Schoon ik dorst naar je vel wil ik meer dan je schil, wijl ik smelt voor je kaf, peil ik onder je pel daal ik af naar je voedzame koren.
Waar ik vlot op je vloed, waar ik smul van je gloed, van je levensverhaal, in jouw torens van taal, letters spiralend tot zoet.
Maar vergun me mijn man zijn, mijn banaal in de ban zijn van veren van kuiltjes van zacht, van je groefjes je krasjes, van je dartele pasjes, van je parels van bloeiende pracht.
De wagen scheurt weg met piepende banden. Zeg ik dat goed zo ? Kan je
wegscheuren met piepende banden of moet je voor het scheuren reeds over
een aanzienlijke vaart beschikken ? In ieder geval lijkt het me
aangewezen om de banden vooral niet achter te laten als je er met hoge
snelheid vandoor wil gaan. Dat staat ontiegelijk onnozel ... Kijk, zo
transformeert de neurotische concretist een op het eerste zicht banale
observatie in een taalkundig mijnenveld. En als die mijnen nu nog op
het wegdek alhier zouden belanden, dan zou ik daar makkelijk mee kunnen
leven. Aan scheurende Johnny's al dan niet met piepende banden geen
gebrek hier. Dit type mijnen echter nestelt zich bij voorkeur tussen de
knusse plooien van mijn neocortex. En kweken dat ze daar doen. Nooit
eerder zag u mijnen zich zo onstuimig voortplanten. Geen betere
kweekvijver voor mijnen dan de mijne. M'n hoofd vult zich binnen de
kortste keren met de meest bespottelijke bespiegelingen. "Waarom piep
jij nooit eens met je banden ?", stormt het in mijn hoofd. "Heb jij dan
werkelijk niks om voor te piepen ? Is jouw leven zo pijnlijk verstoken
van elke bestemming die tot astmatisch accelereren noopt ? Waar zit
jouw Marina die de urgente attentie van haar Johnny vereist ? " Zo gaat
dat dus, en erger ook. Piepende Johnny's, vooral op zaterdagavonden, ze
beseffen niet wat ze te weeg brengen. Die van voor de deur hier zal
zich onderwijl wellicht al mijlen westwaarts bevinden, of hij steekt
hier vijfhonderd meter verder in de gracht, dat zou ook kunnen, in welk
geval ik zou durven gewagen van een 'welverdiend loon'. Mij op een
onschuldig ogende zaterdagavond schaamteloos infecteren met een kanjer
van een depressiekiem , hoe durft hij ! Loos gefulmineer van
mijnentwege. Johnny's deinen nergens voor terug. Bij uitstek als het
bandengeknars betreft. Rücksichtlos zijn ze daarin ! Het is hun
auditieve lichtbak waarmee ze Marina's lokken.
Ik ga me ook zo 'n burka kopen. Aan een lekker zwart exemplaar had ik
gedacht. Als je ergens mee begint moet je er ook echt voor gaan, vind
ik. Wat zou het dat ik een vent ben. Eens ik schuil ga onder mijn
mobiele éénpersoonstentje merkt geen kat daar nog wat van. Nu ik er
over nadenk, travestiet zijn in Afghanistan, daar is werkelijk geen bal
aan te beleven, geen geklooi met ontharingsmiddelen, geen opvulsels
onder strakke truitjes en op naaldhakken lopen onder een over je hoofd
gedrapeerd zeildoek lijkt me kwa doodsverachting nauwelijks onder te
doen voor spookrijden in de Kennedytunnel of de man met de zeis
uitnodigen op de koffie. Nee, veel travestietenscene zal er in Kaboel
niet te vinden zijn, vrees ik, ik bedoel, begrijp me niet verkeerd,
voor de liefhebbers, he. Zelf is het me absoluut niet te doen om het
dragen van sexy lingerie, minirokjes of jurken met een split van hier
tot in Tokyo, als u dat al dacht. U mag zulke dingen niet van me
denken. U mag veel van me denken, ga gerust uw gang .... maar dat niet.
Mijn interesse voor de burka kent een puur praktische motivatie. Ik wil
er ééntje als een low-cost observatieplatform, zeg maar de
spionagesatelliet voor de gewone man. Een portable stake-out van
waaruit ik naar hartelust het vrouwelijk schoon kan registreren, zonder
het risico te lopen voor vieze man te worden versleten. Ik bouw mijn
moslimwigwam uit tot het zwitsers zakmes van de amateurgluurder. De
halve wereld kan je daar immers onder kwijt. Ruim plek voor een
six-pack, een verrekijker, die x-ray-specs die ik ooit voor een
schijntje bestelde uit de 3-Suisses-catalogus en niet te vergeten, de
klassieker voor elke voyeur, een dweil, voor die onvergetelijke
ogenblikken waarop je mond openvalt en het speeksel in bakken naar
beneden gutst bij de ontdekking van een perfect ten. De hele winter zal
ik klussen om mijn gluurhut klaar te stomen. En als de lente weer in
het land is trek ik vrolijk naar het park. Daar waar de lentejurkjes
dartelen en de meisjes deze zo fleurig weten vorm te geven. Ik zoek me
een plekje in de struiken en nestel me gezellig in mijn plooistoeltje.
Geen mens die zich aan mij zal storen, wat zouden ze ook, wie kijkt nog
op van een gesluikstorte zak restafval, niemand toch ? Ik kijk er nu al
naar uit.
