Toen ik op
canvas een promo zag voor de cellulitis van Bach, toen kon ik het niet
meer ontkennen. Ik was aan het eind van mijn Latijn. Daar waar
cellosuites naadloos in huidproblemen overvloeien. Daar waar een mens
zijn kritisch vermogen verliest en het brein gekaapt wordt door absurde
vragen. Hoe was men er op Canvas achter gekomen dat de in veler ogen
grootste componist aller tijden onder het juk van sinaasappelhuid
gebukt ging ? Had gedegen speurwerk een tot nu toe onbekende
lezersbrief aan het achttiende-eeuwse equivalent van Flair opgeleverd ?
Iets in de trant van "J.S.B. uit Leipzig schreef ons : Help , mijn
zitvlak lijdt aan contrapunt, ik ben wanhopig ...". En waar had J.S.B
deze toch typische vrouwenkwaal aan te danken. Mijn god, het zou toch
niet ... was Johan in werkelijkheid Johanna ? De onovertroffen meester
van de barokmuziek, een vrouw ! U merkt het lieve lezers, mijn sectie
logisch vermogen geniet van een welverdiende vakantie op de Kanaren.
Rest u, een kip zonder kop. Een wezen, totaal ongeschikt voor het
verwerken van complexe boodschappen. Helaas, kippen hebben geen
verstand van zappen. Zo blijf ik onderworpen aan de grillen van Canvas.
Zelfs de weerman stoort zich niet aan de conventies van Genève. "Wij
zitten geklemd tussen een Scandinavische depressie en een atlantisch
hogedrukgebied ..." galmt het in de verlaten ruimte tussen linker en
rechter oor. Ik heb een akelig voorgevoel dat die Scandinavische
depressie zich opmaakt om zich naar onze contreien te verplaatsen.
Waarom tot morgen uitstellen wat vandaag nog kan schijnen de verlichte
geesten van 11.11.11 dan weer te denken. Via hun spotje willen ze de
kijker wijzen op het schrijnende probleem van astma in Afrika. Kijk,
goede mensen, zoals steeds ben ik ook dit jaar bereid tot het leveren
van een bescheiden financiële bijdrage voor de goede zaak, maar als u
nu eens begon met die ajuinen uit die mensen hun mond te halen, volgens
mij zou dat het lijden al een pak verlichten. Morgen wacht me een
filosofische ontmoeting tussen Rik Torfs en Goedele Liekens. Soms kan
het leven hard zijn.
't
Is vrijdag 10 november, 'de internationale dag van de loser'. Geen
probleem als u 't niet wist, ik heb het zelf zo beslist. Wie zou het
anders doen ... Wie zou het opnemen voor die honderden miljoenen
sukkels op onze planeet ? Niemand toch. Of hebt u ooit gehoord van een
Partij Voor De Losers ? Tuurlijk niet. Geen enkele partij wenst zich te
profileren als een clubje voor sufferds. In se zijn losers politieke
daklozen. Ze klungelen maar wat aan in het stemhokje. De één kiest
blauw uit vrees voor een belasting op loserigheid, de ander rood in de
hoop op financiële compensatie voor zijn deerniswekkende constitutie.
En dan resten er nog de religieuze losers, sec bekeken nog de meest
realistische van het schlemielendom. Zij staken hun verzet tegen hun
van hogerhand opgelegde aardse lot en beginnen ijverig
heilige-drievuldigheid-zegeltjes te sparen. Eén volledig volgeplakt
doopceel geeft recht op een enkele reis naar het hiernamaals. Voor dit
ras van onverbeterlijke stakkers wil ik mij dus engageren. Vanuit mijn
diep menselijke overtuiging en ook om redenen van een meer persoonlijke
aard : Een vriend van een vriend van mij voert al jaren de Vlaamse
loserhitparade aan. 't Werd hoog tijd dat ze hun dagje kregen. Als er
een dag van de openbare ruimte mag zijn, een dag van de kunstuitleen,
een dag van de belegger en een dag van de onderwaterfotografie, wel dan
zie ik niet in waarom die honderden miljoenen lieve losers geen recht
zouden hebben op een eigen plekje op de kalender. Eén dagje waarop deze
Sammy's hun rug mogen rechten, naar boven kijken en denken: Er is dan
toch één persoon die mij mag. De hemel zij dank voor Alex, wat een
prachtmens !
Kijk wat er vandaag aan mij bleef plakken. De natuur heeft zaad
teveel en wie geschikter dan dat flink uit de kluiten gewassen konijn
om voor de distributie te zorgen. Wel, om maar wat te noemen, de echte
konijnen bijvoorbeeld. Die weten perfect wat er van hen verwacht wordt.
