Zoals hij daar zat had hij daar de hele dag gezeten. Onder een
dekentje. Want dat had hij zo beslist vanmorgen. Hij zou een dagje
uittrekken voor denkwerk. Door niks zou hij zich laten afleiden. Door
niks behalve koffie zetten, plaspauzes en af en toe een warme hap. Hij
zou het allemaal eens keurig op een rijtje zetten, alles wat hem de
laatste tijd was overkomen. Veel was dat niet. Zijn leven had het
sensatiegehalte van vooroorlogse voorlichtingsfilmpjes. Voor een
buitenstaander ! Hijzelf stond bij de minste deining al met een
reddingsvest op het dek. En maar zoeken naar een sloep, zeeziek van
onzekerheid. Zielig. Speuren naar vastigheid, dat was het devies.
Vandaar deze mentale time-out. Hoe zag hij zijn toekomst ? Stap terug.
Zag hij een toekomst ? Stap terug. Zag hij überhaupt wel wat ? Ja, zijn
ogen functioneerden . Niet uitstekend, twee maal - 2.25, knap bijziend
of kippig zoals zijn conditie ook bekend stond. Die term beviel hem
wel: kippig. Het had iets verschonend, iets van, excuseert u mij dat
het lijkt alsof ik een beetje op de dool ben. Niets van dat alles
echter, ik scharrel maar wat. Laat mij ongemoeid in mijn wankele tred
en heel misschien verras ik u morgenvroeg met een kakelvers eitje op uw
dorpel. Het artefact dat hem van zijn visuele beperking vermocht te
bevrijden bewaarde hij in een stijlvol zwart foedraal, voor absolute
noodgevallen. Hij zou zijn kippigheid met ere dragen ... Zij die zich
met hoenderogen tevreden moeten stellen verdragen geen verre
horizonten. Ze graven liever diep in hun verleden. Het geheugen
projecteert ragfijn de rijkste panorama's. Neen, dus, voor een visie op
de toekomst kon je niet bij hem terecht. Maar vandaag zou daar
verandering in komen. Hij had er zelfs een dag voor uitgetrokken ...
Daar krijg ik dus hoorns van. Reist die Al Gore de halve wereld rond
met zijn film, hoe heet hij ook alweer, wacht ik google het even voor u
... "An Inconvenient Truth", ja, nu ik het zie herinner ik het me, komt
die Gore ons hier dus een beetje de daver op het lijf jagen met zijn
afkalvend poolijs, zijn verwoestijning en zijn kuststeden verzwelgende
zeespiegel en dan lees ik dit op teletekst: "Het is nog even wachten op
biodiesel." Een armzalige drie procent koolzaadolie roeren ze door het
klassieke energiedrankje en ze mogen het al biodiesel noemen. Dat
cilinderpapje haalt het kwa versnedenheid van mijn flauwste lijntje
cocaïne. En nog lukt het de producenten niet om het op tijd bij de pomp
te krijgen. Want vanaf vandaag 1 november mocht dat spul wel verkocht
worden aan de dieseltap. U zal er nog weken op mogen wachten. Het
enthousiasme spat er van af. Als ik het allemaal goed begrepen heb, dan
wordt de biodiesel geïntroduceerd op vrijwillige basis. Vrijheid,
blijheid en de chaos voor de milieubewuste consument. Want wie zijn met
CO2-schuld belaste geweten wat wil sussen moet zelf op zoek naar het
schonere spul. Vijfhonderd duizend groene jongens en meisjes ommetjes
rijdend voor het goede doel, dat zal zoden aan de dijk zetten met het
oog op het halen van de Kyoto normen. Of is het dat juist wat de
industrie wil ? Dat wij allen meer kilometers bollen. Tuurlijk, ik vond
die uitspraak van die FEBIAC-man al zo verdacht. "We moeten dringend
ons wagenpark vernieuwen. Belgen houden hun auto gemiddeld acht jaar
bij en dat is veel te lang", verklaart Peter Gemoets op vrtnieuws.net
Waarom verwondert me dat nou niets van een woordvoerder voor de
Federatie van de Belgische Auto- en Rijwielindustrie .... De man weet
ons ook nog te melden dat de productie van koolzaad voor de biodiesel
..."heel wat nieuwe jobs met zich mee " ... zal brengen. Leuk, mijn
beste, alleen, ik dacht het om het milieu ging, toch ? En als die
biodiesel zo'n weldaden verricht voor het klimaat, waarom wordt hij dan
niet goedkoper verkocht dan het viezere motorsap ? Waarom zou de
voorzichtige Belg zijn dure wagen onderwerpen aan het
biodieselexperiment als dat hem geen sikkepit oplevert ? Vanwege zijn
groene hart ? Sta me toe even te lachen, groen of zo u dat verkiest als
een koolzaad telende boer met kiespijn. Tot binnen een paar jaartjes
dan maar, dear Al ?
Zullen we spookje spelen, wij getweeën ? Of duveltje en heksemie ? Knusjes kindjes vierendelen, hun kwartjes grillen aan een spie. We spinnen garen van hun lokken, en naaien tassen van hun longen. We rollen rolmops van hun tongen, wijl we hun zoete hartjes wokken.