Ik was bijna dood vandaag. Mijn eigen schuld, zoals zo vaak het geval
bij m'n bijna-dood-ervaringen. Want , u zal het ongetwijfeld met me
eens zijn, wie zich op de openbare weg begeeft, heeft het zelf gezocht,
daar valt statistisch gezien geen speld tussen te krijgen. Gelukkig
vielen er wel enige te priegelen tussen de door mij bestuurde blikken
doos en de tientonner die oerend hard op mijn persoontje af kwam. Om
erger te voorkomen gooide ik mijn stuur naar rechts met als prettige
bijkomstigheid dat ik u heden kond kan doen van dit op het nippertje
afgewende onheil. Oef ! Op zulke momenten heeft een mens nood aan
miniwoordjes en een evaluatief middelvingergebaar bij het kruisen van
de vijand, maar uiteindelijk is het toch vooral de opluchting die
blijft hangen. Hallelujah, ik leef nog, zeg je even later tegen jezelf,
wanneer de bloedtoevoer richting taalcentrum weer een beetje op gang
begint te komen. En nog wat later reflecterend : Alex, jongen, jij moet
dringend meer rekening gaan houden met de heterogeniteit van de
verkeersfauna. Houd nu eindelijk eens op met dat ziekelijke
geprojecteer van je. En verheug je dat niet alle chauffeurs gevangen
zitten in dat beklemmende keurslijf dat jij de verkeerscode noemt. Ook
niet-neuroten hebben recht op mobiliteit, weet je. Jouw blinde vlek
voor vrijdenkers op het vlak van snelheidsbeperkingen gaat je op een
goeie dag je hachje kosten. Ach zo, jij noemt dat een "goeie dag"', -
stuur los, met wijs- en middelvinger quotes in het ijle krassend -
diende ik mijn inner-stemmetje gevat van antwoord, en dat hielp, want
het werd stil in mijn bovenkamer. Stil en donker. Want blind, zo
realiseerde ik mij op slag, dat vloekt enorm met overleven in de
verkeersjungle. Vandaag een bijna-dood-ervaring, morgen het echte werk
? Wie weet wat mij te wachten staat .... Een wijs mens neemt zijn
voorzorgen. Vandaar deze oproep aan u, lezers. Gezocht: blogger van het
neurotische type op afroep inzetbaar, 't is te zeggen van start gaand
24 uur na het tijdstip van mijn overlijden en lopend tot het einde der
tijden of een goeie drie dagen als ik tegen alle verwachtingen in toch
de zoon van God blijk te zijn. Geïnteresseerden sturen mij een
gemotiveerde brief met cv. Een psychiatrisch verleden strekt tot
aanbeveling. Ik dank u.
Gij zijt een knappe vent met borsten, ogen fonkelend, trouw en diep, 't lijkt wel alsof uw vader schoonheid morste, yin verzon wijl hij u schiep, o zachte klanken die gij kweelt, uw bassen klinken zo sopraan, zo wars van 'zie mij hier eens staan' als gij mijn rauwe oren streelt, paf sta ik van uw elegantie, niet minder paf van uw mystiek, ik leg me neer bij mijn tragiek, mijn manse kippenborstfysiek, fallusiaan zonder garantie.
Wat ik me plots afvroeg vanavond: Stel dat de FAFI vandaag zou
beslissen dat balvoetploegen waar dan ook ter wereld voortaan bij
iedere wedstrijd elf of meer lokale gemeenteraadsleden dienen op te
stellen, - hier ademhalen - , zouden politieke partijen dan massaal
profbalvoeters op hun kieslijsten zetten en zo ja , zouden mannen dan
massaal voor die balvoeters stemmen ? Soms stel ik geheel spontaan de
gekste vragen, vanavond was het dus weer ferm raak. En mocht het nou
bij vragen blijven dan was er nog geen man overboord. Frivolere geesten
kunnen zich ongestraft een woud aan vraagtekens planten, deze
obsessieve peinzer daarentegen slaagt er steeds weer in zich tegen de
meest geïsoleerde treurwilgen te pletter te piekeren. Waarna ik mij
therapeutisch verantwoord aan alcoholinname overgeef om de schok te
boven te komen. Zo ook, hik ... heden. Ik schets u mijn probleem:
De vrouw, is dat schrikken, ja, de vrouw ! En 't is nog geen klein
probleem, onze planeet herbergt er meer dan drie miljard. Ik heb het
even voor u gegoogled. Vrouwen schijnen goed voor zowat de helft van de
6,596,791,372 sapiensjes die vandaag om 21.37 uur stipt onze globe
bevolkten. Ik zeg 'schijnen' want om één of andere duistere reden
kiezen deze begeerlijke wezens er steevast voor zich buiten mijn
gezichtsveld op te houden. Doch genoeg hierover, in
staatsaangelegenheden past het niet je in subjectiviteit te verliezen.
De harde cijfers zeggen dat het de helft is, welaan, het zij zo. En u
maar denken, 'cut the crap' en 'cut to the chase', 'what's your problem
with women ?' , ik stel me u voor het gemak even voor als een
ongeduldige anglofiel - het hypotheseren heeft me vandaag flink te
pakken - wel ik zal u niet langer in spanning laten. Vrouwen kennen
geen voet van balvoeten ! Geef ze een voet en ze weten er geen voet mee
te raken. Niet bepaald een pre als je het tot gemeenteraadslid wil
schoppen. Welke vent zou het nog in zijn hoofd halen zijn stem te
schenken aan de Annekes en Miekes van deze wereld ? Balvoethaters, zegt
u. Nou ik ken er ....welgeteld één. So don't get your hopes up,
onderwijlen licht geirriteerde anglofiele lezeresjes van mijn blogje.
Zelfs al zou u zich in short en shirtje aan uw kiespubliek presenteren,
zelfs al toonde u zich bereid tot een interview onder de douche na
afloop van het balvoettreffen, u kan 'het politiekeren' op uw
verleidelijke buik schrijven, wees creatief met kleurtjes en stuur me
een foto van het resultaat. Toch schokkend over welk een macht zo'n
FAFI beschikt ... Doe d' er wat aan, dames !
