Wat mij ooit eens overkwam. Na herhaaldelijk aandringen van mijn naar
Zuid-Afrika emigrerende collega stemde ik toe als iets of iemand anders
op diens afscheidsdrink te verschijnen. Alzo gebeurde. Ik wurmde mij in
een pak. Wacht, het wordt nog pikanter. Want als ik gek doe, dan ken ik
geen genade. Ik toog Limburgwaarts, gekostumeerd en met een hoedje. Ja,
daar stoven weg, in een brave burgerwagen, vanuit de Zuiderkempen, één
man, een stijlrijk textiel smaldeel en een borsalino. Het geheel gaf
een enigszins Italiaanse indruk. Dat deed ook Beringen centrum, waar ik
die avond werd verwacht. En ik niet alleen zo bleek. Waar een
parkeerplaats gevonden ? Een kwartier verstreek. Daar dus. Ik vulde het
gat met gretigheid, zwaaide het portier open en stond oog in oog met twee
armen der wet die mij hevig gesticulerend op de hoogte brachten van
mijn niet gewenstheid. Iets met een op handen zijnd geldtransport, best
plausibel, zo pal voor een bankfiliaal. Neemt u even dit beeld voor
ogen : Een man in blauw, een bankfiliaal, poen op komst en een imitatie
dertiger jaren maffioso compleet met borsalino. Ik stond voor joker,
inderdaad, maar prees me tevens gelukkig dat ik had afgezien van mijn
eerder voornemen mij als bankovervaller te vermommen. Beter een
borsalino dan een zwarte muts in situaties als deze. De borsalino kan
uw leven redden, ruim een plaatsje voor hem in uw wagen, vandaag nog.
Die muts kan u dan weer uitstekende diensten bewijzen bij het scheren.
Daar kwam ik vanmiddag achter toen ik op zoek moest naar een methode om
mijn kinbegroeiing te kortwieken zonder m'n schedelspagetti in dit
proces te betrekken. Eureka ... zo ontdekte ik het haarinkapselend
vermogen van alleszins de 'zwarte' muts, ik wil niet voorbarig gaan
veralgemenen. Aanschouwen wij een man met een zwarte muts en een
kinnebakkes en wangen behangen met witte vlokken scheerschuim die
geeltandig zijn spiegelbeeld toelacht. Ik ben een oude scherende
kabouter met kuren , schoot me plots te binnen. Dat was wat mij
overkwam vandaag.
Nog
een slok en ik ben bereid. Die slok kan ik gebruiken nu de winter ons
van hogerhand is opgelegd. Hoe lang vermag de koude nog uit te blijven
eens zij door de ratio wordt gesommeerd. Het zou een feestje moeten
zijn, de overschakeling van zomer naar winteruur. Het wordt ons gegund
het derde uur te herkansen. De grote wijzer mag een rondje spookrijden
of ,voor wie een werkelijk antieke tijdverteller bezit, net niet de
wijzerplaat rond. Het daaruit voortspruitende extra uurtje slaap kan
mij echter niet verzoenen met het feit dat het donker ons nu voor
maanden in zijn greep heeft. Dat extra slaapuur is trouwens een
staaltje onversneden volksverlakkerij. Op zondag hebt u sowieso recht
op enige luiheid, zelfs zonder winteruurexcuus. Zolang u de elfurenmis
maar haalt is er geen vuiltje aan de lucht. Niet alleen ontbreekt het
aan de noodzaak van een extra stonde, het is bovendien slechts geleende
tijd. U dient de u toevertrouwde zestig minuten keurig te bewaren en ze
ongeschonden weer in te leveren bij het begin van de lente. De
administratiekosten van deze operatie zijn geheel voor uw rekening. De
inning ervan geschiedt in twee termijnen. Het voorschot betaalt u reeds
op de avond van levering, als uw lichaam u zo omstreeks elven mededeelt
dat het niet wenst te participeren aan uw spelletje tijdrekken. U mag
dan al opblijven, uw lijf zoekt het bed op. Het restbedrag mag u bij
ingang van de zomertijd ophoesten. Dan wordt u een uur vroeger uit de
veren verwacht. In de door mannen gedomineerde politiek zou men spreken
van een vestzak broekzak operatie. Het komt er op neer dat u in de zak
gezet wordt waar u bij staat. Dat is dus drie keer zak op rij. Dat
winteruur kan niet anders dan een mannenuitvinding wezen, al is ook de
spreekwoordelijke sigaar uit eigen doos hier van toepassing, een
formulering met een opmerkelijk hermafrodiet karakter. Waart hier in
mijn bloguniversum een lezeresje rond dat mij een vrouwvriendelijker
alternatief aan de hand kan doen ? Ik zal u zeer erkentelijk zijn. Deze
blogger moest het vandaag trouwens zonder de extra 3600 seconden
stellen. Die had ik namelijk deze nacht al opgesoupeerd. Samen met een
stel schattige chatsters, chocola en een charmante Chardonnay. Het was
mij een waar genoegen. Dank daarvoor.