Ik draai mijn lievelingscd-tjes die met die schrille kinderkreetjes, en chill gezellig met mijn schatje in ons jongbloedbubbelbadje.
Wat mij ooit eens overkwam. Na herhaaldelijk aandringen van mijn naar
Zuid-Afrika emigrerende collega stemde ik toe als iets of iemand anders
op diens afscheidsdrink te verschijnen. Alzo gebeurde. Ik wurmde mij in
een pak. Wacht, het wordt nog pikanter. Want als ik gek doe, dan ken ik
geen genade. Ik toog Limburgwaarts, gekostumeerd en met een hoedje. Ja,
daar stoven weg, in een brave burgerwagen, vanuit de Zuiderkempen, één
man, een stijlrijk textiel smaldeel en een borsalino. Het geheel gaf
een enigszins Italiaanse indruk. Dat deed ook Beringen centrum, waar ik
die avond werd verwacht. En ik niet alleen zo bleek. Waar een
parkeerplaats gevonden ? Een kwartier verstreek. Daar dus. Ik vulde het
gat met gretigheid, zwaaide het portier open en stond oog in oog met twee
armen der wet die mij hevig gesticulerend op de hoogte brachten van
mijn niet gewenstheid. Iets met een op handen zijnd geldtransport, best
plausibel, zo pal voor een bankfiliaal. Neemt u even dit beeld voor
ogen : Een man in blauw, een bankfiliaal, poen op komst en een imitatie
dertiger jaren maffioso compleet met borsalino. Ik stond voor joker,
inderdaad, maar prees me tevens gelukkig dat ik had afgezien van mijn
eerder voornemen mij als bankovervaller te vermommen. Beter een
borsalino dan een zwarte muts in situaties als deze. De borsalino kan
uw leven redden, ruim een plaatsje voor hem in uw wagen, vandaag nog.
Die muts kan u dan weer uitstekende diensten bewijzen bij het scheren.
Daar kwam ik vanmiddag achter toen ik op zoek moest naar een methode om
mijn kinbegroeiing te kortwieken zonder m'n schedelspagetti in dit
proces te betrekken. Eureka ... zo ontdekte ik het haarinkapselend
vermogen van alleszins de 'zwarte' muts, ik wil niet voorbarig gaan
veralgemenen. Aanschouwen wij een man met een zwarte muts en een
kinnebakkes en wangen behangen met witte vlokken scheerschuim die
geeltandig zijn spiegelbeeld toelacht. Ik ben een oude scherende
kabouter met kuren , schoot me plots te binnen. Dat was wat mij
overkwam vandaag.
Nog
een slok en ik ben bereid. Die slok kan ik gebruiken nu de winter ons
van hogerhand is opgelegd. Hoe lang vermag de koude nog uit te blijven
eens zij door de ratio wordt gesommeerd. Het zou een feestje moeten
zijn, de overschakeling van zomer naar winteruur. Het wordt ons gegund
het derde uur te herkansen. De grote wijzer mag een rondje spookrijden
of ,voor wie een werkelijk antieke tijdverteller bezit, net niet de
wijzerplaat rond. Het daaruit voortspruitende extra uurtje slaap kan
mij echter niet verzoenen met het feit dat het donker ons nu voor
maanden in zijn greep heeft. Dat extra slaapuur is trouwens een
staaltje onversneden volksverlakkerij. Op zondag hebt u sowieso recht
op enige luiheid, zelfs zonder winteruurexcuus. Zolang u de elfurenmis
maar haalt is er geen vuiltje aan de lucht. Niet alleen ontbreekt het
aan de noodzaak van een extra stonde, het is bovendien slechts geleende
tijd. U dient de u toevertrouwde zestig minuten keurig te bewaren en ze
ongeschonden weer in te leveren bij het begin van de lente. De
administratiekosten van deze operatie zijn geheel voor uw rekening. De
inning ervan geschiedt in twee termijnen. Het voorschot betaalt u reeds
op de avond van levering, als uw lichaam u zo omstreeks elven mededeelt
dat het niet wenst te participeren aan uw spelletje tijdrekken. U mag
dan al opblijven, uw lijf zoekt het bed op. Het restbedrag mag u bij
ingang van de zomertijd ophoesten. Dan wordt u een uur vroeger uit de
veren verwacht. In de door mannen gedomineerde politiek zou men spreken
van een vestzak broekzak operatie. Het komt er op neer dat u in de zak
gezet wordt waar u bij staat. Dat is dus drie keer zak op rij. Dat
winteruur kan niet anders dan een mannenuitvinding wezen, al is ook de
spreekwoordelijke sigaar uit eigen doos hier van toepassing, een
formulering met een opmerkelijk hermafrodiet karakter. Waart hier in
mijn bloguniversum een lezeresje rond dat mij een vrouwvriendelijker
alternatief aan de hand kan doen ? Ik zal u zeer erkentelijk zijn. Deze
blogger moest het vandaag trouwens zonder de extra 3600 seconden
stellen. Die had ik namelijk deze nacht al opgesoupeerd. Samen met een
stel schattige chatsters, chocola en een charmante Chardonnay. Het was
mij een waar genoegen. Dank daarvoor.
