op het werk 