Twee
laaiende bussen, meer relplezier viel er niet te beleven gisteravond in
Parijs. En dat was vet sneu voor de zich ter plekke verzamelde
persmeute. Aan de media zal het nochtans niet gelegen hebben. Zij
hadden de bevolking ruim van te voren al op de hoogte gebracht van de
nakende verjaardag. Binnenkort zou het dag op dag een jaar geleden zijn
dat er in de voorsteden van Parijs hevige rellen uitbraken die zich
later over heel Frankrijk zouden verspreiden. Tienduizenden wagens
gingen daarbij in vlammen op; auto's en vuur, een scorend duo in de
nieuwswereld. Vandaar wellicht dat er reikhalzend werd uitgekeken naar
het aansteken van het eerste verjaardagskaarsje. Na dat ene vlammetje
zou het dan wel loslopen met de vuurstorm redeneerde men schijnbaar.
Wat een ontgoocheling ! Twee zwartgeblakerde bussen, meer viel er niet
te oogsten gisteren. De ontspoorde jeugd stelde zwaar teleur. Wat had u
dan gedacht, heren en dames journalisten, een Marokkaan met een klaroen
die om klokslag elf uur het ten aanval zou laten schallen over de
banlieues van de lichtstad ? De ontspoorde jeugd heeft wel wat beters
te doen dan u te bedienen op uw wenken. Ontspoorde jeugd heeft lak aan
uw verjaardagskalender. Geen nieuws dus van het Franse front. Alleen,
dat staat zo lullig na al die voorbeschouwingen. En daarom vulde men de
kranten dan maar met non-nieuws. Van Australië tot Iran, van Bulgarije
tot de Verenigde Staten, overal had men het over brandende bussen en
hoe onverwacht kalm het toch gebleven was in Frankrijk. Nou, als er
lang genoeg over door geluld wordt dan wordt het nog wel wat, vrees ik.
Du moment de potentiële busverbrander in de smiezen krijgt dat je voor
een vermelding op CNN niets meer behoeft dan een aansteker en een
litertje loodvrij weet hij wat hem te doen staat. De pers blijft dus
beter nog even op post. Nog is alles niet verloren. Als het nieuws niet
vanzelf komt, dan maak je het toch zelf. Echt nieuws laat zich niet zo
makkelijk dwingen. Echt nieuws komt meestal onverwacht. Echt nieuws,
zoals Pearl Harbour, dat laat zich niet regisseren. Of 9/11, dat
herdenken we al jaren, maar wie had er zich in 2001 nou aan verwacht ?
U ? O, ik wist niet dat ze nu ook al internet hadden in Guantanamo ?
We voeren koude oorlog jij en ik, met stilte en hardhorendheid, de tijd verkilt de hunkerstrijd, mijn hete adem warmt de wind, mijn handen hebben niets om handen, jouw lippen pruilen onbemind, jouw hart verdort, dreigt te verzanden.
Om wat ? Om niets. Om mee te nemen. Om diep te vergeten.
Open brief aan Ronald Biegs, Nationaal Voorzitter van WWF-België.
Geachte heer Biegs,
Graag zou ik middels dit
schrijven uw aandacht vestigen op een ontrustwekkende ontwikkeling op
een terrein dat u, naar ik vermoed, bijzonder nauw aan het hart ligt.
Het betreft de precaire situatie van de reuzenpanda, de met uitsterven
bedreigde diersoort waarvan de beeltenis het logo vormt van uw
organisatie. Toen ik vandaag een bezoek bracht aan de lokale
grootgrutter, een vestiging van een internationale prijzenklopper wiens
naam - voor al die het weten wil - begint met een 'A', ontdekte ik tot
mijn verbijstering een wel zeer ongewoon product waarvan u hieronder
een fotografische weergave vindt.
Bewijsstuk 1
Bewijsstuk 2
U
zal het ongetwijfeld met me eens zijn dat dit toch nooit de bedoeling
kan zijn. Wat baat het reservaten op te richten voor de reuzenpanda,
welk nut heeft het kweekprogramma's op te zetten voor deze dieren als
wij moeten constateren dat zij tegelijkertijd tot basisgrondstof van de
alombekende hotdog worden verwerkt. Dit lijkt me dweilen met de kraan
open. Bovendien kan u met eigen ogen vaststellen dat het hier om
immature exemplaren gaat. Deze dieren hebben dus niet eens de kans
gekregen zich voort te planten om zo hun soort van extinctie te
vrijwaren. De producent voelt zich kennelijk zo onaantastbaar dat hij
het niet eens nodig vindt de herkomst van zijn vlees te verhullen.
Weense worstjes / Saucisses Viennoises vermeldt het etiket. Aangezien
het leefgebied van de reuzenpanda zich in centraal China situeert ga ik
ervan uit dat de dieren die ik vandaag in blik aantrof in gevangenschap
worden gekweekt, een praktijk die naar mijn mening enkel kan
plaatsvinden met hulp van gespecialiseerde zoölogen. Uitgaande van deze
premissen en na enig vorsingswerk kwam ik tot de volgende zeer
plausibele kandidaat: Tiergarten Schönbrunn in Wenen. Als u de website
van deze zoo raadpleegt (http://www.zoovienna.at) dan zal u in de daar
aanwezige 'Tierliste' ook de 'Großer Panda' aantreffen. Ik vraag u
daarom met klem na te gaan of de Tiergarten Schönbrunn op één of andere
wijze gelieerd is met een kweekprogramma voor reuzenpanda's en zo dit
het geval zou zijn een onderzoek in te stellen naar de mogelijke
verdwijning van jonge dieren aldaar. Indien u nood zou hebben aan mijn
bewijsstukken om een genetische verwantschap aan te tonen tussen de
geslachtofferde dieren in blik en de populatie van het Tiergarten
Schönbrunn dierenpark dan ben ik graag bereid u deze te laten geworden.