Twee
laaiende bussen, meer relplezier viel er niet te beleven gisteravond in
Parijs. En dat was vet sneu voor de zich ter plekke verzamelde
persmeute. Aan de media zal het nochtans niet gelegen hebben. Zij
hadden de bevolking ruim van te voren al op de hoogte gebracht van de
nakende verjaardag. Binnenkort zou het dag op dag een jaar geleden zijn
dat er in de voorsteden van Parijs hevige rellen uitbraken die zich
later over heel Frankrijk zouden verspreiden. Tienduizenden wagens
gingen daarbij in vlammen op; auto's en vuur, een scorend duo in de
nieuwswereld. Vandaar wellicht dat er reikhalzend werd uitgekeken naar
het aansteken van het eerste verjaardagskaarsje. Na dat ene vlammetje
zou het dan wel loslopen met de vuurstorm redeneerde men schijnbaar.
Wat een ontgoocheling ! Twee zwartgeblakerde bussen, meer viel er niet
te oogsten gisteren. De ontspoorde jeugd stelde zwaar teleur. Wat had u
dan gedacht, heren en dames journalisten, een Marokkaan met een klaroen
die om klokslag elf uur het ten aanval zou laten schallen over de
banlieues van de lichtstad ? De ontspoorde jeugd heeft wel wat beters
te doen dan u te bedienen op uw wenken. Ontspoorde jeugd heeft lak aan
uw verjaardagskalender. Geen nieuws dus van het Franse front. Alleen,
dat staat zo lullig na al die voorbeschouwingen. En daarom vulde men de
kranten dan maar met non-nieuws. Van Australië tot Iran, van Bulgarije
tot de Verenigde Staten, overal had men het over brandende bussen en
hoe onverwacht kalm het toch gebleven was in Frankrijk. Nou, als er
lang genoeg over door geluld wordt dan wordt het nog wel wat, vrees ik.
Du moment de potentiële busverbrander in de smiezen krijgt dat je voor
een vermelding op CNN niets meer behoeft dan een aansteker en een
litertje loodvrij weet hij wat hem te doen staat. De pers blijft dus
beter nog even op post. Nog is alles niet verloren. Als het nieuws niet
vanzelf komt, dan maak je het toch zelf. Echt nieuws laat zich niet zo
makkelijk dwingen. Echt nieuws komt meestal onverwacht. Echt nieuws,
zoals Pearl Harbour, dat laat zich niet regisseren. Of 9/11, dat
herdenken we al jaren, maar wie had er zich in 2001 nou aan verwacht ?
U ? O, ik wist niet dat ze nu ook al internet hadden in Guantanamo ?
We voeren koude oorlog jij en ik, met stilte en hardhorendheid, de tijd verkilt de hunkerstrijd, mijn hete adem warmt de wind, mijn handen hebben niets om handen, jouw lippen pruilen onbemind, jouw hart verdort, dreigt te verzanden.
Om wat ? Om niets. Om mee te nemen. Om diep te vergeten.
Open brief aan Ronald Biegs, Nationaal Voorzitter van WWF-België.
Geachte heer Biegs,
Graag zou ik middels dit
schrijven uw aandacht vestigen op een ontrustwekkende ontwikkeling op
een terrein dat u, naar ik vermoed, bijzonder nauw aan het hart ligt.
Het betreft de precaire situatie van de reuzenpanda, de met uitsterven
bedreigde diersoort waarvan de beeltenis het logo vormt van uw
organisatie. Toen ik vandaag een bezoek bracht aan de lokale
grootgrutter, een vestiging van een internationale prijzenklopper wiens
naam - voor al die het weten wil - begint met een 'A', ontdekte ik tot
mijn verbijstering een wel zeer ongewoon product waarvan u hieronder
een fotografische weergave vindt.
Bewijsstuk 1
Bewijsstuk 2
U
zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat dit toch nooit de bedoeling
kan zijn. Wat baat het reservaten op te richten voor de reuzenpanda,
welk nut heeft het kweekprogramma's op te zetten voor deze dieren als
wij moeten constateren dat zij tegelijkertijd tot basisgrondstof van de
alombekende hotdog worden verwerkt. Dit lijkt me dweilen met de kraan
open. Bovendien kan u met eigen ogen vaststellen dat het hier om
immature exemplaren gaat. Deze dieren hebben dus niet eens de kans
gekregen zich voort te planten om zo hun soort van extinctie te
vrijwaren. De producent voelt zich kennelijk zo onaantastbaar dat hij
het niet eens nodig vindt de herkomst van zijn vlees te verhullen.