Was dit een topdag voor De Gucht, zeg. Twee vliegen in één klap. De
eerste klap die uitgedeeld werd kwam op de kanis terecht van een
vervelende bromvlieg uit Oostende. En als u enige kennis heeft van de
Nederlandse monetaire geschiedenis, dan schat u de waarde van zo'n
eerste moker op een daalder. Genieten was dat voor onze Minister van
Buitenlandse Zaken. Had het aan hem gelegen dan had Jean-Marie Dedecker
al lang insecticide gesnoven. Met gevaar voor Karels eigen leven
trouwens, want zelf kan hij ook een aardig stukje brommen. Waar is de
tijd dat beide grizzly's de politieke actualiteit domineerden met hun
gehakketak over de te volgen koers van de VLD ... Na de excommunicatie
van Dedecker uit de liberale kerk wordt het nooit meer hetzelfde. Nooit
meer dat gezellige moddergooien voor het oog van televisiekijkend
Vlaanderen, nooit meer die venijnige slagen onder de gordel. Of de VLD
blauwer wordt zonder, dat laat ik aan experten over, maar lauwer wordt
ze zeker. Dat is een kwestie van logica: flamboyante politici , min
één, ijskonijnen, status quo, het gewogen gemiddelde kan dus niet
anders dan danig verkoelen, al zal ook de VLD er de opwarming van de
aarde niet mee kunnen tegenhouden. Zelfs de partij van het azuur kent
zijn beperkingen. Of Karel De Gucht zich al bewust is van zijn grenzen,
dat blijft een open vraag. Zijn aanvaringen met JMD hebben hem
tenslotte geen windeieren gelegd. Hem volgde een fluwelen verbanning,
één met een gouden randje, hij werd de nieuwe Minister van Buitenlandse
zaken. Een minister die vandaag twee vliegen ving. De eerste werd tot
moes geslagen en afgeserveerd, de tweede kreeg eerder een
schouderklopje en zal de volgende twee jaar met liefde en toewijding
gekoesterd worden. België mag zetelen in de VN-veiligheidsraad, hip hip
hoera ! Wij Belgen, die zo gewoon zijn van onze goesting te doen en
daarmee weg te komen, zullen de volgende 24 maanden in het middelpunt
van de belangstelling staan of toch enigzins daar in de buurt, laat ons
ook niet overdrijven. Als er ergens dringend moet gevochten worden, dan
zal De Gucht het woord krijgen aan de tafel der grootmachten waarna hij
in minstens vier talen zal scanderen : Allen daarheen ! Exact waar de
wereld zit op te wachten, vaneigens. Jawel, lieve lezer, België staat
weer op de wereldkaart, dankzij Karels vette vlieg. Voelt u ze al, de
vlinders in uw buik ? Nou, als dat het geval is, raad ik stellig aan
een purgerend middel aan te wenden. Want wie wat weet van de natuur
ziet vlinders voor de walgelijke wezens die ze zijn. Het zijn demente
rupsen die vergeten lelijk te wezen !
Dag dag, wat heeft u bij voor mij vandaag ? Heeft u mijn dromen meegenomen, of waren die alweer te duur ? Vertel me, op dit prille uur, wat staat er op me af te komen ?
Moet ik mij aan gips verwachten, sterft vandaag een oude makker, of zong u mij om noppes wakker, had u een grijsdag in gedachten ?
Het liefst had ik een kans gekregen, of een schone, lieve meid, die me bij mekaar zou vegen, en prepareren voor de strijd.
Toe, wil niet steeds de spanning rekken, doe me van uw plannen kond. Of houdt u als vanouds uw mond en moet ik 't al weer zelf ontdekken ?
"Ik val nog liever dood dan dat dit me niet zal lukken ...." Wel, ik vrees dat ge doodgevallen zijt, Johan.
Johan, wat hebben ze je aangedaan ? Jij die jaren dit land bestierde
als een zuinige huisvader. Ze hebben je mismeesterd, de snoodaards van
de Witte Raven. Waarom moest dit nu ? Welke geheel van mensenkennis
gespeende nitwit schuine streep mediaconsulent heeft jouw deze smerige
rotstreek verkocht ? Niet betalen die factuur, never, en meteen voor de
rechtbank slepen deze exponent van beroepsonbekwaamheid. Een heel
garnizoen advocaten zou ik op die zaak zetten. En laat de justitiële
molens maar lekker langzaam malen. Hoe langer je het lijden kan rekken,
hoe schoner, geldt in kwesties als deze. Had toch gewoon je politieke
instinct gevolgd, je weet wel, dat pientere stemmetje dat zich
onbetaald de stembanden uit de strot schreeuwde in een vruchteloze
poging je voor deze catastrofale misstap te behoeden. Dat een politiek
dier als jij, die al jaren meespeelt op het hoogste politieke plan,
zich liet overhalen tot zulk een roekeloos gedrag, dat heeft mij diep
geschokt. Was dit dezelfde man die coalities smeedt, die jarenlang de
euro's op de rooster telde, die onvermurwbaar de vinger op de knip
hield en ministers tot besparen dwong ... De politicus die musicalster
werd, wat een draak van een idee. Ik hoorde een dansleraar verkondigen:
"Hij heeft absoluut geen uitstraling." Waar haalt de malloot het ...
geen uitstraling. Johan Vande Lanotte barst van de uitstraling, je zou
ze de kost niet willen geven de landgenoten die hem enkel met een
geigerteller gewapend tegemoet durven te treden. Er zijn nu éénmaal
verschillende soorten uitstraling. Er is de theatrale uitstraling van
een Gene Kelly die zich spontaan overgeeft aan een potje tapdansen in
de plensende regen, er is de hypnotiserende uitstraling van een
sekteleider die zijn volgelingen overtuigt van het nakende einde der
tijden waarna zij zich collectief van zijde maken, en er is de
uitstraling van een degelijke leider, een man waarop je kan vertrouwen,
die in stormachtige tijden het hoofd koel weet te houden en oplossingen
verzint in plaats van naar buiten te hollen met een paraplu en een
koppel hoefijzers onder zijn schoenen. Van alle drie de soorten zijn er
voorbeelden te vinden in de Belgische politiek. Johan Vande Lanotte zat
bij mij in het laatstgenoemde schuifje. In mijn politieke commode
betekent dat de bovenste lade. Maar of hij daar nog lang zal vertoeven,
dat valt nog te bezien.
