Het laatste stuk van Retie naar Kasterlee zag ik enkele honderden meters voor mij een waaier wielertoeristen rijden. Ik probeerde met mijn laatste reserves het gat dicht te rijden tegen 33 km/uur en een behoorlijke tegenwind. Net toen ik aansluiting zou krijgen sloegen die gasten af richting Turnhout. Daar stond ik dan, helemaal leeggereden en met nog 6 km voor de boeg. De laatste km gingen bedroevend langzaam. Ondertussen kreeg ik lichte oogmigraine (van de zijwind ?), draaide mijn maag zich om (koolhydratentekort ?) en toen ik thuis aankwam moest ik meteen op het terras naast de woning even gaan platliggen. Ik zag de spieren in mijn kuiten op- en neergaan, alsof ze een eigen leven aan het leiden waren. Na 5 minuten liggen kreeg ik weer wat kleur en na een grote suikerwafel met chocolade en een tas soyamelk naar binnen te hebben gespeeld was ik weer de oude. 

Ik verkoos in laatste instantie om toch met korte broek te lopen en zonder vestje maar wel met handschoenen aan (die ik halverwege wedstrijd ook al uitdeed). Om 15.00 u werd dan het startschot gegeven. De eerste kilometer was traditiegetrouw weer veel slalommen tussen de start-to-runners. Toch liep ik de eerste 2 kilometer tegen 4.10 min/km. Helaas was het parcours wegens wegenwerken gedeeltelijk verlegd ten opzichte van de vorige edities waardoor we nu meer dan mij lief was op slechte zandstroken en boswegen moesten lopen. Het looptempo ging daar onder lijden en langzaamaan schommelde het gemiddelde looptempo opnieuw tegen de 4.20 min/km. Op sommige rechte stukken speelde ook de wind vrij sterk op waardoor het aangeraden was op die momenten toch in het spoor van een voorganger te blijven. Allemaal details die de snelheid uit mijn wedstrijd haalde. En toen ik na 6 à 7 km met een slapende (linker)voet werd geconfronteerd vreesde ik dat een nieuwe besttijd er niet meer inzat. Gelukkig liep ik de laatste kilometer nog tegen 4.17 min/km waardoor ik uiteindelijk afklokte op 43 min en 20 seconden tegenover 43 min en 27 seconden een jaar eerder. Een winst dus van 7 seconden op een parcours dat ook 10 km lang was maar toch een pak zwaarder nu. Door de scherpe tijd liep ik - logischerwijs - ook een nieuw temporecord van 4.20 min/km of een verbetering van 1 (!) seconde per kilometer. Maar wie het kleine niet eert en zo verder ...

Ook met Pasen zelf liet ik mij niet kennen en trainde opnieuw gedurende 2,5 uur. Helaas vergat ik bij vertrek mijn Garmin te starten waardoor ik pas halverwege mijn loopsessie registreerde. Ik vermoed dat ik dezelfde afstand (23 à 24 km) afhaspelde dan 2 weken geleden. Maar vandaag voelde het allemaal nog gemakkelijker aan, ondanks mijn pittige training van zaterdag. De volgende week ga ik de trainingsintensiteit bewust wat afbouwen. Maart 2013 is een meerdere opzichten een zeer zware trainingsperiode geweest met 28 (!) trainingsdagen op 31 afgewisseld met lopen, fietsen, zwemmen, hometrainer en gekruid met 2 wedstrijden. Maar het was ook nodig na de erbarmelijke ziektemaand februari waar ik op korte termijn veel (basis)conditie ben kwijtgeraakt.