Weense worstjes / Saucisses Viennoises vermeldt het etiket. Aangezien
het leefgebied van de reuzenpanda zich in centraal China situeert ga ik
ervan uit dat de dieren die ik vandaag in blik aantrof in gevangenschap
worden gekweekt, een praktijk die naar mijn mening enkel kan
plaatsvinden met hulp van gespecialiseerde zoölogen. Uitgaande van deze
premissen en na enig vorsingswerk kwam ik tot de volgende zeer
plausibele kandidaat: Tiergarten Schönbrunn in Wenen. Als u de website
van deze zoo raadpleegt (http://www.zoovienna.at) dan zal u in de daar
aanwezige 'Tierliste' ook de 'Großer Panda' aantreffen. Ik vraag u
daarom met klem na te gaan of de Tiergarten Schönbrunn op één of andere
wijze gelieerd is met een kweekprogramma voor reuzenpanda's en zo dit
het geval zou zijn een onderzoek in te stellen naar de mogelijke
verdwijning van jonge dieren aldaar. Indien u nood zou hebben aan mijn
bewijsstukken om een genetische verwantschap aan te tonen tussen de
geslachtofferde dieren in blik en de populatie van het Tiergarten
Schönbrunn dierenpark dan ben ik graag bereid u deze te laten geworden.
Gelieve er echter rekening mee te houden dat de panda slechts houdbaar
is tot einde september 2009. Mag ik vertrouwen op een spoedig en
doortastend optreden uwentweegs ? Of dien ik het acroniem van uw
organisatie voortaan te lezen als Weense Worsten Fabrikant ?
We schrijven 25 oktober 2006, de dag dat ik de 'karamel' herontdekte.
Een wederkennismaking die ruim twee uren in beslag nam. De tijd nodig
om een goed gevulde puntzak van die zoetigheden naar binnen te werken.
Het was een proces dat gepaard ging met hevig smakkende geluiden en een
zuigkracht die kwa intensiteit niet moest onderdoen voor deze van de
befaamde Dyson stofzuiger. Wat een zalige beproeving, dit aroma van
pure nostalgie. Zo lang al leefden wij gescheiden. Op den duur vervaagt
de herinnering, een geval van uit de mond uit het hart, een andere
verklaring heb ik er niet voor. Maar nu kwamen we weer samen. De
harmonie werd hersteld. Zo heftig was ons wedersmaken dat ik af en toe
vergat te ademen, ze plakten innig aan mijn tong, verlijmden zich met
mijn verhemelte langzaam smeltend onder mijn liefkozende strelingen.
Een complete harem liet zich door mij consumeren. En ik, ik smikkelde
de pannen van het dak. En weer, en weer en nog een keer....
O
help, o lieve hemel ! Mijn mond ligt vierkant open. Wat zeg ik, mijn
mond voelt aan als het grofste schuurpapier geoogst in een
uitzonderlijk schuurpapierjaar. Ik heb te gulzig gezwolgen, te vurig
bemind. Mijn gretigheid heeft mij van binnenuit verzengd. Deze
hemelpoort staat in lichtelaaie. Geen natte kussen die deze vlammen
kunnen blussen. Geen frisse hinden die mijn tong kunnen verbinden. Geen
twaalf ijsgekoelde elfen met stukadoorervaring om mijn plafonnetje te
plaasteren. Dit wordt lijden. Lijden na de lust, aangebrand maar
ongeblust. Niets sust dit heidenkind als bloedrood nat, een zalvend bad
en dan een bed. Welterusten !
Wij Belgen zouden drie planeten nodig hebben. Dat las ik zojuist op
Vrtnieuws.net. Tja, wie ben ik om het oordeel van het Wereldnatuurfonds
in twijfel te trekken . Het zij zo, ik zal mij niet verzetten. Alleen
... zullen mijn mede-Belgen wel genoegen nemen met die andere twee ?
Dat ik sinds jaar en dag op een eigen vreemdsoortige planeet vertoef,
dat had u vast al langer in de smiezen. In tegenstelling tot wat velen
onder u wellicht veronderstellen heeft deze staat van goedaardige
deviantie niks van doen met een hang naar hallucinogene middelen
mijnentweegs. 't Is al puur natuur en neen, ik laat het niet weghalen,
zelfs al kreeg ik dispensatie van Benedictus de Zestiende in persoon.
Het zit er en het blijft. En u blijft welgekomen, zolang u maar niet
verwacht dat mijn chaos zich ooit tot organisatie zal ontwikkelen. De
wanorde zwaait de plak, in en op mijn bol. Benader mij dus met de
vereiste dosis gekte, spreek een taal die ik begrijp. Dat organiseren
doet u maar in uw eigen universum. Organiseer u een ozongat, een
broeikaseffect, een walvissenbloedbad, een nucleaire holocaust. Doe
vooral wat u niet laten kunt, maar blijf a.u.b. met uw tentakels van
mijn schone blauwe knikker. Ik zal hem voor u bewaren. Een reservebal
voor het geval uw globe het zou begeven. Een lek, een knal, kwaad
opzet, je kan maar beter op zeker spelen als je ziet hoe daar tegenaan
geschopt wordt. Geen reden tot paniek, u kan uw sloopwerk rustig
continueren, uw toekomst is verzekerd. Als uw longen het niet meer
houden of het water tot aan uw lippen reikt , als de bequerels u om de
oren vliegen of uw spermakwaliteit u in verlegenheid brengt, u weet mij
wonen. Komt u wel met de fiets ?
