Na pakweg 3 kilometer lopen stopte het met regenen waardoor ik mijn petje en regenjasje eigenlijk al niet meer nodig had en het dus ballast werd. Alles verliep heel vlot behalve dat ik na pakweg 18 kilometer het begin van een blaar aan mijn rechtervoet ondervond. Uiteindelijk 3 uur en 6 minuten gelopen voor in totaal 31 kilometer. Mijn Garmin registreerde maar tot 29 kilometer omdat de databank blijkbaar vol zit. Eens kijken of ik dat euvel voor de volgende training kan verhelpen. Bedoeling is om in juni zeker 33 kilometer (of 3 uur en een kwartier) aan één stuk te kunnen lopen. In juli en augustus drijf ik dan op tot 3 uur en 30 minuten. 

Thuis aangekomen dronk ik eerst de rest van mijn drinkbus leeg, wisselde van schoenen en liep toen nog 2 km. Na minder dan 9 minuten stond ik alweer voor mijn oprit. Ik moest even in mijn ogen wrijven want ik had gelopen tegen een gemiddelde snelheid van 4.26 min/km, de laatste kilometer zelfs tegen 4.19 min/km ... en dit na een zware fietstraining ! Alles gaat zo vlot de laatste dagen en niets krampen of wat dan ook tijdens het lopen. Ik moet dit moment koesteren want ik zit in een zeer gunstige flow. Daarom heb ik me vanmiddag al maar meteen ingeschreven voor de recreatieve duatlon in Rijkevorsel voor binnen 2 weken. Als ik dan nog de conditie van vandaag heb zit ik alvast goed.

Rond 15 u werd het startschot gegeven. Ik had mij bij aanvang op de tweede lijn gezet waardoor ik de eerste honderden meters bij de eerste 10 à 15 deelnemers meeliep. Ik kende het parcours nog van vorige week dus wist ik dat doseren tijdens de wedstrijd toch wel heel belangrijk was. De eerste kilometer liep ik zo in een aanvaardbare maar niet echt spectaculair snelle 4 minuten. Na pakweg 2 kilometer viel ik alleen en zag een honderdtal meter voor mij 2 jonge gasten vooruitlopen. Heel langzaam naderde ik hen en rond kilometer 4 had ik het duo ingehaald. Zo liepen we met z'n drieën naar kilometer 5. Toen nam ik over omdat ik wist dat het in een spurt voor mij moeilijk zou worden deze tieners voor te blijven. Ik hoopte hen met een kleine tempoversnelling tureluurs te lopen. Ik hoorde aan hun ademhaling dat ze op hun tandvlees zaten maar ik slaagde er niet in hen van mij te ontdoen. In de laatste bocht op amper 200 meter van de finish namen ze mij dan - zoals gevreesd - zelf te grazen. Ik eindigde op de 6 kilometer uiteindelijk als 6de. Wel in een mooie eindtijd van 24 minuten en 50 seconden. 

Helaas was het parcours lichtjes gewijzigd tegenover de vorige keer zodat het appelen met peren vergelijken is maar toen deed ik er ruim 90 seconden langer over. Hoe dan ook : 4 minuten en 50 seconden over 5.800 meter (dus geen 6 kilometer) betekent nog altijd een gemiddeld looptempo van 4 minuten en 17 seconden oftewel 14,1 kilometer per uur !!! Mijn doel van enkele maanden geleden is dus gerealiseerd. Weliswaar op amper 6 kilometer maar ik had wel het gevoel bij aankomst dat ik dit tempo nog wel even kon volhouden. en niet te vergeten : het is zeker geen gemakkelijk traject. Veel hoogtemeters, pittig bochtenwerk, modderige stroken, kortom ... een supertijd op een niet al te snel parcours. Dat belooft dus naar de toekomst toe.

Omstreeks 18.40 reden Grietje en ik naar Geel. Bedoeling was om onze auto op de oprit van mijn nicht Bieke te zetten in de Velodroomstraat maar helaas was die plaats al ingenomen door kennissen van hen. Uiteindelijk toch nog een deftig alternatief gevonden aan een pleintje en een doodlopende straat iets verderop. 