Gelieve er echter rekening mee te houden dat de panda slechts houdbaar
is tot einde september 2009. Mag ik vertrouwen op een spoedig en
doortastend optreden uwentweegs ? Of dien ik het acroniem van uw
organisatie voortaan te lezen als Weense Worsten Fabrikant ?
We schrijven 25 oktober 2006, de dag dat ik de 'karamel' herontdekte.
Een wederkennismaking die ruim twee uren in beslag nam. De tijd nodig
om een goed gevulde puntzak van die zoetigheden naar binnen te werken.
Het was een proces dat gepaard ging met hevig smakkende geluiden en een
zuigkracht die kwa intensiteit niet moest onderdoen voor deze van de
befaamde Dyson stofzuiger. Wat een zalige beproeving, dit aroma van
pure nostalgie. Zo lang al leefden wij gescheiden. Op den duur vervaagt
de herinnering, een geval van uit de mond uit het hart, een andere
verklaring heb ik er niet voor. Maar nu kwamen we weer samen. De
harmonie werd hersteld. Zo heftig was ons wedersmaken dat ik af en toe
vergat te ademen, ze plakten innig aan mijn tong, verlijmden zich met
mijn verhemelte langzaam smeltend onder mijn liefkozende strelingen.
Een complete harem liet zich door mij consumeren. En ik, ik smikkelde
de pannen van het dak. En weer, en weer en nog een keer....
O
help, o lieve hemel ! Mijn mond ligt vierkant open. Wat zeg ik, mijn
mond voelt aan als het grofste schuurpapier geoogst in een
uitzonderlijk schuurpapierjaar. Ik heb te gulzig gezwolgen, te vurig
bemind. Mijn gretigheid heeft mij van binnenuit verzengd. Deze
hemelpoort staat in lichtelaaie. Geen natte kussen die deze vlammen
kunnen blussen. Geen frisse hinden die mijn tong kunnen verbinden. Geen
twaalf ijsgekoelde elfen met stukadoorervaring om mijn plafonnetje te
plaasteren. Dit wordt lijden. Lijden na de lust, aangebrand maar
ongeblust. Niets sust dit heidenkind als bloedrood nat, een zalvend bad
en dan een bed. Welterusten !
Wij Belgen zouden drie planeten nodig hebben. Dat las ik zojuist op
Vrtnieuws.net. Tja, wie ben ik om het oordeel van het Wereldnatuurfonds
in twijfel te trekken . Het zij zo, ik zal mij niet verzetten. Alleen
... zullen mijn mede-Belgen wel genoegen nemen met die andere twee ?
Dat ik sinds jaar en dag op een eigen vreemdsoortige planeet vertoef,
dat had u vast al langer in de smiezen. In tegenstelling tot wat velen
onder u wellicht veronderstellen heeft deze staat van goedaardige
deviantie niks van doen met een hang naar hallucinogene middelen
mijnentweegs. 't Is al puur natuur en neen, ik laat het niet weghalen,
zelfs al kreeg ik dispensatie van Benedictus de Zestiende in persoon.
Het zit er en het blijft. En u blijft welgekomen, zolang u maar niet
verwacht dat mijn chaos zich ooit tot organisatie zal ontwikkelen. De
wanorde zwaait de plak, in en op mijn bol. Benader mij dus met de
vereiste dosis gekte, spreek een taal die ik begrijp. Dat organiseren
doet u maar in uw eigen universum. Organiseer u een ozongat, een
broeikaseffect, een walvissenbloedbad, een nucleaire holocaust. Doe
vooral wat u niet laten kunt, maar blijf a.u.b. met uw tentakels van
mijn schone blauwe knikker. Ik zal hem voor u bewaren. Een reservebal
voor het geval uw globe het zou begeven. Een lek, een knal, kwaad
opzet, je kan maar beter op zeker spelen als je ziet hoe daar tegenaan
geschopt wordt. Geen reden tot paniek, u kan uw sloopwerk rustig
continueren, uw toekomst is verzekerd. Als uw longen het niet meer
houden of het water tot aan uw lippen reikt , als de bequerels u om de
oren vliegen of uw spermakwaliteit u in verlegenheid brengt, u weet mij
wonen. Komt u wel met de fiets ?
En terwijl ik mij ontiegelijk druk maakte om mijn hikkende compjoeter
hield de wereld zijn draaiing keurig vol. Met de gebruikelijke
gevolgen: Geboorte, dood en alles wat daartussen ligt. Voornamelijk
ellende heb ik telkens weer de indruk. Zoals die compjoeter van mij die
zich als vanouds niet naar mijn wensen wilde plooien. Mijn eigen dikke
schuld, ik had het rekenbeest danig van zijn à propos gebracht met mijn
gemorrel aan zijn resolutie. Mij zouden ze het ook niet moeten flikken.
De eerste die met zijn fikken aan mijn resolutie komt krijgt royaal
mijn wijsvinger op bezoek, ter hoogte van zijn oogbal, inderdaad, à la
façon de Laurel et Hardy, alleen zal deze blogger er voor waken tijdig
opzij te springen als er retributie dreigt. Mezelve kennende had ik dus
beter moeten weten: Touche pas à ma résolution, ook bij compjoeters
ligt zulks gevoelig. De monitor ging pardoes op zwart en als betrof het
yin en yang, stak de would-be compjoeteroloog in mij dreigend de kop
op. Je kan tegenwoordig geen alpencol meer beklimmen of verscholen
achter een verschroeiende haarspeldbocht ligt wel een heerschap op de
loer, een vent met een hamer en slechte bedoelingen te over. Hij
verkoopt je een moker op je hersenpan waar je bij rijdt ... en daarna
ligt. Welnu, ze zouden beter wat diversifiëren, die mannen met hamers.