En terwijl ik mij ontiegelijk druk maakte om mijn hikkende compjoeter
hield de wereld zijn draaiing keurig vol. Met de gebruikelijke
gevolgen: Geboorte, dood en alles wat daartussen ligt. Voornamelijk
ellende heb ik telkens weer de indruk. Zoals die compjoeter van mij die
zich als vanouds niet naar mijn wensen wilde plooien. Mijn eigen dikke
schuld, ik had het rekenbeest danig van zijn à propos gebracht met mijn
gemorrel aan zijn resolutie. Mij zouden ze het ook niet moeten flikken.
De eerste die met zijn fikken aan mijn resolutie komt krijgt royaal
mijn wijsvinger op bezoek, ter hoogte van zijn oogbal, inderdaad, à la
façon de Laurel et Hardy, alleen zal deze blogger er voor waken tijdig
opzij te springen als er retributie dreigt. Mezelve kennende had ik dus
beter moeten weten: Touche pas à ma résolution, ook bij compjoeters
ligt zulks gevoelig. De monitor ging pardoes op zwart en als betrof het
yin en yang, stak de would-be compjoeteroloog in mij dreigend de kop
op. Je kan tegenwoordig geen alpencol meer beklimmen of verscholen
achter een verschroeiende haarspeldbocht ligt wel een heerschap op de
loer, een vent met een hamer en slechte bedoelingen te over. Hij
verkoopt je een moker op je hersenpan waar je bij rijdt ... en daarna
ligt. Welnu, ze zouden beter wat diversifiëren, die mannen met hamers.
Ik zou er best eentje stand-by willen, in te zetten tijdens
onverkwikkelijke opflakkeringen van mijn compjoeterologische driften.
God bespare mij een terugval. Wat een geluk dat er nog schrijnender
ellende bestaat, relationeel drijfzand, scheepsrampen, regionale
oorlogen, daar kan een nukkig mens zich aan verwarmen.Kijk die daar
eens, zij drinkt omdat haar vent haar bedriegt. Jawel, met die
schippersvrouw die haar man verloor op zee ... Ach, haar kan ik niks
verwijten, zo alleen achterblijven als vluchtelinge, dat moet hard
zijn. Wist je dat ze haar voltallige familie hebben geëxecuteerd in
Albanistan ? Zulke verhalen nopen tot nadenken. En tot af en toe
gelukkig zijn met het schaamrood op de wangen.
Schoon ik dorst naar je vel wil ik meer dan je schil, wijl ik smelt voor je kaf, peil ik onder je pel daal ik af naar je voedzame koren.
Waar ik vlot op je vloed, waar ik smul van je gloed, van je levensverhaal, in jouw torens van taal, letters spiralend tot zoet.
Maar vergun me mijn man zijn, mijn banaal in de ban zijn van veren van kuiltjes van zacht, van je groefjes je krasjes, van je dartele pasjes, van je parels van bloeiende pracht.
De wagen scheurt weg met piepende banden. Zeg ik dat goed zo ? Kan je
wegscheuren met piepende banden of moet je voor het scheuren reeds over
een aanzienlijke vaart beschikken ? In ieder geval lijkt het me
aangewezen om de banden vooral niet achter te laten als je er met hoge
snelheid vandoor wil gaan. Dat staat ontiegelijk onnozel ... Kijk, zo
transformeert de neurotische concretist een op het eerste zicht banale
observatie in een taalkundig mijnenveld. En als die mijnen nu nog op
het wegdek alhier zouden belanden, dan zou ik daar makkelijk mee kunnen
leven. Aan scheurende Johnny's al dan niet met piepende banden geen
gebrek hier. Dit type mijnen echter nestelt zich bij voorkeur tussen de
knusse plooien van mijn neocortex. En kweken dat ze daar doen. Nooit
eerder zag u mijnen zich zo onstuimig voortplanten. Geen betere
kweekvijver voor mijnen dan de mijne. M'n hoofd vult zich binnen de
kortste keren met de meest bespottelijke bespiegelingen. "Waarom piep
jij nooit eens met je banden ?", stormt het in mijn hoofd. "Heb jij dan
werkelijk niks om voor te piepen ? Is jouw leven zo pijnlijk verstoken
van elke bestemming die tot astmatisch accelereren noopt ? Waar zit
jouw Marina die de urgente attentie van haar Johnny vereist ? " Zo gaat
dat dus, en erger ook. Piepende Johnny's, vooral op zaterdagavonden, ze
beseffen niet wat ze te weeg brengen. Die van voor de deur hier zal
zich onderwijl wellicht al mijlen westwaarts bevinden, of hij steekt
hier vijfhonderd meter verder in de gracht, dat zou ook kunnen, in welk
geval ik zou durven gewagen van een 'welverdiend loon'. Mij op een
onschuldig ogende zaterdagavond schaamteloos infecteren met een kanjer
van een depressiekiem , hoe durft hij ! Loos gefulmineer van
mijnentwege. Johnny's deinen nergens voor terug. Bij uitstek als het
bandengeknars betreft. Rücksichtlos zijn ze daarin ! Het is hun
auditieve lichtbak waarmee ze Marina's lokken.