Samen met nog 350 deelnemers vertrokken we rond 19.30 uur ieder voor 3 verschillende afstanden. Ik had me uitzonderlijk eens goed van voor gezet en dat bleek ook uit mijn tijd na 1 km : 3 minuten en 57 seconden. Toch zat ik niet met een supergoed gevoel. Meteen na de start voelde ik al vrij snel een steek in mijn zij opkomen. Ik vermoed dat ik mijn laatste avondmaal net iets te laat naar binnen had gewerkt (droge macaroni met sardines in blik omstreeks 17.20 uur) en dat ik daar nu de gevolgen van ondervond. Ik besefte dat ik boven mijn stand aan het lopen was en pikte aan bij een koppel dat ik tijdens de vorige editie van de Holvenjogging net niet kon volgen. 

Gedurende de eerste 6 kilometer liep ik echt wel op het randje van mijn kunnen aan gemiddeld 4.18 min/km. Als ik dit nog goed 2 kilometer kon volhouden zou ik zowiezo mijn looptempo verbeteren. Helaas na iets meer dan 6 kilometer ging het licht eventjes uit. De steek was ondertussen ter hoogte van mijn borst opgeklommen en blokkeerde mijn ganse ademhaling. Ik moest wel vertragen of anders bestond de kans dat ik helemaal over de rooie ging en te voet verder moest. Achteraf kon ik op mijn Garmin aflezen dat ik tussen 6 en 8 kilometer echt wel platviel naar een gemiddeld looptempo van amper 4 minuten en 43 seconden. Zelfs een 1/2 marathon loop ik gemiddeld sneller ! Gelukkig kon ik de laatste 500 meter veel goedmaken door opnieuw tegen 4.05 min/km naar de aankomst te spurten. Uiteindelijk evenaarde ik mijn vorige temporecord in Zandhoven : 4 min en 20 seconden. In Zandhoven was er die slapende voet en nu weer een steek die me de das omdeed en verhinderde om eindelijk eens die 14 km/uur- grens te overschrijden. Het positieve is echter dat ik zelfs met een serieus dipje mijn besttijd kan bestendigen. Ooit zal het wel allemaal op zijn plaats vallen zekers ...

Na 8 km had ik al een eerste plaspauze achter de rug en na goed 10 km nam ik mijn eerste portie koolhydraten in. Ik liep heel soepel zonder de minste kramp of eventuele pijnscheuten tegen een tempo van +/- 5.55 min/km. Nadat ik het Prinsenpark passeerde richting oude Molsebaan ging rond 18 km het tweede busje suikers naar binnen. Tussen de 23 en 25 kilometer kreeg ik het even moeilijker. Was het de bananenpuree die op mijn maag lag of een klein dipje ? In ieder geval, vanaf kilometer 25 ging het plots terug vanzelf. Ik liep zonder moeite tegen een tempo van gemiddeld onder de 5.30 min/km. 

Na  2 uur en 45 minuten zat ik bijna aan 28 kilometer en vond het jammer om dan al te moeten stoppen. Ik wilde absoluut die 30-km grens overschrijden en liep dan maar enkele rondjes extra. Alles ging zo vlot en gemakkelijk. De laatste kilometer liep ik zelfs tegen 5.16 min/km ! Na iets minder dan 3 uur verscheen de 30 km op mijn Garmin tegen een gemiddelde hartslag van 133 slagen/min. Bedoeling is zowel om in mei en juni opnieuw 2 keer 180 minuten te lopen. In juli en augustus zet ik dan langzaamaan de stap naar 3,5 uur training.

Als alternatief koos ik voor een training van een uur richting Prinsenpark en de oude Molse baan. Bedoeling was om langzaam te lopen (pakweg 11 km/uur) maar ik voelde me weer heel goed ondanks de bij momenten strakke tegenwind. Met een gemiddelde hartslag van 145 slagen/minuut liep ik in exact 60 minuten 12,2 km ver, de laatste 2 kilometer zelfs tegen een deftige 4.30 min/km. 

Mijn volgende wedstrijd zal de Holvenjogging in Geel zijn, lekker dichtbij. Vorig jaar liep ik daar de 12,2 km in een scherpe 53 minuten en 8 seconden ofwel 4.21 min/km. Dit jaar probeer ik de 8,5 km (2 i.p.v. 3 rondes) met de bedoeling daar alsnog de voor mij tot op heden magische 14 km/uur- grens te doorbreken ofwel 4.16 min/km. Mijn nieuwe schoenen zijn ondertussen ingelopen dus weer een excuus minder om niet in mijn opdracht te slagen.  