Braafjes zitten knabbelen in het open veld, tot een buizerd ze te
grazen neemt. Want anno 2006 laat ieder zichzelf respecterend zaadje
zich bij voorkeur in vogelvlucht transporteren. Zo zie je nog eens wat
van de wereld. Als het aan het zaad lag dan kwam het voortdurend van de
grond. Wat lullig meedeinen op de rug van een konijn, dat is enkel iets
voor losers. Zaad met ambitie zoekt het immer hogerop. De hoogste vorm
van zaad is vliegend zaad, wat meteen verklaart waarom zowat elk
jongetje ervan droomt later piloot te worden. Nou, als die zaadjes hier
voor mijn neus maar niet denken dat ik voor hen een vliegticket ga
regelen, hoor. Ik heb wel wat beters te doen .... nee, nu overdrijf ik,
euh ... met mijn geld bedoelde ik . En hier tot de jongste dag in het
midden van een wei gaan staan wachten tot ik geplukt word, dat zie ik
ook al niet zitten. Het spijt me vriendjes, jullie reis gaat tot hier
en niet verder !
Smachtend zaad, troosteloze blikken, en een Alex die zich laat vermurwen.
Ben
ik amper bevrijd van die verstekelingen, merk ik dat ik al aan ze
gehecht geraakt ben. Ok, ok, ik zal jullie niet in de steek laten. Ik
respecteer jullie streven naar zelfontplooiing. Even peinzen, bestaat
er zoiets als een pyramide van Maslow voor onkruid ? Kruid, mijn
excuses, reisgezellen. Dat luidop denken van me, het brengt me steeds weer in problemen.
Potgrond, alles begint met eerste klas potgrond ! Potgrond, water en
een dagelijks rendez-vous met die ster van even verderop. Morgen zal ik
jullie bedje spreiden, zaadjes van me. Morgen, want nu kruip ik zelf
onder de wol.
Als
ogen de spiegels zijn van de ziel, wat zegt u deze blik dan ? Is dit
het oog van de langverwachte verlosser ? Of herkent u de duivel in
engelenvermomming ? Misschien spreekt deze kijker u in het geheel niet
aan, straalt hij enkel stilte uit, leegte en vervreemding. Staak uw
peilen ! Als dit oog al de toegang zou verschaffen tot enig innerlijk
dan kan dat enkel het uwe zijn. "U projecteert", zouden mensen met
verstand van zaken zeggen. Even goed had ik u een vuil bord kunnen
presenteren. Helaas, de vaat was net achter de rug en in zo maar wat
met etensresten morsen had ik geen zin. Was dat even boffen dat ik mijn
oog bij me had. Ik kan me bij Toutatis - God wordt vandaag ontzien -
niet herinneren wat er in mij omging toen ik het kiekje nam.
Waarschijnlijk iets banaals als "zal die lamp niet voor een vervelende
reflectie zorgen" of "had ik toch niet beter mijn andere oog gekozen".
U bent een kei als dat uw antwoord was op mijn beginvraag .... Banale
ideeën laten bitter weinig sporen na op het regenboogvlies. Pas als
deze ideeën hun weg naar de stembanden hebben gevonden kunnen zij uw
reputatie naar de vaantjes helpen. Vandaar dat de meesten van ons er
bij gebaat zijn om zich in intellectueel gezelschap van verbale inbreng
te onthouden. Met wat glazig voor je uit staren kan je jarenlang de
schijn ophouden. Er schijnt een zelfhulpgroep voor hoogbegaafden te
bestaan waar al sinds 1983 geen woord meer is gewisseld. Zo intens
wordt er gestaard ... Ogen zeggen niets zonder context, zonder woorden.
Zo kunnen grote pupillen vanalles betekenen, bijvoorbeeld 'jij hebt het
sexappeal van een vogelverschrikker' maar ook, 'goh, die is leuk' of
'ik heb net gescoord'. De situatie bepaalt de betekenis. Slaagt mevrouw
er amper in haar lunch binnenboord te houden dan zou ik denken aan
optie 1. Staat meneer erbij te kwijlen, dan ligt antwoord 2 meer voor
de hand. En als de juffrouw met de gedilateerde pupillen zonet de
transfer maakte van discotheek de apotheek naar de dienst
spoedgevallen, nou, dan ga ik resoluut voor 3. Tenzij de arts van
dienst George Clooney heet, natuurlijk.
Vandaag gaan de Amerikanen naar de stembus, of toch die helft of zo van
hen, die dat nog de moeite waard vinden. Stel je voor dat de
Republikeinse partij van Bush kolossaal op zijn donder krijgt ...
Gruwel, wanhoop, ontsteltenis. Ik mag er niet aan denken. Kunnen we
niet meer lachen met die crazy cowboys aan de andere kant van de
Atlantische. Zal ik mijn beeld van de modale Amerikaan een tikje moeten
bijstellen, een heus karwei voor een vent van middelbare leeftijd zoals
ik. En dat net nu ik dat imago zo haarscherp voor ogen had. Vetkwabben
in overvloed, hersenkwabben veel minder, bijbel op het nachtkastje,
naast de immer geladen revolver, SUV in de garage, poster van George
Bush voor het raam. Als de Amerikanen Bush vandaag massaal in de steek
laten, dan moet ik minstens hun hersenkwabgehalte een ietsiepietsie
hoger inschatten. Tot dusver ging ik er van uit dat intelligentie
simpelweg niet tot het 'stars and stripes' standaardpakket behoorde.