Omdat ik mijn nakende stoelgang met beperkt vertrouwen tegemoet zag,
toog ik hedenavond in het gezelschap van een reclamefolder richting
plee. En zie, het hielp. Mijn aambeien zijn u dankbaar, Carrefour. Want
welke schone slagzin vermochten mijn vermoeide ogen op zowat iedere
pagina van uw informatieve magazine te ontwaren ... ? Ja, steek uw dolk
maar in dit mannenhart: "Vrouwen aan de macht !" Als plichtsbewust
soldaat van de te onderdrukken sexe reageer ik instinctief op dit soort
mededelingen. Mijn parasympathisch zenuwstelsel beseft terstond dat het
imperium op instorten staat. Geen tijd dus voor trivialiteiten als
ongedwongen pothangen. Mijn darmen leegden zich in no time als ware ik
een jumbo, kerosine dumpend in anticipatie op een buiklanding. Zo, ik
was klaar voor de strijd. Op nu naar het slagveld ! Met de virtuele
coördinaten 'www.vrouwenaandemacht.be' als vertrekpunt. En verder ben
ik nooit geraakt. Want wat bleek. De revolutie was in goede handen,
mannenhanden ! Als er al vrouwen de macht zouden krijgen, dan ging het
om een door Saachi & Saachi zorgvuldig geselecteerd zevental. En
het hen toegewezen strijdperk zou zich fijntjes laten begrenzen door de
muren van de Carrefour-vestigingen hier ten lande. Welk een heir houdt
zich nu bezig met het veroveren van reeds tevoren ingelijfd gebied ?
Een leger met een slecht geheugen, ik hoor het u al zeggen. Maar uw
hypothese strookt niet met de feiten. Woordvoerdster Geneviève
Bruynseels, zelf vrouw in bijberoep, verkondigt immers in 'Het Volk':
"De overgrote meerderheid van onze klanten, zowat zeventig procent,
zijn vrouwen". Ook bij Carrefour weet men zulke dingen blijkbaar ... En
als u als lezer over meer dan één goed functionerende grijze cel
beschikt -en daar verdenk ik u van- dan weet u het ook. Carrefour neemt
de vrouwen in het ootje ! Ik heb mijn testosteronkanon om niets in
stelling gebracht. Carrefour wil vrouwenzieltjes winnen en poogt zijn
commercieel oogmerk te camoufleren middels een revolutionair
emancipatorisch discours. Blijkbaar heeft men bij Carrefour geen al te
hoge pet op van vrouwen.
Geloven zij nou werkelijk dat het
onmannelijke deel van de bevolking zich zal identificeren met één van
de zeven door hen geselecteerde voorbeeldvrouwen ? Vrouwen die 'een
vergoeding' ontvangen voor hun inbreng ... Frederik Cruyt, man en
verantwoordelijke communicatie voor Carrefour stelt in het laatste
nieuws : "We sturen de dames op geen enkele manier aan. Ze geven in
alle onafhankelijkheid hun advies over wat goed loopt en wat beter
kan." Ooit gehoord van het spreekwoord 'wiens brood men eet, diens
woord men spreekt" ?
Zou het vrouwen niet opvallen dat er in
het panel niemand zit die ouder is dan zestig ? Hoe representatief kan
een klantenpanel zijn waarin geen plaats is voor 25 procent van de
populatie ? Zijn vrouwen boven de 60 asexueel misschien ?
Hoe
geloofwaardig klinkt 'Vrouwen aan de macht' uit de mond van een
multinational die nog maar pas zijn mannelijke CEO inruilde voor weer
een andere mannelijke CEO ?
In welke mate bloeien vrouwenharten
open bij het lezen van het volgende leerrijke citaat van Jan Cordemans
,creatief directeur van Saatchi & Saatchi, vent van opleiding ....
Hij verklaart : " Of ze nu dik of dun of rijk of arm zijn, doet er
allemaal niet toe.Wij moesten echte vrouwen hebben. Ze worden nu
gebruikt voor de Carrefour maand en dan kunnen ze het over een Tefalpan
gaan hebben, maar evengoed ook over atypische producten zoals
bijvoorbeeld een mp3-speler." Dik, dun, rijk of arm, het doet er
inderdaad niet toe, beste, zolang ze maar niet oud zijn, toch ? Let ook
op de werkwoordsvorm 'gebruikt' en de eerder traditionele associatie
van vrouwelijkheid met tefalpannen. Hoe verheugend tenslotte dat
janneman zich bereid toont de atypische combinatie mp3-speler-vrouw een
kans te geven ...
Carrefour worstelt met een imagoprobleem. De
klant klaagt, voelt zich niet welkom in zijn vestigingen. Directeur
Rudi Schautteet, ja hoor, weer een man, verwoordt het als volgt "We
moeten menselijker worden en dichter bij de klanten staan". Bij
Carrefour zijn dit inderdaad overwegend vrouwen. Het zal wel geen
toeval zijn dat Carrefour 'gebruik' maakt van een vrouwelijke
woordvoerdster, het vroegere hoofd klachtendienst van GB, ik vernoemde
haar eerder al, Geneviève Bruynseels (bemerk haar initialen). Aan haar
het voorrecht dit blogje af te sluiten. Omwille van haar vrouwschap ...
en haar door mij o zo op prijs gestelde vermogen de ziel van de
vrouwen-aan-de-macht-campagne te ontbloten.