Ik zou er best eentje stand-by willen, in te zetten tijdens
onverkwikkelijke opflakkeringen van mijn compjoeterologische driften.
God bespare mij een terugval. Wat een geluk dat er nog schrijnender
ellende bestaat, relationeel drijfzand, scheepsrampen, regionale
oorlogen, daar kan een nukkig mens zich aan verwarmen.Kijk die daar
eens, zij drinkt omdat haar vent haar bedriegt. Jawel, met die
schippersvrouw die haar man verloor op zee ... Ach, haar kan ik niks
verwijten, zo alleen achterblijven als vluchtelinge, dat moet hard
zijn. Wist je dat ze haar voltallige familie hebben geëxecuteerd in
Albanistan ? Zulke verhalen nopen tot nadenken. En tot af en toe
gelukkig zijn met het schaamrood op de wangen.
Schoon ik dorst naar je vel wil ik meer dan je schil, wijl ik smelt voor je kaf, peil ik onder je pel daal ik af naar je voedzame koren.
Waar ik vlot op je vloed, waar ik smul van je gloed, van je levensverhaal, in jouw torens van taal, letters spiralend tot zoet.
Maar vergun me mijn man zijn, mijn banaal in de ban zijn van veren van kuiltjes van zacht, van je groefjes je krasjes, van je dartele pasjes, van je parels van bloeiende pracht.
De wagen scheurt weg met piepende banden. Zeg ik dat goed zo ? Kan je
wegscheuren met piepende banden of moet je voor het scheuren reeds over
een aanzienlijke vaart beschikken ? In ieder geval lijkt het me
aangewezen om de banden vooral niet achter te laten als je er met hoge
snelheid vandoor wil gaan. Dat staat ontiegelijk onnozel ... Kijk, zo
transformeert de neurotische concretist een op het eerste zicht banale
observatie in een taalkundig mijnenveld. En als die mijnen nu nog op
het wegdek alhier zouden belanden, dan zou ik daar makkelijk mee kunnen
leven. Aan scheurende Johnny's al dan niet met piepende banden geen
gebrek hier. Dit type mijnen echter nestelt zich bij voorkeur tussen de
knusse plooien van mijn neocortex. En kweken dat ze daar doen. Nooit
eerder zag u mijnen zich zo onstuimig voortplanten. Geen betere
kweekvijver voor mijnen dan de mijne. M'n hoofd vult zich binnen de
kortste keren met de meest bespottelijke bespiegelingen. "Waarom piep
jij nooit eens met je banden ?", stormt het in mijn hoofd. "Heb jij dan
werkelijk niks om voor te piepen ? Is jouw leven zo pijnlijk verstoken
van elke bestemming die tot astmatisch accelereren noopt ? Waar zit
jouw Marina die de urgente attentie van haar Johnny vereist ? " Zo gaat
dat dus, en erger ook. Piepende Johnny's, vooral op zaterdagavonden, ze
beseffen niet wat ze te weeg brengen. Die van voor de deur hier zal
zich onderwijl wellicht al mijlen westwaarts bevinden, of hij steekt
hier vijfhonderd meter verder in de gracht, dat zou ook kunnen, in welk
geval ik zou durven gewagen van een 'welverdiend loon'. Mij op een
onschuldig ogende zaterdagavond schaamteloos infecteren met een kanjer
van een depressiekiem , hoe durft hij ! Loos gefulmineer van
mijnentwege. Johnny's deinen nergens voor terug. Bij uitstek als het
bandengeknars betreft. Rücksichtlos zijn ze daarin ! Het is hun
auditieve lichtbak waarmee ze Marina's lokken.
Ik ga me ook zo 'n burka kopen. Aan een lekker zwart exemplaar had ik
gedacht. Als je ergens mee begint moet je er ook echt voor gaan, vind
ik. Wat zou het dat ik een vent ben. Eens ik schuil ga onder mijn
mobiele éénpersoonstentje merkt geen kat daar nog wat van. Nu ik er
over nadenk, travestiet zijn in Afghanistan, daar is werkelijk geen bal
aan te beleven, geen geklooi met ontharingsmiddelen, geen opvulsels
onder strakke truitjes en op naaldhakken lopen onder een over je hoofd
gedrapeerd zeildoek lijkt me kwa doodsverachting nauwelijks onder te
doen voor spookrijden in de Kennedytunnel of de man met de zeis
uitnodigen op de koffie. Nee, veel travestietenscene zal er in Kaboel
niet te vinden zijn, vrees ik, ik bedoel, begrijp me niet verkeerd,
voor de liefhebbers, he. Zelf is het me absoluut niet te doen om het
dragen van sexy lingerie, minirokjes of jurken met een split van hier
tot in Tokyo, als u dat al dacht. U mag zulke dingen niet van me
denken. U mag veel van me denken, ga gerust uw gang .... maar dat niet.