Bush-mijdend stemgedrag zou echter getuigen van een sprankeltje
leervermogen. Niks spectaculairs overigens, het verwerven van een
geconditioneerde vluchtreflex na zes jaar systematische bestraffing
volstaat normaal amper om je soort voor uitsterving te behoeden. Maar
toch, het zou een keerpunt kunnen zijn. Wat een vreselijk visioen ! Wat
zou ik die Donald van defensie missen als onze George hem met de
obligate eee-yi-eee-yi-oh 's tot een afreizen richting farm zou
verplichten. Als het van mij afhing dan mocht de ouwe morgen al
overkomen naar zijn geliefde 'old Europe', hij kreeg er van mij zelfs
nog een lapje kempengrond bovenop, een boerderijtje in Bokrijk, dat zou
hem wel liggen, geloof ik. Altijd goed voor een kwinkslag die Rummy. En
stel je voor dat Dick Cheney, als hij vandaag tijdens zijn aangekondigd
jachtpartijtje de eerste exit-poll-resultaten verneemt, voor de
verandering eens in zijn eigen kont schiet - vraag me niet hoe,
Amerikanen staan bekend om hun vindingrijkheid - wat een verlies zou
dat betekenen voor de politieke scene. U had het ondertussen al in de
gaten, ik word niet wild van dit scenario. Het betekent immers enkel
dat wij allen een resem nieuwe namen en gezichten moeten memoriseren,
nieuwe etiketten voor hetzelfde oude spul. Of had u zich verwacht aan
een ander smaakje misschien ? Geloof me vrij, al vulde men het Witte
Huis met een voltallige kloosterorde moeder Theresa's,au fond zou dat
geen letter veranderen aan het beleid van de Verenigde Staten. De echte
macht blijft schuilgaan achter het witte plaaster. Money talks, bij
uitstek in Amerika ! Mijn advies aan onze NAVO-bondgenoten: Stay the
course, vote Republican !
Dus wat adviseert u mij, monsieur Alex, ophangen of niet ? We liepen
zij aan zij door de tuinen van het presidentiële paleis, ik en Raouf
Abdel Rahman, hij met halfgesloten ogen, handen op de rug, ik speurend
doorheen mijn wimpers, ik kon maar niet wennen aan het felle zonlicht
in Irak. Veel tijd om te pakken was me ook niet gegund. Amper twaalf
uur geleden was het dat dit alles begon. Vastberaden belgerinkel. Twee
heren in zwart kostuum, Mercedes met geblindeerde ruiten plomp
geparkeerd op straat. Eén van beide bleek de ambassadeur van het nieuwe
Irak. Zijn land had nood aan mijn wijsheid. De zaak vereiste spoed. Ik
liet me overtuigen. Identiteitskaart, tandenborstel, twee maal proper
ondergoed. Wie denkt nu aan een zonnebril, begin november. Een privéjet
van de Iraakse regering. Afdaling naar Baghdad International Airport,
kurkentrekkermanoeuvre, adembenemend, om van te kotsen. Vandaar met een
rotvaart richting Green Zone alwaar ik verwacht werd in het
presidentiële paleis. En dan die vraag, die kapitale vraag, in het
Frans gesteld, foutloos Frans. De heer Rahman had in Europa gestudeerd
en sprak vloeiend vier talen. Wat te doen met de beschuldigde ? Ik stak
van wal, in stoffig schoolfrans, maar zonder gêne, mijn moreel kompas
had mij hier gebracht, niet mijn talenkennis. U hebt mij om raad
gevraagd, edelachtbare, en mijn raad zal ik u geven. Ik ben me ten
volle bewust van de precaire situatie waarin uw land zich bevindt.
Vandaar dat ik u niet zal vragen om een verklaring, om de redenen
waarom u net mij met deze adviseursrol heeft belast. Ik, een onbekende
blogger uit een onooglijk klein land. Waarom ik, die vraag brandt op
mijn lippen ? Maar ik merk dat u de tijd ontbreekt. Daarom terzake. U
bent rechter. De beklaagde heeft voor u geen naam, geen gezicht, geen
huidskleur of etnische achtergrond. Hij staat terecht op grond van
feiten. Zoals ieder ander zal u hem beoordelen, en uzelf. U, die hier
de staat belichaamt. Als de staat van oordeel is dat zij het recht
heeft een mensenleven te vernietigen dan moet u, als haar
vertegenwoordiger daarnaar handelen. Laat de staat hem doden dan. Maar
als de staat daarentegen, mijn mening deelt, dat het ten allen tijde
haar taak is het leven te beschermen, dan geldt dat ook voor deze
beklaagde. De tiran, de dictator, de aanvoerder van folteraars,
verkrachters en kindermoordenaars, ook hij zal zijn recht op leven
beschermd weten. Luister naar de staat in u. Waarop ik zweeg. Irak
dankt u nederig voor uw schrandere bijdrage, monsieur Alex, ik beloof u
dat uw woorden op ons besluit zullen wegen. Maar wordt het onderhand
niet tijd, dat u uw warme bad verlaat, zo u niet tot weke vlokken vlees
vervallen wil. De vloer was koud, de handdoek te klein. Poedelnaakt
liep ik door de gang. Op zoek naar proper ondergoed.