Ik ga me ook zo 'n burka kopen. Aan een lekker zwart exemplaar had ik
gedacht. Als je ergens mee begint moet je er ook echt voor gaan, vind
ik. Wat zou het dat ik een vent ben. Eens ik schuil ga onder mijn
mobiele éénpersoonstentje merkt geen kat daar nog wat van. Nu ik er
over nadenk, travestiet zijn in Afghanistan, daar is werkelijk geen bal
aan te beleven, geen geklooi met ontharingsmiddelen, geen opvulsels
onder strakke truitjes en op naaldhakken lopen onder een over je hoofd
gedrapeerd zeildoek lijkt me kwa doodsverachting nauwelijks onder te
doen voor spookrijden in de Kennedytunnel of de man met de zeis
uitnodigen op de koffie. Nee, veel travestietenscene zal er in Kaboel
niet te vinden zijn, vrees ik, ik bedoel, begrijp me niet verkeerd,
voor de liefhebbers, he. Zelf is het me absoluut niet te doen om het
dragen van sexy lingerie, minirokjes of jurken met een split van hier
tot in Tokyo, als u dat al dacht. U mag zulke dingen niet van me
denken. U mag veel van me denken, ga gerust uw gang .... maar dat niet.
Mijn interesse voor de burka kent een puur praktische motivatie. Ik wil
er ééntje als een low-cost observatieplatform, zeg maar de
spionagesatelliet voor de gewone man. Een portable stake-out van
waaruit ik naar hartelust het vrouwelijk schoon kan registreren, zonder
het risico te lopen voor vieze man te worden versleten. Ik bouw mijn
moslimwigwam uit tot het zwitsers zakmes van de amateurgluurder. De
halve wereld kan je daar immers onder kwijt. Ruim plek voor een
six-pack, een verrekijker, die x-ray-specs die ik ooit voor een
schijntje bestelde uit de 3-Suisses-catalogus en niet te vergeten, de
klassieker voor elke voyeur, een dweil, voor die onvergetelijke
ogenblikken waarop je mond openvalt en het speeksel in bakken naar
beneden gutst bij de ontdekking van een perfect ten. De hele winter zal
ik klussen om mijn gluurhut klaar te stomen. En als de lente weer in
het land is trek ik vrolijk naar het park. Daar waar de lentejurkjes
dartelen en de meisjes deze zo fleurig weten vorm te geven. Ik zoek me
een plekje in de struiken en nestel me gezellig in mijn plooistoeltje.
Geen mens die zich aan mij zal storen, wat zouden ze ook, wie kijkt nog
op van een gesluikstorte zak restafval, niemand toch ? Ik kijk er nu al
naar uit.
Ik was bijna dood vandaag. Mijn eigen schuld, zoals zo vaak het geval
bij m'n bijna-dood-ervaringen. Want , u zal het ongetwijfeld met me
eens zijn, wie zich op de openbare weg begeeft, heeft het zelf gezocht,
daar valt statistisch gezien geen speld tussen te krijgen. Gelukkig
vielen er wel enige te priegelen tussen de door mij bestuurde blikken
doos en de tientonner die oerend hard op mijn persoontje af kwam. Om
erger te voorkomen gooide ik mijn stuur naar rechts met als prettige
bijkomstigheid dat ik u heden kond kan doen van dit op het nippertje
afgewende onheil. Oef ! Op zulke momenten heeft een mens nood aan
miniwoordjes en een evaluatief middelvingergebaar bij het kruisen van
de vijand, maar uiteindelijk is het toch vooral de opluchting die
blijft hangen. Hallelujah, ik leef nog, zeg je even later tegen jezelf,
wanneer de bloedtoevoer richting taalcentrum weer een beetje op gang
begint te komen. En nog wat later reflecterend : Alex, jongen, jij moet
dringend meer rekening gaan houden met de heterogeniteit van de
verkeersfauna. Houd nu eindelijk eens op met dat ziekelijke
geprojecteer van je. En verheug je dat niet alle chauffeurs gevangen
zitten in dat beklemmende keurslijf dat jij de verkeerscode noemt. Ook
niet-neuroten hebben recht op mobiliteit, weet je. Jouw blinde vlek
voor vrijdenkers op het vlak van snelheidsbeperkingen gaat je op een
goeie dag je hachje kosten. Ach zo, jij noemt dat een "goeie dag"', -
stuur los, met wijs- en middelvinger quotes in het ijle krassend -
diende ik mijn inner-stemmetje gevat van antwoord, en dat hielp, want
het werd stil in mijn bovenkamer. Stil en donker. Want blind, zo
realiseerde ik mij op slag, dat vloekt enorm met overleven in de
verkeersjungle. Vandaag een bijna-dood-ervaring, morgen het echte werk
? Wie weet wat mij te wachten staat .... Een wijs mens neemt zijn
voorzorgen. Vandaar deze oproep aan u, lezers. Gezocht: blogger van het
neurotische type op afroep inzetbaar, 't is te zeggen van start gaand
24 uur na het tijdstip van mijn overlijden en lopend tot het einde der
tijden of een goeie drie dagen als ik tegen alle verwachtingen in toch
de zoon van God blijk te zijn. Geïnteresseerden sturen mij een
gemotiveerde brief met cv. Een psychiatrisch verleden strekt tot
aanbeveling. Ik dank u.