Mijn interesse voor de burka kent een puur praktische motivatie. Ik wil
er ééntje als een low-cost observatieplatform, zeg maar de
spionagesatelliet voor de gewone man. Een portable stake-out van
waaruit ik naar hartelust het vrouwelijk schoon kan registreren, zonder
het risico te lopen voor vieze man te worden versleten. Ik bouw mijn
moslimwigwam uit tot het zwitsers zakmes van de amateurgluurder. De
halve wereld kan je daar immers onder kwijt. Ruim plek voor een
six-pack, een verrekijker, die x-ray-specs die ik ooit voor een
schijntje bestelde uit de 3-Suisses-catalogus en niet te vergeten, de
klassieker voor elke voyeur, een dweil, voor die onvergetelijke
ogenblikken waarop je mond openvalt en het speeksel in bakken naar
beneden gutst bij de ontdekking van een perfect ten. De hele winter zal
ik klussen om mijn gluurhut klaar te stomen. En als de lente weer in
het land is trek ik vrolijk naar het park. Daar waar de lentejurkjes
dartelen en de meisjes deze zo fleurig weten vorm te geven. Ik zoek me
een plekje in de struiken en nestel me gezellig in mijn plooistoeltje.
Geen mens die zich aan mij zal storen, wat zouden ze ook, wie kijkt nog
op van een gesluikstorte zak restafval, niemand toch ? Ik kijk er nu al
naar uit.
Ik was bijna dood vandaag. Mijn eigen schuld, zoals zo vaak het geval
bij m'n bijna-dood-ervaringen. Want , u zal het ongetwijfeld met me
eens zijn, wie zich op de openbare weg begeeft, heeft het zelf gezocht,
daar valt statistisch gezien geen speld tussen te krijgen. Gelukkig
vielen er wel enige te priegelen tussen de door mij bestuurde blikken
doos en de tientonner die oerend hard op mijn persoontje af kwam. Om
erger te voorkomen gooide ik mijn stuur naar rechts met als prettige
bijkomstigheid dat ik u heden kond kan doen van dit op het nippertje
afgewende onheil. Oef ! Op zulke momenten heeft een mens nood aan
miniwoordjes en een evaluatief middelvingergebaar bij het kruisen van
de vijand, maar uiteindelijk is het toch vooral de opluchting die
blijft hangen. Hallelujah, ik leef nog, zeg je even later tegen jezelf,
wanneer de bloedtoevoer richting taalcentrum weer een beetje op gang
begint te komen. En nog wat later reflecterend : Alex, jongen, jij moet
dringend meer rekening gaan houden met de heterogeniteit van de
verkeersfauna. Houd nu eindelijk eens op met dat ziekelijke
geprojecteer van je. En verheug je dat niet alle chauffeurs gevangen
zitten in dat beklemmende keurslijf dat jij de verkeerscode noemt. Ook
niet-neuroten hebben recht op mobiliteit, weet je. Jouw blinde vlek
voor vrijdenkers op het vlak van snelheidsbeperkingen gaat je op een
goeie dag je hachje kosten. Ach zo, jij noemt dat een "goeie dag"', -
stuur los, met wijs- en middelvinger quotes in het ijle krassend -
diende ik mijn inner-stemmetje gevat van antwoord, en dat hielp, want
het werd stil in mijn bovenkamer. Stil en donker. Want blind, zo
realiseerde ik mij op slag, dat vloekt enorm met overleven in de
verkeersjungle. Vandaag een bijna-dood-ervaring, morgen het echte werk
? Wie weet wat mij te wachten staat .... Een wijs mens neemt zijn
voorzorgen. Vandaar deze oproep aan u, lezers. Gezocht: blogger van het
neurotische type op afroep inzetbaar, 't is te zeggen van start gaand
24 uur na het tijdstip van mijn overlijden en lopend tot het einde der
tijden of een goeie drie dagen als ik tegen alle verwachtingen in toch
de zoon van God blijk te zijn. Geïnteresseerden sturen mij een
gemotiveerde brief met cv. Een psychiatrisch verleden strekt tot
aanbeveling. Ik dank u.
Gij zijt een knappe vent met borsten, ogen fonkelend, trouw en diep, 't lijkt wel alsof uw vader schoonheid morste, yin verzon wijl hij u schiep, o zachte klanken die gij kweelt, uw bassen klinken zo sopraan, zo wars van 'zie mij hier eens staan' als gij mijn rauwe oren streelt, paf sta ik van uw elegantie, niet minder paf van uw mystiek, ik leg me neer bij mijn tragiek, mijn manse kippenborstfysiek, fallusiaan zonder garantie.
Wat ik me plots afvroeg vanavond: Stel dat de FAFI vandaag zou
beslissen dat balvoetploegen waar dan ook ter wereld voortaan bij
iedere wedstrijd elf of meer lokale gemeenteraadsleden dienen op te
stellen, - hier ademhalen - , zouden politieke partijen dan massaal
profbalvoeters op hun kieslijsten zetten en zo ja , zouden mannen dan
massaal voor die balvoeters stemmen ? Soms stel ik geheel spontaan de
gekste vragen, vanavond was het dus weer ferm raak. En mocht het nou
bij vragen blijven dan was er nog geen man overboord. Frivolere geesten
kunnen zich ongestraft een woud aan vraagtekens planten, deze
obsessieve peinzer daarentegen slaagt er steeds weer in zich tegen de
meest geïsoleerde treurwilgen te pletter te piekeren. Waarna ik mij
therapeutisch verantwoord aan alcoholinname overgeef om de schok te
boven te komen. Zo ook, hik ... heden. Ik schets u mijn probleem:
De vrouw, is dat schrikken, ja, de vrouw ! En 't is nog geen klein
probleem, onze planeet herbergt er meer dan drie miljard. Ik heb het
even voor u gegoogled. Vrouwen schijnen goed voor zowat de helft van de
6,596,791,372 sapiensjes die vandaag om 21.37 uur stipt onze globe
bevolkten. Ik zeg 'schijnen' want om één of andere duistere reden
kiezen deze begeerlijke wezens er steevast voor zich buiten mijn
gezichtsveld op te houden. Doch genoeg hierover, in
staatsaangelegenheden past het niet je in subjectiviteit te verliezen.