Ik haat het om poezen te verpletteren.Wat zeg ik, poezen ... Zelfs het
vooruitzicht van één enkele platte poes gaat me al te ver. Mijn kont
weet dat van me. Wij corresponderen dagelijks, mijn kont en ik, meestal
in verband met een op handen zijnde stoelgang, maar ook wel eens om
over de diepere dingen des levens van gedachten te wisselen, zoals mijn
huiver voor het verpletteren, ik noem maar wat. Ik prijs me gelukkig
met mijn meegaande kont. Je hebt mensen wiens kont niet voor rede
vatbaar is, die zo op gespannen voet leven met hun achterwerk dat zij
zich soms genoodzaakt voelen tijdelijk alle diplomatieke banden ermee
te verbreken. Zo niet het mijne. Als ik een kwestie aankaart met mijn
kont, dan wordt er naar me geluisterd. Neen, over mijn kont kan ik niet
klagen. Het kwijt zich vlijtig van zijn taken, hoe nederig die ook
mogen zijn. Sinds het bijna-ongeluk staat het me bij in mijn strijd
tegen het verpletteren van poezen. In een ideale wereld zou ik nooit
gaan zitten. Ik zou me mijn ganse leven staande houden op een veilig
plekje terwijl de poezen naar hartelust van het zitmeubilair gebruik
zouden kunnen maken, zonder zich door mij in hun bestaan bedreigd te
voelen. Mijn pijnlijke rug maant me tot een meer pragmatische houding,
een zittende met name. Dit echter niet zonder een voorafgaande visuele
inspectie. Ontwaar ik een felien schepsel op het in bezit te nemen
oppervlak ? Ook niet onder het kussen ? Ook niet op een plek vanwaar
dit wezen zich in de korte tijdspanne lopende van mijn beslissing tot
neerzijgen tot het bereiken van de totale neergezegenheid onder mijn
kont kan manoeuvreren ? Meer kan ik niet doen. De rest laat ik aan mijn
kont over. Het is mijn laatste verdedigingslinie. Bij het minste
vermoeden van een poezenvacht stuurt het mij een e-mail: "Stilleggen
dat neerzijgen ! Of zag u graag een poes tot moes ? Hoogachtend, Uw
toegenegen Kont . Weet u wat ik ook haat ? Ik haat het om poezen te
bevriezen.
Zoals hij daar zat had hij daar de hele dag gezeten. Onder een
dekentje. Want dat had hij zo beslist vanmorgen. Hij zou een dagje
uittrekken voor denkwerk. Door niks zou hij zich laten afleiden. Door
niks behalve koffie zetten, plaspauzes en af en toe een warme hap. Hij
zou het allemaal eens keurig op een rijtje zetten, alles wat hem de
laatste tijd was overkomen. Veel was dat niet. Zijn leven had het
sensatiegehalte van vooroorlogse voorlichtingsfilmpjes. Voor een
buitenstaander ! Hijzelf stond bij de minste deining al met een
reddingsvest op het dek. En maar zoeken naar een sloep, zeeziek van
onzekerheid. Zielig. Speuren naar vastigheid, dat was het devies.
Vandaar deze mentale time-out. Hoe zag hij zijn toekomst ? Stap terug.
Zag hij een toekomst ? Stap terug. Zag hij überhaupt wel wat ? Ja, zijn
ogen functioneerden . Niet uitstekend, twee maal - 2.25, knap bijziend
of kippig zoals zijn conditie ook bekend stond. Die term beviel hem
wel: kippig. Het had iets verschonend, iets van, excuseert u mij dat
het lijkt alsof ik een beetje op de dool ben. Niets van dat alles
echter, ik scharrel maar wat. Laat mij ongemoeid in mijn wankele tred
en heel misschien verras ik u morgenvroeg met een kakelvers eitje op uw
dorpel. Het artefact dat hem van zijn visuele beperking vermocht te
bevrijden bewaarde hij in een stijlvol zwart foedraal, voor absolute
noodgevallen. Hij zou zijn kippigheid met ere dragen ... Zij die zich
met hoenderogen tevreden moeten stellen verdragen geen verre
horizonten. Ze graven liever diep in hun verleden. Het geheugen
projecteert ragfijn de rijkste panorama's. Neen, dus, voor een visie op
de toekomst kon je niet bij hem terecht. Maar vandaag zou daar
verandering in komen. Hij had er zelfs een dag voor uitgetrokken ...