Het laatste stuk van Retie naar Kasterlee zag ik enkele honderden meters voor mij een waaier wielertoeristen rijden. Ik probeerde met mijn laatste reserves het gat dicht te rijden tegen 33 km/uur en een behoorlijke tegenwind. Net toen ik aansluiting zou krijgen sloegen die gasten af richting Turnhout. Daar stond ik dan, helemaal leeggereden en met nog 6 km voor de boeg. De laatste km gingen bedroevend langzaam. Ondertussen kreeg ik lichte oogmigraine (van de zijwind ?), draaide mijn maag zich om (koolhydratentekort ?) en toen ik thuis aankwam moest ik meteen op het terras naast de woning even gaan platliggen. Ik zag de spieren in mijn kuiten op- en neergaan, alsof ze een eigen leven aan het leiden waren. Na 5 minuten liggen kreeg ik weer wat kleur en na een grote suikerwafel met chocolade en een tas soyamelk naar binnen te hebben gespeeld was ik weer de oude. 

Ik verkoos in laatste instantie om toch met korte broek te lopen en zonder vestje maar wel met handschoenen aan (die ik halverwege wedstrijd ook al uitdeed). Om 15.00 u werd dan het startschot gegeven. De eerste kilometer was traditiegetrouw weer veel slalommen tussen de start-to-runners. Toch liep ik de eerste 2 kilometer tegen 4.10 min/km. Helaas was het parcours wegens wegenwerken gedeeltelijk verlegd ten opzichte van de vorige edities waardoor we nu meer dan mij lief was op slechte zandstroken en boswegen moesten lopen. Het looptempo ging daar onder lijden en langzaamaan schommelde het gemiddelde looptempo opnieuw tegen de 4.20 min/km. Op sommige rechte stukken speelde ook de wind vrij sterk op waardoor het aangeraden was op die momenten toch in het spoor van een voorganger te blijven. Allemaal details die de snelheid uit mijn wedstrijd haalde. En toen ik na 6 à 7 km met een slapende (linker)voet werd geconfronteerd vreesde ik dat een nieuwe besttijd er niet meer inzat. Gelukkig liep ik de laatste kilometer nog tegen 4.17 min/km waardoor ik uiteindelijk afklokte op 43 min en 20 seconden tegenover 43 min en 27 seconden een jaar eerder. Een winst dus van 7 seconden op een parcours dat ook 10 km lang was maar toch een pak zwaarder nu. Door de scherpe tijd liep ik - logischerwijs - ook een nieuw temporecord van 4.20 min/km of een verbetering van 1 (!) seconde per kilometer. Maar wie het kleine niet eert en zo verder ...

Ook met Pasen zelf liet ik mij niet kennen en trainde opnieuw gedurende 2,5 uur. Helaas vergat ik bij vertrek mijn Garmin te starten waardoor ik pas halverwege mijn loopsessie registreerde. Ik vermoed dat ik dezelfde afstand (23 à 24 km) afhaspelde dan 2 weken geleden. Maar vandaag voelde het allemaal nog gemakkelijker aan, ondanks mijn pittige training van zaterdag. De volgende week ga ik de trainingsintensiteit bewust wat afbouwen. Maart 2013 is een meerdere opzichten een zeer zware trainingsperiode geweest met 28 (!) trainingsdagen op 31 afgewisseld met lopen, fietsen, zwemmen, hometrainer en gekruid met 2 wedstrijden. Maar het was ook nodig na de erbarmelijke ziektemaand februari waar ik op korte termijn veel (basis)conditie ben kwijtgeraakt.

Iets voor 14 uur vertrokken Grietje en ik richting Lille. Grietje had denk ik 3 paar kousen aangetrokken en 4 truien. Begrijpelijk natuurlijk want zij stond de ganse tijd naast het parcours. Gelukkig was er een grote verwarmde tent op het terrein waarin menig verkleumde supporter terecht kon. Om 15 uur stipt (na de aankomst van de laatste loper van de duo's) werd het startschot gegeven. De ganse meute vertrok voor 2 rondjes van ruim 1,5 km. Het was nu wel niet mijn snelste tijd ooit op die afstand. Ik vermoed dat ik tegen 4.30 minuten/km liep. In een duatlon is het altijd op 2 gedachten hinken. Je wilt natuurlijk dat lopen zo snel mogelijk achter de rug hebben maar je moet er ook voor zorgen dat je al niet gaga bent vooraleer je op de fiets (mijn minste onderdeel) moet springen. Ook de wissel ging niet bijster vlot omdat ik mijn extra dikke fietshandschoenen nog moest aantrekken. Ik riskeerde het niet om met die met open vingers te rijden want dan was de kans groot dat ik er nadien een aantal moest amputeren. Tijdens de eerste km fietsen stak ik al meteen 2 concurrenten voorbij. Dat ging goed dacht ik toen. Maar dat waren meteen ook de 2 laatste buiten de 4 die ik in de vierde en laatste ronde nog kon voorbijrijden. Daarnaast moet ik door pakweg 20 man voorbij gestoken zijn. Ondertussen ook nog 2 keer een stuurfout gemaakt en vrij hard tegen de grond gesmakt. Mijn knie staat er enkele uren later nog roodgloeiend bij. Ik en mountainbiken tijdens wedstrijden ... een goed huwelijk zal het nooit niet worden. Maar gelukkig zonder materiële pech zoals de vorige editie toen ik minutenlang aan het klungelen was met de ketting die er toen was afgevlogen.