De harde cijfers zeggen dat het de helft is, welaan, het zij zo. En u
maar denken, 'cut the crap' en 'cut to the chase', 'what's your problem
with women ?' , ik stel me u voor het gemak even voor als een
ongeduldige anglofiel - het hypotheseren heeft me vandaag flink te
pakken - wel ik zal u niet langer in spanning laten. Vrouwen kennen
geen voet van balvoeten ! Geef ze een voet en ze weten er geen voet mee
te raken. Niet bepaald een pre als je het tot gemeenteraadslid wil
schoppen. Welke vent zou het nog in zijn hoofd halen zijn stem te
schenken aan de Annekes en Miekes van deze wereld ? Balvoethaters, zegt
u. Nou ik ken er ....welgeteld één. So don't get your hopes up,
onderwijlen licht geirriteerde anglofiele lezeresjes van mijn blogje.
Zelfs al zou u zich in short en shirtje aan uw kiespubliek presenteren,
zelfs al toonde u zich bereid tot een interview onder de douche na
afloop van het balvoettreffen, u kan 'het politiekeren' op uw
verleidelijke buik schrijven, wees creatief met kleurtjes en stuur me
een foto van het resultaat. Toch schokkend over welk een macht zo'n
FAFI beschikt ... Doe d' er wat aan, dames !
Was dit een topdag voor De Gucht, zeg. Twee vliegen in één klap. De
eerste klap die uitgedeeld werd kwam op de kanis terecht van een
vervelende bromvlieg uit Oostende. En als u enige kennis heeft van de
Nederlandse monetaire geschiedenis, dan schat u de waarde van zo'n
eerste moker op een daalder. Genieten was dat voor onze Minister van
Buitenlandse Zaken. Had het aan hem gelegen dan had Jean-Marie Dedecker
al lang insecticide gesnoven. Met gevaar voor Karels eigen leven
trouwens, want zelf kan hij ook een aardig stukje brommen. Waar is de
tijd dat beide grizzly's de politieke actualiteit domineerden met hun
gehakketak over de te volgen koers van de VLD ... Na de excommunicatie
van Dedecker uit de liberale kerk wordt het nooit meer hetzelfde. Nooit
meer dat gezellige moddergooien voor het oog van televisiekijkend
Vlaanderen, nooit meer die venijnige slagen onder de gordel. Of de VLD
blauwer wordt zonder, dat laat ik aan experten over, maar lauwer wordt
ze zeker. Dat is een kwestie van logica: flamboyante politici , min
één, ijskonijnen, status quo, het gewogen gemiddelde kan dus niet
anders dan danig verkoelen, al zal ook de VLD er de opwarming van de
aarde niet mee kunnen tegenhouden. Zelfs de partij van het azuur kent
zijn beperkingen. Of Karel De Gucht zich al bewust is van zijn grenzen,
dat blijft een open vraag. Zijn aanvaringen met JMD hebben hem
tenslotte geen windeieren gelegd. Hem volgde een fluwelen verbanning,
één met een gouden randje, hij werd de nieuwe Minister van Buitenlandse
zaken. Een minister die vandaag twee vliegen ving. De eerste werd tot
moes geslagen en afgeserveerd, de tweede kreeg eerder een
schouderklopje en zal de volgende twee jaar met liefde en toewijding
gekoesterd worden. België mag zetelen in de VN-veiligheidsraad, hip hip
hoera ! Wij Belgen, die zo gewoon zijn van onze goesting te doen en
daarmee weg te komen, zullen de volgende 24 maanden in het middelpunt
van de belangstelling staan of toch enigzins daar in de buurt, laat ons
ook niet overdrijven. Als er ergens dringend moet gevochten worden, dan
zal De Gucht het woord krijgen aan de tafel der grootmachten waarna hij
in minstens vier talen zal scanderen : Allen daarheen ! Exact waar de
wereld zit op te wachten, vaneigens. Jawel, lieve lezer, België staat
weer op de wereldkaart, dankzij Karels vette vlieg. Voelt u ze al, de
vlinders in uw buik ? Nou, als dat het geval is, raad ik stellig aan
een purgerend middel aan te wenden. Want wie wat weet van de natuur
ziet vlinders voor de walgelijke wezens die ze zijn. Het zijn demente
rupsen die vergeten lelijk te wezen !
Dag dag, wat heeft u bij voor mij vandaag ? Heeft u mijn dromen meegenomen, of waren die alweer te duur ? Vertel me, op dit prille uur, wat staat er op me af te komen ?
Moet ik mij aan gips verwachten, sterft vandaag een oude makker, of zong u mij om noppes wakker, had u een grijsdag in gedachten ?
Het liefst had ik een kans gekregen, of een schone, lieve meid, die me bij mekaar zou vegen, en prepareren voor de strijd.