Gij zijt een knappe vent met borsten, ogen fonkelend, trouw en diep, 't lijkt wel alsof uw vader schoonheid morste, yin verzon wijl hij u schiep, o zachte klanken die gij kweelt, uw bassen klinken zo sopraan, zo wars van 'zie mij hier eens staan' als gij mijn rauwe oren streelt, paf sta ik van uw elegantie, niet minder paf van uw mystiek, ik leg me neer bij mijn tragiek, mijn manse kippenborstfysiek, fallusiaan zonder garantie.
Wat ik me plots afvroeg vanavond: Stel dat de FAFI vandaag zou
beslissen dat balvoetploegen waar dan ook ter wereld voortaan bij
iedere wedstrijd elf of meer lokale gemeenteraadsleden dienen op te
stellen, - hier ademhalen - , zouden politieke partijen dan massaal
profbalvoeters op hun kieslijsten zetten en zo ja , zouden mannen dan
massaal voor die balvoeters stemmen ? Soms stel ik geheel spontaan de
gekste vragen, vanavond was het dus weer ferm raak. En mocht het nou
bij vragen blijven dan was er nog geen man overboord. Frivolere geesten
kunnen zich ongestraft een woud aan vraagtekens planten, deze
obsessieve peinzer daarentegen slaagt er steeds weer in zich tegen de
meest geïsoleerde treurwilgen te pletter te piekeren. Waarna ik mij
therapeutisch verantwoord aan alcoholinname overgeef om de schok te
boven te komen. Zo ook, hik ... heden. Ik schets u mijn probleem:
De vrouw, is dat schrikken, ja, de vrouw ! En 't is nog geen klein
probleem, onze planeet herbergt er meer dan drie miljard. Ik heb het
even voor u gegoogled. Vrouwen schijnen goed voor zowat de helft van de
6,596,791,372 sapiensjes die vandaag om 21.37 uur stipt onze globe
bevolkten. Ik zeg 'schijnen' want om één of andere duistere reden
kiezen deze begeerlijke wezens er steevast voor zich buiten mijn
gezichtsveld op te houden. Doch genoeg hierover, in
staatsaangelegenheden past het niet je in subjectiviteit te verliezen.
De harde cijfers zeggen dat het de helft is, welaan, het zij zo. En u
maar denken, 'cut the crap' en 'cut to the chase', 'what's your problem
with women ?' , ik stel me u voor het gemak even voor als een
ongeduldige anglofiel - het hypotheseren heeft me vandaag flink te
pakken - wel ik zal u niet langer in spanning laten. Vrouwen kennen
geen voet van balvoeten ! Geef ze een voet en ze weten er geen voet mee
te raken. Niet bepaald een pre als je het tot gemeenteraadslid wil
schoppen. Welke vent zou het nog in zijn hoofd halen zijn stem te
schenken aan de Annekes en Miekes van deze wereld ? Balvoethaters, zegt
u. Nou ik ken er ....welgeteld één. So don't get your hopes up,
onderwijlen licht geirriteerde anglofiele lezeresjes van mijn blogje.
Zelfs al zou u zich in short en shirtje aan uw kiespubliek presenteren,
zelfs al toonde u zich bereid tot een interview onder de douche na
afloop van het balvoettreffen, u kan 'het politiekeren' op uw
verleidelijke buik schrijven, wees creatief met kleurtjes en stuur me
een foto van het resultaat. Toch schokkend over welk een macht zo'n
FAFI beschikt ... Doe d' er wat aan, dames !