Zoals de traditie het wil kom ik aan bij de wisselzone terwijl de meesten al lang aan het lopen zijn, reeds aangekomen of aan het douchen zijn. Maar allé, we doen het graag en bewegen is nog gezond ook . Ik joeg me dus niet meer als gek af om mijn loopschoenen aan te trekken en vertrok dan voor de laatste 1,5 km. En om met een positieve noot af te sluiten, die gingen wonderwel heel goed. Niets krampen of wat dan ook. Helaas kreeg ik voor mij niemand meer in het vizier en ook achter mij zag ik geen beweging. Bijgevolg uitgelopen zonder al te gek te doen. Geen idee van hoe hard (of traag) ik liep. De uitslag zal meer duidelijk maken. De laatste honderden meters liepen ook over aangedrukte sneeuw (lees: spiegelglad) zodat ik uiteindelijk na iets meer dan 1 uur en 45 minuten - moe en voldaan zoals dat heet - de eindstreep passeerde. 

Ik stel me wel openlijk de vraag of een 26' wel de beste keuze is voor mij en of ik niet beter een 29' zou kiezen. Grietje vertelde me ook al dat ze vindt dat ik op een veel te kleine fiets rij. Ik heb soms ook dat gevoel. Ik zit door mijn lengte letterlijk bovenop de fiets waardoor mijn zwaartepunt veel te hoog ligt en ik steevast in de problemen kom van zodra het ietwat te bochtig wordt. Ik geraakte nog aan de praat met iemand die ik al enkele keren heb ontmoet tijdens duatlons en die bijna zo groot is als ikzelf. Die heeft uiteindelijk ook de keuze gemaakt voor een 29' en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Let op: ik spreek enkel over specifieke wedstrijden zoals duatlons waar snelheid primeert. Een 26' inch heeft zeker zijn voordelen in het specifieke bochtenwerk. We zullen wel eens uitkijken tegen volgende herfst. De MTB zal de komende maanden zowiezo minder van stal komen. Hopelijk begint de lente ooit eens en kunnen we terug met de koersfiets de baan op.

Zaterdag ben ik samen met Pieter Boonen naar Lille gereden om het nieuwe parcours van de winterduatlon te gaan verkennen. Samen met nog een 15-tal andere gasten hebben we 4 keer de lus van 6 km gereden. Persoonlijk vind ik het nu niet meteen het mooiste parcours maar ik denk wel dat het me ligt. Geen al te technische stukken en niet teveel klimwerk. Wel mag het de volgende dagen niet teveel regenen omdat anders de tocht door het maisveld van een paar honderd meter wel zeer zwaar zal kunnen zijn. Ook de gevreesde zandbak is weer van de partij ! De doortocht na 3-9-15-21 kilometer vrees ik alvast. Na een eerste klimmetje 20 meter door het mulle zand ploeteren naar een tweede heuvel, dan meteen een bocht van 180° door een zandberg en na nog eens 40 meter molshopen afsluitend met een een zeer steile klim. Mijn hartslag zal daar zeker pieken. En gegarandeerd dat er daar - vooral in die bocht van 180° - een groot aantal op hun bek zullen gaan ! De passage doorheen het dennenbos is ook de moeite. Daar verwacht ik dat er toch een aantal lek gaan rijden op de met mos bedekte boomstronken en de losliggende takken. Maar dat hoort nu eenmaal bij een MTB-parcours.Voor wat mijn bandenspanning betreft heb ik tijdens de verkenning gereden op 1.5 bar vooraan en 1.8 bar achteraan. Ik merkte wel dat ik nog te weinig grip had tijdens het bochtenwerk. Vermoedelijk rij ik de wedstrijd zelf met 1.3 bar vooraan en 1.5 bar achteraan.