Iets voor 14 uur vertrokken Grietje en ik richting Lille. Grietje had denk ik 3 paar kousen aangetrokken en 4 truien. Begrijpelijk natuurlijk want zij stond de ganse tijd naast het parcours. Gelukkig was er een grote verwarmde tent op het terrein waarin menig verkleumde supporter terecht kon. Om 15 uur stipt (na de aankomst van de laatste loper van de duo's) werd het startschot gegeven. De ganse meute vertrok voor 2 rondjes van ruim 1,5 km. Het was nu wel niet mijn snelste tijd ooit op die afstand. Ik vermoed dat ik tegen 4.30 minuten/km liep. In een duatlon is het altijd op 2 gedachten hinken. Je wilt natuurlijk dat lopen zo snel mogelijk achter de rug hebben maar je moet er ook voor zorgen dat je al niet gaga bent vooraleer je op de fiets (mijn minste onderdeel) moet springen. Ook de wissel ging niet bijster vlot omdat ik mijn extra dikke fietshandschoenen nog moest aantrekken. Ik riskeerde het niet om met die met open vingers te rijden want dan was de kans groot dat ik er nadien een aantal moest amputeren. Tijdens de eerste km fietsen stak ik al meteen 2 concurrenten voorbij. Dat ging goed dacht ik toen. Maar dat waren meteen ook de 2 laatste buiten de 4 die ik in de vierde en laatste ronde nog kon voorbijrijden. Daarnaast moet ik door pakweg 20 man voorbij gestoken zijn. Ondertussen ook nog 2 keer een stuurfout gemaakt en vrij hard tegen de grond gesmakt. Mijn knie staat er enkele uren later nog roodgloeiend bij. Ik en mountainbiken tijdens wedstrijden ... een goed huwelijk zal het nooit niet worden. Maar gelukkig zonder materiële pech zoals de vorige editie toen ik minutenlang aan het klungelen was met de ketting die er toen was afgevlogen.

Zoals de traditie het wil kom ik aan bij de wisselzone terwijl de meesten al lang aan het lopen zijn, reeds aangekomen of aan het douchen zijn. Maar allé, we doen het graag en bewegen is nog gezond ook . Ik joeg me dus niet meer als gek af om mijn loopschoenen aan te trekken en vertrok dan voor de laatste 1,5 km. En om met een positieve noot af te sluiten, die gingen wonderwel heel goed. Niets krampen of wat dan ook. Helaas kreeg ik voor mij niemand meer in het vizier en ook achter mij zag ik geen beweging. Bijgevolg uitgelopen zonder al te gek te doen. Geen idee van hoe hard (of traag) ik liep. De uitslag zal meer duidelijk maken. De laatste honderden meters liepen ook over aangedrukte sneeuw (lees: spiegelglad) zodat ik uiteindelijk na iets meer dan 1 uur en 45 minuten - moe en voldaan zoals dat heet - de eindstreep passeerde. 

Ik stel me wel openlijk de vraag of een 26' wel de beste keuze is voor mij en of ik niet beter een 29' zou kiezen. Grietje vertelde me ook al dat ze vindt dat ik op een veel te kleine fiets rij. Ik heb soms ook dat gevoel. Ik zit door mijn lengte letterlijk bovenop de fiets waardoor mijn zwaartepunt veel te hoog ligt en ik steevast in de problemen kom van zodra het ietwat te bochtig wordt. Ik geraakte nog aan de praat met iemand die ik al enkele keren heb ontmoet tijdens duatlons en die bijna zo groot is als ikzelf. Die heeft uiteindelijk ook de keuze gemaakt voor een 29' en heeft daar nog geen moment spijt van gehad. Let op: ik spreek enkel over specifieke wedstrijden zoals duatlons waar snelheid primeert. Een 26' inch heeft zeker zijn voordelen in het specifieke bochtenwerk. We zullen wel eens uitkijken tegen volgende herfst. De MTB zal de komende maanden zowiezo minder van stal komen. Hopelijk begint de lente ooit eens en kunnen we terug met de koersfiets de baan op.