Daar krijg ik dus hoorns van. Reist die Al Gore de halve wereld rond
met zijn film, hoe heet hij ook alweer, wacht ik google het even voor u
... "An Inconvenient Truth", ja, nu ik het zie herinner ik het me, komt
die Gore ons hier dus een beetje de daver op het lijf jagen met zijn
afkalvend poolijs, zijn verwoestijning en zijn kuststeden verzwelgende
zeespiegel en dan lees ik dit op teletekst: "Het is nog even wachten op
biodiesel." Een armzalige drie procent koolzaadolie roeren ze door het
klassieke energiedrankje en ze mogen het al biodiesel noemen. Dat
cilinderpapje haalt het kwa versnedenheid van mijn flauwste lijntje
cocaïne. En nog lukt het de producenten niet om het op tijd bij de pomp
te krijgen. Want vanaf vandaag 1 november mocht dat spul wel verkocht
worden aan de dieseltap. U zal er nog weken op mogen wachten. Het
enthousiasme spat er van af. Als ik het allemaal goed begrepen heb, dan
wordt de biodiesel geïntroduceerd op vrijwillige basis. Vrijheid,
blijheid en de chaos voor de milieubewuste consument. Want wie zijn met
CO2-schuld belaste geweten wat wil sussen moet zelf op zoek naar het
schonere spul. Vijfhonderd duizend groene jongens en meisjes ommetjes
rijdend voor het goede doel, dat zal zoden aan de dijk zetten met het
oog op het halen van de Kyoto normen. Of is het dat juist wat de
industrie wil ? Dat wij allen meer kilometers bollen. Tuurlijk, ik vond
die uitspraak van die FEBIAC-man al zo verdacht. "We moeten dringend
ons wagenpark vernieuwen. Belgen houden hun auto gemiddeld acht jaar
bij en dat is veel te lang", verklaart Peter Gemoets op vrtnieuws.net
Waarom verwondert me dat nou niets van een woordvoerder voor de
Federatie van de Belgische Auto- en Rijwielindustrie .... De man weet
ons ook nog te melden dat de productie van koolzaad voor de biodiesel
..."heel wat nieuwe jobs met zich mee " ... zal brengen. Leuk, mijn
beste, alleen, ik dacht het om het milieu ging, toch ? En als die
biodiesel zo'n weldaden verricht voor het klimaat, waarom wordt hij dan
niet goedkoper verkocht dan het viezere motorsap ? Waarom zou de
voorzichtige Belg zijn dure wagen onderwerpen aan het
biodieselexperiment als dat hem geen sikkepit oplevert ? Vanwege zijn
groene hart ? Sta me toe even te lachen, groen of zo u dat verkiest als
een koolzaad telende boer met kiespijn. Tot binnen een paar jaartjes
dan maar, dear Al ?
Zullen we spookje spelen, wij getweeën ? Of duveltje en heksemie ? Knusjes kindjes vierendelen, hun kwartjes grillen aan een spie. We spinnen garen van hun lokken, en naaien tassen van hun longen. We rollen rolmops van hun tongen, wijl we hun zoete hartjes wokken.
Ik draai mijn lievelingscd-tjes die met die schrille kinderkreetjes, en chill gezellig met mijn schatje in ons jongbloedbubbelbadje.
Wat mij ooit eens overkwam. Na herhaaldelijk aandringen van mijn naar
Zuid-Afrika emigrerende collega stemde ik toe als iets of iemand anders
op diens afscheidsdrink te verschijnen. Alzo gebeurde. Ik wurmde mij in
een pak. Wacht, het wordt nog pikanter. Want als ik gek doe, dan ken ik
geen genade. Ik toog Limburgwaarts, gekostumeerd en met een hoedje. Ja,
daar stoven weg, in een brave burgerwagen, vanuit de Zuiderkempen, één
man, een stijlrijk textiel smaldeel en een borsalino. Het geheel gaf
een enigszins Italiaanse indruk. Dat deed ook Beringen centrum, waar ik
die avond werd verwacht. En ik niet alleen zo bleek. Waar een
parkeerplaats gevonden ? Een kwartier verstreek. Daar dus. Ik vulde het
gat met gretigheid, zwaaide het portier open en stond oog in oog met twee
armen der wet die mij hevig gesticulerend op de hoogte brachten van
mijn niet gewenstheid. Iets met een op handen zijnd geldtransport, best
plausibel, zo pal voor een bankfiliaal. Neemt u even dit beeld voor
ogen : Een man in blauw, een bankfiliaal, poen op komst en een imitatie
dertiger jaren maffioso compleet met borsalino. Ik stond voor joker,
inderdaad, maar prees me tevens gelukkig dat ik had afgezien van mijn
eerder voornemen mij als bankovervaller te vermommen. Beter een
borsalino dan een zwarte muts in situaties als deze. De borsalino kan
uw leven redden, ruim een plaatsje voor hem in uw wagen, vandaag nog.
Die muts kan u dan weer uitstekende diensten bewijzen bij het scheren.
Daar kwam ik vanmiddag achter toen ik op zoek moest naar een methode om
mijn kinbegroeiing te kortwieken zonder m'n schedelspagetti in dit
proces te betrekken. Eureka ... zo ontdekte ik het haarinkapselend
vermogen van alleszins de 'zwarte' muts, ik wil niet voorbarig gaan
veralgemenen. Aanschouwen wij een man met een zwarte muts en een
kinnebakkes en wangen behangen met witte vlokken scheerschuim die
geeltandig zijn spiegelbeeld toelacht. Ik ben een oude scherende
kabouter met kuren , schoot me plots te binnen. Dat was wat mij
overkwam vandaag.