Was dit een topdag voor De Gucht, zeg. Twee vliegen in één klap. De
eerste klap die uitgedeeld werd kwam op de kanis terecht van een
vervelende bromvlieg uit Oostende. En als u enige kennis heeft van de
Nederlandse monetaire geschiedenis, dan schat u de waarde van zo'n
eerste moker op een daalder. Genieten was dat voor onze Minister van
Buitenlandse Zaken. Had het aan hem gelegen dan had Jean-Marie Dedecker
al lang insecticide gesnoven. Met gevaar voor Karels eigen leven
trouwens, want zelf kan hij ook een aardig stukje brommen. Waar is de
tijd dat beide grizzly's de politieke actualiteit domineerden met hun
gehakketak over de te volgen koers van de VLD ... Na de excommunicatie
van Dedecker uit de liberale kerk wordt het nooit meer hetzelfde. Nooit
meer dat gezellige moddergooien voor het oog van televisiekijkend
Vlaanderen, nooit meer die venijnige slagen onder de gordel. Of de VLD
blauwer wordt zonder, dat laat ik aan experten over, maar lauwer wordt
ze zeker. Dat is een kwestie van logica: flamboyante politici , min
één, ijskonijnen, status quo, het gewogen gemiddelde kan dus niet
anders dan danig verkoelen, al zal ook de VLD er de opwarming van de
aarde niet mee kunnen tegenhouden. Zelfs de partij van het azuur kent
zijn beperkingen. Of Karel De Gucht zich al bewust is van zijn grenzen,
dat blijft een open vraag. Zijn aanvaringen met JMD hebben hem
tenslotte geen windeieren gelegd. Hem volgde een fluwelen verbanning,
één met een gouden randje, hij werd de nieuwe Minister van Buitenlandse
zaken. Een minister die vandaag twee vliegen ving. De eerste werd tot
moes geslagen en afgeserveerd, de tweede kreeg eerder een
schouderklopje en zal de volgende twee jaar met liefde en toewijding
gekoesterd worden. België mag zetelen in de VN-veiligheidsraad, hip hip
hoera ! Wij Belgen, die zo gewoon zijn van onze goesting te doen en
daarmee weg te komen, zullen de volgende 24 maanden in het middelpunt
van de belangstelling staan of toch enigzins daar in de buurt, laat ons
ook niet overdrijven. Als er ergens dringend moet gevochten worden, dan
zal De Gucht het woord krijgen aan de tafel der grootmachten waarna hij
in minstens vier talen zal scanderen : Allen daarheen ! Exact waar de
wereld zit op te wachten, vaneigens. Jawel, lieve lezer, België staat
weer op de wereldkaart, dankzij Karels vette vlieg. Voelt u ze al, de
vlinders in uw buik ? Nou, als dat het geval is, raad ik stellig aan
een purgerend middel aan te wenden. Want wie wat weet van de natuur
ziet vlinders voor de walgelijke wezens die ze zijn. Het zijn demente
rupsen die vergeten lelijk te wezen !
Dag dag, wat heeft u bij voor mij vandaag ? Heeft u mijn dromen meegenomen, of waren die alweer te duur ? Vertel me, op dit prille uur, wat staat er op me af te komen ?
Moet ik mij aan gips verwachten, sterft vandaag een oude makker, of zong u mij om noppes wakker, had u een grijsdag in gedachten ?
Het liefst had ik een kans gekregen, of een schone, lieve meid, die me bij mekaar zou vegen, en prepareren voor de strijd.
Toe, wil niet steeds de spanning rekken, doe me van uw plannen kond. Of houdt u als vanouds uw mond en moet ik 't al weer zelf ontdekken ?
"Ik val nog liever dood dan dat dit me niet zal lukken ...." Wel, ik vrees dat ge doodgevallen zijt, Johan.
Johan, wat hebben ze je aangedaan ? Jij die jaren dit land bestierde
als een zuinige huisvader. Ze hebben je mismeesterd, de snoodaards van
de Witte Raven. Waarom moest dit nu ? Welke geheel van mensenkennis
gespeende nitwit schuine streep mediaconsulent heeft jouw deze smerige
rotstreek verkocht ? Niet betalen die factuur, never, en meteen voor de
rechtbank slepen deze exponent van beroepsonbekwaamheid. Een heel
garnizoen advocaten zou ik op die zaak zetten. En laat de justitiële
molens maar lekker langzaam malen. Hoe langer je het lijden kan rekken,
hoe schoner, geldt in kwesties als deze. Had toch gewoon je politieke
instinct gevolgd, je weet wel, dat pientere stemmetje dat zich
onbetaald de stembanden uit de strot schreeuwde in een vruchteloze
poging je voor deze catastrofale misstap te behoeden. Dat een politiek
dier als jij, die al jaren meespeelt op het hoogste politieke plan,
zich liet overhalen tot zulk een roekeloos gedrag, dat heeft mij diep
geschokt. Was dit dezelfde man die coalities smeedt, die jarenlang de
euro's op de rooster telde, die onvermurwbaar de vinger op de knip
hield en ministers tot besparen dwong ... De politicus die musicalster
werd, wat een draak van een idee. Ik hoorde een dansleraar verkondigen:
"Hij heeft absoluut geen uitstraling." Waar haalt de malloot het ...
geen uitstraling. Johan Vande Lanotte barst van de uitstraling, je zou
ze de kost niet willen geven de landgenoten die hem enkel met een
geigerteller gewapend tegemoet durven te treden. Er zijn nu éénmaal
verschillende soorten uitstraling. Er is de theatrale uitstraling van
een Gene Kelly die zich spontaan overgeeft aan een potje tapdansen in
de plensende regen, er is de hypnotiserende uitstraling van een
sekteleider die zijn volgelingen overtuigt van het nakende einde der
tijden waarna zij zich collectief van zijde maken, en er is de
uitstraling van een degelijke leider, een man waarop je kan vertrouwen,
die in stormachtige tijden het hoofd koel weet te houden en oplossingen
verzint in plaats van naar buiten te hollen met een paraplu en een
koppel hoefijzers onder zijn schoenen. Van alle drie de soorten zijn er
voorbeelden te vinden in de Belgische politiek. Johan Vande Lanotte zat
bij mij in het laatstgenoemde schuifje. In mijn politieke commode
betekent dat de bovenste lade. Maar of hij daar nog lang zal vertoeven,
dat valt nog te bezien.