"We nemen de behandeling van klachten ernstig. Het is een deel van het imagobeleid." Need I say more ?
Ik droomde dat ik Hugo was. Ik droomde dat ik Hugo was die droomde.
En
in zijn droom ziet hij Veerle, zijn Veerle. In nachthemd, bij
ochtendlicht. Ze ruimt de tafel af. Zijn beduimeld wijnglas, lipstick
op het hare, broodkruimels, restjes kaas. Ze kookt water, zoekt een
eitje voor hem uit, zet de eierwekker op 4 . De oude meester slaapt
nog. Dan de klaaglijke kreet van een ver verwijderd elders die hem
opstuwt tot net onder de waterspiegel. Een 'onder professoren moment'
voltrekt zich, telefonisch, het telegram heeft afgedaan. Veerle stormt
de slaapkamer binnen, werpt zich op zijn broze schrijverslijf, kust
het, streelt het. "Hij is voor jou", lekker schrijfbeest van me,
"helemaal voor jou". Haar evangelie voedt zijn lusten. Hij vult zijn
handen met haar kont. Ze doen het. Zijn eerste keer als God. Ze
ontbijten. Naakt op bed. Zijn eitje, hardgekookt. God klaagt niet. Weer
gaat de telefoon, en weer en weer. Vrienden, vijanden, collega's.
Levend interview op CNN. De gelegenheid te baat genomen om die minkukel
van een president tot de bodem af te branden. Nu even niet
diplomatisch. De uitgeverij belt. Hollywood wil 'het verdriet'
verfilmen; blanco cheque, carte blanche. De radio meldt het schielijk
overlijden van Orhan Pamuk, ook schrijver en gedoodverfd favoriet. Hij
heeft zich verhangen aan een steunbeer van de Aya Sofia. Kon de
deceptie niet verkroppen ...
Eén miezerig straaltje licht en
illusies verdampen. Verschroeid, de belofte van eeuwige roem. De
drukkerszoon bleef mens. Orhan Pamuk ontsnapte uit het het dodenrijk.
En ik werd weer aan mezelf gelijk. De radio meldt opgetogen de blijde
geboorte van Vlaanderens jongste literaire spruit: Het penisboek van
Liekens.
Er schuilt een warme zin in mij, die niet wil uitgesproken worden, hij is zuinig op zichzelf, hult zich in stilte, houdt zich paraat, voor die ene dialoog, die levens kneedt en leemten laat. Ik houd mijn woordenstroom in toom. ik dam me in, en censureer de kwetsbaarheid van ogenblikken. Doch ooit zal ik het wikken wijken laten, of anders nooit.
De maat was al vol. En toen kwam hij weer mijn breedbeeld vullen. Het
was die ene druppel, dat noodlottige pareltje nattigheid dat emmers en
volle maten doet overlopen, dijken de das om doet, die gesmolten
sneeuwvlok die rillingen over je rug jaagt terwijl ze het bekende
traject van nekvel tot bilnaad aflegt. Ik hield het niet langer.
Ziehier mijn plan van aanpak.
Stap één: Morgen koop ik mij een
blank montuur en ik herspuit het in het giftigste groen dat in dit land
zonder doktersvoorschrift verkrijgbaar is.
Stap twee: Ik neem
een abonnement op McDonalds, Pizzahut en Quick. Dat lijkt me de kortste
weg naar rondbuikigheid zwarte gordel, vierde dan.
Stap drie: Ik
word beroemd, hoe, dat probleem zal ik wel oplossen als het zich stelt
zoals die andere politieke rondbuikigerd het zo welluidend kan
formuleren.
Het doel: Verwarring stichten ! Ik streef naar die
ideale mix van groengebrildheid, obesitas en bv-schap, die me in staat
moet stellen zelfs de standvastigste Vlaming uit balans te brengen, als
ik met flukse pas zijn pad kruis in z'n favoriete winkelwandelstraat.
Ik wil dat hij denkt: "Was dat nou Geert Lambert, of die idioot van een
blogger die zich in een tijdspanne van 6 maanden van spriet tot
kanonskogel heeft getransformeerd ? " Ik beoog een twijfel te
genereren, zo existentieel diep, dat hij de herkenbaarheid van de
sympathieke spiritist tot in zijn ziel aantast. Zodat deze inziet dat
hem weinig anders rest dan op zoek te gaan naar een minder belegen
handelsmerk. Deze keer liefst één dat mij niet tot het bruistablet
veroordeelt. Dus geen iriserend groene contactlenzen als het even kan,
Geert. Wat had u gedacht van een vlinderdas ? Jos Dupré heeft er jaren
de Kempen mee vertegenwoordigd. En het creëert meteen een band met die
vlinder aan de andere kant van de taalgrens. Dat kan nog handig van pas
komen als er volgend jaar moet onderhandeld worden over een nieuwe
staatshervorming. Enfin, experimenteer maar wat. Je zal het zien, zelfs
zonder groen zal het wel lukken. Mijn sympathie heb je al. En dat
gedrocht dat nu nog je edele gelaat ontsiert, stuur dat maar naar
Australië. Naar Dame Edna. Die staat met groen.