Nog
een slok en ik ben bereid. Die slok kan ik gebruiken nu de winter ons
van hogerhand is opgelegd. Hoe lang vermag de koude nog uit te blijven
eens zij door de ratio wordt gesommeerd. Het zou een feestje moeten
zijn, de overschakeling van zomer naar winteruur. Het wordt ons gegund
het derde uur te herkansen. De grote wijzer mag een rondje spookrijden
of ,voor wie een werkelijk antieke tijdverteller bezit, net niet de
wijzerplaat rond. Het daaruit voortspruitende extra uurtje slaap kan
mij echter niet verzoenen met het feit dat het donker ons nu voor
maanden in zijn greep heeft. Dat extra slaapuur is trouwens een
staaltje onversneden volksverlakkerij. Op zondag hebt u sowieso recht
op enige luiheid, zelfs zonder winteruurexcuus. Zolang u de elfurenmis
maar haalt is er geen vuiltje aan de lucht. Niet alleen ontbreekt het
aan de noodzaak van een extra stonde, het is bovendien slechts geleende
tijd. U dient de u toevertrouwde zestig minuten keurig te bewaren en ze
ongeschonden weer in te leveren bij het begin van de lente. De
administratiekosten van deze operatie zijn geheel voor uw rekening. De
inning ervan geschiedt in twee termijnen. Het voorschot betaalt u reeds
op de avond van levering, als uw lichaam u zo omstreeks elven mededeelt
dat het niet wenst te participeren aan uw spelletje tijdrekken. U mag
dan al opblijven, uw lijf zoekt het bed op. Het restbedrag mag u bij
ingang van de zomertijd ophoesten. Dan wordt u een uur vroeger uit de
veren verwacht. In de door mannen gedomineerde politiek zou men spreken
van een vestzak broekzak operatie. Het komt er op neer dat u in de zak
gezet wordt waar u bij staat. Dat is dus drie keer zak op rij. Dat
winteruur kan niet anders dan een mannenuitvinding wezen, al is ook de
spreekwoordelijke sigaar uit eigen doos hier van toepassing, een
formulering met een opmerkelijk hermafrodiet karakter. Waart hier in
mijn bloguniversum een lezeresje rond dat mij een vrouwvriendelijker
alternatief aan de hand kan doen ? Ik zal u zeer erkentelijk zijn. Deze
blogger moest het vandaag trouwens zonder de extra 3600 seconden
stellen. Die had ik namelijk deze nacht al opgesoupeerd. Samen met een
stel schattige chatsters, chocola en een charmante Chardonnay. Het was
mij een waar genoegen. Dank daarvoor.
Twee
laaiende bussen, meer relplezier viel er niet te beleven gisteravond in
Parijs. En dat was vet sneu voor de zich ter plekke verzamelde
persmeute. Aan de media zal het nochtans niet gelegen hebben. Zij
hadden de bevolking ruim van te voren al op de hoogte gebracht van de
nakende verjaardag. Binnenkort zou het dag op dag een jaar geleden zijn
dat er in de voorsteden van Parijs hevige rellen uitbraken die zich
later over heel Frankrijk zouden verspreiden. Tienduizenden wagens
gingen daarbij in vlammen op; auto's en vuur, een scorend duo in de
nieuwswereld. Vandaar wellicht dat er reikhalzend werd uitgekeken naar
het aansteken van het eerste verjaardagskaarsje. Na dat ene vlammetje
zou het dan wel loslopen met de vuurstorm redeneerde men schijnbaar.
Wat een ontgoocheling ! Twee zwartgeblakerde bussen, meer viel er niet
te oogsten gisteren. De ontspoorde jeugd stelde zwaar teleur. Wat had u
dan gedacht, heren en dames journalisten, een Marokkaan met een klaroen
die om klokslag elf uur het ten aanval zou laten schallen over de
banlieues van de lichtstad ? De ontspoorde jeugd heeft wel wat beters
te doen dan u te bedienen op uw wenken. Ontspoorde jeugd heeft lak aan
uw verjaardagskalender. Geen nieuws dus van het Franse front. Alleen,
dat staat zo lullig na al die voorbeschouwingen. En daarom vulde men de
kranten dan maar met non-nieuws. Van Australië tot Iran, van Bulgarije
tot de Verenigde Staten, overal had men het over brandende bussen en
hoe onverwacht kalm het toch gebleven was in Frankrijk. Nou, als er
lang genoeg over door geluld wordt dan wordt het nog wel wat, vrees ik.
Du moment de potentiële busverbrander in de smiezen krijgt dat je voor
een vermelding op CNN niets meer behoeft dan een aansteker en een
litertje loodvrij weet hij wat hem te doen staat. De pers blijft dus
beter nog even op post. Nog is alles niet verloren. Als het nieuws niet
vanzelf komt, dan maak je het toch zelf. Echt nieuws laat zich niet zo
makkelijk dwingen. Echt nieuws komt meestal onverwacht. Echt nieuws,
zoals Pearl Harbour, dat laat zich niet regisseren. Of 9/11, dat
herdenken we al jaren, maar wie had er zich in 2001 nou aan verwacht ?