Zaterdag ben ik samen met Pieter Boonen naar Lille gereden om het nieuwe parcours van de winterduatlon te gaan verkennen. Samen met nog een 15-tal andere gasten hebben we 4 keer de lus van 6 km gereden. Persoonlijk vind ik het nu niet meteen het mooiste parcours maar ik denk wel dat het me ligt. Geen al te technische stukken en niet teveel klimwerk. Wel mag het de volgende dagen niet teveel regenen omdat anders de tocht door het maisveld van een paar honderd meter wel zeer zwaar zal kunnen zijn. Ook de gevreesde zandbak is weer van de partij ! De doortocht na 3-9-15-21 kilometer vrees ik alvast. Na een eerste klimmetje 20 meter door het mulle zand ploeteren naar een tweede heuvel, dan meteen een bocht van 180° door een zandberg en na nog eens 40 meter molshopen afsluitend met een een zeer steile klim. Mijn hartslag zal daar zeker pieken. En gegarandeerd dat er daar - vooral in die bocht van 180° - een groot aantal op hun bek zullen gaan ! De passage doorheen het dennenbos is ook de moeite. Daar verwacht ik dat er toch een aantal lek gaan rijden op de met mos bedekte boomstronken en de losliggende takken. Maar dat hoort nu eenmaal bij een MTB-parcours.Voor wat mijn bandenspanning betreft heb ik tijdens de verkenning gereden op 1.5 bar vooraan en 1.8 bar achteraan. Ik merkte wel dat ik nog te weinig grip had tijdens het bochtenwerk. Vermoedelijk rij ik de wedstrijd zelf met 1.3 bar vooraan en 1.5 bar achteraan.

Maar niet getreurd. Als alternatief loop ik zondag aanstaande in Olen een lus van 4,3 km. Bedoeling is om mij de komende weken volledig klaar te stomen voor de winterduatlon in Lille. Ik laat daarbij niets aan het toeval over. Mijn trainingsschema zit gevarieerd in elkaar en als mijn luchtwegen de laatste slijmen onderweg kwijt geraken moet ik zondag 24 maart kunnen pieken.Tot zover de theorie .

Rik en Pieter, mochten jullie dit lezen, veel succes alvast voor jullie komende zondag in Geel-Bel. En om met een gokje af te sluiten, ik denk dat jullie gaan eindigen met een tijd tussen 1 uur 22 min en 1 uur 25 min. 

Woensdag heb ik rond 15.30 opnieuw een intervaltraining afgewerkt. 6 rondjes van 500 meter met de bedoeling telkens onder de 2 minuten te blijven. Opdracht 6 keer op rij volbracht maar het kostte wel verschrikkelijk veel moeite. Ter vergelijking : op 3 februari liep ik de laatste 500 meter nog tegen een gemiddelde snelheid van 3.30 min/km, nu haspelde ik die af tegen 3.51 min/km. Dat is exact 10% trager dan een maand geleden. En zo voel ik mij ook, op 80 à 90% van mijn kunnen.

Enkele uren later, rond 17.45, maakte ik met de MTB nog een tocht van 30 minuten. Bedoeling was om mij pleuris te rijden op de singletrack achter de sporthal en dan nog wat km rond te draaien via de Nete naar Terlo en Oosteneind. Uiteindelijk lukte het mij om tegen een gemiddelde van ruim 20 km/uur het gevarieerde traject af te leggen. Thuis aangekomen simuleerde ik een echte wedstrijd door meteen in mijn loopschoenen te springen en full speed nog 2 km af te leggen. Het lukte mij niet om onder de 10 minuten te blijven. Ik deed er 33 seconden langer over maar liep de 2de km sneller dan de eerste wat toch altijd een goed teken is. Een minpunt was wel dat zowel tijdens het fietsen bergop als tijdens de eerste honderden meters lopen de krampen in mijn kuitspieren weer venijnig kwamen opzetten. 

Morgen probeer ik zeker nog eens met de joggingclub mee te lopen. Diezelfde avond beslis ik nog over eventuele deelname aan de duatlon in Geel-Bel. Mijn hoofd zegt nu nog nee, mijn hart ja. Het zal allicht een moeilijke keuze worden.