Toe, wil niet steeds de spanning rekken, doe me van uw plannen kond. Of houdt u als vanouds uw mond en moet ik 't al weer zelf ontdekken ?
"Ik val nog liever dood dan dat dit me niet zal lukken ...." Wel, ik vrees dat ge doodgevallen zijt, Johan.
Johan, wat hebben ze je aangedaan ? Jij die jaren dit land bestierde
als een zuinige huisvader. Ze hebben je mismeesterd, de snoodaards van
de Witte Raven. Waarom moest dit nu ? Welke geheel van mensenkennis
gespeende nitwit schuine streep mediaconsulent heeft jouw deze smerige
rotstreek verkocht ? Niet betalen die factuur, never, en meteen voor de
rechtbank slepen deze exponent van beroepsonbekwaamheid. Een heel
garnizoen advocaten zou ik op die zaak zetten. En laat de justitiële
molens maar lekker langzaam malen. Hoe langer je het lijden kan rekken,
hoe schoner, geldt in kwesties als deze. Had toch gewoon je politieke
instinct gevolgd, je weet wel, dat pientere stemmetje dat zich
onbetaald de stembanden uit de strot schreeuwde in een vruchteloze
poging je voor deze catastrofale misstap te behoeden. Dat een politiek
dier als jij, die al jaren meespeelt op het hoogste politieke plan,
zich liet overhalen tot zulk een roekeloos gedrag, dat heeft mij diep
geschokt. Was dit dezelfde man die coalities smeedt, die jarenlang de
euro's op de rooster telde, die onvermurwbaar de vinger op de knip
hield en ministers tot besparen dwong ... De politicus die musicalster
werd, wat een draak van een idee. Ik hoorde een dansleraar verkondigen:
"Hij heeft absoluut geen uitstraling." Waar haalt de malloot het ...
geen uitstraling. Johan Vande Lanotte barst van de uitstraling, je zou
ze de kost niet willen geven de landgenoten die hem enkel met een
geigerteller gewapend tegemoet durven te treden. Er zijn nu éénmaal
verschillende soorten uitstraling. Er is de theatrale uitstraling van
een Gene Kelly die zich spontaan overgeeft aan een potje tapdansen in
de plensende regen, er is de hypnotiserende uitstraling van een
sekteleider die zijn volgelingen overtuigt van het nakende einde der
tijden waarna zij zich collectief van zijde maken, en er is de
uitstraling van een degelijke leider, een man waarop je kan vertrouwen,
die in stormachtige tijden het hoofd koel weet te houden en oplossingen
verzint in plaats van naar buiten te hollen met een paraplu en een
koppel hoefijzers onder zijn schoenen. Van alle drie de soorten zijn er
voorbeelden te vinden in de Belgische politiek. Johan Vande Lanotte zat
bij mij in het laatstgenoemde schuifje. In mijn politieke commode
betekent dat de bovenste lade. Maar of hij daar nog lang zal vertoeven,
dat valt nog te bezien.
Omdat ik mijn nakende stoelgang met beperkt vertrouwen tegemoet zag,
toog ik hedenavond in het gezelschap van een reclamefolder richting
plee. En zie, het hielp. Mijn aambeien zijn u dankbaar, Carrefour. Want
welke schone slagzin vermochten mijn vermoeide ogen op zowat iedere
pagina van uw informatieve magazine te ontwaren ... ? Ja, steek uw dolk
maar in dit mannenhart: "Vrouwen aan de macht !" Als plichtsbewust
soldaat van de te onderdrukken sexe reageer ik instinctief op dit soort
mededelingen. Mijn parasympathisch zenuwstelsel beseft terstond dat het
imperium op instorten staat. Geen tijd dus voor trivialiteiten als
ongedwongen pothangen. Mijn darmen leegden zich in no time als ware ik
een jumbo, kerosine dumpend in anticipatie op een buiklanding. Zo, ik
was klaar voor de strijd. Op nu naar het slagveld ! Met de virtuele
coördinaten 'www.vrouwenaandemacht.be' als vertrekpunt. En verder ben
ik nooit geraakt. Want wat bleek. De revolutie was in goede handen,
mannenhanden ! Als er al vrouwen de macht zouden krijgen, dan ging het
om een door Saachi & Saachi zorgvuldig geselecteerd zevental. En
het hen toegewezen strijdperk zou zich fijntjes laten begrenzen door de
muren van de Carrefour-vestigingen hier ten lande. Welk een heir houdt
zich nu bezig met het veroveren van reeds tevoren ingelijfd gebied ?
Een leger met een slecht geheugen, ik hoor het u al zeggen. Maar uw
hypothese strookt niet met de feiten. Woordvoerdster Geneviève
Bruynseels, zelf vrouw in bijberoep, verkondigt immers in 'Het Volk':
"De overgrote meerderheid van onze klanten, zowat zeventig procent,
zijn vrouwen". Ook bij Carrefour weet men zulke dingen blijkbaar ... En
als u als lezer over meer dan één goed functionerende grijze cel
beschikt -en daar verdenk ik u van- dan weet u het ook. Carrefour neemt
de vrouwen in het ootje ! Ik heb mijn testosteronkanon om niets in
stelling gebracht. Carrefour wil vrouwenzieltjes winnen en poogt zijn
commercieel oogmerk te camoufleren middels een revolutionair
emancipatorisch discours. Blijkbaar heeft men bij Carrefour geen al te
hoge pet op van vrouwen.