U ? O, ik wist niet dat ze nu ook al internet hadden in Guantanamo ?
We voeren koude oorlog jij en ik, met stilte en hardhorendheid, de tijd verkilt de hunkerstrijd, mijn hete adem warmt de wind, mijn handen hebben niets om handen, jouw lippen pruilen onbemind, jouw hart verdort, dreigt te verzanden.
Om wat ? Om niets. Om mee te nemen. Om diep te vergeten.
Open brief aan Ronald Biegs, Nationaal Voorzitter van WWF-België.
Geachte heer Biegs,
Graag zou ik middels dit
schrijven uw aandacht vestigen op een ontrustwekkende ontwikkeling op
een terrein dat u, naar ik vermoed, bijzonder nauw aan het hart ligt.
Het betreft de precaire situatie van de reuzenpanda, de met uitsterven
bedreigde diersoort waarvan de beeltenis het logo vormt van uw
organisatie. Toen ik vandaag een bezoek bracht aan de lokale
grootgrutter, een vestiging van een internationale prijzenklopper wiens
naam - voor al die het weten wil - begint met een 'A', ontdekte ik tot
mijn verbijstering een wel zeer ongewoon product waarvan u hieronder
een fotografische weergave vindt.
Bewijsstuk 1
Bewijsstuk 2
U
zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat dit toch nooit de bedoeling
kan zijn. Wat baat het reservaten op te richten voor de reuzenpanda,
welk nut heeft het kweekprogramma's op te zetten voor deze dieren als
wij moeten constateren dat zij tegelijkertijd tot basisgrondstof van de
alombekende hotdog worden verwerkt. Dit lijkt me dweilen met de kraan
open. Bovendien kan u met eigen ogen vaststellen dat het hier om
immature exemplaren gaat. Deze dieren hebben dus niet eens de kans
gekregen zich voort te planten om zo hun soort van extinctie te
vrijwaren. De producent voelt zich kennelijk zo onaantastbaar dat hij
het niet eens nodig vindt de herkomst van zijn vlees te verhullen.
Weense worstjes / Saucisses Viennoises vermeldt het etiket. Aangezien
het leefgebied van de reuzenpanda zich in centraal China situeert ga ik
ervan uit dat de dieren die ik vandaag in blik aantrof in gevangenschap
worden gekweekt, een praktijk die naar mijn mening enkel kan
plaatsvinden met hulp van gespecialiseerde zoölogen. Uitgaande van deze
premissen en na enig vorsingswerk kwam ik tot de volgende zeer
plausibele kandidaat: Tiergarten Schönbrunn in Wenen. Als u de website
van deze zoo raadpleegt (http://www.zoovienna.at) dan zal u in de daar
aanwezige 'Tierliste' ook de 'Großer Panda' aantreffen. Ik vraag u
daarom met klem na te gaan of de Tiergarten Schönbrunn op één of andere
wijze gelieerd is met een kweekprogramma voor reuzenpanda's en zo dit
het geval zou zijn een onderzoek in te stellen naar de mogelijke
verdwijning van jonge dieren aldaar. Indien u nood zou hebben aan mijn
bewijsstukken om een genetische verwantschap aan te tonen tussen de
geslachtofferde dieren in blik en de populatie van het Tiergarten
Schönbrunn dierenpark dan ben ik graag bereid u deze te laten geworden.
Gelieve er echter rekening mee te houden dat de panda slechts houdbaar
is tot einde september 2009. Mag ik vertrouwen op een spoedig en
doortastend optreden uwentweegs ? Of dien ik het acroniem van uw
organisatie voortaan te lezen als Weense Worsten Fabrikant ?
We schrijven 25 oktober 2006, de dag dat ik de 'karamel' herontdekte.
Een wederkennismaking die ruim twee uren in beslag nam. De tijd nodig
om een goed gevulde puntzak van die zoetigheden naar binnen te werken.
Het was een proces dat gepaard ging met hevig smakkende geluiden en een
zuigkracht die kwa intensiteit niet moest onderdoen voor deze van de
befaamde Dyson stofzuiger. Wat een zalige beproeving, dit aroma van
pure nostalgie. Zo lang al leefden wij gescheiden. Op den duur vervaagt
de herinnering, een geval van uit de mond uit het hart, een andere
verklaring heb ik er niet voor. Maar nu kwamen we weer samen. De
harmonie werd hersteld. Zo heftig was ons wedersmaken dat ik af en toe
vergat te ademen, ze plakten innig aan mijn tong, verlijmden zich met
mijn verhemelte langzaam smeltend onder mijn liefkozende strelingen.
Een complete harem liet zich door mij consumeren. En ik, ik smikkelde
de pannen van het dak. En weer, en weer en nog een keer....