Op een zadel van een fiets gezeten, in het ijle pedalerend, kwam ik tot
de volgende schokkende conclusie : Ik ben volstrekt overbodig ! Was dat
even slikken, zeg. Overbodig, en wel volstrekt, dus niet zo maar een
klein beetje. De wereld die zich voor, achter, boven en onder mij
manifesteerde had nooit gevraagd om een Alex. Niets of niemand had ooit
de behoefte gevoeld aan een wezen met mijn kwaliteiten. Zelfs die twee
goedbedoelende verwekkers van me hadden geen idee waar ze aan begonnen
toen ze op die voor mij zo cruciale augustusdag in '67 besloten ter
wederzijds vermaak hun genetisch materiaal tot een cocktail te
vermengen. Er was aan mijn creatie geen marktstudie vooraf gegaan. In
de jaren zestig stoeide men nog zonder voorkennis vermoed ik. Men zag
later wel wat er van kwam. Ik dus. Diezelfde ik die vanmiddag de
pedalen beroerde alsof hij in mesvormige toestand een klomp
gechambreerde boter vierendeelde. Geen verdienste van mij overigens,
het fietspad lag er piekfijn bij. Danken wij de heer onze schepper voor
het bestaan van gemeenteraadsverkiezingen ... Met de fietspaden alles
goed, hier in de Zuiderkempen. Er wordt voor ons gezorgd. Door allerlei
mensen die het beste met ons voorhebben. Ijverige luitjes die wegen
aanleggen, lantaarnpalen planten, kabels en riolen begraven. Het meeste
zat er zelfs al nog voor ik mijn levenslicht zag. Dat dacht ik terwijl
ik de dorpskern naderde. Alles is er al, dacht ik. De akkers, de
weiden, het bos, de beesten, de hemelkoepel, de wolken ... en de
mensen, massa's mensen, te veel om te tellen eigenlijk, al zijn er ook
zwoegers die net dat klusje dan weer opknappen voor mij. Opdat ik tijd
zou hebben om te fietsen. En dat is maar goed ook, want langs beide
zijden van de rijbaan lagen de rode lopers er zielsverlaten bij. Zelfs
de wielertoeristen lieten het afweten vandaag. Ik voelde mij gedragen
door dankbaarheid en sloeg linksaf op mijn weg naar die andere
overbodigen. Ik heb hun reservaat vanop een afstand overschouwd. Het
hek was gesloten, ik wou de rust er niet verstoren. De rust die zij
niet behoeven na een leven dat ook al nergens voor nodig was. Maar ze
worden wel gemist.
Ik stem op U, als gij mij wilt koesteren, dan kleur ik uw bolletje, en u erbij. Kies maar partij, ik zal u wel volgen, blijf u nabij, en als u zich straks te ruste legt in uw welverdiende zetel, dan vlij ik mij naast u, leg mijn hoofd op uw schoot, en moogt ge mijn bolletje aaien.
Eéntje voor mevrouw en ééntje voor meneer. Ja, voor u meneer, u ziet er
toch zo tegenop, niet, tegen dat vervelende stemmen. Heel uw zondag
naar de kl euh ... knoppen, zonde van uw tijd. En voor u mevrouw, met
uw degout van politiekers, dat corrupte zootje, dat u te pas en te
onpas laat opdraven om ergens voor één of ander schooltje in de rij te
gaan staan, met het risico dat Belgisch zeikweer uw kapsel ruïneert.
Ook u zou het toch prefereren verlost te zijn van de opkomstplicht.
Voor u beiden heb ik enkele woordjes uitgezocht.
Zo
selecteerde ik het woordje 'bloednacht'. Echt iets voor mannen, niet ?
Ik heb het over de bloednacht van Leuven. We schrijven 1902. In heel
België vindt een algemene staking plaats. De stakers eisen de invoering
van het algemeen enkelvoudig stemrecht. In die tijd had je nog recht op
extra stemmen afhankelijk van de dikte van je portemonnee en je
behaalde diploma's. Het komt hier en daar tot rellen. In de nacht van
18 april opent een 'burgerwacht' het vuur op de menigte. Zes arbeiders
worden doodgeschoten, tientallen zogenaamde 'oproerkraaiers' raken
gewond. Het zou nog tot 1919 duren voor het algemeen enkelvoudig
stemrecht wordt ingevoerd, stemrecht voor mannen, vanzelfsprekend,
vrouwen hadden zich onledig te houden met keuken en kinderen
Ook
de over stemplicht zeurende vrouwen hebben recht op een stukje
geschiedenis. Ooit gehoord van de 'Cat and mouse act' ? Nou, indien
niet, dan hoeft u zich daarover geenszins te schamen. Ik heb mijn
kennis ook maar van het net geplukt. De 'Cat and mouse act' was een wet
die het Britse parlement stemde om de Suffragette-beweging te breken.
De Suffragettes waren vrouwen die streden voor gelijkheid tussen mannen
en vrouwen inzake kiesrecht. De Britse politieke klasse zag dat niet
zitten. Om hun eisen kracht bij te zetten gooiden activistes al eens
een ruitje in of stookten zij een vuurtje waar dat eigenlijk niet
paste. Zo belandden vele van de suffragettes achter de tralies. Uit
protest gingen zij in hongerstaking. Aanvankelijk loste men dit
probleem op met dwangvoeding. Maar deze praktijk werd afgekeurd door de
publieke opinie. Omdat de regering absoluut wou vermijden dat in de
gevangenis overleden suffragettes een status van martelares zouden
krijgen stemde het parlement de 'cat and mouse act'. Krachtens die wet
kon men gevangenen tijdelijk vrijlaten om gezondheidsredenen. In de
praktijk wachtte men tot een hongerstaakster volledig ten einde
krachten was. Dan werd ze de bajes uitgekegeld. In die verzwakte
toestand kon ze toch niets uitrichten en wanneer de vrouw terug
voldoende aangesterkt was, dan werd ze opnieuw gearresteerd om de rest
van haar straf uit te zitten. Ja, zeurende mevrouw, dat waren schone
tijden, of vindt u van niet, soms ? Misschien moet u even aan deze
sexegenoten denken als u morgen uw democratische plicht vervult.
Tot
zover mijn preek. Nu bent u aan zet, morgen, in het stemhokje. Een
stemadvies zal ik u besparen, of toch, een kleintje dan : Doe uw
goesting in dat hokje en doe het met volle goesting. Het zou zo maar uw
laatste keer kunnen zijn ....