Geloven zij nou werkelijk dat het
onmannelijke deel van de bevolking zich zal identificeren met één van
de zeven door hen geselecteerde voorbeeldvrouwen ? Vrouwen die 'een
vergoeding' ontvangen voor hun inbreng ... Frederik Cruyt, man en
verantwoordelijke communicatie voor Carrefour stelt in het laatste
nieuws : "We sturen de dames op geen enkele manier aan. Ze geven in
alle onafhankelijkheid hun advies over wat goed loopt en wat beter
kan." Ooit gehoord van het spreekwoord 'wiens brood men eet, diens
woord men spreekt" ?
Zou het vrouwen niet opvallen dat er in
het panel niemand zit die ouder is dan zestig ? Hoe representatief kan
een klantenpanel zijn waarin geen plaats is voor 25 procent van de
populatie ? Zijn vrouwen boven de 60 asexueel misschien ?
Hoe
geloofwaardig klinkt 'Vrouwen aan de macht' uit de mond van een
multinational die nog maar pas zijn mannelijke CEO inruilde voor weer
een andere mannelijke CEO ?
In welke mate bloeien vrouwenharten
open bij het lezen van het volgende leerrijke citaat van Jan Cordemans
,creatief directeur van Saatchi & Saatchi, vent van opleiding ....
Hij verklaart : " Of ze nu dik of dun of rijk of arm zijn, doet er
allemaal niet toe.Wij moesten echte vrouwen hebben. Ze worden nu
gebruikt voor de Carrefour maand en dan kunnen ze het over een Tefalpan
gaan hebben, maar evengoed ook over atypische producten zoals
bijvoorbeeld een mp3-speler." Dik, dun, rijk of arm, het doet er
inderdaad niet toe, beste, zolang ze maar niet oud zijn, toch ? Let ook
op de werkwoordsvorm 'gebruikt' en de eerder traditionele associatie
van vrouwelijkheid met tefalpannen. Hoe verheugend tenslotte dat
janneman zich bereid toont de atypische combinatie mp3-speler-vrouw een
kans te geven ...
Carrefour worstelt met een imagoprobleem. De
klant klaagt, voelt zich niet welkom in zijn vestigingen. Directeur
Rudi Schautteet, ja hoor, weer een man, verwoordt het als volgt "We
moeten menselijker worden en dichter bij de klanten staan". Bij
Carrefour zijn dit inderdaad overwegend vrouwen. Het zal wel geen
toeval zijn dat Carrefour 'gebruik' maakt van een vrouwelijke
woordvoerdster, het vroegere hoofd klachtendienst van GB, ik vernoemde
haar eerder al, Geneviève Bruynseels (bemerk haar initialen). Aan haar
het voorrecht dit blogje af te sluiten. Omwille van haar vrouwschap ...
en haar door mij o zo op prijs gestelde vermogen de ziel van de
vrouwen-aan-de-macht-campagne te ontbloten.
"We nemen de behandeling van klachten ernstig. Het is een deel van het imagobeleid." Need I say more ?
Ik droomde dat ik Hugo was. Ik droomde dat ik Hugo was die droomde.
En
in zijn droom ziet hij Veerle, zijn Veerle. In nachthemd, bij
ochtendlicht. Ze ruimt de tafel af. Zijn beduimeld wijnglas, lipstick
op het hare, broodkruimels, restjes kaas. Ze kookt water, zoekt een
eitje voor hem uit, zet de eierwekker op 4 . De oude meester slaapt
nog. Dan de klaaglijke kreet van een ver verwijderd elders die hem
opstuwt tot net onder de waterspiegel. Een 'onder professoren moment'
voltrekt zich, telefonisch, het telegram heeft afgedaan. Veerle stormt
de slaapkamer binnen, werpt zich op zijn broze schrijverslijf, kust
het, streelt het. "Hij is voor jou", lekker schrijfbeest van me,
"helemaal voor jou". Haar evangelie voedt zijn lusten. Hij vult zijn
handen met haar kont. Ze doen het. Zijn eerste keer als God. Ze
ontbijten. Naakt op bed. Zijn eitje, hardgekookt. God klaagt niet. Weer
gaat de telefoon, en weer en weer. Vrienden, vijanden, collega's.
Levend interview op CNN. De gelegenheid te baat genomen om die minkukel
van een president tot de bodem af te branden. Nu even niet
diplomatisch. De uitgeverij belt. Hollywood wil 'het verdriet'
verfilmen; blanco cheque, carte blanche. De radio meldt het schielijk
overlijden van Orhan Pamuk, ook schrijver en gedoodverfd favoriet. Hij
heeft zich verhangen aan een steunbeer van de Aya Sofia. Kon de
deceptie niet verkroppen ...
Eén miezerig straaltje licht en
illusies verdampen. Verschroeid, de belofte van eeuwige roem. De
drukkerszoon bleef mens. Orhan Pamuk ontsnapte uit het het dodenrijk.
En ik werd weer aan mezelf gelijk. De radio meldt opgetogen de blijde
geboorte van Vlaanderens jongste literaire spruit: Het penisboek van
Liekens.
Er schuilt een warme zin in mij, die niet wil uitgesproken worden, hij is zuinig op zichzelf, hult zich in stilte, houdt zich paraat, voor die ene dialoog, die levens kneedt en leemten laat. Ik houd mijn woordenstroom in toom. ik dam me in, en censureer de kwetsbaarheid van ogenblikken. Doch ooit zal ik het wikken wijken laten, of anders nooit.