Vanaf zaterdag bemerkte ik wel terug een lichte verbetering. Alles zat losser en na mijn loopsessie van 90 minuten had ik geen last meer bij het diep inademen. Enkel het hoesten en het niezen leverde nog pijnscheuten op.Wel had ik voor een tempo van amper 10 km/uur een gemiddelde hartslag nodig van 146 slagen/minuut. Dat is 10 slagen meer dan normaal en wijst op mijn nog zwakke conditie. Toch hield ik er een goed gevoel aan over en misschien dat ik morgen op de MTB spring en het parcours van de duatlon in Geel-Bel alsnog opnieuw ga verkennen. Normaal zou ik dat vandaag samen met Pieter Boonen hebben gedaan maar omdat het me vrijdag zo slecht afging had ik dat maar afgezegd. Ik besef dat een deelname volgende week zondag eigenlijk niet meer haalbaar is maar tegen beter weten in probeer ik mij toch nog te prepareren. Aanstaande donderdagavond beslis ik over een eventuele deelname.

Sinds dinsdagnamiddag 12/02 werd ik op het werk geplaagd door een droge hoest vanuit de borststreek. Niets erg want ik had er verder geen last van. 's Avonds toch iets vroeger onder de dekens gekropen en woensdagmorgen meteen bij de apotheker in het Noordstation een hoestsiroop gaan halen. Het werd echter een ellendige lange dag waarbij ik me enkel met de hulp van dafalgan overeind hield. De nacht van woensdag op donderdag stond ik stijf van de koorts waardoor ik bijgevolg donderdagmorgend ijlend in de wachtkamer van de huisdokter zat te wachten voor een briefje voor de werkgever. Men kon mij natuurlijk niet veel voorschrijven want het was een virale infectie en daar helpt natuurlijk niets tegen en zo voort en zo verder. Zowel donderdag, vrijdag, zaterdag (enorm slechte dag terug) en zondag heb ik de ganse dagen alleen maar plat gelegen en geslapen. Ik voel me nog steeds volledig leeg, moe, futloos en warm en koud, ... Vanaf zaterdagmiddag kreeg ik daarnaast ook een stekende pijn in mijn borststreek die de ganse zondag waarneembaar bleef telkens ik diep ademde of een droge hoest produceerde. Ik vertrouw het allemaal niet veel meer. Ook maak ik nog voortdurend koorts aan. Dit berichtje schrijven is dan ook het enige zinvolle dat ik deze laatste 4 ziektedagen heb kunnen presteren. Ik vrees dat ik ook de komende 3 dagen nog zeker buiten strijd zal zijn want veel beterschap merk ik nog niet. Mijn trainingsschema is allang een hopeloos wit blad geworden met een gat van nu al bijna 10 dagen. Dit heb ik de laatste 2,5 jaar nog nooit meegemaakt. De wedstrijd van volgend weekend in Lier kan ik nu ook al gegarandeerd op mijn buik schrijven. Het begint me nu echt wel de keel uit te hangen, zeker nu de temperaturen buiten terug wat zachter aan het worden zijn en de winterduatlons in maart er stilaan aankomen. Een goede gezondheid is dus echt wel het hoogste goed ... Ondertussen ... rusten ...

Na pakweg 1,5 km opwarming kwam ik aan in de Krombrakenstraat. Daar is er aan lus van rond de 500 meter. Bedoeling was om 6 rondjes te lopen onder de 2 minuten wat gelijk staat met een snelheid van iets boven de 15 km/uur. Tussen elke ronde liet ik mijn hartslag eerst terugzakken onder de 110 slagen/minuut vooraleer de volgende ronde aan te vatten. In praktijk staat dat gelijk met een rustpauze van iets meer dan 3 minuten. In bijlage mijn laatste en tevens snelste ronde. Ik liep deze 6 rondes tegen een gemiddelde van ruim 16 km/uur oftewel een tijd van 1.52 min over 500 meter. Het doel is om deze training deze maand nog minstens 2 keer op het programma te zetten.