Am Sontag wird es funken, wie ein Beier der ist trunken und sinds zwei Tage nur auf Bonen lebt Das geht so wenn Atomen nur von Divisionen dromen dan stiegt ein Pilz auf und die Erde bebt.
Dan gibt es Krisis in der Weis Hausss, und der Kaiser von Japan, denkt sofort an Harakiri, drenkt sein Schwerd in Spic und Span.
Mein neunundneundzig Lufballonen bleiben stechen in die Bomen, das Ende meiner Nena Fantasie. Ich kauf mir schnell ein Geiger-Teller, und nehm Shutz in meinem Keller, das ist mein Uberlebungsstrategie.
Wie frolig fliegen die Raketen, was ein wundershönes Sicht, was ein super laute Knaller, was ein super helles Licht !
Und das die Bommen jetz mahr kommen, hab mein Ipod mitgenommen, zusammen mit ein extra Batterie, ich spiel die aller grösten Schlager, hab noch Bier vor viele Tager, so ein Atomkrieg braucht ein hübsches Melodie.
Ist mir egal wer es gewinnt, sie gehen allen durch das Lint, ein riesiges Schandal, auch in ein pseudo-Deutscher taal.
Am Sontag wird es funken, wie ein Beier der ist trunken und sinds zwei Tage nur auf Bonen lebt Das geht so wenn Atomen nur von Divisionen dromen dan stiegt ein Pilz auf und die Erde bebt.
Wat is er toch gebeurd met de oudjes van weleer ? Die gezapige
avondmensjes, moeder sokken breiend, vader pijpen stoppend, beiden met
een warme deken op de schoot. Als je 's morgens hun schommelstoel een
zetje gaf, 45 slagen per minuut, dan deinden ze 's avonds nog perfect
in kadans, ze waren standvastiger dan een metronoom, bakens van rust
waren ze. Je ziet ze niet meer. Waar zijn ze toch naartoe ? Een
fantasieloos mens zou daarop antwoorden : "Ze liggen op het kerkhof,
meneer", en ik zou dat enkel kunnen beamen. Want het is een
onloochenbaar feit: hoe ouder je wordt hoe moeilijker je gaat, behalve
dan dood. De tijd zorgt echter onafgebroken voor nieuwe cohorten ouden
van dagen. En die nieuwe generaties laten de schommelstoel links
liggen, hier en daar zelfs resoluut. Een kentering waarover een
dwangmatige denker zich tot pulp kan filosoferen, terwijl de gezonde
geest deze ontwikkeling betreurt ... of ze juist toejuicht. Tot op
vandaag zat ik in dat laatste kamp. Ik vond het dik ok dat grootvaders
gsm-den, dat de bomma's zich inschreven aan de Open Universiteit.
Senioren, want oud of bejaard mag je ze niet meer noemen, senioren dus,
moeten zo lang mogelijk betrokken blijven bij de maatschappij, zo
luidde mijn geloofsbelijdenis ter zake. En betrokken blijven betekent
ook bijblijven, meegaan met je tijd. Wel mijn gebeden zijn verhoord. En
of dat de senioren mee zijn. De website Seniorennet.be werd vandaag
veroordeeld voor het illegaal uitwisselen van muziekbestanden. Wat een
schok, zeg, illegale downloads. Dat terwijl ik dacht dat onze rijpere
medemens nog aan het worstelen was met het uitgebreide gratis porno
aanbod op het WWW. Fout gedacht, zo blijkt, dat passieve plaatjes
kijken, daar hebben zij geen boodschap aan. De surfende senior
bezondigt zich aan het onbetaald oogsten van mp3-tjes. Voorbij zijn de
dagen dat La Esterella haar pensioentje kon aanvetten met de recette
voor haar 'Lieve-Vrouwe Toren.', die arme Bobbejaan Schoepen zal
voortaan moeten leven van zijn pretparkpotje, Jo Eerens draait zich om
in zijn graf. Wat staat er ons nog allemaal te wachten. Hoe lang zal
het nog duren voor het computersysteem van het ministerie voor
pensioenen wordt platgelegd door een hacker met een heupprothese ? Hoe
lang nog vooraleer de eerste seniorenworm gesignaleerd wordt ? Mp3-tjes
uitwisselen, foei, opa 's en oma 's ! Op den duur hebben enkel peuters
en senielen nog respect voor het roestende auteursrecht. En wellicht
tot wanhoop van Sabam gaan die komende zondag niet stemmen ....
Niet in het minst ben ik verontrust. Japan schreeuwt moord en brand, de
Verenigde Staten spreekt van een gevaarlijke provocatie, zelfs Rusland
vindt het voornemen van Noord-Korea onacceptabel. En wat doet Alex.