O
help, o lieve hemel ! Mijn mond ligt vierkant open. Wat zeg ik, mijn
mond voelt aan als het grofste schuurpapier geoogst in een
uitzonderlijk schuurpapierjaar. Ik heb te gulzig gezwolgen, te vurig
bemind. Mijn gretigheid heeft mij van binnenuit verzengd. Deze
hemelpoort staat in lichtelaaie. Geen natte kussen die deze vlammen
kunnen blussen. Geen frisse hinden die mijn tong kunnen verbinden. Geen
twaalf ijsgekoelde elfen met stukadoorervaring om mijn plafonnetje te
plaasteren. Dit wordt lijden. Lijden na de lust, aangebrand maar
ongeblust. Niets sust dit heidenkind als bloedrood nat, een zalvend bad
en dan een bed. Welterusten !
Wij Belgen zouden drie planeten nodig hebben. Dat las ik zojuist op
Vrtnieuws.net. Tja, wie ben ik om het oordeel van het Wereldnatuurfonds
in twijfel te trekken . Het zij zo, ik zal mij niet verzetten. Alleen
... zullen mijn mede-Belgen wel genoegen nemen met die andere twee ?
Dat ik sinds jaar en dag op een eigen vreemdsoortige planeet vertoef,
dat had u vast al langer in de smiezen. In tegenstelling tot wat velen
onder u wellicht veronderstellen heeft deze staat van goedaardige
deviantie niks van doen met een hang naar hallucinogene middelen
mijnentweegs. 't Is al puur natuur en neen, ik laat het niet weghalen,
zelfs al kreeg ik dispensatie van Benedictus de Zestiende in persoon.
Het zit er en het blijft. En u blijft welgekomen, zolang u maar niet
verwacht dat mijn chaos zich ooit tot organisatie zal ontwikkelen. De
wanorde zwaait de plak, in en op mijn bol. Benader mij dus met de
vereiste dosis gekte, spreek een taal die ik begrijp. Dat organiseren
doet u maar in uw eigen universum. Organiseer u een ozongat, een
broeikaseffect, een walvissenbloedbad, een nucleaire holocaust. Doe
vooral wat u niet laten kunt, maar blijf a.u.b. met uw tentakels van
mijn schone blauwe knikker. Ik zal hem voor u bewaren. Een reservebal
voor het geval uw globe het zou begeven. Een lek, een knal, kwaad
opzet, je kan maar beter op zeker spelen als je ziet hoe daar tegenaan
geschopt wordt. Geen reden tot paniek, u kan uw sloopwerk rustig
continueren, uw toekomst is verzekerd. Als uw longen het niet meer
houden of het water tot aan uw lippen reikt , als de bequerels u om de
oren vliegen of uw spermakwaliteit u in verlegenheid brengt, u weet mij
wonen. Komt u wel met de fiets ?
En terwijl ik mij ontiegelijk druk maakte om mijn hikkende compjoeter
hield de wereld zijn draaiing keurig vol. Met de gebruikelijke
gevolgen: Geboorte, dood en alles wat daartussen ligt. Voornamelijk
ellende heb ik telkens weer de indruk. Zoals die compjoeter van mij die
zich als vanouds niet naar mijn wensen wilde plooien. Mijn eigen dikke
schuld, ik had het rekenbeest danig van zijn à propos gebracht met mijn
gemorrel aan zijn resolutie. Mij zouden ze het ook niet moeten flikken.
De eerste die met zijn fikken aan mijn resolutie komt krijgt royaal
mijn wijsvinger op bezoek, ter hoogte van zijn oogbal, inderdaad, à la
façon de Laurel et Hardy, alleen zal deze blogger er voor waken tijdig
opzij te springen als er retributie dreigt. Mezelve kennende had ik dus
beter moeten weten: Touche pas à ma résolution, ook bij compjoeters
ligt zulks gevoelig. De monitor ging pardoes op zwart en als betrof het
yin en yang, stak de would-be compjoeteroloog in mij dreigend de kop
op. Je kan tegenwoordig geen alpencol meer beklimmen of verscholen
achter een verschroeiende haarspeldbocht ligt wel een heerschap op de
loer, een vent met een hamer en slechte bedoelingen te over. Hij
verkoopt je een moker op je hersenpan waar je bij rijdt ... en daarna
ligt. Welnu, ze zouden beter wat diversifiëren, die mannen met hamers.
Ik zou er best eentje stand-by willen, in te zetten tijdens
onverkwikkelijke opflakkeringen van mijn compjoeterologische driften.
God bespare mij een terugval. Wat een geluk dat er nog schrijnender
ellende bestaat, relationeel drijfzand, scheepsrampen, regionale
oorlogen, daar kan een nukkig mens zich aan verwarmen.Kijk die daar
eens, zij drinkt omdat haar vent haar bedriegt. Jawel, met die
schippersvrouw die haar man verloor op zee ... Ach, haar kan ik niks
verwijten, zo alleen achterblijven als vluchtelinge, dat moet hard
zijn. Wist je dat ze haar voltallige familie hebben geëxecuteerd in
Albanistan ? Zulke verhalen nopen tot nadenken. En tot af en toe
gelukkig zijn met het schaamrood op de wangen.