Alex doet niks, helemaal niks, zijn alledaagse activiteitsniveau met
andere woorden. Laat maar ploffen dat geval, zo denk ik erover. Als de
Noord-Koreanen de behoefte voelen om wat nucleaire stoom af te laten,
dan mogen ze voor mijn part rustig hun gang gaan. Ik heb er alle
vertrouwen in. De wereld zal niet in tweeën splijten, de zeeën zullen
zich niet aan verdampen gewagen, het zit er dik in dat zelfs de teerste
zieltjes onder ons er geen anus van zullen merken. Dit stellig
uitblijven van doodsangst en hysterie dank ik aan een simpel concept
dat de mensheid als sinds de uitvinding van het geheugen uitstekende
diensten bewijst, het beestje heeft een naam en die is 'ervaring'. Als
de Noord-Koreanen morgen besluiten hun splijtende ding te doen, dan zal
dat niet de eerste megaboem zijn die ik meemaak. Ik was amper 8 dagen
uit het ei toen ik de eerste knaller voor mijn kiezen kreeg. Wat sterk
is, vooral omdat ik toen nog niet eens tanden had. Acht dagen
atoomtestvrij leven, meer was me niet gegund. Daarmee ging mijn
atoomdoop zelfs mijn christelijk doopsel vooraf. De locatie, Nevada,
USA, de datum 28 mei 1968, de kracht, minder dan 20 kiloton, zeg maar,
een Hiroshima'tje. Zelfs de ter plekke vrijgekomen radioactiviteit, een
accident de parcours, veronderstel ik, heeft mij niet in mijn
ontwikkeling kunnen remmen. Noch deden dat de 33 daaropvolgende die ik
nog voor nieuwjaar '69 moest incasseren. Die van de 19de december was
er nochtans één van 1.15 megaton. Maar ik, ik heb er mijn babyslaapje
niet voor gelaten, ik ronkte rustig door, een goeie slaper was Alex,
aldus zijn moeder. Sinds die eerste januari 1969 hebben de Verenigde
Staten mij nog getrakteerd op een slordige 460 nucleaire demonstraties.
Ik heb het desondanks gered. Vraag mij dus niet om mij op te winden
over dat ene testje meer. Mocht het experiment mislukken, dan mogen we
collectief oef ' en van opluchting. En in het andere geval, nou, dan
weten we ten minste waar we aan toe zijn. Ik houd niet van onzekerheden.
En ik die dacht dat
para's venten waren,.mannen van de daad, zelfs de vrouwen onder hen,
binken die de kogels stoppen tussen hun tanden als ze even geen tijd of
zin hebben om zich te bukken. Maar zie, ze lijken wel gekwetst. Heeft
Humo dan raak geschoten ? Zou de pen dan toch sterker zijn dan het
zwaard ? Kan men de elite van onze strijdkrachten vellen met één in
vitriool gedrenkte jobadvertentie ? Wat een watjes, als dat waar is.
Wat een softies als ze het niet kunnen hebben dat een populair
tijdschrift ze even over de hekel haalt. Dat 'over de hekel halen' zou
verdorie standaard onderdeel moeten uitmaken van de opleiding tot
paracommando. Daar word je hard van. Ook Humo lezen is een vorm van
incasseren, een kunst waarvan toch kan verwacht worden dat para's ze
tot in de puntjes beheersen. Het zou immers zomaar kunnen dat ze
tijdens hun missies in den vreemde het mikpunt worden van spot of
leedvermaak. Geloof me, die inboorlingen kunnen soms verdomd venijnig
uit de hoek komen. Er wordt zelfs beweerd dat er kwibussen tussen lopen
die nog straffer zijn dan die gasten van Humo, ik bedoel maar, dat
buitenland is echt niks voor woessies. In zulke situaties mogen wij van
een voldragen para ijzige koelbloedigheid verwachten, wat zeg ik, het
absolute nulpunt tartende koelbloedigheid zelfs, je bent nu éénmaal
elite of je bent het niet. Nu, tussen ons gezegd en gezwegen, ik geloof
niet dat het bij de para's zelf is dat het schoentje wringt. Ook para's
lezen de Humo, vermoed ik, al hangen ze dat misschien liever niet aan
de grote klok. En wie de Humo leest raakt snel gewend aan z'n , ik geef
dat graag toe, niet altijd even fijn besnaarde humoristische exploten.
Mij kunnen ze ondertussen nog moeilijk shockeren, en ik heb niet eens
een rode muts op mijn kanis. Het is minister Flahaut die in zijn gat
gebeten is. Een para zou daar geen last van hebben. Een beetje para
heeft een kont van staal. Daar bijt zelfs de vliemendste piranha zijn
tanden op stuk. Daarbij vergeleken is het doorboren van een
ministerachterwerk kinderspel. Kwestie van even door de cellulitislaag
heen te knauwen en de zaak ligt open. Ach, het is ook sneu voor de
minister. Omdat hij erg om para's verlegen zit had hij een
wervingscampagne opgezet: Waag de sprong, word paracommando ! Met
avontuurlijke spotjes, zo van : kom erbij .... er is nog plaats voor
jou, omdat we toffe jongens en meisjes zijn .... En kijk eens aan, een
paar weken geleden nog liet Roos Van Acker zich in het kader van het
VRT-programma Witte Raven omscholen tot paracommando. Toeval ... , wie
zal het zeggen ? Een geslaagde promo-actie dus, tot Humo met zijn eigen
versie van de jobad uitpakte. Bij gebrek aan de oorspronkelijke
Nederlandse tekst geef ik u enkele uittreksels van de Franse vertaling
uit La Libre Belgique. Dat stoort u vast niet, ik schat u hoog in:
"Type
agressif? Toujours le premier en cas de bagarre au bistrot? Exclu d'un
club de karate, jiu-jitsu ou kick-boxing parce que l'on a peur de
vous?" ... " aucun diplôme n'est nécessaire, pas plus que des
connaissances linguistiques. "Vous avez déjà mis sur le barbecue
quelque chose d'inhabituel" ... "agréable ambiance de droite dans laquelle des complots contre l'Etat belge peuvent être fomentés de façon informelle"
Dat
meneer Flahaut hier niet vrolijk van wordt, dat snap ik wel, maar
potentiële recruten kunnen er wel degelijk hun voordeel mee doen. Zo
zien ze ook de mindere kantjes van de job of toch minstens de perceptie
ervan door een significant deel van de bevolking. En wat die rechtzaak
betreft wegens laster en eerroof, meneer de minister. Ik wens u eraan
te herinneren dat het de taak is van ons leger onze vrijheden te
verdedigen. Vrijheden zoals het recht op vrije meningsuiting.
Verdedigen, meneer de Minister van Defensie. Dat is wat anders dan aanvallen !
